43 விஷநாகத்தின் குறி

இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு,

அமைதியாக அமர்ந்து எதையோ யோசித்துக் கொண்டிருந்த மயூரியிடம் வந்தாள் கமலி. ஆனால், அவள் வந்ததை கூட கவனிக்கவில்லை மயூரி. அவளது தோளை பிடித்து உலுக்கினாள் கமலி.

"ஆங்...? என்ன கமலி?"

"என்ன மேடம், உங்க வீட்டுக்காரரை பத்தி யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்களா?" என்றாள் கிண்டலாக கமலி.

ஆமாம் என்று மெல்ல தலையசைத்தாள் மயூரி.

"அவர் அமைதியகத்தை விட்டு போக விரும்புறார்"

"என்னது...?" என்றாள் அதிர்ச்சியாக கமலி.

"இங்க அவருக்கு கம்ஃபர்டபிளா இல்லையாம். நம்ம அவரை தப்பா நினைக்க கூடாது கமலி. ஆதித்யா அண்ணன் அவருடைய பாஸ். திடீர்னு அவரு, சுரேஷுக்கு மச்சான் ஆயிட்டாரு. அவரோட ஸ்டேட்டஸ் நாங்க அண்ணாந்து பார்க்கிற அளவுக்கு உயரத்துல இருக்கு... அவரு இங்க இருக்க ரொம்ப சங்கட படுறாரு..."

"ஆனா, இந்த குடும்பத்துல இருக்கிறவங்கள பத்தி நீ நெனச்சு பாத்தியா? அட்லீஸ்ட் அத்தையை பத்தியாவது நெனச்சு பாத்தியா? நீ இங்கயிருந்து போனா, அவங்க எவ்வளவு வருத்தப்படுவாங்கன்னு உனக்கு  புரியலையா?"

"எனக்கு புரியுது, கமலி. ஆனா..."

"இதைப் பத்தி நீ என்ன நினைக்கிற?"

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல, கமலி"

"மயூ, இது உன்னோட வீடு... உன்னோட குடும்பம். இங்க இருக்கிறவங்க உன்னுடைய ஆட்கள். நீ தான் அண்ணனுக்கு எடுத்து சொல்லி புரிய வைக்கணும்."

அமைதியாய் இருந்தாள் மயூரி.

"உனக்கு இங்க இருக்க பிடிக்கலையா, மயூ?"

"சேச்சே... இங்க இருக்கிறவங்க என் மேல எவ்வளவு அக்கறையும் அன்பையும் காட்டும் போது, எனக்கு எப்படி இங்க இருக்க பிடிக்காம போகும்? நேத்து, அம்மா ( வளர்த்த அம்மா) இங்க வந்திருந்தப்போ எவ்வளவு சந்தோஷப் பட்டாங்க தெரியுமா? இவங்க ரொம்ப நல்லவங்க கமலி..."

அவளது பேச்சை துண்டித்து,

"நீ இதுக்கு மேலே எதுவும் சொல்ல வேண்டாம். எல்லாம் சரியாயிடும்"

பெருமூச்சு விட்டாள் மயூரி. அவளுக்கு புரியவில்லை, எப்படி எல்லாம் சரியாகும் என்று... ஆனால், கமலிக்கு தெரியும், இதை யாரால் சரி செய்ய முடியும் என்று...

ஆதித்யாவின் வருகைக்காக காத்திருந்தாள் கமலி. அவன் அவர்களது அறைக்குள் நுழைந்தவுடன், அவனை நோக்கி ஓடிச் சென்று, தனது துப்பட்டாவின் முனையை முறுக்கியபடி அவன் முன் நின்றாள்.

"என்ன?" என்றான் தன் புருவத்தை உயர்த்தி ஆதித்யா

அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்று கட்டிலின் மீது அமர வைத்தாள் கமலி.

"என்ன கமலி, வந்ததும் வராததுமா என்னை கட்டிலுக்கு இழுத்துக்கிட்டு வர?" என்று அவன் கிண்டலாய் கேட்க,

அவன் தோளில் ஒரு அடி போட்டாள் கமலி. களுக்கென்று சிரித்த ஆதித்யா,

"சரி, என்ன விஷயம் சொல்லு" என்றான்.

"ஆதிஜி, நான் உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டப்போ, உங்களுடைய வசதியை பார்த்து ரொம்ப பயந்து, அன்கம்ஃபர்டபிளா ஃபீல் பண்ணேன்"

தன் புருவத்தை சுருக்கினான் ஆதித்யா.

"நீங்க எல்லாரும் என்கிட்ட ரொம்ப சகஜமா பழகுனிங்க. நீங்களும் என்னை கம்ஃபர்டபிளா உணர வச்சீங்க. அதனால, நீங்க எல்லாரும் என்னுடைய ஃபேமிலின்னு நான் சீக்கிரமாவே உங்களோட கலந்து பழகினேன்..."

"சரி... ஆனா, எதுக்கு என்னோட வைஃப் திடீர்னு எனக்கு இந்த லெக்சர் கொடுக்குறா?" என்றான் புன்னகையுடன்.

"அதே மாதிரி தானே சுரேஷ் அண்ணனும் இங்க அன்கம்ஃபர்டபிளா ஃபீல் பண்ணுவாரு...! உங்களை இவ்வளவு நாள் பாஸாவே பாத்துட்டு திடீர்னு எப்படி அவரால மாற முடியும்? நம்ம தானே அவரை கம்ஃபர்டபிளா உணர வைக்கணும்? அப்போ தானே, அவருக்கும் இது நம்ம குடும்பம்னு தோணும்? அப்ப தானே அவர் நம்ம கூட கலந்து பழகுவார், மயூரியும் நிம்மதியா இருப்பா?"

"வேற ஏதாவது?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"சரி, எனக்கு ஒரு காபி வேணும்"

"நீங்க ஃப்ரெஷ் ஆயிட்டு வாங்க நான் உங்களுக்கு காபி கொண்டுவரேன்"

"நான் அப்புறமா ஃப்ரெஷ் ஆகுறேன்... முதல்ல ஒரு காபி சாப்பிடனும். வா போகலாம்..."

"உங்களுக்கு தலை வலிக்குதா?" என்றாள் கவலையாக.

"இல்ல... ஜஸ்ட் ஒரு ரெப்ரெஷ்மெண்ட்க்கு..."

அவள் கையை பிடித்து தரைதளம் அழைத்து வந்தான் ஆதித்யா. அங்கு, அனைவரும் அமர்ந்து தேநீர் பருகிக் கொண்டிருந்தார்கள். ரேணுகா, மயூரி, சுரேஷ் ஆகிய மூவரும் மட்டும் அங்கு இல்லை.

"அக்கா எங்க?" என்றான் ஆதித்யா.

"அவ ஃப்ரெண்டோட பொண்ணுக்கு இன்னைக்கு பிறந்தநாள்னு, ஷாலினியை கூட்டிட்டு போயிருக்கா" என்றார் பாட்டி.

ஆதித்யாவிற்கு காபி கொண்டுவர சமையலறைக்குச் சென்றாள் கமலி.

"முத்து..." என்று வேலைக்காரரை அழைத்தான் ஆதித்யா.

அடுத்த நிமிடம் அவன் முன் வந்து நின்றான் முத்து.

"சுரேஷையும் மயூரியையும் கூப்பிடு" என்றான்.

"சரிங்கண்ணா" என்று அவர்கள் அறையை நோக்கி ஓடிய முத்து, ஆதித்யா அவர்களை அழைப்பதாக கூறியவுடன், போட்டதை போட்டபடி விட்டு, தலைதெறிக்க ஓடி வந்தான் சுரேஷ். அவனை மயூரியும்  பின்தொடர்ந்தாள்.

"எங்களை கூப்பிட்டீங்களா சார்?" என்றான் மூச்சு வாங்க சுரேஷ்.

"ஆமாம்... எதுக்காக இப்படி ஓடி வர்றீங்க? ரிலாக்ஸ்..." என்றான் ஆதித்யா.

தயங்கியபடி நின்றான் சுரேஷ்.

"உட்காருங்க சுரேஷ்" என்றான் ஆதித்யா.

சுரேஷ் அமர்ந்துகொள்ள, அங்கு காபியுடன் வந்த கமலியை பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள் மயூரி. தான் கொண்டு வந்த காபி குவளையை ஆதித்யாவிடம் வழங்கிவிட்டு அவன் அருகில் நின்றாள் கமலி.

"காபி சாப்பிட்டீங்களா?"  என்றான் ஆதித்யா.

"இல்ல.. ஆஃபீஸ்ல இருந்து இப்ப தான் வந்தேன்" என்றான் சுரேஷ்.

"ஏன் இவ்வளவு சங்கடப்படுறிங்க சுரேஷ்? ஃபீல் ஃப்ரீ... இது உங்களுடைய குடும்பம்..."

"எஸ் சார்... "

"சாரை எல்லாம் விடுங்க. ஆதின்னு கூப்பிடுங்க. இல்லன்னா மச்சான்னு கூப்பிடலாம்..." என்று அங்கிருந்த சரவணனை பார்த்தான் ஆதித்யா. சரவணனின் முகம் மாறியதையும் அவன் கவனித்தான். தன்னுடைய *பதவி* வேறொருவருக்கு பகிர்ந்தளிக்க படுவதை பார்த்து பல்லைக் கடித்தான் சரவணன்.

சரி என்று செயற்கையான புன்னகையுடன் தலையசைத்தான் சுரேஷ். அவர்கள் பேசுவதை, வாயைப் பிளந்துகொண்டு பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் மற்ற அனைவரும்.

"எனக்கு உங்க பர்மிஷன் வேணும்..." என்றான் தயங்கியபடி சுரேஷ்.

"எதுக்கு பர்மிஷன்?"

"நான் *எங்க வீட்டுக்கு* திரும்பி போக விரும்புறேன்"

அதைக் கேட்ட அனைவரும் திடுக்கிட்டார்கள். இந்திராணியோ பதட்டம் அடைந்தார்.

"ஆனா அண்ணா..." என்று கமலி ஆரம்பிக்க,

தன் கையைக் காட்டி அவளை தடுத்து நிறுத்தினான் ஆதித்யா. ஆதித்யா, கமலியையே தடுத்து நிறுத்திவிட்ட பின், அங்கிருந்த வேறு யாரும் பேசத் துணியவில்லை. ஆதித்யாவே நேரடியாக விஷயத்தை கையாள்வது அவர்களுக்கு நிம்மதியை தந்தது.

"அப்படின்னா, இப்போ நீங்க எங்க இருக்கீங்க? இது உங்க வீடு இல்லையா?" என்றான் ஆதித்யா.

"நான் அப்படி சொல்லல..."

"அவருக்கு இங்க கம்ஃபர்டபிளா இல்லையாம் அண்ணா... இங்க எல்லாமே அவருக்கு புதுசா இருக்காம்" என்றாள் மயூரி.

"அவரு இன்ட்காம்ல வேலைக்கு சேர்ந்த போது, அந்த ஆஃபீஸ் கூட அவருக்கு புதுசு தான். எல்லாம் புதுசா இருந்ததுன்னு அவர் வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டாரா?" என்று ஆதித்யா கேட்க, அவனுக்கு பதில் கூற முடியாமல் மென்று முழுங்கினான் சுரேஷ்.

