41 புதிய பரிமாணம்

நிம்மதியிழந்து தவித்து கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. கமலியின் முடிவு என்னவாக இருக்கும் என்று தெரிந்துகொள்ளும் ஆவல் அவனுக்குள் கொப்பலித்தது. தனது அறையில் இங்கும் அங்கும் பொறுமையிழந்து நடந்து கொண்டிருந்தான். அவனது கவனம் மொத்தமாய் *வேறொரு* விஷயத்தில் லயித்திருந்ததால் அவனுக்கு எந்த வேலையும் செய்யத் தோன்றவில்லை.

அவனுக்கு முக்கியமான வேலை என்று எதுவுமே இல்லாத போதிலும், 8 மணி வரை அலுவலகத்திலேயே தாமதித்தான் ஆதித்யா. கமலிக்கு, யோசிப்பதற்கு போதுமான நேரத்தை கொடுக்க விரும்பினான் அவன். தாம்பத்தியத்தை பற்றி அவன் அளித்த விளக்கத்திற்கு பிறகு, அவள் முன் சென்றால், அவள் பதட்டமடையலாம். அதனால் அவள் ஒரு முடிவுக்கு வரட்டும் என்று காத்திருந்தான்.

அமைதியகம்

ஆதித்யா வீட்டுக்கு வந்த போது வரவேற்பறையில் கமலி இல்லை. ஆனால் மற்ற அனைவரும் அங்கு தான் அமர்ந்து உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அது அவனது தவிப்பை மேலும் கூட்டியது. மற்றவர்களிடமிருந்து சற்று தூரத்தில் மயூரியும், ஷாலினியும் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

"ஆதி, சீக்கிரமா போய் ஃப்ரெஷ் ஆயிட்டு வந்து சாப்பிடு" என்றாள் ரேணுகா.

"நான் அப்புறமா சாப்பிடறேன். நீங்க போய் படுங்க" என்று கூறியபடி மயூரியிடம் வந்தான்.

"மயூரி, கமலி எங்க?"

"இவ்வளவு நேரம் இங்க தான்ணா இருந்தா..."

"சித்தி, மாமாவோட கார் சவுண்டை கேட்ட உடனே, மாமி ஓடிப்போனதை நீங்க பாக்கலையா?" என்றாள் ஷாலினி.

அவள் கூறியது ஆதித்யாவிற்கு ஏமாற்றத்தைத் தந்தது. மயூரிக்கு ஆச்சரியமாய் போனது. அவள் எப்படி அதை கவனிக்காமல் விட்டாள்?

"நீ பார்த்தியா ஷாலு?"

"ஆமாம் சித்தி. மாமி, மாமா கூட கண்ணாமூச்சி விளையாடுறாங்கன்னு நினைச்சேன்." என்று கலகலவென சிரித்தாள் ஷாலினி.

தனது சிரிப்பை அடக்க முயன்றாள் மயூரி. ஆதித்யாவோ தனது கண்களை சுழற்றினான்.

"நம்ம கமலி என்ன வேணா செய்வா" என்றாள் மயூரி.

"ஆமாம் சித்தி. அவங்க மாமா கூட ஒருநாள் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டினதை நான் பார்த்தேன்"

அவள் மேலும் எதுவும் கூறுவதற்கு முன் அங்கிருந்து நடையைக் கட்டினான் ஆதித்யா.

"அண்ணா, அவ உங்க ரூம்ல தான் ஒளிஞ்சிருப்பான்னு நினைக்கிறேன்" என்றாள் மயூரி.

தனது அறைக்கு வந்தான் ஆதித்யா. அங்கும் கமலியை காணவில்லை. அறை முழுக்கத் தேடியும் அவள் கிடைக்கவில்லை. தனது நம்பிக்கையை மொத்தமாய் இழந்தான் ஆதித்யா. அவள் தங்கள் அறையில் இருப்பாள் என்று அவன் இதயத்தின் ஓரத்தில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த நம்பிக்கையும் காணாமல் போனது.

