18 புயலே தென்றலாய்...

நமக்கு மிகவும் பிடித்தவர்கள், கட்டி அணைக்கும் பொழுது, நம் மனதில், நிம்மதியும், அமைதியும், தன்னம்பிக்கையும், ஏற்படுகிறது என்பதை மனோதத்துவம் ஒப்புக்கொள்கிறது. அது என்னவாக வேண்டுமானாலும் இருந்து விட்டுப் போகட்டும், இப்பொழுது தனது பாதுகாப்பின் கதகதப்பை, ஐஸ்வர்யாவிற்கு உணர்த்த விரும்பினான் வசீகரன்.

ஐஸ்வர்யாவும், தனக்கு பிடித்தமான பெண்களை கட்டியணைத்து, அவர்களுக்கு அப்படி ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வை வழங்குவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தவள் தான். ஆனால், இன்று தான் அதன் உன்னதமான சக்தியை அவள் உணர்ந்தாள். வசீகரனின் அணைப்பு, அவள் உடலிலும், மனதிலும் இருந்த அத்தனை பதட்டத்தையும் வெளியேற்றியது.

கதிரவன், வசீகரனை அவனுடைய பாதைக்கு இழுக்க முயற்சித்ததை பார்த்த பொழுது, அவளுக்கு மரண பயம் ஏற்பட்டது. அவளால் எப்படி அதை அனுமதிக்க முடியும்? விட்டிருந்தால், அவள் கதிரவனை கொன்றே இருப்பாள். அவள் கணவன், தன்னை மனதார காதலிப்பதாக அவள் நம்பினாள். அவள் கணவனின் அன்பு, அவளுக்கு மட்டுமே சொந்தமானது என்று, வசீகரன் அளித்திருந்த அத்தனை வாக்குறுதிகளையும் அவள் நம்ப தொடங்கியிருந்தாள். அதை காப்பாற்றிக் கொள்ள அவள் எதையும் செய்ய தயங்க போவதில்லை. ஆனால், அதில் இருந்த ஒரே ஒரு சோகம் என்னவென்றால், அவள் தன் கணவன் மீது கொண்டுள்ள காதலால் தான் அனைத்தையும் செய்கிறாள் என்பது தெரியாமல், செய்து கொண்டிருந்தாள்.

வசீகரனின் நிலைமையோ விவரிப்புகளுக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருந்தது. அவன் மனைவியின் கோபவெடிப்பு, அவன் கனவிலும் எதிர்பார்த்திராத ஒன்று. அன்றொருநாள், ரத்னா கூறியது அவன் நினைவுக்கு வந்தது. *ஒருவேளை அவள் உன்னிடம் வன்முறையாக நடந்து கொண்டால் என்ன செய்வாய்?* இன்று அவள் வன்முறையாக தான் நடந்து கொண்டாள்... அபாயகரமான அளவிற்கு வன்முறையாக... ஆனால், அவள் எப்போதும் வசீகரனிடம் அப்படி நடந்து கொண்டதில்லை. அவளால் அப்படி நடந்து கொள்ள முடியும் என்பது கூட வசீகரனுக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை. யாரிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அறிந்து வைத்திருந்த உத்தம பெண்ணவள். வசீகரனின் தோள்பட்டையில் ஏற்பட்டிருந்த வலி கூறியது, கதிரவனை அடிப்பதற்காக அவள் எவ்வளவு வன்முறையாக நடந்து கொண்டாள் என்பதை. அவள் கதிரவனை அடித்து விடாமல் தடுப்பதற்காக, வசீகரன் மிகவும் சிரமப்பட்டு போனான்.

"உன்னை கட்டாயப்படுத்த நினைத்தால் அது வெறும் பத்து நிமிட வேலை" என்று அவன் ஐஸ்வர்யாவிடம் சொன்னது எவ்வளவு அபத்தமானது. அப்படியெல்லாம் அவன், அவளை கட்டாயப்படுத்திவிட முடியாது, என்பது இன்று வெட்ட வெளிச்சமானது. ஐஸ்வர்யா மனது வைக்காமல், அவளை தொடுவது என்பது நடக்கக் கூடிய காரியமல்ல.

