Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό 9σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Πώς γίνεται η αγάπη και η επιθυμία σου να σε καταστρέφουν;
Πώς γίνεται κάτι τόσο αγνό και όμορφο όπως ο χορός να σε διαλύει;

Δε μπορώ να ρίξω το φταίξιμο όμως σε κανένα. Η δική μου ιστορία δεν έχει φταιχτη. Δεν έχει τον κακό. Ούτε εκείνον που υπάρχει για να τον κατηγορεις. Στη δική μου ιστορία ο μόνος που έπραξε λάθος ήμουν εγώ...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έψαχνα το πάθος. Έψαχνα εκείνον τον άνθρωπο που θα καταφέρει να με κάνει να χορέψω με τη σιωπή... Περίεργο έτσι;
Πώς να χορέψεις χωρίς μουσική...;
Ίσως γι αυτό έβαλα τόσο υψηλά στάνταρ.
Κι αυτά τα στάνταρ διέλυσαν τα πάντα.

Η μελωδία δύο κορμιων, αγγίζει τη τελειότητα χωρίς να έχεις ανάγκη το ρυθμο ενός τραγουδιού. Είναι η ίδια η μελωδία που κινεί το σώμα σου. Εκείνη που φτιάχνεις μαζί με τον άνθρωπο που συγκλονίζει την ύπαρξη σου. Είχα δεκάδες παρτενέρ στα είκοσι μου χρόνια... Παιδιά σαν εμένα , που χόρευαν τις νύχτες στους δρόμους και παιδιά στη σχολή που τηρούσαν κατά γράμμα τους κανόνες.
Κανένας όμως δεν είχε καταφέρει να με κάνει να χορέψω στη σιωπή...

Μέχρι που τον γνώρισα και χόρεψα...
Τι χόρεψα;
Το χορό του τέλους...

Ακόμα θυμάμαι τις σπίθες που έβγαλε το κορμί μου όταν τα χέρια του άγγιξαν τη μέση μου. Ήταν τόσο απόλυτος. Τόσο αυταρχικός. Απότομος , ξεροκέφαλος και παντογνώστης...
Είχε κάθε τι που δε θα με τραβούσε ποτέ σε έναν άντρα.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά που έφυγα αλλά δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί.
Δεν υπήρχε λόγος.
Διέλυσα το μοναδικό άνθρωπο που μου έδινε κίνητρα στη ζωή.
Έπραξα λάθος και τώρα το πληρώνω.

Η Ορέλια θεωρεί ότι σε ένα λάθος φταίνε δύο.
Εγώ πάλι, επιμένω ότι αγάπησα τόσο το λάθος μου, και το ποθησα σε τέτοιο βαθμό που δεν υπολόγισα τίποτα...
Το πάλεψα...
Στην αρχή ήμουν εκνευρισμένη. Θυμωμένη. Ζούσα στις αυταπάτες μου...
Με νίκησε όμως...
Αυτή η καταραμένη η σιωπή με νίκησε...

Σε λίγες ώρες, διαγωνιζομαι για μια θέση στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο χορού της Αμερικής. Μια θέση που θα ανοίξει καινούριες πόρτες στη ζωή μου.

Το Πουέρτο Ρίκο για μένα είναι παρελθόν.
Δε θα γυρίσω ποτέ εκεί.

Ο παρτενέρ μου ακόμα κάνει πρόβες.
Τον κοιτάζω και απορώ...
Δεν προβαρεις το χορό...
Τον ζεις.
Αυτό δεν καταλαβαίνουν όλοι...

Θα τα καταφέρω όμως...
Θα κλείσω τα μάτια, θα ψάξω τη σιωπή του, και θα χαθώ σε αυτήν σαν να βρίσκομαι στα δικά του χέρια...
Στα μόνα χέρια που κατάφεραν τελικά να τιθασεύσουν το κορμί μου και τα μόνα χέρια που χόρεψαν όχι μόνο με το σώμα αλλά και με τη καρδιά μου...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

Πουέρτο Ρίκο
Οκτώ μήνες πριν

"Εδιωξες τον Φερνάντες λίγο πριν το νέο έτος μαμά;!" ήταν απογοητευμένη

"Σου είπα ότι παραιτήθηκε. Το ότι είμαι διευθύντρια δε με κάνει να διώχνω κόσμο χωρίς λόγο Καταλίνα!"

"Μαμά αυτός ο καθηγητής ήταν το εισιτήριο μου για να περάσω στη σχολή στη Νέα Υόρκη!"

