31 ஒன்றுபட்ட மனங்கள்

கமலி கூறிய *ஐ லவ் யூ* வை கேட்டு, சிலையாய் நின்றான் ஆதித்யா. அவன் பேசும் சக்தியை மொத்தமாய் இழந்து போனான். அவளை இப்படி உரைக்க வைத்தது எது? உலகம் ஒருவேளை எதிர்திசையில் சுழல்கிறதோ? தான் காண்பது கனவு இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள, தன்னைத் தானே கிள்ளிப் பார்த்துக் கொள்ள நினைத்தான் ஆதித்யா.

அவன் ஒன்றும் கூறாமல் நின்றதைப் பார்த்து குழப்பமடைந்த கமலி,  அங்கிருந்து செல்ல நினைத்து திரும்பினாள். அப்பொழுது தான், தன் சுய நினைவை பெற்றான் ஆதித்யா. அவள் கரத்தை பற்றி, அவளை அங்கிருந்து செல்லாமல் தடுத்து நிறுத்தினான். தனது கைப்பேசியை எடுத்து பிரபாகரனுக்கு ஃபோன் செய்தான், கமலியின் மீதிருந்து தன் கண்களை விலக்காமல்.

"மீட்டிங்கை தள்ளி வை..."

"ஆனா, ஆதி..."

"முடியாதுன்னா கேன்சல் பண்ணு" என்று அழைப்பை துண்டித்தான், தன் பார்வையை கமலியின் முகத்திலிருந்து துண்டிக்காமல்.

"நீ சொன்னதுக்கு என்ன அர்த்தம், கமலி?"

"நான் சொன்னதுக்கு அது தான் அர்த்தம், ஆதிஜி"

"ஏன்?"

"நான் அமைதியா இருக்கிறதால, எனக்கு எதுவும் தெரியாதுன்னு அர்த்தமில்ல. நீங்க எனக்காக என்ன செஞ்சிருக்கீங்கன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்..."

"நீ என்ன தெரிஞ்சுக்கிட்டே?"

"என்னோட மார்க்குக்காக எனக்கு காலேஜ்ல சீட்டு கிடைக்கல. நீங்க கொடுத்த ஒரு கோடி ரூபாய்காகத் தான் கிடைச்சிருக்கு..."

தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா. அவள் உணர்ச்சி வசப்படக் இது தான் காரணமா?

"ஓ... அதுக்காக தானா?" என்றான்.

"இல்ல..."

"அப்பறம்...?"

"நான் வர்ற வழியெல்லாம் உங்களை பத்தித் தான் யோசிச்சிகிட்டிருந்தேன். நீங்க ஒரு தடவை எனக்கு சொன்னிங்க, எல்லார்கிட்ட இருந்தும் நம்ம ஏதாவது ஒரு விஷயத்தை கத்துக்கணும்னு. நீங்க எப்பவுமே என்னை சந்தோஷபடுத்தி தான் பத்திருக்கீங்க... நானும் உங்களை சந்தோஷப்படுத்த நினைச்சேன். அதை எப்படி செய்றதுன்னு தான் எனக்கு தெரியாம இருந்துது."

"அதனால..?"

"எனக்கு ஒரு பழக்கம் இருக்கு. நான் சாமி கும்பிடும் போது என் மனசுல என்ன தோணுதோ அதை உடனே செஞ்சிடுவேன். ஏன்னா, அதை நான் மகமாயியோட உத்தரவா நினைச்சுக்குவேன். இன்னைக்கு, உங்களை என்னோட வாழ்க்கையில கொண்டு வந்தததுக்காக மகமாயிக்கு நன்றி சொன்னப்போ, உங்களுக்கு ஐ லவ் யூ சொல்லணும் எனக்கு எனக்கு தோணுச்சு."

எந்த இடையூறும் செய்யாமல் அவள் கூறுவதை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அவள் உணர்ச்சி வசப்பட்டு தான் *ஐ லவ் யூ* கூறினாள் என்று நினைத்திருந்தான். ஆனால், *உங்களை என் வாழ்க்கையில் கொண்டு வந்ததற்காக நான் கடவுளுக்கு நன்றி கூறினேன்* என்று அவள் கூறியதைக் கேட்டு அவன் நெகிழ்ந்து போனான். அவன் மீது அவள் கொண்டுள்ள காதலை அவள் முழுமையாக உணராவிட்டாலும், அவள் தன் மீது  கொண்டிருப்பது காதல் தான் என்பதில் அவனுக்கு சிறிதும் சந்தேகமில்லை.

கமலி தொடர்ந்தாள்...

