கவிதை 160
எனது இதய அறையினுட்சென்று உள் தாழ்ப்பாழ் இட்டுக் கொண்டவளேநானாக நினைத்தாலும் விடுவிக்க முடியாது உன்னை.
மரணம் ஒரு பொருட்டல்ல எனக்குநீ இல்லாத பொழுதுகளில்தினம் தினம் மரித்துப்பழகிப் போனவன் நான்.
சுற்றும் பம்பரத்துக்கு கூடஓய்வுண்டு என் இதயத்தைபம்பரமாய் சுற்றிவிட்டுபார்த்து கொண்டே இருகிறாய்.
இல்லத்தின் அழகிய கோலம் அம்மா பசி கிடந்து எம் பசி போக்கும் நல்லவள் அம்மா வாட்டத்தின் நோட்டம் அறிந்து வைத்தியம் செய்யும் வல்லவள் அம்மா.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top