1991, Λαύριο

Η οικογένεια Φωτίου είχε μόλις μετακομίσει στο Λαύριο, όμως τα προβλήματα τους δεν σταματούσαν εκεί. Ήδη με το χτίσιμο του σπιτιού και με τη μετακόμιση από τον Πειραιά τους έφυγαν πολλά χρήματα και ακόμα δεν είχαν ξεχρεώσει το προηγούμενο σπίτι, είχαν ανεξόφλητους λογαριασμούς και δάνεια τα οποία πήραν αναγκαστικά ώστε να μη λείψει στα παιδιά τους τίποτα. Ευτυχώς εκείνα εκτιμούσαν τις θυσίες που έκαναν οι γονείς τους για αυτά. Είχαν μεγαλώσει με πολλές στερήσεις, δεν έπαιρναν όσα παιχνίδια θα ήθελαν κι όμως ήταν και τα τρία πολύ καλά παιδιά. Η Κάτια ήταν λίγο γκρινιάρα βέβαια, δεν ήθελε να πάει σχολείο και γενικά ήταν δύσκολο κοριτσάκι, όμως την αγαπούσαν όσο και τα μεγαλύτερα αδέλφια της και έκαναν υπομονή.

Πολλά είχαν αλλάξει. Τώρα που ο Αντώνης είχε πάρει προαγωγή ως επόπτης στο εργοστάσιο της εταιρείας, θα έπαιρνε λίγα παραπάνω χρήματα, όμως και πάλι τα έξοδα ήταν πάρα πολλά. Η Σωτηρία δεν δούλευε. Ήθελε να αφοσιώνεται αποκλειστικά στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών τους, να τα βοηθάει με τα μαθήματα τους, να μαγειρεύει και γενικά να φροντίζει για όλη την οικογένεια. Στα σαράντα οχτώ της πλέoν, είχε εξελιχθεί σε μια σοβαρή νοικοκυρά παλαιών αρχών και αυστηρή μητέρα, που δεν θύμιζε σε τίποτα την ανέμελη, γεμάτη πάθος Σωτηρία που γνώρισε ο Αντώνης στο Αλ Ζαχάρα. Όμως την αγαπούσε ακόμα και αυτό ποτέ δεν θα άλλαζε.

Τα παιδιά δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα τα μαθήματα στο καινούργιο τους σχολείο. Τα άφησαν να ξεκουραστούν λίγες μέρες και να αναρρώσουν απ' την ταλαιπωρία της μετακόμισης. Είχαν χάσει βέβαια αρκετά μαθήματα, ειδικά η Κάτια που θα πήγαινε Πρώτη Δημοτικού και είχε χάσει και τα πρώτα μαθήματα που ήταν και τα πιο κρίσιμα. 

Η Σωτηρία και ο Αντώνης κάθισαν να μιλήσουν αφού τα παιδιά κοιμήθηκαν.

"Δεν γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση, Σωτηρία." ξεκίνησε ο Αντώνης ακουμπώντας τα χέρια του στο παλιό, ξύλινο τραπέζι. "Είμαστε χαμένοι. Τα έξοδα ολοένα και αυξάνονται. Χωρίς να βάλουμε τους προηγούμενους λογαριασμούς."

"Το ξέρω." συμφώνησε εκείνη. "Δεν έχουμε λεφτά ούτε για καινούργια σχολικά είδη που σίγουρα θα χρειαστούν. Και σαν να μην έφταναν αυτά, μας ήρθε και το εξώδικο. Ακόμα δεν ήρθαμε στο σπίτι, θα μας πετάξουν έξω."

"Ηρέμησε, δεν μπορούν να μας πετάξουν έτσι απλά. Μπορούν όμως να μας κόψουν το νερό και το ρεύμα. Και τότε καταστραφήκαμε." Η Σωτηρία τον κοίταξε ανήσυχη και κουρασμένη.

"Σκέφτηκα να βρω μια δουλειά, να βοηθάω κι εγώ στα έξοδα." πρότεινε.

"Και ποιος θα σε πάρει σε τέτοια ηλικία και χωρίς προϋπηρεσία; Όχι ότι είσαι μεγάλη, προς Θεού! Για μένα είσαι ακόμα υπέροχη."

