"Οχι... Οχι...
Σε παρακαλώ μην το κάνεις. "

Σχολείο...
Μάθηση...
Φίλοι...
Καλοί...
Αγαπητοί....
Ψεύτικοι...

Συμμαθητές...
Καλοί...
Κακοί...

[......]

Περπατώ ανάμεσα από εσένα...
Απο εκείνη...
Απο αυτόν...
Απο όλους...

Περπατώ στον κίτρινο διάδρομο...
Ανάμεσα απο βαριεστημένα σώματα...

Το κρύο είναι τσουχτερό...
Είναι πρωί...
Σε λίγο αρχίζει η κόλαση...

Ενας εκκωφαντικός ήχος τρύπησε τα αυτιά μου...
Διάλυμα...

(...)

Εκείνος...
Εκείνη...
Και άλλοι πολλοί....

Συμμαθητές και μια κοπέλα...
Στην τουαλέτα...
Ξύλο...
Μυρωδιά αίματος...

Οχι εκείνου...
Ούτε εκείνης...
Ούτε τών άλλων πολλών...

Μονο αυτης...
Γιατί αυτή...
Είναι σκουπίδι...
Ζωω...
Σκατά...

"Οχι... Οχι...
Σε παρακαλώ μην το κάνεις.
Γιατί το κάνεις δεν έκανα ποτέ τίποτα... "

Φωνή...
Τρεμάμενη...
Φοβισμένη...
Ξεφτιλισμενη...

Ξύλο...
Και χαρακτηρισμοί...
Και άλλο ξύλο...

Τίποτα...
Ησυχία...
Κανένας...
Μόνο αυτή...
Αίμα...
Γλυκό...
Μαύρο...
Τρέχει παντού γύρω της....

Κλάμα...
Δάκρια μαύρα...
Κρύα δάκρια...

Γιατί?
Γιατί σε αυτήν?...
Γιατι σε εμένα?
Σε εσένα?
Σε εκείνους?

Γιατί σε κάποιον??

Περπατάει...
Ανάμεσα σε κίτρινους τοίχους...
Κάθετε σε ενα άσπρο θρανίο...

Τέλος...
Αύριο...
Ξανά...
Κάθε μέρα...
Πάντα...

Σήμερα και πάλι τα ίδια...
Αλλά διαφορετικά...
Ποτε ξανά τα ίδια...

Σήμερα έξω...
Μπροστά σε όλους...

"Να μην σε ξαναδώ εδω...
Τα ζωα πάνε στο στάβλο...
Εδω δεν είναι στάβλος...
Δεν ανήκεις εδώ.... "

Σηκώνεται...
Ολοι έξω...
Ζευγάρια ματιών πανω της...
Γέλιο...
Χλεβαστικο...

Ντροπή...
Ρεζίλι...
Στεναχώρια...
Απελπισία...

Τρέλα...
Παραλογισμός...

(...)

"Ελα Ελπίδα κάντο..."
Οχι δεν πρέπει δεν είναι σωστό...

"Και αυτό ειναι σωστό;"
Οχι..

"Γι αυτό σου λέω άφησε με να σου δείξω την γλύκα... "
Οχι φοβάμαι...

"Δεν θα πονέσεις καθόλου... Δεν θα σε αφήσω να πονέσεις... Αφου σου είπα... Σε αγαπώ... Το ξέχασες.... "
Οχι... Και εγω σε αγαπώ...

"Τότε παραδώσου στήν αγκαλιά μου... "
Θέλω... Θέλω να νιώσω πως είναι να σε αγαπάνε...

"Ελα Ελπίδα εγω θα σου δείξω πως είναι... "

(...)

Τίποτα...
Ησυχία...
Μόνο εγω και εκείνοι...
Εκείνοι που με βρίζουν...
Με χτυπάνε...
Δεν με ξέρουν...
Δεν μου έχουν μιλήσει ποτε...

Αλλά το κάνουν...
Το κάνουν...

Τρέλα....
Ξαφνικά μόνο τρέλα...

