இறுதி பாகம்
இறுதி பாகம்
பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு
இன்ட்காம் அலுவலகம்
அன்று ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை என்ற போதிலும் ஆதித்யாவும், பிரபாகரனும், அவர்களுடைய நெடுநாளைய வாடிக்கையாளரான டூபேவுக்காக அலுவலகத்தில் காத்திருந்தார்கள்.
"நம்மளுடைய *வீக் எண்ட்* ஆபீஸ்ல வீணா போகுது" என்று அலுத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.
"ஆமாம். இன்னைக்கு ஆபீஸ் வந்ததால ஷாலினி கூட என் மேல பயங்கர கோவத்துல இருக்கா. அதனால தான், அவளையும் ரேணுவையும் கொண்டு போய் கமலிகிட்ட விட்டுட்டு வந்தேன்."
"எல்லாம் ஒண்ணா சேர்ந்து வீட்டை என்ன ரணகளம் செய்றாங்களோ தெரியல" என்றான் புன்னகையுடன் ஆதித்யா.
"நீ உண்மையிலேயே ரூபாலி, விக்ரம் பத்தி மட்டும் தான் கவலை படுறியா?" என்றான் பிரபாகரன் கிண்டலாக.
"நிச்சயமா இல்ல. நான் கமலியை பத்தி தான் கவலைப்படுகிறேன். பசங்களுக்கு லீவு விட்டா, அவ தான் ரொம்ப குஷி ஆயிடுகிறா"
"கமலி கூட இருக்கிறதால, என் மேல இருக்கிற கோபத்தை ஷாலினி மறந்திடுவான்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் பிரபாகரன்.
"கமலி பாத்துக்குவா விடு "
"அது சரி, நேத்து எதுக்காக விக்ரமோட ஸ்கூல் பிரின்ஸிபால் உன்னை வரச் சொல்லியிருந்தார்?"
"ரூபாவை கிண்டல் பண்ண யாரோ ஒரு பையனை விக்கி போட்டு அடிச்சிட்டான்" என்று பெருமூச்சு விட்டான்.
"அவன் உன் பையனாச்சே... உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? ரேணுவை கிண்டல் பண்ணதுக்காக நீ கூட ஒருத்தனைப் போட்டு அடிச்ச..."
"அடிக்கல... பல்லை உடைச்சிட்டேன்." என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.
"உன்னை மாதிரியே விக்ரமும் ரூபா மேல ரொம்ப பிரியமா இருக்கான்"
"ஆமாம் "
"கவலைப்படாதே, ரேணு உன்னை ஏமாத்தினா மாதிரி அவள் செய்ய மாட்டான்"
அமைதியாய் இருந்தான் ஆதித்யா.
"நான் சீரியசா தான் சொல்றேன், ஆதி. ரூபாகிட்ட, ரேணுகா தன்னைப் பத்தி சொல்லி அவளுக்கு அட்வைஸ் பண்ணி இருக்கா..."
"அவங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா? எதுக்காக இப்படி எல்லாம் செய்றாங்க? அதெல்லாம் நடந்து பத்து வருஷத்துக்கு மேல ஓடிடுச்சு..."
"ஆனா, இன்னும் அவ குற்ற உணர்ச்சியுடன் தான் இருக்கா"
"இப்படி எல்லாம் தேவையில்லாமல் யோசிச்சுக்கிட்டு இருந்தா, நான் அவங்ககிட்ட பேச மாட்டேன்னு சொல்லு"
"சரி, நீ ரிலாக்ஸாகு...நான் அவகிட்ட பேசிக்கிறேன்."
அப்பொழுது அவர்கள் எதிர்பார்த்து காத்திருந்த டூபே அங்கு வந்தார்.
"ஒரு வழியா வந்துட்டாரு" என்றான் பிரபாகரன்.
அவருடனான வியாபாரத்தை முடித்துக் கொண்டு இருவரும் வீடு திரும்பினார்கள்.
அமைதியகம்
*அமைதியகம்* அதன் பெயருக்கான பொருளை இழந்து பல நாட்கள் ஆகிவிட்டது. இப்பொழுதெல்லாம் அது அமைதியாய் இருப்பதே இல்லை. பிள்ளைகள் செய்யும் அட்டகாசம் அதை அமைதியாய் இருக்க விடுவதில்லை.