"இல்ல தானே...? வேலையை கத்துக்கிட்டு அதுக்கு ஏத்த மாதிரி நீங்க பழகிட்டீங்க... ஏன்னா, அந்த வேலை உங்களுக்கு தேவைப்பட்டது. அதே மாதிரி தான் இதுவும். எங்களை *ஆப்ஷனா* நினைக்காதீங்க... எங்களை, *உங்க* மனுஷங்களா  நினைங்க. அப்போ உங்களுக்கு இங்க இருக்க கஷ்டமா இருக்காது..."

"பாவம், அவருக்கு இங்க இருக்க பிடிக்கல போல இருக்கு" என்றான் சரவணன்.

அவன் கூறியதைக் கேட்டவுடன் எரிச்சல் அடைந்தான் ஆதித்யா.

"அவர் இடத்துல யார் இருந்தாலும் அப்படித் தானே நினைப்பாங்க...!" என்றான் சரவணன்.

சுரேஷை பார்த்த ஆதித்யா,

"நீங்க அப்படி யெல்லாம் யோசிக்க வேண்டியதில்ல. சரவணன் மாதிரி இருக்க முயற்சி பண்ணுங்க. பாருங்க, இங்க இருக்க அவர் கொஞ்சம் கூட  சங்கடப்படல..."

தான் அமைதியகத்தில் நிரந்தரமாய் தங்கிவிட்டதை குத்திக்காட்டி,  ஆதித்யா தன்னை இப்படி கேவலப் படுத்துவான் என்று சரவணன் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை. மற்ற யாரும் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை, கமலியை தவிர. சுரேஷை சமாதானப்படுத்தத் தான், அவன் அப்படிக் கூறினான் என்று தான் மற்றவர்கள் எண்ணினார்கள்.

"வந்து..." என்று இழுத்தான் சுரேஷ்.

"நான் அன்பா சொல்லும் போதே கேளுங்க சுரேஷ்... இல்லன்னா, உங்க பாஸா, நான் உங்களுக்கு ஆர்டர் பண்ண வேண்டி வரும்..." என்றான் ஆதித்யா மிடுக்காக.

"சரிங்க ஆதி" என்றான் சுரேஷ்.

அதைக்கேட்டு சந்தோஷப்பட்ட கமலியை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள் மயூரி.

"குட். ஃபீல் ஃப்ரீ" என்று அவன் தோளைத் தட்டிக் கொடுத்துவிட்டு தன் அறையை நோக்கி சென்றான் ஆதித்யா.

நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டார் இந்திராணி. மயூரியை கட்டிப்பிடித்து அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் கமலி.

"இதைப் பத்தி நீ தானே அண்ணன்கிட்ட பேசுன?"

"பின்ன? உன்னை இங்கயிருந்து நான் போக விட்டுடுவேனா?"

"நீ ரொம்ப பெரிய ஆளு தான்..." என்றாள் மயூரி. மீண்டும் அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் கமலி சிரித்தபடி.

அவர்கள் பேசியதைக் கேட்டு ஆத்திரம் அடைந்தான் சரவணன். அப்படியென்றால், இதற்கு பின்னால் இருப்பது கமலியா? இங்கே இவன், சுரேஷை வீட்டை விட்டு வெளியில் அனுப்ப அரும்பாடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்... ஆனால் இந்தப் பெண், ஆதித்யாவை சாமர்த்தியமாய் பயன்படுத்தி அனைத்தையும் பாழாக்கிவிட்டாள். இவள் கூறுவதையெல்லாம் கேட்டு, ஆதித்யாவும் அவள் பாட்டுக்கு ஆடிக் கொண்டிருக்கிறான். இதை இப்படியே விட்டால் சரியாகாது. இதற்கு ஏதாவது செய்தாக வேண்டும். இல்லாவிட்டால், இந்தப் பெண் மிகப்பெரிய தலைவலியாக உருவெடுப்பாள். எரிச்சலுடன் அங்கிருந்து சென்றான் சரவணன்.
.....

அங்கு, திடீரென வருகை புரிந்த லாவண்யாவை பார்த்தவுடன், கமலியும், மயூரியும் சந்தோஷம் அடைந்தார்கள். தனது தோழிகள் இருவரும் ஒரே இடத்தில் இருப்பதால், இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி அங்கு வருவதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டாள் லாவண்யா.

