2005

Δύο μήνες πέρασαν από τότε και ήταν Φεβρουάριος του 2005. Η Ειρήνη έλαμπε από ευτυχία που βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της και ο Αχμέτ την πρόσεχε πάρα πολύ και τη φρόντιζε, έχοντας ξεχάσει τα πάντα. Φυσικά, είχε λάβει αμέτρητα γράμματα από τον Δία, όμως χωρίς καν να τα διαβάσει, τα έσκιζε και τα πετούσε στο τζάκι. Έπειτα τα παρακολουθούσε να καίγονται, ενώ άθελα της, της έρχονταν στο μυαλό εικόνες από όσα είχαν ζήσει μαζί: τη γνωριμία τους στην Πέμπτη Δημοτικού. Τα μυστικά και τα όνειρα που μοιράζονταν. Εκείνη και τον Δία να κλαίνε για το χαμό του Σπύρου στο νεκροταφείο, έπειτα την παρηγοριά του την ημέρα που επέστρεψε στο σχολείο και την έπιασαν τα κλάματα.

Ακολουθούσαν σκηνές από τα εφηβικά τους χρόνια: να τριγυρνάνε στο Γυμνάσιο με τα εξτρίμ χτενίσματα και ντυσίματα, το πρώτο τους φιλί, την πρώτη ένωση τους, την αγάπη τους και τη φιλία τους μαζί. Όσο και αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να σβήσει τίποτα από όλα αυτά. Και τώρα είχε μέσα της το παιδί του, μια αθώα ζωή που θα έπρεπε να ζήσει για πάντα μες στο ψέμα.

Αυτό ήταν το τίμημα για την ευτυχία της που θα γινόταν μητέρα. Δεν ένιωθε εντάξει όμως που διέκοψε τόσο απότομα την επικοινωνία τους. Έτσι, αποφάσισε να τακτοποιήσει αυτό το θέμα, μια μέρα που γύρισε νωρίτερα από τη δουλειά και βρήκε στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα του. Ήταν από τη Ρώμη. Το συγκρότημα εδώ και λίγες μέρες βρισκόταν στην Ιταλία.

Το πήρε και ανέβηκε στο ρετιρέ. Η αγωνία της σε συνδυασμό με την απουσία του Αχμέτ, ο οποίος θα αργούσε να γυρίσει απ' ότι της είπε, ανέβασαν την περιέργεια της για το γράμμα και την έκαναν να το ανοίξει αμέσως.

Ειρήνη...

Μπορείς να μου πεις τι σου έκανα και μ' αποφεύγεις έτσι; Την τελευταία φορά που σμίξαμε, κατάλαβα πως υπήρχε ακόμα κάτι μεταξύ μας, πως δεν είχαν τελειώσει όλα. Κι ύστερα, το επόμενο πρωί έφυγες και εξαφανίστηκες πάλι από τη ζωή μου. Δεν απάντησες ποτέ στα τηλεφωνήματα μου ούτε με πήρες πίσω.

Τι συμβαίνει; Με κάνεις και ανησυχώ. Σου έχω στείλει τόσα γράμματα, και ενώ ξέρω πια ότι δεν πρόκειται να μου απαντήσεις, συνεχίζω σαν ηλίθιος να σε κυνηγάω. Μήπως όμως πάλι τα γράμματα δεν φτάνουν ποτέ σε εσένα; Μήπως ο Αχμέτ τα καταστρέφει; 

Δεν φαντάζεσαι πόσο κακό μου έχει κάνει η σιωπή σου. Ενώ επάνω στη σκηνή τα δίνω όλα όταν σκέφτομαι εσένα, εκτός σκηνής είμαι χάλια και όλοι με ρωτούν συνεχώς τι έχω. Θα σου πω την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να στο κρύψω. Έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες εδώ. Πραγματικά οι περισσότερες είναι πρόθυμες για όλα! Με όποια και να είμαι όμως παίρνει άθελα μου τη μορφή σου. Κοντεύω να τρελαθώ. 

Ειλικρινά δεν σου ζητάω να διαλύσεις το γάμο σου για μένα. Ξέρω πως έχεις τους λόγους σου για τους οποίους δεν μπορείς να φύγεις. Σου ζητώ μόνο να δώσεις σημεία ζωής, αν φυσικά διαβάζεις τα γράμματα μου. Έστειλα και στον Στέφανο, ο οποίος μου απάντησε πως έχετε χαθεί. Μην με αναγκάσεις να στείλω και στην Κάτια για να μάθω περισσότερα... Σε σένα πάντως θα συνεχίσω να στέλνω μέχρι να μου απαντήσεις. Αυτά.

Δίας.

Υ.Γ.: Στείλε μου σε αυτή τη διεύθυνση. Θα μείνουμε έναν ακόμα μήνα στη Ρώμη. Σ' αγαπώ.

