15 χρόνια αργότερα

Κλείνω και το τελευταίο φως που έχουν αφήσει ανοιχτό

Ο διάολος μεταμορφωμένος σε διπλή μορφή είμαι και οι δύο τους

Και είναι μόνο 10

Ανεβαίνω στο δωμάτιο μας και ξαπλώνω δίπλα στον Λουκά

"Κουράστηκες μωρό μου?" Ρωτάει ενώ με βάζει στην αγκαλιά του

"Ναι. Ο Παύλος με τον Νίκο είναι πολύ ζωηρά απορώ από πού έχουν πάρει" αναστεναζω

"Ζωηρά ζωηρά αλλά τους έχεις αδυναμία" γελάει

"Και στους 4 έχω αδυναμία" απαντάω με κλειστά μάτια

"ΜΑΜΑ ΜΠΑΜΠΆ ΕΠΊΘΕΣΗ" φωνάζουν δύο φωνές και έπειτα πέφτουν πάνω μας

"Αου" φωνάζω

"Καλά δεν σας έβαλα για ύπνο εσάς?" Λέει ο Λουκάς

"Όχι μπαμπά. Εμείς έχουμε μεγαλώσει τώρα είμαστε 10 χρόνων δεν ακούμε κανέναν" φωνάζει ο Παύλος

"Νίκο μην φωνάζεις κοιμάται η Ξένια με τον Στέλιο"

Αχ Παναγία μπερδεύει ακόμα τα παιδιά μας

"Ο Παύλος είμαι" φώναζει

"Μαμά? Μπαμπά? Θα κοιμηθεί μαζί σας ο Παύλος και ο Νίκος? Θέλω και εγώ" λέει η Ξενια μόλις μπαίνει στο δωμάτιο μας

Κλαψουριζω μόνη μου και χωνομαι καλύτερα στην αγκαλιά του Λουκά

"Πώς θα κάνουμε και πέμπτο παιδί αν κοιμηθούν εδώ σήμερα?" Ρωτάει ο Λουκάς

"Δεν έχει πέμπτο παιδί. Εδώ μπερδεύεις αυτά θες και άλλο?"

"ΜΑΜΑΑΑ ΕΠΊΘΕΣΗ" φωνάζουν ξανά τα δίδυμα ακι πέφτουν πάλι πάνω μου γαργαλωντας με αυτή την φορά

"Μη μη μην με γαργαλατε αλλιώς θα φτιάχνω επί μία εβδομάδα φασολάκια" φωνάζω γελώντας

Οι φωνές και τα γαργαλιτα σταματάνε και με κοιτάζουν όλοι σοβαροί

Όταν λέω όλοι το εννοώ. Ακόμα και ο Λουκάς

Όχι 4. 5 παιδιά έχω εγώ

"Θα κοιμηθείτε ήσυχα και ωραία τώρα ναι? Και αύριο το πρωί θα πάμε όλοι μαζί βόλτα" τους λέω ενώ τους σκεπάζω όλους

Η Ξένια από την πλευρά του Λουκά

Κορίτσι του μπαμπά της να πεις

"Στέλιο θες να έρθεις να κοιμηθείς μαζί μας?" Φωνάζει ο Λουκάς

"Να μου λείπει τι είμαι εγώ 5 σαν τα μωρά?" Φωνάζει πίσω

Αυτή η εφηβεία

Έχει μετατρέψει το γλυκό μου το παιδί σε Λουκά νούμερο 2

Δεν θέλω να φαντάζομαι πως θα είναι ο Παύλος με τον Νίκο στην εφηβεία

Φιλάω το μέτωπο του καθένα τους και τους σκεπάζω

"Καληνύχτα ζωές μου"

"Καληνύχτα μανούλα" ψυθιριζουν πριν πέσουν για ύπνο

Ξερά έπεσαν κατευθείαν. Παιχνίδια όλη μέρα

Κατεβαίνω από το κρεβάτι και πηγαίνω στο δωμάτιο του Στέλιου

Απομακρύνω το κινητό του μακριά

Από Μαρία 3:
Θέλεις να σου στείλω καμία φωτογραφία?

Παναγία μου τι ζεί το παιδί μου

Σκεπάζω και αυτόν ώστε να μην κρυώσει καλοκαίρι μήνα

Κατεβαίνω στην κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο και παίρνω το παγωτό βανίλια μου

Περνάω το άλμπουμ με της φωτογραφίες μας και κάθομαι στον καναπέ κοιτάξτε τες

Η πρώτη είναι ο Στέλιος την ήξερα που γέννησα

Γελάω στην ανάμνηση της ημέρας

Ο Λουκάς μόλις έμαθε ότι γέννησα έπεσε τεζα στο πάτωμα πάνω σε μια γιαγιά που υπήρχε εκεί