"Μην προσπαθείς να μου χαϊδέψεις τα αυτιά, Αντώνη. Ξέρουμε κι οι δυο πως δεν είμαι πια νέα. Έχεις δίκιο, δεν θα με πάρουν εύκολα, όμως αν ψάξω μπορεί κάτι να βρω." Ο Αντώνης δεν συμφώνησε:

"Όχι, δεν είναι λύση αυτό, Σωτηρία. Εγώ σε θέλω στο σπίτι μας με τα παιδιά μας. Δεν θέλω να κουράζεσαι κι εσύ. Εγώ φέρνω τα λεφτά, εσύ φροντίζεις για το νοικοκυριό. Βρήκα όμως μια άλλη λύση." είπε και το βλέμμα του αμέσως σκοτείνιασε.

"Τι λύση, Αντώνη;"

"Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις..."

"Ε, τι είναι; Πες μου." είπε με αγωνία η Σωτηρία.

Ο Αντώνης τελικά αποφάσισε να της πει τη λύση την οποία σκεφτόταν τόσο καιρό:

"Θα γράψω στον Μοχάμεντ Αμπντουλάχ." Η Σωτηρία ανατρίχιασε και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του.

"Είσαι σοβαρός; Ξέχασες τι άνθρωπος είναι; Τι σε έβαλε να κάνεις...;"

"Σωτηρία, μη μου το θυμίζεις αυτό, σε παρακαλώ. Δεν είπα να ανοίξω ξανά παρτίδες μαζί του. Απλά χρήματα θα του ζητήσω."

"Και αν δεν καταφέρουμε να του τα δώσουμε; Έχεις ιδέα τι μπορεί να μας κάνει; Όχι, Αντώνη, σε παρακαλώ."

"Θα του τα δώσουμε. Μην ανησυχείς. Απλά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, σε παρακαλώ. Θέλεις να μείνουμε χωρίς νερό και ρεύμα;" Η Σωτηρία το σκέφτηκε λίγο. Το πρόσωπο της σφίχτηκε...κι έπειτα είπε:

"Εντάξει. Γράψε του και εξήγησε του πώς έχουν τα πράγματα και πώς μπορεί να μας βοηθήσει."

Έτσι λοιπόν, ο Αντώνης πήρε χαρτί και στυλό και έγραψε ένα γράμμα στο οποίο εξηγούσε στον Μοχάμεντ πόσο δύσκολα περνούσαν εκείνος και η οικογένεια του, πόσα έξοδα είχαν μαζευτεί, για την απόγνωση στην οποία ζούσαν.

Μου είχες πει τότε που φύγαμε πως θα μας βοηθήσεις αν κάποια στιγμή στο μέλλον χρειαστούμε οτιδήποτε. Ελπίζω να κρατήσεις αυτόν το λόγο σου. Τελείωνε το γράμμα του.

Φυσικά και ο Μοχάμεντ θυμόταν την υπόσχεση που είχε δώσει. Μπορεί να είχε πάθη και να έκανε φριχτά εγκλήματα, όμως είχε αρχές όσον αφορά στη φιλία και την οικογένεια και κρατούσε πάντα τις υποσχέσεις του. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, το ζεύγος Φωτίου έλαβε γράμμα με την απάντηση του:

Αγαπητοί  μου φίλοι Αντώνη και Σωτηρία.

Χάρηκα πάρα πολύ που έμαθα ότι παντρευτήκατε και δημιουργήσατε την δική σας οικογένεια. Σίγουρα τα δίδυμα Ειρήνη και Σπύρος θα είναι πολύ χαριτωμένα, το ίδιο και η μικρούλα Κάτια. Έχω πολλά να σας πω για εμάς. 

