4 சிங்கத்தின் குகையில்

சென்னைக்கு செல்ல தயாரானான் ஆதித்யா. அவனை வழியனுப்பி வைத்தான் பிரபாகரன்.

"நீ திரும்பி வரும் போது எனக்கு கால் பண்ணு. நான் ஏர்போர்ட்டுக்கு கார் அனுப்புறேன்"

"ஓகே, பை"

"பை"

விமான நிலையம் நோக்கி புறப்பட்டான் ஆதித்யா.

.......

ஆதித்யாவின் குடும்பத்தினர் கமலியையும், சுந்தரியையும் வரவேற்றார்கள். கமலியை பார்த்தவுடன் பிடித்துப் போனது பிரபாகரனுக்கு. அவளது மருண்ட பார்வையே, அவள் எவ்வளவு வெகுளித்தனம் நிறைந்தவள் என்பதை கூறியது. பாட்டி மற்றும் சித்தி இந்திராணியிடம் ஆசிர்வாதம் பெற காலைத் தொட்டு வணங்கினாள்.

அவள் முன் வந்து நின்ற லாவண்யா,

"ஹாய், நான் லாவண்யா" என்றாள்.

அவளை குழப்பத்துடன் பார்த்தாள் கமலி.

"இவர் ஆதியோட ஃபிரண்ட் பிரபாகரன். அவருடைய தங்கச்சி இவங்க" என்று அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் ரேணுகா.

"ஆதி யாரு?" என்றாள் கமலி.

"கமலி மாமி, மாமாவை, அம்மா அப்படித் தான்  ஷார்ட்டா கூப்பிடுவாங்க" என்று சிரித்தாள் ஷாலினி.

தன்னை *மாமி* என்று அவள் கூப்பிட்டதை கேட்டு, தன் கண்களை அகல விரித்தாள் கமலி. அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தான் பிரபாகரன். தனது கைக்கடிகாரத்தை பார்த்துவிட்டு, டூபேவுக்கு ஃபோன் செய்தான். அவர்களுடைய திட்டப்படி டூபே ஆதியுடன் பேசினார்.

"எஸ், மிஸ்டர் டூபே, நான் கிளம்பிட்டேன்"

"சாரி ஆதித்யா. நான் அவசரமா சிங்கப்பூர் போக வேண்டிய வேலை வந்துடுச்சு. ஃபேமிலி பிராப்ளம். உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ணதுக்கு சாரி"

"இட்ஸ் ஓகே. மிஸ்டர் டூபே. நம்ம சீக்கிரம் மீட் பண்ணலாம். டேக் கேர்"

"தேங்க்யூ ஆதித்யா"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு பிரபாகரனுக்கு ஃபோன் செய்தார் டூபே.

"நான் ப்ரோக்ராமை கேன்சல் பண்ணிட்டேன். ஆதித்யா திரும்பி வராரு"

"தேங்க்யூ, மிஸ்டர் டூபே"

"மை பிளஷர்"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு குறும்புப் புன்னகை பூத்தான் பிரபாகரன். அனைவரும் அமர்ந்திருந்த வரவேற்பறைக்கு வந்தான். அவர்கள் அழகுக்கலை நிபுணரின் வரவுக்காக காத்திருந்தார்கள்.

"நீங்களும் சென்னைக்கு வந்து குடியேற போறீங்கன்னு கேட்கும் போது ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு" என்றார் பாட்டி, கமலியின் அத்தை சுந்தரியிடம்.

"ஆமாங்க. கமலி அவங்க அம்மாவை விட்டு இருந்ததே இல்ல. நாங்களும் சென்னையில இருந்தா அவ சந்தோஷப்படுவா. ஆனா, நாங்க சென்னைக்கு வர, மூணு நாலு மாசம் ஆகும் போல இருக்கு... வீடு வாடகைக்கு கொடுத்திருக்கோம். அவங்க காலி பண்ண கொஞ்சம் டைம் கேக்குறாங்க. அதுக்கு அப்புறம் தான் நாங்க வர முடியும்"

"ரொம்ப நல்ல ஐடியா. அது நிச்சயம் கமலியை சந்தோஷப்படுத்தும்" என்றாள் ரேணுகா

"நீங்க எல்லாரும் மாடிக்குப் போயிட்டா நல்லா இருக்கும். அப்ப தான் ஹாலை டெக்கரேட் பண்ண ஆளுங்க வந்தா, அவங்க வேலை செய்ய சுலபமா இருக்கும்" என்றான் பிரபாகரன்.

