Το φεγγάρι παίρνει την θέση του ήλιου, και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης πέφτουν για ύπνο.

Εκτός από εκείνους όπου ζουν στα μικρά στενά με τα παλιά νεοκλασικά σπίτια.

Με της πόρτες στην σειρά όπου το χρώμα τους έχει ίσα ίσα ξεθωριάσει από τον καιρό.

Με της ελάχιστες ρωγμές να έχουν καλύψει κάποιο μέρος τους κάνοντας περίεργα σχέδια. Σαν να ήθελαν να δείξουν κάποιο ξεχωριστό νόημα, η ζωή σε εκείνα τα σπίτια.

Στα σπίτια όπου κόκκινα φωτάκια τρεμοπαίζουν.

Φαναράκια όπου δείχνουν το δρόμο σε κάθε ψυχή όπου αναζητά ικανοποίηση και σεξουαλικη συνεύρεση με χρηματική ανταμοιβή.

Εκεί όπου οι περισσότεροι άνθρωποι πάνε να κάνουν ότι είναι, και να φύγουν.

Μπαίνεις, διαλέγεις, πληρώνεις, και φεύγεις.
Τόσο απλά.

Είτε επειδή δεν έχουν σύντροφο.

Είτε επειδή δεν μπορούν να ζητήσουν το συγκεκριμένο όπου θέλουν από το σύντροφό τους.

Γιατί όπως λένε πολλοί.

«Θα με χωρίσει.»

Λόγοι φυσικα υπάρχουν αμέτρητοι.

Και άλλοι τόσοι, γιατί κάποιος μπορεί να διάλεξη ένα τέτοιο επάγγελμα.

Με τίτλους: πόρνος, ιερόδουλος, ιερόδουλη, πορνη, πουτανα.

Με έντονες αρνητικές εκφράσεις από τους κοινούς ανθρώπους.

Συμπεριφορές κακιάς, και μίσους.

Ένας δρόμος όπου τίποτα δεν είναι εύκολο σε καμία περίπτωση και οπτικής.

Σε στενά, και πεζοδρόμια όπου βάφτισαν αμαρτωλά.

Σε οίκους ανοχής, Όπου όλοι σηκώνουν το δάχτυλο για να τον δείξουν. Είτε από θαυμασμό, είτε από επιλογή, είτε από αηδία.

Όπου τους δώσανε και δεύτερο και τρίτο όνομα.

«Μπορντέλο» και «μπουρδέλο»

Όπου στης μέρες μας το τελευταίο είναι ο ποιος συχνός όρος όταν αναφέρονται για τα σπίτια αυτών των ενηλίκων δραστηριότητων.

Όπου κάθε πόρτα, έχει και μια ιστορία.

Και μια ιστορία, σε κάθε πόρτα.

Ένας κόσμος, μέσα στον κόσμο.