"Δανάη ζεις?" Με ρωτάει ο Γιώργος όταν πηγαίνω στο σαλόνι

"Όχι αυτή την στιγμή μιλας με το φάντασμα μου. Άσε το μύνημα σου και όταν ξυπνήσω θα απαντήσω" του λέω ειρωνικά

Παίρνω ένα κουτί με μια πίτσα μαργαρίτα και ξαπλώνω πίσω

Έρχεται και ο Λουκάς και κάθεται δίπλα μου αλλα στο πάτωμα

"Να ξέρεις πάντως. Εγώ σου έχω εμπιστοσύνη. Σε αυτόν δεν έχω εμπιστοσύνη"

2 εβδομάδες αργότερα

Μαντεψτε

Όχι μαντεψτε

Ο Λουκάς δεν με έχει αφήσει σε ησυχία

Παράξενο? Καθόλου!

"Δανάη θες να σου φέρω κάτι? Γιατί πάω στο κυλικείο" λέει ο Λουκάς

"Πραγματικά θες να σταματήσεις να μου μιλάς? Μου σπας τα νεύρα. Μην μου μιλάς" του λέω ενώ τον χτυπάω με το βιβλίο μου

"Μωρό μου δεν θα μου λες εσύ ποτέ θα μιλάω στην κοπέλα μου"

"Έχουμε χωρίσει το θυμάσαι?" Ρωτάω προσπαθώντας να αγνοήσω αυτές τις πεταλούδες που έχω στην κοιλιά ενώ τον ακούω να με φωνάζει μωρό μου

"Όχι ποτέ δέχτηκα εγώ να χωρίσουμε? Το ότι εσύ μου είπες να χωρίσουμε δεν πάει να πει ότι χωρίσαμε"

Δεν το πιστεύω αυτό που τραβάω

"Δανάη να σου πω λίγο?" Ρωτάει ο Μιχάλης ενώ έρχεται προς το μέρος μου

"Ναι βέβαια"

"Εμ αν γίνεται μόνη μας" λέει κοιτώντας τον Λούκα

Ο οποίος φυσικά τον κοιτάζει απειλητικά

"Ναι βέβαια"

Σηκώνομαι αλλά ο Λουκάς πιάνει το χέρι μου

"Σοβαρά θα πας?"

"Ναι. Θα πάω"

Μουγκρίζει νευριαμενος και αφήνει το χέρι μου 

Πηγαίνω λίγο πιο μακριά με τον Μιχάλη ο οποίος με κοιτάζει ξενερωμενος

"Ρε Δανάη γαμω αφού το παιδί σε γουστάρει γιατί τον βασανίζεις έτσι?"

"Καλά να πάθει με όλα αυτά που κάνει"

"Ναι αλλά ξέρεις δεν θέλω να με στείλει σε νοσοκομείο επειδή ζηλεύει" λέει ειρωνικά

"Μιχάλη θες ή δεν θες να σου κάνω κονέ με την Τζίνα. Είμαι η μόνη που τις μιλάει άρα σκάσε και κάνε ότι σου λέω"

Ρολλαρει τα μάτια του και με κοιτάζει

"Αυτό είναι εκβιασμός το ξερεις?"

"Ναι Μιχάλης το ξέρω. Τώρα αγκάλιασε με και πήγαινε στην Τζίνα σε περιμένει"

Ξεφυσαει με αγκαλιάζει και φεύγει. Πηγαίνω ξανά πίσω

"Γιατί σε αγκαλιασε?" Ρωτάει μόλις κάθομαι

"Έτσι τι σε νοιάζει εσένα?"

"Το γεγονός ίσως ότι είμαστε μαζί?"

"Χαζό είσαι? Έχουμε χωρίσει! Δεν το καταλαβαίνει αυτό κούφιος είναι ο εγκέφαλος σου?"

"Δανάη μην λες πράγματα που θα μετανιώσεις μετά εντάξει?" Ρωτάει νευριαμενος

"Δεν είμαι σαν και εσένα Λουκά που πρώτα βγάζω συμπεράσματα και μετά μιλάω εντάξει?" Ρωτάω νευριασμενη

Με κοιτάζει έτοιμος να με σκοτώσει

"Ρε πουστη μου τόσο καιρό σου λέω ότι σε θέλω γιατί δεν με πιστεύεις?"

"Σοβαρά τώρα έτσι? Πώς θα ένιωθες εσύ αν εγώ δεν σε πίστευα για κάτι τέτοιο χωρίς να μου έχεις εξηγήσει εσύ κάτι? Πώς θα ένιωθες αν μια ωραία μέρα σταματούσα να σου μιλήσω γιατί μια ηλίθια μου έδειξε μια φωτογραφία που ο μαλακας ο πρώην έχει ακόμα?" Φωνάζω

Πάλι καλά δηλαδή που βρισκόμαστε στην πίσω αυλή που δεν έχει κανέναν πέρα από μια παρέα

Με κοιτάζει στεναχωριμενος

"Δανάη? Έλα φεύγουμε 6ωρο" λέει η Αποστολία

Παίρνω την τσάντα μου και προχωράω μπροστά

Σαφώς βέβαια αυτό δεν γίνεται αφού το χέρι του με σταματάει

"Δανάη σε παρακαλώ" λέει σιγά

"Τι?"

"Σε θέλω πολύ. Μου αρέσεις γαμω πώς στο λένε?" Ρωτάει έντονα

Τον κοιτάζω με δακρυσμενα μάτια

"Λουκά άσε με σε παρακαλώ" λέω σιγά

Αφήνει το χέρι μου και με κοιτάζει έντονα στα μάτια

"Εγώ θα σε διεκδικήσω. Θα γίνεις ξανά δικιά μου"

Γεια σας λοβςςς

Τι κάνετε?

Συγνώμη που το άργησα τόσο το κεφάλαιο αλλά δεν είχα πολύ χρόνο και έμπνευση

Ελπίζω να σας άρεσε

Θα τα πούμε σύντομα

Φιλιά 💕

Αντίο 💜