1998

Η νέα χρονιά μπήκε, οι τέσσερις φίλοι τέλειωσαν τη Δευτέρα Λυκείου και έφτασε το καλοκαίρι. Τον Σεπτέμβριο, η Ειρήνη θα έκλεινε τα δεκαοχτώ και τον επόμενο Ιούνιο, σε έναν ακριβώς χρόνο δηλαδή, ήταν ο γάμος της. Λόγω καλοκαιριού είχε λίγη περισσότερη ελευθερία. Η Σωτηρία και ο Αντώνης είχαν πάρει απόφαση πως αν η Ειρήνη ήθελε να βλέπει τον Δία, θα τον έβλεπε πάση θυσία κι έτσι έκαναν υπομονή μέχρι να τελειώσει το σχολείο. Ήλπιζαν μόνο να είχε υπόψιν της αυτά που της είχαν πει και να πρόσεχε. Πού να ξέραν...

Ένα απόγευμα η παρέα κάθονταν στο γηπεδάκι με τον Μιχάλη και με κάτι άλλους φίλους τους. Το μόνο άτομο που έλειπε ήταν η Μελίνα και ο Στέφανος φαινόταν πολύ σκυθρωπός.

"Ρε συ, πού είναι η δικιά σου;" τον ρώτησε ο Δίας. "Έχουμε μέρες να τη δούμε."

"Φεύγει σήμερα."

"Τι εννοείς;" απόρησε η Ειρήνη.

"Φεύγει απ' το Λαύριο. Ο πατέρας της βρήκε δουλειά στην Αθήνα και μετακόμισε εκεί."

"Τι; Και σε εμάς δεν είπε τίποτα;" απόρησε ο Δίας.

"Λυπόταν πάρα πολύ και δεν ήθελε να στενοχωρήσει κι εσάς." απάντησε ο Στέφανος.

Μετά από λίγο, ξεκίνησαν οι τρεις τους για μια βόλτα, μπας και ξεχαστούν λιγάκι. Λίγο έξω απ' το γηπεδάκι όμως, είδαν τη Μελίνα να ανεβαίνει την ανηφόρα κι έτρεξαν όλοι προς το μέρος της. Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα.

"Ήρθα να σας αποχαιρετήσω." τους είπε. "Μετακομίζουμε στην Αθήνα." τους είπε. Η Ειρήνη την αγκάλιασε πρώτη.

"Έπρεπε να μας το πεις." της είπε.

"Γιατί; Τι θα άλλαζε;" είπε με θλίψη η Μελίνα.

Κανείς δεν απάντησε. Μετά την αγκάλιασε ο Δίας και αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ένιωσε και πάλι ευτυχισμένη.

"Θα μου λείψεις, Μελινάκι." της είπε.

"Κι εμένα. Όλοι θα μου λείψετε. Σας ευχαριστώ για όλα." Έπειτα την αγκάλιασε ο Στέφανος, πιο σφιχτά από όλους. Η Ειρήνη και ο Δίας απομακρύνθηκαν διακριτικά.

"Να προσέχεις, Μελίνα! Σ' αγαπάμε!" της φώναξε η Ειρήνη από την κορφή της ανηφόρας.

"Αντίο!" φώναξε η Μελίνα.

"Μωρό μου... Πότε θα σε ξαναδώ;" τη ρώτησε ο Στέφανος.

"Δεν νομίζω πως θα με ξαναδείς ποτέ, Στέφανε. Πρέπει να χωρίσουμε."

Ο Στέφανος δέχτηκε με μελαγχολία. Δεν γινόταν αλλιώς.

Δεν την είχα ποτέ μου πραγματικά. είπε από μέσα του. Ήταν μαζί μου, αλλά η καρδιά της ανήκε στον Δία. Το ξέρω.

"Τι ώρα φεύγετε;" τη ρώτησε.

