29 வசீகரனின் வருகை

துப்பட்டாவை பற்றிருந்த ஐஸ்வர்யாவின் கரம், மேலும் இறுகியது. வேறு ஒரு பெண்ணின் பெயர் அடுத்த பக்கத்தில் இருந்துவிட்டால், என்ன செய்வது என்ற எண்ணமே அவளைக் கொன்று தின்றது. அவளை அறியாமலேயே, அனிச்சையாக அவளுடைய கண்கள் கண்ணீரை சொரிந்தன. மீனாட்சி கேட்ட கேள்வி அவள் மனதில் இடி என ஒலித்தது.

உன்னுடைய இடத்தில் வேறு ஒரு பெண்ணை உன்னால் நினைத்து பார்க்க முடியுமா?

தன்னுடைய இடத்தில் வேறொரு பெண் என்றால், தன்னிடம் அன்பைப் பொழிவது போலவே, வசீகரன் அவளிடத்திலும் அன்பைப் பொழிவான். தன்னைப் போலவே, அவளிடத்திலும் வம்பு செய்வான்... கட்டி அணைப்பான்... முத்தமிடுவான்... ஆனால், அந்த பெண், ஐஸ்வர்யா அவனை தடுப்பது போல், அவனை தடுக்க மாட்டாள்.

அவள் இதயம், துடிக்க படாதபாடு பட்டது. அதை, யாரோ பிடித்து அழுத்துவது போல் இருந்தது.

ஆனால், வேறு ஒருத்தி அவனுடைய வாழ்க்கையில் வருவது பற்றி இவள் ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்? இவள் தான் அவனை விட்டு விலக வேண்டும் என்று நினைக்கிறாளே...! இவள் அவனை விட்டு விலகிய பின், அவன் ஏன் தனித்து இருக்க வேண்டும்? அவன் சந்தோஷமாக இருக்க தகுதியற்றவனா என்ன? உண்மையில் கூறப்போனால், அவனுக்குரிய சந்தோஷத்தை அளிக்க வேண்டிய கடமை ஐஸ்வர்யாவினுடையது. ஆனால், அதை அவள் எப்பொழுதும் செய்ததில்லை.

தறிகெட்டு ஓடிய தனது இதயத்துடிப்பை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தவித்தாள் ஐஸ்வர்யா. மெதுவாக கடைசி பக்கத்தை திருப்பியவள், நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள்.

"கவலை கொள்ளாதே என் இனிய இதயமே, உன் கடைசி துடிப்பு வரை, ஐஸ்வர்யா உன்னுடன் தான் இருப்பாள்...!"

கட்டிலின் மீது தொப்பென்று அமர்ந்தவள் ஓவென்று அழுதாள். அவள் அழுகை சிரிப்பாக மாறியது. அவள் கையிலிருந்த கை குறிப்பேட்டை அழுத்தமாய் முத்தமிட்டாள். அவளுக்கு என்ன தேவை என்பதை, அவள் புரிந்து கொண்டுவிட்டாள். அவளுடைய இடத்தை வேறு யாருக்கும் விட்டுத்தர அவள் தயாராக இல்லை. அவள் வாழ்க்கையிலிருந்து வசீகரன் செல்வதை அவளால் அனுமதிக்க முடியாது. வசீகரனின் வாழ்வில் ஐஸ்வர்யா எப்படி இன்றியமையாவளோ, அதே போல் ஐஸ்வர்யாவுக்கும் வசீகரன் இன்றியமையாதவன், அவளுடைய உயிர் மூச்சை போல!

கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு, கட்டிலிலிருந்து மெதுவாக எழுந்தவள், நேரே அலமாரியை நோக்கி சென்றாள். அலமாரியில் இருந்து வசீகரனின் சட்டை ஒன்றை எடுத்தாள்.

வசீகரன் தன் முன் நிற்பது போல கற்பனை செய்து கொண்டு, அந்த சட்டையை தன் கன்னத்தில் வைத்துக்கொண்டாள், அது சட்டை அல்ல, வசீகரன் என்பதைப் போல. ரசிக்கத்தக்க புன்னகை அவள் முகத்தில் மலர்ந்தது. கண்ணீர் வரைந்த கோடுகள் அவள் முகம் எங்கும் பரவி கிடந்த போதிலும், அந்தப் புன்னகை அவளுடைய முகத்துக்கு மெருகூட்டியது. வசீகரனின் சட்டையை அணிந்துகொண்டு சுருண்டு படுத்துக் கொண்டாள் ஐஸ்வர்யா.

திருமணபந்தத்தில் விருப்பமில்லாமல் இருந்த அந்தப் பெண், தூக்கம் தொலைதூரமாகிப் போன அவளது கண்களில், எண்ணற்ற கனவுகளை தேக்கி, அவள் கணவனின் வருகைக்காக காத்திருந்தாள்.

