Επειδή πιστεύω πως είναι θέμα, που κάποιους τους ενδιαφέρει, όπως και μένα μου αρέσει, είπα να γράψω ένα δεύτερο κεφάλαιο τις ιστορίας. Να εστιάσω πλέον εδώ κυρίως πως τελικά αντιμετωπίζεται και για τους γύρω ανθρώπους. Ελπίζω να σας διαφωτίσει! Μπορείτε να γράψετε σχόλια διευκρινιστικά ή με απορίες ή σε προσωπικό μήνυμα, αν δεν θέλετε να είναι δημόσιο. Αυτή η ιστορία είναι για να βοηθήσει όσο γίνεται.

Ήρθε η ώρα που έπρεπε να ξεπεράσω το μεγάλο μου πρόβλημα με τα κιλά. Το πρώτο και σημαντικό βήμα ήταν η συνειδητοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης και η πραγματική θέληση να αλλάξω.

Είχα δει πως αντί να δώσω την χαρά και να πάρω σχόλια ενθουσιασμού, απογοήτευα τους δικούς μου. Σταμάτησα να εθελοτυφλώ, οτί τρώω κανονικά. Κάθε μέρα προσπαθούσα να αυξήσω έστω κατά μια μπουκιά το φαγητό μου.

Το μισό τόστ, έπρεπε να γίνει πάλι ολόκληρο και να τρώω γεύματα αντί γάλα. Πολλές φορές με βοηθούσε στις τύψεις, το να μην πιω γάλα, ώστε να φάω κάτι λίγο παραπάνω. Μου ήταν πιο εύκολο να διαχειριστώ το άγχος με τα κιλά μου έτσι.

Μετά ένα από τα βασικότερα βήματα είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Μέχρι τότε ήμουν τελειομανής. Είναι χαρακτηριστικό της ανορεξίας και δεν βοηθάει καθόλου στην θεραπεία. Αν θέλει να γίνει κάποιος υγιής, πρέπει να αφήσει πίσω του αυτό το κακό συνήθειο.

Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι σε όλα και να μας αγαπάνε όλοι. Αυτή η πραγματικότητα σε κάνει να σκέφτεσαι πιο ουσιαστικά τα πράγματα. Γιατί τα άτομα που παλεύουν με ανορεξία, επιδιώκουν την αγάπη και τον θαυμασμό σε υπερβολικό βαθμό. Μπαίνουν στην διαδικασία αυτή, όχι για τους ίδιους, αλλά για την κοινωνία.

Έτσι χρειάζεται ριζικές αλλαγές και εκεί πάει πίσω πολύ κάποια άτομα. Μην θέλουν τον απόλυτο έλεγχο θερμίδων. Πρέπει να πολεμήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αντιλήψεις τους, για να ξεπεράσουν την διατροφική διαταραχή σε αρκετά επίπεδα. Αυτός είναι ο λόγος που άτομα με αγωγή, φάρμακα και άλλα, τελικά δεν τα καταφέρνουν.

Είναι δύσκολο να αλλάξεις κάποια χαρακτηριστικά, αλλά όλοι έχουμε μέσα μας την δύναμη, αρκεί να υπάρχει η θέληση. Θα σας φέρω παραδείγματα να γίνει πιο κατανοητό. Όπως προσπαθούμε να αλλάξουμε σε σχέσεις την παθολογική ζήλεια ή τσιγκουνιά κάποιου, και είναι δύσκολο τις περισσότερες φορές να αλλάξει ο άλλος, κάπως έτσι είναι και αυτό, αλλά λίγο πιο δύσκολο.

Όταν άρχισα δειλά δειλά να τρώω, με βοήθησαν αρκετά οι δικοί μου. Πώς; Σταμάτησαν τις υπερβολικές πιέσεις, οι οποίες πραγματικά κατέληγαν σε αδιέξοδο και έκανε τα πράγματα χειρότερα. Όταν αντιμετωπίζεις τέτοια κατάσταση, θες ανθρώπους δίπλα σου, όχι απέναντι σου για να σε κρίνουν.

