16 ஆதித்யா யார்?

ஒரு கிண்ணத்தில் நிலக்கடலையை வைத்துக்கொண்டு, அமர்ந்திருந்தாள் கமலி. அதை சாப்பிடவேண்டும் என்று அவளுக்கு தோன்றவில்லை. ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் பல்கலைக் கழகத்தை பற்றி தெரிந்து கொண்டதிலிருந்து, ஆதித்யாவை பற்றியே சதா யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள். அவனைப் பற்றி எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்று அவள் நினைத்தாள். அவள் அவனுடைய மனைவி. ஆனால், அவனைப் பற்றி அவளுக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லை. அவன் ஏன் அவளிடம் பொய் கூறினான் என்பதை தெரிந்து கொண்டே தீரவேண்டும் அவளுக்கு.

அன்று சனிக்கிழமை என்பதால் கல்லூரி விடுமுறை. சட்டென்று அவளுக்கு ஏதோ தோன்ற, பாட்டியின் அறையை நோக்கி ஓடினாள். அவளைப் பார்த்து சினேகமாய் புன்னகைத்தார் பாட்டி. தன் மனதில் இருந்ததை பாட்டியிடம் கூறினாள் கமலி.

"ஆதி உன்னோட புருஷன். நீ நினைக்குற எதையும் செய்ய உனக்கு உரிமை இருக்கு. தாராளமா செய்" என்றார்.

"ஆதிஜிக்கு கோபம் வந்தா என்ன செய்யறது?"

"அவன் நிச்சயம் கோவப்பட மாட்டான்"

"சரி, ஆனா, அவர்கிட்ட எதுவும் சொல்லாதீங்க"

"ஓ... சர்ப்ரைஸா?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்துவிட்டு சமையலறைக்கு ஓடினாள் கமலி. மதிய உணவை சமைத்து அதை ஹாட் பாக்ஸில் அடைத்துக் கொண்டாள். சமையலறைக்கு வந்த பாட்டி, அவள் சமைத்த உணவு வகைகளை பார்வையிட்டார்.

"எல்லாமே ஆதிக்கு பிடிச்ச சாப்பாடா சமைச்சிருக்க போல இருக்கே...?"

"அவருக்கு பிடிக்குமா?" என்றாள் ஆவலாக.

"நிச்சயம் பிடிக்கும்..."

பாட்டிக்கு தெரியாதா, ஆதித்யா கமலியின் மீது எவ்வளவு பிரியத்துடன் இருக்கிறான் என்று...! தன் மனைவி தனக்காக செய்திருக்கும் உணவு வகைகளை பார்த்து, நிச்சயம் பேச்சிழந்து நிற்க போகிறான் ஆதித்யா என்று எண்ணிக்கொண்டார் பாட்டி.

கார் ஓட்டுனரான இளவரசனை அழைத்து, கமலியை இன்ட்காம் அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறினார் பாட்டி. ஏனென்று தெரியவில்லை, கமலிக்கு பதட்டமாயிருந்தது... இன்ட்காம் அலுவலக வளாகத்தில் கமலியை இறக்கிவிட்டார் இளவரசன்.

அதன் பிரம்மாண்டத்தை பார்த்து வெடவெடத்து போனாள் கமலி. இப்படிப்பட்ட ஆர்ப்பாட்டமான அலுவலகத்தை அவள் திரைப்படங்களில் தான் பார்த்திருக்கிறாள். அதன் பெருமிதத்தோற்றம் அவளுக்கு விளக்கி கூறியது, அவளுடைய கணவன் எப்படிப்பட்டவன் என்பதை.

இது தான் இண்ட்காம் கம்பெனியா...? இங்கு தானா அவள் வர வேண்டும் என்று ஆதித்யா நினைக்கிறான்? மென்று முழுங்கியவாறு உள்ளே நடந்தாள்.

யாரோ ஒரு பெண் உள்ளே செல்வதை பார்த்த வரவேற்பாளர் பெண்,

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ... எங்க போறிங்க?" என்றாள்.

