12 புத்திசாலிப் பெண் தான்

குளித்து முடித்து உடை மாற்றி அலுவலகம் செல்ல தயாரானான் ஆதித்யா. அவனுக்கு காபி கொண்டு வந்தாள் கமலி. அவள் கையிலிருந்து அதை பெற்றுக்கொண்ட ஆதித்யா, அவள் அங்கிருந்து செல்வதற்கு முன்,

"கமலி கொஞ்சம் இரு" என்றான்.

அவனைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்ற கமலியிடம், அலமாரியில் இருந்து ஒரு இருநூறு ரூபாய் நோட்டு கட்டை எடுத்து நீட்டினான்.

"இதை செலவுக்கு வச்சுக்கோ" என்றான்.

அதை கேட்ட கமலிக்கு தூக்கி வாரி போட்டது.

"மகமாயி... என்ன இது?" என்று அதிர்ந்தாள்.

"உன்னோட பாக்கெட் மணி"

"பாக்கெட் மணியா? என்னுடைய ட்ரஸில் தான் பாக்கெட்டே இல்லையே?" என்றாள் அப்பாவியாக.

அதைக் கேட்டு தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா சிரித்தபடி.

"சரி, உன்னோட பர்ஸ்ல வச்சுக்கோ"

"இது எனக்கு எதுக்கு?"

"நாளையிலிருந்து நீ காலேஜுக்கு போக போற. உன்னுடைய செலவுக்கு பணம் வேண்டாமா?"

"நான் தினமும் காலேஜுக்கு டாக்ஸியில போகப் போகிறேனா?"

"நிச்சயமா இல்ல. நான் தான் உன்னை தினமும் காலேஜில் கொண்டுபோய் விடப்போறேன்"

"சாப்பாட்டை நான் வீட்டிலிருந்து எடுத்துக்கிட்டு போக மாட்டேனா?"

"கண்டிப்பா எடுத்துக்கிட்டு போவ. தினமும் முத்து உனக்கு சமைச்சு கொடுப்பாரு. ஆனா, எதுக்காக இதையெல்லாம் கேக்குற?"

"அப்படின்னா, எனக்கு பணத்துக்கு என்ன அவசியம் இருக்கு? அதுவும் இவ்வளவு பணம் எனக்கு எதுக்கு?" என்ற போது அவள் குரலில் ஒரு நடுக்கம் தெரிந்தது.

தனக்கு பணம் வேண்டாம் என்று கூறும் ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து அதிசயப்படாமல் இருக்க முடியுமா ஆதித்யாவினால்?

"உன்னுடைய சொந்த செலவுக்காக உனக்கு பணம் தேவைப்படாதா?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"சரி. ஆனா, வீட்டை விட்டு வெளியே போகும் போது, உன்னோட கையில் கொஞ்சம் பணம் இருக்கணும். அது எந்த நேரத்துலயும் உனக்கு உதவும். ஏன்னா, எல்லா நேரத்திலும் சூழ்நிலை ஒரே மாதிரி இருக்கும்னு சொல்ல முடியாது இல்லையா?"

"அப்படின்னா ஐம்பது ரூபா மட்டும் கொடுங்க"

"நீ இதைச் செலவு செய்யணும்னு எந்த அவசியமும் இல்ல. கையில வச்சிருக்குறதால எதுவும் ஆயிடாது"

"இந்த பணம் தொலைஞ்சி போயிடுச்சுன்னா என்ன செய்யறது? இது என்கிட்ட இருந்தா எனக்கு தொலஞ்சிடும்னு பயமா இருக்கும்." என்றாள் பாதட்டமாக.

"இதையெல்லாம் நீ பழகிக்கணும். இந்த மாதிரியான சூழ்நிலையை நீ ஃபேஸ் பண்ணனும். தொலைஞ்சி போனா பரவாயில்ல..."

"நீங்க என்னை திட்ட மாட்டிங்களா?"

"மாட்டேன்"

"ஏன்?"

"யாராவது வேணுமுன்னு பணத்தை தொலைப்பாங்களா?"

"மாட்டாங்க..."

"அப்பறம் ஏன் திட்டணும்?"

