Τέσσερις μήνες. Τόσο χρειάστηκε η Ειρήνη για να συνέλθει απ' την κατάθλιψη στην οποία είχε πέσει μετά την αποβολή της. Ο Αχμέτ τη βοήθησε και της στάθηκε πάρα πολύ, πράγμα που τη συγκίνησε και της γέννησε νέα αισθήματα για εκείνον. Ήταν ο άντρας της και είχαν περάσει τόσα μαζί, που τελικά τον είχε αγαπήσει.

Όταν ο Δίας έμαθε από τον Στέφανο για την αποβολή της, της έστειλε ένα τελευταίο σύντομο γράμμα:

Αγαπητή Ειρήνη,

Μίλησα με τον Στέφανο και μου είπε τι σου συνέβη... Ήταν άδικο και πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ. Συγνώμη για τα σκληρά μου λόγια στο προηγούμενο γράμμα, σίγουρα όταν το διάβαζες αυτό θα είχε ήδη γίνει και θα σε έκανα να αισθανθείς χειρότερα. Τελικά μπορώ να γίνω πολύ κακός άνθρωπος μερικές φορές και δεν το θέλω.

Σε λίγες μέρες φεύγουμε από τη Ρώμη και συνεχίζουμε βόρεια με προορισμό τη Γαλλία, στην οποία θα πραγματοποιήσουμε συναυλίες σε αρκετές πόλεις της. Το κοινό μας αποθεώνει σε κάθε συναυλία και στη σκηνή νιώθω άλλος άνθρωπος. Γνώρισα και μια κοπέλα σε ένα πάρτι χθες, ένα μοντέλο. Έγινε κάτι μεταξύ μας, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να το συνεχίσω. Εκείνη επιμένει να μας ακολουθήσει στη Γαλλία. Τόσο πολύ κόλλησε μαζί μου; Anyway, ελπίζω να αναρρώσεις γρήγορα, Ειρήνη. Να προσέχεις,

Ο φίλος σου (?) Δίας.

Η Ειρήνη δεν απάντησε και από τότε δεν ξαναμίλησαν για πολύ καιρό. Της είχε κοπεί η όρεξη για όλα. Ούτε να υιοθετήσει ήθελε, ούτε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο της παρένθετης μητέρας, που κάποιος τους πρότεινε. 

Τον Ιούνιο του 2005, λίγο πριν φύγουν ο Αχμέτ και η Ειρήνη για Αίγυπτο, έσκασε μια είδηση βόμβα: ο Στέφανος και η Μελίνα παντρεύονταν! Η χαρά της Ειρήνης ήταν απερίγραπτη που οι δυο φίλοι της είχαν επιτέλους βρει την ευτυχία. Ο Στέφανος παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν ξεπέρασε τη Μελίνα πραγματικά και της έκανε μια εντελώς απρόσμενη πρόταση. Εκείνη δέχτηκε με χαρά και κατάλαβε επιτέλους ότι η καρδιά της ήταν ελεύθερη απ' τον Δία.

Δεν ήταν παρά ένας παιδικός έρωτας, ένα πείσμα που δεν τον είχε, το οποίο δεν την άφηνε να νιώσει τίποτα για τον Στέφανο. Όταν μετά από χρόνια ο Δίας έγινε δικός της, όταν πραγματοποίησε τα όνειρα της μαζί του και όταν ύστερα κατάλαβε ότι αυτός πάντα θα αγαπούσε την Ειρήνη, έκανε πίσω ώσπου τα συναισθήματα της έσβησαν, για να βρει την αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του Στέφανου. Και ο Στέφανος ένιωθε ευτυχισμένος και πλήρης κοντά της.

