57 தவறல்ல... துரோகம்

ஆதித்யாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு உணர்வற்ற ஜடம் போல் நின்றாள் ரேணுகா. யாருக்காகவும் காத்திருக்க விரும்பாத இந்திராணி, ஷாலினியை தன் தோளில் தூக்கிக்கொண்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தார்.

"முத்து..." என்று வேலைக்காரனை அழைத்தார் பாட்டி.

"சொல்லுங்க பாட்டி" என்று ஓடி வந்தான் முத்து.

"அவ ரூமை கிளீன் பண்ணிட்டு சாவியை அவகிட்ட கொடு"

"சரிங்க பாட்டி"

ஷாலினியுடன் இருக்க அனைவரும் இந்திராணியின் அறைக்குச் சென்றார்கள், ரேணுகாவை விட்டுவிட்டு.

தான் மன்னிக்கப்பட போவதில்லை என்பது புரியாமல் இல்லை ரேணுகாவுக்கு. அவர்கள் மீது தவறும் இல்லை. அவள் செய்தது மன்னிக்க படக் கூடிய விஷயம் அல்லவே. கடந்த நாட்களில் பூட்டியே இருந்த அவளது அறையை சுத்தம் செய்த முத்து, அறையின் சாவியை அவளிடம் கொடுத்தான்.

இதற்கிடையில்,

தங்களது அறைக்கு வந்தாள் கமலி. தன் கை விரல்களை கோர்த்துக் கொண்டு தரையை வெறித்து பார்த்தபடி, சோபாவில் அமர்ந்திருந்தான் ஆதித்யா. அவனது தோளைத் தொட்ட கமலி,

"ஆதிஜி... " என்று அழைத்த போதும் அவன் அவளை நிமிர்ந்து பார்க்கவில்லை.

அவனது முகத்தை உயர்த்திய கமலி, அவன் கண்கள் கலங்கி இருந்ததை பார்த்து பதட்டம் அடைந்தாள்.

"என்னை மன்னிச்சிடுங்க ஆதிஜி. அவங்களை இங்க அழைச்சுக்கிட்டு வந்து நான் உங்களை காயப்படுத்திட்டேன்..."

ஆனால் அவள் சிறிதும் எதிர்பார்க்காத வண்ணம் அவள் இடையை சுற்றி வளைத்து, அழுது அவளை பேச்சிழக்க செய்தான் ஆதித்யா.

"இல்ல கமலி. நீ எந்த தப்பும் செய்யல. கொஞ்ச நாளா என்னை பாடா படுத்திக்கிட்டு இருந்த பிரச்சனையை நீ தீத்து வச்சிருக்க"

அவன் எதைப் பற்றி பேசுகிறான் என்று ஒரு முடிவுக்கு வரமுடியவில்லை கமலியால். அவளை விட்டு எழுந்து நின்றான் ஆதித்யா.

"நான் ஷாலினியை நெனச்சி ரொம்ப கவலையா இருந்தேன்"

"நீங்க என்ன சொல்றீங்க?"

"இங்கிருந்து போனதுக்கு பிறகு, அவங்க எங்க இருக்காங்கன்னு எனக்கு ஒன்னும் தெரியல. சென்னையில் எங்கேயாவது இருப்பாங்கன்னு நெனச்சேன். ஆனா போன வாரம், பிரபாகரன் சரவணனை கோயம்புத்தூர்ல வேற ஒரு பொம்பள கூட பார்த்தான். அக்காவைப் பத்தி தெரிஞ்சிக்க அவனை ஃபாலோ பண்ணி போயிருக்கான். ஆனா அக்கா அவன் கூட இல்லைங்கிறதையும், அவன் வேற ஒரு பொம்பள கூட இருக்காங்குறதையும்  அவன் தெரிஞ்சுகிட்டான். அவனோட ஆளுங்களை வச்சி சரவணனை பிடிச்சான் பிரபாகரன். அப்போ தான் அவன் அக்காவை ஏமாத்தி, அவங்களையும் ஷாலினியையும் நடுத்தெருவில் விட்ட விஷயம் அவனுக்கு தெரிஞ்சிது. நம்ம கம்பெனியில் பணத்தை கையாடல் பண்ணதுக்காக, அவன் மேலே, என்னை கேஸ் ஃபைல் பண்ண சொன்னான் பிரபாகரன். அதை நான் செஞ்சேன். இப்போ சரவணன் ஜெயில்ல தான் இருக்கான். போலீசை வச்சு அக்காவையும் ஷாலினியையும் கண்டுபிடிக்க நாங்க எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணோம். ஆனா எங்களால அவங்களை கண்டு பிடிக்க முடியல.  சரவணனுக்கும் அவங்க எங்க இருக்காங்கன்னு தெரியல "

"ஆனா, அன்னைக்கு நீங்க சரவணனை ஒன்னும் செய்யாம போக விட்டீங்களே..." என்றாள் கமலி குழப்பமாக.