Στην δεύτερη είναι ο υπέρηχος στον διδύμων

Χαμογελάω ξανά όταν θυμάμαι την απογοήτευση στο πρόσωπο του Λουκά όταν έμαθε ότι θα είναι και τα δύο αγόρια

Βέβαια η απογοητεύσει κράτησε 1 δευτερόλεπτο αφού μετά ανακάλυψε ότι μπορεί να μάθει και στα δύο μποξ ώστε να προστατευτούν την αδελφή τους όταν έρθει

Δεν ξέρω πως θα κατάφερνα να αποκτήσω τόσες υπέροχες αναμνήσεις αν δεν υπήρχε ο Λουκάς στην ζωής

"Τι κάνεις μόνη σου εδώ? Σε περιμένω τόση ώρα πάνω" γκρινιάζει

Με το εσώρουχο του έρχεται και ξαπλώνει στα πόδια μου

"Είμαι πολύ ευτυχισμένη το ξέρεις?" Τον ρωτάει καθώς χαϊδεύω το μαλλί του

"Ε φυσιολογικό είναι εγώ είμαι άντρας σου" λέει αλαζονικά

Χτυπάω απαλά το κεφάλι του

"Ψώνιο ε ψώνιο"

Φιλάει την κοιλιά μου

"Έλα να κάνουμε και άλλο ένα κοριτσάκι"

Γελάω

"Λουκά σοβαρεψου. Έχεις είδη 4 παιδιά και εγώ 5"

Σηκώνεται όρθιος

"Έχεις άλλο παιδί το οποίο δεν είναι δικό μου? Ποτέ το έκανες? Το πρωί που πήγα στον Γιώργο?" Λέει τρομαγμένος

*Facepalm*

"Μωρό μου κάτσε κάτω όχι εσένα εννοώ"

Χαμογελάει και με ρίχνει πίσω στον καναπέ

Με φιλάει έντονα στα χείλη για λίγα λεπτά

"Το ξέρω χαζουλα. Σου έχω τόση εμπιστοσύνη και σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν σου βρίσκω ελάττωμα"

"Ναι καλά. Έχω γεράσει" γκρινιαζω

"Είσαι η πιο υπέροχη γριά που ξέρω"

"Γρια? Δεν είμαι γρια"

Γελάει

"Σε αγαπάω"

Λουκάς

Την τυλίγω κάμερα με την κουβέρτα

"Έχουμε γεράσει για να βγαίνουμε ραντεβουδακια" γκρινιάζει

"Δεν έχουμε γεράσει. Μπορούμε ανετα να κάνουμε ακόμα ότι θέλουμε μωρό μου. Κοίτα τους" της λέω ενώ κοιτάζω τα παιδιά μας που κάθονται όλα μαζί

Γυρνάει το βλέμμα της εκεί

"Αυτοι μωρό μου μας δείχνουν καθημερινά ότι είμαστε νέοι. Έχουμε τόση ζωή μπροστά μας να απολαύσουμε τα παιδάκια μας να παντρεύονται, να κάνουν οικογένεια. Έχουμε να ζήσουμε τόσα πολλά"

"Δεν θα είμαστε όμως οι πρωταγωνιστές πλέον"

Χαμογελάω και φιλάω το κούτελο της κοπέλας που ερωτεύτηκα όσο καμία στην ζωή μου

"Στην δική μας ιστορία οι μόνοι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς ζωή μου. Άλλωστε είσαι η πρωταγωνίστρια της δικής μου καρδιας δεν σου φτάνει αυτό?"

Χαμογελάει ενώνοντας τα χείλη μας

"Μου φτάνει και μου περισσεύει. Άλλωστε η δική μου ζωή είναι ολοκληρωμένη και εσύ είσαι η αιτία για αυτό"

"Σε αγαπάω" ψυθιριζω πάνω στα χείλη της

"Και εγώ σε αγαπάω"

Ομγγγ🥺

Τελειωσεε...

Οκευ οκευυ ξέρω ότι ο επίλογος δεν ήταν ιδανικός αλλά ήταν αρκετά κοντά στην πραγματικότητα

Ελπίζω να σας άρεσε ο επίλογος και ακόμα περισσότερο η ιστορία 🙈

Ο Λουκάς και η Δανάη δεν είχαν τόσες στιγμές μαζί όσο έχουν πρωταγωνιστές σε άλλες ιστορίες αλλά πιστεύω ότι αυτά που έζησαν ήταν υπέροχα❣️

Τουλάχιστον για εμένα 🙋

Θέλω γνώμες και πολλαα σχόλια 😉

Ευχαριστώ για τα αστεράκια και τα σχόλια στην ιστορία💘

Ελπίζω να σας δω σε άλλα βιβλία που γράφω τώρα και σε ένα νέο που θα ανέβει σε λίγη ώρα

Θα τα πούμε (ελπίζω) σε κάποιο άλλο βιβλίο💕

Πολλά φιλιά και να προσέχετε τους εαυτούς σας❣️

Αντίο ❤️