35 அவளை நானறிவேன்...!

மறுநாள் காலை

கமலியை  சங்கட படுத்த கூடாது என்று தன்னால் எவ்வளவு முடியுமோ, அவ்வளவு தூரம் பார்த்து நடந்து கொண்டான் ஆதித்யா. அவள் தன்னிடம் சகஜமாக இருக்க வேண்டும் என்று அவன் விரும்பினான். அவளை சங்கடப்படுத்தும் படி நடந்து கொண்டால், அவள் தன்னிடம் இயல்பாய் இருப்பதை நிறுத்திவிடலாம். அது நிச்சயம் நடக்கக் கூடாது. வெகு சகஜமாய் தனது வேலைகளை செய்து கொண்டிருந்தான். அதற்கு நிச்சயம் பலன் இருந்தது. கமலி சஞ்சலனமின்றி காணப்பட்டாள். ஆனால் அதற்காக, அவள் ஆதித்யாவை திருட்டுத்தனமாய் பார்க்காமல் இருந்தாள் என்று கூறுவதற்கில்லை.

குளித்து முடித்து புத்துணர்ச்சியுடன் குளியலறையிலிருந்து வெளியே வந்த ஆதித்யா, அவளைப் பார்த்து சிநேகமாய் புன்னகைத்தான். தனது பாடத்தை மேற்பார்வை செய்துகொண்டிருந்த கமலியும் அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள். தன் ஈர தலையை துவட்டியபடி கண்ணாடியின் முன் சென்று நின்றான் ஆதித்யா. அவனுக்கு தெரியும், கமலி, கண்ணாடியில்  தன்னையே மீண்டும் மீண்டும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்று. அவனுக்கும் கூட அவளை பார்க்க வேண்டும் என்று தான் ஆசை. ஆனால், அவனால் அது இயலாது.

அவன் மனதில் ஒரு வேடிக்கையான எண்ணம் தோன்றியது. வேகவைத்த கோழி முட்டையை போல் மாறப் போகும் அவளது கண்களைப் பார்க்க தயாரானான் ஆதித்யா. தனது சிரிப்பை அடக்கியபடி, அந்த *சிறப்பு வாய்ந்த வாசனை திரவியத்தை* எடுத்து தன் மீது தெளித்துக் கொண்டான். ஆதித்யாவின் கணக்கு தவறாக வில்லை. அவளது கண்கள் உண்மையிலேயே வெளியே வந்து விழுந்து விடும் அளவிற்கு பெரிதாய் போனது. அந்த வாசனை திரவியத்தை அவள் ஏற்கனவே நுகர்ந்திருந்தாலும், இந்த முறை, அது வித்தியாசமாய் இருந்தது. அவளது சித்தத்தை கலக்கிய நிகழ்வை நினைவு படுத்தியது. தன் கண்களை இறுக்கமாக மூடிக் கொண்டாள் கமலி. அவளது நிலையைப் பார்த்து உள்ளூர நகைத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா. கட்டிலுக்கு வந்து அவளது அருகில் அமர்ந்து கொண்டான்.

"கமலி..."

"ஆங்..." திடுக்கிட்டு கண் திறந்தாள்.

"நேத்து உன்னோட கிளாசஸ் எப்படி இருந்தது?"

"கு... குட்..." என்று திணறினாள்.

"இன்னைக்கு சாயங்காலத்தில் இருந்து நம்ம படிக்க ஆரம்பிக்கலாம்"

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு எழுந்து நின்றாள் கமலி. சிரிப்பை அடக்கியபடி அவளைப் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"நான் கீழ போறேன்..."

"ஏன் கமலி?"

"அக்காவுக்கு கிச்சன்ல ஹெல்ப் பண்ண போறேன்" கூறியபடியே பின்னோக்கி நகர்ந்தவள் தலைதெறிக்க ஓடினாள்.

அவள் அப்படி ஓடியதைப் பார்த்து, வாய்விட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா. கண்ணாடியில் தன் உருவத்தை பார்த்து,

"பரவாயில்லைடா ஆதி... ஏதோ நடக்க ஆரம்பிச்சிருக்கு..." என்று கண்ணடித்தான்.

ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு

இன்ட்காம்

வீட்டிலிருந்து வந்த அழைப்பை ஏற்றான் ஆதித்யா. பாட்டியின் அழுகுரல் கேட்டு திடுக்கிட்டான். *ஆதி* என்பதைத் தவிர பாட்டியின் வாயிலிருந்து வேறு வார்த்தை வரவில்லை.

