33 குமரிப்பெண்

கமலி கமலியாகவே இல்லை.  ஆதித்யாவிடமிருந்து உண்மையை மறைத்துவிட்டு எப்படி அவளால் இயல்பாய் இருக்க முடியும்? சரவணன், ஆதித்யாவுக்கு தெரியாமல் தவறு செய்கிறான் என்பதில் ஆளுக்கு சந்தேகமில்லை. எல்லாவற்றையும் ஆதித்யாவிடம் கொட்டித் தீர்த்துவிடலாம் தான். ஆனால், அதன் பிறகு ஏற்படும் விளைவுகளை எண்ணி அவள் பயந்தாள்.

இந்த மிகப் பெரிய சுமையை மனதில் சுமக்க அவள் தயாராக இல்லை. அதனால், வழக்கம் போல் மகமாயி கூறுவதை  கேட்பது என்று முடிவு செய்தாள். *சொல், சொல்லாதே* என்று இரண்டு சீட்டுகளை எழுதி, அதை மாரியம்மனின் புகைப்படத்தின் எதிரில் போட்டு, அதில் ஒன்றை  அவசரமாய் எடுத்து பார்த்தவளுக்கு *சொல்லாதே* என்று இருந்ததை பார்த்து ஐயோ என்றானது.

"ஏன் மா உண்மையை சொல்ல விடாம என்னை தடுத்துட்டீங்க? ஏன் நான் ஆதிஜிகிட்ட உண்மையை மறைக்கணும்னு சொல்லிட்டீங்க? என்னை எல்லாத்தையும் சொல்ல சொல்லுவீங்கன்னு நினைச்சேனே..."

சில நொடிகள் தாமதித்தவள்,

"சரி, நீங்க சொன்னீங்கன்னா, அதுக்கு ஏதாவது ஒரு காரணம் நிச்சயம் இருக்கும். நீங்க சொல்லி தான் நான் இந்த உண்மையை ஆதிஜிகிட்டயிருந்து மறைக்கிறேன்னாலும், இந்த பாவத்தை செய்றதுக்காக என்னை மன்னிச்சிடுங்க. இதனால எனக்கும் ஆதிஜிக்கும் நடுவில எந்த மனசு கஷ்டமும் வரக்கூடாது. எப்பவும் போலவே, இந்த விஷயத்துலயும் நீங்க என் கூட இருப்பீங்கன்னு நான் நம்புறேன்"

ஆதித்யாவிடம் உண்மையை கூற முடியவில்லையே என்ற வருத்தத்துடன், சோகமாய் வரவேற்பறையில் அமர்ந்திருந்தாள் கமலி. அப்போது அங்கு வந்த ராகுல், அவள் முன் விரல்களை சொடுகினான். கமலி திடுக்கிட்டு தன் தலையைப் பின்னால் இழுத்தாள்.

"என்ன அண்ணி, நான் வந்தது கூட தெரியாம என்ன யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க?"

"நீங்க என்கிட்ட பேசாதீங்க ராகுல்" என்றாள் பொய் கோபத்துடன்.

"ஏன் அண்ணி எனக்கு இவ்வளவு பெரிய தண்டனையை குடுக்குறீங்க? நான் உங்களுக்கு ஃபிரண்ட் இல்லையா?"

"நீங்க உண்மையிலேயே என்னை உங்க ஃபிரண்டா நினைச்சிருந்தா, லாவண்யாவுடைய புரோபோசலை ஏத்துக்கிட்டதை என்கிட்ட சொல்லியிருப்பீங்க இல்ல?"

"ரொம்ப, ரொம்ப சாரி அண்ணி. நீங்க ஆஃபீஸ்ல ரொம்ப பிசியா இருந்திங்க. உங்ககிட்ட பேசவே எனக்கு நேரம் கிடைக்கல. அதனால தான் சொல்ல முடியல. சாரி அண்ணி"

"சரி, பரவாயில்ல. நாளைக்கு காலேஜ் ஆரம்பிக்குது.  நீங்க கிளாஸ் டைம்ல லாவண்யாவை டிஸ்டர்ப் பண்ண கூடாது"

"தயவுசெய்து அதை லாவண்யாகிட்ட சொல்லுங்க அண்ணி. என்னை விட அதிகமா அவ தான் அதை செய்வா "

தலையசைத்து சிரித்த கமலி,

"நீங்க சொல்றதும் சரி தான்" என்றாள்.

