48 வித்தியாசம்

இரவு முழுவதும் அழுத படியே இருந்தாள் கமலி. எப்படி அவளால் ஆதித்யாவை விட்டு செல்ல முடியும்? என்ன காரணம் கூறுவாள்? அவள் சென்றால் ஆதித்யா சும்மா இருந்து விடுவானா? சரவணனையும், ரேணுகாவையும் பற்றி ஆதித்யாவிடம் கூறிவிட்டால் என்ன? அவர்களுக்கு எதிராக அவன் நடவடிக்கை மேற்கொள்வானா? தனது அக்காவிற்கு எதிராக அவன் செயல்படுவானா? வேறு ஏதாவது ஒரு வழியில் அவள் ஏன் முயற்சிக்கக் கூடாது? ஒருவேளை அவர்களுக்கு தெரிந்து விட்டால் என்ன செய்வது? ஒருவேளை அவர்கள் அவளுடைய தொலைபேசி உரையாடலை ஒட்டு கேட்டால் என்ன செய்வது? ஆதித்யா இங்கு இல்லாத இந்த நேரத்தில், அவள் மீது அவர்கள் ஏதாவது மோசமான பழியை  சுமத்தினால் என்ன செய்வது? தான் கூறுவதை நம்புவார்களா ஆதித்யாவின் குடும்பத்தினர்? ஒன்றுமே புரியவில்லை கமலிக்கு. இப்போதைக்கு, இங்கிருந்து செல்வதை தவிர அவளுக்கு வேறு வழியில்லை. கடவுளின் மீது பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு அதை அவள் செய்து தான் ஆகவேண்டும். அதற்கு ஒரு பொருத்தமான காரணத்தையும் அவள் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அவளை இங்கிருந்து செல்ல விடமாட்டான் ஆதித்யா. கட்டிலில் படுத்தாளே ஒழிய, தூக்கம் அவளை நெருங்கவே இல்லை.

ரேணுகாவின் அறை

பதட்டத்தில் தன் கைகளை பிசைந்து கொண்டிருந்தாள் ரேணுகா.

"எதுக்காக நீ இவ்வளவு டென்ஷனா இருக்க?" என்றான் சரவணன்.

"நான் எப்படி நிம்மதியா இருக்கிறது? கமலி எல்லாத்தையும் ஆதிகிட்ட சொல்லிட்டா என்ன செய்யுறது?"

"அவ சொல்ல மாட்டா. அவளுடைய ஒரே பலம் ஆதி தான். அவனுடைய உயிர் ஆபத்தில் இருக்கும் போது, கமலி நிச்சயம் வாயைத் திறக்க மாட்டா. நிச்சயமா ஆதித்யாவோட உயிரோட அவ விளையாட மாட்டா. நம்ம அவளை எங்க அடிக்கணுமோ, அங்க சரியா அடிச்சிருக்கோம். அதனால நீ கவலைப்படாதே"

"ஒருவேளை நீங்க சொல்ற மாதிரி கமலி வாயை திறக்காமல் போகலாம். ஆனா, ஆதியை நீங்க குறைச்சி எடை போடாதீங்க. கமலி வீட்டை விட்டு போனா அவன் சும்மா இருக்க மாட்டான்"

"கொஞ்சம் பொறுத்திரு. கமலி என்ன செய்யப் போறான்னு நாளைக்கு காலையில நமக்கு தெரிஞ்சிடும். அதுக்கு அப்புறம் நம்ம என்ன செய்யறதுன்னு முடிவு செய்யலாம்"

சரி என்று தலையசைத்தாள் ரேணுகா.

மறுநாள் காலை

குளித்து முடித்து, குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தாள் கமலி. வழக்கத்திற்கு மாறாக அவள் கனத்த மனதுடன் இருந்தாள் என்று கூறத் தேவையில்லை. ஆதித்யாவிடமிருந்து கைப்பேசி அழைப்பு வந்தவுடன் அவளுக்கு பதற்றம் ஏற்பட்டது. அந்த அழைப்பை ஏற்று சகஜமாய் பேச முயன்றாள்.

"ஹலோ ஆதிஜி..."

"ஏதாவது பிரச்சினையா கமலி?"

