29 நம்பிக்கை

அனைவரும் அமர்ந்து, தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் ஒரு திரைப்பட காட்சியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். தான் சமைத்த சுழியனை அனைவருக்கும் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள் கமலி. அங்கு வந்த ராகுல், இந்திராணியின் கையில் இருந்த ரிமோட்டை பிடுங்கி, ஒவ்வொரு சேனலாக மாற்றினான்.

"ரொம்ப சூப்பரா இருக்கு" என்றார் இந்திராணி அந்த சுழியனை சுவைத்தவாறு.

"ஆமாம் கமலி, ரொம்ப நல்லா செஞ்சிருக்க" என்றார் பாட்டி.

அப்போது, ராகுல் *செய்தி* சேனலுக்கு தாவினான். அதில் *கும்பமேளா* பற்றிய செய்தி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. உடனடியாக அதை மாற்றினான் ராகுல்.

"ப்ளீஸ், ப்ளீஸ் அந்த நியூஸை வையுங்களேன். எனக்கு கும்பமேளாவுக்கு போகணும்னு ரொம்ப ஆசை." என்றாள் கமலி.

அங்கிருந்த அனைவரும் அமைதியாகிப் போனார்கள். அனைவரது பார்வையும் இந்திராணியின் மீது குவிந்து நின்றது. அவரது கண்கள் கலங்கிப் போயிருந்தது. பொங்கி வந்த அழுகையை அடக்கியவாறு அங்கிருந்து ஓடிப் போனார் இந்திராணி. சித்தப்பா புஷ்பராஜும் அவரை பின் தொடர்ந்து சென்றார். அவர் அழுததை பார்த்த கமலிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இந்திராணி அழுவதை அவள் பார்ப்பது இது தான் முதல் முறை. அவர் எப்போதும் சந்தோஷமாய் இருக்கும் நபராயிற்றே. திடீரென்று அவருக்கு என்னவானது? அனைவரும் தத்தம் அறைகளுக்கு கலைந்து சென்றார்கள்.

கும்பமேளா பற்றிய செய்தி ஓடிக்கொண்டிருந்த சேனலை மாற்றி விட்டு, ரிமோட்டை அவளிடம் கொடுத்தான் ராகுல். அவனும் அங்கிருந்து செல்ல எத்தனித்த போது, அவனை தடுத்தாள் கமலி.

"என்ன ஆச்சு ராகுல்? எதுக்காக அத்தை அழறாங்க?"

"இந்த நியூஸ் தான் அதுக்கு காரணம், அண்ணி"

"இந்த நியூஸா? இதுல அழறத்துக்கு என்ன இருக்கு?"

"எங்க வாழ்க்கையோட ரொம்ப பெரிய சோகம், கும்பமேளாவில் தான் நடந்தது அண்ணி"

"சோகமா? என்ன சொல்றீங்க?"

"பதினஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, கும்பமேளாவில் தான், என்னோட தங்கச்சி காணாம போயிட்டா"

"என்னது???? தங்கச்சியா? உங்களுக்கு தங்கச்சி இருக்காளா?"

"இருந்தா..."

"எனக்கு புரியிற மாதிரி சொல்லுங்களேன்..."

"கூட்ட நெரிசலில் நாங்க அவளை தவற விட்டுட்டோம். அவ எங்க இருக்கா, எப்படி இருக்கா, என்ன ஆனா, ஒன்னும் தெரியல. அவ உயிரோட இருக்காளான்னு கூட எங்களுக்கு தெரியாது"

"காணாம போனப்போ அவங்க வயசு என்ன?"

"அஞ்சு வயசு. கும்பமேளா முடியுற வரைக்கும், அவளை எவ்வளவு தேட முடியுமோ அவ்வளவு தேடி பார்த்தோம். கும்பகோணம் போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கூட கொடுத்தோம். ஆனா, அவ கிடைக்கவே இல்ல. அவளை நினைச்சி அழுது, அழுது, அம்மா பயங்கரமான மன அழுத்தத்திற்கு ஆளானாங்க. கிட்டத்தட்ட அவங்க பைத்தியமாகுற நிலைக்கே போயிட்டாங்க. அதிலிருந்து மீண்டு வர அவங்களுக்கு சில வருஷங்கள் தேவைப்பட்டது. இன்னைக்கும் கூட, அவளுக்காக பிரார்த்தனை பண்ணிக்கிட்டு இருக்காங்க. அவ எங்க இருந்தாலும், நல்லா இருப்பான்னு அம்மா நம்பிக்கிட்டு இருக்காங்க. அதுமட்டுமில்ல, சாகுறதுக்கு முன்னாடி அவளை நிச்சயம் ஒரு தடவை பார்த்துடுவோம்னு அவங்க நம்புறாங்க" என்று வலி நிறைந்த புன்னகை சிந்தினான் ராகுல்.