தனது கோட்டை கழட்டி சோபாவில் வீசினான். வீட்டில் இருக்கும் போது வழக்கமாய் அணியும் உடைகளை எடுத்துக்கொண்டு குளியலறைக்கு சென்றான். அவன் குளித்து முடித்து வந்த போது அவனுடைய அறையின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு இருந்தன. சுவிட்ச் இருந்த திசையை நோக்கி, இருட்டில் மெல்ல நகர்ந்தான். அப்போது அவன் கால்கள் அசையாமல் நின்றன, கமலி ஒரு மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றி, ஒளியூட்டியதை பார்த்த போது. அவனது கண்கள் அனிச்சையாய் கடிகாரத்தை நோக்கி நகர்ந்தன. அது 8:50 என்று காட்டியது. அவனது இதயம் பத்து மடங்கு வேகமாய் துடித்தது.

இப்பொழுது கூட, கமலி உண்மையிலேயே வந்துவிட்டாள் என்பதை அவனால் நம்ப முடியவில்லை. அருகில் சென்றால், அவள் மறைந்து விடுவாளோ என்று எண்ணினான். தன்னைத் தானே கிள்ளி பார்த்துகொண்டான். தான் காண்பது கனவல்ல என்பதை நம்பவே முடியவில்லை அவனால். அவள் அங்கு இல்லாத பொழுது அவன் ஏமாற்றம் அடைந்தான்... ஆனால், அவள் வந்து விட்ட பொழுது அவனால் அதை நம்ப முடியவில்லை... அவன் மீது என்ன தவறு இருக்கிறது...? கமலி அப்படிப்பட்டவள் தானே...

தன் இமைகளை உயர்த்தி அவனை பார்த்தாள் கமலி. ஒன்றும் கூறாமல் அவளையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான் ஆதித்யா. அவன் பேசும் சக்தியையே இழந்து விட்டிருந்தான். இது அவன் வாழ்வின் மிக உன்னதமான நாள். குழந்தை என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டிருந்த அவனது மனைவி, திருமதி ஆதித்யாவாய் தன்னை மாற்றிக் கொள்ள துணிந்த நாள்.

ஆதித்யா அவளை நோக்கி நகர்ந்து, அவளுக்கு நெருக்கமாய் நின்ற போதிலும் உறுதியுடன் நின்றிருந்த கமலியை பார்த்து அவன் ஆச்சரியம் அடைந்தான்.

"உனக்கு உண்மையிலேயே அண்கம்ஃபர்டபிளா இல்லையா, கமலி?" என்றான்.

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

இனி யோசிக்க ஒன்றுமில்லை. அனைத்து தயக்கங்களையும் விட்டெறிந்து கமலியை அணைத்துக் கொண்டான். அன்று காலை, அவன் அவளை அணைத்ததற்கும், இப்பொழுது அவன் அணைப்பதற்கும் இருந்த வித்தியாசத்தை உணர்ந்தாள் கமலி.

"இப்போ?" என்றான்.

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் கமலி. அவள் எதிர்பார்க்காத வண்ணம், அவளை தன் கையில் தூக்கிக் கொண்டு சென்று கட்டிலில் கிடத்தி, தானும் அவள் அருகில் படுத்துக்கொண்டு,

"இப்போ?" என்றான்.

இந்த முறை அவனுக்கு பதில் கூறாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி.

"உண்மையிலேயே நீ இதுக்கு தயாரா?"

மீண்டும் ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"இது ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கும் டா..."

"நீங்க தான் என் கூட இருக்கீங்களே..." என்ற அவளது பதில் அவனை நெகிழச் செய்தது.

தங்களது திருமண பந்தத்தின் முக்கியமான கட்டத்திற்கு தயாரானார்கள் நமது தம்பதியினர்.

தாம்பத்தியம் என்பது, ஒரு வார்த்தையைக் கூட உதிர்க்காமல் காதலைப் பற்றி பேசும் உன்னதமான விஷயம். அப்படி, தனது செயல்களின் மூலம் பேசும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது ஆதித்யாவுக்கு. வழக்கமாகவே எந்த ஒரு சந்தர்ப்பத்தையும் தவறவிடாமல் தனது காதலை வெளிக்காட்டுவதில் அவன் ஒரு மகராஜன். அப்படி இருக்கும் பொழுது, கமலி வலிய வந்து அவனுக்கு ஒரு சந்தர்ப்பத்தை வழங்கினால் அவன் அதை தவற விட்டு விடுவானா என்ன?