அவள் சரி என்று யோசனையுடன்  தலையாசைத்தாள். அவள் கையை பிடித்து அந்த ரூபாய் நோட்டு கட்டை அவள் கையில் வைத்தான் ஆதித்யா. இவ்வளவு பணத்தை முதல் முறையாக பார்த்த கமலி, கண்ணிமைக்காமல் அந்த நோட்டு கட்டை பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள். அதுவும் அந்த பணம் அவளுடைய சொந்த செலவுக்காக வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. சில நொடி யோசித்த அவள், அந்த கட்டிலிருந்து ஒரு இருநூறு ரூபாய் நோட்டை மட்டும் உருவி எடுத்துக் கொண்டாள்.

"எனக்கு இது போதும்" என்று மீதி பணத்தை அவனிடமே திரும்பக் கொடுத்தாள் கமலி.

தன் உதடுகளை மடித்துக் கொண்டு, தன் தலையை இடவலமாக அசைத்தான் ஆதித்யா.

"அதை நீயே வச்சுக்கோ. எப்ப வேணுமோ யூஸ் பண்ணிக்கோ. இன்னும் வேணும்னா கேளு."

"இன்னுமா...? வேணாம்பா... இதுவே போதும்" என்று மீதி பணத்தை அலமாரியில் வைத்தாள்.

அதை பார்த்து சிரித்த ஆதித்யா,

"டேய் ஆதி... உன்னோட பேங்க் பேலன்ஸ் குறைய வாய்ப்பே இல்ல போல இருக்கு... எப்படிப்பட்ட பொண்டாட்டி டா உனக்கு கிடைச்சிருக்கா...!  பணத்தை கையில வாங்கவே பயப்படுறா... சீக்கிரம் அவளை உன் வழிக்கு கொண்டு வந்து, உன் பணத்தை செலவழிக்க கூடிய குழந்தையை பெத்துக்க பாரு... அப்போ தான் நீ சம்பாதிக்கிற பணத்துக்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்கும் போல இருக்கு..." என்று எண்ணி உள்ளுக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்.

மறுநாள்

வழக்கமாய் கண்விழிக்கும் நேரத்தை விட முன்னதாகவே விழித்துக்கொண்டாள் கமலி. அவளது ஆர்வத்தை பார்த்து மகிழ்ந்தான் ஆதித்யா.

"கமலி, இந்தா இதை வாங்கிக்கோ" என்று ஒரு டப்பாவை அவளிடம் கொடுத்தான்.

"இது என்ன?"

"திறந்து பாரு"

அந்த டப்பாவை திறந்து பார்த்த போது அதில் ஒரு கைபேசி இருந்தது. அவள் ஏதும் சொல்வதற்கு முன்,

"வேண்டாம்னு சொல்லாத... இது உனக்காக இல்ல... எனக்காக. நான் உன்கிட்ட எப்போ வேணும்னாலும் பேச தான் இது"

"ஆனா, இதை எனக்கு யூஸ் பண்ண தெரியாது"

"நம்ம கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி என்னை உனக்கு தெரியுமா?"

அவள் இல்லை என்று தலையாசைத்தாள்.

"எங்க குடும்பத்தை தெரியுமா?"

அவள் மீண்டும் இல்லை என்று தலையாசைத்தாள்.

"சென்னையை?"

"தெரியாது"

"ஆனா, இப்போ நீ எல்லார்கிட்டையும் பழகிட்ட... அதே மாதிரி, இதுவும் ரெண்டு நாளில் உனக்கு பழகிடும்"

அந்த கைபேசியை பார்த்து, மென்று விழுங்கினாள் கமலி.

"நீ தூரமாவே இருந்தா, எல்லாமே பயத்தை தான் தரும். கிட்ட நெருங்கி வந்தா தான் உன்னால அதை புரிஞ்சிக்க முடியும். அதனால, உன்னுடையது எதுவோ, அதுகிட்ட நெருங்கி போய் பாக்க முயற்சி பண்ணு , கமலி..."

அந்த கடைசி வரியை உதிர்த்த போது, அமைதியாகவும், ஆழமான பார்வையுடனும் கூறினான், ஆதித்யா, அவள் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது என்ன என்பதை உணர்த்தும் வண்ணம். அவன் ஓரளவுக்கு அதில் வெற்றியும் கண்டான். கமலியின் வயிற்றை அது மத்தால் கடைந்தது. முதல் முறையாக, அவன் முகத்திலிருந்து தன் பார்வையை அகற்ற முடியவில்லை கமலியால்.

அப்போது, தனது கையில் பூஜை தட்டுடன் அங்கு வந்தாள் ரேணுகா. அவளிடம் ஓடி சென்றாள் கமலி. அவளுக்கு குங்குமம் வைத்து, பிரசாதம் ஊட்டிவிட்டாள் ரேணுகா. அவள், ஆதித்யாவை நோக்கி சென்று, அவன் நெற்றியில் திருநீறு வைக்க கையை நீட்டிய போது,

"அக்கா, அவருக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இல்ல..." என்றாள் கமலி.