"பாட்டி, என்ன ஆச்சு பாட்டி? என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லுங்க"

பாட்டியின் கையிலிருந்து போனை வாங்கினார் இந்திராணி.

"ஆதி..." என்று அவரும் அழுதார்

"என்ன ஆச்சி சித்தி, ஏன் எல்லாரும் அழறீங்க?"

"நீ தயவு செய்து வீட்டுக்கு வா"

"சரி, நான் வரேன்"

பதட்டமாய் வீட்டுக்கு கிளம்பினான் ஆதித்யா. அரை மணி நேரத்தில் வீட்டை சென்றடைந்தான். அனைவரும் அழுது கொண்டிருந்ததை பார்த்து அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவனது வீடு, இறுதி சடங்கு நடக்கும் மயானம் போலிருந்தது.

"ஆதியோட வாழ்க்கையில என்ன நடக்குதுன்னு எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. அவனுடைய வாழ்க்கையை நானே கெடுத்துட்டேன்" என்று கதறினாள் ரேணுகா.

"தயவுசெய்து அமைதியா இரு ரேணு மா" என்றார் பாட்டி.

"இவ்வளவு நடந்ததுக்கு அப்புறம்  எப்படி என்னால அமைதியா இருக்க முடியும், பாட்டி?"

"தயவுசெய்து அழாதே ரேணு" என்றான் சரவணன்.

"என்ன நடந்துச்சு?" என்றான் ஆதித்யா.

அப்பொழுது அனைவரது பார்வையும், வாசலில் வந்து நின்றவனை நோக்கி திரும்பியது. அவனை நோக்கி ஓடிச் சென்ற ரேணுகா, அவனை கட்டிக்கொண்டு ஓவென்று அழுதாள்.

"அக்கா, என்னக்கா விஷயம்? முதல்ல என்கிட்ட விஷயத்தை சொல்லுங்க"

"டென்ஷன் ஆகாம இருங்க ஆதி. முத்து... ஆதிக்கு தண்ணி கொண்டு வா"

தனது கோட்டை கோபமாய்  விட்டெறிந்தான் ஆதித்யா.

"என்னுடைய பொறுமையை சோதிக்காம விஷயத்தை சொல்லப் போறீங்களா இல்லையா?"

டீப்பாயின் மீது இருந்த ஒரு உரையை எடுத்து ஆதித்யாவிடம் நீட்டினான் சரவணன். குழப்பத்துடன் அதை திறந்தான் ஆதித்யா. அதிலிருந்த ஒரு புகைப்படத்தைப் பார்த்து அவன் உறைந்து போனான். அதில் கமலி யாரோ ஒருவனை அணைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆதித்யாவை சுற்றியிருந்த காற்றோட்டம் நின்று போனது. யாரோ அவன் கழுத்தை நெரிப்பது போல தோன்றியது. எதிர்பாராத அந்த சூழ்நிலையால் மூச்சுவிடவே திணறினான் ஆதித்யா.

"கமலி இப்படி எல்லாம் செய்வாங்கன்னு என்னால நம்பவே முடியல. அவங்க உனக்கு உண்மையா இருப்பாங்கன்னு நம்பித் தான் அவங்களை உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சேன்" என்று அழுதாள் ரேணுகா.

"எனக்கு என்ன சொல்றதுனே தெரியலை என்னுடைய மூளை வேலை செய்ய மாட்டேங்குது" என்று கண்ணை கசக்கினார் பாட்டி.

"கமலி இப்படி செஞ்சிருப்பான்னு நான் நம்பல" என்றார் இந்திராணி.

"என்ன சொல்றீங்க சித்தி? எங்களுக்கும் இதை நம்ப கூடாதுன்னு தான் ஆசை. ஆனா இந்த போட்டோவுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

"அதைப் பத்தி எனக்கு தெரியாது. ஆனா, நம்ம கண்ணு முன்னாடி நடக்கிற எல்லாமே பொய்யா இருக்க வாய்ப்புகள் இருக்கு. இந்த மாதிரி எத்தனை சினிமாவில் பார்த்திருக்கோம்?"

"ஆனா, இது சினிமா இல்ல. வாழ்க்கை..." என்றான் சரவணன்.

