25 விசித்திர உணர்வு

சுமித்ராவின் திருமணம் இனிதே நிறைவடைந்தது. சமீருடன் ஆதித்யாவிடம் வந்தாள் கமலி.

"ஆதிஜி, நான் சொன்னேன்ல, இவர் தான் சமீர்கான்..."

ஆதித்யாவை நோக்கி தனது கையை தன்னம்பிக்கையுடன்  நீட்டினான் சமீர். அது ஆதித்யாவுக்கு பிடித்திருந்தது. அவனை தன் குடும்பத்தார் அனைவரிடமும் அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் கமலி.

"அம்மா அங்க தனியா உட்கார்ந்திருக்காங்க. நான் அவங்ககிட்ட போறேன்" என்றான் சமீர்.

"என்னது...? உங்க அம்மாவும் வந்திருக்காங்களா? இதை ஏன் முன்னாடியே சொல்லல? போய் அவங்களை இங்க கூட்டிகிட்டு வா" என்றாள் கமலி.

"பரவாயில்லை இருக்கட்டும் கமலி"

"அவங்களை எங்களுக்கு இன்ரோடியூஸ் பண்ண மாட்டியா?" சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு தன் அம்மாவை நோக்கி சென்றான் சமீர்.

தன் பக்கத்தில் இருந்த நாற்காலியைக் காட்டி, அதில் அமரும்படி கமலியிடம் சைகை செய்தான் ஆதித்யா. அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்த கமலி, ஆதித்யாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்த அந்த பெண்களை நோக்கி, *இவன் என்னுடையவன்* எனும்படியான ஒரு  பார்வையை வீசியபடி நிமிர்ந்து அமர்ந்தாள். அவர்களது முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்ததை கண்டு, அவளுக்கு பெருமையாய் இருந்தது. உள்ளூர நகைத்துக் கொண்டாள்.

தனது அம்மாவுடன் அங்கு வந்தான் சமீர்.

"அம்மா, இது தான் கமலி... "

"ஒ... நீ பூ கொண்டு போன தங்கச்சி இவ தானா?" என்றார் சமீரின் அம்மா.

அந்த வாக்கியம் ஆதித்யாவின் வயிற்றில் பாலை வார்த்தது. இவ்வளவு நேரம் புகைந்து  கொண்டிருந்த வயிறு, ஜில்லென்று ஆனது. அப்படி என்றால், சமீர், கமலியின் மீது கொண்டிருப்பது சகோதர பாசம் தான்.

"ஆமாம்மா... கமலிக்கு தான் பூ கொண்டு போனேன்"

"ரொம்ப நன்றி மா. நீ சமீருக்கு படிப்பில் ரொம்ப உதவி செய்றதா சொல்லி சந்தோஷப்பட்டான். நாங்க உனக்கு ரொம்ப கடமைப்பட்டிருக்கோம்." என்றார் சமீரின் அம்மா.

"அப்படி எல்லாம் இல்ல மா... இதெல்லாம் சாதாரண உதவி தானே..."

"அல்லாஹ் உங்களை சந்தோஷமா வைக்கட்டும்..."

அதைக் கேட்டு நெகிழ்ந்த கமலி, அவரிடம் ஆசிர்வாதம் பெறும் நோக்கில் அவர் காலை தொட முயன்றாள். அவளை தடுத்தார் சமீரின் அம்மா.

"சாரி மா... காலை தொடுறது எங்க வழக்கம் இல்ல... நாங்க கட்டிப்பிடிச்சி தான் சந்தோஷத்தை பரிமாறிக்குவோம்" என்று கமலியை அணைத்துக்கொண்டார் அவர்.

அப்போது ஆதித்யாவை காட்டி,

"இவர் தான் மா கமலியோட ஹஸ்பெண்ட்... எங்களோட மெயின் குரு" என்றான் சமீர்.

அவனைப் பார்த்து நன்றியுடன் புன்னகைத்தார் சமீரின் அம்மா. பதிலுக்கு ஆதித்யாவும் சங்கடத்துடன் புன்னகைத்தான்.

லாவண்யாவை தங்களிடம் வர சொல்லி அழைத்தான் சமீர். அவள் அவர்களிடம் ஓடிவந்தாள்.

"அம்மா, இது தான் லாவண்யா"

"ஒ... நீ தான் கமலிகிட்ட சமீரை அண்ணன்னு கூப்பிடக் கூடாதுன்னு சொன்னியா?"

ஆமாம் என்று சங்கடத்துடன் தலையசைத்தாள் லாவண்யா. அவளை ஆச்சரியமாய் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"நான் ஸ்டுடென்ட்ஸ்கிட்ட கேஷுவலா இருக்கணும்னு கமலிக்கு சொல்லிக் கொடுத்தேன். அதனால தான், யாரையும் அக்கா, அண்ணான்னு கூப்பிட கூடாதுன்னு சொன்னேன்."