"Εσύ χορεύεις Καταλίνα. Όχι ο καθηγητής. Αυτός απλά κρίνει και σε μαθαίνει!"

"Ναι αλλά αυτός ήξερε... Με είχε μάθει μαμά. Δεν επέβαλε κανόνες. Καταλάβαινε την ανάγκη μου για χορό"

"Καμιά φορά οι κανόνες χρειάζονται. Πώς πιστεύεις ότι θα σε δεχτούν στη Νέα Υόρκη; Θέλει πειθαρχία Καταλίνα. Δε μπορείς να χορεύεις όπως στους δρόμους! Είναι εντελώς διαφορετικό είδος χορού κόρη μου. Σταμάτα να είσαι τόσο αρνητική!"

"Για αυτό ήθελα τον Φερνάντες! Εκείνος με άφηνε να εκφραστω μαμά. Το ξέρεις ότι είμαι καλή. Δεν χω ανάγκη από κανόνες"

"Όλα είναι ένας κανόνας στη ζωή. Εκτός αυτού , έχω ήδη βρει αντικαταστάτη"

"Τόσο γρήγορα; Χθες έφυγε ο Φερνάντες! Άρα τον είχες έτοιμο..."

"Δεν είναι έτσι Καταλίνα. Με είχε ειδοποιήσει ο άνθρωπος ότι θα έφευγε από το πανεπιστήμιο μια βδομάδα πριν. Αλλά δεν ήθελα να σου το πω. Ξέρω το δέσιμο που είχες μαζί του. Παρόλα αυτά, αύριο θα έρθει καινούριος στη θέση του και θέλω να είσαι κυρία στη τάξη του. Σοβαρή και μετρημένη"

"Πότε δεν είμαι; Δε σε καταλαβαίνω..."

"Ξέρεις τι εννοώ! Αυτά τα απελευθερωμένα που χορευες καμιά φορά στη τάξη, δε μπορούν να συνεχιστούν Καταλίνα. Έκανα τα στραβά μάτια επειδή ξέρω πόσο το αγαπάς αλλά αν πραγματικά θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά, κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ίσως είναι καλύτερα τώρα που θα έρθει ο Λιαμ.."

"Ο Λίαμ; Τον ξέρεις και τον αναφέρεις έτσι;" Παραξενεύτηκε

Η Αντζέλικα αναστεναξε

"Τον ξερω. Για αυτό είμαι και τόσο σίγουρη για τα αποτελέσματα Καταλίνα..."

"Από πού τον ξέρεις;"

"Βγαίναμε μαζί όταν σπούδαζα στην Ισπανία λατινικούς χορούς..." Παραδέχθηκε "Πολύ πριν γνωρίσω τον πατέρα σου Καταλίνα. Ο Λίαμ ξέρει καλά τη δουλειά του. Έχει λίγους μήνες που τον είδα όταν πήγα σε εκείνο το συνέδριο στη Γρανάδα... Μου είχε πει αν χρειαστώ κάτι να μη διστάσω...."

"Και δε μου είπες τίποτα;"

"Τι να σου πω; Δεν είναι ότι αρχίσαμε να βγαίνουμε ή κάτι τέτοιο..."

"Μαμά ακούς τον εαυτό σου; Άλλαξε ο τόνος της φωνής σου..."

"Νέα γυναίκα είμαι Καταλίνα! Και χωρισμένη. Αν προκύψει κάτι ξανά, καλώς να έρθει. Σε κάθε περίπτωση όμως ξέρω να διαχωρίζω τα ερωτικά μου από τα επαγγελματικά. Δεν τον κάλεσα για να βρω γκόμενο!"

"Ρε μαμα... Φέρνεις έναν Ισπανό εδώ να κάνει τι! Δεν έχουν ιδέα από χορό... Τι θα μας μάθει; Πώς θα πάρω το χαρτί να συνεχίσω; Κι αν γίνει κάτι μεταξύ σας και στραβωσει και με κόψει; Τι είναι αυτά που μου λες;!"

"Ο Λίαμ είναι επαγγελματίας! Ένας από τους καλύτερους στη χώρα του και πίστεψε με χορεύει καλύτερα από όσους έχεις γνωρίσει. Για αυτό και είναι καθηγητής και όχι ένας απλός δάσκαλος σε μια σχολή Καταλίνα!"

"Δεν ξέρω μαμά... Ειλικρινά δε ξέρω"

"Είναι αυστηρός. Ίσως σε δυσκολέψει στην αρχή. Και δε του είπα ποια είναι η κόρη μου μόνο και μόνο για να μη δημιουργήσω σε σένα κάποιο περίεργο κλίμα..."

