Την επόμενη μέρα το κυρίως θέμα συζήτησης στο σχολείο ήταν ο χθεσινός καυγάς της Αθηνάς με την Ειρήνη. Όπως ήταν φυσικό, οι περισσότεροι μαθητές της Πρώτης υποστήριζαν την Αθηνά, χωρίς να έχουν καταλάβει ακριβώς τι είχε γίνει, απλώς και μόνο επειδή ήταν το πιο δημοφιλές κορίτσι της πρώτης. Οι μεγαλύτεροι μαθητές δεν ασχολούνταν και πολύ με το θέμα. Ο Δίας, ο Στέφανος κι η Μελίνα κάθισαν στο πρώτο διάλειμμα να συζητήσουν.

"Ώστε χώρισες κι εσύ με τη Σοφία, απ' ότι έμαθα." είπε ο Δίας στον Στέφανο.

"Άστα να πάνε." απάντησε εκείνος. "Βέβαια, είχε ένα δίκιο η Σοφία που υποστήριζε την κολλητή της. Όμως τώρα καταλαβαίνω πως ήταν ίδια με εκείνη."

"Που μπλέξαμε, ρε συ;"

"Δεν πειράζει όμως. Θα χώριζα ούτως ή άλλως με τη Σοφία. Δεν ήταν για μένα. Έτσι κι αλλιώς, μ' αρέσει κάποια άλλη." Και κοίταξε προς το μέρος της Μελίνας.

"Ποια;" ζήτησε να μάθει εκείνη.

"Ε...Δεν είναι απ' το σχολείο." απάντησε ψέματα ο Στέφανος, προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα της.

Η Μελίνα άλλαξε θέμα συζήτησης:

"Αλήθεια, Δία, εσύ ήσουν εκεί την ώρα που πλακώθηκαν. Τί έγινε;"

"Όντως. Όλοι μιλάνε για το γεγονός ότι έπαιξαν ξύλο και κανένας δεν ξέρει το γιατί. Τι έγινε, Δία;" συμφώνησε ο Στέφανος.

"Είναι μεγάλη ιστορία. Μη μου θυμώσετε αλλά...μ' έπιασε η Αθηνά να φιλιέμαι με την Ειρήνη." είπε τελικά εκείνος.

"Με την Ειρήνη;!" απόρησε ο Στέφανος, ενώ η Μελίνα φάνηκε αμέσως να χλομιάζει.

"Ναι. Να σας πω την αλήθεια, απ' το Γυμνάσιο έτρεχε κάτι μεταξύ μας, όμως διστάζαμε κι οι δυο επειδή ήμασταν κολλητοί. Τώρα όμως κατάλαβα ότι την αγαπώ πραγματικά. Κι εκείνη μ' αγαπάει. Τι πειράζει να μετατρέψουμε τη φιλία μας σε σχέση, λοιπόν; Όταν ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και τελειώσει η αποβολή της θα είμαστε κανονικά μαζί."

Οι φίλοι του τον άκουγαν αμίλητοι και όταν τελείωσε, η Μελίνα τους είπε:

"Εμένα...με συγχωρείτε λίγο. Πάω στην τάξη." Και πήγε να φύγει.

"Στάσου." την πρόλαβε ο Στέφανος. "Τι έχεις;"

"Τίποτα. Απλά θέλω να κάτσω στην τάξη." είπε με πείσμα εκείνη.

"Γιατί, δεν θες πια την παρέα μας;" τη ρώτησε ο Δίας που καθόταν λίγο πιο πίσω, στο παγκάκι.

"Δεν φαίνεσαι και πολύ καλά. Επιμένω να έρθω μαζί σου." της είπε ο Στέφανος.

"Όχι!" του απάντησε απότομα.

Ο Στέφανος την άφησε να φύγει, απορημένος για την αλλόκοτη συμπεριφορά της. Εκείνη τότε πήγε στην τάξη, έτοιμη να δακρύσει. Μόλις μπήκε στην αίθουσα όμως, είδε ότι κάθονταν εκεί κάτι συμμαθήτριες της. Αποφάσισε να μην καθίσει εκεί τελικά, γιατί δεν θα άντεχε και θα έβαζε τα κλάματα μπροστά τους, με αποτέλεσμα εκείνες να την κοροϊδέψουν ως συνήθως. Μάζεψε βιαστικά τα πράγματα της, έκανε κοπάνα απ' το σχολείο και πήγε σπίτι της. Ο Δίας ήταν στο ίδιο τμήμα με εκείνη, στο Α2 και μάλιστα καθόταν δυο θρανία πιο πίσω της.