அதைக் கேட்டு கமலி திடுக்கிட்டாள். முட்டிக்கொண்டு வந்த அழுகையை விழுங்க படாதபாடுபட்டாள்.

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல ஆதிஜி. ஏன் அப்படி கேக்கறீங்க?"

"நைட்டு பன்னெண்டு மணிக்கு உன்கிட்ட இருந்து மிஸ்டு கால் வந்திருந்தது. ராத்திரி நீ தூங்கலையா டா?"

"ஒரு கெட்ட கனவு கண்டேன். அதனால தான் உங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணேன்"

"இன்னைல இருந்து நீ தனியா தூங்காதே. பாட்டி கூட தூங்கு"

"நானும் உங்ககிட்ட அதைப் பத்தி தான் பேசணும்னு நினைச்சேன்"

"இதுல பேச என்ன இருக்கு?"

"நான் எங்க அம்மா வீட்டுக்கு போகட்டுமா? அத்தை ஃபோன் பண்ணியிருந்தாங்க. அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லையாம். நான் அவங்க கூட இருந்தா அத்தைக்கு உதவியா இருக்கும் இல்ல..."

"சீரியஸா ஒன்னும் இல்லையே...???"

"எனக்கு சரியா தெரியல ஆதிஜி. நான் அங்க போய் பாத்துட்டு உங்களுக்கு என்ன விஷயம்னு சொல்றேன்"

"சரி. கப்போர்டில் இருந்து பணம் எடுத்துக்கிட்டு போ. அவங்களை பணத்துக்காக கஷ்டப்பட விடாதே. சரியா?"

"சரி" என்று சற்றே நிறுத்தியவள்,

"ஆதிஜி"

"ம்ம்ம்?"

"அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னு இங்க யார்கிட்டயும் சொல்லாதீங்க"

"ஏன்டா? ( ஒரு நொடி யோசித்தவன் ) அதுவும் சரி தான்... ஒருத்தர் மாத்தி ஒருத்தர், உங்க அம்மாவை பாக்க வந்து உன்னையும் பிஸி ஆக்கிடுவாங்க அதைத் தானே சொல்ல வர?"

"ஆமாம்" என்றாள் அழுகையை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு.

"சரி. நான் தான் உன்னை அங்க அனுப்பினேன்னு சொல்லு. நீ அங்கிருந்து தினமும் காலேஜ்க்கு போறேன்னு சொல்லு. அங்க யாரும் வர மாட்டாங்க"

"சரி..."

"கமலி, எதுவும் பிரச்சனை இல்லையே?"

"இல்லையே..."

"நான் கேக்குற கேள்விக்கு மட்டும் பதில் சொல்ற...? உன்னை என் கூட பெங்களூருக்கு கூட்டிக்கிட்டு வரலைன்னு என் மேல கோவமா இருக்கியா?"

"நான் உங்க மேல கோவமா இல்ல. ஆனா, நீங்க என்னை உங்க கூட கூட்டிட்டு போய் இருக்கலாம்" என்றாள் தொண்டை அடைக்க.

"சாரி டா... நான் சொன்ன மாதிரி சீக்கிரமே உன்னை எங்கயாவது கூட்டிட்டு போறேன்"

"சரி. எனக்கு காலேஜுக்கு லேட் ஆகுது"

"ஆன்ட்டி எப்படி இருக்காங்கன்னு கேட்டு சொல்லு "

" சரி"

"கமலி, உண்மையிலேயே உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே?"

"நான் நல்லா தான் இருக்கேன். எதுக்காக இதையே திரும்ப திரும்ப கேக்குறீங்க?"

"ஏன்னா, என்னோட குரலில் இருக்கிற வித்தியாசத்தை நீ கண்டு பிடிக்கவே இல்ல"

அப்பொழுது தான் ஆதித்யாவின் குரலில் இருந்த மாற்றத்தை அவள் கவனித்தாள்.

"உங்களுக்கு என்ன ஆச்சி, ஆதிஜி?"

"நல்ல காலம், இப்பவாவது கேட்டியே... பயங்கர கோல்ட்."

