°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•^•°•°•

Φόρεσε ένα λευκό πουκάμισο, χωρίς όμως να το κλείσει μέχρι πάνω, ένα γκρι παντελόνι και ετοιμάστηκε. Είχε απίστευτα δύσκολη νύχτα αλλά ο επαγγελματισμός του δε του επέτρεψε να κάνει πίσω. Ούτε να αφήσει τον εαυτό του παραμελημένο. Σε μία ώρα είχε ραντεβού με την Αντζέλικα για το σπίτι. Το είχε ήδη κλείσει από ότι του είπε και θα του έδινε τα κλειδιά. Το βράδυ αργά αποφάσισε να της στείλει μήνυμα ότι έφτασαν νωρίτερα και έμεναν στο ξενοδοχείο. Μίλησε μαζί της και η κουβέντα τον ηρέμησε. Ήταν πολύ καλή γυναίκα. Απίστευτα δοτικός άνθρωπος και από τις λίγες κοπέλες που στα νιάτα του τράβηξε τη προσοχή του. Δεν έβγαιναν πολύ καιρό. Περίπου ένα χρόνο μέχρι που εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στη πατρίδα της. Δυστυχώς όμως ο Λίαμ δε μπορούσε να φύγει. Είχε ήδη μια στρωμένη δουλειά μετά τη σχολή. Προσπάθησαν να κρατήσουν μια σχέση εξ αποστάσεως αλλά απέτυχαν και παρέμειναν φίλοι.

Στην αρχή όταν την είδε στη Γρανάδα, χάρηκε πάρα πολύ. Μαζί είχαν πολύ όμορφες αναμνήσεις από τη σχέση τους. Ο Γκάμπριελ δε, χάρηκε ακόμα περισσότερο θεωρώντας πως επιτέλους ίσως είχε μια ευκαιρία να στρώσει τη ζωή του μετά το διαζύγιο. Η μητέρα του ήταν πολύ άσχημος άνθρωπος. Ο Γκάμπριελ καταβαθος χάρηκε όταν χώρισαν αλλά από την άλλη όσο μεγάλωνε και γνώριζε διαφορετικά το πατέρα του, πάντα αναρωτιόταν πως γίνεται να επέλεξε μια γυναίκα σα τη μάνα του για να κάνει οικογένεια. Ήταν χορεύτρια και εκείνη αλλά από εκείνες που είχαν μυαλό μόνο στην επιτυχία. Άρχισε να παραμελεί το σπίτι και μάλιστα έφτασε σε σημείο να απατήσει τον Λίαμ για να ανέβει επαγγελματικά κάτι που του κόστισε. Δεν ήταν ο έρωτας που τον πλήγωσε αλλά το παιδί. Ήταν πέντε ετών όταν τους παράτησε.

"Ένα κουκλί είσαι!" ο Γκάμπριελ του άφησε μια κούπα με καφέ μόλις βγήκε στο σαλονακι του δωματίου.

"Ακόμα ετσι είσαι;"

"Γιατί τι έχω;" Ο Λίαμ τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

"Ωραία τα τζιν, τα φοράω και εγώ αλλά..."

"Δε θα έρθω πατέρα. Τι δουλειά έχω; Βγείτε τα δύο σας και όταν πάρεις τα κλειδιά στείλε μου μήνυμα. Θα κόψω καμιά βόλτα στη πόλη και θα είμαι εντάξει. Εκτός αυτού, δε ψήνομαι να κρατάω φανάρι"

Ο Λίαμ κούνησε το κεφάλι του.
Αυτό το παιδί είχε ένα χαρακτήρα που τον τρελαινε. Ίσως επειδή του έμοιαζε υπερβολικά πολύ. Έτσι ήταν και εκείνος στα νιάτα του.

"Δε νομίζω να χαθείς έτσι δεν είναι;"

"Θα βρω καμιά καυτή πορτορικάνα να μου μάθει το δρόμο μη σπας το κεφάλι σου..."

"Δε παίζεσαι, το ξέρεις έτσι;"

"Είχα καλό δάσκαλο..." ο Γκάμπριελ του έκλεισε το μάτι και ο Λίαμ χαμογέλασε. Παρά τις διαμάχες τους ήταν πολύ αγαπημένοι. Εκρηκτικοί ο καθένας με το τρόπο του αλλά αγαπημένοι...

