"Ετοιμαστείτε. Η Demeter μίλησε."

Μόνο αυτο ήχησε στα ακουστικά των κοριτσιών της συμμορίας μέσα σε δύο ώρες που περίμεναν στο γκαράζ του αρχηγείου. Η Ashley, μόνη της, βρισκόταν στο Κέντρο Ελέγχου με τους εφτά υπολογιστές και πάντα σε ετοιμότητα. Όπως τους είχε ενημερώσει το προηγούμενο βράδυ η αρχηγός τους, με το σήμα της θα έφευγαν από το αρχηγείο με προορισμό το μεγάλο πολυκατάστημα της οδού Queen Victoria και -φορώντας η καθεμία την κατάλληλη μεταμφίεση- θα λήστευαν τα πάντα και θα καθάριζαν όποιον δεν υπάκουσε στις εντολές τους. Όποιον δεν τις άφηνε να τα σηκώσουν όλα. Δεν είχε πει τίποτα για ομήρους, άρα δεν υπήρχαν σαν επιλογή.

Η Eve περίμενε στο κλεμμένο φορτηγάκι, που τους είχε φέρει το προηγούμενο βράδυ η ίδια η Demeter, μαζί με την Grace και τη Stephanie. Η Mera είχε εξαφανιστεί από το πρωί και μόνο ένα σημείωμα στο τραπεζάκι του καφέ τους κατάφερε να μειώσει την ανησυχία της.

Θα είμαι εκτός μέχρι το μεσημεράκι. Μην ανησυχείς. Είμαι καλά.

Mera

Προσπαθούσε να μην το σκέφτεται. Ποτέ ως τώρα η Mera δεν είχε πάει κάπου χωρίς να της πει περί τίνος επρόκειτο. Ήταν κάτι σαν μυστικός άγραφος κανόνας μεταξύ τους. Πάντα ενημέρωναν για το πού πήγαιναν η μία την άλλη. Όμως τώρα, η Eve δεν ήθελε να σκεφτεί τι μπορεί να συνέβαινε στη Mera. Ωστόσο, της είχε γράψει να μην ανησυχήσει. Κι έτσι παρέμεινε ήσυχη.
Κι όταν οι υπόλοιπες τη ρώτησαν για το πού βρισκόταν η νεαρή δολοφόνος τους είχε απαντήσει απλά ότι ήταν με τη Demeter. Και το θέμα έκλεισε εκεί,  μια που δεν τολμούσε καμία να αμφισβητήσει ούτε την κρίση ούτε τους σκοπούς της αρχηγού τους.

Η Grace, ντυμένη άγγελος με μια στολή που κάλυπτε όλο της το σώμα και σχετική μάσκα, καθόταν στη θέση του οδηγού. Κι ήταν αυτή που αντέδρασε πρώτη, αφότου ακούστηκε η ενημέρωση της Ashley στους πομπούς τους. Πάτησε το γκάζι και το φορτηγάκι ξεχύθηκε στον δρόμο από τη γκαραζόπορτα που μόλις είχε ανοίξει από το Κέντρο Ελέγχου η Ashley.

Η ματιά της Eve έπεσε φευγαλέα στην εικόνα της στον καθρέφτη του οχήματος και σχεδόν γέλασε. Το σχεδόν πάντα έπαιζε τον ρόλο της μαγικής λέξης-συνόρου, η οποία διαχωρίζει το γεγονός από την πιθανότητα.

Ήταν πραγματικά γελοία ντυμένη. Η Stephanie της είχε αφήσει έξω από το δωμάτιο μια στολή αγελάδας με μια ροζ μύτη, που μονάχα χειροτέρευε την αθλιότητα της κατάστασης. Η Grace γούσταρε τις μεταμφιέσεις στη δουλειά. Η Eve τις απεχθανόταν. H Stephanie δεν είχε ποτέ εκφράσει γνώμη πάνω στο ζήτημα.

Τη μάσκα με τη ροζ μύτη δεν την είχε φορέσει ακόμα. Όσο λιγότερο κυκλοφορούσε με αυτό το έκτρωμα στο κεφάλι της τόσο το καλυτερο.

"Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο", ακούστηκε από τη θέση του συνοδηγού η Stephanie.

"Συνεχίζετε κανονικά μέχρι τον στόχο και προχωράτε τη διαδικασία μέχρι νεότερων διαταγών της βάσης," ήρθε η απάντηση της Ashley.

Ορισμένες φορές, έτσι για διαφοροποίηση, άρεσε στα κορίτσια της συμμορίας να αναφέρονται στην αρχηγό τους ως βάση. Η Eve το είχε σαν χόμπι να μέτρα τις φορές που καθε μέλος αναφερόταν στην Demeter με τον συγκεκριμένο τροπο. Η Ashley το χρησιμοποιούσε συχνότερα από όλες παρόλο που είχε κάτι περισσότερο από δύο μήνες να το ξεστομίσει.

Η οδήγηση μέχρι το πολυκατάστημα κύλησε χωρίς κανενός είδους επιπλοκές. Ούτε νέες ενημερώσεις από το αρχηγείο και τη βάση, ούτε περίεργες κινήσεις γύρω τους.