அவள் தன் கணவனுடன் கழித்த நாட்களை நினைத்த பொழுது அவள் முகத்தில் புன்னகை..
சிரிப்பு... வெட்கம்... அனைத்து உணர்வுகளும் மாறி மாறி தோன்றியது.

திடீரென அவளது அழகு முகம், கோபத்தில் சிவந்தது. எவ்வளவு தைரியம் இருந்திருந்தால் அவன் அவளிடம் பேசாமல் இருப்பான்? அவளிடம் பேசாமல் அவனால் இருக்க முடியும் என்று காட்டுவதற்காகவா? அவன் திரும்பி வரட்டும்... அவனுக்கு இருக்கிறது... ஆனால், அவன் எப்பொழுது வருவானோ... ஒருவேளை, அவன் லண்டனில் இருக்க வேண்டிய நாள் நீண்டுகொண்டே போனால் என்ன செய்வது? அதற்கு வாய்ப்பு இருப்பதாகவே தெரிகிறது. அவளுடைய கம்பெனியின் பணியாட்கள் அப்படி பேசிக் கொண்டதை அவள் கேட்டிருந்தாள்.

முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு எண்ணம் அவளுடைய மனதில் தோன்றியது. அவள் வசீகரனுக்கு ஃபோன் செய்தால் எப்படி இருக்கும்? நாளை காலை அவனுக்கு ஃபோன் செய்து, *குட்மார்னிங்* என்று கூறினால் அவனுக்கு எப்படி இருக்கும்? அவனுக்கு குட் மார்னிங் சொன்ன பிறகு, அவளுடைய மொபைலை ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்துவிட்டால் அவன் என்ன செய்வான்? பழிக்குப் பழி...

"நீங்க என்னை படுத்தி வச்சா மாதிரி, என்னாலயும் உங்களை படுத்தி வைக்க முடியும்னு உங்களுக்கு நான் கமிக்கிறேன்" என்று புன்னகை சிந்தினாள் ஐஸ்வர்யா.

ஆனால், அவளுக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை, யாரும் எதிர்பார்க்க முடியாத ஒன்றை, செய்யவேண்டுமென்று ஏற்கனவே வசீகரன் தீர்மானித்து விட்டிருந்தான்.

மறுநாள் காலை

தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்த ஐஸ்வர்யா, அறைக்கு வெளியில் ஏதோ கலவரம் கேட்க, என்ன நடக்கிறது என்பதை தெரிந்து கொள்வதற்காக வெளியே வந்தாள். ரத்னாவை பரபரப்பாக பார்த்த போது, அவளுக்கு குழப்பமாக இருந்தது.

"என்ன ஆன்ட்டி விஷயம், ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கீங்க?"

"கெஸ் பண்ணு பாக்கலாம்..."

தனக்கு எதுவும் தோன்றாததால், முகத்தை சுருக்கி, தோளை குலுக்கிய ஐஸ்வர்யாவின் கன்னத்தை செல்லமாக கிள்ளினார் ரத்னா.

"என் அழகான மக்கு மருமகளே, உன் புருஷன் ஊர்லயிருந்து இன்னைக்கு வறான்."

ஐஸ்வர்யாவை கட்டிக்கொண்டு உற்சாகமாய் சொன்னார் ரத்னா.

அவர் இன்று வரப் போகிறாரா? உண்மையாகவா? அப்போது தான் அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. ஆம், நாளைக்கு ஒரு முக்கியமான *பிரசன்டேஷன்* இருக்கிறது. ஏஆர்வி கம்பெனியின், ஒவ்வொரு பிரசன்டேஷனும் வசீகரனால் தான் செய்யப்படும் என்பதை விஷால் ஒரு முறை கூறியிருந்தான். எப்படி அவள் அதை மறந்தாள்?

"என்ன யோசிக்கிற? ஏதாவது சொல்லு"

அடுத்த நிமிடம், ரத்னாவை சந்தோஷமாக கட்டி அணைத்துக் கொண்டதோடு மட்டும் அல்லாமல் அவர் கண்ணத்தில் முத்தமிட்டாள், ஐஸ்வர்யா. அவளிடம் ஏதோ ஒரு வித்தியாசத்தை உணர்ந்தார் ரத்னா. அவர் மகனின் சாமர்த்தியம் பலித்துவிட்டதா என்ன? அவ்வளவு சீக்கிரம் ஐஸ்வர்யாவை கணித்துவிட முடியாது. பொறுத்திருந்து பார்க்க முடிவெடுத்தார் ரத்னா. ஆனால், அசைக்க முடியாத ஒரு நம்பிக்கை அவர் மனதில் தோன்றியது. ஐஸ்வர்யாவின் முகத்தில் தெரிந்த ஆர்வம், ஏதோ ஒரு சுவாரசியம் காத்திருப்பதை உணர்த்தியது. ரத்னாவிற்கு ஆர்வம் தாங்கவில்லை.

