அப்பா தனக்காக காத்திருக்கிறார் என்பதே அவனுக்கு இப்போது பெரிய சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தி விட்டது. என்னுடன் பேச காத்திருக்கின்றாரா இல்லை சாதாரணமாக நான் இன்னும் வரவில்லை என்பற்க்காகவா. நிலா பற்றி கேட்டால் என்ன சொல்வது என்று 1000 யோசனைகளுடன் வீட்டிற்கு வந்தான். வண்டியை அதனுடைய இடத்தில நிறுத்தி விட்டு கதவை தாழிட்டு உள்ளே நுழைந்தான். வீட்டின் மையப்பகுதி யாரும் தூங்கவில்லை. அண்ணா அண்ணி அப்பா அம்மா எல்லோரும் எனக்காக காத்திருந்தனர். உள்ளே கவி வந்தவுடன் அம்மா ஆரம்பித்தாள். நிலாவை பத்திரமாக விட்டு வந்தாயா ? இருவரும் சாப்பிடீர்களா ? எல்லாவற்றிக்கும் ஹ்ம் என்பதே கவியின் பதிலாக இருந்தது. ஏன் கவி முகமெல்லாம் வாடி இருக்கு என்ன ஆச்சு கேட்டான் அண்ணன். பதில் வரவில்லை கவியிடம் இருந்து. அதன் பிறகு அண்ணி நிலா வீட்ல என்ன பிரச்சனைன்னு சொன்னல்லாப்பா கேட்டார். இல்ல அண்ணி என்றான். அவனுடைய அப்பா சரி எல்லோரும் உள்ள போங்க காலம்பற பேசிக்கலாம் என்று கூறிவிட்டார். அண்ணி அம்மா இருவருக்கும் இருப்பு கொள்ளவில்லை. தங்களால் தான் இப்படி சாதாரணமாக இருந்த உறவுகள் இரண்டும் இப்படி பிரச்சனைகளில் சிக்கி தவிக்கின்றனர் என்ற குற்ற உணர்ச்சி அவர்களை வாட்டியது. அத்தை வாங்க நாம போய் கவி கிட்டக்க பேசிட்டு வருவோம் என்று இருவரும் கவியின் அறைக்கு சென்றனர். அவனுடைய அரை மாடிப்படிக்கு கீழே இருந்தது. அப்பாவும் அண்ணனும் செல்வதை பார்த்த பின்னர் அமைதியாக அவனுடைய அறைக்கு சென்றனர். கவி கட்டிலில் உக்கார்ந்து விட்டான். பார்வை நிலைத்து இருந்தது ஒரே இடத்தில். கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் எப்போது வேண்டுமானாலும் வெளியே வர காத்திருந்தது. கவி கண்ணா என்னடா என்று அன்னை உள்ளே நுழைந்தார். பின்னாலே அண்ணி. அம்மா கட்டிலில் அவனது அருகில் உக்கார்ந்தார். அண்ணி அருகில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தார்கள். கவியின் தலையை கோதி என்னாச்சுப்பா என்றார். உடனே கவி அழுதே விட்டான். அம்மாவின் மடியில் படுத்துக்கொண்டு, அம்மா எதுவுமே சொல்ல மாட்டேங்கராம்மா. ஆனா ஒண்ணுமே பேசவும் மாட்டேன்னு ஆடம் புடிக்கறா, சுத்தமா ஒரே நாள்ல எல்லாமே தல கீழா மாறிப்போச்சும்மா. அவன் அன்னையிடம் தான் அவள் இன்னொருவனை காதலிக்கின்றாளோ என்ற சந்தேகத்தை கூறவில்லை. கூறி இருந்தால் கூட அன்றோடு எல்லாம் முடிந்திருக்கும்.

அம்மாவிற்கு தன் குழந்தை அழுதால் எப்படி தாங்கிக்கொள்ள முடியும். இருந்தாலும் இப்போது அவராலும் என்ன செய்ய முடியும் சிறிது நேரம் அழ விட்டார். கவி நீ எதுவும் தப்பா நடந்துக்களையே, அவள்ட்ட உன்ன கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா நான் நல்லாருப்பேன்னு தானே சொன்ன. அவளுக்கு இதுல விருப்பம் இல்ல அவ்ளோ தானே. நீ ஏன் இப்படி உன்ன போட்டு கொழப்பிக்கற. ஆமாம் கவி அத்தை சொல்வதும் சரிதான். அவளுக்கு இது பிரச்சனையாக இருக்காது. வேற ஏதோ இருக்கு என்னன்னு கேளு நாளைக்கு முடிஞ்சா நம்மளால என்ன உதவி பண்ண முடியும்னு பாக்கலாம். இப்போ என்ன ஆச்சுன்னு நீ இப்படி அழற என்றார்.

எல்லோருடைய கண்ணோட்டமும் மேலெழுந்த சரியாகவே இருந்தது. யாருமே உணர்ந்து கொள்ள முடியாது உள்ளே என்ன நடந்தது அதனால் என்னென்ன விளைவுகள் என்றெல்லாம். கவிக்கு அவர்கள் சொல்வதை சரி என்று சமாதானம் ஆகா வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தான். சரிம்மா நாளைக்கு பேசறேன். நன்றி அண்ணி நீங்க ரெண்டு பெரும் போய் தூங்குங்க, நானும் படுத்துக்கறேன்னு சொன்னான். இருவரும் சென்று விட்டிருந்தனர். உடை மாற்றி குளித்தான். விளக்கை அனைத்து விட்டு நினைவுகளுடன் படுத்துக்கொண்டான். இரண்டு நாட்களுக்கு முன் தான் இருந்த நிலை இப்போது எப்படி மாறியிருக்கின்றது. காதல் வந்தால் இப்படி தான் இருக்குமோ என்று தனக்கு தானே தன்னிலை விளக்கங்கள் கொடுத்துக்கொண்டு இருந்தான். நேரம் சென்று கொண்டே இருந்தது. இப்போது தூங்கினால் தான் காலையில் சீக்கிரம் சென்று நிலாவை பார்க்க முடியும் என்று தூங்க முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தான் வெற்றியும் கண்டான்.

மறுநாள் எல்லோருக்கும் எப்படி எப்படி விடிய போகின்றது என்பது அந்த ஆண்டவனுக்கே வெளிச்சம். ஆதவன் யாருக்காகவும் எதற்காகவும் காத்திருப்பதில்லை. அவன் விழித்திருந்தான்.