ஏன், அவள் அவனிடம் மட்டும் இவ்வளவு மென்மையாக நடந்து கொள்கிறாள்? ஏனென்றால், தவறு செய்யாத ஒருவன் மீது கோபப்படக் கூடிய அளவிற்கு அவள் மோசமானவள் அல்ல. எப்படிப்பட்ட உயர்ந்த குணம் அவளுடையது...

அவள் அமைதியடைந்து விட்டதை வசீகரன் உணர்ந்தான். அவனுடைய அணைப்பிலிருந்து ஐஸ்வர்யா தன்னை விடுவித்துக் கொண்டாள். மேலும் அங்கு நிற்க விரும்பாமல், அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள், அங்கு இளவரசன் நின்று கொண்டிருப்பதை பார்த்தவுடன், அவள் அடக்கி வைத்திருந்த கோபம் மறுபடி பீறிட்டு எழுந்தது எரிமலை குழம்பாக.

"சந்தோஷமா உங்களுக்கு? உங்க புள்ள அப்படியே உங்களை உரிச்சிகிட்டு இருக்கான். இப்போ உங்களுக்கு நிம்மதியா? உங்களால தான் இன்னிக்கு உங்க பையன் கெட்டு சீரழிஞ்சி நிக்கிறான். அவன் கெட்டதோட மட்டும் இல்லாம, என் புருஷனையும் சேர்த்து கெடுக்க பாக்குறான். நீங்க எங்க அம்மாவ அழ வச்சீங்க, அண்ணிய அழ வச்சிங்க, என்னையும் அழ வச்சீங்க... இதெல்லாம் உங்களுக்கு போதாதா? என் புருஷனையும் உங்கள மாதிரி மாத்தாம நீங்களும் உங்க புள்ளையும் ஓய மாட்டீங்களா? நீங்க மனுஷனே கிடையாது. அப்பான்னு சொல்ற தகுதி கூட உங்களுக்கு இல்ல. என் புருஷன பத்தி, என்கிட்ட பொய் சொல்லி தான் என்னை, அவருக்கு நீங்க கல்யாணம் பண்ணி வச்சீங்கன்னு எனக்கு தெரிஞ்சி போச்சி. நான் உங்கள வெறுக்கிறேன். ஐ ஹேட் யூ."

தனது அப்பாவை, சட்டையை பிடிக்காத குறையாக கத்திவிட்டு, தனது அறைக்குள் சென்று, கதவைத் தாளிட்டுக் கொண்டாள் ஐஸ்வர்யா.

இளவரசன், கையாலாகாதவராய் அங்கு உறைந்து நின்றார். அவருடைய மகள், வெகு நாளைக்கு பிறகு அவரிடம் பேசினாள்...! ஒரு தந்தை, தன் மகள், தன்னிடம் பேச விரும்பாத விதத்தில் பேசினாள்... இதற்கு அவள் பேசாமலேயே இருந்திருக்கலாம். அவரைப் பார்க்கவே பாவமாக இருந்தது வசீகரனுக்கு. அவனுக்கு தெரியும், ஐஸ்வர்யா அவர்கள் மீது கொண்ட வெறுப்பு எத்தகையது என்று. ஆனால், இங்கு நடப்பதையெல்லாம் பார்க்கும் பொழுது, அவன் புரிந்து வைத்திருந்தது வெகு சொற்பம்.

"ஐ அம் ரியலி சாரி வசீகரன்" என்றார் இளவரசன்.

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல அங்கிள்" என்றான் வசீகரன்.

"உங்களுக்கு இந்த நேரம் புரிஞ்சிருக்கும், நான் பொய் சொல்லி தான் ஐஸ்வர்யாவை உங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சேன்னு"

ஆமாம் என்று தலையசைத்து, ஏதும் பேசாமல் நின்றான், அவர் மேலே பேசட்டும் என்று.