"Φεύγω. Θα σου στείλω μήνυμα. Έχε το νου σου και τα μυαλά στο κεφάλι σου"

"Πάντα έχω τα μυαλά στο κεφάλι μου πατέρα!"

"Το βλέπω..."

Ο Λίαμ πήρε τα χαρτιά του και βγήκε. Εκτός από το σπίτι ήθελε να πάει σε μια αντιπροσωπεία να πάρει αυτοκίνητο και να κινηθεί λίγο στη πόλη. Το νησί δεν ήταν μεγάλο. Βέβαια το Σαν Χουάν όπου ήταν το πανεπιστήμιο ήταν η πρώτη μεγαλύτερη πόλη του Πουέρτο Ρίκο. Έπρεπε να τη μάθει για να μπορεί να μετακινείται εύκολα μέχρι να συνηθίσει. Ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Τη παλιά πόλη και τη νέα. Η Αντζέλικα του είπε ότι το σπίτι ήταν στη παλιά πόλη. Θα έψαχνε φυσικά για κάτι κάτι καλύτερο αλλά και το ξενοδοχείο που εμένα ήταν εκεί. Του Λίαμ του άρεσε πάρα πολύ η περιοχή. Εκείνη επέμενε ότι ήταν κάπως οπισθοδρομική μα ο Λίαμ μαγεύτηκε.

Κάθε κτήριο είχε το δικό του χρώμα. Τα σοκάκια ήταν πλακόστρωτα και υπήρχε φύση και θάλασσα. Καμιά σχέση με το κέντρο. Δεν καταλάβαινε γιατί η Αντζέλικα θεωρούσε ότι το κέντρο ήταν ανώτερη περιοχή. Ο Λίαμ βρισκόταν στο παράδεισο.
Και στη Γρανάδα ενώ θα μπορούσαν να μείνουν σε κάποια ακριβή περιοχή εκείνος πάλι προτίμησε τη παλιά πόλη. Τι ομορφότερο άλλωστε από να περπατάς σε τέτοια μέρη;

Ο Λίαμ είχε αρκετά χρήματα μα ποτέ αυτά δεν ήταν η κινητήρια δύναμη στη ζωή του. Για εκείνον οι ευκαιρίες που έψαχνε δεν ήταν οικονομικές αλλά ποιοτικές. Για αυτό και αποφάσισε να δεχθεί τη θέση. Το Πουέρτο Ρίκο ήταν ένα νησί μικρής εμβέλειας ανάμεσα στη βόρεια και τη νότια Αμερική. Πάντα ήθελε να βρεθεί εκεί. Ο Γκάμπριελ είχε όνειρο να ανοίξει μια σχολή στην Αμερική αλλά ο Λίαμ ήθελε απλά να ζήσει όμορφα. Να διδάσκει το πρωί, και να γίνεται ένας απλός άνθρωπος τη νύχτα. Να χάνεται στα σοκάκια και να ζει στο ρυθμο. Έτσι μεγάλωσε.
Ίσως για αυτό τον τράβηξε τόσο η Καταλίνα.
Είχε κάτι εξωτικό επάνω της.
Κάτι που τον έκανε να ταξιδεύει. Να νιώθει.

Όπως εμφανίστηκε στη σκέψη του, έτσι και την έβγαλε. Είχε μεσημεριασει και ήταν σίγουρος ότι ίσως και εκείνη το είχε μετανιώσει και δε θα πήγαινε στη παραλία. Το βράδυ όλα ήταν αλλιως. Το πρωί ίσως είχε συνειδητοποιήσει και εκείνη πως ήταν αρκετά μεγαλύτερος της και ότι όσα έγιναν ήταν ένα λάθος. Αλλά και να μη το έβλεπε η Καταλίνα, το έβλεπε εκείνος και έπραξε ανάλογα. Έβγαλε το κινητό του και με τη βοήθεια του GPS αποφάσισε να κατευθυνθεί στη τοποθεσία που είχε ραντεβού με την Αντζέλικα...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Καθόταν στην αμμουδιά και αγνάντευε τη θάλασσα ακριβώς στο σημείο που τον γνώρισε. Ήταν ένα από τα αγαπημένα της μέρη. Άγρια παραλία. Βράχια και ηρεμία.
Έμπλεξε στα δάχτυλα τα μαλλιά της και αναστεναξε. Πόσο ηλίθια μπορεί να ήταν για να σκεφτεί ότι ο άγνωστος άντρας θα ερχόταν...
Ίσως αν δε τους διέκοπταν η Ορέλια και ο Κίαν, να έκαναν σεξ και αυτό να ήταν όλο. Ίσως αυτό να ζητούσε στη τελική.
Με τόση γοητεία ήξερε πώς να ρίξει μια γυναίκα και αυτό την θύμωσε.