கமலியின் கண்கள் கலங்கின. துணை இல்லாமல் இந்த உலகில் வாழ்வது என்பது மிகவும் கொடுமையான விஷயம்... குறிப்பாய் பெண் குழந்தைக்கு... எவ்வளவு மோசமான விஷயங்களை தினம், தினம் செய்திதாள்களிலும், தொலைக்காட்சியிலும் காண நேரிடுகிறது... அப்படி இருக்கும் பொழுது, இழந்த தன் குழந்தையை எண்ணும் போது ஒரு தாயின் மனம் பதறத் தானே செய்யும்? தன் மகளை ஒரு முறையாவது பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற இந்திராணியின் எண்ணம் ஈடேற வேண்டும் என்று, தன் பிரியமான மகமாயியிடம் வேண்டிக் கொண்டாள் கமலி.

"அவ பேர் என்ன?"

"மயூரி"

"அவளுக்கு ஏதாவது அடையாளம் இருந்துதா?"

"இடது கணுக்காலில் பெரிய மச்சமும், வலது நெத்தியில, தையல் போட்ட அடையாளமும் இருக்கும்"

"தையல் போட்ட அடையாளமா?"

"ஆமாம், அவளுக்கு நாலு வயசு இருக்கும்போது, படிக்கட்டில் இருந்து உருண்டு விழுந்துட்டா"

கமலியின் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகள் ஓடியது.

"நீங்க யோசிக்கிறது சரி. அன்னைக்கு மயூரியை விட, அம்மா தான் அதிகமா அழுதாங்க" என்றான் வேதனை நிறைந்த புன்னகையுடன்.

ஆனால், கமலி அதைப் பற்றி யோசிக்கவில்லை. இந்த அடையாளங்களை அவள் யாரிடமோ பார்த்திருக்கிறாள். யாரிடம்? எங்கு? மயூரி தனக்கு நெருக்கமானவள் போல் தோன்றியது கமலிக்கு. தனது மூளையை பிழிந்து யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். இறுதியில்... அவள் முகம் மலர்ந்தது...

"மகமாயி... நான் நினைக்கிறது உண்மையா இருக்குமா? மயூரி இன்னும் உயிரோட இருக்கான்னு தெரிஞ்சா, அத்தை எவ்வளவு சந்தோஷப்படுவாங்க...!"

தனது மனதில் தோன்றிய எண்ணத்தை, தன் மனதிற்குளாகவே ஆராயத் தொடங்கினாள் கமலி.

"இரு கமலி, அவசரப்படாதே...
ஒருவேளை அவள் மயூரியா இல்லன்னா என்ன செய்வ? அது அத்தையை இன்னும் கஷ்டப் படுத்தாதா? இப்போ நீ என்ன செய்யப் போற கமலி? யார்கிட்ட இதைப் பத்தி பேசுறது? ( சில நொடி யோசித்தவள் ) இதை ஏன் நான் தனியா செய்யக்கூடாது? நினைச்சா முடியாதா என்ன? ஆனா, இதை எப்படி நிரூபிக்கிறது? அந்த ரெண்டு அடையாளங்கள் மட்டும் போதுமா? நிச்சயம் இல்ல. ஆதாரத்தோட நிரூபிக்கணும். உன்னால முடியும் கமலி. ஆதிஜி சொன்னாரு இல்ல, அவருடைய வைஃப், அவருடைய குடும்பத்தை, தன் குடும்பமா நினைக்கணும்னு? இந்த குடும்பத்துக்காக உன்னால என்ன செய்ய முடியும்னு காட்ட, இதைவிட ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் உனக்கு கிடைக்காது. இது அவசரபடுற விஷயம் இல்ல. அதனால ஜாக்கிரதையா இரு. யோசிச்சி அடி எடுத்து வை. உன்னோட செயலால யாரும் பாதிக்கப்படக் கூடாது. அதை மனசுல வச்சிக்கோ" என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள் கமலி.

........