"ஆஃபீஸுக்கு போனதுல நிறைய புது விஷயங்கள் உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். இல்லையா அண்ணி?"

தனது மன போராட்டங்களை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் ஆம் என்று புன்னகையுடன் தலையசைத்தாள் கமலி.

ஆம், அவள் நிறைய விஷயங்களை தெரிந்து கொண்டாள். தங்கள் மீது நம்பிக்கை வைத்தவர்களை ஏமாற்ற, மனிதர்கள் தயங்க மாட்டார்கள்... பணம் என்று வந்துவிட்டால், மனிதர்கள் சுயநலவாதிகளாக மாறி விடுகிறார்கள்... மனிதர்கள் தங்கள் சுயநலத்திற்காக எதையும் செய்ய தயங்குவதில்லை... என்பதையெல்லாம் அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

எவ்வளவு முயன்ற போதிலும், அவளால் இந்த குற்ற உணர்ச்சியிலிருந்து வெளி வரவே முடியவில்லை. குழப்பத்துடன் இருப்பதை விட, ஆதிஜியிடம் இதைப் பற்றி மறைமுகமாய் பேசிப் பார்த்தால் என்ன? ராகுலிடம் விடை பெற்று, தங்கள் அறைக்கு வந்தாள் கமலி. ஆதித்யா, தனது மடிக்கணினியில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தான். கட்டிலின் மீது வந்து அமர்ந்தாள் கமலி.

"ஆதிஜி..."

"ம்ம்ம்?" அவனுடைய கண்கள் கணினியின் திரையின் மீதே இருந்தது.

"பொய் சொல்றதும், உண்மையை மறைக்கிறதும் நல்ல விஷயமா இருக்க முடியுமா?"

தட்டச்சு செய்து கொண்டிருந்த ஆதித்யாவின் கரங்கள் அப்படியே நின்றன. அவனுக்கு தெரிந்தவரை, கமலி சம்பந்தமில்லாத விஷயங்களை பேசுவதில்லை. அவள் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறாள் என்றால், அவளது மனதில் அந்த விஷயம் சம்பந்தமாய் ஏதோ உழன்று கொண்டிருக்கிறது என்று அர்த்தம். அது அவனுக்கு தெரியும். நேற்றிலிருந்து கமலி ஒரு மாதிரியாகத் தான் இருக்கிறாள். பார்ப்போம், அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்பதை, என்று நினைத்துக்கொண்டான் ஆதித்யா.

"அது சூழ்நிலையை பொருத்தது, கமலி"

"எப்படி?"

"உன்னால ஒருத்தருடைய உயிரையோ, சந்தோஷத்தையோ காப்பாத்த முடியும்னா, நிச்சயமா நீ பொய் சொல்லலாம்"

"நீங்க அப்படி செஞ்சிருக்கீங்களா?"

"நிறைய தடவ..."

"நெஜமாவா? "

"என்னுடைய தோல்வியையும், நஷ்டத்தையும் அக்காகிட்ட சொல்லவே மாட்டேன். ஏன்னா, அது அவங்களை ரொம்ப கஷ்டப் படுத்தும்."

"நீங்க அவங்ககிட்ட உண்மையை மறைச்ச விஷயம் தெரிஞ்சா, அவங்க உங்க மேல வருத்தப்பட மாட்டாங்களா?"

"அவங்க புரிஞ்சுக்குவாங்க. ஏன்னா, என்னைப் பத்தி அவங்களுக்கு தெரியும்"

"ஒருவேளை, யாராவது தெரிஞ்சே உங்களை ஏமாத்தினா என்ன செய்வீங்க?" என்றாள் கவலையுடன்.

ஏதோ தவறு நடந்திருக்கிறதோ என்ற சந்தேகம் ஆதித்யாவின் மனதில் மேலோங்கியது.

"என்னுடைய மோசமான பக்கத்தை அவங்க பாப்பாங்க. நரகம்னா என்னன்னு நான் அவங்களுக்கு காட்டுவேன்" என்று பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு கோபமாகக் கூறினான், கமலியின் முகபாவத்தை கவனித்தபடி.