Έτσι παρατήρησε ότι έλειπε και κατάλαβε ότι κάτι στη συζήτηση τους την πείραξε. Τι όμως; Στο δεύτερο διάλειμμα αποφάσισε να το συζητήσει με τον Στέφανο. Τον βρήκε στην καντίνα δίπλα, να τρώει τυρόπιτα.

"Δεν θες να φας τίποτα;" τον ρώτησε εκείνος.

"Όχι. Θέλω να μιλήσουμε." του απάντησε ο Δίας.

"Σε ακούω, αδελφέ."

"Η Μελίνα την κοπάνησε."

"Τι εννοείς την κοπάνησε;" ρώτησε ανήσυχος.

"Έφυγε απ' το σχολείο, ρε! Η Μελίνα. Το ήσυχο κορίτσι που δεν έχει απουσίες."

"Τι ου θ, ευ φίλε..." έκανε μπουκωμένος ο Στέφανος.

"Κατάπιε πρώτα." του είπε ο Δίας.

Ο Στέφανος κατάπιε και συνέχισε:

"Τι μου λες, ρε φίλε; Γιατί έφυγε η Μελίνα;"

"Δεν ξέρω. Εσύ ξέρεις;"

"Όχι, δεν μιλήσαμε. Εσύ είσαι στην τάξη της, δε σου είπε τίποτα;"

"Όχι ρε. Στο διάλειμμα έφυγε, μετά την κουβέντα που είχαμε. Νομίζω πως κάτι από αυτά που ειπώθηκαν την πείραξε. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ήταν αυτό που είπα για την Ειρήνη, ότι δηλαδή θα κάνω σχέση μαζί της. Ωχ! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Με γουστάρει." έβγαλε το συμπέρασμα.

Του Στέφανου του ήρθε τελείως ξαφνικό και πνίγηκε με την τυρόπιτα.

"Η Μελίνα γουστάρει εσένα;" τον ρώτησε μετά, για να βεβαιωθεί.

"Μα δεν είναι προφανές; Όταν σας μίλησα για την Ειρήνη, εκείνη άλλαξε δέκα χρώματα." Τώρα ο Στέφανος είχε αρχίσει να ζηλεύει πραγματικά τον Δία.

Μα τι έχει τέλος πάντων αυτός και κολλάνε όλες πάνω του; Όλες προτιμούν αυτόν αντί για μένα. Εγώ είμαι σίγουρα πιο ωραίος και παίζω και το καλύτερο ποδόσφαιρο σε όλο το σχολείο. Αυτός δεν παίζει καν ποδόσφαιρο. Μα τι λέω, ο βλάκας; Τα λεφτά του. Αυτά τις γοητεύουν. Αυτός είναι πλούσιος, ενώ εγώ φτωχός. Και είναι και γιος διάσημης ηθοποιού, δεν είναι και λίγο. σκέφτηκε.

Όμως κράτησε αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό του. Δεν ήθελε να τσακωθεί με τον φίλο του. Άλλωστε ήταν φανερό ότι εκείνος είχε μάτια μόνο για την Ειρήνη και όχι για τη Μελίνα, με την οποία ο ίδιος ήταν ερωτευμένος. Κάποια στιγμή θα της το έλεγε. Και θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει την καρδιά της. Όμως όχι ακόμα. Ακόμα εκείνη ήταν ερωτευμένη με τον Δία και θα τη μπέρδευε  περισσότερο. Τι στο καλό; Θα τους έβλεπε μια, δυο φορές με την Ειρήνη, θα συνήθιζε στην ιδέα και θα της πέρναγε!

"Τέλος πάντων, θα πάω από το σπίτι της Ειρήνης μετά το σχολείο. Θα έρθεις;" κατέληξε ο Δίας.

"Όχι." του απάντησε ψυχρά.

"Έλα ρε... Πρέπει να της δείξουμε ότι νοιαζόμαστε για εκείνη και ότι τη στηρίζουμε. Ότι δεν μας νοιάζει που πήρε αποβολή και ότι είμαστε με το μέρος της."

"Εντάξει. Θα έρθω." είπε τελικά ο Στέφανος και ο θυμός του καταλάγιασε κάπως.

Ο Δίας πάντως ήθελε να έρθει μαζί και ο Στέφανος, γιατί ήξερε ότι οι γονείς της Ειρήνης είχαν αρχίσει να τον βλέπουν ύποπτα και δεν ήθελε να τους δώσει δικαιώματα. Όταν σχόλασαν, λοιπόν, ο Δίας είπε στον σοφέρ του να τους αφήσει λίγο πιο πέρα από το σπίτι της και να πάει να τον πάρει το βράδυ. Έφτασαν και χτύπησαν κουδούνι.