"ஐஸ்வர்யா சொன்னது எதுவும் தப்பில்ல. நான் ஒரு நல்ல மனுஷனாவும், ஒரு நல்ல கணவனாவும் இல்லாம இருந்திருக்கலாம். ஆனா, நான் ஒரு நல்ல தகப்பனா இருக்கணும்னு நினைச்சேன். அதனால தான், பொய் சொன்னேன். ஏன்னா, எனக்கு உங்களை பத்தி ரொம்ப நல்லாவே தெரியும். அவளுக்கு ஆம்பளைங்களை பத்தி தெரியாத ஒரு பக்கத்தை, நீங்க நிச்சயமா காட்டுவீங்கன்னு நான் நம்பினேன்"

"ஆனா, இப்படி கத்தி மேல நடக்கிற மாதிரி ஒரு விஷயத்துல, நீங்க எப்படி ரிஸ்க் எடுத்தீங்க? ஒருவேளை அது தப்பா போயிருந்தா என்னவாகியிருக்கும்?"

"நீங்க சொல்றத பத்தி நானும் ஆரம்பத்துல கவலைப்பட்டேன் தான். ஆனா, எப்போ அரவிந்தன், உங்களுக்கு ஐஸ்வர்யாவை பிடிச்சி போச்சு, நீங்க அவள கல்யாணம் பண்ணிக்க விரும்புறீங்கன்னு சொன்னானோ, எனக்கு அந்தக் கவலை விட்டுப் போச்சு."

தன் புருவங்களை உயர்த்தி அவரை ஆச்சரியமாக பார்த்தான் வசீகரன்.

"ஏன்னா, உங்களுக்கு ஒரு ஒரு விஷயம் பிடிச்சி, நீங்க அதை செய்ய ஆரம்பிச்சிட்டீங்கனா, அதை முடிக்காம விட மாட்டீங்கன்னு எல்லாருக்கும் தெரியும். இது வியாபார உலகத்தில் உங்க மேல எல்லாருக்கும் ஏற்பட்டிருக்கிற அபிப்ராயம். அப்படி இருக்கும் போது, உங்களுடைய பர்சனல் லைஃபை பத்தி சொல்ல வேண்டியதே இல்ல இல்லயா? தயவு செஞ்சி என்னை மன்னிச்சிடுங்க. நான் என் பொண்ணோட வாழ்க்கைக்காக, உங்கள ரொம்ப கஷ்டப் படுத்திட்டேன். என்னால ஒரு விஷயத்தை புரிஞ்சுக்கவே முடியல. கதிரவன் ஏன் இப்படி முட்டாள்தனமா நடந்துகிட்டான்னு எனக்கு தெரியல. ஏன்னா, உங்களை ஐஸ்வர்யாவுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு, என்னை விட ரொம்ப முழு மூச்சா இறங்குனது அவன் தான். அவனோட தங்கச்சியோட குணம் தெரிஞ்சு, அவகிட்ட உங்கள பத்தி, பொய் சொல்ல சொன்னதும் அவன் தான். ஆனா இன்னிக்கு, அவன் உங்ககிட்ட நடந்துகிட்ட விதம், முற்றிலும் மாறுபட்டு இ  ருக்கிறதை நினைச்சா, எனக்கு குழப்பமா இருக்கு."

அதைக்கேட்டு வசீகரனுக்கும் குழப்பம் ஏற்பட்டது. அப்படி அவன் இந்த கல்யாணத்தை நடத்த வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்திருந்தால், அவன் ஏன் இன்று இப்படி நடந்து கொண்டான்?

மீனாட்சியும், நிலாவும், கண்ணீருடன் காட்சி தந்தார்கள். வசீகரனுக்கு எப்படி ஆறுதல் சொல்வது என்று அவர்களுக்கு புரியவில்லை. நிலா, கதிரவன் மீது மிகுந்த கோபத்தில் இருந்தாள். எந்த அண்ணன் இப்படி எல்லாம் செய்வான்? என்ன அண்ணன் இவன்? ஐஸ்வர்யா சொன்னது உண்மை தான். அவன் வசீகரனின் அருகில் நிற்கக்கூட தகுதியற்றவன்.