"நீங்க என்னை காதலிக்கிறீங்கன்னு எனக்கு தெரியும்"

"ஓ... தெரியுமா?"

அவள் ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள்.

"அதனால?"

"நீங்க என்னை *டேம் இட்* ன்னு சொன்ன போது எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது."

அதைக் கேட்டு விழி விரித்தான் ஆதித்யா. அதைக் கேட்டு அவள் சந்தோஷப்பட்டாளா...!

"அதே மாதிரி, அதை நான் உங்ககிட்ட சொன்னா, நீங்களும் சந்தோஷப்படுவீங்கன்னு நான் நெனச்சேன்"

"நான் ஏன் சொன்னேன்னா, நான் உண்மையிலேயே உன்னை காதலிக்கிறேன்..."

"நானும் உங்களை உண்மையிலேயே காதலிக்கிறேன்..."

"நிஜமாத் தான் சொல்றியா?"

"எனக்கு பாய் ஃபிரெண்ட்ஸ் எல்லாம் பிடிக்காது. எனக்கு பாய் ஃப்ரெண்ட் இருந்ததும் இல்ல. ஆனா, உங்க கூட இருக்க எனக்கு ரொம்ப பிடிக்குது. உங்களை பார்த்துக்கிட்டே இருக்கணும்னு தோணுது. உங்க மேல எனக்கு காதல் இல்லைன்னா உங்களை ஏன் எனக்கு பார்க்க தோணுது? நமக்கு ரொம்ப பிடிச்சவங்களை தானே நமக்கு பார்க்கணும்னு தோணும்?"

"நீ சொல்றது சரி தான். ஆனா, திடீர்னு நீ எப்படி இதை உணர்ந்த?"

"இது திடீர்னு உணர்ந்தது இல்ல. நான் ரொம்ப நாளாவே இதையெல்லாம் யோசிச்சிகிட்டு தான் இருக்கேன். நமக்கு கல்யாணம் ஆனப்போ எங்க அம்மாவை விட்டு பிரிஞ்சு வர நான் எப்படி அழுதேன்...? ஆனா இப்போ, நானே எங்க அம்மாகிட்ட கேட்டுட்டு உங்ககிட்ட வந்துட்டேன்... உன்கிட்ட பேசாம எனக்கு தூக்கமே வரல..."

 ஆமாம் என்று தலையசைத்தான்.

"எனக்கு உங்க மேல ஏற்பட்டிருக்கிற உணர்வு காதல் தான்னு உங்களால நம்ப முடியலையா?"

"எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்ல. ஆனா..."

 அவன் பேச்சை துண்டித்து,

"ஒருவேளை, நான் உங்களை *பேட் டச்* பண்ண விடாததால் உங்களுக்கு நம்பிக்கை வரலையா?" என்றாள் தயக்கத்துடன்.

 திடுக்கிட்டான் ஆதித்யா.

"ஷ்ஷ்.... தேவையில்லாம யோசிக்காத, கமலி... ரிலாக்ஸ்... நீ என்னை காதலிக்கிறேன்னு சொன்னது எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். அது போதும் எனக்கு"

"நிஜமாவா?"

"நிஜமா தான் " என்று அவள் மூக்கை செல்லமாய் தட்டினான்.

"நீங்கள் ரொம்ப நல்லவர், ஆதிஜி"

மெல்ல புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"நான் சுமித்ரா வீட்டுக்குப் போயிருந்தப்ப அங்க என்ன பார்த்தேன் தெரியுமா?" என்றாள் ஒருவித கிலியுடன்.

"என்ன பார்த்த?"

"நான் சுமித்ராவோட கழுத்துல சிகப்பு கலர் தழும்பு இருந்ததை பார்த்தேன். அது எதோ பூச்சி கடிச்சிதுன்னு நெனச்சேன்" அவள் கண்களை விரித்து கூறியதைக் கேட்டு தன் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் தவித்தான் ஆதித்யா.

"ஓ... அப்படின்னா அது பூச்சி கடி இல்லையா?" என்றான் தனக்கு ஒன்றும் தெரியாததை போல.

"இல்ல, ஆதிஜி. அது என்னனு தெரியுமா உங்களுக்கு?"

"என்ன?" என்றான் சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு.

"அவளோட ஹஸ்பன்ட் கடிச்சிட்டாராம்" என்றாள் இரகசியமாக.

"நெஜமாவா? ஐயோ பாவம்..."

"ஆமாம் தானே...?" என்றாள் சோகமாக.

"ஆமாம்" என்றான் அவனும் முகத்தை சோகமாய் வைத்துக்கொண்டு.

"அது பூச்சிக்கடி இல்லன்னு உனக்கு எப்படி தெரிஞ்சது?"