Η μητέρα της πάλι σηκώθηκε χαρούμενη. Έβαλε μέχρι και μουσική στο σπίτι.
Μέχρι να ντυθεί και να ετοιμαστεί για το ραντεβού της με το νέο καθηγητή έμοιαζε άλλος άνθρωπος. Είχε καιρό να τη δει έτσι.
Έκανε κάποιες σχέσεις περιστασιακά αλλά ποτέ δεν άφηνε τον εαυτό της εκτεθειμένο. Κατά βάθος χαιρόταν για εκείνη. Απο την άλλη δεν είχε ιδέα τι θα αντικρύσει σε λίγες μέρες που άνοιγε η σχολή.

Έριξε ένα βλέφαρο στο κινητό της και σηκώθηκε. Ο ουρανός πέρα στο τελείωμα που ενώνονταν με τη θάλασσα είχε αρχίσει να μαυρίζει. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα περίμενε την καλοκαιρινή μπόρα και θα χόρευε σε αυτή αλλά δεν είχε όρεξη.

"Με συγχωρείς..." άκουσε πίσω της και γυρίζοντας είδε ένα νεαρό να πλησιάζει.
"Νομίζω χάθηκα..." ετριψε το κεφάλι του και χαμογέλασε

Η μορφή του , ήταν οικεία. Δεν ήξερε όμως γιατί. Ένιωθε σαν να τον είχε ξαναδεί. Τα χαρακτηριστικά του είχαν κάτι που δε μπορούσε να εξηγήσει μα της ήταν γνώριμο.

"Δεν είσαι από εδώ έτσι;"

"Όχι. Έχεις μήπως τη καλοσύνη να μου πεις πως να πάω στην.... Μισό..." Έβγαλε το κινητό του και εκείνη χαμογέλασε. "Στην οδό Σαν Σεμπαστιάν"

"Είσαι πολύ κοντά"

"Το ξέρω γλύκα, το θέμα είναι όμως ότι το ρημάδι το GPS δε τη βγάζει στο χάρτη..."

"Γλύκα;" απόρησε και σηκώθηκε. Τιναξε την άμμο από πάνω της και τον πλησίασε.

"Με συγχωρείς. Είναι έκφραση. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση..." είπε μαζεμένος

"Δε με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Παρόλα αυτά ακούστηκε αστείο..."

"Τότε είναι καλό. Το χιούμορ είναι το δυνατόν μου σημείο..." ανασηκωσε τα φρύδια του και η Καταλίνα γέλασε.

"Βλέπω από μετριοφροσύνη καλά πας... Δεν είσαι καν από το Πουέρτο Ρίκο σωστά;"

"Σωστά. Πώς το κατάλαβες; Έχω καμία ταμπέλα πουθενά και δε τη βλέπω;"

"Εννοείται έχεις. Τη μεγαλύτερη! Η προφορά σου..."

"Λεπτομέρειες..." της είπε παιχνιδιάρικα.

"Λοιπόν, έλα, θα σε πάω ως εκεί. Είναι ειλικρινά ένα στενό παρακάτω. Εκεί μένεις;"

"Ναι. Εκεί θα μείνω. Χθες ήρθαμε με το πατέρα μου"

Η Καταλίνα τον κοίταξε σκεπτική.

"Από που ήρθατε;"

"Κάτσε κάτσε... Δε ξέρω ούτε το όνομα σου και με ρωτάς τόσα πολλά; Κι αν είσαι καμιά τρελή;" της είπε χαμογελώντας πονηρά και άπλωσε το χέρι του "Γκάμπριελ..." Συστήθηκε "Γκάμπριελ Ριβέρα..."

