Η δεύτερη μέρα στο σχολείο είχε φτάσει. Η οικογένεια σηκώθηκε όλη μαζί, έφαγαν πρωινό και μετά ετοιμάστηκαν. Ο Αντώνης πήγε τα παιδιά σχολείο και μετά πήγε στη δουλειά του. Βγήκαν στο προαύλιο και η Κάτια είδε μερικές καινούργιες φίλες της κι έτρεξε αμέσως κοντά τους. Η Ειρήνη με τον Σπύρο περίμεναν στον προθάλαμο τον Δία.

"Γεια σας." Άκουσαν μια φωνή δίπλα τους και γύρισαν.

Δεν ήταν ο Δίας, αλλά ένας άλλος συμμαθητής τους, ο Στέφανος.

"Καλημέρα." Του είπαν.

"Να σας πω... Μην κάνετε παρέα με τον Δία."

"Γιατί;" Ρώτησε εκνευρισμένη η Ειρήνη.

"Κανείς δεν τον κάνει παρέα."

"Μα είναι φίλος μας." Είπε ο Σπύρος.

"Δεν του αξίζει να έχει φίλους."

"Γιατί, σε ξαναρωτάω, Στέφανε." Είπε η Ειρήνη, έχοντας αρχίσει να χάνει την υπομονή της.

"Θα σας πω. Όμως κάποια άλλη στιγμή, γιατί έρχεται τώρα. Τα λέμε." Και απομακρύνθηκε.

"Καλημέρα." Τους είπε ο Δίας. "Πάμε στην τάξη;"

"Πάμε." Είπε η Ειρήνη.

Πήγαν επάνω, άφησαν τις τσάντες τους και μετά κατέβηκαν πάλι για την προσευχή.

"Ο Στέφανος έχει δίκιο." Είπε ο Σπύρος, χωρίς να τους ακούσει ο Δίας. "Εγώ δεν θέλω να τον κάνω παρέα."

"Γιατί;"

"Δεν ξέρω. Είναι πολύ μυστήριος."

"Δεν με νοιάζει." Είπε νευριασμένη η Ειρήνη. "Αφού το θες, να πας να κάτσεις με τον Στέφανο, λοιπόν. Εγώ θα καθίσω με τον Δία."

Όταν ανέβηκαν πάλι στην τάξη για την πρώτη ώρα, ο Σπύρος μάζεψε τα πράγματά του και πήγε να καθίσει με τον Στέφανο, ενώ η διπλανή του Στέφανου κάθισε με τη Μελίνα, με το ζόρι σχεδόν επειδή της το ζήτησε σαν χάρη ο Στέφανος. Η Ειρήνη πήγε μπροστά, στον Δία.

"Μπορώ να καθίσω μαζί σου; Τσακώθηκα με τον αδελφό μου και πήγε κι έκατσε με τον Στέφανο."

"Φυσικά." Απάντησε με μεγάλη χαρά ο Δίας.

Στο διάλειμμα, ο Σπύρος με τον Στέφανο πήγαν να παίξουν κρυφτό με κάτι άλλα παιδιά, ενώ η Ειρήνη έκανε βόλτες στο προαύλιο με τον Δία.

"Για πες μου, γιατί τσακωθήκατε με τον Σπύρο;" Τη ρώτησε.

"Για σένα."

"Για μένα;"

"Ναι. Ξέρεις, ο Στέφανος μας είπε να μη σε κάνουμε παρέα και ο χαζός ο αδελφός μου τον άκουσε κι έγιναν φίλοι."

"Μάλιστα." Είπε μόνο ο Δίας.

"Πες μου, Δία. Είμαστε φίλοι τώρα πια. Πρέπει να μου πεις. Γιατί δεν σε θέλει κανένας; Γιατί δεν έχεις φίλους;" Ο Δίας ήταν σκεφτικός.

"Είναι περίπλοκο, Ειρήνη."

"Για μένα τίποτα δεν είναι περίπλοκο. Είμαι έξυπνη, θα καταλάβω."

"Στο Λαύριο, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα κακό συνήθειο. Να μην αποδέχονται τους διαφορετικούς."

"Κι εσύ είσαι διαφορετικός;"

"Ναι, κατά κάποιον τρόπο..."

"Δηλαδή;"

"Είμαι πλούσιος. Δηλαδή η μητέρα μου είναι. Έχουμε τα πάντα. Πολύ μεγάλο σπίτι, υπηρέτες, σοφέρ..."

"Μόνο αυτό;" Απόρησε η Ειρήνη.

"Είναι και κάτι άλλα, όμως ναι, αυτός είναι ο κύριος λόγος."

Η Ειρήνη κατάλαβε πως ο Δίας δεν ήταν τόσο μυστήριος τελικά. Και αν την εμπιστευόταν λίγο παραπάνω ίσως της έλεγε κι άλλα πράγματα για τον εαυτό του.

"Άρα, τα υπόλοιπα παιδιά σε ζηλεύουν." είπε.

"Ναι. Αλλά πιο πολύ δεν τους κάνω εγώ παρέα, γιατί δεν μ' αρέσει να μ' έχουν φίλο μόνο για τα λεφτά μου. Όταν όμως είδα εσένα, αλλά και τον αδελφό σου, κατάλαβα αμέσως ότι εσείς δεν είστε σαν τους άλλους."