Ο γιος μου τώρα είναι δεκατριών και σίγουρα θα γίνει ένας λαμπρός νέος και άξιος κληρονόμος μου. Η Ελένη γέννησε επίσης και ένα κορίτσι, τη Λάιλα, που τώρα είναι έντεκα, στην ηλικία των δίδυμων παιδιών σας, δηλαδή. Έχω όμως και δυσάρεστα νέα. Αναγκάστηκα να κλείσω το χαρέμι μου και να διώξω όλες τις γυναίκες, διότι ξεσηκώθηκαν όλοι οι κομμουνιστές και οι φεμινίστριες και έκαναν επεισόδια έξω απ' το παλάτι. Φοβήθηκα για την οικογένεια μου και υποσχέθηκα να αλλάξω για αυτούς. Και είναι αλήθεια. Έκλεισα το παλάτι και πλέον ζούμε σε ένα πολύ μικρότερο σπίτι, είναι όμως το ίδιο πολυτελές και αρχοντικό.

Η οικογένεια με έχει αλλάξει και με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο, Αντώνη. Και θέλω ειλικρινά να σας βοηθήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Όμως δεν γίνεται έτσι απλά να σας χαρίσω λεφτά. Το συζήτησα με την Ελένη και αποφασίσαμε να σας βάλουμε και εσάς στην οικογένεια, για να σας βοηθήσουμε τώρα και για πάντα. Διότι ξέρεις πόσο αυστηρό ηθικό κώδικα έχουμε εμείς εδώ σχετικά με την οικογένεια. Για να μπείτε στην οικογένεια μας, λοιπόν, σκεφτήκαμε να παντρέψουμε την κόρη σας, την Ειρήνη, μόλις κλείσει τα δεκαοχτώ βέβαια, με τον γιο μας Αχμέτ. Θα υπογράψουμε μεταξύ μας προγαμιαίο συμβόλαιο από τώρα για να σας δώσουμε όσα χρειάζεστε για να ξεχρεώσετε, εφόσον ήδη θα θεωρείστε οικογένεια μας. Και όταν σε λίγα χρόνια παντρευτούν τα παιδιά μας, θα σας προσφέρουμε ακόμα περισσότερα.

Στείλτε μου σύντομα μια απάντηση και θα σας βγάλω εισιτήρια για να έρθετε να τα συζητήσουμε από κοντά. Θέλουμε πολύ να σας δούμε.

Μοχάμεντ και Ελένη Αμπντουλάχ.

Ο Αντώνης έδειξε στη Σωτηρία το γράμμα σκεπτικός. Εκείνη το διάβασε ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβει. Ήταν λες και τα έλεγε κάποιος άλλος αυτά, όχι ο Μοχάμεντ που ήξερε.

"Φαίνεται όντως να έχει αλλάξει." είπε τελικά.

"Συμφωνώ." είπε ο Αντώνης. "Τα λόγια του μου φάνηκαν κι εμένα ειλικρινά."

"Λοιπόν, τι λες; Θα παντρέψουμε την Ειρήνη μας με τον γιο τους; Είδες τι είπε. Θα συμπεθεριάσουμε και έτσι θα μας βοηθούν πάντοτε. Αχ, Αντώνη είναι υπέροχο! Τέρμα οι οικονομικές δυσκολίες και η απόγνωση." Τώρα όμως, οι ρόλοι άλλαξαν και ο Αντώνης ήταν εκείνος που είχε επιφυλάξεις:

"Δεν ξέρω, ρε Σωτηρία. Μου φαίνεται υπερβολικό. Δεν φαίνεται κάπως σαν να την πουλάμε;"

"Ανοησίες. Απλά θα τηρήσουμε μια οικογενειακή παράδοση που υπάρχει εδώ και χρόνια στο Αλ Ζαχάρα. Θα ενώσουμε δυο οικογένειες σε μία."

"Και αν η Ειρήνη δεν συμφωνήσει;"

"Η Ειρήνη είναι έντεκα χρονών, τι ξέρει από γάμο; Έτσι κι αλλιώς, δεν θα γίνει τώρα αλλά μόλις κλείσει τα δεκαοχτώ, οπότε θα της φαίνεται πολύ μακρινό για να την αγχώσει από τώρα. Γιατί, στην εποχή μας οι περισσότεροι με προξενιά δεν παντρεύονταν;" Ο Αντώνης συμφώνησε, όμως ακόμα είχε τις επιφυλάξεις του. Όπως και να 'χε, δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτό που είχε γίνει τότε. Με τι καρδιά θα παρέδιδε την κόρη του στο γιο εκείνου του ανθρώπου; Όμως η Σωτηρία είχε πολύ καλό προαίσθημα και ο Αντώνης πάντα εμπιστευόταν τη γυναίκα του. Και αν όντως είχε αλλάξει ο Μοχάμεντ...;

"Άντε, γράψε του γρήγορα και πες ότι συμφωνούμε. Και όταν γυρίσουν τα παιδιά, θα τους το ανακοινώσουμε."