ஆதித்யாவின் கோபத்தை முதல் முறை பார்த்த கமலி, மென்று விழுங்கினாள்.

"நீங்க கோவப்பட்டு நரகத்தை காட்டும் போது, அது உங்க மனசுக்கு ரொம்ப நெருக்கமானவங்க மனசை காயப்படுத்தினா என்ன செய்வீங்க?"

"என்னோட வாழ்க்கையில, அப்படிப்பட்ட மோசமான சூழ்நிலையை நான் ஃபேஸ் பண்ணவே கூடாதுனு நினைக்கிறேன்"

அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டதை கவனித்தாள் கமலி. தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு, சோபாவை விட்டு எழுந்து, அவள் அருகில் வந்து அமர்ந்தான்.

"கமலி, என்னோட மனசுக்கு ரொம்ப நெருக்கமானவங்க ரொம்ப கொஞ்சமான பேர் தான். அவங்க எல்லாம் எனக்கு ரொம்ப முக்கியமானவங்க. என்னுடைய குடும்பம் தான் எனக்கு எல்லாமே. அவங்களை சந்தோஷமா வச்சுக்க நான் எதை வேணுமானாலும் பொறுத்து போவேன். நீ என்னுடைய வைஃப். அதைப் பத்தி நீ தெரிஞ்சுகிறது ரொம்ப அவசியம். இப்போ, என் மனசுக்கு பிடிச்சமானவங்களுடைய லிஸ்டுல, நீ தான் முதல்ல இருக்க"

"ஒருவேளை, நான் உங்ககிட்ட ஏதாவது ஒரு உண்மையை மறைச்சிட்டேன்னு உங்களுக்கு தெரிய வந்தா என்ன செய்வீங்க?" என்றாள் தயங்கித் தயங்கி.

அவளை ஆழமான பார்வை பார்த்தான் ஆதித்யா. அவள் தன்னிடம் எதையோ கூற தயங்குகிறாளோ? வாழக்கமாய், *எப்பேர்ப்பட்ட* விஷயத்தையும் உளறிக் கொட்டுவது தானே கமலியின் வழக்கம்? அவள் இப்படி தயங்கும் அளவிற்கு என்ன நடந்தது? அவளை மேலும் சங்கட படுத்த விரும்பாமல்,

"நீ அப்படி ஏதாவது செஞ்சா, அதுக்கு நிச்சயம் ஏதாவது ஒரு காரணம் இருக்கும். ஏன்னா, உன்னை பத்தி எனக்கு தெரியும்"

"நெஜமாவா சொல்றீங்க? என்று பூரிப்புடன் கேட்டாள்.

"ஆமாம்..."

நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டு சிரித்தாள் கமலி. அது ஆதித்யாவை திகைக்கச் செய்தது.

"இதனால தான், மகமாயி என்னை உண்மையை சொல்ல வேண்டாம்னு சொன்னாங்க போல இருக்கு. நான் ஆதிஜியோட சந்தோஷத்தை பறிக்கக் கூடாதுனு அவங்க நினைக்கிறாங்க. ஆதிஜியோட சந்தோஷத்தை மட்டும் இல்ல... குடும்பத்தோட சந்தோஷத்தையும் தான். ஆதிஜியும் ரேணுகா அக்காவும், மாமாவை பத்தின உண்மை தெரிஞ்சா உடைஞ்சி போயிடுவாங்க. ஆனால், சூழ்நிலை ஆதிஜி கையைவிட்டு போற மாதிரி தெரிஞ்சா, அவர்கிட்ட நான் உண்மையை சொல்ல தயங்க மாட்டேன்" என்று மனதிற்குள் அவள் நினைத்த பொழுது, நொடிக்கு நொடி மாறிக் கொண்டிருந்த அவளது முகபாவத்தை,  அமைதியாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அவள் மனதை அழுத்திக் கொண்டிருப்பது என்ன? அவளை இந்த கேள்விகளை எல்லாம் கேட்க வைத்தது எது என்று அவன் ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டுமோ?