தனது மடிக்கணினியில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த ஆதித்யா, தவியாய் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். ஏனென்றால், கட்டிலின் மீது அமர்ந்துகொண்டு, வைத்த கண் வாங்காமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. கிட்டத்தட்ட, அரை மணி நேரமாக அவள் இதை செய்து கொண்டிருக்கிறாள். பலமுறை ஆதித்யா அவளை பார்த்த போதிலும், அவள் தன் பார்வையை திருப்புவதாய் இல்லை. இப்படியெல்லாம் கூட ஒருவரால் தன்னை சங்கடபடுத்த முடியும் என்று, நினைத்துக் கூட பார்த்ததில்லை ஆதித்யா. அவள், அவனிடம் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசவில்லை. ஆனால், விழுங்குவது போல் பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருக்கிறாள். அவன் பார்க்கும்போதெல்லாம் லேசாய் ஒரு குறுநகை பூத்தாள் கமலி.

இதற்கு மேல் அவனால் பொறுக்க முடியவில்லை. மெல்ல தன் கண் இமைகளை அவளை நோக்கி உயர்த்தினான். தன் புருவத்தை உயர்த்தி, *என்ன?* என்பது போல் அவளிடம் சைகையில் கேட்டான். அவனுக்கு பதில் கூறாமல் மீண்டும் புன்னகைத்தாள் கமலி.

"கமலி... எதுக்காக என்னை இப்படி பார்த்துகிட்டு இருக்க?" என்றான்.

"எனக்கு உங்களைப் பார்க்கணும்னு தோணுது..." என்றாள் சர்வ சாதாரணமாக.

"ஆனா ஏன்?"

"நீங்க மறந்துட்டீங்களா ஆதிஜி? நீங்க தானே சொன்னீங்க, எனக்கு உங்களைப் பார்க்கணும்னு தோணுச்சுனா, நான் உங்களை பார்க்கலாம், ரசிக்கணும்னு தோணுச்சுன்னா ரசிக்கலாம்னு...? அதைத் தான் நான் இப்ப செய்யறேன். பாருங்க, என்னுடைய இதயம் வேகமாவே துடிக்கல...!" என்றாள் குழந்தைத்தனமாக, அவனை வியப்பில் ஆழ்த்தி.

என்ன பெண் இவள்...? கமலியைத் தவிர வேறு யாராலாவது இவ்வளவு வெளிப்படையாக ஒருவரை ரசிக்க முடியுமா? உணர முடியாத உணர்வுடன் தன் கீழ் உதட்டை கடித்தான் ஆதித்யா... ஆம், இப்பொழுது அவன் என்ன உணர்கிறான் என்றே அவனுக்கு புரியவில்லை.

"நான் என்ன அவ்வளவு நல்லாவா இருக்கேன்?" என்று பேச்சை மாற்றினான் ஆதித்யா.

ஆமாம் என்று தலையசைத்த கமலி,

"நீங்க எவ்வளவு அழகா இருக்கீங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியாது ஆதிஜி. உங்களுக்கு தெரியுமா, சுமித்ரா கல்யாணத்துல எத்தனை பொண்ணுங்க உங்களை பார்த்து சைட் அடிச்சாங்கன்னு?" என்றாள் முகத்தை சுளித்து.

"அப்படியா?"

"எனக்கு வந்த கோவத்துக்கு, அவங்களை எல்லாம் போட்டு அடிக்கணும்னு தோனிச்சி" என்றாள் பல்லைக் கடித்தபடி.

தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு,

"ஏன் கமலி?" என்றான்.

"என் புருஷனை அவங்க எப்படி சைட் அடிக்கலாம்? நீங்க என்னுடையவர் தானே?"

"ஆமாம்... அதனால தான், இப்ப இப்படி என்னை பார்த்துகிட்டு இருக்கியா?" என்றான் புன்னகையுடன்.

"ஆமாம்" என்றாள் மாசற்ற புன்னகையுடன்.

தனது கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா. அவனும், அவனது மனைவியும்...! இந்தப் பெண் தான் எவ்வளவு களங்கமற்றவள்...! என்று எண்ணியபடி தனது மடிக்கணினியை லாக் அவுட் செய்தான். ஏதோ யோசித்தவன், அவளை சும்மா எதிரில் அமரவிட்டு தன்னை பார்க்க செய்வதை விட, அவளுக்கு ஏதாவது வேலை கொடுத்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று யோசித்தான். இப்படி எதிரில் அமர்ந்து பார்க்கபட்டு கொண்டிருப்பது மகா சங்கடம். அவள் என்னவோ அதை சுத்தமான மனதுடன் தான் செய்து கொண்டிருக்கிறாள்... ஆனால், அது ஆதித்யாவின் மனதில் மோசமான எண்ணங்களை விளைவித்தது.

