Με βλέπεις να φωνάζω καί να βρίζω...
Να είμαι οξυθυμη και νευρική...

Ναί το παραδέχομαι, το κάνω...

Αλλά δεν είμαι πάντα έτσι...

Πολλές φορές ψιθυρίζω και μιλάω ευγενικά...
Είμαι απαθής και ήρεμη...

Γελάω πολύ και χαμογελώ μέχρι τα αυτιά...

Κλαίω και ουρλιάζω, ενώ τα δάκρια μου μουσκεβουν τα μάγουλα μου...

Είμαι ευαίσθητη και κλαίω...
Αλλά είμαι σκληρή καί κρύα...

Φαίνομαι χαζή και ευκολόπιστη!
Είμαι πανέξυπνη και δεν εμπιστεύομαι κανέναν...

Με βλέπεις αλλά δεν με ξέρεις...
Δεν μπορείς να καταλάβεις τι είμαι μόνο βλέποντας με...

[...]

Απόψε είμαι πολύ όμορφη...
Τόσο αιθέρια και αγνή που είναι σαν όλο το κακό του κόσμου να μην με έχει αγγίξει....

Τα κατάμαυρα μαλιά μου παίζουν ένα τρελό χορό απο καλοσχηματησμενες μπούκλες...

Χρυσή σκιά αγκαλιάζει τα κόκκινα μάτια μου...
Και έντονο ροζ φωτίζει τα χλωμά μάγουλα μου...

Δεν είναι έτσι όμως...
Καθόλου έτσι...

Καταβάθος είμαι τόσο άσχημη που αν με κοιτούσες θα πέθαινες εκείνη την στιγμή!

(...)
Είναι υπέροχα εδω!
Τόσο υπέροχα που ίσως και για μια στιγμή ζέστη χαϊδεύει την κρύα και παγωμένη καρδιά μου αλλά ίσως και οχι...

Ομορφος κόσμος και υπέροχη μουσική...
Κόσμος ψεύτικος και ύπουλος...

Τίποτα δεν είναι αυτό που φένεται...
Και ποτέ ξανά δεν θα είναι...

Γιατί πρέπει να ξέρεις οτι σε αυτόν τον μίζερο και σκοτεινό κόσμο ο καθένας φοράει και απο μια διαφορετική μάσκα...

Κάποιες ειναι σκοτεινές και μαύρες και άλλες φωτεινές και χαρούμενες...

Αλλά να ξέρεις οτι πίσω απο την μάσκα σε περιμένει ένας δαίμονας...
Ισως και εσυ πίσω απο την μάσκα σου να είσαι ένας δαίμονας!
Αλλά αυτό μόνο εσυ το ξέρεις...
Και καμία φορά οχι...

[......]

Περπατάω πρός το κέντρο αυτής της πανέμορφης αίθουσας και προσπαθώ να βρώ το επόμενο μου θύμα...

Η μάλλον αυτός προσπαθεί να βρεί εμένα...

...

Και νάτος με βρήκε...

Τόσο όμορφος και γοητευτικός...
Τόσο επικίνδυνος...

Ερχεται απο πίσω μου, ύπουλα να με προσεγγίσει...
Γιατί καταβάθος είναι ύπουλος και πονηρός...

Αγνοώ για λίγο την ύπαρξη του και κάνω πως δεν τον βλέπω.

Μέχρι που έρχεται και μου αγγίζει τον ώμο για να τον προσέξω...

Γυρίζω για να τον αντικρίσω...
Και τον κοιτάζω βαθειά μέσα στα μπλέ του μάτια και ψάχνω τα ποιό βαθειά και απόκρημνα μυστικά του...
Και αυτό που βλέπω ειναι μίσος καταστροφή και πόνος...
Πόνος...
Πόνος τον οποίο αυτός δημιούργησε...
Ζωές μικρών ανθρώπων που κατέστρεψε...

Πόνο...

Και αμέσως κάτι φουντώνει μέσα μου!
Δεν είναι τίποτα παραπάνω απο την στυγνή και αναπόφευκτη ΕΚΔΙΚΗΣΗ...

Του χαμογελάω και εγώ...
Με το ίδιο κακό και ύπουλο χαμόγελο...

Γιατί στο τέλος είμαστε ίδιοι...
Ειμαστε το ίδιο τέρας που δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένα ζωω το οποίο διψά για αίμα...

Με πιάνει από το χέρι και με συνοδεύει στον επάνω όροφο...

Με το που τον αγγίζω εχω την δυνατότητα να δω όλη την πολυτελή και καταστροφική ζωη του.

(...)

*κλάμα παιδιού *

"Οχι κύριε! Αφήστε με δεν έκανα κάτι κακό! Αφήστε με να πάω στην μαμα μου! "

"Γιατί αγάπη μου ; δεν θέλεις να μείνεις με τον μπαμπάκα σου; θα περάσουμε πολύ ωραία θα το δεις! "

"Οχι κύριε δεν θέλω! Δεν είστε ο μπαμπάς μου! Ουτε που σας εχω ξαναδεί! "

"Μα αγάπη μου πως δεν με θυμάσε; δεν θυμάσαι τις σοκολάτες που σου έδινα όταν είσουν ποιό μικρή; "

"Οχι κύριε! Δεν θυμάμαι! Αφήστε με!!"
"Αφήστε με σας λέω!... Θέλω να πάω πίσω. Θέλω την μαμά μου... ΜΑΜΑ!!! "

"ΣΚΑΣΕ!! "

ΜΠΑΜ

Αίμα τρέχει απο το στόμα του μικρού παιδιού...

(...)

Τρέλα...
Τρέλα κατακλύζει το μυαλό μου...

Δίψα...
Αφόρητη δίψα για εκδίκηση!

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο.
Δεν μπορώ ποια να ελέγξω τον ευατό μου...
Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται και γίνονται ακόμα ποιο βαθειές και μαύρες.
Ενώ το χρώμα των ματιών μου απο κόκκινο γίνεται σκούρο μπορντό.

Τα νύχια μου γίνονται γαμψοτα και μυτερά. Μαύρο χρώμα τα στολίζει.

Ενώ ενα παραφρονο χαμόγελο σχηματίζεται στα κόκκινα πλέον χείλη μου.

Το βλέμμα του είναι τρομοκρατημένο.
Καθώς αντικρίζει την αποκρουστική μου εμφάνιση...
Ενω μπορώ να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς του να αυξάνονται με απίστευτη ταχύτητα.

Ενώ δάκρια τρέχουν απο τα μάτια του και μύξες απο την μύτη του.

Η εικόνα του σιχαμερή.
Λυπητερή και άσχημη.

Μπορώ να νιώσω την αγωνία του να μεγαλώνει σε κάθε μου βήμα που κάνω για να φτάσω κοντά τού...

"Φύγε! Φύγε! Οχι οχι! Φύγε! Τέρας! Είσαι ενα τέρας! Φύγε μακριά μου! "

Πλησιάζω και σχεδόν βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο...

"Θα σε πληρώσω. Θα σου δώσω οσα λεφτά θέλεις. Εχω πολλά λεφτά. Θα σου δώσω οτι θέλεις! Μόνο άφησε με να ζήσω! Σε παρακαλώ. "

Η σπαρακτική φωνή του μελωδία στα αυτιά μου.

Τον πλησιάζω και του χαϊδεύω το μάγουλο...
Του ψιθυρίζω

"Χμ... Ενα και μόνο πράγμα θέλω απο σένα...
Μπορείς να μαντέψεις τι είναι;..."

"Τ.. Τι; "

"Η Ζωή σου!... "

"Οχι οχι! Μην το κάνεις, οχι. Θα αλλάξω, στο υπόσχομαι θα αλλάξω! Μην με σκοτώσεις. "

Χαμογελάω ψυχρά με αυτά που λέει...

"Μα γλυκέ μου, δεν σε σκοτώνω, απλός σου δίνω ενα εισιτήριό για την κόλαση. "

"ΟΧΙ!.... "

Τα γαμψα μου νύχια τρυπαν το δέρμα του.
Τον τρυπαω με δύναμη και μπηγω το χέρι μου πολύ βαθειά μέσα του...
Σπρώχνω με περισσότερη δύναμη το χέρι μου στο μέρος που είναι η καρδιά του...

Σπρώχνω μέχρι να τήν φτάσω...
Είναι τόσο ωραία και ζέστη μέσα στο χέρι μου...

Την αισθάνομαι να χτυπάει σε εναν ξέφρενο ρυθμό μέσα στην κρύα παλάμη μου...

Τον κοιτάζω λίγο ακόμα μέσα στα σκούρο γαλάζια πλέον μάτια τού και χαμογελάω καθώς τραβάω απότομα και ξεριζώνω την καρδιά του...
Αίμα...
Το αίμα του πέφτει καυτό πάνω στο δέρμα μου...
Και η παλάμη μου στάζει απο το αίμα της καρδιάς του καθώς την κρατάω σφιχτά...
Είναι τόσο μικρή...
Σαν ξεφούσκοτο μπαλόνι...
Είναι νεκρός πλέων...

Υπέροχη η μυρωδιά του...
Και η γεύση του ακόμα περισσότερο.

(...)

Τελείωσε πλέων...
Δεν υπάρχει τίποτα απο αυτόν...
Αλλη μια ψυχή στήν απέραντη συλλογή μου...
Στην πολυτελή και μακάβρια συλλογή μου...

Κατεβαίνω κάτω στην σάλα και κοιτάζω γύρο μου...

Ποιό θα είναι το επόμενο θύμα μου;
Μήπως εσυ;...