"காலேஜ்க்கு தேவையானதை எல்லாம் எடுத்து வச்சிட்டியா?"

"இன்னும் இல்ல, ஆதிஜி" என்று அவள் கூறியது மேலும் ஆதித்யாவை திகைக்கச் செய்தது.

நேற்று அலுவலகத்திலிருந்து  இதற்காகத் தானே அவள் அவசரமாய் கிளம்புகிறேன் என்று கூறினாள்? அதை இன்னும் செய்யாமல் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள்?

"சரி, போய் நீ எல்லாத்தையும் எடுத்து வை" என்றான்.

நிம்மதியுடன் தன் வேலையைப் பார்க்கத் சென்றாள் கமலி. அடுத்த நாள், கல்லூரிக்கு செல்ல தேவையான அனைத்தையும் எடுத்து வைக்கத் துவங்கினாள். தனது பையில் புத்தகங்களை எடுத்து வைத்த பிறகு, நாளை அணியவேண்டிய உடையையும் தேர்ந்தெடுத்து வைத்தாள்.

அப்பொழுது அவளுக்கு சுமித்ராவிடமிருந்து கைபேசி அழைப்பு வந்தது. கைபேசியின் ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்துவிட்டு, தன் வேலையை பார்த்தபடி சுமித்ராவிடம் பேசத் துவங்கினாள் கமலி.

"ஹாய், சுமி..."

"ஹாய், ஸ்வீட்டி... நாளைக்கு நம்ம காலேஜ் ரீஓபன் ஆகுது. நானும் காலேஜுக்கு வரேன்..." என்றாள் குதூகலமாக.

"நானும் காலேஜுக்கு தேவையானதை தான் எடுத்து வச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்"

"தட்ஸ் கிரேட். நாளைக்கு நம்மளோட டிரஸ் கோட், ஸாரி...."

"என்னது...? ஸாரியா? உனக்கு யார் சொன்னது?"

"நான் தான் சொல்றேன்..."

"ஆனா, ஏன் நம்ம புடவை கட்டணும்னு சொல்ற சுமி?" என்றாள் பெருமூச்சுவிட்டு கமலி.

"சும்மா தான்... நம்ம மூணு பேர் மட்டும்"

"லாவண்யா ஒத்துகிட்டாளா?"

"ஒத்துக்கலனா அவளை யார் விட்டது?"

அதைக்கேட்டு சிரித்த கமலி,

"நிச்சயமா நீ விட மாட்டே" என்றாள்.

"கமலி... நான் மறுபடியும் காலேஜுக்கு வருவேன்னு கனவுல கூட நினைக்கல. உனக்கும் ஆதி அண்ணனுக்கும் ரொம்ப தேங்க்ஸ்"

கமலியின் கண்கள் ஆதித்யாவின் மீது சென்றது. அவன் மடிக்கணினியில் வேலை செய்தபடியே புன்னகை புரிந்தான்.

"எதைப் பத்தியும் யோசிக்காத, சுமி. உன்னோட கனவை ஜெயிச்சு காட்டு"

"நிச்சயமா..."

"குட் நைட்"

"குட் நைட்... ஸ்வீட் ட்ரீம்ஸ்... உன்னோட ஹஸ்பண்ட்டை டைட்டா கட்டிப்பிடிச்சிகிட்டு, டைட்டா தூங்கு" சிரித்தபடி அழைப்பைத் துண்டித்தாள் சுமித்ரா.

கமலியின் கண்கள் பாப்கார்னை போல் பொறிந்தது. தனது மனைவியின் முகத்தை பார்க்கும் ஆவலை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை ஆதித்யாவால். அவனுக்கு நேர் எதிர்ப்புறம் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு, உதட்டை கடித்து கண்ணை மூடிக்கொண்டாள் கமலி. தனது வேலைகளை அவசரமாய் முடித்துக்கொண்டு கட்டிலில் சென்று படுத்துக் கொண்டாள். தனது வேலையை சிரித்தபடி தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. தன்னை போர்வையால் போர்த்திக்கொண்டு, கமலியும் சிரித்தாள்.