"ஜாக்கிரதையா இருங்க, ஆதிஜி"

"மாத்திரை சாப்பிட்டேன் டா. இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்ல. சரி... உனக்கு காலேஜுக்கு டைம் ஆகுது. சாயங்காலம் பேசலாம்"

"பை"

அழைப்பை துண்டித்தான் ஆதித்யா. கமலியின் கண்களோ, கட்டுப்பாடின்றி பொழிந்தன. தனது உடமைகளை ஒரு பையில் திணித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தாள் கமலி. அவள் கையிலிருந்து அந்த பையை பெற்றுக்கொண்டான் முத்து.

"ஆதி ஃபோன் பண்ணி, நீ உங்க அம்மா வீட்டுக்கு போற விஷயத்தை சொன்னான்" என்றார் பாட்டி.

"ஆமாம் பாட்டி"

"இது நல்ல ஐடியா. புருஷன் ஊர்ல இல்லாத நேரத்துல தான், பொம்பளைங்களுக்கு அம்மா வீட்ல போய் நிம்மதியா இருக்கிற சந்தர்ப்பமே கிடைக்குது" என்றார் இந்திராணி.

தன் முகத்தில் செயற்கையாய் ஒரு புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டாள் கமலி.

"மயூரி திரும்பி வர்றதுக்கு முன்னாடி வந்துடு கமலி. நீ இல்லனா அவ ரொம்ப ஃபீல் பண்ணுவா" என்றார் இந்திராணி.

"ஆமாம் கமலி, எது வேணா, எப்ப வேணா நடக்கலாம்... அதை  மறந்துடாதீங்க" என்றான் சரவணன்,

ஆதித்யாவுக்கு எப்படி வேண்டுமானாலும் ஆபத்து நேரலாம் என்பதை மீண்டும் அவளுக்கு உணர்த்தி.

"என்ன மாப்பிள்ள, சம்பந்தம் இல்லாம பேசுறீங்க?" என்றார் இந்திராணி.

"சும்மா சொன்னேன்" என்றான்.

சரவணனுக்கு பக்கத்தில், கொஞ்சம் கூட குற்ற உணர்ச்சியே இல்லாமல் நின்றுகொண்டிருந்த ரேணுகாவின் மீது கமலியின் பார்வை சென்றது. அவர்களுக்கு எதிராய் தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு நடந்தாள் கமலி.

கமலியின் அம்மா வீடு

செல்வியும், சுந்தரியும், கமலியை பார்த்து சந்தோஷம் அடைந்தார்கள். சென்ற முறை, இங்கு தங்குவதற்காக அவள் வந்த போது, ஆதித்யாவுக்காக இங்கிருந்து அவசரமாய் சென்றுவிட்டாள் கமலி. ஆனால் இந்த முறை, ஆதித்யா பெங்களூருவில் இருந்து திரும்பி வரும் வரை, அவள் அவர்களுடன் இருப்பாள் அல்லவா...! தன் மனதில் இருந்த சோகத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்க முடிந்த வரை முயன்றாள் கமலி. ஒரு விதத்தில் அவள் அதில் வெற்றியும் கண்டாள். அவளுடைய மாமியார் வீட்டை பற்றி சுந்தரியும், செல்வியும், மிக நல்ல அபிப்ராயம் கொண்டிருந்ததால், அவளை ஆழமாய் கவனிக்கத் தவறினார்கள் என்று கூறுவது தான் பொருந்தும்.