"Για το γάμο;"

"Όχι, όχι από τώρα για το γάμο. Θα τους πούμε απλά ότι θα πάμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο, θα πάμε να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες και όταν γυρίσουμε, βλέπουμε. Άντε, μην καθυστερείς." Ο Αντώνης απόρησε με τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία της γυναίκας του.

Πόσο άλλαξες... έλεγε μέσα του, όμως παρόλα αυτά πήρε χαρτί και έγραψε το γράμμα.

Όταν γύρισαν τα παιδιά απ' το σχολείο, έφαγαν όλοι μαζί και συζήτησαν σχετικά με την πρώτη τους μέρα. Και τα τρία παιδιά ήταν πολύ ενθουσιασμένα με το καινούργιο τους σχολείο. Όταν τελείωσαν το φαγητό, οι δυο γονείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έπειτα η Σωτηρία είπε:

"Ο πατέρας σας κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο."

"Στην Αίγυπτο; Πως κι έτσι;" απόρησε η Ειρήνη.

"Μπορώ να έρθω κι εγώ;" ρώτησε η Κάτια παρακλητικά.

"Όχι." Απάντησε ο Αντώνης. "Εσείς έχετε σχολείο και πρέπει να μείνετε εδώ. Θα φωνάξουμε μια γυναίκα να σας προσέχει. Θέλω να είστε καλά παιδιά, εντάξει;" Τα παιδιά συμφώνησαν.

Σε μια εβδομάδα, τα εισιτήρια είχαν ήδη βγει και ο Αντώνης με τη Σωτηρία πετούσαν κιόλας για Κάιρο. Φαινόταν και στους δυο περίεργο που επέστρεφαν μετά από έντεκα περίπου χρόνια σε εκείνο το μέρος που γνωρίστηκαν, αλλά συγχρόνως είχε συμβεί και κάτι τόσο κακό. Απ' ότι άκουγαν ωστόσο, η Μαρία Λιοπούλου είχε μεταμορφωθεί σε μια μοιραία ηθοποιό και μοντέλο με μοναδικά ενδιαφέροντα εκτός της δουλειάς της τα ναρκωτικά και τους άντρες. Έτσι η Σωτηρία είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για βιασμό αλλά ότι όντως το έκανε με τη θέληση της τότε, και τώρα έδειχνε το πραγματικό της πρόσωπο. Και το χειρότερο; Ζούσε σε μία βίλα στο Σούνιο, κοντά στο Λαύριο δηλαδή. Άραγε πόσες πιθανότητες υπήρχαν να συναντηθούν και να θυμίσει ειδικά στον Αντώνη το παρελθόν; 

Τους υποδέχτηκε ο σοφέρ του Μοχάμεντ στο αεροδρόμιο και τους οδήγησε στο Αλ Ζαχάρα. Εκεί το ζεύγος Αμπντουλάχ τους καλωσόρισε θερμά με αγκαλιές και φιλιά. Η Σωτηρία ένιωθε κάπως περίεργα που έφυγε από εκείνο το μέρος σκλάβα και γύρισε ως απλή επισκέπτρια. Όμως το σπίτι στο οποίο ζούσαν δεν ήταν το παλάτι και δεν είχε χαρέμι ούτε σκλάβους, παρά μόνο ορισμένους απλούς υπηρέτες οι οποίοι ωστόσο ήταν ελεύθεροι και πληρώνονταν πολύ καλά. Το σπίτι έμοιαζε βέβαια σε διακόσμηση με το παλάτι, όμως ήταν αρκετά μικρότερο, πιο φιλικό και ζεστό. 