Η Ειρήνη και ο Αχμέτ εγκαταστάθηκαν στο Σούνιο για να βοηθήσουν στις προετοιμασίες του γάμου. Και ήταν πραγματικά πάρα πολλές, εφόσον η Ειρήνη μαζί με τον Μιχάλη θα ήταν οι κουμπάροι τους. Έπρεπε να διαλέξουν τον στολισμό, τις μπομπονιέρες και τέλος η Ειρήνη πήγε μαζί με τη Μελίνα, τη μητέρα της και τη μητέρα του Στέφανου για να διαλέξει νυφικό. Μόλις τρεις ημέρες πριν το γάμο όμως, κάτι πήγε στραβά: ο Μιχάλης χώρισε με τη Ντίνα μετά από πέντε περίπου χρόνια γάμου και ένα παιδάκι που είχαν κάνει μαζί.

"Όπως καταλαβαίνεις, ο Μιχάλης είναι χάλια ψυχολογικά και δεν θα μπορέσει ούτε καν να παραστεί στο γάμο, πόσο μάλλον να γίνει κουμπάρος μας." είπε ο Στέφανος στην Ειρήνη. "Οπότε, θα πρέπει αναγκαστικά να μας παντρέψεις μόνη σου." Η Ειρήνη αγχώθηκε, αλλά συμφώνησε. "Θα τα καταφέρεις;" τη ρώτησε. Χαμογέλασε στον φίλο της και είπε:

"Ναι. Δεν θα αφήσω τίποτα να χαλάσει την ημέρα σας. Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά." Έτσι κι αλλιώς, όλα ήταν ήδη έτοιμα και είχαν ήδη καλύψει από μισά τα έξοδα του στολισμού και του δώρου με τον Μιχάλη, οπότε η Ειρήνη απλά θα τους περνούσε τα στέφανα και τις βέρες μόνη της.

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Η Ειρήνη, ως κουμπάρα, ήταν άψογη, με μακριά γαλάζια τουαλέτα, μαλλιά χτενισμένα μπούκλες στο κομμωτήριο και μακιγιάζ που αναδείκνυε υπέροχα τα μπλε μάτια της. Ήταν τόση η χαρά και ο ενθουσιασμός της, που δεν την ένοιαζε που ήταν κι ο Δίας κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Δεν είχαν τελειώσει οι συναυλίες των Σπάνιων Δράκων ακόμα, αλλά βρήκε πτήση από Βερολίνο και έφυγε νωρίς το πρωί, μόνο και μόνο για να παραστεί στο γάμο των παιδικών του φίλων, και θα γυρνούσε με νυχτερινή πτήση όταν θα τελείωνε ο γάμος. Ωστόσο δεν είχαν καταφέρει να μιλήσουν ακόμα. Η Ειρήνη ήλπιζε να μη χρειαζόταν. Δεν άντεχε να τον αντιμετωπίσει ύστερα από το μεγάλο μυστικό που του έκρυψε.

Ο γάμος ήταν πολύ ρομαντικός, όλα ήταν παραμυθένια και η Μελίνα σαν πριγκίπισσα. Η τελετή άρχισε, ενώ η Τόνια με τον Ραφαήλ, το ίδιο και οι γονείς της Μελίνας, είχαν δακρύσει από συγκίνηση. Παρόλο που δεν πρόλαβε να κάνει πρόβες μόνη της, η Ειρήνη τα κατάφερε μια χαρά με τα στέφανα και τις βέρες και δεν έγινε κανένα λάθος.

Η τελετή τελείωσε και στάθηκε δίπλα στο νιόπαντρο ζευγάρι, ενώ οι καλεσμένοι με σειρά περνούσαν και τους έδιναν ευχές. Και τότε τον είδε να στέκεται μπροστά της. Φορούσε μαύρο κοστούμι με λευκό πουκάμισο και τα μαλλιά του ήταν ξυρισμένα στο πλάι. Πάγωσαν και οι δυο για λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν περίεργο συναίσθημα να τον βλέπει ξανά μετά από όλα όσα έγιναν. Τα μάτια του ενώθηκαν με τα δικά της, ύστερα της έσφιξε το χέρι, κρατώντας το λίγο παραπάνω, σαν να μην ήθελε να τελειώσει αυτή η στιγμή.

"Πάντα άξια, Ειρήνη." της ευχήθηκε και την προσπέρασε, αφήνοντας αργά το χέρι της.