"பிரபாகரன் சொல்றது சரி தான். வாங்க, நம்ம எல்லாரும் மாடிக்குப் போகலாம்" என்றார் பாட்டி.

அனைவரும் மாடிக்குச் செல்ல எழுந்தார்கள். அப்பொழுது ரேணுகாவின் கைபேசி மணி அடித்தது. அந்த அழைப்பு கமலியின் அம்மா செல்வியிடம் இருந்து வந்தது.

"சொல்லுங்க ஆன்ட்டி" என்றாள் ரேணுகா.

"அக்காகிட்ட கொஞ்சம் ஃபோனை கொடு மா"

"இதோ கொடுக்கிறேன்... " என்று சுந்தரியின் பக்கம் திரும்பி,

"அத்தை, செல்வி ஆன்ட்டி உங்ககிட்ட பேசணுமாம்" என்றாள்.

"சொல்லு செல்வி"

"அக்கா, அலமாரி சாவியை எங்கே வச்சீங்க? மளிகை சாமான் கொண்டு வந்தவங்களுக்கு பணம் கொடுக்கணும்"

"அலமாரி சாவியா? எங்க வச்சேன்...???" என்று யோசித்தார்.

அவரை நோக்கி மெல்ல சாய்ந்தாள் கமலி,

"அத்தை, உங்க இடுப்புல சொருகி இருக்கீங்க" என்றாள் இரகசியமாக.

"அடக் கடவுளே, என்ன நான் இப்படி செஞ்சுட்டேன்?"

"குடுங்க அத்தை, நான் கொண்டு போய் குடுத்திட்டு வரேன்" என்றாள் கமலி.

"ஷு சும்மா இரு... ரேணுகா, நான் அவசரமா போகணும் ஒரு மணி நேரத்துல திரும்பி வந்துடுவேன்"

"வேற யாரையாவது சாவியை கொடுத்துட்டு வர அனுப்பலாமே" என்றார் பாட்டி.

"வரவு செலவு கணக்கு எல்லாம் செல்வி பாக்குறது இல்ல. இன்னைக்கு அவங்க வரேன்னு சொன்னதே எனக்கு ஞாபகம் இல்லாம போச்சு. நான் போயிட்டு சீக்கிரம் வந்துடுறேன்"

அவர்கள் சரி என்று தலையை அசைத்தார்கள். அத்தையை வழியனுப்ப சென்றாள் கமலி.

தனது சந்தோஷத்தை அடக்க முடியாமல் திணறினான் பிரபாகரன். இது எதிர்பாராமல் கிடைத்த வேறு ஒரு பம்பர் பிரைஸ்.

"காட் மஸ்ட் பி கிரேட்..." என்றான் மேலே பார்த்து சல்யூட் செய்தபடி.

கமலியின் கையை பற்றி, தன்னை நோக்கி இழுத்தார் சுந்தரி.

"ஏதாவது அசட்டுத்தனம் செஞ்சு வைக்காதே. இந்த கல்யாணத்துல உனக்கு விருப்பம் இருக்கான்னு அவங்க கேட்டா, இருக்குன்னு சொல்லணும்" என்றார்.

சரி என்று தலையசைத்தாள் முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக் கொண்டு கமலி. ஆட்டோவில் ஏறி அங்கிருந்து கிளம்பினார் சுந்தரி. மீண்டும் வீட்டிற்குள் வந்த கமலி, ஒரு கார் உள்ளே நுழைந்ததை கவனிக்கவில்லை.