"வாழ்க்கையில நடக்குறதை தான் சினிமாவில் காட்டுறாங்க"

"ஆதி, தயவுசெய்து கோபப்படாதே. இந்த சூழ்நிலையை நீ ரொம்ப ஜாக்கிரதையா கையாளனும். இது உன் வாழ்க்கையோட ரொம்ப மோசமான தருணம். உன்னை அமைதிப்படுத்திக்கோ. தயவுசெய்து உன் கோபத்தால கமலியை காயப்படுத்திடாதே..." என்று வேண்டினார் பாட்டி.

"நான் அவளை காயப்படுத்துறதா? இந்தக் கருமத்துக்கெல்லாம் நான் முக்கியத்துவம் கொடுத்தா தானே...? இது சுத்த முட்டாள்தனம். எவனோ ஒருத்தன் இந்த போட்டோவை அனுப்புனதுக்காக நான் கமலியை காயப்படுத்துவேன்னு நீங்க எப்படி நினைச்சீங்க? அவளைப் பத்தி எனக்கு தெரியும்... ஐ நோ மை வைஃப் டேம் இட்..." என்று சீறினான் ஆதித்யா.

"அப்போ, இந்த ஃபோட்டோ?" என்றான் சரவணன்.

"அது உண்மையா இருக்க வாய்ப்பில்ல. கமலி ஒரு ஆம்பளை கூடவா...? நோ வே... எங்களுக்குள்ள பிரச்சனையை ஏற்படுத்த இதை யாரோ வேணுமின்னே அனுப்பி இருக்காங்க... அதை நான் நடக்க விடமாட்டேன்"

"ஆனா, கமலிகிட்ட இதைப் பத்தி கேட்கலாம் இல்லையா ஆதி?" என்றாள் ரேணுகா.

"எதுக்கு கா? அவ என்னோட வைஃப். என்னை விட அதிகமா அவளைப் பத்தி யாருக்கு தெரியும்? ஏன் உங்களுக்கு எல்லாம் அவளைப் பத்தி தெரியாதா?"

"நீ அவளை நம்புற.... ஆனா, அதுக்காக அவகிட்ட எதுவும் கேக்காம அமைதியா இருக்கனுமா?"

"அவகிட்ட கேட்டா, அவ மேல நான் வைச்சிருக்குற நம்பிக்கைக்கு என்ன அர்த்தம் இருக்கு? நான் அவளை எதுவும் கேட்க மாட்டேன். ஏன்னா, எனக்கு அவளைப் பத்தி தெரியும்."

அப்பொழுது அவர்கள் அழைப்பு மணியின் ஓசையை கேட்டார்கள். கதவை திறப்பதற்காக சரவணன் செல்ல எத்தனிக்க,

"இருங்க மாமா" என்றான் ஆதித்யா கண்டிப்பான குரலில்.

"இதைப் பத்தி யாரும் கமலிகிட்ட எதுவும் சொல்லக் கூடாது. இந்தக் கேவலமெல்லாம் அவ காதுக்கு போக வேண்டாம். இதெல்லாம் தெரிஞ்சா, அவ உடைஞ்சு போயிடுவா" என்று மென்று விழுங்கினான் ஆதித்யா.

கதவை நோக்கி விரைந்தான் ஆதித்யா. அவன் கதவைத் திறக்க, கமலி தான் நின்றிருந்தாள். ஆதித்யாவை பார்த்தவுடன் அவள் முகம் பிரகாசம் அடைந்தது.

"ஆதிஜி, நீங்க வந்துட்டீங்களா? நல்ல வேலை... உங்ககிட்ட ஒரு முக்கியமான சாப்டரை சொல்லிக்கொடுக்கச் சொல்லி கேட்கலாம்னு இருந்தேன். நீங்க லேட்டா வருவீங்கன்னு நினைச்சேன், ஆனா சீக்கிரம் வந்துட்டீங்க"

என்றுமில்லாமல் புதிதாய் பார்ப்பது போல் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அவளுடைய முகம்... அவளுடைய புன்னகை... அவளுடைய கண்கள்... இந்தப் பெண் எப்படி தவறு செய்திருப்பாள்? நிச்சயம் இருக்காது. அவள் குழந்தை போன்றவள். அவனுடைய கமலி, நிச்சயம் தவறு செய்திருக்க மாட்டாள். பாலை தீய்த்து விட்டதற்காக மன்னிப்பு கேட்டவள் அவள்... கட்டிய கணவனை கட்டிப்பிடித்தது மாபெரும் குற்றம் என்று எண்ணி ஓடி ஒளிந்தவள்... இந்தப் புகைப்படத்திற்க்கு பின்னால் இருப்பவர் யார்? ஷில்பாவாக இருக்கலாம். அவள் இதையெல்லாம் செய்யக் கூடியவள் தான். அது யாராக இருந்தாலும் சரி. இந்த கேவலத்திற்கு அவர்கள் பதில் சொல்லியே தீர வேண்டும்.