வசீகரன், ஐஸ்வர்யாவின் அறை கதவை தட்டினான். ஆனால், அவனுக்கு எந்தவொரு பதிலும் கிடைக்கவில்லை.

"ஐஸ்வர்யா, கதவைத் திற"

கதவை தட்டியபடி வெளியிலிருந்து கத்தினான் வசீகரன். அவள் கதவை திறப்பதாக இல்லை. மீனாட்சியும், நிலாவும் அவனை தேற்றினார்கள்.

"அவளுக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடுங்க. அவளாவே கதவை திறப்பா" என்றார் மீனாக்ஷி.

"ஆமா, கொஞ்ச நேரம் அவளை தனியா விடுங்க. எல்லாம் சரியாயிடும்" என்றாள் நிலா.

அவர்கள் சொல்வது எதையும் கேட்காமல், நேராக தோட்டத்தின் பக்கம் வந்து, ஜன்னல் வழியாக அவளது அறையினுள் எகிரி குதித்தான் வசீகரன்.

ஐஸ்வர்யா அவனுடைய துணிமணிகளை பையில் அடுக்கி வைத்துக் கொண்டு இருந்ததை பார்த்தான் வசீகரன். அவன் உள்ளே வந்ததை பார்த்தவள், அவனிடம் ஏதும் பேசாமல், அவள் செய்து கொண்டிருந்த வேலையை தொடர்ந்தாள். அவளிடம் எதுவும் பேசாமல், வசீகரனும் அமைதியாய் அமர்ந்தான்.

வசீகரன் அங்கிருந்து செல்ல வேண்டும் என்று ஐஸ்வர்யா நினைக்கிறாள். இவ்வளவு நடந்ததற்கு பிறகு, அவளுடைய அண்ணன் இருக்குமிடத்தில் வசீகரன் இருப்பதை அவள் நிச்சயம் விரும்பமாட்டாள். அவள் நினைப்பதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை. அவன் இங்கிருந்து செல்வது தான் சரியாக இருக்கும். அவள் அம்மாவுடனும் அணியுடனும் சிறிது நாட்கள் சந்தோஷமாக இருக்கட்டும்.

ஆனால், வசீகரன் ஆச்சரியம் அடைந்தான், ஐஸ்வர்யா அவளுடைய துணிமணிகளையும் பையில் அடுக்க தொடங்கிய போது.

"நீ என்ன செய்யற?" என்றான்.

"நாம இங்க இருந்து போக போறோம்"

"உங்க அம்மாவும், அண்ணியும் ரொம்ப வருத்தப்படுவாங்க."

"எனக்கும் வருத்தம் இருக்கு, உங்களுக்கும் இருக்கு. உங்கள அவமான படுத்துனவனோட இங்க இருக்க நீங்க விரும்புறீங்களா?"

"நான் உன் அண்ணனுக்காக இங்க வரல. உனக்காக தான் வந்திருக்கேன்."

"அதனால தான் நம்ம இங்க இருக்க வேண்டாம்னு சொல்றேன். என்னால நீங்க அவமானப்படுறதை என்னால பொறுத்துக்க முடியாது."

"உன் கூட இருக்கறதுக்காக, எந்த அவமானத்தையும் பொறுத்துக்க நான் தயாரா இருக்கேன்"

அவனிடமிருந்து வெடுக்கென்று தன் முகத்தை திருப்பி கொண்டாள், கலங்கிய தனது கண்களை மறைப்பதற்காக. அவள் அப்படி செய்ததைப் பார்த்து மெலிதாய் புன்னகைத்தான் வசிகிரன்.

"உங்க அம்மாவுக்காகவாவுது, நம்ம இங்கிருந்து கிளம்ப கூடாதுன்னு நான் நினைக்கிறேன்"

"நான் பேக் பன்றத நீங்க பாத்தீங்க தானே? முதல்ல அதை பார்த்துட்டு அமைதியா உட்கார்ந்து இருந்தீங்க?"