"Ρε συ, λες οι γονείς της να είναι πολύ θυμωμένοι και να μη μας αφήσουν να τη δούμε;" Αναρωτήθηκε ο Στέφανος.

"Ω, αυτό δεν το είχα σκεφτεί." Απάντησε ο Δίας και εκείνη την ώρα τους άνοιξε η Σωτηρία.

"Γεια σου Στέφανε." Είπε μόνο σε αυτόν. "Τι κάνουν οι γονείς σου; Έχω καιρό να τους δω."

"Καλά, κυρία Σωτηρία. Η Ειρήνη;"

"Είναι στο δωμάτιο της."

"Μπορούμε να τη δούμε;" Τη ρώτησε ο Δίας.

Η Σωτηρία του έριξε μια περιφρονητική μάτια και απάντησε κοιτάζοντας μόνο τον Στέφανο:

"Φυσικά. Αφού ήταν καλό κορίτσι σήμερα και έκανε όλες τις δουλειές..." Και έκανε στην άκρη για να περάσουν. "Αλλά όχι να βγείτε. Αυτή είναι η τιμωρία της." Συμπλήρωσε. "Ειρήνη, έχεις επισκέψεις!" Τα αγόρια μπήκαν στο κυρίως δωμάτιο του σπιτιού. Ο Αντώνης καθόταν στον καναπέ κι έβλεπε τηλεόραση. Είχε συνέλθει πλέον και τα φάρμακα δεν χρειάζονταν πια. Μόνο στον ψυχολόγο πήγαινε μια στο τόσο να τον παρακολουθεί.

"Χαίρεται, κύριε Φωτίου." Τον χαιρέτισε ο Δίας.

"Γεια σας κύριε Αντώνη." Του είπε ο Στέφανος.

"Γεια σου Δία, Στέφανε, καλά;"

"Μια χαρά." Εκείνη την ώρα βγήκε η Ειρήνη απ' το δωμάτιο της. Φορούσε τις πιτζάμες της και είχε ακόμα στο πρόσωπο της σημάδια απ' τον καυγά. Όμως δεν ντράπηκε που την είδαν έτσι οι φίλοι της. Ίσα- ίσα χάρηκε που τους είδε!

"Ω, γεια σας παιδιά. Τι ευχάριστη έκπληξη. Ελάτε."

Μόλις μπήκαν στο δωμάτιο της κι έκλεισαν την πόρτα, η Σωτηρία είπε στον Αντώνη:

"Μη μιλάς σε αυτόν."

"Σε ποιον;" Τη ρώτησε αδιάφορα εκείνος.

"Στον Δία. Δεν τον βλέπεις ότι μεγαλώνοντας, γίνεται ίδιος η μάνα του;"

"Υπερβάλλεις, ρε γυναίκα."

"Δεν υπερβάλλω καθόλου, Αντώνη. Πολύ τριγυρίζει την κόρη μας τελευταία. Θα την τυλίξει στα δίχτυα του, θα τη χρησιμοποιήσει και μετά θα την πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα, όπως ακριβώς κάνει και η μάνα του με τους άντρες. Ενώ ο καλός μας ο Αχμέτ, θα της είναι πάντα πιστός και δεν θα την πληγώσει ποτέ. Χθες έκλεισε τα δεκαοχτώ, στο είπα;"

"Αλήθεια; Να τα εκατοστίσει. Και...τι σκέφτεσαι να κάνουμε με το θέμα της Ειρήνης;"

"Λέω να τη συμβουλεύσουμε."

"Να τη συμβουλεύσουμε...για ποιο πράγμα;" Ρώτησε ο Αντώνης, ενώ παρακολουθούσε με μεγάλη αγωνία την αγαπημένη του σειρά.

Η Σωτηρία του είπε, όμως εμείς θα μάθουμε αργότερα. Μέσα στο δωμάτιο της Ειρήνης, οι τρεις φίλοι συζητούσαν για όσα έγιναν και ειδικά για τον καυγά της με την Αθηνά. Μετά της είπαν για την αντίδραση της Μελίνας και το συμπέρασμα που έβγαλε ο Δίας.

