ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ
(ահից աչքերը բացած)
Վարդա՛ն, տեսնու՞մ ես, չէ՞:
ՎԱՐԴԱՆ
(նյարդայնացած, շտապելով)
Չէ, կույր եմ:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ
(բարկացած)
ՎԱՐԴԱ՛Ն, ԿԱՏԱԿՆԵՐԻ ԺԱՄԱՆԱԿ ՉԿԱ՛:
ՎԱՐԴԱՆ
(բղավելով)
ԳԻՏԵՄ, ՄՏԱԾՈՒՄ ԵՄ:
Նայում են տղային, հետո իրար:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ
(լրջորեն)
Առաջինը պետք է տղային ազատենք:
ՎԱՐԴԱՆ
(համաձայնվելով)
Հետո պետք է փրկենք աղջկան:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ
(շարունակելով)
Հետո ոչնչացնենք...այն, ինչը որ անում ա էս ամենը:
Մտորում են:
ՎԱՐԴԱՆ
(կամաց-կամաց խոսելով, շշնջալով)
ԴԵ, տղային կփրկենք խաչով: Բայց հետո՞:
Դեռ չորոշած շարունակությունը' վազում են Հովհաննեսի տուն: Խաչ են վերցնում, վազում:
ՎԱՐԴԱՆ
(բղավելով)
ՆԱՅԻ՛Ր ԱՅՍՏԵՂ:
Տղան հանկարծ ընկնում է գետնին, մարդիկ մոտենում են նրան, իսկ աղջիկը հեռանում է: