அவருக்கும் இனிய தீபாவளி நல்வாழ்த்துக்கள். 🎊🎉🌹

19 கமலியின் புரிதல்

மறுநாள் காலை

தனக்கு பிடித்த பான்கேக்கை பார்த்து அசந்து போனான் ஆதித்யா. அதை சமைத்தது கமலி என்பது, அவனை மேலும் அசத்தியது.

"வாவ்... நீ சமைச்சியா கமலி?" என்றான் சந்தோஷமாக.

"ஆமாம்"

"யார் சொல்லிக் கொடுத்தது?"

"யாருமில்ல. இன்டர்நெட்டை பார்த்து கத்துக்கிட்டேன்"

"ஓ... அதைத் தான் நேத்து கட்டிலுக்கு அடியில் பாத்துக்கிட்டு இருந்தியா?" என்றான் புருவத்தை உயர்த்தி ஆச்சரியமாய்.

அவனுக்கு இன்ப அதிர்ச்சி தருவதற்காக, கமலி கட்டிலுக்கு அடியில் ஒளிந்து கொண்டு படித்ததாய் நினைத்துக்கொண்டான் ஆதித்யா.

"உன்னுடைய ஃபோனை நீ சரியா யூஸ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்ட போலயிருக்கே...!"

"தேவைப்படும் போது மட்டும் யூஸ் பண்றேன், ஆதிஜி"

"ம்ம்ம்... ரொம்ப நல்லா இருக்கு. நீயும் சாப்பிடு"

"இருங்க ஆதிஜி, உங்களுக்கு நான் சாக்லெட் சாஸ் கொண்டு வரேன்" என்று வேண்டுமென்றே கூறினாள், ஆதித்யாவுக்கு சாக்லேட் சாஸ் பிடிக்குமா இல்லையா என்று தெரிந்துகொள்ள.

"எனக்கு சாக்லேட் சாஸா? நேத்து தான் என்னுடைய ஹெல்த்தை பத்தி நீ ரொம்ப கவலைப்பட்ட..."

"ஆமாம்... அதுக்கு?"

"நான் ஸ்வீட் சாப்பிட கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லிருக்காரு இல்ல...? சாக்லெட் சாஸ், சுகர் லெவலை அதிகப்படுத்தும். நான் அதை சாப்பிடக் கூடாது"

கமலியின் முகம் ஒளி பெற்றது.

"நிஜமாவா?" என்றாள்.

"ஆமாம் அது ரொம்ப டேஞ்சர்"

"கொஞ்சம் கூட சாப்பிடக்கூடாதா?"

"தொடவே கூடாது"

உதட்டை மடித்து சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள் கமலி.

"அப்படின்னா, பான்கேக்குக்கு எது பெஸ்ட் கம்பினேஷன்?" என்றாள்.

"பான்கேக்குக்கு காம்பினேஷனே தேவையில்ல. காம்பினேஷன் இல்லாமலேயே நல்லாயிருக்கும்"

"பான்கேக்கும் ஆதிஜி மாதிரி தான் போல இருக்கு... தனியாவே நல்லா இருக்கு..." என்று மனதில் நினைத்த கமலி. தான் என்ன நினைத்தோம் என்று புரிந்து, திடுக்கிட்டு, தான் சமைத்த பான்கேக்கை ருசித்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த ஆதித்யாவை பார்த்தாள்.

"நீ சாப்பிடலையா?" என்றான் ஆதித்யா.

ஆமாம் என்று தலையசைத்துவிட்டு அவளும் சாப்பிட்டாள். அது நன்றாகவே இருந்தது. சாப்பிடும் போது, எதற்காக அவள் திருட்டுத்தனமாய் ஆதித்யாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் என்று புரியவில்லை.

"உனக்கு பிடிச்சிருக்கா?" என்றான்.

"எனக்கு எப்படி பிடிக்காம போகும்?"

"அப்படின்னா?"

"அது என்னுடையதாச்சே..." என்று அவள் தன்னை மறந்து  கூறியது, நிச்சயம் வாய் தவறி வந்த வார்த்தை அல்ல.