"நான் அவகிட்ட கேட்டேன். அதுக்கு அவ சொன்னது எனக்கு நடுக்கத்தை கொடுத்துச்சு..."

"என்ன சொன்னா?"

"அவ சொன்னா, எல்லா ஆம்பளைங்களும் அப்படித் தான் அவங்க வைஃப்கிட்ட நடந்துக்குவாங்களாம்" என்றாள் பதட்டத்துடன்.

"ஓஹோ..."

"நம்மளை பத்தி எல்லாரும் என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க தெரியுமா உங்களுக்கு?"

ஆதித்யா ஆர்வமானான்.

"என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க?"

"நீங்களும் என்கிட்ட அப்படித் தான் நடந்துக்குவீங்கன்னு நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க"

அவளுக்கு பதில் கூறாமல் புன்னகையுடன் நின்றான் ஆதித்யா. இந்த வெகுளிப் பெண்ணுக்கு அவன் என்ன தான் பதில் கூறிவிட முடியும்? இப்பொழுது, அவனிடம் அனைத்தையும் அவள் வெளிப்படையாய் கூறத் துவங்கி இருக்கிறாள் என்றால், அவனுக்கு அவள் மிக முக்கியமான இடத்தை தன் இதயத்தில் வழங்கி இருக்கிறாள் என்று தானே அர்த்தம்? அவனிடம் எல்லாவற்றையும் கூறிவிட வேண்டும் என்று அவளுடைய அம்மா கூறியிருந்தாலும் கூட, இவ்வளவு நாள், அவள் எதையும் இவ்வளவு வெளிப்படையாகப் பேசியது இல்லை. அவன் மற்ற கணவர்களை போல் இல்லை என்பதை அவள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். அவளுடைய அடுத்த வார்த்தைகள், அவன் நினைத்தது சரி என்று நிரூபித்தது.

"நல்ல காலம், எனக்கு கடவுள் உங்களை மாதிரி நல்ல ஹஸ்பண்டை கொடுத்தாங்க" என்றாள் தன் கரங்களை குவித்தவாறு.

"ஒருவேளை, உனக்கு அந்த மாதிரி ஹஸ்பெண்ட் கிடைச்சிருந்தா என்ன செஞ்சிருப்ப, கமலி?" என்றான் அமைதியாக.

அதை கேட்டு கிலி அடைந்தாள் கமலி.

"அதை மட்டும் சொல்லாதீங்க, ஆதிஜி. அதை நெனச்சாலே எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு"

தன் தலையை பிடித்துக்கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டாள் கமலி. அவள் அருகில் அமர்ந்த ஆதித்யா,

"ஐ அம் சாரி, கமலி. நான் சும்மா தான் சொன்னேன்..." என்று மெல்ல அவள் தலையை தொட்டான்.

அடுத்த நொடி அவன் மனதை உருக்கும் வண்ணம், அவனது கரத்தை தன் கரங்களால் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு, அவன் தோளில் சாய்ந்தாள் கமலி. அது ஆதித்யாவின் முகத்தில் புன்னகையை  பூக்க செய்தது.

"ஆதிஜி, நீங்க என் மேல அப்செட்டா இருக்கீங்களா?" என்றாள் குரல் தழுதழுக்க.

"இல்லடா" என்றான்.

"என்னை மன்னிச்சிடுங்க, ஆதிஜி. நான் ஏன் இப்படி குழந்தைத்தனமா இருக்கேன்னு எனக்கே தெரியல. மத்தவங்களை மாதிரி ஒரு நல்ல மனைவியா நடந்துக்க எனக்கு தெரியல..."

"தேவையில்லாம யோசிக்காதன்னு சொன்னேன் இல்ல...?"

"இல்ல, ஆதிஜி... அன்னைக்கு அம்மா கூட என்கிட்ட இதைத் தான் சொல்ல முயற்சி பண்ணாங்கன்னு நினைக்கிறேன்..."

"அவங்க என்ன சொன்னாங்க?" என்றான் ஆச்சரியமாக.

"நான் உங்களை சந்தோஷமா வச்சிருக்கேனான்னு கேட்டாங்க. ஆனா, அன்னைக்கு எனக்கு அதுக்கு அர்த்தம் புரியல"

"இன்னைக்கு உனக்கு புரிஞ்சிடுச்சா?"