"முன்னாடி ஏன் அவனை நான் போலீசில் பிடிச்சி கொடுக்கலைன்னா, ஷாலினி அவங்க கூட சந்தோஷமா இருப்பான்னு நெனச்சேன். ஆனா அவன் ஒரு பொறுக்கி. வேறு ஒரு பொம்பளைக்காக அக்காவை ஏமாத்திட்டான். நாங்க எவ்வளவு தேடியும் அக்காவைப் பத்தியும் ஷாலினியை பத்தியும் எந்த விபரமும் தெரியாம இருந்தது தான், நான் அவ்வளவு பதட்டமா இருந்ததுக்கு காரணம்"

"கவலைப்படாதீங்க ஆதிஜி. நீங்க விரும்பின மாதிரி அக்கா இங்க வந்துட்டாங்க இல்லையா... "

"இல்ல... நான் அவங்க இங்க வரணும்னு விரும்பல. நான் ஷாலினிக்காக மட்டும் தான் கவலைப்பட்டேன்" என்றான் கோவமாக.

"ஆனா, தான் செஞ்ச தப்பை நினைச்சு அக்கா ரொம்ப வருத்தப்படுறாங்க..."

"பட்டு தான் ஆகணும்... இவ்வளவு நடந்ததற்கு பிறகும் வருத்தப்படலைனா அவங்க மனுஷியே இல்ல. ஆனா, நிச்சயம் நான் அவங்களை மன்னிக்கவே மாட்டேன்"

"மனுஷனா பிறந்த எல்லாருமே தப்பு செய்ய தானே செய்வாங்க ஆதிஜி...?"

"தப்பு செஞ்சிருந்தா மன்னிச்சிடலாம்... அவங்க செஞ்சது சாதாரண தப்பில்லை... நம்பிக்கை துரோகம்... நம்ம செய்றது தப்புன்னு உணராம செய்றதுக்கு பேர் தான் தப்பு. ஆனா நம்ம செய்றது தப்புன்னு நல்லா தெரிஞ்சு, உணர்ந்து, திட்டம் போட்டு செய்றது தப்பு இல்ல... நம்பிக்கை துரோகம். இரண்டுக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு. அதை புரிஞ்சுக்கோ கமலி"

"என்ன இருந்தாலும் அவங்க உங்க அக்கா இல்லையா..."

அவள் பேச்சை துண்டித்து,

"அதனால தான் சொல்றேன். அவங்க என்னோட அக்கா. எல்லாரையும் விட அவங்க தான் எனக்கு உண்மையா இருந்திருக்கணும். ஷாலினிக்கு நம்ம மேல இருக்கிற பிரியம் கூட அவங்களுக்கு இல்லாம போயிடுச்சில்ல...? அவங்க இவ்வளவு செஞ்சதுக்கு பிறகும் அவங்களை இங்க தங்க நான் அனுமதிச்சி இருக்கேன். என்னா நான் மனசாட்சி இல்லாதவன் இல்ல. ஆனா அதே நேரத்தில, என்னை முதுகில் குத்துன அவங்களை மறுபடியும் நம்புற அளவுக்கு நான் முட்டாளும் இல்ல"

அதற்கு மேல் அங்கு நின்று விவாதித்துக் கொண்டிருக்காமல் ஷாலினியை  காணச் சென்றான் ஆதித்யா. ஆதித்யாவுக்காக மனம் வருந்தினாள் கமலி. அவன் எப்போதும் இவ்வளவு பலவீனமாய் இருந்ததில்லை. அவன் எவ்வளவு தூரம் காயப்பட்டு இருக்கிறான் என்பது அவன் பேசிய விதத்தில் இருந்தே புரிந்தது. இந்திராணியின் அரைக்கு அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றாள் கமலி.

இந்திராணியின் அறையிலிருந்து வந்த ஷாலினியின் கலகலவென்று சிரிப்பொலி, அமைதியகத்தின் இழந்த ஒளியை மீட்டுக் கொடுத்தது. ஆதித்யாவின் மனதுக்கும் சந்தோஷத்தை அளித்தது. அவனைப் பார்த்தவுடன் ஓடி வந்து அவனை கட்டிக்கொண்டாள் ஷாலினி.