அவள் வரவேற்பறைக்கு வந்த போது அங்கு யாருமில்லை. அறை காலியாக கிடந்தது. அவர்கள் எங்கு சென்றார்கள் என்று புரியாததால், இங்குமங்கும் பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள்.

அப்போது, தனக்குப் பின்னால்  காலடி சத்தம் கேட்டு திரும்பினாள். ஆதித்யா உள்ளே வருவதை பார்த்து அவளுக்கு நடுக்கம் ஏற்பட்டது. பக்கத்தில் இருந்த அறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள். அவளுடைய கொலுசு சத்தத்தைக் கேட்ட ஆதித்யா ஸ்தம்பித்து நின்றான். அந்த சப்தம் அவனுக்குப் புதிதாய் தோன்றியது.

அந்த அறையிலிருந்து மெல்ல எட்டிப் பார்த்த கமலி, ஆதித்யா எதையோ யோசித்துக்கொண்டு நிற்பதைப் பார்த்து தலையை வெடுக்கென்று இழுத்துக்கொண்டாள்.

தன் கையில் எதுவும் இல்லாததை உணர்ந்தான் ஆதித்யா. காரிலிருந்து தன் மடிக்கணினியை எடுக்க அவன் மறந்துவிட்டிருந்தான். வேலையாள் முத்துவை அழைத்து அதை எடுத்து வருமாறு கூறினான். அந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி அங்கிருந்து மெல்ல நழுவி சென்ற கமலி, முதல் தளம் நோக்கி ஓடினாள்.

எதிரில் வந்த பிரபாகரனின் மீது மோத இருந்த அவள், தடுமாறி நின்றாள்.

"என்ன ஆச்சி, கமலி? எதுக்கு இப்படி ஓடி வர்றீங்க? " என்றான் அவனுக்கு ஏதும் தெரியாது என்பதை போல.

"அண்ணா, எல்லாரும் எங்க போனாங்க?"

"மாடியில, இடது கைப்பக்கம், ஃபர்ஸ்ட் ரூம்ல இருக்காங்க" என்றான்.

"நன்றி அண்ணா" அவன் குறிப்பிட்ட அந்த அறையை நோக்கி ஓடினாள் கமலி.

சத்தமில்லாமல் அங்கிருந்து நழுவிச் சென்றான் பிரபாகரன், ஆதித்யா, மாடியில், இடது கைப்பக்கம் இருந்த முதல் அறையை நோக்கி செல்வதை பார்த்து.

அந்த அறையில் யாரும் இல்லாததை பார்த்து குழம்பினாள் கமலி. அங்கிருந்து செல்ல அவள் வெளியே வந்த போது, ஆதித்யா அந்த அறையை நோக்கி வருவதை பார்த்து உறைந்து போனாள்.

பதற்றம் அவளைப் தொற்றிக்கொண்டது. ஒளிந்து கொள்ள இடம் தேடினாள். அங்கிருந்த சோபாவின் பின்னால் அமர்ந்து கொண்டாள்.

அந்த அறைக்குள் நுழைந்தான் ஆதித்யா,

"நல்ல காலம், ஃப்லைட்டுக்கு போறதுக்கு முன்னாடியே, டூபே ஃபோன் பண்ணி சொல்லிட்டாரு" என்று முணுமுணுத்தபடி.

தான் அணிந்திருந்த கோட்டை கழட்டி சோபாவின் மீது வீசினான். அவன் அதில் வைத்திருந்த கைபேசி, கமலியின் தலையில் லொட் என்று விழுந்தது. அவள்,

"இஸ்ஸ்..." என்றாள்.

அந்த சத்தத்தை கேட்டு மெல்ல சோபாவை நோக்கி வந்தான் ஆதித்யா. அவன் காலடி சத்தம், தன்னை நோக்கி வருவதை உணர்ந்து, முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் கமலி. தனது அறையின் சோபாவிற்கு பின்னால் கமலி ஒளிந்து அமர்ந்திருந்ததை பார்த்து ஒன்றும் புரியாமல் விழித்து நின்றான் ஆதித்யா.