"Περίεργο; Τώρα δεν είπες ότι δεν έχετε κάτι;"

"Καλά... Ίσως να ξεκινάει κάτι... Χωρισμένος είναι και εκείνος με ένα γιο στην ηλικία σου. Ίσως τα έφερε έτσι η ζωή που μου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία Καταλίνα. Πέρασα πολλά με το πατέρα σου. Το ξέρεις καλά... Μας φέρθηκε σκάρτα. Ας μη προδικασουμε μια κατάσταση εντάξει;" Η Καταλίνα ξεφυσησε...
"Θα δεις. Θα τον συνηθίσεις. Δεν έμαθα να σου λέω ψέματα. Ναι, περάσαμε όμορφα μαζί και ίσως να μου έλειψε λίγο η καλοσύνη από έναν άντρα. Παρόλα αυτά, στο κομμάτι της δουλειάς είναι ότι χρειάζεται το Πανεπιστήμιο Καταλίνα. Φτάνει με το γιο του αύριο. Θα φοιτήσει και εκείνος σε εμάς..."

"Ωραία..." είπε απογοητευμένη.

"Που ξέρεις... Ίσως γίνετε και φίλοι. Είναι καλό παιδί Καταλίνα και από ότι μου είπε ο Λίαμ, χορεύει απίστευτα καλά..."

"Δε με απασχολεί πως χορεύει μαμα... Αρκεί να μην αποτύχω. Καταλαβαίνω ότι είσαι νέα γυναίκα. Μακάρι να φτιάξεις τη ζωή σου. Δεν φέρνω αντίρρηση σε αυτό... Απλά..."

"Μην ανησυχείς. Είσαι η καλύτερη χορεύτρια της σχολής και δε το λέω γιατί εισαι κόρη μου... Όλα θα πάνε καλά. Απλά αυτό το φλογερό ταμπεραμέντο ίσως πρέπει να το μετριάσεις λιγάκι. Καμιά φορά για να πάμε μπροστά καλός είναι και ο αυθορμητισμός αλλά για τις εξετάσεις , χρειάζονται οι κανόνες κόρη μου. Το ξέρεις καλά..."

"Μαμά τους ξέρω τους κανόνες. Δε τους ακολουθώ γιατί πιστεύω ότι δε θα έπρεπε να υπάρχουν..."

"Τέλος πάντων... Αρκετά το αναλύσαμε. Θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά... Πρέπει να φύγω. Να κάνω τα τελευταία χαρτιά. Επίσης τους έκλεισα και σπίτι. Θα μένουν κοντά στο λιμάνι. Εκεί που μαζευεστε τα βράδια. Δυστυχώς δε βρήκα κάτι καλύτερο προς το παρόν"

"Μα εκεί έπρεπε;" Απογοητεύτηκε περισσότερο

"Μη φοβάσαι Καταλίνα. Εκτός αυτού ο Λίαμ δεν έχει καμία δουλειά και ούτε θέλει να βρίσκεται σε τέτοιες συναθροίσεις. Καθηγητής είναι όχι κανένα παιδάκι. Και τι φοβάσαι; Μήπως σε δει να κουνιέσαι σε εκείνους τους ρυθμούς και σου ρίξει βαθμούς;"

"Ο Σουάρεζ το έκανε μαμά. Το θυμάσαι;"

"Για αυτό και απολύθηκε πέρσι Καταλίνα! Αν κάποιος δε ξεχωρίζει το πανεπιστήμιο από τη νυχτερινή ζωή της πόλης , είναι δικό του πρόβλημα. Πάντως μην ανησυχείς. Εντάξει;"

"Εσύ ξέρεις μαμά..."

"Άντε, πήγαινε να διασκεδάσεις. Όλα θα στρώσουν από βδομάδα που ανοίγουμε... Σκέφτηκα να τους καλέσω σε δείπνο πριν την έναρξη της χρόνιας αλλά από την άλλη , δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Για αυτό δε του είπα ότι θα είσαι στο τμήμα του. Θα τον γνωρίσεις και περιμένω εντυπώσεις!"

Η Καταλίνα ξεφυσησε και φόρεσε τα παπούτσια της.

"Τέλος πάντων. Φευγω για να μην αργήσω..."

"Καταλίνα;" τη σταμάτησε πριν φύγει "Να θυμάσαι κόρη μου, ο χορός είναι η σάρκα μας... Και όπως στη ζωή, έτσι και εκεί, πρέπει να υπάρχουν πάντα μερικοί κανόνες..."