Τα παιδιά τους, ο δεκατριάχρονος Αχμέτ και η εντεκάχρονη Λάιλα, ήταν πολύ γλυκά και ευγενικά μαζί τους. Έφαγαν όλοι μαζί το νοστιμότατο Αιγυπτιακό φαγητό και είπαν τα νέα τους. Ο Μοχάμεντ φαινόταν όντως ένας διαφορετικός άνθρωπος και στους δυο, ένας σωστός οικογενειάρχης. Μετά, τα παιδιά αποσύρθηκαν στα δωμάτια τους και άφησαν τους γονείς τους να μιλήσουν ιδιαιτέρως με τους καλεσμένους.

Μεταφέρθηκαν σε ένα σαλόνι με πλούσια διακόσμηση και πανάκριβους χρυσοστόλιστους καναπέδες. Μια μυρωδιά σαν λιβάνι πλανιόταν στον αέρα και τους έκανε να χαλαρώσουν αμέσως.

"Λοιπόν, πώς είναι η ζωή χωρίς το χαρέμι;" ρώτησε ο Αντώνης καπνίζοντας το ναργιλέ του.

"Α, υπέροχη!" απάντησε ο Μοχάμεντ κάνοντας το ίδιο. Μια γλυκιά μυρωδιά καπνού τους κάλυψε.

"Έχω αφοσιωθεί μόνο στην οικογένεια μου τώρα. Και η Ελένη είναι πολύ χαρούμενη που με έχει μόνο δικό της, έτσι δεν είναι, αγάπη μου;"

"Ναι, έτσι είναι." απάντησε χαμογελώντας πλατιά η Ελένη. "Τελικά, έγινε για καλό όλη αυτή η επανάσταση."

"Και εφόσον μιλάμε για την οικογένεια, δεν νομίζετε ότι ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε για τον γάμο των παιδιών μας;" Ο Αντώνης κοίταξε τη Σωτηρία και εκείνη του ένευσε.

"Εντάξει." είπε. "Αλλά θα βάλουμε κάποιους όρους."

"Το ίδιο και εμείς. Έχω ετοιμάσει ήδη το συμβόλαιο, αλλά μπορούμε να προσθέσουμε και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί." Ο Μοχάμεντ έκανε νόημα στον υπηρέτη που στεκόταν τόση ώρα στη γωνία να πλησιάσει. "Φέρε μας το προγαμιαίο συμβόλαιο και κάλεσε και τον γιο μου."

"Εμ... Δεν θα έπρεπε να είναι και η Ειρήνη παρούσα;" είπε ο Αντώνης όταν ο υπηρέτης απομακρύνθηκε.

"Δεν χρειάζεται." απάντησε ο Μοχάμεντ. "Υπάρχει περίπτωση να μην δεχτεί;"

"Μα και βέβαια όχι!" πρόλαβε και απάντησε η Σωτηρία. "Θα της εξηγήσουμε ότι θα γίνει για καλό σκοπό. Η Ειρήνη μας είναι εξαιρετικό κορίτσι, νοιάζεται για την οικογένεια μας και σίγουρα θα θέλει να μας βοηθήσει." Του Αντώνη όμως δεν του άρεσε αυτό. 

Ο υπηρέτης εμφανίστηκε με το συμφωνητικό και τον Αχμέτ στο πλάι του.

"Έλα εδώ, γιε μου." είπε ο Μοχάμεντ και ο νεαρός πλησίασε. "Πες στον Αντώνη και τη Σωτηρία, δεν είσαι χαρούμενος που θα παντρευτείς την κόρη τους;"

"Πάρα πολύ." απάντησε ο μικρός. "Είναι όμορφη;"

"Πανέμορφη." του είπε η Σωτηρία. "Δεν φέραμε καμιά φωτογραφία της, ρε Αντώνη. Όλα εγώ θα τα θυμάμαι;"

"Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά που θα έρθετε, θα φέρετε μερικές να τις δει ο Αχμέτ. Μπορείς να πηγαίνεις, αγόρι μου." είπε ο Μοχάμεντ.

"Μάλιστα, πατέρα." είπε και κάνοντας μια ελαφριά υπόκλιση έφυγε.