Πάει και αυτό. είπε από μέσα της. Επιτέλους τον αντιμετώπισα. Όμως ο γάμος δεν έχει τελειώσει ακόμα... Ας μη χρειαστεί να μιλήσουμε στη δεξίωση, Θεέ μου...

Η δεξίωση έγινε σε μια παραλιακή ταβέρνα στη Σαρωνίδα. Το ζευγάρι άργησε λίγο να φτάσει. Με το που μπήκαν, άστραψε ο χώρος από τις σπίθες που πετάχτηκαν δεξιά και αριστερά τους, ενώ ροδοπέταλα έπεσαν από πάνω τους. Την επόμενη μέρα, σίγουρα η επίσημη εφημερίδα των Τρελάρων θα έγραφε τα καλύτερα για το γάμο του ποδοσφαιριστή Στέφανου Σαββίδη με τη συγγραφέα Μελίνα Πασσάλου, με την οποία γνωρίζονταν από το δημοτικό.

Λίγη ώρα μετά την είσοδο του ζευγαριού και την κοπή της γαμήλιας τούρτας, έλαβαν μια μικρή έκπληξη: η Ειρήνη είδε τον Μιχάλη να μπαίνει, με βλέμμα σκυθρωπό στην αρχή, χαμογέλασε όμως όταν τον πλησίασαν ο Στέφανος και η Μελίνα. Η Ειρήνη τον είδε να αγκαλιάζει και να εύχεται στο νιόπαντρο ζευγάρι κι έπειτα σηκώθηκε να τον χαιρετήσει και αυτή.

"Μιχάλη, τι έγινε; Πώς και ήρθες τώρα;" τον ρώτησε.

"Μου την έδωσε. Καθόμουν στο άδειο σπίτι και τα έπινα μόνος μου, ώσπου κατάλαβα, έστω και αργά, ότι δεν ήταν σωστό να λείψω από το γάμο του καλύτερου μου φίλου απ' το Γυμνάσιο... Πήρα το αυτοκίνητο και ήρθα. Συγνώμη και πάλι, φίλε μου." είπε και αγκάλιασε τον Στέφανο.

"Δεν πειράζει. Όλα καλά." τον καθησύχασε εκείνος. "Πώς είσαι;"

"Πώς να είμαι; Προσπαθώ."

"Ελπίζω το γλέντι και οι χοροί να σε κάνουν να ξεχαστείς λίγο. Έλα, πάμε να καθίσουμε." του είπε η Ειρήνη και τον οδήγησε στο τραπέζι τους, που κάθονταν μαζί με τον Αχμέτ, την Κάτια και τον Μπίλι. 

Οι χοροί ξεκίνησαν. Σηκώθηκαν κατευθείαν ο Μπίλι και η Κάτια, η οποία πήρε από το χέρι με το ζόρι σχεδόν τον Αχμέτ για να χορέψει και αυτός ένα νησιώτικο ρυθμό. Η Ειρήνη παρέμεινε στο τραπέζι για να κάνει παρέα στον Μιχάλη, ο οποίος εξακολουθούσε να πίνει, αλλά και για να μη χρειαστεί να μιλήσει με τον Δία, ο οποίος καθόταν σε ένα τραπέζι από την άλλη μεριά της αίθουσας. Δεν τον έβαλαν μαζί τους επίτηδες, για να μη γίνουν πάλι τα γνωστά με τον Αχμέτ.

"Το ποτό δεν θα διορθώσει τα πράγματα." είπε στον Μιχάλη, προσπαθώντας να μην κοιτάζει προς το μέρος του Δία.

"Και τι περιμένεις να κάνω; Πώς πρέπει να είμαι;" τη ρώτησε εκείνος θυμωμένος. "Την έπιασα στο κρεβάτι με τον ίδιο μου τον αδελφό!" αναφώνησε και η Ειρήνη σοκαρίστηκε.