மெல்ல கண்திறந்து பார்த்தவள், அங்கிருந்து ஓடினாள். ஆதித்யாவால் நம்ப முடியவில்லை, உண்மையிலேயே அது கமலி தான் என்று. அவளைப் பிடிக்க அவன் முயன்று அது பலனளிக்கவில்லை. அவள் சிட்டாய் பறந்து சென்றாள். கமலி இங்கு என்ன செய்கிறாள் என்று புரியவில்லை அவனுக்கு. அப்போது அங்கு பிரபாகரன் வந்தான்.

"பிரபா, நீ கமலியை பார்த்தியா?"

"ஆமாம். அவங்க இங்க வந்திருக்காங்க"

"அவ உண்மையிலேயே இங்க வந்திருக்காளா...? அவ சோபாவுக்கு பின்னாடி ஒளிஞ்சிருந்ததை பார்த்து, நான் கற்பனைன்னு நெனச்சேன்"

"என்னது ஒளிஞ்சிருந்தாளா? சோபாவுக்கு பின்னாடியா?" என்று சிரித்தான் பிரபாகரன்.

"ஷாலினி கூட கண்ணாமூச்சி விளையாடுறான்னு நினைக்கிறேன்"

"அவ கண்ணாமூச்சி விளையாடுறது உண்மை தான். ஆனா, ஷாலினி கூட இல்ல, உன் கூட"

"என்ன சொல்ற?"

"உன்னை பார்த்து பயந்து தான், உன் ரூமுக்குள்ள ஓடி வந்தா"

தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா.

"இந்த பொண்ணு இருக்காளே... அவ இங்க என்ன செஞ்சுகிட்டு இருக்கா?" என்றான் சிரித்தபடி.

"மெஹந்தி போட்டுக்க அவளை வர சொன்னாங்க"

"இதைப் பத்தி யாருமே என்கிட்ட சொல்லலையே"

"அவங்க அத்தை ரொம்ப பழமைவாதியா இருக்காங்க. நீ இங்க இருக்க மாட்டேன்னு நினைச்சு தான் இன்னைக்கு அவளை இங்க கூட்டிட்டு வந்தாங்க. ஆம்பளைங்களை எல்லாம் துரத்தி விட்டுட்டாங்க"

"நீ கூட ஏன் என்கிட்ட சொல்லல?"

"ஆனா, உன்னை சரியான டைமுக்கு திரும்ப வர வெச்சுட்டேன் இல்ல?" என்ற அவனை ஆச்சரியமாய் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"டூபேவை ப்ரோக்ராமை கேன்சல் பண்ண வெச்சது நான் தான்"

"அது உன் வேலை தானா?"

"பின்ன??? கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி, உன்னோட ரூம்ல, உன்னோட ஆளை பாக்குற சந்தர்ப்பம் கிடைக்குமா உனக்கு? திரும்பி வந்ததுக்கு பிரயோஜனம் இருந்துதா, இல்லையா?"

ஆமாம் என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.

"அவளைப் பார்க்க போகலையா?"

"நிச்சயமா... என்னை யார் தடுப்பா?" என்றான் ஆதித்யா.

"அதானே... வா போகலாம்"

சென்னைக்கு போகிறேன் என்று கூறிய ஆதித்யா திரும்பி வந்ததை பார்த்து, அனைவரும் ஆச்சரியப் பட்டார்கள். தனக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த இந்திராணியின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள் கமலி. அவர் அழகுக் கலை நிபுணரிடம், தான் முதல் நாள் தேர்ந்தெடுத்து வைத்திருந்த டிசைனை கமலின் கையில் வரைய சொல்லிகொண்டிருந்தார்.

"நீ சென்னைக்கு போலையா ஆதி?" என்றாள் ரேணுகா.

"இல்லக்கா. மீட்டிங் கேன்சல் ஆயிடுச்சி. டூபே, அவசரமா சிங்கப்பூர் போகணுமாம். அதனால நான் திரும்பி வந்துட்டேன்."