"நான் ஆதித்யாஜியை பார்க்கப் போறேன்"

"அப்பாயின்மென்ட் இருக்கா?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

அதைக்கேட்டு நக்கலாய் சிரித்தாள் அந்தப் பெண்.

"என்னது அப்பாயிண்ட்மெண்ட் இல்லையா? நீங்கல்லாம் உங்க மனசுல என்ன நெனச்சிகிட்டு கிளம்பி வர்றீங்க? அப்பாயின்மென்ட் இல்லாம ஆதித்யா சாரை பார்க்க முடியும்னு நினைச்சிங்களா? அவரைப் பத்தி என்ன நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கீங்க? எத்தனை விஐபிங்க அவருடைய அப்பாயின்மென்ட்காக காத்திருக்காங்கன்னு தெரியுமா?"

கமலி திரு திருவென விழித்தாள். நீண்ட மூச்சை இழுத்து விட்டு,

"அதைப் பத்தி எனக்கு தெரியாது" என்றாள்.

"அப்படின்னா நீங்க அவரை பார்க்க முடியாது. நீங்க போகலாம்"

"நான் அவருடைய வைஃப், கமலி ஆதித்யா..."

என்று அவள் கூறியதும் வரவேற்பாளர் பெண்ணின் முகம் பேயறைந்தது போல் மாறியது. தன் கண்களை, கமலியின் மீது, உச்சி முதல் பாதம் வரை ஓட விட்டாள், நம்பமுடியாமல். இவ்வளவு எளிமையான பெண் ஆதித்யாவின் மனைவியா?

அப்போது கமலியை நன்கு அறிந்த ஒருவர் வரவேற்ப்பை கடந்து சென்றார். கமலியை அங்கு பார்த்தவுடன் அவளை நோக்கி ஓடிவந்தார்.

"மேடம் நீங்க எங்க இங்க?"

"நான் ஆதிஜிக்கு லஞ்ச் கொண்டு வந்தேன்"

"வாங்க மேடம். நான் உங்களை சாரோட கேபினுக்கு கூட்டிகிட்டு போறேன்"

அந்த காட்சியை கண்ட வரவேற்பாளர் பெண், விக்கித்து நின்றாள். அப்படி என்றால், வந்திருப்பது உண்மையிலேயே திருமதி ஆதித்யா தானா?

கமலியை அழைத்து வந்தவர், ஆதித்யாவின் அறையில் அவளை அமர வைத்தார். *ஆதித்யா சிஇஓ* என்ற பெயர் பலகை பொறிக்கபட்டிருந்த, ஆதித்யாவின் அறையின் அழகில் மெய்மறந்து நின்றாள் கமலி. முதன்முறையாக அவளது கால்கள் நடுங்குவதை போலிருந்தது அவளுக்கு.

"சார் ஒரு முக்கியமான மீட்டிங்கில் இருக்காரு. அவர் வர்ற வரைக்கும் நீங்க இங்க இருங்க மேடம்"

சரி என்று கமலி தலையசைக்க, அவர் அங்கிருந்து சென்றார். தனது கணவனின் தொழில் ஸ்தாபதனத்தை பார்த்து தலை கிறுகிறுவென்று சுற்றியது கமலிக்கு. ஒரு மிகப்பெரிய ராஜாங்கத்திற்கு சொந்தக்காரன் ஆதித்யா என்பதை கூட அவள்  தெரிந்து கொள்ளாமல் இருந்திருக்கிறாள்.

இப்படிப்பட்ட இடத்திற்கா அவள் வர வேண்டும் என்று நினைக்கிறான் ஆதித்யா? எப்படித் தான் இவ்வளவையும் கட்டி ஆள்கிறானோ... அப்படி என்றால் அவன் எவ்வளவு பெரிய திறமைசாலியாக இருக்க வேண்டும்...?

