Σηκώνω το χέρι μου και το τείνω πρός το μέρος του.
Μαζεύω όλη μου την ενέργεια και του ρίχνω αυτήν την σκοτεινή δύναμη που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο παρά μόνο την απόλυτη κακιά του κόσμου.

Αλλά πρός έκπληξη μου αποφεύγει την επίθεση μου και έρχεται απο πίσω μου προσπαθώντας να σκοτώσει τον δαίμονα μου.
"Τι έκανες?? Θέλεις να πεθάνεις?? Κανένας δεν Τον πειράζει ακούς!? Κανένας!... "

Του ουρλιάζω με ολη την δύναμη μου.

"Συγνώμη δεν εχω τίποτα προσωπικό εναντίον σου και εναντίον της εμμονής που έχεις για αυτόν αλλά δυστυχώς πρέπει να τον σκοτώσω. "

Μου λέει με ενα χαλαρό ύφος.

Ακούγοντας τις λέξεις αυτές αισθάνομαι λες και μου ξερίζωσαν την καρδιά.
Οχι. Δεν γίνεται να μου Τον πάρει. Μόνο αυτός μου έχει μείνει! Μονο αυτός με αγαπάει. Μόνο αυτός μου στάθηκε στον πόνο και το μαύρο μου.
Οι κόρες μου διαστέλλονται ακόμα ποιό πολυ ενω αισθάνομαι την δύναμη να μαζεύεται πάλι στα χέρια μου.

"Κανένας δεν θα μου τον πάρει!! Ακούς??? Κανένας! Δεν έχεται το δικαίωμα να το κάνετε! Κανένας απο εσάς δεν θα το κάνει! Θα σκοτώσω όποιον προσπαθήσει να μου τον κλέψει. Είναι δικός μου. Δικος μου!! "

Και με αυτά τα λόγια εκτοξευω την δύναμη που κρατούσα στα χέρια μου ενω κατευθύνομαι σε αυτόν με μόνο σκοπό να τον σκοτώσω....

[...]

Παλεύουμε πλέον γιά ώρες εχω κουραστεί και δεν νιώθω τα πόδια μου.
Ενω εκείνος στέκεται χαλαρός μπροστά μου. Αισθάνομαι τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.

Οχι!
Οχι. Δεν πρέπει να πέσω.
Δεν πρέπει να επιτρέψω σε κανέναν να μου πάρει μακριά το μονο πολύτιμο πράγμα που είχα ποτε στην ζωή μου.

Αισθάνομαι βαριά τα πόδια μου ενω ιδη αιμορραγώ απο τα πλευρά μου.
Τρέχω κατά πάνω του και κρατώντας με το ένα χέρι τα πλευρά μου με το άλλο προσπαθώ να επιτεθώ.

Μα δεν τα καταφέρνω...
Με αποφεύγει πολύ καλά.
Εχω αρχισει και εξαντλούμε σε πολύ μεγάλο επίπεδο.
Μια αποτυχημένη μπουνιά.
Και άλλη μία.
Και άλλη μία.

Γυρνάει απο πίσω μου και μου δίνει ενα χτύπημα στον σβέρκο...

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να πέφτω στο χιόνι και αυτόν απο πάνω μού να με κοιτάει.

[......]

Αισθάνομαι το σώμα μου βαρύ και δεν μπορώ να κουνήσω ούτε ενα εκατοστό του. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ανοίξω σιγά σιγά τα μάτια μου.

Παρατηρώ λιγο που βρίσκομαι. Είμαι σε ένα πολυ μαλακό και ζεστό κρεβάτι, μέσα σε ενα ξύλινο σπίτι. Κοιτάζω πρός τα αριστερά μου και βλέπω άσπρες βούλες να πέφτουν απο τον ουρανό. Ακόμα χιονίζει.

Και νιώθω κατι.
Κάτι πολυ κακό.
Σαν να έφυγε κατι σημαντικό απο μέσα μου σαν ενα κομμάτι του σώματος μου, του μυαλού μου να ξεκόλλησε και έφυγε μακριά.

Κάνω να σηκωθώ.

"Αχ! "

Ενας δυνατός πόνος διαπερνάει τα πλευρά μου ενώ ενα δάκρυ συνοδεύεται στο δεξί μου μάτι.

Ντουπ ντουπ...

Ακούω βήματα.
Βαριά βήματα. Σαν κατι να έρχεται.
Το ένστικτο μου φωνάζει να φύγω να τρέξω. Το υπακούω. Αφαιρώ τα σκεπάσματα μου και με αυτό το άσπρο νυχτικό που φοράω κρατώντας ταυτόχρονα και την πληγή στα πλευρά μου σωριάζωμαι στο πάτωμα.

"ΑΧ!Γαμώτο! "

Μια πληγή που είχα στο πόδι άνοιξε και έλουσε το ξύλινο πάτωμα με αίμα.
Σέρνομαι όσο ποιό πολύ μπορώ πρός την πόρτα αλλά δεν καταφέρνω να φτάσω. Και ξαπλώνω στο πάτωμα.

"Ελπίδα..."

Ακούω μια γνώριμη φωνή.
Γυρίζω με ορθάνοιχτα τα μάτια και με ενα φρικαρισμένο ύφος να δω ποιός είναι αυτός που με φωνάζει.