"Καταλίνα Κρουζ" συστήθηκε με τη σειρά της "Και όχι δεν είμαι τρελή... Εσύ πάλι, δε ξέρω... Δε μου φαίνεσαι για λογικός..."

"Κάνουμε και αστειακια;" απάντησε αμέσως "Λοιπόν δεσποινίς Κρουζ, χάρηκα που σε γνώρισα. Και τώρα έχεις τη καλοσύνη να μου δείξεις πως θα πάω εκεί; Μετά αν θέλεις είμαι ελεύθερος και για καφέ..."

"Σαν πολλή φορά δε πήρες;"

"Τώρα αυτό το εννοείς; Να πληγωθεί ο εγωισμός μου; Η μήπως κάνεις αστειακια και να χαρώ;" την έκανε να χαμογελάσει αληθινά και κατάφερε να ξεχάσει τις σκέψεις της για λίγο. Είχε έναν χαρακτήρα που της άρεσε. Σαν να έβλεπε τον εαυτό της σε αρσενικό. Τόσο όσο θράσος χρειαζόταν για να μη σε πατήσουν. Τέτοια άτομα όμως, μέσα τους έκρυβαν και έναν άλλο άνθρωπο. Το ήξερε καλά. Καμιά φορά ήταν οι καταστάσεις τέτοιες στη ζωή που βγάζοντας χιούμορ, απλά ένιωθες καλύτερα. Παρόλα αυτά πάντα υπήρχαν και εξαιρέσεις σε όλα στη ζωή.

"Λοιπόν σε δέκα λεπτά θα πιάσει βροχή..." Ξεκίνησε να του λέει με εκείνον να κοιτάζει παράξενα τον ουρανό.

"Χαρά Θεού έχει!"

"Από εκεί... Για δες και από δω..." του έδειξε προς τη θάλασσα "Έχεις δέκα λεπτά να πας εκεί που θες και εσύ χρειάζεσαι επτά"

"Άρα έχω τρία ολόκληρα λεπτά να μείνω μαζί σου;" ρώτησε πονηρά.

"Όχι" Του απάντησε αμέσως "Έχεις τρία λεπτά να κατανοήσεις τις οδηγίες που θα σου δώσω"

"Ξενερωτη..." είπε και εκείνη του χαμογέλασε. Σίγουρα είχε αυτοπεποίθηση και χιούμορ. Και η παρουσία του συνέχισε να της είναι οικεία κατά κάποιο τρόπο.

"Το βλέπεις εκείνο το κλειστό φαρμακείο;" είπε γυρίζοντας προς το δρόμο. Ακριβώς απέναντι, όλο ευθεία το πρώτο στενό είναι η οδός που ψάχνεις..."

"Το ξέρεις ότι αν τρέξω θα κάνω πέντε λεπτά;" της είπε σκεπτικός. "Που σημαίνει ότι έχουμε άλλα πέντε λεπτά μαζί..."

"Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλω να περάσω μαζί σου αλλά πέντε λεπτά;" τον ρώτησε σοβαρή

"Αουτς! Αυτό με πλήγωσε..." απάντησε πιάνοντας τη καρδιά του.

"Έχεις χιούμορ. Στο αναγνωρίζω πάντως..."

"Πολλά έχω. Αν με γνωρίσεις θα τα μάθεις κι αυτά..." απάντησε χωρίς χιούμορ όμως. Το εννοούσε.

"Πρέπει να φύγω. Μένω στην αντίθετη πλευρά" είπε ήρεμα

"Άρα είσαι κοντά. Άρα ίσως σε ξαναδώ..."

"Ποιος ξέρει..."

"Εμείς ξέρουμε δεσποινίς Κρουζ... Εμείς ορίζουμε το αύριο. Δε στο εχουν μάθει;"

"Ε λοιπόν έχεις πλάκα εσύ..."

"Σου είπα πως έχω πολλά κρυφά χαρίσματα. Όπως έχεις κι εσύ φαντάζομαι"

"Μπορεί να έχω μπορεί και να μην έχω..."

"Τώρα αυτό ήταν πρόκληση;" είπε πονηρά

"Όχι. Ήταν γεγονός. Όλοι άνθρωποι κάτι έχουμε, κάτι βγάζουμε και κάτι κρύβουμε..."