ஆதித்யா எதிர்பார்த்தது போலவே அங்கு மிகப்பெரிய அலப்பறை நடந்து கொண்டிருந்தது. பிள்ளைகள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து இட்ட கூச்சலை கேட்டு இருவரும் திடுக்கிட்டு நின்றார்கள். அனைவரும் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆதித்யாவை பார்த்த விக்ரமாதித்யா,
"ஹாய் டாட்..." என்று சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டான்.
"எதுக்காக உட்கார்ந்துட்ட? நீ இன்னும் ஒரு ஆளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டி இருக்கு" என்றான் ராகுல், லாவண்யாவின் மகன் நகுல்.
"இன்னும் நான் யாரைக் கண்டு பிடிக்கணும்?"
"உங்க அம்மாவை தான்" என்றாள் தீபக், பிரியாவின் மகள் அக்ஷரா.
"தேவையில்ல" என்றான் விக்ரமாதித்யா
"ஏன்? " என்றாள் ரூபாலி.
தனது அறையை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த ஆதித்யாவை காட்டி,
"இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல, அம்மாவை அவர் கண்டுபிடிச்சிடுவாரு" என்றான்.
"ஓ நோ..." என்றான் நகுல்.
"ஓ எஸ்... " என்று சிரித்தான் விக்ரமாதித்யா.
தனது அறைக்குள் நுழைந்த ஆதித்யா கோட்டை கழட்டி சோபாவின் மீது வீசிவிட்டு, தனது உடையை எடுக்க அலமாரியை திறந்தான். அதற்குள் நகத்தை கடித்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் கமலி. அவள் அவனைப் பார்த்து சிரிக்க, கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா. பிள்ளைகளின் காலடித் தடத்தை அவர்கள் கேட்டார்கள்.
தன் வாயின் மீது விரலை வைத்து,
"ஷ்ஷ்..." என்றபடி மீண்டும் கதவை சாத்திக்கொண்டாள் கமலி.
பெருமூச்சு விட்டு தன் தோளை குலுக்கினாள் ஆதித்யா.
அப்பொழுது விக்ரமாதித்யா அவனது அறைக்குள் நுழைவதை பார்த்து, அவன் தன்னை எதுவும் கேட்கும் முன்,
"அம்மா எங்க டா?" என்றான் ஆதித்யா.
"அவங்க இங்க இல்லையா?"
"இங்க எங்க இருக்கா?" பொய் கூறாமல் சமாளித்தான் ஆதித்யா.
"அட கடவுளே... இப்ப நான் அவங்களை எங்க போய் தேடுவேன்? எல்லாரையும் ஈசியா கண்டுபிடிச்சிட முடியாது. ஆனா அம்மா தான் எப்பவுமே எனக்கு டஃப் கொடுக்குறாங்க... எங்க ஒளிஞ்சி இருக்காங்கன்னு தெரியல... " என்றபடி வெளியே ஓடிப் போனான் விக்ரமாதித்யா.
அலமாரியிலிருந்து பெருமையாய் சிரித்தபடி வெளியே குதித்தாள் கமலி. தனது தலையை இடவலமாக அசைத்து சிரித்தான் ஆதித்யா.
"தேங்க்யூ சோ மச் ஆதிஜி"
அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டுவிட்டு அவள் வெளியே ஓடினாள்.
"இவ எப்ப வளர போறாளோ தெரியல" என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.
வெளியிலிருந்து மிகப்பெரிய கூச்சல் கேட்டது. கமலியின் வெற்றியை அவர்கள் கொண்டாடுவது தெரிந்தது.
"நீங்க விளையாடுங்க. நான் ஆதிஜிக்கு காபி கொடுக்கனும்" என்று கமலி கூறியவுடன் பிள்ளைகளின் முகம் தொங்கிப் போனது.
"நான் அப்புறம் வந்து சேர்ந்துக்கிறேன்" என்று அவள் கூற, அவர்கள் சந்தோஷமாய் கத்திக்கொண்டு ஓடிப்போனார்கள்.