தனது புத்திக்கு எட்டாத பல விஷயங்கள் உலகத்தில் இருப்பதை அன்று தெரிந்து கொண்டாள் கமலி. மனதளவிலும், உடலளவிலும் தன்னுள்  பல மாற்றங்கள் நிகழ்வதைக் கண்டாள் அவள். தான் *பேட் டச்* செய்யப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறோம் என்று தெரிந்தும் கூட, அதை தடுக்க வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை அவளுக்கு. சொல்லப் போனால், பேட் டச் என்ற விஷயத்தை யோசிக்கும் தன்மையையே அவள் இழுந்து போனாள். அடுத்து வரப்போவது என்ன என்ற பக்குவம் அவளுக்கு இல்லா விட்டாலும், அடுத்து வந்த அனைத்தையும் ஏற்றுக் கொண்டு பக்குவப்பட்டாள் கமலி.

தன் மனைவிக்கு கல்லூரி பாடத்தை கற்றுக் கொடுத்த ஆதித்யா, அன்று *பள்ளி* பாடத்தை கற்றுக் கொடுத்தான். அவர்கள் அன்று, அனைத்து விதத்திலும் தம்பதிகளானார்கள்.

தனது மனைவியை முழுதாய் ஆட்கொண்டு விட்ட பின்பும், தனது உடல், உணர்வுகளால் முழுதாய் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுவிட்ட பின்பும் ஆதித்யாவினால் நடந்தது உண்மை என்று நம்பவே முடியவில்லை. ரசனையுடன் கமலியைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தான்.

"என்ன ஆச்சு உனக்கு? எங்கிருந்து உனக்கு இவ்வளவு தைரியம் வந்தது?"

"நான் ஏற்கனவே சொன்னேனே... நீங்க தான் என்னோட தைரியம்னு..."

"சொன்ன... ஆனா, நான் உனக்கு இவ்வளவு ஸ்பெஷல்னு எனக்கு தெரியாது... ஏதாவது *போதி* மரத்தடியில் உட்கார்ந்தியா?"

களுக்கென்று சிரித்தாள் கமலி.

"நீங்க ரொம்ப நல்லவர், ஆதிஜி"

"நீ எனக்காக இவ்வளவு பெரிய விஷயம் செய்ற அளவுக்கா நான் நல்லவன்?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"நான் ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி. அதனால தான் நீங்க எனக்கு புருஷனா கிடைச்சிருக்கீங்க"

"நானும் தான்... புருஷனை புரிஞ்சு நடந்துக்கிற ஒயிஃப் தான் உலகத்திலேயே ரொம்ப பெரிய கிஃப்ட்"

"நீங்க இல்லாம நான் என்ன செய்வேன் ஆதிஜி?"

"நான் உன் கூட தான் இருக்கேன்"

"அதனால தான் நான் உயிரோடு இருக்கேன்"

"ஷ்ஷ்ஷ்.. நான் உயிரோட இருக்கிற வரைக்கும், நீயும் உயிரோட தான் இருப்ப..." என்று அவள் நெற்றியில் அழுத்தமாய் இதழ் பதித்தான் ஆதித்யா.

தன் கணவனை இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள் கமலி, பேட் டச்சை மறந்து.

மறுநாள் காலை

தூக்கம் கலைந்த ஆதித்யா பரவசமாய் கண்விழித்தான். கமலியை தேடி தனது கண்களை அறை முழுவதும் ஓட விட்டபடி கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தான். நேற்று இரவு, அவர்களது திருமணம் நிறைவு பெற்று விட்ட போதிலும், இன்று கமலி எப்படி நடந்து கொள்ளப் போகிறாள் என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. அவள் தான் கமலி ஆயிற்றே...