"ஆமாம் நீ ரொம்ப நல்லா சமைச்சிருக்க" என்று அவன் கூறிய பொழுது தான் *என்னுடையது* என்று அவள் கூறியதற்கான அர்த்தம் அவளுக்கே புரிந்தது. அவள் உண்மையிலேயே பான்கேக்கை பற்றி மட்டும் தான் கூறினாளா? திருமணத்திற்கு முன் அவளது தோழி ஜானகி கூறியது அவன் நினைவுக்கு வந்தது.

*என் புருஷன், எனக்கு மட்டும் தான்னு நீ நினைக்கிற நாள் வரும் பாரு*

"அடக்கடவுளே... ஜானகி சொன்னது பலிச்சிடுமோ...! நான் ஆதிஜி மேல பொஸ்ஸஸிவ் ஆயிட்டேனா...? ( சற்று யோசித்தவள்) அதனால என்ன? அப்படி இருக்கிறதுல என்ன தப்பு?  அவரு என்னோட ஹஸ்பண்ட் தானே...? அவர் மேல பொஸ்ஸஸிவ்வா இருக்கிறதுல தப்பில்ல..." என்று தன் மனதில் நிகழ்ந்த பட்டிமன்றத்தை முடித்தாள் கமலி.
.......

காரில், ஆதித்யாவிற்கு பக்கத்தில், சீட் பெல்ட்டை அணிந்துகொண்டு  அமர்ந்தாள் கமலி. காரை ஸ்டார்ட் செய்தான் ஆதித்யா. ஆனால் அது ஸ்டார்ட் ஆகவில்லை. மீண்டும் முயன்றான், ஆனால் ஒன்றும் பலனளிக்கவில்லை.

"என்ன ஆச்சி இந்த காருக்கு... போன வாரம் தானே சர்வீஸ் பண்ணேன்..." என்று அவன் கூறியதை கேட்டு, விழி விரித்தாள் கமலி.

போன வாரம் தான் சர்வீசுக்கு சென்று வந்ததா? அதை பற்றி அவளுக்கு தெரியாதே...!

"என்ன ஆச்சுன்னு தெரியல. இரு நான் தீபக்கை கூப்பிடுறேன்... "

"பரவாயில்லை ஆதிஜி, காருக்கு என்ன ஆச்சுன்னு  பாருங்க. நான் காலேஜுக்கு போறேன்..."

"ஆர் யூ ஷ்யூர்?"

"எஸ், ஐ அம் ஷ்யூர்..." என்று கூறியபடி வீட்டை விட்டு வெளியே ஓடினாள்.

அவள் மீதிருந்து கண்ணை அகற்றாமல் பார்த்துக்கொண்டு நின்றான் ஆதித்யா. ஏனென்றால் அவள் பதட்டத்துடன் காணப்பட்டாள். ஏன் அவள் இப்போதெல்லாம் விசித்திரமாய் நடந்து கொள்கிறாள்? அவனது சந்தேகம் மேலும் வலுத்தது. மெக்கானிக்கை வர சொல்லிவிட்டு, தீபக்குடன் அலுவலகம் சென்றான் ஆதித்யா.

கல்லூரி

ஷில்பாவை தேடியபடி கல்லூரிக்குள் நுழைந்தாள் கமலி. அவள் இங்கும் அங்கும் பார்த்துக் கொண்டு வருவதை கவனித்தார்கள் லாவண்யாவும், சுமித்ராவும்.

"யாரை தேடுறே, கமலி?" என்றாள் லாவண்யா.

"யாரையும் இல்ல..."

"அவ ஷில்பாவை தேடுறா" என்றாள் சுமித்ரா ரகசியமாய்.

*அப்படியா?* என்பது போல் லாவண்யா தலையசைக்க, *ஆமாம்* என்று கண் இமைத்தாள் சுமித்ரா.