நான்கு நாட்களுக்கு பிறகு

அதிகாலை வீடு திரும்பினான் ஆதித்யா. வந்ததும் வராததுமாக தனிமையை உணரத் தொடங்கி விட்டான் அவன். அவனுக்கு கமலியை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனால் அவள் அம்மா வீட்டிற்கு சென்றிருக்கிறாள். அவளுடைய அம்மாவிற்கு உடல்நிலை சரியில்லை. இப்பொழுது அவளை திரும்பி வர சொல்லி அழைப்பது சரியாக இருக்காது. அவர்களுக்கும் தான் கமலியை விட்டால் வேறு யார் இருக்கிறார்? எப்பொழுது திரும்பி வரப் போகிறாளோ தெரியவில்லை. உடம்பு அடித்துப் போட்டது போல் இருந்த போதும் கூட, அவனுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. சென்ற முறை, கமலி, அவனிடம் பட்டும் படாமலும் இருந்த போதே அவளை விட்டுப் பிரிந்திருக்க அவனால் முடியவில்லையே... அப்படி என்றால், இப்பொழுது சொல்லவா வேண்டும்...? கமலியின் மீது ஆதித்யாவுக்கு இருந்த அதே ஈடுபாடு, கமலிக்கு ஆதித்யாவின் மீது இருந்தது அவனுக்கு தெரியும். கிட்டத்தட்ட,  கமலியின் உலகமாகவே மாறி இருந்தான் ஆதித்யா. அப்படியிருக்கும் போது, எப்படி அவள் அவனை விட்டு பிரிந்து இருக்கிறாள்? அவளால் எப்படி இது முடிகிறது? அவன் ஊருக்கு வந்தவுடன், அவனுக்கு போன் செய்து, அவனையும் தன்னுடன் வந்து இருக்குமாறு அவள் நச்சரிப்பாள் என்று அவன் எதிர்பார்த்திருந்தான். கிட்டத்தட்ட அவனும் கூட அதற்கு தயாராக வந்திருந்தான். இன்று அவன் வரப் போகிறான் என்று தெரிந்தும் இன்னும் கமலி அவனுக்கு ஃபோன் செய்யவில்லை. அவளுடைய அம்மாவிற்கு அந்த அளவிற்கா உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருக்கிறது?

ஆதித்யாவே கமலிக்கு ஃபோன் செய்தான். கமலி எடுத்து பேசினாள்.

"ஆன்ட்டி எப்படி இருக்காங்க?"

"இன்னைக்கு அம்மாவை ஹாஸ்பிடலுக்கு கூட்டிட்டு போறோம்"

"சரி. நானும் உங்களோட வரேன்"

"வேண்டாம் ஆதிஜி. நீங்க வர வேண்டாம். நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்றாள் அவசரமாக.

"நெஜமாத் தான் சொல்றியா?" என்றான் தாழ்ந்த குரலில்.

"ஆமாம், நான் பார்த்துக்கிறேன் "

"சரி. நான் சாயங்காலம் வந்து ஆன்ட்டியை பார்க்கிறேன்"

"ப்ளீஸ், இங்க வராதீங்க ஆதிஜி"

"ஆனா ஏன்?"

"உங்களைப் பார்த்தா அம்மா ரொம்ப சங்கட படுவாங்க. என்னை உங்க கூட அனுப்பி வைச்சிடணும்னு நினைப்பாங்க. அதுக்காகத் தான் சொல்றேன்"

பெருமூச்சுவிட்டான் ஆதித்யா.

"சரி. நான் வரல. ஏதாவது வேணும்னா எனக்கு ஃபோன் பண்ணு" என்று அழைப்பை துண்டித்தான்.

கமலி பேசிய எதுவுமே அவனுக்கு திருப்திகரமாக இல்லை. அவளை ஒரு முறையாவது பார்த்துவிட முடியாதா என்று அவன் சாகிறான். ஆனால் அவளோ அற்ப காரணங்களை சொல்லி அவனை வர விடாமல் செய்கிறாள். அந்த நாள் முழுக்க வெறுமையாய் சென்றது ஆதித்யாவுக்கு.

செல்வியின் உடல்நிலை பற்றி விசாரிக்கும் சாக்கில் மீண்டும் அவளை அழைத்தான்.

"எப்படி இருக்காங்க ஆன்ட்டி?"

"அம்மாவுக்கு ரெஸ்ட் தேவைன்னு சொல்றாங்க. அவங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ணாம இருக்க சொல்றாங்க"

"நீ எப்படி இருக்க?"