ஆதித்யாவுக்கு காபியை எடுத்துக் கொண்டு தங்கள் அறைக்குச் சென்றாள் கமலி. அதை அவனிடம் கொடுத்துவிட்டு அவன் அருகில் அமர்ந்தாள்.
"கேம் முடிஞ்சுதா?"
"இன்னும் இல்ல... அவங்க விளையாடிக்கிட்டு இருக்காங்க"
"உன்னை எப்படி போக விட்டாங்க?"
"அப்புறம் வரேன்னு சொல்லி இருக்கேன்"
"அந்தக் கதையே வேண்டாம். ஒழுங்கா என் கூட இரு"
"இங்க தான் இருக்கேன். சொல்லுங்க"
"உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ணனும்னு நெனச்சேன்" என்றான் சீரியஸாக.
"என்ன விஷயம் ஆதிஜி?"
"ரூபா வளர்ந்துக்கிட்டு இருக்கா..." என்றான் கவலையாக.
"ஆமாம் அதுக்கு என்ன?"
"இது உன்னுடைய பாடத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டிய நேரம்னு உனக்கு புரியலையா?"
"என்ன பாடம்? "
"எனக்கு சொல்லிக் கொடுத்தியே..."
"எதை சொல்றீங்க?"
"குட் டச் அண்ட் பேட் டச்" என்றான் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.
அதை கேட்டு உதட்டை சுழித்து சினிங்கினாள் கமலி.
"என்னை கிண்டல் பண்றீங்களா நீங்க?"
"நிச்சயமா இல்ல... நெஜமா தான் சொல்றேன். உன்னை விட அதை பத்தி வேற யாரால நல்லா சொல்லிக் கொடுக்க முடியும்?"
முகத்தை சுளுக்கு என்று வைத்துக் கொண்டாள் கமலி.
"புருஷனுக்கு குட் டச் பத்தியும் பேட் டச் பத்தியும், ஃபர்ஸ்ட் நைட்ல சொல்லிக் கொடுத்த ஒரே பொண்ணு உலகத்திலேயே நீ ஒருத்தியா தான் இருப்ப..." என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.
"குட் டச் பத்தியும் பேட் டச் பத்தியும் ஒண்ணுமே தெரியாத மாதிரி நடிச்ச ஒரே புருஷன் நீங்களா தான் இருப்பீங்க..." என்றாள் கமலி.
"நான் வேற என்ன செய்யறது? என் குழந்தை பொண்டாட்டிகிட்ட பேச சந்தர்ப்பம் கிடைச்சா போதும்னு இருந்தேன் நான்..."
"நான் பேஸ்புக்ல ஒரு வாசகம் படிச்சேன்"
"என்னது? "
"புத்திசாலியால மட்டும் தான் தன்னை முட்டாள் மாதிரி காட்டிக்க முடியுமாம் "
அதைக் கேட்டு கலகலவென சிரித்தான் ஆதித்யா.
"நான் தான் அதை 15 வருஷமா செஞ்சுகிட்டு இருக்கேனே... "
"என்ன்ன்னது...???? "
அவன் கழுத்தை நெறிப்பது போல் அவள் கையை உயர்த்த, தன்னை காத்துக்கொள்ள அங்கிருந்து வெளியே ஓடினான் ஆதித்யா. அவனைத் துரத்திக் கொண்டு ஓடி வந்தாள் கமலி. அந்த காட்சியை கண்ட, கண்ணாமூச்சி விளையாடிக்கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் கமலியின் பின்னால் கூச்சலிட்டபடி ஓடத் துவங்கினார்கள்.
"அம்மா... அப்பாவை விடாதீங்க... பிடிங்க"
" ஓடுங்க மாமா... ஓடுங்க"
"பெரியம்மா உங்ககிட்ட வந்துட்டாங்க"
என்று ஏகத்துக்கும் குரல் கொடுக்க,
அமைதியகம் மீன் சந்தையை போல் மாறியது.
ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆதித்யாவை பிடித்து நிறுத்தி, அந்த விளையாட்டுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான் பிரபாகரன்.