"நல்ல காலம், அந்த சூனியக்காரி ஷில்பா இன்னைக்கு காலேஜிக்கு வரல" என்றாள் லாவண்யா.

"அவங்க ஏன் இன்னைக்கு வரல?" என்றாள் கமலி.

"பிஎச்டி படிக்கிறவங்க தினமும் காலேஜுக்கு வரணும்னு அவசியம் இல்ல. அவங்க நிறைய ரெஃபர் பண்ண வேண்டியிருக்கும். அதைப் பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ணவும் சப்மிட் பண்ணவும் மட்டும் வந்தா போதும்"

"ஓ..."

ஷில்பா வரவில்லை என்பது கமலிக்கு நிம்மதியை தந்த போதிலும், அவளுக்கு அது ஏமாற்றமாகவும் இருந்தது.

அவளது எண்ணம் அறுபட்டது, சமீர்கான் அவளிடம் ஒரு வெள்ளை ரோஜாவை கொடுத்த போது.

"எனக்கா?"

"ஆமாம்..."

"ஆனா, எதுக்கு?" என்றாள் தயக்கத்துடன்.

"ஏன்னா, நீங்க என்னோட சிஸ்டர். வெள்ளை ரோஜா தூய்மையின் அடையாளம்... அதனால அதை தங்கச்சிக்கு கொடுக்கலாம்"

"அப்படியா? தேங்க்யூ அண்ணா" என்றாள் கமலி சந்தோஷமாக.

"நீ சமீரை தத்து எடுத்துக்கிட்டதுக்காக அண்ணான்னு கூப்பிடணும்னு அவசியமில்ல.  ஃபிரெண்டாவே இரு" என்றாள் லாவண்யா.

"சாரி" என்றாள் முகத்தை சோகமாக வைத்துக்கொண்டு கமலி.

"உன்னை யாரும் கிண்டல் பண்ண கூடாதுன்னு தான் சொல்றேன், கமலி" என்றாள் லாவண்யா.

"லாவண்யா சொல்றதும் சரி தான். இந்த பொய்யான உலகத்துல, உண்மையான உணர்வுக்கு மரியாதையே இல்ல" என்றான் சமீர்.

"இன்னைக்கு ஏதாவது ஸ்பெஷல் டே வா?" என்றாள் கமலி.

"இந்தப் பூ, எங்க வீட்டு தோட்டத்துல பூத்தது. அது தான் விசேஷம்..." என்று கூறிவிட்டு, தான் அமரும் இடத்தை நோக்கிச் சென்றான் சமீர்.

இன்ட்காம்

தன் அறையில் பிரபாகரனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அப்போது அங்கு வந்தான் தீபக்.

"அண்ணா, மெக்கானிக் கால் பண்ணி இருந்தாரு"

"என்ன சொன்னாரு?"

"கார் சைலன்சர்ல யாரோ துணியை அடைச்சு வெச்சிருக்காங்க... அதனால தான் கார் ஸ்டாட் ஆகல. "

"என்னது...??? அது எப்படி நடந்திருக்கும்? யார் அப்படி செஞ்சிருப்பாங்க?"

"தெரியலண்ணா . செக்யூரிட்டிகிட்ட கேட்டேன், வீட்டுக்குள்ள யாரும் வரலன்னு சொல்றாரு"

"சரி, நீ போ..."

அதைப் பற்றி யோசித்தபடி நாற்காலியில் சாய்ந்தான் ஆதித்யா.

"என்ன யோசிக்கிற ஆதி?"

"எல்லாம் விசித்திரமா இருக்கு"

"யாராவது சின்ன பசங்க செஞ்சிருப்பாங்க. உங்க வீட்டில இருக்கிற ஒரே சின்னபொண்ணு ஷாலினி தான். ஆனா, அவ செஞ்சிருப்பான்னு எனக்கு தோணல"

"யாரும் வெளியிலிருந்தும் வரலையாம்..."

"ஒன்னு பண்ணு, சிசிடிவி கேமரா ஃபுட்டேஜ்ஜை செக் பண்ணி பாரு..."