"தெரியும்... ஆனா, ஆதி என்னை தடுக்க மாட்டான்... எப்பவும். சரி தானே ஆதி?"

குழப்பத்துடன் நின்றிருந்த கமலியை பார்த்து புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"ஆதி என் மேல ரொம்ப பாசம் வச்சிருக்கான். நான்னு வந்துட்டா, அவனுடைய விருப்பு வெறுப்பு எல்லாம் அவனுக்கு முக்கியமே இல்லை. எனக்காக அவன் எல்லாத்தையும் விட்டுக் கொடுப்பான். அது தான் அவன் என் மேல வச்சிருக்குற பாசம்"

தலையசைத்து செயற்கையாய் சிரித்தாள் கமலி. ரேணுகா அங்கிருந்து சென்றுவிட, கட்டிலின் மீது நகம் கடித்தபடி அமர்ந்தாள் கமலி.

"அவ மனசுல என்ன ஓடிக்கிட்டு இருக்கோ தெரியலையே..." என்று முணுமுணுத்தான் ஆதித்யா சிரித்தபடி

"என்ன யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்க?"

"ஒன்னுமில்ல..." என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்ற கமலியை பார்த்து முகத்தை சுருக்கினான் ஆதித்யா.

.......

கமலி கல்லூரிக்கு செல்ல தயார். அவள் பாட்டியிடமிருந்தும், இந்திராணியிடமிருந்தும் ஆசிர்வாதமும், மற்றவர்களிடமிருந்து வாழ்த்துக்களும் பெற்றுக் கொண்டாள்.

"போகலாமா?" என்றான் ஆதித்யா.

சரி என்று தலையசைத்து அவனை பின்தொடர்ந்தாள் கமலி. அவள் முகத்தில் கொப்பளித்த ஆவலை பார்த்து புன்னகைத்தான் ஆதித்யா. ஆனால், அவர்கள் வேறு வழியாக பயணிப்பதை கவனித்த கமலி குழப்பமடைந்தாள்.
 
"நீங்க என்னை எங்க கூட்டிட்டு போறீங்க? இது எங்க காலேஜுக்கு போற வழி இல்லையே..." என்று கேட்டு அவனை வியப்பில் ஆழ்த்தினாள் கமலி

"நிச்சயமா தெரியுமா?"

"ஆமாம், அன்னைக்கு நம்ம இந்த வழியா போகல..."

"பரவாயில்லையே... நீ உண்மையிலேயே ரொம்ப புத்திசாலி தான். நம்ம போன வழியை நீ மறந்து இருப்பேன்னு நெனச்சேன். ஏன்னா, நீ ஒரே ஒரு தடவை தானே காலேஜ்க்கு வந்த..."

"ஆமாம். என்னால எல்லாத்தையும் நல்லா ஞாபகம் வச்சுக்க முடியும்" என்றாள் பெருமையாக.

"தட்ஸ் குட்... "

"இப்போ நம்ம எங்க போறோம்?"

"முக்கியமானவங்களை பாக்க போறோம்"

"யாரு?"

"அதை நீயே தெரிஞ்சுக்குவ..."

"ஆனா, காலேஜுக்கு லேட் ஆகுமே..."

"ஆகாது... நம்ம சீக்கிரமாவே கிளம்பிட்டோம்..."

அதன் பிறகு எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லை கமலி. அவள் சென்னைக்கு புதியவள் என்பதால், கார் ஜன்னலின் வழியாக வேடிக்கை பார்த்தபடி பயணித்தாள். காரை நிறுத்திய ஆதித்யா, அவளைக் கீழே இறங்குமாறு சைகை செய்தான். ஒரு சிறிய வீட்டின் அழைப்பு மணியின் பொத்தானை அழுத்தி ஒலிக்கவிட்டான். அந்த வீட்டின் கதவு திறக்கப்பட்ட போது, சந்தோஷ கூச்சலிட்டாள் கமலி. ஏனென்றால், கதவை திறந்தது அவளுடைய அம்மா செல்வி. அவள் செல்வியின் மீது பாய்ந்து கட்டிக் கொள்ள, அந்த வேகத்தை சமாளிக்க முடியாமல், இரண்டடி பின்னால் நகர்ந்தார் செல்வி. அதை பார்த்து சிரித்தான் ஆதித்யா.