"ஐ மிஸ்டு யூ மாமா" என்றாள்

"ஐ டூ... லைக் ஹெல்... " என்றான் ஆதித்யா.

"நீங்க என்னை இங்கிருந்து அனுப்ப மாட்டீங்க இல்ல? "

"நெவர்... " என்று அவளை அணைத்துக்கொண்டான் ஆதித்யா.

ஷாலினியின் முதுகை மெல்ல வருடி கொடுத்தாள் கமலி. கமலியை பார்த்ததும் ஆதித்யாவை விட்டு கமலியிடம் வந்து அவளை அணைத்துக் கொண்டாள் ஷாலினி.

"நம்ம கண்ணாமூச்சி விளையாடலாமா மாமி?" என்றாள் ஆர்வமாக.

"நிச்சயமா விளையாடலாம். ஆனா இன்னைக்கு வேண்டாம். நீ ரொம்ப வீக்கா இருக்க. இன்னைக்கு நீ ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ. நம்ம நாளைக்கு விளையாடலாம்"

"சரி மாமி. எனக்கு ரொம்ப பசிக்குது. எனக்கு சாக்லேட் மில்க் கொடுக்கறீங்களா?"

"இரு கொண்டு வரேன்"

சமையலறையை நோக்கி விரைந்தாள் கமலி. சில நிமிடத்தில் ஷாலினிக்கு சாக்லேட் மில்க்குடன் திரும்பி வந்தாள். அதை முன் பின் பார்த்திராதவளை போல அவசரமாய் குடித்து முடித்தாள் ஷாலினி. அதைக் கண்டவர்கள், தங்கள் இதயத்தில் அழுத்தத்தை உணர்ந்தார்கள். பெற்றவர்கள் செய்யும் பாவம் பிள்ளையின் தலையில் விடியும் என்பது சரியாகத் தான் இருக்கிறது.

தங்களுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதை, கோபத்துடனும் வெறுப்புடனும் ஒன்றுவிடாமல் அங்கிருந்தவர்களிடம் கூறி முடித்தாள் ஷாலினி. அதைக் கேட்டவர்களின் மனம் கனத்துப் போனது. இந்த சிறு வயதில் இதையெல்லாம் அனுபவிக்க வேண்டும் என்று இந்த குழந்தைக்கு என்ன தலையெழுத்து?

கனத்த மனதுடன் அங்கிருந்து சென்ற கமலி, இரவு உணவை எடுத்துக் கொண்டு ரேணுகாவின் அறைக்கு சென்றாள்.

"வந்து சாப்பிடுங்க கா" என்றாள்.

"நான் அப்புறமா சாப்பிட்டுக்குறேன் கமலி"

"நீங்க எதுவுமே சாப்பிடவில்லயே கா..."

"என்னை மாதிரி ஒரு பாவிக்கு கூட எப்படி உங்களால இவ்வளவு கருணை காட்ட முடியாது?"

"ஏற்கனவே காயப்பட்டு  இருக்குறவங்களை மேலமேல காயப்படுத்துறது மனிதத்தன்மை இல்லக்கா..."

அவளைக் கட்டிக் கொண்டு ஓ என்று அழுதாள் ரேணுகா.

"எல்லாம் சரியாயிடும் கா"

"எதுவும் சரியாகாது கமலி. நான் செஞ்சது எதுவும் மன்னிக்கக் கூடிய தப்பு இல்ல.  காயத்தை வேணும்னா காலம் ஆற்றலாம். ஆனா, அந்த காயம் ஏற்படுத்தின வடு, அவங்க மனசோட அடி ஆழத்துல  காலமெல்லாம் இருந்துக்கிட்டு தான் இருக்கும்"

"நடந்தது நடந்து போச்சு. அதை நம்மால மாத்த முடியாது. அதனால போனதைப் பத்தி நினைக்காம, ஷாலினியோட எதிர்காலத்தைப் பத்தி மட்டும் நினைங்க கா"

ஏனோதானோவென்று தலையசைத்தாள் ரேணுகா.

"சாப்பிடுங்க"

மறுபடியும் சரி என்று தலை அசைத்தாள் ரேணுகா. அங்கிருந்து நிம்மதியுடன் சென்றாள் கமலி.