Και τον βλέπω. Ειναι αυτός. Ειναι αυτός με τον οποίο πάλεψα. Πως ξέρει το όνομα μου? Γιατί είμαι εδω? Ποιός μου περιποιηθηκε τις πληγές? Αυτός γιατί είναι εδώ? Ποιος με έντυσε με αυτό το ρούχο? Που είναι τα δικά μου? Που είναι εκείνος? Τον καλώ και δεν έρχεται.

Ξαφνικά οι ερωτήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου καθώς αυτός με πλησιάζει. Μπουσουλαω με την πλάτη πρός τα πίσω καθώς αυτός σχεδόν ειναι μπροστά μου μέχρι που ακουμπάω στον τοίχο.

Πλέων ειναι μπροστά μου. Τον κοιτάζω με τρόμο και με μιας ανοίγω τα φτερά μου και περικυκλώνω τον εαυτό μου δημιουργώντας μια ασπίδα απο φτερά γύρο μου.

"Ελπίδα μην φοβάσαι. Ανοιξέ τα φτερά σου δεν θα σε πειράξω άλλο. "

Χα βλάκα δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ανοίξω τα φτερά μου. Δεν σε εμπιστεύομαι.

"Τουλάχιστον άφησέ με μόνο να σου φροντίσω τις πληγές και μετά κάνε οτι θέλεις! "

Δεν απαντάω.

"Πως το βλέπεις δηλαδή τώρα ρε Ελπίδα?? Θα μου λερώνεις για πολύ ακόμα το πάτωμα με αίμα? Και στην τελική αν δεν με αφήσεις να σε βοηθήσω θα πεθάνεις από αιμορραγία! "

Μου λέει με έναν ενοχλημένο ύφος.
Δίκιο έχει...
Αλλά δεν μπορώ να τον εμπιστεύομαι δεν είναι άξιος για εμπιστοσύνη. Και δεν είναι εδω αυτός για να μου πει τι να κάνω.
Μα που νάναι? Τόση ώρα τον καλώ γιατί δεν έρχεται??

Και με αυτές της σκέψεις ανοίγω τα φτερά μου και αντικρίζω ενα χλωμό δέρμα δυο πράσινα μάτια να με κοιτάνε και μια φωνή να μου λέει

"Γεια..."

Είναι αυτός. Εκείνος που πολέμησα εκείνος που πλήγωσα. Γιατί τώρα μου φέρεται έτσι? Γιατι μετά απο όσα του έκανα με έσωσε? Κανονικά θα έπρεπε να με αφήσει εκεί να πεθάνω. Κάνω να σηκωθώ αλλά δεν μπορώ. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω...

"Ασ'το σε μένα "

Μου λέει και με σηκώνει στα χέρια και με μεταφέρει στο σαλόνι.

"Κάτσε δω και έρχομαι."

Μου λέει και απομακρύνεται.
Παρατηρώ γύρο μου.
Το σαλόνι είναι μικρό και αδιάφορο, και να ήταν ωραίο δηλαδή εγώ δεν μπορώ πλέον να ξεχωρίσω τίποτα καλό.

Εδω και χρόνια τίποτα δεν μου κινεί το ενδιαφέρον.

"Προσπάθησε να μείνεις ήρεμη. Δεν θα σε πονέσω πολυ. "

Μου λέει και με πλησιάζει με ενα βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών.

Εγω τον κοιτάζω με κενό βλέμα και δεν του απαντάω.
Με πλησιάζει και μου καθαρίζει την πληγή.
Ενας έντονος πόνος διαπερνάει τον θώρακα μου και μου μουδιάζει το πόδι μου καθώς μου ράβει την πληγή.

Αλλά εγω παραμένω ανέκφραστη κοιτώντας το κενό...

[......]

"Ετοιμη."

Μου λέει και μαζεύει το κουτί με τα ιατρικά.
Το τοποθετεί πάνω στο ποιό κοντινό τραπέζι και με πέρνει πάλι αγκαλιά και με πηγαίνει πρός το κρεβάτι πάλι.
Εξακολουθώ να είμαι ανέκφραστη κοιτώντας το κενό χωρίς να πω τίποτα.

Μόλις με ακουμπάει στο κρεβάτι πάει να φύγει αλλά τον σταματάνε οι λέξεις μου.

"Που ειναι? Που τον πηγές? Τον σκότωσες?"

Σταματάει...

"Ναι το έκανα... "

Μου λέει με ψυχρό ύφος.

"Γιατί? "

Τον ρωτάω ψυχρά συνεχίζοντας να κοιτάω το κενό ενώ αυτός ήταν με γυρισμένη την πλάτη δίπλα μου.

"Γιατί έτσι μου είπαν. Ετσι έπρεπε. "

Αποκρίνεται

"Και τώρα?"
"Τι θα κάνεις? Θα με σκοτώσεις και μένα? Η μήπως πρώτα θα με βασανίσεις? Η μήπως κάτι άλλο? "

Λέω καθώς ούτε ενα ίχνος αισθήματος δεν βγαίνει απο μεσα μου.

"Κάτι τέτοιο... "

Μου λέει και φεύγει...

------------------------------------

Γεια σας παιδιά!
Ξέρω οτι τα παρτ ειναι πολλά και κουραστικά αλλά αυτό είναι μονο διότι δεν μπορώ να το κάνω ποιό μικρό.