"உனக்கு லேப்டாப்பை ஆபரேட் பண்ண தெரியுமா?" என்றான்.

"தெரியாதே..." என்றாள் முகத்தை சுளித்து.

"சரி இங்க வா"

ஓடி வந்து அவன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டாள். ஆம், நெருக்கமாகத் தான்... அவர்களது தொடைகளுக்கு இடையில் எந்த இடைவெளியும் இல்லை. மென்று முழுங்கினான் ஆதித்யா. ஆனால், கமலியின் முகத்தில் எந்தக் கலவரமும் இல்லை, புதிதாய் பூத்த மலர் போல் இருந்தது அவளது முகம். எவ்வளவு ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவள் அவள்...! இப்படி தூய்மையான மனதுடன் இருப்பதெல்லாம் வரப்பிரசாதம். இவளது இந்த சிறிய நெருக்கம், அவன் மனதில் இப்படி ஒரு கலவரத்தை உண்டு செய்யுமானால், மீதியிருக்கும் கதைக்கு என்ன செய்யப்போகிறான் ஆதித்யா?

"ஆதிஜி என்ன செய்யணும் சொல்லுங்க..."

"கம்ப்யூட்டரை ஆன் பண்ணு. இது தான் ஆன் பட்டன்"

அதை அழுத்தி, கம்ப்யூட்டரை உயிர்ப்பித்தாள் கமலி.

"கம்ப்யூட்டரை வச்சி நம்ம என்ன செய்வோம்?" என்றாள்.

"இன்ட்காம்ல கம்ப்யூட்டர் தான் எல்லாமே. கம்ப்யூட்டரை பத்தி தெரியாம, இன்ட்காம்ல எதுவும் செய்ய முடியாது. அதனால ஆஃபீஸுக்கு வரனும்னா, கொஞ்சம் கம்ப்யூட்டர் நாலெட்ஜ் இருக்கணும்"

தனது மேசையை நோக்கி ஓடிச் சென்று, ஒரு நோட்டுப் புத்தகத்துடன் வந்தாள் கமலி.

"இப்ப சொல்லுங்க, நான் எழுதிக்கிறேன்"

"சரி" என்று அவளுக்கு கம்ப்யூட்டரைப் பற்றி கூறத் துவங்கினான். அதை கவனமாய் குறிப்பெடுத்து வைத்துக் கொண்டாள் கமலி.

"இப்போ நான் ஒரு தடவை உங்களுக்கு செஞ்சு காட்டட்டுமா?"

"ம்ம்ம்"

கம்ப்யூட்டரை லாக் அவுட் செய்துவிட்டு அதை அவளிடம் கொடுத்தான். ஆதித்யா தனக்கு கற்றுக் கொடுத்ததை அப்படியே செய்து காட்டினாள் கமலி.

"குட்" என்றான்.

பெருமையுடன் சிரித்தாள் கமலி.

"நீ ஆஃபீசுக்கு வர ரெடியா இருக்கியா, கமலி?"

ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"நாளையிலயிருந்து, நான் உன்னை என் கூட ஆஃபிசுக்கு கூட்டிகிட்டு போறேன்"

"நிஜமாவா?" என்றாள் ஆர்வமாக.

"ஆமாம்... இப்போ, எனக்கு காபி கிடைக்குமா?"

"ஒ... இப்ப கொண்டு வரேன்" என்று கூறி விட்டு சமையல் அறையை நோக்கி ஓடினாள்.

நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டான் ஆதித்யா. தன் மனைவியின் கிறுக்குத் தனத்தில் இருந்து தன்னை எப்படி காப்பாற்றிக்கொள்ள போகிறானோ தெரியவில்லை அவனுக்கு.

ஒரு சிறிய பாத்திரத்தில் சிறிதளவு பாலை எடுத்து, அடுப்பில் வைத்து *சிம்*மில் போட்டுவிட்டு, தான் மறுநாளிலிருந்து அலுவலகம் செல்லப் போகும் விஷயத்தை அனைவரிடமும் கூற ஓடினாள் கமலி. இடைப்பட்ட நேரத்தில், அடுப்பில் வைத்த பாலை மறந்து போனாள் அவள். அவள் எடுத்துக் கொண்ட பால், சொற்ப அளவே என்பதால், அது விரைவிலேயே தீய்ந்து போனது.