"நான் நல்லா இருக்கேன். என்னை பத்தி நீங்க கவலை படாதீங்க"

"சரி. ஆன்ட்டியை பார்த்துக்கோ"

எதுவுமே சரியாக படவில்லை ஆதித்யாவுக்கு. சில்லறையை சிதற விட்டது போன்ற கமலியின் சிரிப்பும், கொதிக்கும் எண்ணெயில் கடுகை போட்டால் பொறிவது போன்ற அவளது விடாத பேச்சும் எங்கே போனது? என்ன தான் அவளது அம்மாவுக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்றாலும், அதற்காக இவ்வளவு சோகமாகவா இருப்பாள்? அவன் பெங்களூருவில் ஐந்து நாள் தங்க போகிறான் என்று தெரிந்த உடன் முகத்தை உம்மென்று வைத்துக் கொண்டவள், அவன் திரும்பி வந்தவுடன் அவனை பார்க்க வேண்டும் என்று கூட அவளுக்கு தோன்றவில்லையே...

மறுநாள்

வழக்கத்திற்கு முன்னதாகவே அலுவலகம் வந்து விட்டான் ஆதித்யா. கமலி இல்லாத வெற்று அறை அவனைக் கொன்றது. அவனுடைய மனம் வேலையிலும் லயிக்கவில்லை. அவனுக்கு வெறுப்பாக இருந்தது...

"கமலி..." என்றான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு இயலாமையுடன்.

அவளுக்கு போன் செய்த போது அதை எடுக்கவில்லை கமலி.

"அவங்க அம்மாவோட ரூம்ல இருக்காளோ என்னவோ..." என்று எண்ணிக்கொண்டான் ஆதித்யா.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து, மீண்டும் அவளுக்கு போன் செய்தான் ஆதித்யா. இந்த முறை, நாலாவது மணியில் அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் கமலி.

"ஹலோ" என்றாள் மூச்சு வாங்க.

"எதுக்காக உனக்கு இப்படி மூச்சு வாங்குது?"

"ஓடி வந்து போனை எடுத்தேன்"

"கமலி, நான் நேத்து காலையில சென்னைக்கு வந்தேன். எனக்கு நீ ஒரு தடவை கூட ஃபோன் செய்யவே இல்ல. நீ என்ன அவ்வளவு பிஸியாவா இருக்க?"

"ஆமாம் ஆதிஜி" என்றாள் லேசான திணறலுடன்.

"ஆன்ட்டி இப்போ பரவாயில்லையா?"

"இல்ல... அவங்க அப்படியே தான் இருக்காங்க"

"சரி. அவங்களை ஜாக்கிரதையாக பார்த்துக்கோ"

"சரி"

அழைப்பைத் துண்டிக்க ஆதித்யா நினைத்த போது, ஃபோனில் அவனுக்கு லாவண்யாவின் குரல் கேட்டது. அடுத்த நொடி அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது. அது நிச்சயம் லாவண்யாவின் குரல் தான். அதில் அவனுக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. லாவண்யா கமலியுடன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள்? அவள் கமலியின் வீட்டிற்கு சென்றிருக்கிறாளா? அல்லது கமலியுடன் மருத்துவமனைக்கு சென்றிருக்கிறாளா? லாவண்யாவிடமிருந்து உதவியை பெற அவள் தயாராக இருக்கும் பொழுது, அதை ஏன் அவள் தன்னிடம் கேட்கவில்லை? லாவண்யா தன்னுடன் இருப்பதைப் பற்றி ஏன் கமலி எதுவும் சொல்லவில்லை? சற்று யோசித்தவன், பிரபாகரனுக்கு போன் செய்து, தன்னுடைய அறைக்கு வருமாறு அழைத்தான். ஓரிரு நிமிடத்தில் அவனது அறைக்கு வந்தான் பிரபாகரன்.

"லாவண்யா எங்க இருக்கா?" என்றான்.

"வேற எங்க இருப்பா? காலேஜ்ல தான்"

"காலேஜ்லயா? உனக்கு நிச்சயமா தெரியுமா?"

"வர வர நீ எல்லாத்தையும் சந்தேகப்படுற ஆதி..." என்று சிரித்தான் பிரபாகரன்.

"லாவண்யாவுக்கு ஃபோன் பண்ணி, அவ எங்க இருக்கான்னு கேளு" என்றான்.

"என்ன ஆச்சு ஆதி? ஏதாவது பிரச்சனையா?"