தனக்கு தெரியாத நிறைய விஷயங்கள் நடந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான் ஆதித்யா.

சமீரின் அம்மாவை அழைத்து சென்று மற்றவர்களுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் கமலி. ஆதித்யாவிடம் வந்த சமீர்,

'"தேங்க்யூ சோ மச் சார். கமலி மட்டும் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணலேன்னா நான் ரொம்ப கஷ்டப்பட்டிருப்பேன்..." என்றான்.

"நான் கமலிக்காக செஞ்சேன்..."

"தெரியும் சார். கமலி சொல்லியிருக்காங்க. கமலி ரொம்ப நல்ல பொண்ணு. எல்லாருக்கும் நல்லதை மட்டும் தான் நினைப்பாங்க"

ஆமாம் என்று புன்னகையுடன் தலையசைத்த ஆதித்யா. ஆதித்யாவின் மனம் நிம்மதி அடைந்தது. அவன் நினைத்தது போல் சமீர்கான் மோசமானவன் அல்ல என்று நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டான்.

கமலி மற்றவர்களுடன் இருந்தாலும், அவளது கண்கள் ஆதித்யாவின் மீதிருந்து நகர மறுத்தன. ஆதித்யா, அவளுக்கு பிடித்த சூரியாவை போல அழகாய் இருப்பதாய் தோன்றியது அவளுக்கு. அப்படி தோன்றிய அடுத்த நிமிடம் அவளது இதயத்துடிப்பு தாறுமாறாக எகிறியது. அவள் முகத்தில் ஏற்பட்ட அந்த திடீர் மாற்றத்தை கவனித்தான் ஆதித்யா. அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவனுக்கு எப்படிப் புரியும், அது என்னவென்று கமலிக்கே புரியாத போது...?

மறுநாள் காலை

ஆதித்யாவிற்கு தூக்கம் கலைந்துவிட்டது. ஆனாலும், இன்னும் அவன் கண்களை திறக்கவில்லை. அவன் முக்கியமான ஒரு விஷயத்தை பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். கமலி தன்னை திருட்டுத்தனமாய் பார்ப்பதை அவன் கவனித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறான். முன்பு போல், அவள் அவன் முன் வருவதில்லை. அவளுக்கு என்னவானது? ஏன் இந்தப் பெண் புரியாத புதிராகவே இருக்கிறாள்?

அவன் தன் கண்களை திறந்த போது, கமலி அவனையே பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள். சட்டென்று தன் முகத்தை திருப்பியவள், தனது அம்மா வீட்டிற்கு செல்ல,  துணிமணிகளை எடுத்து வைப்பது போல் பாசாங்கு செய்தாள். ஆனால் மறுபடியும், மெல்ல அவனை நோக்கி திரும்பி பார்த்துவிட்டு, மறுபடியும் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள். கட்டிலை விட்டு இறங்கிய ஆதித்யா, அவளை நோக்கி வந்தான். அதை உணர்ந்த கமலி அங்கிருந்து ஒரே ஓட்டமாய் ஓடிச் சென்றாள். முகத்தை சுருக்கியபடி அங்கேயே நின்றான் ஆதித்யா. இவளுக்கு என்ன பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதா?

*திருட்டுத்தனமாய் பார்க்கும்* ஆட்டத்தை உணவு மேஜையிலும் தொடர்ந்தாள் கமலி. அவள் ஏதோ மன அழுத்தத்தில் இருப்பது போல் தோன்றியது. அவளுக்கு ஏதோ பிரச்சனை இருக்கிறது. ஆனால், அவனிடம் பேச விடாமல் எது அவளை தடுக்கிறது?

"கமலி, நீ எப்ப உங்க அம்மா வீட்டுக்கு கிளம்புற?" என்றார் பாட்டி.

சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அவளைப் பார்த்தான் ஆதித்யா. கமலியின் முகம் வாட்டத்துடன் காணப்பட்டது.

"இன்னைக்கு சாயங்காலம் போறேன் பாட்டி. இன்னும் என்னோட டிரஸ்ஸையெல்லாம் எடுத்து வைக்கல"

"அப்படின்னா, அதை செய்யறது தானே மா?"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு, அங்கிருந்து சென்றாள் கமலி, ஆதித்யாவை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு.

"என்னை அவ மறுபடி அவாய்ட் பண்றாளா?" என்று எண்ணினான் ஆதித்யா.

"நீ கவலைப்படாதே, ஆதி. கமலியை, அவங்க வீட்டுக்கு இளவரசன் கூட நான் அனுப்பி வைக்கிறேன்" என்றாள் ரேணுகா.