அவள் நீச்சல் குளத்தின் பக்க கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைவதை கண்டான். ஏகப்பட்ட ஆர்வத்துடன் அவள் மீது அவன் கண்கள் பதிந்து நின்றன. அவன் கண்விழித்து விட்டதைப் பார்த்த கமலி திகைத்து நின்றாள். வெட்கத்துடன் கூடிய புன்னகை அவள் முகத்தில் பரவியது. அதே புன்னகையுடன், தலை குனிந்தபடி டிரெஸ்ஸிங் டேபிளை நோக்கி நகர்ந்தாள். இது தான் முதல் முறை, கமலி வெட்கப்பட்டு அவன் பார்ப்பது. அது ஆதித்யாவிற்கு குதூகலத்தை அளித்தது. இப்பொழுது தான், உண்மையான திருமண பந்தத்தில் தான் இருப்பதை உணர்ந்தான் ஆதித்யா. வெட்கத்துடன் கூடிய கமலி பேரழகாய் இருந்தாள்.

ஆதித்யாவின் கண்கள் அவளை பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. கமலியும் அதை உணர்ந்து தான் இருந்தாள். ஒரு தலையணையை தன் மடியில் வைத்துக் கொண்டு சாவகாசமாய் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. தனது வளையல்களை புன்னகையுடன் அணியத் துவங்கினாள் கமலி. ரத்த சிகப்பாய் மாறியிருந்த அவளது முகம் கூறியது, அவள் இன்னும் நேற்று இரவின் தாக்கத்திலிருந்து வெளிவரவில்லை என்பதை.

ஆதித்யா நினைத்தது சரி தான். அவள் கண் விழித்த நேரத்தில் இருந்தே, அவள் உடலின் ரத்த ஓட்டம் தாறுமாறாய் பாய்வதைப் போல் உணர்ந்தாள் கமலி. ஆதித்யாவை பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் அவளுக்கு புல்லரித்தது... வயிற்றில் ஏதோ செய்தது... இப்பொழுதும், அவனது கூரிய பார்வை அப்படிப்பட்ட உணர்வைத் தான் அவளுக்கு தந்தது. அவன் இப்படி பார்த்துக் கொண்டிருந்தால், அந்த சின்னப் பெண்ணும் தான் என்ன செய்வாள்?

தனது மடியில் இருந்த தலையணையை கட்டிலின் மீது வைத்துவிட்டு எழுந்தான் ஆதித்யா. வலையல்களை அணிந்து கொண்டிருந்த அவளது கரங்கள் அப்படியே நின்றது. ஓரக்கண்ணால் ஆதித்யாவை பார்த்தாள் கமலி. அவன் அவளை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தவுடன், திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். ஆதித்யா எதிர்பார்த்ததைப் போலவே அங்கிருந்து ஓட்டமாய் ஓடிப் போனாள். அவள் ஓடியதைப் பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரித்தான் ஆதித்யா.

ஆதித்யாவின் குடும்பத்தினர் அன்று வித்தியாசமான  கமலியை கண்டார்கள். அவர்கள் பேசியதெல்லாம் அவள் காதிலேயே விழவில்லை. அவள் ஏதோ ஒரு உலகத்தில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அது அனைவரையும் குழப்பியது. திடீரென்று கமலிக்கு என்ன ஆனது?

சமையலறை

ஆதித்யாவுக்கு பிடித்த பேன்கேக்கை சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. அதை வாசனையை பிடித்தபடி அங்கு வந்தாள் மயூரி.

"ரொம்ப வாசனையா இருக்கு கமலி" அவள் கூறியதற்கு கமலியிடமிருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை.

அவள் தானாகவே சிரிப்பதை பார்த்து, அவள் தோளை பற்றி உலுக்கினாள் மயூரி.

"கமலி, நான் சொன்னது உன் காதுல விழலயா?"

"ஹா...ங்....? என்ன சொன்ன?"

"என்ன ஆச்சு உனக்கு?"

அதைக் கேட்டவுடன் கமலியின் விழிகள் விரிந்தன.

"ஒன்னும் ஆகலையே... நீ நினைக்கிற மாதிரி ஒன்னும் ஆகல..." உளறிக் கொட்டினாள்.

"ஆனா, நான் எதுவும் நினைக்கலையே" என்றாள் மயூரி.

"ஆமாம். நீ சொன்னா சரி தான்..." சமையலறையை விட்டு ஓடிப் போனாள் கமலி.

ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பி நின்றாள் மயூரி.

சுசித்ராவுடன் உணவு மேஜையை தயார் செய்து கொண்டிருந்தாள் கமலி.