"ஆதிஜி, என்ன ஆச்சு உங்களுக்கு? என்ன யோசிக்கிறீங்க?"

ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"நீங்க ரொம்ப டிஸ்டர்ப்டா இருக்கீங்க. ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே ஆதிஜி?"  என்றாள் கவலையாக.

"லேசா தலைவலி "

"இருங்க, நான் உங்களுக்கு காபி போட்டு குடுக்கிறேன்"

மற்ற அனைவரும் சிலை போல் நின்று கொண்டு, அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"பாட்டி, அத்தை, அக்கா, என்ன ஆச்சு, ஏன் எல்லாரும் எங்களை இப்படி பார்க்கிறீங்க?" என்றாள் கமலி.

யாரும் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"ஒன்னுமில்ல, நான் சீக்கிரம் வந்துட்டேன் இல்லையா, அதை தான் அவங்களால நம்ப முடியல"

"நீங்களும் இப்ப தான் வந்தீங்களா?"

"ஆமாம், இப்ப தான் வந்தேன்" என்றான் தன் கண்களை அங்கிருந்தவர்களின் மீது ஓடவிட்டு.

"சரி, நீங்க இருங்க. நான் எல்லாருக்கும் காபி கொண்டு வரேன்"

"கமலி, நீ டயர்டா இருப்ப. போய் ப்ரெஷ் ஆகு. நான் அப்புறமா காபி சாப்பிடுறேன்"

"பரவாயில்லை ஆதிஜி, நான் டயர்டா இல்ல" என்று கூறி விட்டு தாமதிக்காமல் சமையலறையை நோக்கி ஓடினாள்.

அந்தப் புகைப்படத்தை தன் மடிக்கணினியின் பையில் வைத்துக் கொண்டு, சோபாவில் சாய்ந்து  அமைதியாய் அமர்ந்தான் ஆதித்யா. சரவணன் ஏதோ சொல்ல நினைக்க, அவனை அமைதியா இருக்கும்படி சைகை காட்டினார் பாட்டி. யாரும் பேசாமல் அமைதி காத்தனர்.

காப்பி குவளைகளை தட்டில் ஏந்தி வந்த கமலி, அதை அனைவரிடமும் கொடுத்தாள் புன்னகையுடன். தனக்கும் ஒரு குவளையை எடுத்துக் கொண்டு, ஆதித்யாவின் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள். அனைவரது பார்வையும் ஆதித்யாவின் மீதே இருந்தது. அவன் மிக இயல்பாய் இருந்தது அவர்களை ஆச்சரியப்படுத்தியது. அப்போது அங்கு வந்தான் ராகுல்.

"ஹாய் அண்ணி, ஹாய் பாதி, என்ன ஆச்சரியம்...! நீ இவ்வளவு சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வந்துட்ட..."

"உங்களுடைய போட்டோ ஷூட் எப்படி இருந்தது?" என்றாள் கமலி.

"ஆஸம் அண்ணி... நீங்க தான் எனக்கு மாடலா இருக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டீங்க..."

"அது எப்ப நடந்தது?" என்று புருவம் உயர்த்தினான் ஆதித்யா

"நேத்து" என்றான் ராகுல்.

"ஏன், மாடலா இருக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்ட கமலி?"

"நான், *மேல் மாடல்* கூட சேர்ந்து நின்னு போஸ் கொடுக்கணும்னு சொன்னாரு. அதனால முடியாதுன்னு சொல்லிட்டேன்"

ஆதித்யாவின் இதழ்கள், பெருமைமிகு புன்னகை பூத்தன.

"இது தான் உங்க பிரச்சனைன்னு சொல்லியிருந்தா, நான் ஆதியை உங்க கூட மாடலா வச்சி போட்டோ ஷூட் நடத்தியிருப்பேனே... ஏன் ஆதி, நீ வந்திருக்க மாட்ட?"

"ஷ்யூர்..."

கமலியின் கன்னம் வெட்கத்தில் ஜொலித்தது.

"என்னோட அடுத்த ஷூட்டுக்கு நீங்க ரெண்டு பேரும் தான் மாடல். இந்த சிட்டியோட ஹாட் அண்ட் சார்மிங் கப்பிள்..."