"கமலி அவங்க அம்மா வீட்டுல தங்கியிருக்கா"

"ஆமாம், அவங்க அம்மாவுக்கு உடம்பு சரி இல்லைன்னு சொன்ன"

"கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி, அவளுக்கு ஃபோன் பண்ணப்போ, லாவண்யாவுடைய குரலை நான் கேட்டேன்"

"லாவண்யா அவங்க வீட்டுக்குப் போயிருக்கலாம்"

"இல்லன்னா கமலி காலேஜுக்கு வந்திருக்கலாம்..." என்றான் ஆதித்யா.

"நீ என்ன சொல்ற ஆதி?"

"நான் பெங்களூரு போனதுல இருந்தே, கமலியோட குரல்ல ஒரு பதட்டத்தை கவனிக்கிறேன். அவங்க அம்மாவை பார்க்க கூட என்னை வரவேண்டாம்னு சொல்றா"

தனது நெற்றியை நடுவிரலால் தேய்த்தபடி,

"ஓ... இரு, நான் கேட்கிறேன்" என்றான் பிரபாகரன்

லாவண்யாவுக்கு போன் செய்து, ஸ்பீக்கரையும் ஆன் செய்தான் பிரபாகரன்.

"எங்க இருக்க லாவண்யா?"

"காலேஜ்ல தான் இருக்கேன். ஏன் அண்ணா?"

"ஃபோன் பண்ண உடனே எடுத்துட்டியே அதனால கேட்டேன்"

"கேண்டீன்ல இருக்கேன். இது பிரேக் டைம்"

"ஓ... ஃபிரெண்ட்ஸ் கூட என்ஜாய் பண்றியா?"

"அட போங்க அண்ணா... அதை பத்தி பேசாதீங்க. மயூரி மும்பைக்கு போயிட்டு திரும்பி வந்துட்டா. ஆனா, இன்னும் காலேஜுக்கு வரல. ராகுலும் நாலு நாளா போட்டோஷூட்க்காக வெளியில சுத்திக்கிட்டு இருக்கான். கமலியை பத்தி கேட்கவே கேட்காதீங்க. கொஞ்ச நாளா, எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி இருக்கா. ஒழுங்கா பேசுறது கூட இல்ல. எந்த நேரமும் எதையோ யோசிச்சுக்கிட்டே இருக்கா"

"எவ்வளவு நாளா அப்படி இருக்காங்க?"

"நாலஞ்சு நாளா..."

"ஏன் என்ன ஆச்சு?"

"தெரியல அண்ணா. கேட்டா எதுவும் சொல்ல மாட்டேங்கிறா"

"அவங்க காலேஜுக்கு வந்திருக்காங்களா?"

"ஆமாம். இப்ப தான் கிளாசுக்கு போனா"

ஆதித்யாவுக்கு கோபம் எல்லை கடந்து கொண்டிருந்ததை கவனித்தான் பிரபாகரன். அழைப்பை துண்டித்தான் பிரபாகரன். உண்மையிலேயே செல்விக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்றால், எதற்காக கமலி கல்லூரிக்கு சென்றாள்? அப்படி என்றால், அவள் அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று கூறியது பொய்யா?

"ஆதி, உன்னுடைய கோபம் எனக்கு புரியுது. அவங்க எதோ பிரச்சனைல இருக்காங்கன்னு நினைக்கிறேன். தயவுசெய்து, கோவப்படாம அவங்ககிட்ட  அமைதியா என்ன விஷயம்னு கேளு"

"என்ன பிரச்சனையா இருந்தா என்ன? என்கிட்ட சொல்றதுல அவளுக்கு என்ன பிரச்சனை...?" என்றான் கோபமாக.

"நான் நினைக்கிறேன்..."

ஒன்றும் கூறாமல் அவனை பார்த்து மென்று முழுங்கினான் ஆதித்யா.

"பாவம் கமலி" என்றான் பிரபாகரன்.