"ஏண்டி, நீ கல்யாணமான பொண்ணு மாதிரி நடந்துக்கவே மாட்டியா?" என்ற சுந்தரி, ஆதித்யா பின் பக்கம் திரும்பி,

"வாங்க தம்பி" என்றார்.

"உள்ள வாங்க" என்றார் செல்வி.

"நீங்க இங்க எப்ப வந்தீங்க அம்மா?" என்றாள் கமலி.

"நேத்து ராத்திரி"

"நீங்க ஏன் என்கிட்ட சொல்லல?" என்றாள் ஆதித்யாவிடம் கமலி

"உனக்கு சர்ப்ரைஸ் கொடுக்க..." என்றான் தன் புருவங்களை உயர்த்திய படி.

"அம்மா, உங்களுக்கு தெரியுமா... எனக்கு காலேஜ்ல அட்மிஷன் கிடைச்சிருக்கு..."

"என்னது, காலேஜா? நீ அவரை தொல்லை பண்ணியா? அவங்க வீட்ல என்ன நினைச்சாங்களோ..."

"இல்ல ஆன்ட்டி. அவ எதுவும் கேக்கல. இது முழுக்க முழுக்க என்னோட முடிவு. அவ படிக்கணும்னு நான் நினைக்கிறேன். ஏன்னா, அவ ரொம்ப திறமைசாலி..."

இல்லாத காலரை, ஏற்றி விட்டுக்கொண்டாள் கமலி பெருமையுடன். அந்த சிறுபிள்ளை தனத்தை ரசிக்க தவறவில்லை ஆதித்யா.

"அவ படிக்கணும்னு ரொம்ப ஆசைப்பட்டா தம்பி. ஆனா, எங்களால தான் அந்த ஆசையை நிறைவேத்த முடியல... "

"பரவாயில்லை ஆன்ட்டி... அவ எவ்வளவு ஆசைப்பட்டாலும் படிக்கட்டும்."

"இந்த மாதிரி ஒரு புருஷன் கிடைக்க நீ கொடுத்து வச்சிருக்கணும்.  நீ படிக்கிறங்குறதுக்காக, உன்னுடைய மருமகளுக்கான கடமையை செய்யாம இருக்கக் கூடாது. அது தான் முதல்ல... நல்ல மருமகளாக இருக்கணும்" புரிஞ்சுதா என்றார் சுந்தரி.

சரி என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"அவ எல்லாத்தையும் புரிஞ்சுக்கிற பொண்ணு... அவ சமாளிச்சிடுவா" என்றான் ஆதித்யா.

தங்களது மருமகனுக்கு திருஷ்டி சுற்றிப் போட வேண்டும் என்று நினைத்தார்கள் அந்த பெண்மணிகள்.

"ஏதாவது சாப்பிடுறியா?" என்றார் செல்வி.

"இல்லம்மா எனக்கு காலேஜுக்கு டைம் ஆகுது. இன்னொரு நாள்  சாப்பிடுறேன்... நம்ம வருவோம் தானே?" என்றாள் ஆதித்யாவை பார்த்து கமலி.

"ஷ்யூர்..."

"போயிட்டு வரேன் மா... வரேன் அத்தை... "

அவர்களிடம் ஆசி பெற்று அங்கிருந்து கிளம்பினாள் கமலி. செல்வியின் கண்கள் குளமாயின.

"உணர்ச்சி வசப்படாத செல்வி" என்றார் சுந்தரி.

"என் குழந்தைக்கு அவ ஆசைப்பட்டதெல்லாம் கிடைக்கும்னு நான் நினைச்சு கூட பாக்கல கா... "

"உண்மை தான், இப்படிப்பட்ட மாமியார் வீடு வாய்க்க, அவள் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்..."

"தன் மகள் காலேஜுக்கு போறதை பார்க்க அவளுடைய அப்பாவுக்கு கொடுத்து வைக்கல..."

"அது நம்ம தலையெழுத்து. இல்லாததை நினைச்சி வருத்தப் படுறதை விட, நம்ம கமலியை  நினைச்சு சந்தோஷப்படு..."

ஆம் என்று திருப்தியுடன் தலையசைத்தார் செல்வி.

கல்லூரிக்கு செல்லும் வழியில்

"கமலி, இது நீ காலேஜுக்கு போற முதல் நாள்"

"ஆமாம்..." என்றாள் சந்தோஷமாக.