"Μιλάς σοβαρά;"

"Σοβαρότατα. Η ίδια παραδέχτηκε ότι τον είχε ερωτευθεί από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, ανάθεμα την ώρα...και ακόμα και τώρα, μετά από όλα αυτά, θέλει λέει να είναι μαζί του. Το διανοείσαι; Τι παραπάνω έχει ο Νίκος από εμένα; Και ήταν κι εκείνος παντρεμένος κι έδειχναν ευτυχισμένοι. Δεν το περίμενα ποτέ."

"Λυπάμαι." σχολίασε η Ειρήνη. "Και τι θα κάνετε τώρα;"

"Θέλει και ερώτημα; Διαζύγιο. Δεν υπάρχει άλλη λύση." είπε ο Μιχάλης έτοιμος να βάλει τα κλάματα και κατέβασε μονορούφι το υπόλοιπο κρασί του.

"Και με τον μικρό τι θα κάνετε;"

"Προς το παρόν, τον έχουν οι γονείς μου. Δεν θα την αφήσω να μου τον πάρει όμως. Αν θέλει να είναι με τον Νίκο, το παιδί να το ξεχάσει. Να κάνει μαζί του άλλο." και γέμισε ξανά το ποτήρι του.

Τελικά, υπάρχουν και χειρότερα. είπε από μέσα της η Ειρήνη και σηκώθηκε για να πάει στην τουαλέτα.

"Έρχομαι." είπε στον Μιχάλη και κατευθύνθηκε προς το βάθος της αίθουσας.

Βγαίνοντας απ' την τουαλέτα, έπεσε σχεδόν πάνω στον Δία, λες και αυτός την είχε ακολουθήσει επίτηδες.

"Επ;" έκανε εκείνος.

"Τι επ;" απόρησε η Ειρήνη με το ανέμελο ύφος του.

"Τι νέα;"

"Εδώ θα τα πούμε, έξω απ' την τουαλέτα;"

"Η τουαλέτα σου θυμίζει πολλά, ε;" Η Ειρήνη θυμήθηκε πάλι εκείνη τη νύχτα που πέρασαν μαζί. Όχι, δεν έπρεπε.

Έκανε να φύγει, όμως εκείνος της εμπόδισε την έξοδο.

"Θα με αφήσεις να φύγω; Δεν είναι ώρα και μέρος αυτό να μιλήσουμε."

"Δεν μας τυχαίνουν και πολλές ευκαιρίες όμως."

"Τι θες να πούμε δηλαδή;" τον ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια της.

"Έλαβες το τελευταίο γράμμα μου;"

"Ναι. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Φαινόταν αληθινό."

"Ήταν όντως. Λυπάμαι πάρα πολύ, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι και δικό μου παιδί..." 

Υπονοούμενο ήταν αυτό; σκέφτηκε σοκαρισμένη η Ειρήνη και απέφυγε το βλέμμα του.

"Κοίταξε με, Ειρήνη και απάντησε σε αυτό που σε ρωτάω. Ήταν δικό μου;" Η Ειρήνη τον κοίταξε στα μάτια, άρχισε ήδη να δακρύζει... Δεν μπορούσε να του πει ψέματα. Το βλέμμα της την πρόδωσε.

"Το ήξερα." μουρμούρισε ο Δίας. "Γιατί δεν μου το είπες;"

"Τι σημασία έχει; Αφού τώρα δεν υπάρχει πια." του είπε, και γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

"Έπρεπε να μου το είχες πει! Όφειλα να ξέρω!" της φώναξε. Έπειτα συνέχισε πιο ήρεμα: 

"Ο Αχμέτ το ήξερε;" η Ειρήνη έγνεψε καταφατικά. Ο Δίας γέλασε ειρωνικά.

"Και το δέχτηκε; Τόσο κορόιδο ήταν;!" αναφώνησε και το γέλιο του δυνάμωσε, ενώ την ίδια στιγμή η Ειρήνη έκλαιγε. "Έχεις δίκιο όμως." είπε τελικά. "Δεν έχει σημασία τώρα πια. Εσύ επέλεξες να μείνεις με τον Αχμέτ...κι εγώ αγάπησα κάποια άλλη."

"Τι εννοείς;" κατάφερε να ρωτήσει η Ειρήνη.