அவர்களுக்கு சங்கடமாக போனது. கமலியின் அத்தை திரும்பி வந்தால் என்ன நினைப்பார்? *இங்கிருந்து போய்விடு* என்று ஆதித்யாவை கூறும் தைரியம் அங்கு எவருக்கும் இல்லை. அவர்களுக்கு மேலும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்தும் வண்ணம், அங்கிருந்த சோபாவில் ஜம்மென்று அமர்ந்து கொண்டான் ஆதித்யா.

"அக்கா, எனக்கு காஃபி கொண்டு வர சொல்லுங்க" என்றான்.

தவிப்புடன் பாட்டியை பார்த்தாள் ரேணுகா. 'விடு, பார்த்துக்கொள்ளலாம்' என்பது போல் கண் சிமிட்டினார் பாட்டி. வேலைக்கார முத்துவை அழைத்து, காபி கொண்டு வர சொன்னார் பாட்டி.

அப்பொழுது, அந்த அறைக்குள் அவசரமாய் நுழைந்தார்கள், இந்திராணியின் மகன்களான  தீபக்கும், ராகுலும்.

"அக்கா, இதெல்லாம் உங்களுக்கே நியாயமா இருக்கா? ஆம்பளைங்க யாரும் இங்க வரக்கூடாதுன்னு சொன்னீங்க... இவன் மட்டும் இங்க வந்து உட்கார்ந்து இருக்கான்...? இவன் ஆம்பளை இல்லையா?" என்ற ராகுலை பார்த்து முறைத்த ஆதித்யா,

"வாயை மூடு. இல்லன்னா, பல்லை உடைச்சிடுவேன்" என்றான்.

தனது வாய்க்கு ஜிப் போடுவது போல் பாவனை செய்தான் ராகுல்.

கமலியை முழுதாய் பார்க்கவே முடியவில்லை ஆதித்யாவினால். அவள் இந்திராணியின் பின்னால் முழுவதுமாய் மறைந்திருந்தாள். அவள் இந்திராணியின் அசைவுகளுக்கேற்ப, தானும் அசைந்து, ஒளிந்து கொண்டிருந்ததை பார்த்து, மற்றவர்கள் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் திணறினார்கள். இந்திராணி சாயும் போது, அவளும் சாய்ந்தாள்... அவர் திரும்பும் போது, அவளும் திரும்பினாள்... அவர் குனிந்தால், அவளும் குனிந்தாள். அங்கு இருந்தவர்களுக்கு நன்றாய் பொழுது போனது.

மருதாணியிட்டு முடித்துவிட்டு,

"கல்யாண மாப்பிள்ளை பெயர் என்ன?" என்றாள் அழகுக்கலை நிபுணி, கமலியின் கையில் எழுத.

இந்திராணியை பார்த்தாள் கமலி, அவர் கூறுவார் என்று எதிர்பார்த்து. இந்திராணி கூறுவதற்கு முன், அவரை தடுத்தாள் லாவண்யா.

"ஆன்ட்டி, சொல்லாதீங்க"

*ஏன்?* என்பது போல் அனைவரும் அவளை பார்த்தார்கள்.

"மாப்பிள்ளை பெயரை கல்யாண பொண்ணு சொல்லட்டும்" என்று அவள் கூற,

வேக வைத்த முட்டையை போல பெரிதானது கமலியின் கண்கள். நமுட்டு புன்னகை பூத்தான் ஆதித்யா.

"இது செம ஐடியா" என்றான் பிரபாகரன்.

"கமலி அண்ணி, சொல்லுங்க... " என்றான் ராகுல்.

*மாட்டேன்* என்று தலையசைத்தாள் கமலி தலைகுனிந்தபடி.

"ஏன், எல்லாரும் அவளை தொந்தரவு பண்றீங்க?" என்றாள் ரேணுகா.

"இதுல என்ன தொந்தரவு இருக்கு?" என்றார்  இந்திராணி.