"நீ என்னை மட்டும் அனுப்புறன்னு நெனச்சேன்"

"அப்போ, இங்க இருந்து தனியா போறதுக்கு உங்களுக்கு சம்மதமா?" ஆச்சரியமாய் கேட்டாள் ஐஸ்வர்யா.

தனது உதடுகளை மடித்துக்கொண்டு, இல்லை என்று தலை அசைத்தான் வசீகரன்.

"அப்போ என்ன செஞ்சிருப்பீங்க?"

"நான் என்ன செய்ய முடியும்? உன்னுடைய மகாகாளி அவதாரத்தை பாத்ததுக்கு அப்புறம், மாட்டேன்னு சொல்லவா முடியும்?" என்றான் முகத்தை பாவமாக வைத்துக்கொண்டு.

"அதை எப்பவுமே நீங்க மறக்காம இருந்தா உங்களுக்கு நல்லது"
சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு சொன்னாள் ஐஸ்வர்யா.

"எனக்கு ஏற்பட்ட தோள் வலி, என்னை எப்பவுமே அதை மறக்க விடாது. இங்க இருந்து போயிட்டு, எல்லாரும் தூங்கினதுக்கு அப்பறம், யாருக்கும் தெரியாம திரும்ப வந்துடுவேன்" என்றான் கண்ணடித்து.

"அதானே பார்த்தேன்... நீங்களாவது திருந்துறதாவது..."

"ஆமா... நீ மஹா காளியா இருந்தா, உன்னுடைய புருஷன், நான் சிவனாச்சே. மகாகாளியை அமைதிப்படுத்த கூடிய ஒரே ஆள் சிவன் மட்டும் தானே?"

"உங்களுக்கு, இந்த கதைகள் எல்லாம் கூட தெரியுமா?" அதிசயமாய் கேட்டாள்.

"நான் தான் சொன்னேனே, எங்க அம்மாவுக்கு இது தான் வேலை. சின்ன வயசுல இருந்து, இந்த மாதிரி கதைகள் மூலமா, நிறைய விஷயங்களை எனக்குள்ள போட்டுக்கிட்டு இருந்தாங்க. எனக்கு இந்த புராண கதைல எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லனாலும் கூட, அவங்க சொல்ல வந்த விஷயங்களை நான் எடுத்துக்கிட்டேன்"

அவன் சொன்னது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவனுக்கு அந்த கதைகளில் ஏதும் ஈடுபாடு இல்லாவிட்டாலும், அவன் அம்மாவை அவன் மதித்த விதமும், அதில் இருந்த கருத்தை அவன் எடுத்துக் கொண்ட விதமும் அலாதியானது.

"வேற என்னவெல்லாம் ஆன்ட்டி உங்களுக்கு சொல்லிக் கொடுத்திருக்காங்க?" என்றாள் ஆவலாய்.

ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டு,

"சொன்னா நம்ப மாட்ட, சுய ஒழுக்கமும், கற்பு நெறியும்."

"என்னது... கற்புநெறியா?" என்றாள் நம்ப முடியாமல்.

"எங்க அம்மாவைப் பொறுத்த வரைக்கும், கற்புங்கிறது, ஆண், பெண் இருபாலருக்கும் சரிசமமானது. அந்த பாயிண்ட்ல அவங்க ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட். அத பத்தி பேச ஆரம்பிச்சா மூச்சுக் கட்டி பேசுவாங்க"

"எனக்கு உடனே கட்டிக்கணும்னு தோணுது..."

அவள் சொல்ல வந்ததை முழுமையாக சொல்லி முடிக்கும் முன்,

"நிஜமாவா? நான் அதுக்காக தான் காத்துகிட்டு இருக்கேன்"
என்று அவளை நோக்கி ஒரு அடி எடுத்து வைத்தான் வசீகரன்.

"நான் ஆன்ட்டியை சொன்னேன்"

"இதெல்லாம் அநியாயம். நான் தான் அவங்க சொன்னதை எல்லாம் கேட்டு, நல்ல பிள்ளையா வளர்ந்திருக்கேன். அதை மறந்துடாதே" என்றான்.