தலை குனிந்து வெட்க புன்னகை பூத்தாள் கமலி. தன் கண்களை தனக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்தவர்கள் மீது ஓட விட்டான் ஆதித்யா அவர்களது முகபாவங்களை கவனித்து. அவர்கள் கமலியை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"உங்க போட்டோஸ்ஸை எல்லாம் சப்மிட் பண்ணிட்டீங்களா?"

"இல்ல அண்ணி. இன்னும் பிரின்ட் ஆகல. நான் வழக்கமா பிரிண்ட் போடுற ஸ்டுடியோவில் ஆக்சிடென்ட் ஆயிடுச்சு..."

"அய்யய்யோ, அப்புறம்?"

"அதனால வேற லேபில் கொடுத்து இருக்கேன். அதுல கொஞ்சம் எஃபெக்ட்ஸ் ஆட் பண்ண வேண்டி இருக்கு."

"கவலைப்படாதீங்க ராகுல், உங்களுக்கு நல்ல மார்க் கிடைக்கும்"

"தேங்க்ஸ் அண்ணி"

அனைவரும், அவர்களுக்கு இடையில் நடந்த உரையாடலை அமைதியாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். கமலியை நம்பமுடியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"கமலி..." என்று ரேணுகா ஆரம்பிக்க,

"அக்கா, நான் டயர்டா இருக்கேன். நாங்க ரூமுக்கு போறோம்"

கமலியின் கரத்தைப் பற்றி, சோபாவில் இருந்து அவளை எழும்பச் செய்து, அவளை அழைத்துக் கொண்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யா.

"என்னால நம்பவே முடியல. ஆதி, கமலிகிட்ட இப்படி மயங்கிப் போயிருக்காரு...!  அவங்கள பார்த்த உடனே, மனுஷன் அப்படியே உருகிப் போறாரு. அவங்ககிட்ட அதை பத்தி கேட்டா தான் இப்ப என்ன குறைஞ்சிட போகுது? அவங்க பக்க நியாயத்தை அவங்க சொன்னா, நம்மளும் நிம்மதியா இருக்கலாம் இல்ல? ஏன் அவர் நம்மளை புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கிறார்?" என்றான் சரவணன்.

"தாயே மகமாயி எங்களை காப்பாத்துங்க" என்றாள் ரேணுகா.

ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தான் ராகுல். ஆதித்யாவும், கமலியும் சென்று வெகு நேரம் ஆகிவிட்ட பிறகும், அவர்கள் சென்ற வழியை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த இந்திராணியை பார்த்தான் ராகுல்.

"அக்கா, எதை பத்தி நீங்க எல்லாரும் பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க? என்ன நடந்துச்சு மா?"

அனைவரும் அமைதியாக இருந்தார்கள்.

"கேக்குறேன்ல...? பதில் சொல்லுங்க"

"இன்னைக்கு, நம்ம வீட்டுக்கு போஸ்ட்ல ஒரு ஃபோட்டோ வந்தது..."

"என்ன ஃபோட்டோ?"

"அந்த ஃபோட்டோவில நமக்கு தெரியாத யாரோ ஒருத்தனை கமலி கட்டிப்பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்தா..."

"என்னது....?" என்று காட்டு கத்து கத்தினான்.

"இதையெல்லாம் நான் நம்பவே மாட்டேன்... அது உண்மையா இருக்க வாய்ப்பே இல்லை... அவங்க என்னோட ஷூட்டுக்கு மாடலா இருக்க ஒத்துக்கலைன்னு நான் சொன்னது உங்க காதுல விழலையா? யாரோ நம்மளுடைய பிசினஸ் எதிரி தான் இதை செஞ்சிருக்கணும். உங்க எல்லாருக்கும் நான் ஒன்னு சொல்றேன் கேட்டுக்கோங்க... யாராவது அண்ணியை சந்தேகப்பட்டிங்கன்னா, என்னை விட மோசமானவன் யாரும் இருக்க மாட்டான்... உங்க எல்லாரையும் தொலைச்சுடுவேன்" என்று அனைவரையும் எச்சரித்தான் ராகுல்.

அனைவரும் அதிர்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தார்கள். ராகுல் இப்படி வெடித்து சிதறுவான் என்று அவர்கள் நினைத்திருக்கவில்லை. ஆதித்யாவின் அறையை நோக்கி நாலுகால் பாய்ச்சலில் ஓடினான் ராகுல், ஆதித்யாவின் நிலைப்பாடு என்ன என்று தெரிந்துகொள்ள. ஆதித்யாவின் கோபம் அவன் அறிந்தது தான். அவன் கோபத்தில் எதுவும் செய்து விடாமல் இருக்க வேண்டும்...