"நீ சொல்லுடா கண்ணு" என்றார் பாட்டி.

"அவங்க காத்திருக்காங்க பாரு" என்றார் இந்திராணி.

அந்த அறை அமைதியானது. மெல்ல அழகுக்கலை நிபுணரின் காதை நோக்கி குனிந்து கிசுகிசுத்தாள் கமலி. அனைவரும் பெருமூச்சு விட்டார்கள் ஏமாற்றத்துடன்.

"ஆதித்யாஜி ன்னு எழுதணுமா?" என்று கேட்டாள் அந்தப் பெண்.

தன் பெயருக்கு பின்னால், அவள் மரியாதையை சேர்க்க எண்ணியதை புரிந்துகொண்ட  ஆதித்யாவின் முகம் பளிச்சிட்டது.

"அது என்ன ஜி?" என்றாள் தீபக்கின் மனைவி சுசித்ரா கிண்டலாக.

"அவங்க வீட்டு பக்கத்துல ஒரு நார்த் இண்டியன் ஃபேமிலி இருக்காங்க இல்ல? அவங்க பழக்கத்துல ஏற்பட்டிருக்கும்... சரி தானே கமலி?" என்றாள் ரேணுகா.

கமலி ஆம் என்று தலை அசைத்தாள்.

"அப்படின்னா, அண்ணி, பாதியை இப்படித் தான் கூப்பிட போறாங்களா?" என்றான் ராகுல்.

இந்திராணியை நோக்கி குனிந்த கமலி, அவரிடம் ஏதோ கேட்க, அவர் வாய்விட்டுச் சிரித்தார்.

"பாதி யாருன்னு அவ கேக்குறா"

ராகுலை பார்த்து முறைத்தான் ஆதித்யா. அவன் ஆதியை, பாதி என்று கிண்டலாய் கூப்பிடுவது வழக்கம்.

"அது, உங்க ஆதித்யாஜி தான்" என்றான் ராகுல் அசடு வழிந்தபடி.

உங்க ஆதித்யாஜி என்று ராகுல் சொன்னதைக் கேட்டு மென்று முழுங்கினாள் கமலி. ஆதித்யாவோ, நொடிக்கு நொடி மாறிக் கொண்டிருந்த, விலைமதிப்பற்ற  அவளது முகபாவத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தான். இப்படிப்பட்ட அப்பாவித்தனமான முக குறிப்புகளை அவன் பார்ப்பது இது தான் முதல் முறை.

ஆதித்யாவின் பெயரை கமலியின் கையில் எழுதி முடித்து விட்டாள் அழகுக்கலை நிபுணி. கமலியின் இரண்டு கைகளையும் ஒன்றாக சேர்த்து, ஆதித்யாவின் முழு பெயரை பார்த்தார் இந்திராணி.

"வாவ்... உங்க ஆதித்யாஜி, இப்போ உங்க கையில இருக்காரு" என்றாள் லாவண்யா சிரித்தபடி.

இந்திராணியின் கழுத்திற்கு கீழ் இருந்த சிறிய இடைவெளியில், மெல்ல ஆதித்யாவை பார்த்த கமலி, அவன், அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து, தலை குனிந்து கொண்டாள்.

"ஒரு வழியா அவ உன்னை பார்த்துட்டா" என்றான் பிரபாகரன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் தன் புருவத்தை உயர்த்தியபடி ஆதித்யா.

அப்பொழுது ரேணுகாவின் கைபேசி சப்தமிட்டது. கமலியின் வீட்டு எண் ஒளிர்ந்தது.

"சொல்லுங்க அத்தை" என்றாள் ரேணுகா.

"அம்மா ரேணுகா, கிராமத்திலிருந்து நம்ம சொந்தகாரங்க வந்ததால என்னால வர முடியல. கமலியை யார் கூடவாவது அனுப்பிடுறியா, மா?"

"சரிங்க அத்தை. நீங்க கவலை படாதீங்க. அவளை நான் அனுப்பிடுறேன்"

"என்ன ஆச்சி, ரேணு?" என்றார் பாட்டி.