Όχι, εγώ δεν επιστρέφω για τρίτη φορά σε αυτό το μέρος!  είπε μέσα του ο Αντώνης, που εξακολουθούσε να έχει άσχημο προαίσθημα για αυτή τη συμφωνία και ας έβλεπε πόσο είχε αλλάξει ο Μοχάμεντ. Θα ανάγκαζε την κόρη του να παντρευτεί στα δεκαοχτώ της, χωρίς να έχει ζήσει σχεδόν τίποτα. Και η Ειρήνη είχε τόσα όνειρα, να σπουδάσει και να γίνει γιατρός...

Ο Αιγύπτιος επιχειρηματίας ξεκίνησε να μεταφράζει τους όρους του συμβολαίου οι οποίοι ήταν γραμμένοι στα αραβικά:

"Πρώτον. Ο γάμος θα γίνει συμφωνία και των τεσσάρων γονέων και θα γίνει μόνο όταν έχουν και οι δύο κλείσει τα δεκαοχτώ. Ούτε μέρα πιο πριν. Δεύτερον. Η Ειρήνη θα πρέπει να μην έχει προηγούμενες επαφές, αλλά να δοθεί στον Αχμέτ ανέγγιχτη. Τρίτος όρος. Από τη στιγμή που η οικογένεια Φωτίου θα εισέλθει στην οικογένεια Αμπντουλάχ, θα έχουν πάντοτε οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστούν, οικονομική ή οιουδήποτε είδους. Εάν όμως η δεσποινίς Ειρήνη Φωτίου δεν φερθεί σωστά στον άνδρα της, μεγάλες συμφορές θα τους βρουν. Τέταρτος όρος, κανένα από τα δύο παιδιά δεν θα μπορέσει να ζητήσει διαζύγιο από τη στιγμή που πραγματοποιηθεί ο γάμος, καθώς τους δεσμεύει το παρόν συμφωνητικό, το οποίο υπεγράφη από τους γονείς όταν εκείνα ήταν ακόμη ανήλικα. Συνεπώς, εκείνοι θα καθορίσουν τις ζωές τους και το γάμο τους." 

Υπήρχαν κι άλλοι πολλοί όροι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εναντίον της οικογένειας Φωτίου. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς όμως. Ο Αντώνης είχε μπλεχτεί σε μία κατάσταση από την οποία δεν θα ξέφευγε ποτέ. Κι ύστερα ήρθε η ώρα να υπογράψουν την καταδίκη της κόρης του, και εκείνος δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για να το σταματήσει. Πρώτα υπέγραψε ο Μοχάμεντ, έπειτα η Ελένη, στη συνέχεια η Σωτηρία με βλέμμα ψυχρό σαν να υπέγραφε μια οποιαδήποτε αίτηση. Και τέλος έφτασε η σειρά του Αντώνη.

"Με την τελευταία υπογραφή δεσμεύεται το προγαμιαίο συμβόλαιο και τα πρώτα χρήματα θα κατατεθούν στο λογαριασμό σας. Ο γάμος δεν θα μπορεί να ακυρωθεί έπειτα." είπε ο Μοχάμεντ. Ο Αντώνης πήρε το στυλό και τα χαρτιά από τα χέρια της Σωτηρίας. Τα δικά του έτρεμαν. Κρατούσε το στυλό ελάχιστα εκατοστά πάνω απ' το χαρτί χωρίς να τολμάει να κάνει τίποτα. Μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που ζήτησε τη βοήθεια τους... Όμως τώρα ήταν πια πολύ αργά.

"Θα υπογράψεις, γλυκέ μου;" είπε η Σωτηρία με φανερό άγχος. "Θέλεις να σωθούμε ή όχι;" Ο Αντώνης τους κοίταξε όλους και τελευταίο τον Μοχάμεντ, ο οποίος είχε πάλι εκείνο το βλέμμα όπως παλιά. Με την άκρη του ματιού του, τον είδε να αγγίζει τη λαβή του σπαθιού, εκείνου του ίδιου σπαθιού με το οποίο επιχείρησε να τον σκοτώσει τότε που του εξομολογήθηκε τον έρωτα του για τη Σωτηρία. Αν αρνιόταν τώρα, σίγουρα αυτό θα ήταν προσβολή...

Πού μπλέξαμε; αναρωτήθηκε μέσα του, όμως τώρα πια ήταν πολύ αργά για να κάνει πίσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις για αυτό, Ειρήνη... είπε νοερά και έβαλε την υπογραφή του στο κενό που έμενε.