மறுநாள் காலை

கருத்திருந்த வானம், மெல்ல மெல்ல தனக்கு வெள்ளையடித்து கொண்டு பளிச்சிட்டது. அமைதியகத்து மக்கள், தங்களது வழக்கமான பணிகளை செய்யத் துவங்கினார்கள். ஆதித்யாவும் அலுவலகம் செல்ல தயாரானான்.

முழுவதும் தயாரான ஆதித்யா, கீழ் தளம்  செல்ல நினைத்த பொழுது, அவனது கால்கள் நகர மறுத்தன, கருப்பு நிறத்தில், கண்ணை உறுத்தாத தக்காளி சிவப்பு நிற எம்பிராய்டரி போட்ட புடவையில், தலையில் மல்லிகைபூவும், கழுத்தில் டாலர் செயினும், காதில் ஜிமிக்கியும் அணிந்து,  பார்ப்பவர் மனதை கொள்ளை கொள்ளும் அளவிற்கு அழகாய் இருந்த கமலியை பார்த்த போது. சுசித்திராவிடம் சென்று புடவையை கட்டிக் கொண்டு, தங்கள் அறைக்கு வந்தாள் கமலி. அவள் ஆதித்யாவை பார்த்து சிரிக்க, அவளைப் பார்த்து சிரிக்காமல் சிலை போல் நின்றான் அவன். தன் கையை அவள் அசந்த போதும், அவனிடமிருந்து எந்த அசைவும் இல்லை. *பார்ப்பவரை*யே அவள் கொள்ளை கொண்டாள் என்றால், ஆதித்யாவின் நிலையை கேட்கவா வேண்டும்?

"ஆதிஜி..."என்று அவள் கத்த, சுயநினைவு பெற்றான் ஆதித்யா.

"ஆங்...?"

"நான் எப்படி இருக்கேன்?"

"ரொம்ப அழகு..." என்று மெல்லிய குரலில் விடை வந்தது அவனிடம் இருந்து.

"நிஜமாவா? "

"ஆங்..."

அங்கிருந்து அலமாரியை நோக்கி ஓடிச் சென்று, இருநூறு ரூபாயை எடுத்து, தனது மணி பர்சில் வைத்துக் கொண்டு, அங்கிருந்து தனது மேஜைக்கு சென்று, தனது பையை எடுத்த கமலியின் கைகளின் வேகம் குறைந்தது. தன்னைச் சுற்றி ஏதோ வித்தியாசமாக உணர்ந்தாள் கமலி. முற்றிலும் மாறுபட்ட ஆதித்யாவின் பார்வையை கண்டாள் அவள். எந்த ஒரு அசைவுமின்றி, கண்களை கூட இமைக்காமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அவனது முகம் உறைந்து போயிருந்தது. ஆனால் அவனது கண்களோ, குறுவாளை விட கூர்மையாக இருந்தது. அவன் மென்று விழுங்குவதை கண்டாள் கமலி. ஆனால் ஏன்?

சிறு நடை நடந்து, மெல்ல அவனை நோக்கி சென்ற கமலி, அவன் முன் வந்து நின்றாள்.

"ஆதிஜி... என்ன ஆச்சு?"

தன்னிலை உணர்ந்த ஆதித்யா, மெல்ல பின்னோக்கி நகர்ந்து, அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான், ஒரு வார்த்தையையும் உதிர்க்காமல். அவன் என்ன கூறுவான்? உன்னை புடவையில் பார்த்து நான் மயங்கி விட்டேன் என்றா? அவனது விசித்திரமான நடவடிக்கையை கண்ட கமலி, குழம்பிப் போனாள்.

உணவு மேஜை

கமலியை பார்க்கவே கூடாது என்று நினைத்தான் ஆதித்யா. ஆனால் பாவம் அவனது எண்ணம் பலிக்கவே இல்லை. அவனால் எப்படி முடியும்? வழக்கமாய் குழந்தையைப் போல் காட்சியளிக்கும் அவனது மனைவி, முதல் முறையாக, அவனது கண்ணுக்கு ஒரு குமரிப் பெண்ணாய் தெரிந்தால் அவனும் தான் என்ன செய்வான்? புடவை என்னும் உடை, ஒரு பெண்ணிடம் இவ்வளவு பெரிய வித்தியாசத்தை காட்ட முடியுமா?
வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக, தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முடியாமல் திணறிப் போனான் ஆதித்யா. கல்லூரிக்கு செல்லும் வழியில் கூட அவளிடம் எதுவும் பேசாமல் அமைதி காத்தான். காரை விட்டு கீழே இறங்கும் முன்,

"ஆதிஜி, எனக்கு ஏதாவது சொல்லுங்களேன்" என்றாள் கமலி.