"நானும் அதை தான் யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். ஈவினிங் வீட்டுக்கு போயி அதை செய்யறேன்..." என்றான் ஆதித்யா.

கல்லூரி

காலையிலிருந்தே சுமித்ராவை கவனித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறாள் கமலி. அவள் எதையோ பறிகொடுத்தது போல் இருக்கிறாள்.

"என்ன ஆச்சு சுமி? ஏன் என்னமோ மாதிரி இருக்க?" என்று கமலி கேட்க, லாவண்யாவும் அவள் பக்கம் திரும்பினாள்.

"ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்றாள் லாவண்யா.

சுமித்ராவின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் கொட்டியது.

"என்ன ஆச்சி? ஏன் அழற?" என்றாள் கமலி கவலையாக.

"எனக்கு கல்யாணம் நிச்சயமாகி இருக்கு"

"அதனால என்ன? நீயும் என்னை மாதிரியே காலேஜுக்கு வரலாம் தானே?" கமலி.

"அவரு என்னைப் படிக்க வைக்கிறதுல சுத்தமா விருப்பம் காட்டல..."

"அப்போ அவரை கல்யாணம் பண்ணிக்காத" என்றாள் கமலி.

"அவர் வரதட்சணை எதுவும் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டார். அதனால, எங்க அம்மா அப்பா நான் சொல்றதை கேட்க மாட்டேங்கிறாங்க"

"டவுரி வேண்டாமா, ஏன்?"என்றாள் லாவண்யா.

"அவர் என்னை காதலிக்கிறாராம். அதனால எதுவும் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாராம்"

"அப்படின்னா ரொம்ப நல்லதா போச்சு. அவர் உன்னை காதலிக்கிறார்னா, ஆதித்யா கமலியை காலேஜுக்கு அனுப்புனது போலவே  உன்னையும் அவர் காலேஜ்க்கு நிச்சயம் அனுப்புவார்" என்றாள் லாவண்யா.

அவள் கூறியதைக் கேட்டு திடுக்கிட்டாள் கமலி. அதற்கு என்ன அர்த்தம்? ஆதித்யா அவளை படிக்க அனுப்பியதன் காரணம், அவன் அவளை மிகவும் காதலிப்பதால் தானா? சட்டென்று மாறிய கமலியின் முகத்தை பார்த்து உள்ளூர புன்னகைத்தாள் லாவண்யா.

"என்னோட விஷயத்துல அந்த மாதிரி நடக்கும்னு எனக்கு தோனல" என்றாள் சுமித்ரா.

"அவர்கிட்ட பேசி பாரு. புரிய வை"

"நான் இதைப் பத்தி அவர்கிட்ட பேசுறதை எங்க அம்மா, அப்பா விரும்பல"

"நீ ரொம்ப தைரியசாலியான பொண்ணு. அப்புறம் ஏன் தயங்குற?" என்றாள் கமலி.

"என்னை இந்த உலகம் எதிர்த்தா நான் கவலைப்பட மாட்டேன். ஆனா, எங்க அம்மா, அப்பாவுக்கு எதிரா பேச எனக்கு மனசு வரல. இந்த உலகத்திலேயே ரொம்ப மோசமான ஆயுதம், *எமோஷனல் பிளாக்மெயில்*. அதை ரொம்ப பிடிச்சவங்க மேல தான் எல்லாரும்  பிரயோகிக்குறாங்க. அவர், ரொம்ப நல்ல வேலையில இருக்காராம். இந்த நல்ல சம்பந்தத்தை விட அவங்களுக்கு மனசில்ல. அதனால தான் அவசரப்படுறாங்க. இந்த வருஷம், நான் நேஷனல் சாம்பியன்ஷிப் ஜெயிக்கலாம்னு கனவு கண்டுகிட்டு இருந்தேன். இனிமே அது முடியாது... அதைத் தான் என்னால தாங்க முடியல." என்று கண்ணீர் சிந்தினாள் சுமித்ரா.