"ஆமாம். சுமித்ராவும், ஜானகியும் கூட நான் இப்படி இருக்கக் கூடாதுன்னு எனக்கு அட்வைஸ் பண்ணாங்க"

ஆதித்யாவுக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது, அவனுக்கே தெரியாமல், அவனை சுற்றி என்னவெல்லாமோ நடந்து கொண்டிருந்திருக்கிறது. கமலியை மாற்றுவதில், அவனை விட அவளது அம்மாவும், தோழிகளும் மிகுந்த முனைப்பு காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் போல தெரிகிறது. அப்படி என்றால், அவளிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் இந்த மாற்றம், நிச்சயம் திடீரென ஏற்பட்டிருக்காது தான்.

"நான் இப்படி நடந்துகுறதுக்காக நீங்க என்னை வெறுக்க மாட்டீங்கல்ல, ஆதிஜி?" என்றாள் கண்களில் குளம் போல் கண்ணீரை தேக்கி.

அவளைப் பார்க்கவே பரிதாபமாக இருந்தது ஆதித்யாவுக்கு. அவளுடைய தவறு இதில் என்ன இருக்கிறது? இப்படி இருப்பது அவளுடைய இயல்பு... யாருக்கும் அமையாத ஒரு இயல்பு... அவள் தன் தோளில் சாய்ந்து இருக்கிறாளே, அது அவளிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் மிகப் பெரிய மாற்றம் இல்லையா? முதலிரவில் திரைசிலைக்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டிருந்த பெண், அவனை காதலிப்பதாய் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறாளே... அதைவிட வேறு என்ன வேண்டும்? அவள் தன்னை முழுமையாய் அவனிடம் ஒப்படைக்கும் நாள் வெகு தொலைவில் இல்லை என்று மனதார நம்பினான் ஆதித்யா.

"கமலி, என்னை பாரு..."

தலையை உயர்த்தி அவனைப் பார்த்தாள் கமலி. அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு,

"வேண்டாத விஷயத்தை எல்லாம் நெனச்சு உன் மனசை குழப்பிக்காத. உன்னை என்னால வெறுக்கவே முடியாது. நீ குழந்தைத்தனமா இருக்கிறதால தான் உன்னை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. ஏன்னா, உன்னை மாதிரி யாருமே இல்ல..."

"உண்மையா தான் சொல்றீங்களா?"

"நீ என்கிட்ட கம்ஃபர்டபிளா இருக்கணும். அது தான் என்னோட விருப்பம். அதை பத்தி நான் ஏற்கனவே உன்கிட்ட சொல்லி இருக்கேன்ல?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி. அவள் முகத்தை மென்மையை பற்றி, அவள் நெற்றியில் இதழ் ஒற்றினான். அது கமலியை பொருத்தவரை *குட்டச்* என்பதால். சில நொடி நிலைத்தவன், கமலி கண்களை மூடிக் கொண்டிருந்ததை கவனித்தான்.

"நான் இன்னைக்கு ஆஃபீசுக்கு போகட்டுமா? இல்ல, உன் கூடவே இருக்கட்டுமா?"

"நீங்க போயிட்டு வாங்க, ஆதிஜி"

"ஆர் யூ ஷ்யூர்?"

"ம்ம்ம்... நான் உங்களுக்காக காத்திருக்கேன்..."

"அது வரைக்கும் ஷாலினி கூட கண்ணாமூச்சி விளையாடிகிட்டு இரு..." என்று அவன் சிரிக்க, அவளும் சிரித்தாள்.

தான் எடுக்க வந்த கோப்பையை எடுத்துக்கொண்டு, கதவை நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யா. கதவருகில் நின்றவன், அவளை நோக்கி திரும்ப எத்தனித்த போது,

"என்னை திரும்பிப் பார்க்காதீங்க, ஆதிஜி. நீங்க என்னை திரும்பிப் பார்த்தா, எனக்கு உங்க கூட வரணும்னு தோணும்..."

புன்னகையுடன் அவளை நோக்கி திரும்பிய ஆதித்யா, *வா* என்று சைகை செய்தான். சந்தோஷமாய் அவனை நோக்கி ஓடியவள், புன்னகையுடன் அவன் முன் வந்து நின்றாள். தனது கையை அவளை நோக்கி நீட்டினான் ஆதித்யா, *பற்றிக் கொள்* என்பதைப் போல. தயக்கமின்றி அவன் கை விரல்களுடன் தன் விரல்களை பிணைத்துக் கொண்டாள் கமலி. அவர்கள் மீண்டும் அலுவலகம் நோக்கி புறப்பட்டார்கள். அவர்களுடைய கார் பயணம் முழுவதும், ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்வதும், புன்னகைத்துக் கொள்வதுமாய் நகர்ந்தது, வார்த்தைகள் ஏதும் தேவையின்றி... மனங்கள் ஒன்றுபட்ட பின் வார்த்தைகளுக்குத் தான் அவசியம் என்ன...?

தொடரும்...