"முதல் மரியாதை செய்யப்பட வேண்டியவங்க, டீச்சர் தான்" என்றாள் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

"அப்போ, அடுத்த மரியாதை எனக்கு தானே?"

"ஸ்டுடென்ட்டுக்கு தர வேண்டியது உற்சாகம் தான்"

எதிர்பாராத விதமாக, அவளை நோக்கி ஓடியவன், அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.

"அணைச்சிக்கவும் செய்யலாம்" என்றான் அவளை அணைத்தபடி.

அதிர்ச்சி அடைந்தவளாய்,

"விடுங்க" என்றாள்.

"நீ தான சொன்ன ஸ்டூடண்ட்டுக்கு உற்சாகம் அவசியம்னு. நீ என்னை உற்சாகப்படுத்துர வரைக்கும் விடமாட்டேன்"

"சொல்றதைக் கேளுங்க விடுங்க"

"நீயும் என்னை கட்டிப்பிடிச்சா தான் விடுவேன்"

"முடியாது"

"அப்ப, நீ என்னோட அணைப்பிலேயே இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன்னு நான் நினைச்சுக்குவேன்."

வேறு வழியின்றி, அவனை பட்டும்படாமலும் கட்டியணைத்தாள் ஐஸ்வர்யா.

"இப்போ என்ன விடுங்க"

"நான் என்ன அவ்வளவு இதயம் இல்லாதவனா? என் மனைவி, என்னை கட்டி அணைக்கும் போது, நான் எப்படி அவள விட முடியும்?" என்றான் பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

"இப்போ, நீங்க என்னை விடலன்னா, என்னோட மகாகாளி அவதாரத்தை மறுபடியும் பார்ப்பீங்க"

"அந்த கதையெல்லாம் மகா காளியோட புருஷன் முன்னாடி எடுபடாது"

அதைக் கேட்டு களுக்கென்று சிரித்தாள் ஐஸ்வர்யா.

"போதும் உங்களுடைய சேட்டை. விடுங்க என்னை" என்றாள்.

மெதுவாக அவளை தன் அணைப்பில் இருந்து விடுவித்தவன்,

"இப்போ நீ கொஞ்சம் பெட்டரா ஃபீல் பண்ணுவேன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான்.

அவனை அதிசயமாய் பார்த்தாள் ஐஸ்வர்யா. அப்படியென்றால், இந்த சேட்டை எல்லாம், அவளை நல்ல மன நிலைக்கு கொண்டு வருவதற்கு தானா? ஆமாம், என்று அவனுக்கு தலையசைத்துவிட்டு, அவளுடைய கருத்தை மீண்டும் வலியுறுத்தினாள்.

"நம்ம இங்க இருந்து போக போறோம். அது தான் என்னுடைய இறுதியான முடிவு."

"நிச்சயமா போகலாம். ஆனா, இப்போ இல்ல. நாளைக்கு காலையில நிச்சயமா போலாம். தயவு செய்து அம்மாவை சங்கடப்படுத்தாத. அதே நேரம், உங்க அண்ணியையும் யோசிச்சு பாரு, நடந்ததை நினைச்சு அவங்க எவ்வளவு வருத்தப்படுவாங்க?"

ஐஸ்வர்யாவிற்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அவன் அனைவரைப் பற்றியும், அவர்களுடைய உணர்வுகள் பற்றியும் மதிக்கிறான் என்பது உண்மை தான். அவளுடைய கோபாவேசம் பொருந்திய மனநிலையை கூட, அவன் சகஜமாக மாற்றிவிட்டான். கதிரவனுடனான, அவளுடைய சண்டையை கூட அவள் மறந்தே போனாள். அவளுக்குள் ஏதோ மாறிக் கொண்டு தான் இருக்கிறது. ஆனால் அது, அவன் அழகாக இருக்கிறான் என்பதற்காக அல்ல. அவன் மனதும் மிகவும் அழகானது என்பதால்.

தொடரும்...