"கமலியை கூட்டிக்கிட்டு போக, அத்தையால வர முடியாதாம். அவங்களுக்கு ஏதோ முக்கியமான வேலை வந்துடுச்சாம்..."

"அய்யய்யோ... அப்ப நான் எப்படி திரும்ப போறது?" என்று பதறினாள் கமலி.

"எங்க கூடவே தங்கிடுங்க" என்றாள் கிண்டலாக லாவண்யா

"இல்லயில்ல என்னால முடியாது" என்று அவசரமாய் தலையை ஆட்டினாள்.

"எப்படி இருந்தாலும், இன்னும் மூணு நாள்ல, நீங்க இங்க தானே வர போறீங்க..." என்றான் பிரபாகரன் சிரித்தபடி.

"பாட்டி, நான் போகணும், பாட்டி..." என்று கெஞ்சினாள் கமலி.

"நான் உங்களை அனுப்பி விடுறேன். கவலை படாதீங்க" என்றாள் ரேணுகா.

"உங்களை நான் கூட்டிக்கிட்டு போய் விடுறேன்" என்றான் பிரபாகரன்.

நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டபடி சரி என்று தலையசைத்தாள் கமலி. ஆதித்யா அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டு இருந்ததை பார்த்து, சட்டென்று முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டாள்.

"நீங்க அவளை டிராப் பண்றீங்களா, பிரபா?" என்றாள் ரேணுகா.

"யா... ஷ்யூர்..." என்றான் பிரபாகரன்.

"நான் போறேன்" என்று எழுந்து நின்றாள் கமலி.

"மருதாணி காயட்டும்... அதுக்கப்புறம் போங்க" என்றாள் சுசித்ரா.

"ஆமாம்மா. கொஞ்ச நேரம் இருமா" என்றார் பாட்டி.

அவள் கையை பிடித்து இழுத்து அமர வைத்தாள் லாவண்யா.

"அக்கா, எனக்கு டயர்டா இருக்கு. நான் ரூமுக்கு போறேன்" என்றான் ஆதித்யா.

சரி என்று தலையசைத்தாள் ரேணுகா. தலைகுனிந்தபடி அமர்ந்திருந்த கமலியை பார்த்தான் ஆதித்யா. அவள் முகத்தில் நிம்மதி தெரிந்தது. அது, அவன் அங்கிருந்து செல்வதால் தான் என்பதும் அவனுக்குப் புரிந்தது. திருமணத்திற்குப் பிறகு இந்த பெண் என்ன செய்யப் போகிறாள்? எப்படி அவனுடன் அவன் அறையில் தங்க போகிறாள்? யோசித்தபடி அங்கிருந்து சென்றான் ஆதித்யா.

மருதாணி காய்ந்த பிறகு, வீட்டிற்கு கிளம்ப தயாரானாள் கமலி. அனைவரிடமிருந்தும் விடைபெற்றாள். பிரபாகரனுடன் வெளியே வந்தவள், ஆதித்யா, காரில் சாய்ந்து கொண்டு நிற்பதை பார்த்தாள்.

"பிரபா, அவளை நான் கொண்டு போய் விட்டுட்டு வரேன்" என்றான் ஆதித்யா.

"இல்லயில்ல... அவர் கூட நான் போக மாட்டேன்..." என்று நின்ற இடத்திலேயே வழக்கம் போல் குதித்தாள்.

"உங்க கூட நானும் வரேன் கமலி" என்று பிரபாகரன் கூறினான்.

"வேண்டாம்... நானே போயிக்குறேன்..." என்று கூறிவிட்டு, அங்கிருந்து வெளியே ஓடி சென்று, ஒரு ஆட்டோவை நிறுத்தி, அதில் அமர்ந்து, சென்றே விட்டாள்.

அவள் செல்வதை, செய்வதறியாது பார்த்துக்கொண்டு நின்றார்கள் ஆதித்யாவும் பிரபாகரனும்.

தொடரும்...