"தேவையில்லை கா. இன்னைக்கு நான் ஒரு கான்ஃபரன்ஸ்க்கு தான் போறேன். அதனால கொஞ்சம் லேட்டா தான் போகப் போறேன். அவளை நானே கூட்டிக்கிட்டு போய் விட்டுட்டு போறேன்"

"ஆதி, அவள் கொஞ்ச நாள் அவங்க அம்மா, அத்தை கூட சந்தோஷமா இருக்கட்டும். அங்கிருந்து அவ வந்த பிறகு நீ ஆபீசுக்கு கூட்டிக்கிட்டுப் போகலாம் சரியா...?"

சரி என்று தலை அசைத்தான் ஆதித்யா. நேரே தனது அறைக்கு சென்றான், அவன் பேசி தீர்க்க வேண்டிய மிக முக்கியமான விஷயம் ஒன்று இருக்கிறது... அதுவும் இன்றே... கட்டிலில் அமர்ந்து நகம் கடித்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. உள்ளே வந்து கதவை சாத்தி தாளிட்டாள் ஆதித்யா. அதை கண்டு பதட்டத்துடன் எழுந்து நின்றாள் கமலி.

"நீங்க ஆபீஸ்க்கு போகலையா, ஆதிஜி?"

"முதல்ல உனக்கு என்ன பிரச்சனைன்னு சொல்லு..."

"ஒன்...னும்... இல்...லையே... ஒன்னும் இல்ல, ஆதிஜி... " என்றாள் தடுமாற்றத்துடன்.

"நீ பொய் சொல்றேன்னு எனக்கு தெரியும், கமலி"

கமலியின் கண்கள் சட்டென்று கலங்கியது.

"நான் உன்னை கொஞ்ச நாளா கவனிச்சுக்கிட்டு தான் இருக்கேன். என்ன பிரச்சனை உனக்கு? எதுவா இருந்தாலும் நீ என்கிட்ட சொல்லலாம்"

அடுத்த நொடி, தன் முகத்தை கைகளால் மூடிக் கொண்டு அழத் துவங்கினாள் கமலி. அவள் அப்படி அழுததைப் பார்த்து பதட்டம்டைந்தான் ஆதித்யா. அவளது கைகளைப் பற்றி, அவள் முகத்திலிருந்து விலக்கினான். அவள் மீண்டும் தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டு விடாமலிருக்க அவள் கரங்களை இறுக பற்றிக் கொண்டான்.

"கமலி, இங்க பாரு, நீ எதை நினைச்சும் கவலைப்பட வேண்டாம். என்ன பிரச்சனையா இருந்தாலும் நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன். நீ எதையும் என்கிட்ட ஷேர் பண்ணிக்கலாம். நீ எது சொன்னாலும் நான் கேட்பேன்..."

அவனைப் பார்த்து மெல்ல கண் இமைத்தாள் கமலி.

"சொல்லு கமலி..."

மென்று முழுங்கி விட்டு,

"ஆதிஜி..."

*சொல்* என்பதைப் போல் தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"எனக்கு... எப்பவும் உங்களை பார்த்துக்கிட்டே இருக்கணும்னு தோணுது"

ஆதித்யாவின் முகபாவம் மாறியது.

"உங்க கூடவே இருக்கணும்னு தோணுது... நீங்க என்கிட்ட இருந்து போனா எனக்கு பிடிக்கல..."

தனது இதழில் இருந்து வெளிவர துடித்த புன்னகையை விழுங்க முடியாமல் தோற்றான் ஆதித்யா.

"ஆனா, நீங்க என்கிட்ட வரும் போதெல்லாம் என்னுடைய இதயம் வெளிய வந்து விழுந்துட்ரா மாதிரி ரொம்ப வேகமா துடிக்குது. எனக்கு ஏன் இப்படி எல்லாம் ஆகுதுன்னு எனக்கு தெரியல. அப்புறம், நான் உங்களை ரொம்ப ரசிக்கிறேன் ஆதிஜி..." அவள் மீண்டும் அழத் தொடங்கினாள்.

அவள் கரங்களைப் பற்றியிருந்த ஆதித்யாவின் பிடி இளகியது. அவனது மனைவி, அவன் மீது கொண்டுள்ள காதலை உணர தொடங்கிவிட்டாள் போல தெரிகிறது. அவள் கண்களைத் துடைத்து விட்டு கட்டிலில் அமர வைத்தான் ஆதித்யா.

கமலி மீண்டும் தொடர்ந்தாள்...

"நான் சூர்யாவை தவிர வேற யாரையும் விரும்பி பார்த்ததே இல்ல. ஆனா, இப்பெல்லாம் நான் உங்களை ரொம்ப விரும்பி ரசிச்சி பாக்குறேன்..."