"ஆதி, நீ யாருன்னு மறந்துட்டியா?" என்றான்
"வீட்ல இருக்கும் போது நான் அதை நினைக்கிறது இல்ல" என்றான் ஆதித்யா மூச்சு வாங்க.
"ஆமாம், அம்மா சுத்தமா அவரை மறக்க வச்சுடுவாங்க" என்று சிரித்தான் விக்ரமாதித்யா.
அங்கிருந்த பிள்ளைகள் கொல்லென்று சிரிக்க, வாயைப் பிளந்தாள் கமலி.
"டேய், எதுக்குடா என் வைஃபை எல்லாரும் கிண்டல் பண்றீங்க?" என்றான் ஆதித்யா.
"ஆமாம் அப்பா மட்டும் தான் அதை செய்வாரு" என்று சிரித்தாள் ரூபா.
"சில சமயம், மாமியே அதை செஞ்சிக்குவாங்க" என்றாள் ஷாலினி
" எல்லாரும் சேர்ந்து என்னை கிண்டல் பண்றீங்களா? போங்க... நான் இனிமே உங்க கூட விளையாட மாட்டேன்" என்று தன் அறைக்கு சென்றாள் கமலி. அது பிள்ளைகளை பதப்படுத்தியது.
"அப்பா, உங்களால தான் அம்மா கோச்சுக்கிட்டு போறாங்க" என்றான் விக்ரம்.
"நான் என்ன டா செஞ்சேன்?" என்றான் ஆதித்யா.
விக்ரம் தனது அக்காவை சீண்ட,
"ஆமாம்பா... நீங்க எதுக்கு ரூமை விட்டு வெளியே ஓடி வந்தீங்க? ரூமுக்குள்ளேயே அம்மாவை சமாதானப் படுத்த வேண்டியது தானே?" என்றாள் ரூபா.
பிரபாகரனை பார்த்து ஷாலினி சைகை செய்ய,
"அவங்க சொல்றது சரி தானே ஆதி... உன்னால தான் கமலி அப்செட் ஆயிட்டாங்க"என்றான் பிரபாகரன்.
திருதிருவென விழித்தான் ஆதித்யா.
"கமலியை சமாதானப்படுத்திடு ஆதி... இல்லனா உன் நிலைமை மோசமாயிடும்"
தன் கண்களை சுழற்றி விட்டு தன் அறையை நோக்கி சென்றான் ஆதித்யா. தன் அறைக்கு வந்தவன், வழக்கம் போல, கமலி தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தான். அவனைப் பார்த்தவுடன் கையைக் கட்டிக் கொண்டு எங்கோ பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் கமலி.
"கூல், பேபி... "
"என்னை பேபின்னு சொன்னீங்கன்னா எனக்கு கெட்ட கோவம் வரும். உங்களால தான் பசங்க எல்லாரும் என்னை கிண்டல் பண்றாங்க"
"உன் மனசாட்சியை தொட்டு சொல்லு பாக்கலாம், என்னாலயா அவங்க உன்னை கிண்டல் பண்றாங்க?"
அமைதியாய் நின்றாள் கமலி
"உன்கூட இருந்தா ஜாலியா இருக்குன்னு அவங்க உன்கிட்ட விளையாடுறாங்க. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் மறுபடியும் வந்து உன்னை விளையாட கூப்பிடுவாங்க பாரு."
உதடு கடித்து சிரித்தாள் கமலி. ஆதித்யா கூறுவது உண்மை தான். அவள் இல்லாமல் பிள்ளைகளால் இருக்கவே முடியாது. அவள் புன்னகைத்தவுடன் அவளை அணைத்துக் கொண்டு சிரித்தான் ஆதித்யா,
"கிரேசி உமன்... " என்றபடி.
அவர்கள் மீண்டும் பிள்ளைகளின் காலடி சப்தத்தைக் கேட்க, அவனிடமிருந்து விலகி சென்று கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டாள், முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக் கொண்டு கமலி. அங்கு நடக்கப் போகும் நாடகத்தைக் காண சோபாவில் அமர்ந்துகொண்டான் ஆதித்யா.