"ஏதாவதா?"

"உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கா? நான் முதல் நாள் காலேஜுக்கு வந்தப்போ, எல்லார்கிட்ட இருந்தும் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தை கத்துக்க சொன்னீங்க. அது, நான் நிறைய விஷயங்களை கத்துக்க உதவிச்சு. அதே மாதிரி, இந்த தடவையும் எனக்கு ஏதாவது அட்வைஸ் சொல்லுங்களேன்"

உள்ளூர புன்னகைதான் ஆதித்யா.

"போன தடவை, எல்லார்கிட்ட இருந்தும் எதையாவது நீ கத்துக்கிட்ட. இந்த தடவை, அவங்களுடைய உள்ளுணர்வை புரிஞ்சிக்க முயற்சி பண்ணு, கமலி. ஏன்னா, நீ என்ன பாக்குறியோ அது மட்டுமே உண்மை இல்ல. உன்னோட கற்பனைக்கு எட்டாத பல விஷயங்கள் அவங்களுடைய மனசுல புதஞ்சி கிடக்கலாம்... அது நல்லதாகவும், கெட்டதாகவும், நீ எதிர்பார்க்காததாக, அதே நேரம் இன்ட்ரஸ்டிங்காவும் இருக்கலாம்..." என்று தனது எண்ணங்களை வார்த்தையால் உதிர்த்தான் ஆதித்யா.

முகத்தை சுருக்கி, ஆழமாய் யோசிப்பது போல் தலையசைத்தாள் கமலி. அவள் முகத்தைப் பார்த்து புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"பை..."

"பை ஆதிஜி"

ஆதித்யா கூறியதைப் பற்றி நினைத்தவாறு காரை விட்டு கீழே இறங்கினாள் கமலி. அவள் மனதில் தான் மூட்டிவிட்ட கனலை நினைத்து, திருப்தியுடன் அங்கிருந்து சென்றான் ஆதித்யா. அவனுக்கு தெரியும் கமலியை பற்றி. அவள் தானாக எதையும் தேடத் துவங்க மாட்டாள். ஆனால், அவள் மனதில் பொறி தட்ட செய்துவிட்டால், அதை பற்றி முழுமையாய் ஆராய்ந்து தெளியாமல்  அவள் ஓய மாட்டாள். இன்று அவள் மனதில் விழுந்திருக்கும் அந்த பொறி, தன்னுடைய எண்ணத்தை அவளை உணரவைக்கும் என்று எண்ணினான் ஆதித்யா.

மாலை

இருப்பு கொள்ளவில்லை ஆதித்யாவுக்கு. புடவை கட்டிய கமலி, அவன் மனதை பாடாய் படுத்தினாள். மீண்டும் ஒரு முறை கமலியை புடவையில் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற ஆசை அவன் மனதில் துளிர்த்தது. மறுமுறை அவனுக்கு இந்த சந்தர்ப்பம் எப்போது கிடைக்குமோ... இந்நேரம், கமலி கல்லூரியிலிருந்து கிளம்பியிருப்பாள். அவனுடைய அதிர்ஷ்டம் அவனுக்கு கை கொடுத்தால், இப்பொழுது அலுவலகத்திலிருந்து கிளம்பினால், அவள் புடவையை மாற்றுவதற்கு முன் அவளை ஒரு முறை பார்க்க அவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கலாம் என்று எண்ணி அலுவலகத்தை விட்டு கிளம்பினான் ஆதித்யா.

தனது அதிர்ஷ்டம் தனக்கு கைகொடுக்கும் என்று நம்பினான் ஆதித்யா. ஆனால் அவனது அதிர்ஷ்டமோ, அவனுடன் களியாட்டம் ஆட, *மலர்க்கணை*யுடன் காத்திருந்தது.

தொடரும்...