**********************************************************************************************

Λαύριο 2014

Το βλέμμα του Αντώνη πλανιόταν ακόμα στα σκάφη και στα γαλάζια, ήρεμα νερά του λιμανιού. Η Ειρήνη άκουσε την ιστορία του σιωπηλή και έτσι είχε παραμείνει ακόμα. Δεν ήξερε όχι μόνο τι να του πει, αλλά και πώς να νιώσει μετά από όλα αυτά που έμαθε.

"Όπως καταλαβαίνεις, εγώ έφταιξα για όλα. Δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου για τίποτα από όσα έκανα." μίλησε τελικά ο Αντώνης. "Για ό,τι συνέβη στη μητέρα του Δία, δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια. Για εσένα όμως, ως μια τελευταία προσπάθεια να με συγχωρέσεις που δεν υπολόγισα τα συναισθήματα σου, αλλά επέτρεψα να γίνει το προξενιό επειδή φοβήθηκα τον Μοχάμεντ, νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι να επανορθώσω."

"Τι μπορείς να κάνεις;" απόρησε η Ειρήνη.

"Ξέρεις, μίλησα με την Ελένη προχθές. Ανακάλυψε πως υπήρχε ένα παραθυράκι στο συμβόλαιο, κάτι ψιλά γράμματα τα οποία επίτηδες ο Μοχάμεντ δεν μας μετέφρασε. Έλεγε πως αν κάποιος από τους τέσσερις γονείς παρανομήσει ή ντροπιάσει την οικογένεια, το συμβόλαιο λύνεται αυτόματα και δεν σας δεσμεύει τίποτα πια απέναντι μας."

"Δηλαδή...μπορώ να πάρω διαζύγιο...;" ρώτησε διστακτικά η κόρη του.

Εκείνος ένευσε χαμογελώντας.

"Ακριβώς. Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, ειδικά τώρα που ο Μοχάμεντ δεν υπάρχει πια. Η Ελένη παραδέχτηκε πως ήταν λάθος και δεν θα εμποδίσει καθόλου τα πράγματα. Η απόφαση είναι δική σου, Ειρήνη."

"Δηλαδή...μου δίνεις την ελευθερία μου;"

"Ναι. Όπως στην πήρα, έτσι σου τη δίνω πίσω."

Πολλές σκέψεις πέρασαν απ΄ το μυαλό της Ειρήνης. Τι θα έκανε αν χώριζε τον Αχμέτ; Πολύ απλά θα έμενε μόνη της. Γιατί σίγουρα ο Δίας είχε βρει την ηρεμία του και την ησυχία του με την πανέμορφη Τζουλιέτα και σιγά μην την άφηνε για χάρη της! Εκτός αυτού, η Σώτη θα ζητούσε σαν τρελή τον μπαμπά της.

"Δεν μπορώ να το κάνω." είπε στον πατέρα της. "Έχουμε ζήσει τόσα με τον Αχμέτ και τώρα υπάρχει και η μικρή στη μέση. Επιπλέον, ο Δίας είναι παντρεμένος και σύντομα η γυναίκα του θα φέρει στον κόσμο το παιδί τους."

Ο Αντώνης κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση.

"Τον αγαπάς ακόμα όμως, έτσι δεν είναι;" είπε.

"Ναι." παραδέχτηκε με θλίψη στα μάτια η Ειρήνη. "Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και τον Αχμέτ τον αγαπώ, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Είναι κάτι σαν...οίκτος. Ο καημένος έχει κάνει τόσα για μένα, με αγαπάει πιο πολύ και απ' τη ζωή του και είναι τόσο τρυφερός μπαμπάς με τη Σώτη... Τον χρειάζομαι."

"Έχεις δίκιο, κόρη μου. Θα ήταν κρίμα να το διαλύσετε. Ήταν λάθος μας που σε χωρίσαμε με τον Δία. Ένα λάθος που τώρα πια δεν διορθώνεται."

"Δεν χρειάζεται να το διορθώσουμε. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται." είπε η Ειρήνη και έμειναν οι δυο τους αμίλητοι να αγναντεύουν τη θάλασσα του λιμανιού και τα κότερα.