"கமலி, பாட்டியை கொஞ்சம் வரச் சொல்றியா?" என்றாள் சுசித்ரா.

"சரிங்க அக்கா "

என்று அங்கிருந்து நடந்தவள், ஆதித்யாவை எப்படி சாப்பிட அழைப்பது என்று யோசித்தபடி சென்றாள். இப்பொழுது எப்படி அவர்களது அறைக்கு செல்வது என்று எண்ணி நகம் கடித்துகொண்டு, தலை குனிந்தபடி மாடிப்படியில் ஏறினாள், எதிரில் வந்த ஆதித்யாவை கவனிக்காமல். எதிரில் யாரோ நிற்பதைப் பார்த்து வழிவிட்டு இடது பக்கமாக ஒதுங்கினாள். ஆதித்யாவும் இடது பக்கமாக நகர, தலைநிமிர்ந்து பார்த்த கமலி, ஆதித்யா அவளைப் பார்த்து புன்னகையுடன் நின்றிருந்ததை கண்டாள். ஆதித்யாவின் புன்னகை தவழ்ந்த முகத்தில் அவள் கண்கள் பதிந்து போயின. பரபரவென அவள் கண்ணம் சிவப்பேறி போனது. மீண்டும் தலை குனிந்து புன்னகையுடன் ஓடிப்போனாள் கமலி.

சிரித்தபடி உணவு மேடைக்கு வந்தான் ஆதித்யா. கமலியும், பாட்டியை அழைத்துக்கொண்டு வந்தாள். சுசித்ராவுடன் இணைந்து, அனைவருக்கும் உணவு பரிமாறினாள் கமலி. ஆதித்யாவின் பார்வை அவள் மீதே இருந்தது. அதை உணர்ந்து கொண்ட கமலி, அவனை பார்க்காமல் இருக்க பெரும் பாடுபட்டாள். ஆனால் அவளது வெட்கத்தை மட்டும் அவளால் தடுக்க முடியவில்லை. திடீரென்று ஆதித்யாவின் குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டாள்.

"முத்து... " என்று அழைத்தான்.

சமையலறையிலிருந்து ஓடி வந்தான் முத்து.

"எல்லாருக்கும் நீ பரிமாறு" என்று தன் பார்வையை கமலியின் பக்கம் திருப்பிய ஆதித்யா,

"நீயும் வந்து சாப்பிடு கமலி" என்றான்.

"ஆமாம் கமலி, நீயும் சுசித்ராவும் எங்க கூட சேர்ந்து சாப்பிடுங்க" என்றார் பாட்டி.

சரி என்று தலையசைத்த கமலி, மயூரியின் பக்கத்தில் இருந்த நாற்காலியில் அமர சென்றாள். தன் பக்கத்தில் இருந்த நாற்காலியை சற்றே வெளியே இழுத்து, அதில் வந்து அமருமாறு சைகை செய்தான் ஆதித்யா. அமைதியாய் சென்று அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள் கமலி. லேசாய் தன் தலையை சாய்த்து அவளைப் பார்த்து குறுநகை புரிந்தான் ஆதித்யா. கமலிக்கு ஜிவ்வென்று ஏதோ உடலில் ஏறியது. கமலி சமைத்திருந்த பேன்கேக்கை சாப்பிட்ட ஆதித்யா, முகத்தை சுருக்கினான்.

"இதை யார் சமைச்சது?" என்றான்.

தன் தலையை உயர்த்திய கமலி, *என்ன கேள்வி இது?* என்பதைப் போல் அவனை பார்த்தாள்.

"இதை நீயா கமலி சமைச்ச?"

அவள் ஆம் என்று தலையசைக்க,

"சக்கரை போட மறந்துட்டியா?" என்றான்.

"இல்லையே... சரியா தானே போட்டேன்..." என்றாள் பதட்டமாக.

"நிஜமாவா? நீயே சாப்பிட்டு பாரு"

அதிலிருந்து ஒரு துண்டை எடுத்து அவளுக்கு ஊட்டிவிட்டான். அதை சாப்பிட்ட கமலி குழம்பினாள். அது நன்றாகவே இருந்தது. ஒரு கள்ள சிரிப்பு சிரித்துவிட்டு தொடர்ந்து சாப்பிட்டான் ஆதித்யா. திகைத்துப் போய், அவள் அனைவரையும் பார்க்க, அவர்கள் அவளை பார்த்து கிண்டலாக சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அது அவள் கண்ணத்தை மேலும் சிவப்பாக்கியது.