Η Καταλινα δεν της απάντησε...
Ώρες ώρες έκανε θαρρείς και δε την αναγνώριζε.
Δεν είχε πρόβλημα που έβγαινε και χόρευε όπως όλη η νεολαία μα κάθε φορά της υπενθυμιζε το ίδιο...
Θαρρείς και δεν ήξερε η Καταλίνα να προστατεύσει τον εαυτό της.
Δεν την κατηγορούσε όμως...
Μέσα από ένα χορό γνώρισε τον πατέρα της και ερωτεύτηκαν ένα βράδυ μέχρι που εκείνος έγινε εμμονικος μαζί της και χώρισαν.

Η Αντζέλικα είχε εμπιστοσύνη στη κόρη της...
Στους άλλους δεν είχε...
Δεν ήταν όλοι ίδιοι. Ούτε όλοι έβλεπαν το χορό σαν κάτι τόσο όμορφο όσο εκείνη.
Η Καταλίνα μεγάλωνε και έγινε γυναίκα. Δεν ήταν παιδάκι.
Ο χορός μπορούσε εύκολα να ξεφύγει και αυτό ήταν κάτι που φόβιζε καταβαθος την Αντζέλικα η οποία ήταν μια γυναίκα που γνώρισε τη σημασία του από όλες τις όψεις.
Ήταν καταξιωμένη πια επαγγελματικά πάνω στο χορό και διευθύντρια ενός πανεπιστημίου μα σαν νέα, είχε ζήσει πως είναι να χορεύεις στους δρόμους και να διασκεδάζεις ξέφρενα τις νύχτες στο Πουέρτο Ρίκο. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να κάνει και η κόρη της τα ίδια λάθη. Παρόλα αυτά, δεν της επέβαλε τίποτα. Απλά φρόντιζε κάθε τόσο, να ρωτάει και να μαθαίνει δίχως να παραβιάσει την ιδιωτικότητα της...

Για πόσο όμως μπορεί κάποιος να προσπαθεί να προστατέψει κάποιον άλλο όταν ανατρέπονται όλα;

Πόσο εύκολα σπάνε οι κανόνες και πόσο εύκολα το -πρέπει- γίνεται πάθος και ηδονή;

Και όταν γίνει;
Πώς ξεφεύγεις από αυτά που ποθείς;
Πώς σταματάς όταν ξεπερνάς τα όρια;

Μπορεί άραγε ένας χορός να είναι τόσο καταλυτικός στη ζωή;
Ένας χορός είναι μόνο σωστά;
Δυο κορμιά...
Δύο σάρκες...
Κανόνες...

Οι νύχτες του Πουέρτο Ρίκο όμως δεν έχουν κανόνες. Δεν έχουν αξιώματα. Δεν έχουν προσωπικότητα...
Έχουν μονάχα απελευθέρωση...
Ένα κουβάρι ανθρώπων χορεύει ασταμάτητα αγγίζοντας ο ένας τον άλλο και αλλάζοντας παρτενέρ συνεχώς χωρίς ντροπή.
Ο χορός δεν είναι ντροπή. Ποτέ δεν ήταν...
Οι σκέψεις όμως πίσω αυτόν, είναι...
Ειδικά όταν εκείνες είναι απαγορευμένες...

❗❗❗❗❗

Το βιβλίο έχει ίδιο τίτλο με το άλλο.
Μην μπερδευτειτε.
Οι πλοκές είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους με μόνο κοινό τους τη σιωπή.
Παραθέτω και τη δική του εισαγωγή ξεχωριστά καθώς μετα το άλλο θα ξεκινήσει και αυτό.

Να είστε καλά!!!
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια!

Αυτό είναι το δεύτερο εξώφυλλο

Θα βάλω διάφορες διάσπαρτες εικόνες

Καθώς και μερικούς πρωταγωνιστές όπως τους προτιμήσατε στο πρώτο βιβλίο. Πριν χωρίσω τις πλοκές

Λοιπόν...

Η Καταλίνα μας είναι 19-20
Η Αντζέλικα 36
Ο Λιαμ 35
Ο γιος του ο Γκάμπριελ 19

Ο Κίαν και η Ορέλια είναι φίλοι της Καταλονίας στην ίδια ηλικία ενώ η Αντζέλικα και ο Λίαμ έκαναν παιδιά μικροί ηλικιακά όπως καταλαβαίνετε.

Σας φιλώ!!!
Θα σας δω εδώ όταν ξεκινήσουμε!