"அழாத சுமி. அவர் உன் மேல வச்சிருக்கிற காதல் உண்மையா இருந்தா, நிச்சயம் அவர் உன்னை புரிஞ்சுக்குவாரு"

"இல்ல லாவண்யா... சில பேரோட காதல் அவங்களுடைய உதடு வரைக்கும் தான். அவங்க ரொம்ப காதலிக்கிறதா சொல்லுவாங்க. ஆனா, அவங்க செய்றதெல்லாம் அதுக்கு நேர்மாறா இருக்கும். அதே நேரம், சில பேர் அவங்களுடைய காதலை வார்த்தையால சொல்லவே மாட்டாங்க. ஆனா, அவங்களுடைய ஒவ்வொரு செய்கையும் ஆயிரம் வார்த்தை பேசும்."

"அப்படி பேசாதவங்களுடைய காதலை எப்படி புரிஞ்சிக்கிறது?" என்றாள் கமலி.

லாவண்யாவும், சுமித்ராவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். கமலிக்கு புரியவைக்க இதைவிட ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் கிடைக்காது என்று அவளிடம் கூற துவங்கினார்கள் இருவரும்.

"ரொம்ப அன்பா பேசுவாங்க"

"அவங்க காதலிக்கிறவங்க விரும்புறதை செய்ய, அவங்களுக்கு சப்போர்ட் பண்ணுவாங்க"

"பிடிக்காத எதையும் செய்ய சொல்லி வற்புறுத்த மாட்டாங்க"

"அவங்களுக்குள்ள இருக்கிற வித்தியாசத்தைப் பத்தி கவலைப்படாம, சரிசமம்மா நடத்துவாங்க"

"தான் எவ்வளவு பெரிய ஆளுன்னு காட்டி, தாழ்வா நினைக்க வைக்க மாட்டாங்க"

"எவ்வளவு பிசியா இருந்தாலும், தன்னுடைய நேரத்தை ஒதுக்கி கொடுப்பாங்க... எல்லாத்துக்கும் மேல, யார் என்ன சொன்னாலும் அவங்க தப்பு செஞ்சிருக்க மாட்டாங்கன்னு நம்புவாங்க."

"இந்த குவாலிட்டியில ஏதாவது சிலது இருந்தாக்கூட, அவங்க பூஜிக்கப்பட வேண்டியவங்க... துரதிஷ்டவசமா எனக்கு அந்த சந்தர்ப்பம் கிடைக்காது போல இருக்கு..." என்றாள் சுமித்ரா.

"கவலைப்படாத சுமி. கல்யாணம் ஆகுற வரைக்கும் சந்தோசமா இரு" லாவண்யா.

"என்னோட கல்யாணத்தை இந்த மாசமே முடிவு பண்ணியிருக்காங்க"

"என்னனனது... இந்த மாசமேவா?" என்று அதிர்ந்தாள் லாவண்யா.

ஆமாம் என்று சோகமாய் தலையசைத்தாள் சுமித்ரா. ஆனால், அவர்கள் பேசியது எதுவும் கமலியின் காதுகளுக்கு எட்டவில்லை. லாவண்யாவும் சுமித்ராவும் கூறிய விஷயங்களை யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய ஆதிஜியிடம் தான் மேலே கூறிய அத்தனை அம்சங்களும் இருக்கிறதே... இதில் அவளுக்கு தெரியாத ஒரே ஒரு விஷயம், *நம்பிக்கை* பற்றியது மட்டும் தான். ஆதித்யா அவள் மீது எந்த அளவிற்கு நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறான் என்பதை பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் அவளுக்கு இன்னும் கிடைக்கவில்லை. யாருக்கு தெரியும், எப்போது, *விதி* என்ன விளையாட்டு விளையாடி, ஆதித்யா அவள் மீது கொண்டுள்ள அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையை அவளுக்கு புரிய வைக்கப் போகிறது என்று...!