Πραγματικά μόνο χειρότερα τα κάνει αυτό.

Το καλύτερο που έκαναν οι δικοί μου, ήταν πως κανόνιζαν να τρώμε μαζί. Ας πούμε τα βράδυα, ακόμα και να μην ήθελαν, βάζαμε ταινία, κάνοντας hot dogs. Αυτό ήταν κίνητρο να τρώω και πράγματα που δεν έτρωγα.

Σιγά σιγά έβαλα στην διατροφή μου έτσι και απαγορευμένα μέχρι τότε πράγματα, όπως σοκολάτες. Ανοίγαν μια και τρώγοντας όλοι, μου δίναν και μένα. Όλα αυτά χωρίς πίεση. Τα δεχόμουν απλά επειδή μου άρεσε αυτό με την παρέα.

Στην αρχή ήμουν αρνητική, αλλά όσο έβλεπα το γεγονός πως επιδοκιμάζαν όταν έτρωγα μαζί μου, ήταν δύσκολο να μην φάω έστω λίγο.

Αυτό έκανε να μειώσω αναψυκτικά ή γάλατα, που ήταν πλέον περιττές θερμίδες και όχι απαραίτητα γεύματα. Με καθησύχαζε στο άγχος και πλέον δεν τα είχα τόσο ανάγκη να γεμίσω το στομάχι μου, καθώς είχα βάλει γεύματα.

Βέβαια να πω, αυτό πρέπει να γίνει μόνο αν αυξηθεί πραγματικά η ποσότητα φαγητού, όπως πως και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Κάθε άτομο έχει τις δικές του ανάγκες, δεν είναι όλοι ίδιοι για να έχουν ανάγκη τα ίδια πράγματα.

Επίσης κάτι άλλο σημαντικό. Ήμουν πολύ ιδιότροπη στο φαγητό και έτρωγα περιορισμένα είδη φαγητών. Οι δικοί μου απλά άκουγαν τις επιθυμίες μου κάθε φορά, προκειμένου να φάω. Βοήθησε και αυτό πολύ.

Δεν μου είπε ποτέ κάποιος θα φας αυτό το φαγητό ή τίποτα. Το λέω, γιατί κάποιες φορές στα παιδιά που είναι επιλεκτικά, ακολουθείται μια πιο αυστηρή αντιμετώπιση. Κατά την γνώμη μου μέγα λάθος. Όχι μόνο για τα παιδιά που έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά γενικά.

Είναι λάθος να τα καταπιέζουμε για την ποσότητα ή ποιότητα φαγητού οποιοδήποτε παιδί. Μόνο κακό μπορείς να πετύχεις. Τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να οδηγήσουν σε διατροφική διαταραχή ή παχυσαρκία κάποια στιγμή όντας ελεύθερο από την επιτήρηση.

Τέλος σε άτομα με ανορεξία, μην τα " απειλούμε " για να γίνουν καλά. Ας πούμε, φάε γιατί αλλιώς θα σε πάω σε ψυχολόγο ή θα χωρίσουμε. Δεν είναι σωστός τρόπος να δώσεις κίνητρο.

Ευχαριστώ πολύ για όσους διαβάσατε αυτά τα λίγα πραγματάκια για το θέμα. Είναι ένα κοινωνικό θέμα που με έχει ευαισθητοποιήσει και μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Ο τρόπος σκέψης, αυτή η κακιά - περίεργη συνήθεια που οδηγεί σε αυτοκαταστροφή τον άνθρωπο. Όσοι θέλετε μπορείτε να απευθεινθείτε οπουδήποτε, πέρα από μένα. Πάντα υπάρχουν άτομα, έτοιμα να μας συμπαρασταθούν και να ακούσουν με ενδιαφέρον, όχι από κουτσομπολιό τα πρόβληματα μας! Καλή συνέχεια εύχομαι και ελπίζω να κάλυψα αυτό το θέμα!☺💗