"ஆதி, உன் பொண்டாட்டிக்கு ஊட்டி விடனும்னு தோணுச்சுன்னா, அதை எந்த டிராமாவும் இல்லாம, நீ ஓப்பனாவே செய்யலாம்" என்றார் இந்திராணி கிண்டலாக.

"ஆமாம் பாதி... அண்ணி உன்னோட ஒய்ஃப் தானே... உனக்கு எல்லா ரைட்ஸும் இருக்கு" என்றான் ராகுல்.

இன்னொரு துண்டை எடுத்து அவளுக்கு ஊட்டி விட நீட்டினான் ஆதித்யா. தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டு வெட்கப்பட்டாள் கமலி.

"அட... சாப்பிடு கமலி. ஆதி எவ்வளவு ஆசையா உனக்கு கொடுக்கிறான்" என்றார் இந்திராணி.

ஆதித்யாவின் முகத்தை பார்க்காமல் அதை சாப்பிட்டாள் கமலி.

"என்ன அண்ணி விஷயம், இன்னைக்கு நீங்க ரொம்ப வெட்கப்படுறீங்க?" என்றான் ராகுல்.

"ஆமாம் ராகுல், இன்னைக்கு காலையில இருந்து நானும் பார்க்கிறேன், கமலி இந்த உலகத்திலேயே இல்ல" என்றாள் சுசித்ரா.

"ஆமாம் ஆதி அண்ணா, நான் ரெண்டு மூணு தடவை கூப்பிட்டப்போ கூட அவளுக்கு காதுல விழவே இல்ல" என்றாள் மயூரி.

"அப்படியா?" என்றான் ராகுல்.

"அவ தோளை தட்டின பிறகு தான், அவ சுய நினைவுக்கு வந்தா. அதுக்கப்புறம், சம்பந்தமே இல்லாம என்னென்னவோ பேசிட்டு, கிச்சனிலிருந்து ஓடிப் போயிட்டா."

"இவங்க சொல்றதெல்லாம் உண்மையா கமலி? நீ எந்த உலகத்துல இருந்த?" என்றான் புன்னகை மாறாமல் ஆதித்யா.

கமலிக்கு *கடவுளே* என்றானது... மகமாயி என்னை காப்பாத்துங்க என்று கத்த வேண்டும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு.

"என்ன விஷயம்னு என்கிட்ட சொல்ல மாட்டியா கமலி?" என்றான் ஆதித்யா.

"நீங்க ஆதியோட காதுல சொல்லுங்க. நாங்க யாரும் உங்களை பார்க்க மாட்டோம்" என்றான் ராகுல்.

"வேணும்னா கண்ணை கூட மூடிக்கிறோம்" என்றாள் மயூரி

"போதும் நிறுத்துங்க. எதுக்காக ஆளாளுக்கு அவங்களை படுத்துறீங்க...? நீங்க சாப்பிடுங்க கமலி" என்றாள் ரேணுகா.

அப்பாடா என்றானது கமலிக்கு. மனதிற்குள் ரேணுகாவுக்கு நன்றி கூறிவிட்டு கடகடவென சாப்பிட்டாள். சாப்பிட்டு முடித்து அலுவலகம் செல்ல தயாரான ஆதித்யா, கமலியை பார்த்தபடி நின்றான். *சென்று வருகிறேன்* என்பது போல் அவளை பார்த்து தலையசைத்தான். கமலியும் தலையசைத்து தனது ஒப்புதலை தெரிவித்தாள்.

ஆதித்யாவுக்கு அலுவலகம் செல்ல மனமேயில்லை. ஆனால் மிக முக்கியமான வேலை ஒன்று இருந்ததால் அதை முடித்துக் கொண்டு ஒரு மணி நேரத்தில்  திரும்பி வருவது என்று தீர்மானித்தான். தனது மனைவியுடனான அவனது வாழ்வின் இந்த புதிய பரிமாணம் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

தொடரும்...