அமைதியாய் இருந்தான் ஆதித்யா. அவள் ஏதோ பிரச்சனையில் இருக்கிறாள் என்று அவனுக்கு தெரிந்து விட்டது. ஆனால், அவனிடம் சொல்ல முடியாத அளவிற்கு என்ன பிரச்சனை? கமலி, எதையுமே அவனிடம் மறைத்தவள் இல்லையே... எப்படிப்பட்ட விஷயத்தையும் படபடவென அவனிடம் கொட்டித் தீர்த்து விடுபவள் ஆயிற்றே... இப்பொழுது அவளுக்கு என்ன வந்தது? கமலி தன்னிடம் கூறியது பொய் என்று தெரிந்து விட்ட பின் அவனால் அமைதியாய் இருக்கவே முடியவில்லை. ஆனால், அவன் இருந்து தான் ஆக வேண்டும்... சாயங்காலம் வரை... அவள் வீட்டிற்கு செல்லட்டும்.

மாலை

தேநீர்க் குவளையை கமலியின் கையில் கொடுத்தார் செல்வி. புன்னகையுடன் அதை வாங்கிக்கொண்டாள் கமலி. செல்வியும் அவளுடன் அமர்ந்து தேனீர் பருக துவங்கினார். அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்டு, கதவை திறந்தார் சுந்தரி. அவரின் முகம் ஆயிரம் வாட் மின்சார விளக்கைப் போல் சட்டென்று ஒளிர்ந்தது.

"அட... ஆதி தம்பி, எப்படி இருக்கீங்க? உள்ள வாங்க" என்ற அவரது வார்த்தைகளைக் கேட்டு, தனக்குள் ஏற்பட்ட பயத்தை மென்று முழுங்கிய படி எழுந்து நின்றாள் கமலி.

உள்ளே நுழைந்த ஆதித்யா, செல்வியை பார்த்துவிட்டு கமலியின் பக்கம் பார்வையை திருப்பினான். தான் நடத்திய நாடகம் ஆதித்யாவுக்கு தெரிந்து விட்டது என்பதை புரிந்து கொள்ள அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை கமலிக்கு. ஏனென்றால், ஆதித்யாவின் முகபாவம் தான், அவள் கரைத்துக் குடித்த பாடம் ஆயிற்றே...! அவனது முகத்தை *இப்படி* அவள் பார்த்ததே இல்லை. அது அவளுக்கு கிலியை ஏற்படுத்தியது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, செல்வியின் உடல்நலத்தைப் பற்றி விசாரிக்கவே இல்லை ஆதித்யா. அவன் ஏதோ ஒரு முடிவோடு தான் இருக்கிறான் என்பதை தெரிந்து கொள்ள, அதுவே போதுமானதாக இருந்தது கமலிக்கு.

"எப்ப வந்தீங்க தம்பி? நீங்க அடுத்த வாரம் தான் வருவீங்கன்னு கமலி சொல்லியிருந்தாளே" என்றார் செல்வி.

அதைக் கேட்டு, கமலியை கூர்மையான பார்வை பார்த்தான் ஆதித்யா. அப்படி என்றால், அடுத்த வாரம் வரை இங்கேயே இருக்க வேண்டும் என்று திட்டமிட்டிருந்தாளா அவள்?

"நான் வேலையை முடிச்சிட்டு சீக்கிரம் இங்க வருவேன்னு அவ நினைச்சிருக்க மாட்டா..." என்றான் அவளை ஊடுருவும் பார்வை பார்த்து.

தன் தலையை குனிந்து கொண்டாள் கமலி.

"நான் கமலியை கூட்டிகிட்டு போறேன்" என்றான் ஆதித்யா.

"தாராளமா கூட்டிகிட்டு போங்க. நீங்க ஊர்ல இல்லைன்னு தான் அவ இங்க வந்து தங்கியிருந்தா. நீங்க தான் வந்துட்டீங்களே..." என்றார் சுந்தரி.

"கமலி, போய் உன்னுடைய துணிமணி எல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு கிளம்பு" என்றார் செல்வி.

சரி என்று மெல்ல தலையசைத்து விட்டு தன் அறைக்கு சென்றாள் கமலி. சிறிது நேரத்தில் தனது பையுடன் திரும்பி வந்தாள். அவளிடமிருந்து அந்த பையை பெற்றுக்கொண்டு அவர்களிடமிருந்து விடைபெற்று நடந்தான் ஆதித்யா. சொல்லவொண்ணா எண்ணங்களின் கலப்புடன் அவனை அமைதியாய் பின்தொடர்ந்தாள் கமலி.

தொடரும்...