Σηκώνομαι όρθια...
Στην μέση όπου βρίσκομαι...
Με βλέπουν όλοι...

Γελάω...
Γελάω πολύ...
Γέλιο τρελό...
Τρομαχτικό...
Φρικιαστικό...

Φόβος...
Στα μάτια τους...
Στα μάτια εκείνου...
Εκείνης...
Αλλων πολλών...

Τρέλα μόνο μέσα μου...
Μια φωνή μου λέει κάψε...
Σκότωσε...
Διέλυσε...

Γέλιο...
Πολύ γέλιο...
Οχι απο εκείνους...
Απο εμένα...

(...)

Ξαφνικά τα μάτια της μαυρίζουν...
Τα Μάλια τής κοκκινηζουν...
Τα ρούχα της έχουν γίνει ενα μαύρο φόρεμα γεμάτο ματωμένα δάκρια στολισμένο...

Και γελάει...
Τρομαχτικά...
Σαν τρελή...
Μπορεί όμως και να είναι...

Πλησιάζει γύρω τούς...
Γύρω τού...
Τον πιάνει από το λαιμό...
Τον κοιτάει...
Βαθειά μεσα στα μάτια...
Παραλύει...
Φόβος...
Το μυρίζει παντού επάνω του...
Τον αφήνει...
Να πέσει κάτω....

Βαδίζει πρός εκείνη, εκείνη που τωρα ειναι μαρμαρωμενη από τον φόβο της, και κοίτα με γουρλωμένα μάτια....

Πηγαίνει κοντά της, της χαϊδεύει τα μαλιά και της ψιθυρίζει
"Τωρα θα δείς τι πάει να πει αληθινό ζωω αγάπη μου... "

Προχωράει προς τα σκαλοπάτια της αυλής...
Τα ανέβει βασανιστικά...
Αργά...
Βαριά τα βήματα που κάνει...

Ανεβαίνει στο ποιό ψηλό σκαλοπάτι...
Γύρνα και υποκλίνεται σε αυτούς...

Και φωνάζει...

"Ελπίζω τωρα που θα φύγετε να μην ξεχάσετε ποτέ τι θα πει νά καίγεσαι..."

Κατεβαίνει ξανά τα σκαλοπάτια...
Γελάει...
Πολύ ,πολύ δυνατά....

Φτάνει ξανά στο κέντρο της αυλής...
Και τότε όλα μαυρίζουν...
Παντού ησυχια...
Κανένας ήχος...
Κανένα σημείο ζωής...
Μόνο φόβος...

Κάνει στροφές γύρω απο τον εαυτό της...
Τούς κοιτάζει όλου προσεχτικά...
Εναν εναν...
Κοιτάζει τα μάτια τούς που τώρα έχουν βυθιστεί στον φόβο..

Και ουρλιάζει "ΚΑΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΖΩΑ!!!"
ΜΠΑΜ
Δυνατός ήχος...
Πολύ δυνατός...
Και ζέστη...
Πολύ ζέστη...
Φωτιά!
Πολυ φωτιά...
Πάνω σε παιδιά, φωτιά πάνω σε εκείνον, πάνω σε εκείνη και σε άλλους πόλους...

Φωτιά στο κτίριο...
Στα πάντα...
Ουρλιαχτά πόνου...
Απόγνωσης...
Φόβου...

Μυρωδιά καμένης σάρκας...
Και γελιο...
Γέλιο ήσυχο και εκκωφαντικό...

Αυτή στην μέση και γύρο γύρο καμένο...
Καμένοι...
Ανθρωποι...
Παιδιά...
Συμμαθητές...
Φίλοι...
Περνάει πολύ...
Ωρα πολύ...
Τώρα ποιά τίποτα...
Τίποτα μόνο αυτή και στάχτες τώρα...
Καμένα άψυχα σώματα...
Και αυτή στη μέση να γελά και να κλαίει ταυτόχρονα...

"Αυτο για να μάθετε να μην κοροϊδεύετε ανθρώπους που δεν ξέρετε τι κατάρα έχουν... "