சுரேஷை சம்மதிக்க வைத்ததற்காக ஆதித்யாவிற்கு நன்றி கூறவேண்டும் என்று நினைத்தாள் கமலி. ஆனால், லாவண்யாவும், மயூரியும் அவளை தங்களுடன் இருக்க வைத்துக் கொண்டார்கள்.

ஆதித்யாவும் கூட அவளைக் காணாமல் வெறுப்பானான். எந்த பாத்திரத்தில் வைத்தாலும், அதன் உருவத்தை தனதாக்கிக் கொண்டு, கச்சிதமாய்ப் பொருந்திப் போகும் தண்ணீரை போன்றவள் இந்தப் பெண். யாரைப் பார்த்தாலும் அவர்களுடன் ஒட்டிக் கொண்டு விடுகிறாள்... என்று அலுத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.

இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு தான் அவர்களின் அறைக்கு வந்தாள் கமலி. நீச்சல் குளத்தின் பக்கம் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து, தனக்கு வந்த  மின்னஞ்சல்களை சரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. கமலி, இரவு உடை மாற்றிக் கொண்டு வர, அதே நேரம், ஆதித்யாவும் உள்ளே நுழைந்தான்.

"ஆதிஜி..." என்று கத்தியபடி ஓடிச்சென்று அவனை கட்டிக்கொண்டாள் கமலி.

"தேங்க்யூ சோ மச்" என்றாள்.

"சந்தோஷமா?"

"ரொம்ப... மயூரி அப்செட்டா இருந்ததைப் பார்த்து எனக்கு கவலையா போச்சு. நீங்க எங்களை ரொம்ப சந்தோஷப் படுத்திட்டிங்க..." என்று அவள் கண்ணத்தை கிள்ளி,

"என் செல்ல குட்டி..." என்றாள்.

"என்னது...?" என்றான் சிரித்தபடி.

"என்... செல்ல... குட்டி..." என்று கலகலவென சிரித்தாள் கமலி.

அப்பொழுது அவர்கள், யாரோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டு திரும்பினார்கள். அவர்கள் கொஞ்சி விளையாடிக் கொண்டிருந்ததை, நான் பார்க்கவில்லை என்பது போல் எங்கோ பார்த்துக்கொண்டு நின்றார் இந்திராணி.

அவரைப் பார்த்தவுடன் நேராக நின்றாள் கமலி,

"வாங்க சித்தி" என்றான் ஆதித்யா.

கமலியை பார்த்து புன்னகைத்தபடி உள்ளே நுழைந்தார் இந்திராணி.

"சொல்லுங்க சித்தி"

"சுரேஷ்கிட்ட உன்னைப் பேச சொல்லனும்னு நானே நெனச்சுக்கிட்டு இருந்தேன் ஆதி. அவரு ரொம்ப ஸ்ட்ரெஸ்டா இருந்தாரு. எனக்கு முன்னாடி கமலி அதை செஞ்சிட்டா. உங்க ரெண்டு பேருக்கும் ரொம்ப தேங்க்ஸ், என்னுடைய பிரச்சனையை தீத்ததுக்கு..."

"என்ன அத்தை இதுக்கெல்லாம் போயி தேங்க்ஸ் சொல்றீங்க...! நம்ம குடும்பத்தை கட்டிக்காக்க வேண்டியது நம்ம எல்லாருடைய கடமையும் தானே?" என்றாள் கமலி.

"எங்க குடும்பத்துக்கு உன்னை மாதிரி ஒரு பொறுப்பான மருமக கிடைச்சது நாங்க செஞ்ச புண்ணியம்" என்றார் உணர்ச்சி வசப்பட்டு.