"Μ'αρεσεις..!" παραδέχθηκε "Χωρίς πλάκα πάντως, σε ευχαριστώ πολύ. Θα προσαρμοστώ αλλά χρειάζομαι το χρόνο μου. Ξέρεις που είναι η ακαδημία Κομπέι;"
Η Καταλίνα σαστισε. "Τι έπαθες;"

"Τίποτα. Γιατί ρωτάς;"

"Ξεκινάω σε λίγες μέρες..."

Έμεινε για λίγο σκεπτική

"Από που είσαι;"

"Α τώρα ενδιαφέρεσαι;"

"Όχι, χωρίς πλάκα ρωτάω..." είπε σοβαρή

"Απο τη Γρανάδα. Ο πατέρας μου πήρε..."

"Μετάθεση στο πανεπιστήμιο της μητέρας μου..." τον συμπλήρωσε και ο Γκάμπριελ τη κοίταξε έκπληκτος.

"Είσαι η κόρη της Αντζέλικα;"

"Είσαι ο γιος του... Αχ πως τον είπε..."

"Του Λίαμ!" τη συμπλήρωσε και εκείνος και αλληλοκοιταχθηκαν.

"Απίστευτο..." η Καταλίνα δε μπορούσε να πιστέψει τη σύμπτωση.

"Τώρα αυτό αν δεν είναι καρμικο τότε τι είναι!" της είπε ενθουσιασμένος.

"Καλώς ήρθατε..."

"Λίγο αργά για αυτό μετά από όσα είπαμε δε νομίζεις;" Αστείευτηκε κάθε εκείνη του χαμογέλασε "Οι γονείς μας υποθέτω είναι μαζί. Η μητέρα σου είχε ραντεβού με τον δικό μου για τα κλειδιά του νέου σπιτιού"

"Ήξερα ότι θα μείνετε κάπου στη παλιά πόλη αλλά αυτό δε το περίμενα είναι η αλήθεια..." παραδέχθηκε έκπληκτη

"Νομίζεις εγώ το περίμενα; Κοίτα να δεις... Ποιος θα μου έλεγε ότι θα έρθω εδώ και θα γνωρίσω τη πιο όμορφη κοπέλα η οποία θα ήταν κόρη της παλιάς γκόμενας του πατέρα μου που ίσως γίνει και νυν... Χαμός!" γέλασε και εκείνη γέλασε μαζί του.

"Έλα, θα σε πάω εγώ ως εκεί..."

"Πριν φτάσουμε μπορώ να τους τραβήξω βίντεο;" της είπε και εκείνη τον έσπρωξε.

"Δε ντρέπεσαι;"

"Εγώ; Σε παρακαλώ πολύ! Δεν έχω ίχνος ντροπής από τα γενοφάσκια μου!"
Γέλασαν και ξεκίνησαν να περπατούν.
"Ο πατέρας μου, μου είπε για σένα κάποια πράγματα. Όχι πολλά βέβαια. Μόνο ότι η Αντζέλικα έχει μια κόρη στην ηλικία μου. Παρέλειψε να με ενημερώσει για το πόσο όμορφη είσαι βέβαια..."

"Και μένα ηλικία μου παρέλειψε να με ενημερώσει ότι είσαι ένας κόλακας"

"Υπερβολές...", της είπε παιχνιδιάρικα "Χορεύεις και εσύ; Δεν έχω ιδέα... Να φανταστώ εσύ ίσως ξέρεις περισσότερα για μένα"

"Όχι πολλά. Ξέρω ότι θα είσαι στη σχολή. Δεν ήξερα ότι οι Ισπανοί το έχουν μέσα τους..." τον κοροιδεψε και εκείνος έκανε τον θιγμένο.

"Έχεις ιδέα πως χορεύει ένα Ισπανός; Μπορώ να σβήσω από το κεφαλάκι σου κάθε αρσενικό που σε χόρεψε..." Τα λόγια του χτύπησαν φλέβα μέσα της. Ανάθεμα αν κάποιος κατάφερε να συγκριθεί με τον άντρα που ήταν μαζί της τη προηγούμενη νύχτα. Είχε φτάσει είκοσι ετών , άλλαξε πόσους παρτενέρ και κανένας δε την έκανε να νιώσει έτσι. "Σκοτείνιασες..." της είπε γλυκά

"Καλά είμαι" απάντησε ξαναβρίσκοντας τον εαυτό της "Απλά μου κάνει εντύπωση. Δεν είμαι άνθρωπος της σχολής Γκάμπριελ. Μου αρέσει να χορεύω στο δρόμο. Να το ζω... Δεν υπάρχει άνθρωπος στο Πουέρτο Ρίκο που να μη χορεύει."