பொங்கி வந்த புன்னகையை அடக்கிக் கொண்டு பேசினான் ஆதித்யா.

"நீ எப்பவாவது சூர்யாவை ரசிச்சதுக்காக அழுதிருக்கியா?"

"இல்ல..."

"அப்புறம் இப்ப மட்டும் ஏன் அழற?"

"நான் சூர்யாவை ரசிச்சது அவருக்கு தெரியாது. ஆனா, நான் உங்களை ரசிச்சது  உங்களுக்கு தெரிஞ்சு போச்சே.  நீங்க என்னை கையும் களவுமா பிடிச்சிட்டீங்க" என்று தேம்பினாள்.

சிரித்தபடி தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா.

"முதல்ல உன் முகத்தை தொடச்சுக்கோ" என்று தன் கைக்குட்டையை அவளிடம் நீட்டினான்.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு அதை அவனிடம் இருந்து பெற்றுக் பெற்றுக்கொண்டு தலையை குனிந்து கொண்டாள் கமலி.

"இப்பவும் உன்னுடைய இதயம் வேகமா துடிக்குதா?"

தனது உள்ளங்கையை இதயப்பகுதியின் மீது வைத்துப் பார்த்து இல்லை என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"குட்... ஏன்னா, உனக்கு தேவையானது உனக்கு கிடைச்சிடுச்சு"

"அப்படின்னா?"

"அப்படின்னா, உனக்கு என் கூட இருக்கணும்னு தோணுச்சில்ல?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள்.

"இப்போ நீ என் கூட இருக்க. அதனால உன்னுடைய இதயம் அமைதியாயிடுச்சி. அதனால, உன்னுடைய இதயத்தை தடுத்து நிறுத்தி, அதை கஷ்டப் படுத்தாத. அதுக்கு தேவையானதை கொடு. உனக்கு என்னை பார்க்கணும்னு தோணுச்சுன்னா, பாரு... என் கூட இருக்கணும்னு தோணுதுன்னா, இரு..."

"நீங்க என்னை தப்பா நினைக்க மாட்டீங்களா?"

"நான் ஏன் உன்னை தப்பா நினைக்க போறேன்? நீ, என்னோட வைஃப்... என் மேல, உனக்கு மட்டும் தான் எல்லா உரிமையும் இருக்கு. உனக்கு எப்படி தோணுதோ நீ அப்படி என் கூட இருக்கலாம். புரிஞ்சிதா?"

"எனக்கு ஏன் திடீர்னு இப்படி எல்லாம் தோணுது?"

சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு,

"நீ என்னை காதலிக்கிறேன்னு நினைக்கிறேன்..." என்றான்.

அதைக் கேட்டு திடுக்கிட்டாள் கமலி.

"உண்...மை...யாவா?" என்றாள் தட்டுத்தடுமாறி.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் ஆதி.

"உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"ஏன்னா, எனக்கும் இப்படி எல்லாம் தோணுது. எனக்கும், உன் கூடவே இருக்கணும்... உன்னை பார்த்துகிட்டே இருக்கணும்... "

"அது உங்களுக்கு கஷ்டமா இல்லையா?"

"நிச்சயமா இல்ல... நான் உன்னோட ஹஸ்பண்ட். நீ தானே சொன்னே, நான் உன் கூட மட்டும் தான் *டேம்இட்* டா இருக்கணும்னு...?"

களுக்கென்று சிரித்து, ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"ஹஸ்பண்ட், அண்ட் வைஃபுக்கு நடுவுல எதுவும் தப்பில்ல. என் கூட இருக்கிறதுகாகவும், என்னை பார்க்கிறதுகாகவும் வருத்தப்படாத... சரியா?"

சரி என்று நிம்மதிப் புன்னகை பூத்தாள் கமலி.

"நான் உன்னை உங்க அம்மா வீட்ல விடட்டுமா?"

"சரி"

"வா போகலாம்"

ஆதித்யாவுடன் நடந்தாள் கமலி.

இறுதியில், நல்ல விஷயங்கள் ஆதித்யாவின் வாழ்க்கையில் நடக்கத் துவங்கி விட்டது. இது நல்ல முன்னேற்றம் தானே...? போகும் போக்கைப் பார்த்தால், ஆதித்யா, மூன்றாண்டுகள் வரை காத்திருக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காது போல தெரிகிறது. ஆனால், திடீரென்று கமலியை இப்படியெல்லாம் எது யோசிக்க வைத்தது? அவள் மனதில் அப்படி என்னத் தான் ஓடிக்கொண்டிருக்குமோ...? அவள் தனது மூளைக்கு ஓய்வே கொடுப்பதில்லை. பாவப்பட்ட மூளை... என்று நினைத்தான் ஆதித்யா.

தொடரும்...