"மயூவைப் பாத்துக்கோ கமலி..."என அவர் கூற, சரி என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

அங்கிருந்து சென்ற இந்திராணி, கதவின் அருகில் நின்று, திரும்பிப் பார்க்காமல்,

"கதவை சாத்திக்கோ ஆதி" என்று கூறிவிட்டு புன்னகைத்தபடி சென்றார்.

ஆதித்யா சென்று கதவை சாத்தினான். அவனை மீண்டும் கமலி அணைக்க முயல, அவளைத் தடுத்து நிறுத்திய ஆதித்யா, பின்னால் நகர்ந்தான்.

"என்ன ஆச்சி, ஆதிஜி?" என்றாள் குழப்பத்துடன் கமலி.

"என்கிட்ட வராதே..." என்றான்.

"ஏன்...? என் மேல நீங்க கோவமா இருக்கீங்களா?" என்றாள்  பதட்டமாக

"இல்ல... ஆனா, என் பக்கத்துல மட்டும் வந்துடாதே..."

அதைக் கேட்டு தன் பல்லை கடித்தாள் கமலி.

"ஏன்?" என்று வேகமாய் அவனை நோக்கி நகர்ந்து, அவன் கன்னத்தை பிடித்து கிள்ளினாள்.

"அப்படி சொன்னிங்க... எனக்கு கெட்ட கோவம் வரும்..." என்று கூறிய கமலியை தன் கரங்களால் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு,

"பின்ன என்ன? நீ பாட்டுக்கு சகஜமா வந்து கட்டிப்பிடிப்ப... சகஜமா முத்தம் கொடுப்ப... சகஜமா என்னை உசுப்பேத்தி விட்டுட்டு ஓடி போயிடுவ... நான் பாட்டுக்கு தேமேன்னு நிக்கனுமா...?"

அவனைப் பார்த்துப், பேய் முழி முழித்தாள் கமலி.

"என்னைப் பத்தி கொஞ்சமாவது யோசிச்சு பார்க்கிறியா நீ? உன் புருஷன் பாவம் இல்லையா?"

பேச்சிழந்து நின்றாள் கமலி.

"ஓயாம பேசுவியே...? இப்போ ஏன் எதுவும் சொல்ல மாட்டேங்குற?"

கமலிக்கு வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. வெட்கம் வரும் போது என்ன செய்ய வேண்டும் என்று ஆதித்யா கூறியது ஞாபகம் வந்தது. அடுத்த நொடி, அவனை இறுக்கமாய் கட்டிப்பிடித்து கொண்டாள் கமலி.

"இப்படியெல்லாம் நீ என்கிட்ட இருந்து எஸ்கேப் ஆக முடியாது" என்றான் இரகசியமாக.

"நான் ஒண்ணும் உங்ககிட்ட இருந்து ஓடி போகலையே..." என்று அவளும் ரகசியமாய் கூறினாள்.

புருவத்தை உயர்த்தி புன்னகைத்தான் ஆதித்யா. அவர்கள் மீண்டும் சம்சார சாகரத்தில் மூழ்கினார்கள். இந்த முறை, அவள் ஒன்றும் தெரியாத கமலி அல்ல. எல்லாம் தெரிந்தே தன்னை முழுதாய் அர்ப்பணித்த கமலி. ஆதித்யாவிற்கும், சென்ற முறை இருந்தது போன்ற பதட்டம் இந்த முறை இருக்கவில்லை. உண்மையில் கூற போனால், இது தான், அவர்களின் முழுமையான சங்கமம்.

"ஏய், அணில்குட்டி, நீ என்னை என்ன பண்ணி வச்சிருக்க தெரியுமா?" என்றான் அவள் காது மடலை வருடியபடி.

"நீங்க மட்டும் என்னவாம்? ஒன்னும் அறியாத, பச்சைக் குழந்தையை உங்க வலையில் விழவச்சி கெடுத்திட்டீங்க..." என்று தேம்புவது போல் பாவனை செய்தாள் கமலி.

அதைக் கேட்டு வாய் விட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா.

தொடரும்...