"உனக்கு நான் எதுவும் சொல்ல தேவையில்ல. ஏன்னா, நீ எல்லாத்தையும் புரிஞ்சு நடந்துக்கிற பொண்ணு. இப்போ நீ அடியெடுத்து வைக்கிற சமுதாயம் உனக்கு ரொம்ப புதுசு. ஆனா, ஒத்துப்போக முடியாத அளவுக்கு கஷ்டமானது இல்ல. எல்லோரும் நம்மளை மாதிரியே இருக்க மாட்டாங்க. நீ அதை பத்தி கவலை படாதே. எல்லார்கிட்ட இருந்தும் ஏதாவது ஒன்னை கத்துக்க முயற்சி பண்ணு. அப்போ நீ நிச்சயம் ஜெயிக்கலாம்..."

"எல்லார்கிட்டயும் இருந்துமா?"

"ஆமாம். நல்லவங்ககிட்ட இருந்து எப்படி இருக்கணும்னு கத்துக்கோ. கெட்டவங்ககிட்ட இருந்து எப்படி இருக்க கூடாதுன்னு கத்துக்கோ. சரியா?"

"உங்ககிட்ட இருந்து நான் என்ன கத்துக்கணும்?" என்று அவள் கேட்க, சிரித்தான் ஆதித்யா.

"அதை நீ தான் கண்டு பிடிக்கணும். உனக்கு என்கிட்ட பிடிச்ச விஷயத்தை எடுத்துக்கோ, பிடிக்காததை விட்டுடு..."

சட்டென்று ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கிப் போனாள் கமலி. சந்தேகமில்லாமல் அவள் ஆதித்யாவையும் அவனது குணத்தையும் தான் அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தாள். அது ஆதித்யாவிற்கும் தெரியும். அதனால் அவளை அவன் தொந்தரவு செய்யவில்லை. அவர்கள் கல்லூரியை வந்தடைந்தார்கள்.

"காலேஜ் வந்தாச்சு" என்றான் ஆதித்யா.

ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்த கமலி, ஆதித்யாவின் பக்கம் திரும்பி,

"தேங்க்ஸ்" என்றாள்.

"எதுக்கு?"

"என்னை காலேஜுக்கு அனுப்பறதுக்காகவும், அறிவுரை சொன்னதுக்காகவும்"

"யூ ஆர் வெல்கம்..."

அவனை நோக்கி அழகிய புன்னகையை வீசி, அவன் மனதை மகிழ்வித்தாள் கமலி.

அவள் காரைவிட்டு கீழே இறங்கிய பொழுது, அங்கு லாவண்யா அவளுக்காக காத்திருந்தாள். லாவண்யாவை பார்த்து *கமலியை பார்த்துக்கொள்* என்று சைகை செய்தான் ஆதித்யா. அதற்கு லாவண்யாவும் சரி என்று தலை அசைத்தாள். ஆதித்யா அங்கிருந்து கிளம்ப எத்தனித்த போது, அவனை அழைத்தாள் கமலி.

"ஆதிஜி... நீங்க சொன்ன மாதிரியே நான் மத்தவங்ககிட்ட இருந்து கத்துக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்..." என்றவுடன் ஆச்சரியமாய் புருவம் உயர்த்தினான் ஆதித்யா.

"நம்ம மத்தவங்களை சந்தோஷப்படுத்தணும்னா, அவங்களை நம்ம ஊக்கப்படுத்தணும்..." என்று சில நொடி நிறுத்தியவள்,

"அதை நான் உங்ககிட்ட இருந்து தான் கத்துக்கிட்டேன்... உங்களை மாதிரி யாரும் என்னை ஊக்கப்படுத்தினதும் இல்ல... புகழ்ந்து பேசினதும் இல்ல..."

அதைக் கேட்ட ஆதித்யா ஸ்தம்பித்து நின்றான். அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்துவிட்டு லாவண்யாவை நோக்கி நடந்தாள் கமலி. அவன் அவளை ஊக்கப்படுத்துகிறான் என்பது அவளுக்கு புரிகிறது என்றால், அவள் உண்மையிலேயே புத்திசாலிப் பெண் தான். சில நேரம் அவள் சிறுபிள்ளை போல் நடந்து கொண்டாலும், அவளது புரிந்து கொள்ளும் திறன், வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது. அவள் செல்வதையே புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அந்த புன்னகை மாறாமல் அலுவலகம் சென்றடைந்தான்.

தொடரும்...