Η Ειρήνη μούσκεψε το γράμμα με δάκρυα όση ώρα το διάβαζε. Πόσο θα ήθελε να του απαντήσει ότι και εκείνη τον αγαπούσε, ότι έκανε λάθος που κατέστρεφε τα προηγούμενα γράμματα του και τέλος ότι ήταν έγκυος στο παιδί του... Δεν έπρεπε όμως. Είχε δώσει μια υπόσχεση στον Αχμέτ και στον εαυτό της. Αυτό δεν θα το μάθαινε ποτέ. Όμως θα του απαντούσε στο γράμμα του. Πήγε στο γραφείο της και αφού το σκέφτηκε λίγο, πήρε στυλό και χαρτί και άρχισε να γράφει:

Αγαπημένε μου Δία,

Έχεις δίκιο. Τα προηγούμενα γράμματα, τότε που ήσουν στην Αμερική, τα κατέστρεφε η καμαριέρα με εντολή του Αχμέτ, γιατί εκείνος ήθελε να με κάνει να σε ξεχάσω.

Ήξερε τα πάντα για εμάς και εκείνη τη νύχτα που έφυγα κρυφά μαζί σου και πήγαμε στην παραλία, το κατάλαβε και αναγκάστηκα να το παραδεχτώ. Γι' αυτό θέλησε να κόψει κάθε επαφή μεταξύ μας. Σε ζηλεύει πάρα πολύ και δεν μπορεί να δεχτεί ότι εσύ υπήρξες στην καρδιά μου πολύ πριν από αυτόν. Τώρα όμως, κατέστρεφα εγώ η ίδια τα γράμματα. Γιατί έμαθα ότι περιμένω το παιδί του και έπρεπε να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτόν. Δεν άντεχα όμως να βλέπω με πόση ανησυχία προσπαθούσες να επικοινωνήσεις μαζί μου, έτσι αποφάσισα να διαβάσω το τελευταίο γράμμα σου και να σου απαντήσω.

Νομίζω πως έχω αρχίσει να αγαπάω τον Αχμέτ, δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Με συγκινούν οι προσπάθειες που κάνει να με φροντίζει τώρα με την εγκυμοσύνη. Αν και πολλές φορές, το μυαλό μου γυρίζει πίσω στα παλιά. Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδιά και οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι θα με παντρέψουν; Θυμάσαι τι μου είχες πει; Είσαι μικρή ακόμα, έχεις χρόνια μπροστά σου. Και να που πέρασε ο καιρός, τώρα εσύ κι εγώ είμαστε είκοσι τεσσάρων, είμαι παντρεμένη και έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Αυτό είναι που με έκανε να μην σου γράφω τόσο καιρό. Ήμουν μπερδεμένη και ακόμα είμαι, αλλά δεν θέλω να σε χάσω εντελώς απ' τη ζωή μου, όχι με αυτόν τον τρόπο. Θα σε παρακαλέσω όμως, να μην μου ξαναστείλεις σε αυτή τη διεύθυνση. Στείλε καλύτερα το γράμμα στον Στέφανο και εκείνος θα μου το δώσει όποτε βρεθούμε. Έτσι θα είναι πιο ασφαλές. Σου υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα σου απαντήσω αμέσως.

Με αγάπη, Ειρήνη.

Έκρυψε το γράμμα στην τσάντα της και κοίταξε το ρολόι της. Ήταν ακόμα νωρίς και ο Αχμέτ θα αργούσε να γυρίσει. Πρόλαβε και το πήγε μέχρι το ταχυδρομείο.

"Ωραία...τώρα το έστειλα... Και τώρα;" μονολόγησε σχεδόν. Άραγε πόσο καιρό θα έκανε να της απαντήσει; Και ποια θα ήταν τα συναισθήματα του έπειτα από αυτά που του έγραψε; Θα έκανε υπομονή. Για την ώρα πήγε σπίτι, μαγείρεψε και περίμενε τον Αχμέτ να επιστρέψει. Το απόγευμα εκείνος γύρισε κουρασμένος, έφαγαν και μετά κάθισαν στο σαλόνι να δουν τηλεόραση. 

Το βράδυ που ξάπλωσαν στο κρεβάτι τους, ο Αχμέτ την πλησίασε ερωτικά μετά από πολύ καιρό και μόνο τότε κατάλαβε πόση ανάγκη είχε το άγγιγμα του. Της έκανε έρωτα τρυφερά και συγχρόνως με πάθος, κοιτάζοντας τη στα μάτια. Ήταν μια απ' τις λίγες φορές που η Ειρήνη το απόλαυσε πραγματικά.

Αργότερα, όταν εκείνος αποκοιμήθηκε και η Ειρήνη είχε γείρει στο πλάι,  κατάλαβε πως ήταν παγιδευμένη από την ίδια της την καρδιά, γιατί τώρα που είχε αρχίσει να αγαπάει τον άντρα της, χωρίς να τον ερωτευθεί πρώτα, δεν ήξερε ποια ήταν η αληθινή αγάπη. Μπορεί να αγαπούσε πραγματικά και τους δύο;

Με τον Δία είχαν μοιραστεί τόσα πολλά, λύπες, χαρές, έρωτα, τα πάντα. Αν δεν υπήρχε ο Αχμέτ, ίσως ήταν παντρεμένη με εκείνον. Μήπως όμως τότε είχαν αρχίσει να βαριούνται ο ένας τον άλλον και η σχέση τους με τα χρόνια φθειρόταν; Μήπως ήταν μόνο ένας εφηβικός έρωτας που αργότερα έσβηνε, ενώ τώρα είχε μετατραπεί σε πείσμα επειδή δεν μπορούσαν να είναι μαζί;