"Αλήθεια;"

"Φυσικά. Και αν ο Σπύρος θέλει να κάνει παρέα με τον Στέφανο, εμένα δεν με πειράζει. Ξέρω πως δεν το κάνει από κακία. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείτε να είστε συνέχεια μαζί. Εσύ θα έχεις τις παρέες σου κι εκείνος τις δικές του."

"Έχεις δίκιο." είπε η Ειρήνη.

Όταν σχόλασαν, ενώ τα δυο αδέλφια περίμεναν την Κάτια, ο Σπύρος είπε στην Ειρήνη:

"Ξέρεις, ο Στέφανος μου είπε για τον Δία και αποφάσισα να κάνω και με τους δυο παρέα."

"Τι ακριβώς σου είπε;"

"Ότι η μητέρα του έχει πολλά λεφτά αλλά πολύ κακή φήμη και ότι δεν έχει πατέρα. Όμως εγώ του εξήγησα ότι όλα αυτά δεν είναι λόγοι για να μην έχει φίλους. Έτσι, θα κάνω παρέα με εσένα και τον Δία, πιο πολύ όμως θα κάνω με τον Στέφανο."

"Εντάξει." συμφώνησε η Ειρήνη.

Σε λίγες μόνο ημέρες, είχε αποκτήσει έναν πολύ καλό φίλο, με τον οποίο μοιραζόταν τα πάντα. Εκτός από το κολατσιό, που η Ειρήνη πολλές φορές δεν είχε και ο Δίας μοιραζόταν το δικό του μαζί της, αντάλλασσαν επίσης μολύβια, γόμες, έφτιαχναν ζωγραφιές ο ένας στον άλλον. Υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη ανάμεσα τους και γι' αυτό, ο ένας έλεγε στον άλλον τις σκέψεις του, τα προβλήματα, τα μυστικά του, όλα.

Η μητέρα του Δία ήταν η διάσημη ηθοποιός και μοντέλο Μαρία Λιοπούλου. Όταν η Ειρήνη το έμαθε αυτό, έπαθε ένα μικρό σοκ γιατί την είχε δει σε μερικές ταινίες, όμως δεν το έδειξε στον Δία γιατί δεν ήθελε να νομίζει ότι τον κάνει παρέα μόνο για τη μητέρα του. Ο πατέρας του, απ' ότι της είπε, δεν ήξερε ποιος ήταν. Δεν βρέθηκε κανένας να τον αναγνωρίσει ως γιο του και γι' αυτό πήρε το επίθετο της μητέρας του.

Μια μέρα, είχαν ξαπλώσει στο γρασίδι που υπήρχε γύρω απ' τη λιμνούλα.

"Πες μου, Ειρήνη, εσύ τι όνειρα έχεις για το μέλλον;"

"Ονειρεύομαι να γίνω διάσημη γιατρός όταν μεγαλώσω."

"Αλήθεια;"

"Ναι. Δεν με νοιάζουν τα λεφτά ούτε το ότι θα είμαι διάσημη, αλλά θα ήθελα πολύ να βοηθήσω τους ανθρώπους. Θέλω να πάω στην Αφρική, στα παιδάκια που πεινάνε και δεν έχουν φάρμακα και να κάνω ό,τι μπορώ. Και οι άνθρωποι να με ξέρουν για όλα τα καλά που θα κάνω στον κόσμο. Και όλα αυτά εννοείται μαζί με τον αδελφό μου. Θα χτίσουμε ένα μεγάλο σπίτι και θα μείνουμε μαζί εκεί με τις οικογένειες μας. Εσύ; Ποια είναι τα όνειρά σου;" Ο Δίας το σκέφτηκε λίγο.

"Εγώ θέλω απλά να μάθω ποιος είναι ο πατέρας μου." είπε απλά.

"Μόνο αυτό;"

"Ναι. Τι άλλο να ζητήσω; Να γίνω πλούσιος ή διάσημος; Τα έχω και τα δύο κι όμως δεν είμαι χαρούμενος, γιατί καταλαβαίνω πως η μητέρα μου στην πραγματικότητα δεν είναι ευτυχισμένη. Ενώ αν βρω τον πατέρα μου, ανακαλύψω γιατί μας άφησε και τον πείσω να γυρίσει πίσω και να είμαστε μια φυσιολογική οικογένεια, ίσως μπορέσω να διώξω τη δυστυχία της."

"Έχεις δίκιο." απάντησε η Ειρήνη. "Εμείς, αν και είμαστε πολύ φτωχοί είμαστε χαρούμενοι που έχουμε ο ένας τον άλλον. Και ας τα βγάζουμε πέρα δύσκολα."

Δεν συνέχισε, γιατί δεν ήθελε να στεναχωρήσει τον κολλητό της. Ήξερε πολύ καλά πως ο Δίας θα είχε πάντα ό,τι ζητούσε και η μητέρα του θα του έβρισκε ό,τι δουλειά ήθελε απλώς και μόνο επειδή ήταν διάσημη. Δεν ήθελε όμως να τον κάνει να νιώθει άσχημα επειδή η ίδια ζούσε σε ένα μικρό σπίτι και μέσα στις στερήσεις.

"Τώρα που το σκέφτομαι..." είπε ο Δίας, διακόπτοντας τις σκέψεις της. "...είμαι κι εγώ χαρούμενος για έναν και μόνο λόγο. Επειδή είσαι φίλη μου."