"Να σας πω την αλήθεια, το ήξερα απ' την αρχή." Είπε τότε η Ειρήνη. "Μου το είχε πει η ίδια. Για αυτό το λόγο έκλαιγε τότε στο γηπεδάκι, Δία. Σε είδε κι εκείνη με τη Γιώτα."

Εκείνη την ώρα, μπήκε μέσα η Κάτια, η οποία μόλις επέστρεψε απ' το σχολείο της.

"Γεια σας παιδιά." Είπε. "Ειρήνη, κοίτα τι ζωγράφισα." Η αδελφή της πήρε τη ζωγραφιά και την παρατήρησε. Ήταν ένας άγγελος, με ξανθά μαλλιά και ολόλευκα φτερά.

"Υπέροχο." Της είπε.

"Είναι ο Σπύρος μας. Έτσι θα είναι τώρα." Είπε η μικρή και όλοι συγκινήθηκαν, γιατί όντως ο Σπύρος έμοιαζε με αγγελούδι όταν ζούσε.

"Μπορείς να την κρατήσεις. Για να σε προσέχει." Της είπε.

"Σ' ευχαριστώ." Είπε βουρκωμένη η Ειρήνη και την αγκάλιασε.

Μετά η οικογένεια και οι δύο φίλοι της Ειρήνης έφαγαν όλοι μαζί και ύστερα ξαναπήγαν στο δωμάτιο για να συνεχίσουν τη συζήτηση που είχαν.

"Γιατί δεν μου το είχες πει τότε για τη Μελίνα;" Τη ρώτησε ο Δίας.

"Με παρακάλεσε να μη στο πω. Όμως τώρα έγινε ότι έγινε μεταξύ μας και...νιώθω ενοχή." Ο Δίας κάθισε δίπλα της και την αγκάλιασε.

"Γλυκιά μου, δεν πρέπει να νιώθεις ενοχή. Ξέρω για τα αισθήματα σου για μένα και εσύ για τα δικά μου. Ένας απλός έρωτας είναι, θα της περάσει. Άλλωστε, εγώ δεν θέλω εκείνη. Σαν φίλη τη βλέπω μόνο. Εσένα θέλω."

Ο Στέφανος απλά τους παρακολουθούσε αμέτοχος. Είχε νευριάσει με την αδιαφορία του Δία ως προς την αθώα και ντροπαλή Μελίνα, και άλλο τόσο με την Ειρήνη, που ήταν υποτίθεται φίλη της και θα έπρεπε να είχε ήδη μιλήσει στον Δία αντί να κάνει κάτι μαζί του. Όμως δεν μίλησε. Πήρε την απόφαση του: εκείνος θα την παρηγορούσε, θα της έκανε παρέα και τέλος θα προσπαθούσε να κατακτήσει την καρδιά της. Η Κάτια ξαναμπήκε στο δωμάτιο, διακόπτοντας τις σκέψεις του.

"Ζωγράφισα και για εσάς τους δύο." είπε και έδωσε από μια ζωγραφιά στον Δία και στον Στέφανο.

Στον Στέφανο, όλως παραδόξως είχε ζωγραφίσει μια καρδιά με φτερά και διάφορα χρώματα γύρω της. Στον  Δία ένα απλό σπίτι. Εκείνοι της είπαν συγχαρητήρια και η Κάτια έφυγε πάλι, ρίχνοντας ένα χαριτωμένο χαμόγελο στον Στέφανο καθώς έβγαινε. Το βράδυ έφτασε και ήρθε η ώρα να φύγουν.

"Σας ευχαριστώ και πάλι για την παρέα." τους είπε η Ειρήνη και τους καληνύχτισε καθώς τους συνόδευε στην έξοδο. Μετά έφαγαν βραδινό και οι γονείς της παρατήρησαν πως ήταν κάπως αφηρημένη.

Όμως εκείνη, ως συνήθως, δεν τους είπε τι είχε. Μετά το βραδινό κλείστηκε στο δωμάτιο της να σκεφτεί. Ο Δίας είχε δίκιο. Δεν θα μπορούσε να τα φτιάξει με το ζόρι με τη Μελίνα, εφόσον ήθελε εκείνη! Επιπλέον, σε δυο χρόνια ήταν ο γάμος της, με το που τελείωνε το Λύκειο. Δεν το ξεχνούσε αυτό. Ορκίστηκε στον εαυτό της πως αυτά τα δύο χρόνια ελευθερίας που της απέμεναν, ήθελε να τα ζήσει με τον Δία. Και όταν παντρευόταν, οι δρόμοι τους θα χώριζαν και απλά θα θυμόταν τη σχέση τους σαν μια ωραία ανάμνηση.