மறுநாள் காலை

அனைவரையும் தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பி விட்டாள் ஷாலினி. அவள் முழுவதுமாக குணமாகிவிட்டது போல் தெரிகிறது. மனம் நன்றாக இருந்தால், உடலும் நன்றாகத் தானே இருக்கும்...! இழந்த புத்துணர்ச்சியை திரும்ப பெற்றது போல் உணர்ந்தார்கள் அனைவரும். யாருமே ரேணுகாவை பற்றி யோசிக்கவில்லை, கமலி ஒருத்தியை தவிர.

சிற்றுண்டிக்காக அனைவரும் வழக்கம் போல் உணவு மேசையில் கூறினார்கள். ஒரு தட்டில் சிற்றுண்டியை நிரப்பிக் கொண்டு ரேணுகாவின் அறையை நோக்கிச் சென்றாள் கமலி. ஆனால் ரேணுகா அந்த அறையில் இல்லை. குளியல் அறையில் இருக்கிறாளோ என்று தேடிப்பார்த்தாள் கமலி. அவள் அங்கும் இல்லை. உணவு மேஜைக்கு வந்த கமலி,

"முத்து அண்ணா, ரேணுகா அக்காவை பாத்தீங்களா?" என்றாள்

அனைவரும் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு முத்துவை பார்த்தார்கள்.

"இல்ல அண்ணி. நான் அவங்களை பார்க்கலையே" என்றான் முத்து.

"அவங்க இங்க இல்ல" என்றாள் ஷாலினி.

அனைவரது முகமும், வெண்ணெயை ரொட்டியில் தடவி கொண்டு இருந்த ஷாலினியின் பக்கம் திரும்பியது.

"அக்கா எங்க போனாங்க ஷாலு?" என்றாள் கமலி.

"எனக்கு தெரியாது மாமி"

அனைவர் முகத்திலும் பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது.

"அக்கா உன்கிட்ட ஏதாவது சொன்னாங்களா?"

"இங்கிருந்து போறேன்னு சொன்னாங்க. என்னை நல்ல பொண்ணா நடந்துக்க சொன்னாங்க"

"நீ ஏன் அவங்களை தடுக்கல? "

"ஏன்னா அவங்க நல்லவங்க இல்ல மாமி... அவங்க மாமாவை ஏமாத்திட்டாங்க. அவங்க இங்க இருந்தா அதைத் தானே செய்வாங்க? அதனால தான் நான் அவங்களை போக விட்டேன்" என்றாள் ஷாலினி வெறுப்புடன்.

நின்ற இடத்திலேயே பரிதவித்தாள் கமலி, என்ன செய்வது என்று புரியாமல். அப்போது வரவேற்பறையில் இருந்த டீப்பாயின் மீதிருந்த சிறிய பூஜாடிக்கு அடியில் ஒரு காகிதம் இரண்டாய் மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்ததை கவனித்தாள் கமலி. ஓடிச்சென்று அதை எடுத்து படிக்கத் துவங்கினாள். அது ரேணுகா எழுதிய கடிதம் தான்.

ஆதி,

நான் போகிறேன். என்னை தயவுசெய்து தேட முயற்சிக்காதே. என்னை உன்னால் கண்டுபிடிக்க முடியாது. என்னைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. உங்களைப் போன்ற நல்லவர்களின் மத்தியில் வாழும் தகுதியை நான் இழந்து வெகு நாட்கள் ஆகிவிட்டது. உண்மையில் கூறப்போனால் இந்த உலகில் வாழும் தகுதி கூட எனக்கு இல்லை. ஷாலினிகாகத் தான் நான் அங்கு வந்திருந்தேன்

என்னைப் போன்ற நம்பிக்கை துரோகிக்கும் கூட உனது இல்லத்தில் இடமளித்த உனது உயர்ந்த குணத்தை நான் வணங்குகிறேன். உன்னைப் போன்ற ஒருவனை தம்பியாய் அடைந்ததற்காக பெருமையும், உன்னை ஏமாற்றியதற்காக கூனிகுறுகவும் செய்கிறேன். என் மகளுக்கு உன் நிழலில் வாழும் பாக்கியம் மீண்டும் கிடைத்தது எனக்கு சந்தோஷம். நீ அவளை நன்றாக பார்த்துக் கொள்வாய் என்று எனக்கு தெரியும்.

நம்பிக்கை துரோகத்தின் வலி எப்படி இருக்கும் என்பதை சரவணன் எனக்கு காட்டி விட்டார். அதை உனக்கு கொடுத்ததற்காக நான் வெட்கப்படுகிறேன். இந்த பாவியை மன்னிக்காதே... மறந்துவிடு. நீ என்றும் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்று கடவுளை வேண்டுகிறேன்.

- ரேணுகா.

தொடரும்...