ஐஸ்வர்யா அன்று அலுவலகம் செல்லவில்லை. வீட்டிலிருந்து, ரத்னாவிற்கு வேலைகளில் உதவி கொண்டிருந்தாள். ரத்னா, வசீகரனுக்கு பிடித்த உணவுகளை சமைத்துக் கொண்டிருந்தார். அவளுக்கு உதவுவதில் ஐஸ்வர்யா காட்டிய ஆர்வம், ரத்னாவிற்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது. அவள் வசீகரனின் வரவுக்காக ஆவலாக காத்திருக்கிறாள் என்று அவருக்கு நிச்சயமாகி போனது.

பெயர் கூறமுடியாத ஒரு கலவரம் ஐஸ்வர்யாவின் மனதை அழுத்தியது. அவர்களுடைய சந்திப்பு எப்படி இருக்க போகிறது? வெகு நாட்களுக்கு பிறகு அவளை சந்திக்கும் வசீகரன் என்ன செய்யப்போகிறான்? சதா அலைந்து திரியும் அவனுடைய கண்களை, ஐஸ்வர்யா எப்படி எதிர்கொள்ளப் போகிறாள்? அவனுடைய இரட்டை அர்த்த வசனங்களை நினைத்துப் பார்க்கும் பொழுது, அவளுக்கு மயிர்க்கூச்செரிந்தது. அவள் உடல் தானாக வியர்த்தது. அவள் இதயம் அவள் நெஞ்ஜினுள் குதித்துக் கொண்டிருப்பது போல் உணர்ந்தாள். கடிகாரத்தை நிமிர்ந்து பார்த்த அவளுக்கு, ஏனோ இன்று அது ஓடவே ஓடாது போல் இருந்தது.

"நான் சீக்கிரமா ஆஃபீஸ் போயிட்டு வந்துடறேன். ஒரு சின்ன வேலை இருக்கு. வசீகரன் வர்றதுக்கு முன்னாடி அதை முடிச்சுட்டு வந்துடுறேன்" என்றார் அரவிந்தன்.

"நீங்க அவரை கூப்பிட, ஏர்போர்ட்டுக்கு போகலையா?" என்றாள் ஐஸ்வர்யா.

அரவிந்தனும் ரத்னாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

"அப்படி எல்லாம் செய்யறது, அவனுக்கு பிடிக்காது" என்றார் ரத்னா.

"ஆனா ஏன்?"

"நான் என்ன சின்ன குழந்தையா, வழி மாறிப் போறதுக்கு, அப்படின்னு கிண்டல் பண்ணுவான்" என்றார் அரவிந்தன்.

"எல்லோரும் ஒன்னு நினைச்சா, இவர் மட்டும் வேற மாதிரி நினைப்பார்" என்று தனக்குள் அலுத்துக் கொண்டாள் ஐஸ்வர்யா.

........

ஒரு மாத இடைவெளிக்குப் பிறகு, சென்னையில் கால் பதித்தான் வசீகரன். காரில் அமர்ந்தவன், டிரைவரிடம், காரை, ஏஆர்வி கம்பெனியை நோக்கி செலுத்த சொன்னான். அவனுக்கு அலுவலகத்தில் வேலை இருக்கிறது, அதனால் தான் அவன் அலுவலகம் செல்கிறான் என்று கூறினால் அது அப்பட்டமான பொய். ஐஸ்வர்யா அலுவலகத்திற்கு வந்திருப்பாள் என்று எண்ணித்தான் அவன் அலுவலகம் நோக்கி செல்கிறான், உண்மை தெரியாமல். அவனுக்கு எப்படி தெரியும், அவன் மனைவி அவனுக்காக வீட்டில் காத்திருக்கிறாள் என்று? கற்பனைக்கு எட்ட முடியாத அளவிற்கு அவள் மாறிவிட்டிருக்கிறாள் என்று அவனுக்குத் தெரியுமா என்ன? அப்படி தெரிந்திருந்தால், எதிர்பாராத ஒன்றுடன் அவன் வந்திருப்பானா என்ன?

அவன் தன் அலுவலகத்தை நெருங்க வெகு சில நிமிடங்களே இருந்தன. அப்பொழுது அவனுக்கு அரவிந்தனிடம் இருந்து ஃபோன் வந்தது.

"எங்கடா மகனே இருக்க?"

"வழியில தான் பா இருக்கேன்"

"நீங்க ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடியே கிளம்பிட்டதா டிரைவர் சொன்னானே?"