உணவு கொண்டுவந்திருந்த பையை வைத்துவிட்டு, அலுவலகத்தை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அவளது கல்லூரி வகுப்புத் தோழிகள் அணியும் உடையே அதிகம் என்று தோன்றும் அளவிற்கு, தொடை தெரியும் அளவிற்கு உடை உடுத்தும் நவநாகரீக மங்கைகள் இங்குமங்கும் உலாவிக் கொண்டிருந்தார்கள். இவர்களுக்கு இடையிலா ஆதித்யா வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறான் என்று தோன்றியது கமலிக்கு. 

ஆதித்யா வர நேரம் ஆகும் போல் தெரிகிறது... அவன் அறையிலிருந்து வெளியே வந்தாள் கமலி. கீழ்தளம் வந்த போது, அவளை ஆதித்யாவின் அறையில் அமர வைத்த அந்த நபரும், வரவேற்பாளர் பெண்ணும் பேசிக் கொண்டிருந்ததை கேட்டாள்.

"அவங்க ஆதித்யா சாரோட ஒய்ஃப்ன்னு என்னால நம்பவே முடியல. இவ்வளவு பெரிய பிசினஸ்மேனோட வைஃப், ஒரு பட்டிக்காட்டு பொண்ணா இருக்கும்னு யார் தான் நினைக்க முடியும்? ஆதித்யா சாரோட வைஃப், மிஸ் இந்தியா மாதிரி இருப்பாங்கன்னு நெனச்சேன்" என்றாள் வரவேற்பாளர் பெண்.

"ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்... வார்த்தையை அளந்து பேசு. தேவையில்லாத விஷயத்தை பத்தி பேசினா, உனக்கு வேலை போயிடும். ஞாபகம் வச்சுக்கோ."

அவர்கள் பேசியதைக் கேட்ட கமலி முகத்தை சுளுக் என்று வைத்துக் கொண்டாள். கமலி வருவதைப் பார்த்து அவர்கள் பேச்சை நிறுத்தினார்கள்.

"நீங்க கிளம்பிட்டீங்களா மேடம்?" என்றார் அவளை ஆதித்யாவின் அறையில் அமர வைத்தவர்.

"அவர் வர லேட் ஆகும் போலயிருக்கு. அதான் கிளம்பறேன்"

"நீங்க வர போறீங்கன்னு சாருக்கு தெரியாதா?"

"தெரியாது. அவரை சர்ப்ரைஸ் பண்ணலாம்னு நெனச்சேன்..."

"நான் வேணும்னா, நீங்க வந்திருக்கீங்கன்னு அவர்கிட்ட போய் சொல்லட்டுமா?"

"இல்ல... அவரை டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டாம்.  நான் கிளம்பறேன்."

அவள் அங்கிருந்து கிளம்ப எத்தனித்த போது,

"ஐ அம் சாரி மேடம். நான் இந்த இடத்துக்கு புதுசு. நீங்க யாருன்னு தெரியாம, தப்பா பேசிட்டேன்." என்றாள் வரவேற்பாளர் பெண்.

அவள் கூறியது கமலிக்கு தெம்பைக் கொடுத்தது.

"கவலைப்படாதீங்க... நீங்க என்கிட்ட ரூடா நடந்துகிட்டிங்கன்னு நான் ஆதிஜிகிட்ட சொல்ல மாட்டேன். நான் உங்களை மன்னிச்சிட்டேன்" என்று தலையை நிமிர்த்திய படி கூறிவிட்டு அங்கிருந்து மிடுக்குடன் நகர்ந்தாள் கமலி. அதைக்கேட்ட வரவேற்பாளர் பெண் மென்று முழுங்கினாள்.

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு

உணவு இடைவேளைக்காக, மீட்டிங்கை பாதியில் நிறுத்திவிட்டு, தனது அறைக்கு பிரபாகரனுடன் வந்தான் ஆதித்யா. தனது மேஜையின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த உணவு பையை பார்த்து முகம் சுருக்கினான். அதைப் பற்றி கேட்க வரவேற்பாளர் பெண்ணுக்கு ஃபோன் செய்தான்.