உள்ளே வந்த பிள்ளைகள் என்ன ஆனது என்று அவனிடம் சைகையால் கேட்டார்கள். முகத்தை சோகமாக வைத்துக் கொண்டு தலையை குனிந்து கொண்டான் ஆதித்யா.
"அம்மா வாங்க விளையாடலாம்" என்றான் விக்ரமாதித்யா
"நான் வரமாட்டேன்னு சொன்னேன் இல்ல? "
"அப்படின்னா நீங்க நெஜமாவே எங்க மேல கோவமா இருக்கீங்களா?" என்றான் ரூபாலி.
"ச்சேச்சே... மாமி நம்ம மேல கோவப்படவே மாட்டாங்க. நம்ம எல்லாரையும் அவங்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றாள் ஷாலினி.
"முகத்தை உம்முன்னு வெச்சுக்காதீங்க மா" என்றாள் ரூபாலி.
"ஆமாம் பெரியம்மா அது உங்க முகத்துக்கு நல்லாவே இல்ல" என்றான் நகுல்.
கமலின் முகவாய்க் கட்டையைப் பிடித்துக்கொண்டு,
"சாரி பெரியம்மா" என்றாள் அக்ஷரா.
பிள்ளைகளின் சோகமான முகத்தை பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருப்பாளா கமலி? அவர்களைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள். பிள்ளைகள் சந்தோஷத்தில் துள்ளிக் குதித்தார்கள். அவர்களுக்கு தெரியும் கமலியின் கோபம் வெகு நேரம் தாக்கு பிடிக்காது என்று.
"வாங்க மாமி விளையாடலாம்" என்றாள் ஷாலினி.
எல்லோருடனும் சேர்ந்து கமலியும் அங்கிருந்து ஓட நினைத்த போது, அவள் கையை பற்றினான் ஆதித்யா. பிள்ளைகள் அவனைக் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தார்கள்.
"நீங்க போங்க அவ வருவா"
"சீக்கிரம் அனுப்பிடுங்க டாட்" என்றான் விக்ரமாதித்யா. அனைவரும் அங்கிருந்து ஓடிப்போனார்கள்.
"என்ன ஆதிஜி? "
"யாராலயும் உள்ளே நுழைய முடியாத ஒரு தீவுக்கு உன்னை கடத்திக்கிட்டு போலாம்னு நினைக்கிறேன்"
" ஏன்? "
"ஏன்னா கேக்குற? என்னைப் பத்தி நீ கவலைப் படுறதே இல்ல"
"நான் என்ன செய்றது? பசங்களுக்கு நான் வேணுமே"
"எனக்கு வேண்டாமா? "
முகத்தை உம்மென்று வைத்துக்கொண்டாள் கமலி.
"ஒழுங்கா 9 மணிக்கு நம்ம ரூமுக்கு வந்துடு"
"வர ட்ரை பண்றேன் "
"நீ வரலைன்னா அதுக்கு அப்புறம் என் மேல கோவிச்சுக்காதே"
"என்ன செய்யப் போறீங்க?"
"நம்ம ரூமுக்கு தூக்கிட்டு வந்து விடுவேன்"
"என்னது? கொஞ்சமாவது உங்களுக்கு மெச்சூரிட்டி இருக்கா? நீங்க ரெண்டு பிள்ளைகளுக்கு அப்பா மாதிரியா பேசுறீங்க? நீங்க ஒன்னும் சின்ன பிள்ளை இல்ல. இப்பவாவது கொஞ்சம் வளருங்க... என் கையை விடுங்க நான் போய் விளையாடனும்"
அவன் கையை உதறி விட்டு விளையாடச் சென்றாள் கமலி. சற்று நேரம் அப்படியே நின்ற ஆதித்யா, தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு வாய்விட்டு சிரித்தான்.
"பாரு, யாரு மெச்சூரிட்டியை பத்தி பேசுறது?? எத்தனை வருஷம் ஆனாலும் சரி இவ மாறவே மாட்டா. கமலி எப்பவும் கமலியாவே தான் இருப்பா" என்று தன் மனைவியின் தனித்தன்மையை நினைத்து சிரித்தான் எல்லாவற்றிலும் வித்தியாசத்தை விரும்பிய ஆதித்யா.
முடிந்தது.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top