"Άρα δε πας στη σχολή;" η Καταλίνα δεν ήξερε τι να απαντήσει. Η μητέρα της δεν ήθελε να πει στον Λίαμ για εκείνη. Από την άλλη ήταν αναπόφευκτο να μη το μάθει. Ο Γκάμπριελ την ήξερε πια.

"Πάω. Αλλά η μητέρα μου δεν ήθελε να το μάθει ο πατέρας σου. Για να μη δείξει οικειότητα στους βαθμούς υποθέτω..." είπε και ο Γκάμπριελ έβαλε τα γέλια.

"Έχεις ιδέα πως είναι ο πατέρας μου;" είπε παίρνοντας μια έκφραση τρόμου "Δεν δείχνει έλεος στο ίδιο του το παιδί θα δείξει σε άλλον; Είναι αδίστακτος όταν διδάσκει Καταλίνα !"

"Να φοβάμαι δηλαδή;"  γέλασε χωρίς να μπορεί να τον πάρει στα σοβαρά.

"Όχι χωρίς πλάκα... Είναι αληθινά αδίστακτος σε ότι έχει να κάνει με τον επαγγελματικό χορό. Θα είσαι στο τμήμα μαζί μας;"

"Ναι. Βασικά από εκείνον θα κριθεί αν θα καταφέρω να περάσω για να πάω Αμερική..."

"Αουτς... Καλή τύχη με αυτό. Ακολουθεί τους κανόνες σαν τρελός. Είναι πολύ αυστηρός. Έχει τύχει να με διώξει από το μάθημα του. Μόνο αυτό σου λέω..."

"Χορός είναι Γκάμπριελ... Δε καταλαβαίνω. Μου τα είπε και η μητέρα μου αυτά..."

"Όταν ο χορός είναι η έκφραση της ζωής σου, γίνεσαι απαιτητικός Καταλίνα. Ο πατέρας μου ζει για αυτό. Μεγάλωσε στους δρόμους της Μαδρίτης. Δεν μέναμε πάντα στη Γρανάδα. Έχει ζήσει τη νύχτα όπως κανένας. Έχει ταξιδέψει επίσης. Στα δεκαπέντε του πήγε στη Κούβα. Μόνο αυτό σου λέω. Από τότε ήθελε να ξαναπάει σε νησί... Ξέρει να χορεύει τόσο επαγγελματικά όσο και σαν αλήτης του δρόμου..."

"Ουαου..." είπε σκεπτική

"Όταν ήμουν μικρός τον θαυμαζα. Μετά το διαζύγιο δεν τον έχω ξαναδεί να χορεύει ελεύθερα..."

"Είχατε και εσείς δυσκολίες έτσι;"

"Ναι. Να φανταστώ ούτε για σας ήταν εύκολα έτσι;"

"Όχι. Χώρισαν όταν ήμουν μικρή. Η αιτία ήταν ο χορός..."

"Βλέπεις ότι όλα είναι καρμικα; Και εμείς τα ίδια... Αλλά ξέρεις κάτι; Μη φοβάσαι... Ξέρω να κουμαντάρω τον πατέρα μου αν γίνει σκληρός μαζί σου..."

"Σκληρός;"

"Με όλους είναι όταν έχει να κάνει με τη σχολή. Δεν είναι προσωπικό να ξέρεις..."

Λίγο πριν φτάσουν το κινητό του χτύπησε και το έβγαλε από τη τσέπη

"Ωραία... Α ρε πατέρα..."

"Τι είπε;" ρώτησε εγώ Καταλίνα περίεργα

"Πήγε για φαγητό με τη μητέρα σου. Άφησε λέει το κλειδι κάτω από το πατάκι. Το σπίτι είναι επιπλωμένο.  Απίστευτος! Πάλι μόνος μου θα φάω" σχολίασε κοιτώντας τη.