அவர்களது அறைக்கு அவன் வந்த போது, கமலி குளியல்றையில் இருந்தாள்.

"பாதி, என்ன நடக்குது இங்க?"

"ஷ்ஷ்...." ராகுலை இழுத்துக் கொண்டு நீச்சல் குளத்தை நோக்கி சென்றான் ஆதித்யா.

"என்ன நடக்குதுன்னு எனக்கும் ஒன்னும் புரியல"

"இதையெல்லாம் நீ நம்புறியா ஆதி?"

"நான், என்னை சந்தேகப் பட்டாலும் படுவேனே தவிர, கமலியை நிச்சயம் சந்தேகப்பட மாட்டேன். அவ குழந்தை மாதிரி... அவளை பத்தி எனக்கு தெரியும்"

அவனை அணைத்துக் கொண்டான் ராகுல்.

"யு ஆர் கிரேட் ஆதி. அண்ணி நிச்சயம் தப்பானவங்களா இருக்கவே மாட்டாங்க. அவங்க ரொம்ப நல்லவங்க. எங்க காலேஜ்க்கு வந்து அவர்களைப் பத்தி கேட்டு பாரு. எல்லாருக்கும் அவங்க மேல அவ்வளவு மரியாதை இருக்கு..."

அதை ஒப்புக்கொண்டு தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"அந்த போட்டோவை நான் பார்க்கலாமா?"

அந்த புகைப்படத்தை ராகுலிடம் காட்டினான் ஆதித்யா.

"இதுவா?" என்று அதிர்ந்தான் ராகுல்.

"ஏன்? என்ன ஆச்சு?"

"நான் இன்னைக்கு ஒரு புது லேபுக்கு போயிருந்தேன்னு சொன்னேன்ல?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"அந்த இடத்துல இந்த ஃபோட்டோவை  நான் பார்த்தேன். ஆனா, அந்த படத்துல இந்த ஆள் வேற ஒரு பொண்ணு கூட இருந்தான்"

"நிஜமாவா சொல்ற?" என்றான் ஆதித்யா ஆர்வத்துடன்.

"அம்மா சத்தியமா சொல்றேன் ஆதி"

"அந்த லேபுக்கு போகலாமா?"

"இப்பவே போகலாம்"

அவர்கள், கமலி குளியலறையிலிருந்து வெளியே வருவதை பார்த்தார்கள்.

"கமலி, நான் வெளியே போறேன்"

"நீங்க டயர்டா இருக்கிறதா சொன்னீங்களே...?"

"ரொம்ப அவசரமான வேலை... சீக்கிரம் வந்துடுவேன்."

சரி என்று தலையசைத்தாள் கமலி. அவர்கள் இருவரும் அறையை விட்டு வெளியே வந்தார்கள்.

"ப்ரூஃப் நம்ம கையில வர்ற வரைக்கும் இதைப் பத்தி யாருக்கும் தெரிய வேண்டாம்" என்றான் ஆதித்யா.

"சரி"

இன்னும் அனைவரும் வரவேற்பறையில் தான் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

"இந்த விஷயத்தை நான் ஹேண்டில் பண்ணிக்கிறேன். உண்மையிலேயே உங்க எல்லாருக்கும் என் மேல மரியாதை இருந்தா, இதைப் பத்தி யாரும் கமலிகிட்ட கேக்க கூடாது"

"ஆனா ஆதி..." என்று ஆரம்பித்த ரேணுகாவை வெட்டி பேசினான் ஆதித்யா.

"அக்கா, தயவுசெய்து இந்த விஷயத்தை என்கிட்ட விடுங்க. எப்படி உண்மையை வாங்கனும்னு எனக்கு தெரியும். அது வரைக்கும், யாரும் கமலியை எதுவும் கேட்கக் கூடாது. நான், ஒரு மணிநேரத்தில் திரும்பி வருவேன். எனக்கு ஆஃபீஸ்ல ரொம்ப முக்கியமான வேலை இருக்கு"

சரி என்று தலையசைத்தாள் ரேணுகா.  ராகுலை பொருள் பொதிந்த பார்வை பார்த்தான் ஆதித்யா.

"நீ போற வழியில என்னை இறக்கி விட்டுடு ஆதி" என்றான் ராகுல்.

"சரி வா"

அந்த ஃபோட்டோ லேப்பை நோக்கி அவர்கள் இருவரும் பயணமானார்கள்.

தொடரும்...