Τη νύχτα πριν το γάμο, η Ειρήνη όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα από τότε που της ανακοίνωσαν ότι θα την παντρέψουν, στα έντεκα της. Ήταν όλοι καλεσμένοι, συγγενείς, οι φίλοι της, ακόμα και ο Δίας. Οι γονείς της ήταν τόσο ευτυχισμένοι που δεν μπορούσαν να της το αρνηθούν αυτό κι έτσι τον κάλεσαν μαζί με τη μητέρα του. Όμως η ίδια δεν είχε ιδέα αν θα έρχονταν. Δεν είχε επικοινωνήσει με κανέναν τους εδώ και μέρες.

Θα ένιωθε απίστευτη μοναξιά αν δεν έρχονταν τουλάχιστον οι δυο κολλητοί της, αν δεν έβλεπε τα χρυσαφένια μαλλιά του Στέφανου ή τα γκρίζα μάτια του Δία... Θα τρελαινόταν.

"Ειρήνη..." άκουσε ένα ψίθυρο από το παράθυρο.

Τώρα μου φαίνεται πως ήδη έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Ακούω τη φωνή του. σκέφτηκε, η φωνή του όμως ξανακούστηκε από το ανοιχτό παράθυρο.

"Έι, ψιτ! Ειρήνη."

Σηκώθηκε και πήγε να δει. Ήταν όντως απίστευτο.

"Δία, εσύ; Τι κάνεις εδώ;" απόρησε.

"Ήρθα να σ΄αποχαιρετήσω." της είπε.

"Δεν θα έρθεις αύριο;"

"Θα έρθω, απλά... Κοίτα. Το σκέφτηκα καλύτερα. Αν είναι να μη σε βλέπω καθόλου, τουλάχιστον να σε βλέπω σαν φίλη. Δεν θέλω να χαλάσει η φιλία μας. Θα βλεπόμαστε και μετά το γάμο σου;"

"Ναι." απάντησε η Ειρήνη, προσπαθώντας να μη δακρύσει. "Άλλωστε από φίλοι ξεκινήσαμε. Θα είσαι και πάλι ο καλύτερος μου φίλος."

"Ωραία. Απόψε όμως...θέλω να σ' αποχαιρετήσω διαφορετικά. Ξέρεις τι εννοώ."

Φυσικά και ήξερε τι εννοούσε κι ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά όλο της το κορμί. Προσγειώθηκε αμέσως όμως στη σκληρή πραγματικότητα.

"Τρελάθηκες; Αύριο παντρεύομαι και αυτό θα μας πονέσει και τους δύο. Και αν καταλάβουν τίποτα;"

"Ούτως ή άλλως θα πρέπει να του πεις ότι είχες επαφές πριν το γάμο. Μία επαφή παραπάνω δεν θα αλλάξει τα δεδομένα."

"Και με τα συναισθήματα μας, τι γίνεται;"

"Θα τα πνίξουμε. Θα πούμε πως δεν συνέβη ποτέ. Δες το σαν μπάτσελορ πάρτι."

Ο Δίας τα έβλεπε όλα τόσο εύκολα... Αλλά στην ουσία άντρας ήταν. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του έτσι θα σκεφτόταν. Όμως αυτή τη στιγμή η Ειρήνη δεν μπόρεσε, δεν ήθελε να αντισταθεί άλλο. Ήθελε και η ίδια μια τελευταία νύχτα μαζί του.

"Δεν σε πιέζω, αγάπη μου. Αν δεν θέλεις, θα σε αποχαιρετήσω εδώ με ένα φιλί και θα φύγω." την καθησύχασε ο Δίας. Όμως εκείνη ήθελε σαν τρελή. Ποιον κορόιδευε; Τον εαυτό της;

"Περίμενε να φορέσω κάτι και φύγαμε." αποφάσισε.

Πήγε στη ντουλάπα της και άρχισε να αλλάζει, ενώ ο Δίας την κοιτούσε, θαυμάζοντας τις τέλειες αναλογίες της και περιμένοντας πως και πως τη στιγμή. Η Ειρήνη φόρεσε ένα ανάλαφρο ροζ φόρεμα και ό,τι πέδιλα βρήκε μπροστά της. Όταν ήταν έτοιμη, ο Δίας τη βοήθησε να βγει απ΄το παράθυρο και έφυγαν κρυφά, όπως τόσες άλλες νύχτες. Έφευγε και γυρνούσε πάντοτε αθόρυβα, έτσι ποτέ δεν την είχαν πάρει είδηση.