அதன் பிறகு தான் அவளுக்கு பாலின் நினைவு வந்தது. தலைதெறிக்க சமையல் அறைக்கு ஓடி வந்தவள், தீய்ந்த பாத்திரத்தை, முத்து எடுத்து சிங்க்கில் போடுவதை பார்த்தாள்.

"அய்யய்யோ... மகமாயி, இப்ப நான் என்ன செய்யறது? ஆதிஜி காபி கேட்டாரு... நான் பாலை தீச்சிட்டேன். இது எல்லாம் என்னால தான்..."

தங்களது அறையை நோக்கி ஓடினாள் கமலி, வழி நெடுக தன்னைத்தானே திட்டிக் கொண்டு. அவள் பதட்டத்துடன் வருவதைப் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"என்ன ஆச்சி கமலி, உனக்கு ஒன்னும் இல்லையே?"

"ஆதிஜி, ப்ளீஸ் என்ன மன்னிச்சிடுங்க. நான் இதை வேணும்னு செய்யல... ஐ அம் சாரி" என்றாள், ஏதோ செய்யக் கூடாத தவறை செய்து விட்டதைப் போல.

அது ஆதித்யாவை மேலும் பதட்டமாக்கியது.

"கமலி ரிலாக்ஸ்... என்ன ஆச்சுன்னு சொல்லு"

"நீங்க என்கிட்ட காபி கேட்டீங்க... நான் பாலை தீச்சிட்டேன்..."

"சரி, அப்புறம் என்ன ஆச்சு?" அவள் மேலும் என்ன சொல்ல போகிறாள் என்று காத்திருந்தான், ஏதோ பெரிய தவறு நடந்து விட்டிருக்கிறது என்றெண்ணி.

"அவ்வளவு தான்... நான் வேணுமுன்னு பாலை தீய்க்கல... ஆதிஜி"

பாலுக்காகவா அவள் இப்படி மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள்...?

"வெறும் பால் தானே கமலி?"

"ஆனா, தப்பு செஞ்சிட்டு, எப்படி உங்ககிட்ட சொல்லாம இருக்கிறது? எப்படி மன்னிப்பு கேட்காம இருக்கிறது?" என்றாள் வருத்தத்துடன்.

தன் கண்களை மூடி, தன் நாக்கால் கடவாய்ப் பல்லை தொட்டுக் கொண்டு நின்றான் ஆதித்யா. தனது வலது கை நடுவிரலால் நெற்றியை தேய்த்தான். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. கமலியின் முகத்தில் இன்னும் கவலை குடிகொண்டிருந்தது. அவள் முகத்தை தன் கைகளால் ஏந்தினான்.

"கமலி, எனக்கு தெரியும், நீ என்கிட்ட பொய் சொல்லமாட்ட. நீ, என்னைவிட எனக்கு உண்மையானவ. நீ இப்படியெல்லாம் கவலைப்படாத. நான் உன்னை முழுசா நம்புறேன். ஜஸ்ட் ரிலாக்ஸ்... ஓகே?"

தவித்துக்கொண்டிருந்த கமலியின் கண்கள் மென்மையாயின. அவள் தலையை தொட்டு சிரித்துவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான் ஆதித்யா. அவன் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் கமலி. ஆதித்யா தன் முகத்தை பற்றியது போலவே, தன் முகத்தை, தன் கையால் பற்றி பார்த்துக்கொண்டாள், ஆதித்யா அவள் முகத்தை பற்றிய போது ஏற்பட்ட அதே உணர்வு, மீண்டும் ஏற்படுகிறதா என்பதை தெரிந்துகொள்ள. இல்லை... அது அவள் எப்பொழுதும் உணர்ந்திராத ஒன்று. அவன் உதிர்த்த வார்த்தைகள், அவனுடைய தொடுதலை விட கதகதப்பாய் இருந்தது.

*நம்பிக்கை* லாவண்யாவும் சுமித்ராவும் ஒரு முறை அவளிடம் அதைப் பற்றி கூறியிருக்கிறார்கள், உண்மையான அன்பின் அடையாளம் நம்பிக்கை என்று. ஆதிஜி அவளை நம்புகிறார் என்று எண்ணிய பொழுது, அவளது கண்கள் சந்தோஷமாய் கலங்கியது... அது அன்பின் உச்சகட்டம் அல்லவா...?

தொடரும்...