"ஆஃபீசுக்கு வர எவ்வளவு நேரம் ஆகும்னு உங்களுக்கு தெரியாதா பா?"

"ஆஃபீஸ்ஸுக்கா?"

"ஆமாம்... ஏம்பா?"

"ஆனா, உங்க அம்மாவும், ஒய்ஃபும் உனக்காக வீட்ல காத்திருக்காங்களே"

"என்னது? ஐஸ்வர்யா இன்னைக்கு ஆஃபீஸ் வரலையா?"

"இல்ல. இன்னைக்கு அவ ஆஃபிஸுக்கு லீவ்"

ஐஸ்வர்யா தனக்காக வீட்டில் காத்திருக்கிறாள் என்பதை அவனால் நம்பவே முடியவில்லை.

"வீட்டுக்கு போங்க" என்று டிரைவரிடம் கட்டளையிட்டு,

"நான் வீட்டுக்கு வரேன் பா" என்றான்.

"நாங்க உனக்காக காத்திருக்கோம்" என்றார் அரவிந்தன்.

அன்பு இல்லம் நோக்கி அவனது கார் பயணப்பட்டது. வசீகரனுக்கு, நம்புவதற்கு மிக கடினமாக இருந்தது, ஐஸ்வர்யா அலுவலகத்திற்கு கூட செல்லாமல் வீட்டில் இருக்கிறாள் என்பது. ஒருவேளை, அம்மா அவளை வீட்டில் இருக்க சொல்லி வற்புறுத்தி இருப்பார்களோ? இருக்கலாம். ரத்னா தான் கூறியிருக்க வேண்டும். அப்படி இருக்கும் பட்சத்தில், நிச்சயம் ஐஸ்வர்யா ரத்னாவை மறுத்துப் பேச மாட்டாள்.

அவள் அவனை *இப்படி* பார்த்தால் என்ன செய்வாள்? நிச்சயம் அவளுக்கு அதிர்ச்சியாகத் தான் இருக்கும். அவனால் வேறு என்ன தான் செய்ய முடியும்? அவன் அழகாக இருப்பதால் அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை என்று அவள் கூறவில்லையா? அவனால் என்ன செய்ய முடியும் என்று அவள் தெரிந்து கொள்ளட்டும். அவள் இதை எதிர்கொண்டு தான் ஆகவேண்டும். அவன் எந்த அளவிற்கு செல்ல முடியும் என்பதை காட்ட வேண்டியது அவசியமில்லையா?

அன்பு இல்லம்

ரத்னா வசீகரனை வரவேற்க, ஆலம் கரைத்து வைத்தார். அவரும், அவருக்கு மேல் ஐஸ்வர்யாவும், வசீகரனை எதிர்பார்த்து, மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார்கள். ரத்னாவைப் போல் ஐஸ்வர்யா அதை வெளிப்படையாகக் காட்டிக் கொள்ளாவிட்டாலும், வாசலையே திரும்பத் திரும்ப பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவளுடைய கண்களே அவளை காட்டிக்கொடுத்துவிட்டன.

வசீகரனின் கார் சத்தம் கேட்டபொழுது, ஐஸ்வர்யாவிற்கு வயிற்றில் ஏதோ ஊருளுவது போல் இருந்தது. அவளுக்கு ஏற்பட்ட பதட்டத்தை அவளால் கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை. கண்களை மூடி, எச்சிலை விழுங்கி தன்னை ஆசுவாசப் படுத்திக் கொண்டாள்.

ஆலம் கரைத்த தட்டுடன், வாசலை நோக்கி ஓடினார் ரத்னா. ஐஸ்வர்யா அவரை பின் தொடர்ந்து சென்றாள். வசீகரனை, ஏறெடுத்து பார்க்க தைரியமில்லாமல், ரத்னாவின் கையில் இருந்த தட்டையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் ஐஸ்வர்யா.

அவர்கள் முன் வசீகரன் தோன்றிய பொழுது, ரத்னாவின் கையில் இருந்த தட்டு அதிர்ச்சியால் நழுவியது. அந்த தட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஐஸ்வர்யா, அது கீழே விழும் முன் பற்றிக்கொண்டாள். ரத்னாவை குழப்பத்துடன் ஏறிட்டு பார்த்தவள், அவள் முகத்தில் தெரிந்த அதிர்ச்சியை பார்த்து, வசீகரன் பக்கம் தனது முகத்தை திருப்பினாள். தன் கண்முன் விரிந்த காட்சியை பார்த்து, ரத்னாவின் முகத்தில் இருந்த அதிர்ச்சி, ஐஸ்வர்யாவின் முகத்திற்கும் தொற்றிக் கொண்டது.

தொடரும்...