"Στο ίδιο μέρος πάμε;" Τον ρώτησε καθώς προχωρούσαν.

"Ναι." Της απάντησε ο Δίας. "Στο φοινικόδασος, το κρησφύγετο μας."

Πήγαν στη "σπηλίτσα" τους, όπως την έλεγαν, όπου βρισκόταν ήδη στρωμένη κάτω μία κουβέρτα.

Ο Δίας τη φίλησε κατευθείαν με πάθος. Άρχισαν να βγάζουν τα ρούχα τους βιαστικά ενώ τα χέρια του την άγγιζαν σε όλα τα σημεία που άναβαν τη φλόγα μέσα της... Ξάπλωσαν στην κουβέρτα και ενώθηκαν κατευθείαν. Ήθελαν να κρατήσει όσο γινόταν περισσότερο, για να αργήσει η ώρα που θα χωριστούν, όμως αυτό ήταν αδύνατον έτσι όπως ήταν παραδομένοι στο πάθος τους. Τα πόδια της ήταν τυλιγμένα γύρω από τη μέση του, ενώ τα νύχια της μπήγονταν στην πλάτη του καθώς εκείνος κινούνταν όλο και πιο γρήγορα μέσα της, ώσπου έφτασαν και οι δύο στην κορύφωση.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο Δίας, ξαπλωμένος ανάσκελα κρατούσε την Ειρήνη στην αγκαλιά του σαν να ήταν ότι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του.

"Σ' αγαπώ." Της είπε και φίλησε τα μαλλιά της, εκείνη την ξανθιά χαίτη που τόσο πολύ αγαπούσε... "Ποτέ δεν θα πάψω να σ' αγαπώ." Συνέχισε. "Θα είναι δύσκολο το ξέρω, όμως..." Σταμάτησε απότομα, γιατί την ένιωσε να τρέμει στην αγκαλιά του από τους λυγμούς που κρατούσε τόση ώρα.

"Σε παρακαλώ, Δία, μη συνεχίσεις. Δεν θέλω να ακούσω άλλα..." του είπε κλαίγοντας.

"Έλα, μωρό μου, ηρέμησε. Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω." προσπάθησε να την καθησυχάσει. "Μην κλαις, αγάπη μου. Με πληγώνεις."

Η Ειρήνη ανακάθισε και τύλιξε τα γόνατά της με τα χέρια της.

"Ειρήνη..." πήγε να την αγκαλιάσει πάλι.

"Άσε με!" του φώναξε. Ο Δίας την άφησε να ξεσπάσει, δακρύζοντας και ο ίδιος.

"Δεν έπρεπε να γίνει αυτό." ψιθύρισε. "Είχες δίκιο." Όταν τελικά η Ειρήνη ηρέμησε, σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Ο Δίας έκανε το ίδιο.

"Θα μ' αφήσεις τουλάχιστον να σε συνοδεύσω στο σπίτι σου;" τη ρώτησε, όταν ήταν και οι δυο έτοιμοι.

Η Ειρήνη του κράτησε το χέρι και χωρίς να μιλάνε, ξεκίνησαν μέσα στην ήσυχη νύχτα για το σπίτι της. Το μόνο που ακουγόταν εκτός από τα βήματα τους ήταν κάποιο τριζόνι από εδώ και από εκεί.

"Μπορείς να μην έρθεις στο γάμο μου, αν αυτό σε πληγώνει. Δεν θα θυμώσω." του είπε ξαφνικά.

"Μπορείς να μην τον παντρευτείς, αν αυτό σε πληγώνει." τη χτύπησε άθελα του εκεί που πονούσε. Όμως δεν τον παρεξήγησε. Ήξερε ότι ένιωθε μέσα του τον ίδιο πόνο με εκείνη.

"Αυτό δεν γίνεται, Δία." του είπε ήρεμα.

"Το ξέρω. Όμως θα έρθω στο γάμο σου. Είμαι ο καλύτερος σου φίλος, το θυμάσαι;" είπε και γύρισε για να την κοιτάξει στα μάτια.

"Ναι. Το θυμάμαι." απάντησε η Ειρήνη, φέρνοντας στο νου της όλες εκείνες τις ωραίες αναμνήσεις που είχαν ζήσει μαζί...

Εκείνες τις αναμνήσεις τουλάχιστον, δεν μπορούσε να της τις πάρει κανένας, σε αντίθεση με τη ζωή και τα όνειρά της, που μέρα με τη μέρα χάνονταν.