"என்னுடைய கேபின்ல இருக்கிறது என்ன பேக்?"

"உங்களுடைய லன்ச் சார்"

"இதை இங்க யார் வச்சது?"

"உங்களோட வைஃப் சார்"

"என்னது....???? கமலி இங்க வந்தாளா?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன்.

"எஸ் சார்"

தனது கை கடிகாரத்தை பார்த்தபடி,

"எப்ப வந்தா?" என்றான்

"அரை மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி சார்"

"எதுக்காக எனக்கு இன்ஃபாம் பண்ணல?" என்று கத்தினான்.

"மேடம் தான் சார் உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாங்க"

"வாட் த ஹெல்... அவ என்னோட வைஃப்ன்னு தெரிஞ்ச உடனேயே, நீ எனக்கு கால் பண்ண வேண்டியது தானே...?"

"சாரி சார் "

"கோ டு ஹெல் வித் யுவர் சாரி" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் எரிச்சலுடன்.

"கமலி வந்தாங்களா?" என்றான் பிரபாகரன்.

"ஆமாம். முதல் தடவை அவ ஆஃபீஸுக்கு வந்திருக்கா, என்னால அவளை ரிசீவ் பண்ண முடியாம போயிடுச்சு..." என்று அலுத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.

"ஃபீல் பண்ணாத... உன் வைஃப் அன்பைக் கொட்டி சமைச்ச சாப்பாடை சாப்பிடு" என்றான் பிரபாகரன்.

"என்னை பார்க்க முடியாம போனதால, என்ன நினைச்சாளோ தெரியல... "

"நானும் உன்னை பார்த்துகிட்டு இருக்கேன்... எவ்வளவு கோவமா இருந்தாலும், இப்பெல்லாம் நீ, *டேம் இட்* சொல்றதே இல்ல..." என்றான் பிரபாகரன் புன்னகையுடன்.

"என் பொண்டாட்டி தான் அதுக்கு ஒரு புது அர்த்தத்தை கொடுத்துட்டாளே... " என்றான் ஆதித்யா புன்னகையுடன்.

"அப்படின்னா, அது மிஸஸ் ஆதித்யாவுக்கு மட்டும் தான் சொந்தம்ன்னு சொல்றியா...?"

அதைக்கேட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா.

"நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன். அவ சாப்பிட்டாளோ, இல்லையோ தெரியல. என் கூட சேர்ந்து சாப்பிட முடியலன்னு வருத்தப்படுவா..."

"திரும்பி வருவியா?"

"தெரியல... முடிஞ்சா மீட்டிங்கை கண்டின்யூ பண்ணுங்க. இல்லனா நாளைக்கு காலைல பாத்துக்கலாம்."
உணவு பையுடன் கிளம்பி சென்றான் ஆதித்யா.

தன் நண்பனை வைத்த கண் வாங்காமல் ரசித்துக் கொண்டிருந்தான் பிரபாகரன். அவனிடம் ஏற்பட்டிருந்த நம்பமுடியாத மாற்றமும், தன் மனைவியிடம் அவன் காட்டும் பொறுமையையும், பிரபாகரனுக்கு மிகப் பெரிய வியப்பை அளித்தது.

ஆதித்யா  நினைத்தது சரி தான். நீச்சல் குளத்தில் இருந்த நிர்மலமான தண்ணீரை பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் கமலி. ஆனால், அவளது மனம் நிர்மலமாய் இருந்தது என்று கூறுவதற்கு இல்லை. அவள் மிகப் பெரிய குழப்பத்தில் இருந்தாள். அவளது கணவனிடம் எப்படி நடந்து கொள்வது என்பது அவளுக்குப் புரியவில்லை. அவள் நினைத்தது போல் அவளது கணவன் சாதாரணமான ஆள் அல்ல...! எப்பேர்ப்பட்டவன் அவன்...!

வரவேற்பாளர் பெண் கூறியது அவள் நினைவுக்கு வந்தது.