"Θα σου έκανα παρέα αλλά ειλικρινά πρέπει να φύγω..." του είπε βλέποντας τον να περιμένει απάντηση της. "Υποσχέθηκα σε μια φίλη να πάω από το σπίτι της"

"Δε πειράζει. Τώρα ξέρω ότι δε χανόμαστε..." της έκλεισε το μάτι και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της. Η κίνηση του, κάτι τσιγκλησε μέσα της.

"Με το καλό να τακτοποιηθείτε Γκάμπριελ. Χάρηκα πολύ ειλικρινά"

"Περίμενε!" τη σταμάτησε πριν φύγει "Υπάρχει ζωή τη νύχτα εδώ;" ρώτησε και εκείνη χαμογέλασε.

"Ήρθες σε ολόκληρο Πουέρτο Ρίκο και ρωτάς τέτοιο πράγμα;" αστείευτηκε

"Σωστα... Είπαμε. Εσείς είστε βασιλιάδες σε αυτό!"

"Ίσως και να είμαστε!"

"Λοιπόν άκου τι θα κάνουμε..." έβγαλε το κινητό του, και της το έδωσε. "Γράψε τον αριθμό σου δεσποινίς Κρουζ. Αν θελήσω να ζήσω τη μαγική σας νύχτα, τουλάχιστον να μη σε ψάχνω σε ολόκληρο το Σαν Χουάν!"

"Ωραία δικαιολογία για να πάρεις τον αριθμό μου!" Παρατήρησε και εκείνος ανασηκωσε τους ώμους

"Τι τώρα, τι μετά... Θα τον πάρω σε κάθε περίπτωση"

"Μεγάλη ιδέα δεν έχεις για τον εαυτό σου;" αστείευτηκε

"Ίσως και να έχω. Λοιπόν; Θα μου κάνεις τη τιμή;" Η Καταλίνα ξεφυσησε. Έγραψε τον αριθμό της και του το έδωσε.
"Ααααα, τώρα μάλιστα..." Ο Γκάμπριελ το έβαλε στη τσέπη και της χαμογέλασε. "Σε ευχαριστώ που μου έκανες παρέα"

"Δε κάνει τίποτα. Δεν ήταν και άσχημα"

"Μόνο αυτό; Υπέροχα ήταν"

"Υπερβολές!" Τον μιμήθηκε και εκείνος γέλασε "Λοιπόν, ώρα να πηγαίνω. Καλή ξεκούραση. Ξέρω ότι θα έρθουν και τα πράγματα σας αύριο. Θα έχεις αρκετά να κάνεις. Αφού θα μείνετε μόνιμα εδώ, στείλε μου το βραδάκι.. θα σε γνωρίσω στα παιδιά. Η Ορέλια θα σε λατρέψει"

"Ωραίο όνομα. Το Καταλίνα όμως μου αρέσει περισσότερο..." της έκλεισε το μάτι και το σφίξιμο πάλι επέστρεψε μέσα της. Ήταν ο τρόπος που το έκανε...

Τον αποχαιρέτησε και πήρε το δρόμο για το σπίτι της Ορέλιας. Πριν απομακρυνθεί πολύ όμως σταμάτησε στη παραλία...
Τίποτα...
Δεν ήταν εκεί...

Κούνησε το κεφάλι της και ξεφυσησε.
Μάλωσε τον εαυτό της που σκέφτηκε ότι ίσως τον έβλεπε να περιμένει.
Ένιωσε ηλίθια..

Η πρώτη ψιχαλα έπεσε και ήξερε ότι σε λίγο θα ξεσπάσει η μπορα. Έτσι ήταν οι καταιγίδες εκεί. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο άνοιγαν οι ουρανοί. Χωρίς να καθυστερήσει παραπάνω, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στη παραλία και έφυγε...

🤔🤫😘

Παρακάτω θα σας βάλω κάποιες φωτογραφίες από το σημείο της θάλασσας, καθώς και της παλιά πόλης. Έτσι για να έχετε εικόνες από το Σαν Χουάν ❤️ η ιστορία θα έχει να κάνει με τη παλιά πόλη περισσότερο οπότε θα σας βάλω από εκεί περισσότερες εικόνες. Εμένα μου αρέσει να φαντάζομαι το μέρος και να είναι και αληθινό. ❤️
Σας ευχαριστώ πολύ!

Να είστε καλά!!!
Καλό ξημέρωμα ❤️❤️❤️