"இவங்க சொல்றதை எல்லாம் பார்த்தா ஆதிஜி என்னை காதலிக்கிறாரா? ஆனா இதுவரைக்கும் அவர் அதை காட்டிகிட்டதே இல்லையே..." என்று நினைத்தவள், தன் தலையில் தானே அடித்துக் கொண்டாள்.

"மக்கு... அவர்கிட்ட தான் எல்லா குவாலிடீஸும் இருக்கே... இதெல்லாம் போதாதா அவர் என்னை காதலிக்கிறார்னு புரிஞ்சிக்க...? இவ்வளவு உண்மையா காதலிக்கிற புருஷன் கிடைக்கிற அளவுக்கு நான் என்ன அவ்வளவு பெரிய அதிர்ஷ்டசாலியா? ஆதிஜி எவ்வளவு நல்லவர்...! கொஞ்சம் கூட தலைக்கணம் இல்லாம எவ்வளவு அடக்கமா நடந்துகிறார்...! என்கரேஜ் பண்றாரு... எனக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க அவர் முன்னாடியே படிச்சிட்டு வராரு... எவ்வளவு பிசியா இருந்தாலும் எனக்கு நேரம் ஒதுக்குறாரு... எனக்கு நம்பிக்கை கொடுக்கிறதுகாக தன்னை தாழ்வா காட்டிக்கிட்டார்"

முதல்முறையாக, தன் கணவனைப் பற்றி முழுமையாகவும் சரியாகவும் சிந்தித்தாள் கமலி. அவளுக்கு சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. அதே நேரம் தொண்டையையும் அடைத்தது. ஆதித்யா தன் மீது கொண்டுள்ள காதலை பற்றி தெரிந்து கொள்ள, அவனுக்கு தெரியாமல் அவனை கண்காணிப்பது என்று தீர்மானித்தாள் கமலி. தனக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டாம் என்று அவனிடம் கூறிவிட்டதை நினைத்த போது அவளுக்கு வருத்தமாய் இருந்தது. அப்படி என்றால், ஆதித்யா வீட்டுக்கு இனிமேல் தாமதமாய் வரப்போகிறார். ஆதித்யாவின் உடல் நலமும் முக்கியம் தானே... அவருடன் இருக்கும் நேரங்களில் அவரை கவனித்தால் போகிறது... அவளுக்கு ஆர்வம் தாங்கவில்லை. இன்று எவ்வளவு தாமதமாய் வரப் போகிறாரோ... எவ்வளவு நேரம் காத்திருக்க வேண்டுமோ... என்று எண்ணி வருத்தம் கொண்டாள்.

அமைதியகம்

ஆதித்யாவால் தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை, தனது காரின் சைலன்சரில் துணியை வைத்து அடைத்தது கமலி என்பதை பார்த்தபோது. அவனுக்கு அதிர்ச்சி தாங்க வில்லை. ஏன் அவள் இப்படி எல்லாம் செய்கிறாள்? என்ன நினைத்து அவள் இதை செய்தாள்?

அவனது ஷூவுக்குள் இருந்த சுவிங்கம், கட்டிலுக்கு அடியில் இருந்த கமலி, இப்போது சைலன்ஸரில் துணி... இதற்கெல்லாம் ஏதாவது காரணம் இருக்குமா? என்னவானது இந்த பெண்ணுக்கு? ஏன் இப்படி எதையாவது விசித்திரமாய் செய்கிறாள்? எப்பொழுது பார்த்தாலும் பதட்டமாகவும், தனக்குத்தானே பேசிக் கொண்டும் இருக்கிறாள். தினமும் அவனை தவிர்த்துவிட்டு கல்லூரிக்கு செல்கிறாள். அவன், அவளுடன் வர வேண்டாம் என்று தான் இதையெல்லாம் செய்கிறாளா? அப்படி என்றால், அவளுக்கு பிரச்சனை கல்லூரியில் தான் இருக்கிறது. ஆனால், எது அவளை இந்த அளவிற்கு பதட்டப்பட வைக்கிறது...? என்று புரியாமல் நின்றான் ஆதித்யா.

தொடரும்...