*அப்பாயின்மென்ட் இல்லாம ஆதித்யா சாரை பார்க்க முடியும்னு நினைச்சிங்களா? அவருடைய அப்பாயிண்ட்மெண்ட்காக எவ்வளவு பெரிய விஐபீங்க காத்திருக்காங்கன்னு தெரியுமா*

அவள் கூறியதை வைத்து பார்க்கும் போது, ஆதித்யாவை சந்திப்பது என்பது அவ்வளவு சுலபமான விஷயம் அல்ல. அவனை சந்திக்க பெரும்புள்ளிகள் எல்லாம் கூட காத்திருக்கிறார்கள்...! அவள் அவனை எவ்வளவு சாதாரணமாக எடை போட்டு விட்டாள்... அவள் நினைத்தது போல் அல்ல ஆதித்யா...! கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாத அளவிற்கு உயர்ந்து நிற்கும் ஒருவன்...! வர்த்தக ரீதியாகவும்... திறமை ரீதியாகவும்...

அவள் வைத்துவிட்டு வந்த மதிய உணவை பார்த்தால், அவன் என்ன சொல்வானோ... அவனது அனுமதியின்றி அலுவலகத்திற்கு வந்ததற்காக கோபப்பட்டு சத்தமிடுவானோ...? மீட்டிங் முடிந்து வந்த பிறகு, அந்த பையை பார்த்தால், அவளுக்கு அவன் ஃபோன் செய்வான் என்று நினைத்தாள் கமலி. ஆனால், அந்த உணவை எடுத்துக்கொண்டு ஆதித்யா வீட்டுக்கே வந்த போது அவள் வியப்பில் ஆழ்ந்தாள்.

அவளது சிந்தனை சங்கிலி உடைந்து போனது ஆதித்யா கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்த போது. அவனைப் பார்த்து திகைத்து நின்றாள் கமலி. ஒருவித பதட்டம் அவளை ஆட்கொண்டது.

"ஆதிஜி, நீங்களா...?"

"என்னை பார்க்காம எதுக்காக ஆஃபீஸ்லயிருந்து கிளம்பி வந்துட்ட கமலி?"

"நீங்க மீட்டிங்ல இருந்திங்க. நீங்க வர லேட் ஆகும்னு சொன்னாங்க..."

"மீட்டிங்ல இருந்தா என்ன? நீ எனக்கு ஃபோன் பண்ணி இருக்கலாம் இல்ல? பிரேக் எடுத்துக்கிட்டு வந்திருப்பேனே..."

"உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டாம்னு நெனச்சேன்"

"நீ என்னை டிஸ்டர்ப் பண்ணலனா தான், நான் டிஸ்டர்ப் ஆவேன்..."

பேச்சிழந்து நின்றாள் கமலி. அவள் நினைத்தது போல், ஆதித்யா அவளை திட்டவில்லை. உண்மையிலேயே அவளை பார்க்க மீட்டிங்கை விட்டுவிட்டு வந்திருப்பானா? கண்ணிமைக்காமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"கமலி, என்ன ஆச்சி?"

"நீங்க சாப்பிட்டீங்களா?" என்றாள் தடுமாற்றத்துடன்.

"நீ.... சாப்பிட்டியா?"

"இல்ல நான் உங்க கூட சாப்பிடலாம்னு தான் வந்தேன்..."

"நானும் உன் கூட சாப்பிடலாம்னு தான் வந்தேன்"

"ஆனா ஏன்?"

"ஏன்னா, எங்க அம்மா சொல்லியிருக்காங்க, என் பொண்டாட்டிய விட்டுட்டு நான் சாப்பிடக் கூடாதாம்" என்று அவள் கூறுவதை போல பேசி காட்டினான்.

களுக்கென்று சிரித்த கமலி, இயல்பு நிலைக்கு திரும்ப படாதபாடுபட்டாள்.

"வா சாப்பிடலாம். எனக்கு பசிக்குது" என்றான்.