"Αύριο το πρωί." του απάντησε. Έπειτα εκείνος την κοίταξε στα μάτια και της πρότεινε διστακτικά:

"Οι γονείς μου λείπουν για Σαββατοκύριακο. Θα μου χαρίσεις τουλάχιστον μια νύχτα; Εκείνη που δεν είχαμε ποτέ;"

"Ναι." απάντησε εκείνη, νιώθοντας άγχος και ένα μικρό φόβο. "Θα πω στους γονείς μου ότι θα μείνω στην Ειρήνη. Αύριο όμως, πρέπει να φύγω νωρίς το πρωί."

"Εντάξει. Νωρίς το πρωί." συμφώνησε ο Στέφανος.

Άρχισαν να περπατούν με πλεγμένα τα δάχτυλα τους μεταξύ τους. Το χέρι του Στέφανου είχε ιδρώσει μέσα στο δικό της, καθώς σκεφτόταν πόσο πολύ την ήθελε. Δεν άντεχε άλλο. Ήθελε να την κάνει δική του, έστω κι αν ήταν μόνο για μια νύχτα. Μπήκαν στο ήσυχο σπίτι του, την ώρα που ο ήλιος έδυε πίσω τους. Την οδήγησε στο δωμάτιο του. Την έσφιξε πάνω του και τα χείλη τους ενώθηκαν.

Ας μην τελειώσει αυτή η νύχτα ποτέ... σκεφτόταν ο Στέφανος. Σταμάτησε για λίγο και την κοίταξε στο μισοσκόταδο.

"Σ' αγαπάω, Μελίνα." της είπε.

Πόσο ήθελε να του έλεγε το ίδιο ή έστω ένα απλό "Κι εγώ"... Η Μελίνα όμως τον ξαναφίλησε παθιασμένα και του έδειξε πόσο πολύ ήθελε αυτό που θα ακολουθούσε...

"Στάσου." της είπε κάποια στιγμή και σταμάτησαν πάλι. "Απλά θέλω να ξέρεις... Ούτε εγώ το έχω ξανακάνει." Η Μελίνα έδειξε έκπληξη.

"Τι; Θες να μου πεις ότι με τη Σοφία δεν είχατε κάνει τίποτα;"

"Είχαμε κάνει κάποια πράγματα, όμως τίποτα ολοκληρωμένο. Γι' αυτό σου ζητώ συγγνώμη αν κάνω κάτι λάθος ή πάει κάτι στραβά... Πάντως θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ." Συνέχισε να τη φιλάει και έκανε την κίνηση να την πιάσει λίγο πιο κάτω απ' ότι θα έπρεπε... Εκείνη τον άφησε. Δεν φοβήθηκε λεπτό, ούτε έκανε την κίνηση να τον σταματήσει. Έβγαλαν ο ένας τα ρούχα του άλλου αργά και ξάπλωσαν στο κρεβάτι. Ήταν η πρώτη τους φορά μαζί και η τελευταία (ή μήπως όχι;) και ήθελαν να τη ζήσουν χωρίς ενοχές και φόβους. 

Λίγη ώρα μετά, ήταν αγκαλιασμένοι μετά από ότι είχε γίνει, είχαν ηρεμήσει και συνέλθει από το πάθος τους.

"Με αγάπησες ποτέ;" τη ρώτησε, καθώς την κρατούσε σφιχτά στα χέρια του.

"Αν στο έλεγα, θα σε κορόιδευα. Η καρδιά μου ανήκε και πάντα θα ανήκει στον Δία. Παρόλο που εκείνος δεν θα τη δεχτεί ποτέ."

Ο Στέφανος αναστέναξε. Δεν ήθελε να τσακωθεί μαζί της για αυτό το θέμα, όμως η ζήλια τον κυρίευσε ξανά.

"Μια ερώτηση μόνο. Γιατί αυτόν;" της είπε. Εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε.

"Τι;"

"Γιατί προτιμάει η καρδιά σου αυτόν; Τι παραπάνω έχει δηλαδή ο Δίας από εμένα και τον αγαπάς τόσο πολύ;" Η Μελίνα ανασήκωσε το κορμί της, γυρνώντας πλάτη αυτή τη φορά.

"Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό που νιώθω. Είναι σαν...να με τραβάει κάτι πίσω σε αυτόν και να μη με αφήνει να προχωρήσω." Ο Στέφανος άρχισε να χάνει την υπομονή του.

"Τι έκανα λάθος και δεν κατάφερα να σε κάνω να μ' αγαπήσεις;" τη ρώτησε με παράπονο.

"Τίποτα, Στέφανε. Έκανες τόσα πολλά για μένα και σ' ευχαριστώ για αυτό..."

"Είσαι αχάριστη, Μελίνα;" της πέταξε.

"Τι εννοείς;" τον κοίταξε πάλι.

"Έκανα τόσα για σένα, ήμουν σωστός, σου φερόμουν άψογα, σε σεβόμουν. Αντίθετα ο Δίας δεν υπολόγισε καν τα αισθήματα σου, παρά προτίμησε να μπλέξει με την Ειρήνη, και ας ήξερε ότι η σχέση τους έχει ημερομηνία λήξης. Εγώ όμως σε αγάπησα πιο πολύ και απ' τη ζωή μου και στο έλεγα συνεχώς αυτό, και εσύ το μόνο που μου λες τώρα είναι ένα απλό σ' ευχαριστώ;! Αυτό αξίζω, ή είσαι πραγματικά τόσο αχάριστη;!" ανέβασε τους τόνους ο Στέφανος. Η Μελίνα τα έχασε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει.

"Ξέρεις κάτι;" είπε τελικά. "Θα φύγω. Μετά από όλα αυτά που είπες, δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ. Απλά θα συνεχίσουμε να τσακωνόμαστε." Λέγοντας αυτά, είχε ήδη σηκωθεί και άρχισε να ντύνεται.

"Γιατί δεν μ' αγαπάς; Πες μου!" φώναξε εκτός εαυτού ο Στέφανος και σηκώθηκε και αυτός.

"Λες και έχει ένα κουμπί η αγάπη και λες, Α! Θα το πατήσω να ερωτευθώ αυτόν!" του απάντησε. 

Αφού ντύθηκαν, η Μελίνα πήγε προς την πόρτα. Πήγε και ο Στέφανος μαζί της και της κράτησε το χέρι.

"Σε παρακαλώ." της είπε. "Μείνε. Συγγνώμη, δεν ήξερα τι έλεγα, με τύφλωσε η ζήλια που προτιμάς αυτόν."

"Είπες την αλήθεια, Στέφανε. Εσύ έκανες τα πάντα, όμως ήταν δικό μου το πρόβλημα. Τώρα όμως, που θα μείνω μακριά του για πολύ καιρό, ίσως καταφέρω να τον ξεχάσω."

"Γιατί δεν κατάφερες να τον ξεπεράσεις μαζί μου;"

"Γιατί και πάλι αναγκαζόμουν να τον βλέπω κάθε μέρα."

"Ήσουν μαζί μου όμως. Μαζί μου, όχι μ' αυτόν. Και φαινόσουν χαρούμενη και παραλίγο να πιστέψω ότι τελικά κατάφερα να σε κάνω να μ' αγαπήσεις." Ένωσε το μέτωπο του στο δικό της. "Συγγνώμη." της είπε πάλι.

"Πρέπει να φύγω." επέμεινε εκείνη. "Δεν θα αλλάξει κάτι με το να περάσω τη νύχτα εδώ."

"Μπορώ να έχω τουλάχιστον ένα τελευταίο φιλί;" τη ρώτησε. Η Μελίνα πλησίασε το πρόσωπο της αργά και ένωσε τα χείλη τους σε ένα τρυφερό φιλί. Ο Στέφανος θυμήθηκε όλα όσα πέρασαν μαζί, καλά και κακά, όλες τις στιγμές που την έκανε να γελάσει και ήταν οι πιο ευτυχισμένες της ζωής του. Όλα αυτά για το τίποτα. Για να πάρει ένα Ευχαριστώ.

"Αντίο, Στέφανε." του είπε όταν τα χείλη τους χωρίστηκαν.

"Αντίο." της είπε και την άφησε να φύγει για πάντα.