"Θυμάσαι για εκείνη την κοπέλα που σου έγραψα ότι γνώρισα στην Ιταλία; Έχουμε σχέση τους τελευταίους δύο μήνες. Μας ακολουθούσε παντού, σε όλες τις συναυλίες και τελικά κατάφερε και με κέρδισε. Το πάμε για σοβαρά. Το ξέρω ότι είναι νωρίς ακόμα αλλά...σκέφτομαι να την παντρευτώ."

"Λες ψέματα." του είπε με νέα δάκρυα στα μάτια.

"Γιατί; Δεν δικαιούμαι κι εγώ να φτιάξω τη ζωή μου κάποια στιγμή όπως ακριβώς το έκανες κι εσύ; Νόμιζες ότι θα σε περίμενα, ή ότι θα μου αρκούσαν λίγες σκόρπιες στιγμές μας μια στο τόσο; Όχι, Ειρήνη. Έκανα επιτέλους αυτό που έπρεπε να είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό. Προχώρησα μπροστά. Μη στενοχωριέσαι όμως. Όταν πάρω τη μεγάλη απόφαση θα είσαι η πρώτη που θα λάβει προσκλητήριο. Αντίο, κολλητή μου." είπε αυτά τα τελευταία λόγια με ειρωνεία, της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και απομακρύνθηκε.

Η Ειρήνη είχε χάσει πάσα ιδέα για εκείνον. Πώς μπόρεσε να της μιλήσει έτσι, να την απαρνηθεί και να την πληγώσει... Δεν ήταν ο Δίας που ήξερε αυτός. Είχε δίκιο όμως. Και έφταιγε μόνο αυτή που άδειασε από συναισθήματα. Έπρεπε να συνεχίσει όμως. Σκούπισε προσεκτικά τα μάτια της , ευτυχώς η μάσκαρα ήταν αδιάβροχη και δεν έπαθε τίποτα. Επέστρεψε στο τραπέζι της, όπου ο Μιχάλης έπινε ακόμα, χαμένος στο δικό του κόσμο. Οι υπόλοιποι χόρευαν χαρούμενοι, πιασμένοι χέρι- χέρι, ένα γνωστό Μυκονιάτικο χορό. Είδε τον Αχμέτ να προσπαθεί αδέξια να συμβαδίσει με τους άλλους, ανάμεσα στην Κάτια και στον Μπίλι. Κάθισε δίπλα στον Μιχάλη και γέμισε και το δικό της ποτήρι.

"Έλα, ρε Μιχάλη, στην υγεία μας!" αναφώνησε.

"Στην υγειά μας!" επανέλαβε ο Μιχάλης και τσούγκρισαν. Λίγο μετά, είδε τον Δία να αποχαιρετάει το νιόπαντρο ζευγάρι και να φεύγει νωρίτερα απ' ότι περίμεναν. Ο Αχμέτ δεν κατάλαβε τίποτα απ' ότι έγινε εκείνη τη νύχτα.

Λίγες μέρες μετά και ενώ είχαν επιστρέψει στην Αθήνα, η Ειρήνη διάβασε ένα περιοδικό, το οποίο επιβεβαίωνε ότι όντως ο Δίας Λιόπουλος έβγαινε εδώ και λίγο καιρό με μια νεαρή Ελληνο-Ιταλίδα καλλονή, με το όνομα Τζουλιέτα. Οι δυο τους έδειχναν πολύ ευτυχισμένοι κι ερωτευμένοι στις φωτογραφίες, οι οποίες ήταν πότε σε πάρτι, πότε στα παρασκήνια κάποιας συναυλίας, έξω απ' το Κολοσσαίο στη Ρώμη, κάτω απ' τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι...

Ώστε όντως την αγαπάει... σκέφτηκε η Ειρήνη, νιώθοντας πάλι τη ζήλια και την προδοσία να φωλιάζουν σαν φίδια στην καρδιά της. Όμως ο Δίας είχε δίκιο: είχε κάθε δικαίωμα να φτιάξει τη ζωή του με κάποια την οποία μπορούσε να έχει πραγματικά.