அவள் பையை எடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து செல்ல நினைத்த போது,

"இங்கேயே சாப்பிடலாம்" என்றான்.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு அதிலிருந்த உணவையும் தட்டையும் எடுத்து, டீ பாயின் மீது வைத்து பரிமாற துவங்கினாள். எல்லா உணவுமே அவனுக்கு பிடித்ததாய் இருந்ததை பார்த்து, புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"நீ தான் சமைச்சியா?"

"ஆமாம். இன்னைக்கு காலையிலயிருந்து ஒரு வேலையும் இல்லாம இருந்தேன். அதனால தான் பாட்டிகிட்ட சமைக்கட்டுமான்னு கேட்டேன். அவங்க உடனே சரின்னு சொல்லிட்டாங்க"

"என்னோட ஃபேவரைட் ஃபுட் பத்தி உனக்கு யார் சொன்னது?"

"யாரும் சொல்லல. உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்னு எனக்கு தெரியும்"

சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு தட்டை பார்த்தபடி புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"உண்மையிலேயே எனக்கு என்ன பிடிக்கும்னு உனக்கு தெரியுமா?"

"ஆமாம், நீங்க என்ன சாப்பிடுவீங்க, சாப்பிட மாட்டீங்கன்னு தெரியும்"

"உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"நீங்க சாப்பிடும்போதெல்லாம் தான் நான் கவனிச்சிக்கிட்டே இருக்கேனே..." என்று அவள் கூற, அசந்து போனான் ஆதித்யா.

"அப்படி செய்ய சொல்லி உங்க அம்மா சொன்னாங்களா?"

"இல்ல... நானா தான் அதை செய்யறேன்"

"மிஸஸ் ஆதித்யாவை எது அப்படி என்னை கவனிக்க வச்சது?"

"இது ஒரு பெரிய விஷயமே இல்ல, ஆதிஜி. எல்லா வைய்ஃபும் செய்யறது தான். நீங்க செய்யறா மாதிரி நான் எதுவும் பெருசா செய்யலையே..."

"என்னை மாதிரியா? நான் என்ன செஞ்சேன்?" என்றான் ஆவலாக

"என்னை காலேஜ்ல சேர்த்துவிட்டிங்க, ஸ்போக்கன் இங்கிலீஷ் கத்து கொடுக்குறீங்க, செலவுக்கு பணம் தரிங்க, பாடம் சொல்லிக் கொடுக்குறீங்க, என்கரேஜ் பண்றீங்க..."

"இதெல்லாம் செய்ய தகுதியான பொண்ணு தான் நீ..."

"ஆனா, நான் வேற யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணியிருந்தா, நிச்சயமா எனக்கு இதெல்லாம் கிடைச்சிருக்காது. உங்களால தானே எனக்கு இதெல்லாம் கிடைக்குது..."

ஏன் அவளுடைய வார்த்தைகள் அவனை பலவீனமாக்குகிறது என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. சட்டென்று காலநிலை மாறி போனது போல் தோன்றியது. அந்த திடீர் மாற்றத்திற்கு தயாராக இல்லாத ஆதித்யாவிற்கு அதை எப்படி எதிர்கொள்வது என்று தெரியவில்லை. தண்ணீரை எடுத்து மடக் மடக்கென்று குடித்தான்.

"நீ ரொம்ப நல்லா சமைச்சிருக்க, கமலி. தேங்க்ஸ்"

அந்த *தேங்க்ஸ்* அவள் மனதை ஏதோ செய்தது. நியாயமாய் பார்க்கப் போனால், ஆதித்யாவின் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் அவள் அல்லவா அவனுக்கு நன்றி கூற கடமைபட்டவள்...?

"யு ஆர் வெல்கம், ஆதிஜி"

ஏதோ வித்தியாசமாய் பட்டது ஆதித்யாவிற்கு. அவள் முகத்தில் எப்போதும் குடிகொண்டிருக்கும் துறுதுறுப்பு அன்று இல்லை. அவள் முகத்தில் குழப்பம் தென்பட்டது. ஏன்?

தொடரும்...