Οι εχθροί τους στο Λονδίνο ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη πόλη που είχαν διαμείνει. Πρώτοι και καλύτεροι οι μπάτσοι της Βρετανικής Αστυνομίας και η Scotland Yard, η οποία ωστόσο θα εμπλεκόταν μονάχα παρουσία πτώματος. Η Demeter έλεγε πάντα ότι στη Scotland Yard δουλεύουν τούβλα που γεννήθηκαν ασβεστόλιθοι. Ίσως και να ήταν έτσι, ίσως και όχι.

Στα τμήματα της Αστυνομίας ερχόταν να προστεθεί ο παράγοντας των εχθρών της Demeter. Η λίστα των ονομάτων των νονών της νύχτας που της πήγαιναν κόντρα δεν ήταν διόλου μικρή. Ύστερα, υπήρχε κι αυτός ο μυστηριώδης πράκτορας της CIA, του οποίου τα ίχνη ακόμα κανείς δεν κατάφερνε να γνωστοποιήσει. Ούτε το δίκτυο της Demeter, ούτε η Ashley. Δεν γνώριζαν καν αν επρόκειτο για άνδρα ή γυναίκα.

Δεν ήταν και λίγοι τελικά όσοι τις είχαν στοχοποιήσει.

Πάρκαραν τρία μέτρα έξω από το πολυκατάστημα σε ακτίνα πενήντα πέντε μοιρών.

Κατέβηκαν και η Eve φόρεσε την άθλια μάσκα της, ενώ η Stephanie κούμπωσε την μαύρη στολή πάνθηρα και σταθεροποίησε τη μάσκα του αιλουροειδόυς στο κεφάλι της.

Η Grace έλεγξε τη ζώνη με τα όπλα της μέσα από τη στολή της. Όλα εντάξει. Αφού ολοκλήρωσε τον έλεγχό της, κλείδωσε το αυτοκίνητο με τον διακόπτη.

Το ίδιο έκανε και η Stephanie. Η αθεόφοβη είχε κρύψει ολόκληρη φαρέτρα και σύνθετο τόξο κάτω από μια στολή η οποία κάθε άλλο παρά κάλυψη δολοφόνου θύμιζε.Ήταν λες και κάτω από μετάξι κρυβόταν υδροκυάνιο. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, κανείς δεν φαντάζεται ότι κάτω από μια σχεδόν εφαρμοστή, κατάμαυρη στολή κρύβεται μια εκπαιδευμένη δολοφονική μηχανή.

Η Eve έλεγξε βιαστικά το katana και τα Sai κάτω από τα μαστάρια της στολής αγελάδας της και ήταν προφανώς όλα εκεί. Έγνεψε στις άλλες δύο και προχώρησαν αργά μέχρι την είσοδο όπου τις περίμενε ένας άνδρας security, άνθρωπος της Demeter, που τους άνοιξε την πόρτα με ένα χαμόγελο και μια καλημέρα.

"Μπήκα στο σύστημα με τις κάμερες. Κινηθείτε ελεύθερα," ήρθε μια ενημέρωση από την Ashley.

Η Stephanie τους έκανε νόημα να την ακολουθήσουν. Πήραν το ασανσέρ του προσωπικού και μεταφέρθηκαν στον όγδοο όροφο.

Τέσσερις καφετέριες και δύο φαστφουντ. Ό,τι πρέπει για να ξεκινήσεις ληστεία. Κανείς ποτέ δεν υποψιάζεται τρεις διασκεδαστές για παιδιά ντυμένους ζώα κι έναν άγγελο με γαλάζια μάτια. Όλοι βλέπουν, μα ελάχιστοι παρατηρούν, αυτό έλεγε πάντα η Demeter και εκεί η Eve συμφωνούσε μαζί της.

Στον όγδοο όροφο, γονείς παρακολουθούσαν τα παιδιά τους που έπαιζαν και ζευγάρια σιγοψιθύριζαν γλυκόλογα και προστυχιές μεταξύ τους. Φυσικά υπήρχαν και οι μοναχικοί τύποι που αρκούνταν στην ενδοσκόπηση και στις ρυθμικές γουλιές του καφέ με πολλή ή καθόλου ζάχαρη. Η ευχαρίστηση αποτελεί έναν από τους πιο υποκειμενικούς όρους της γλώσσας και για αυτό δεν υπάρχει σαφής και ολοκληρωμένος ορισμός. Η ευχαρίστηση υφίσταται με τόσους τρόπους όσους και οι μορφές της και αν αποδειχθεί επαρκής, γεννά τη χαρά,  που γεννά την ευτυχία. Αυτό ακριβώς θα συνέβαινε, μόλις θα έπαιρνε η κάθε μια από τις γυναίκες της σπείρας το εκατομμύριο στα χέρια της. Αυτοί που έλεγαν ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, ήταν σίγουρα ανόητοι. Οποία από τις δολοφόνους και να ρωτούσαν, θα έπαιρναν αυτή την απάντηση.

Η Stephanie χτύπησε μια φορά τα χέρια της μαζί και το σήμα δόθηκε.

Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, και οι τρεις τους είχαν αποκαλύψει τα όπλα τους, χωρίς να βγάλουν ή να χαλάσουν τις στολές τους.

Με το που τις είδαν στη νέα τους περιβολή, τα παιδάκια ούρλιαζαν και μαζί με τους γονείς τους έτρεχαν έντρομα. Ο τρόμος απλώθηκε και συνεχώς γινόταν εντονότερος. Προφανώς και λειτούργησε θετικά για τη δουλειά τους, μια που άδειασαν τα ταμεία των μαγαζιών σε χρόνο μηδέν. Τώρα, έπρεπε να κατέβουν κάτω, στα μαγαζιά. Ο τελευταίος όροφος, ο ένατος, χρησίμευε ως αίθουσα εκδηλώσεων και δε διέθετε κανενός είδους ταμείο.

Ξαναπήραν τα ασανσέρ του προσωπικού και έφτασαν σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με το προηγούμενο. Ωστόσο, εδώ επικρατούσε μια κάποια οργάνωση. Η Ασφάλεια του κτιρίου είχε ειδοποιηθεί και γύρω στους είκοσι άνδρες είχαν συγκεντρωθεί στον όροφο, με θήκες περιστρόφων στη μέση.

"Έστω και μία σφαίρα να δω, θα σκοτώσω τρεις από εσάς," τους φώναξε απειλητικά η Grace, με προφορά στη φωνή της και το τσιπ που άλλαζε τον ήχο της σε απόλυτη αναλογία. Αν δεν αναγνώριζε τη στολή της, η Eve έμοιαζε πεπεισμένη ότι δε θα αναγνώριζε τη συνεργάτιδά της.

"Πετάξτε τα όπλα σας! Και σηκώστε τα χέρια σας ψηλά! Χέρια ψηλά είπα!" Ακούστηκε ένας από τους μπροστινούς security να ξεφωνίζει.

"Όπου γουστάρω εγώ θα τα βάλω τα χέρια μου!", ήρθε η ανταπάντηση από τη Grace ξανά.

"Και μην τολμήσετε να φωνάξετε τους καριόληδες τους μπάτσους! Αν δω έστω κι έναν πούστη με στολή, θα γίνει της πουτάνας! Δε θα αφήσω μυαλό μέσα σε κεφάλι!" Συμπλήρωσε η Stephanie, ακόμα πιο επιθετικά από τη Grace. Με το τσιπ της αλλαγής φωνής, μπορεί να υπέθεταν ότι επρόκειτο για άντρα.

"Δε θα μας πεις εσύ τι θα κάνουμε!" Απάντησε μα θράσος ο προηγούμενος security.

"Κι όμως..." Αποκρίθηκε η Stephanie και έριξε ένα βέλος με τόση ακρίβεια που διαπέρασε το πουκάμισο ενός ισχνού security και τον κάρφωσε στον τοίχο, χωρίς να του ακουμπήσει καν το δέρμα.

Η Eve με τη σειρά της, όρμησε στον πρώτο που βρήκε μπροστά της και με μια γρήγορη κίνηση των Sai της, του έκοψε δύο δάχτυλα. Τους δείκτες από κάθε χέρι. Ο βλάκας ούρλιαξε από πόνο και ξαφνιασμό και ακόμα περισσότεροι έντρομοι πολίτες έτρεχαν προς όλες τις εξόδους.

Η Grace πυροβόλησε ελαφρά έναν άλλον security.

"Την επόμενη φορά δε θα δείξουμε τόσο οίκτο!"

Κι εκείνη τη στιγμή έφτασαν οι αστυνομικοί. Μπήκαν μέσα κάτι λιγότερο από δέκα άτομα, άνδρες και μόνο μια γυναίκα.

Στα πρόσωπά τους τα μέλη της συμμορίας αναγνώρισαν τους αστυνομικούς που μελετούσαν με τη Demeter πριν λίγες μόνο μέρες.

Τον Doug Newman, τον πανήψηλο, γαλανομάτη, δαιμόνιο ηλίθιο. Τον Neil McCray, τον γρήγορα εξελισσόμενο, ευέλικτο γόη. Τον Grant Waller, τον συνηθισμένο, φιλικό μυστικοπαθή. Την Helena Burt, την πιο ευέξαπτη μελαχρινή που γνώρισε ο κόσμος. Τον Hal Herbert, τον εγωπαθή τελειομανή με τα χιλιάδες συμπλέγματα. Τον Xavier Button, τον ευνοούμενο βουτυρομπεμπέ, που ακόμα του τρέμει το χέρι όταν κρατά περίστροφο. Και τέλος, τον ίδιο τον διοικητή του τμήματος, τον Francis Spencer, τον άνθρωπο που δεν τον στέλνουν στο τρελοκομείο λόγω της χρησιμότητας του ως διοικητής όλων αυτών.

"Πέστε κάτω και πετάξτε τα όπλα. Διαφορετικά θα πυροβολήσουμε," διέταξε ο Spencer.

"Άη γαμήσου!" Του απάντησαν μαζί η Grace και η Stephanie και ετοιμάστηκαν να ρίξουν βέλη και σφαίρες.

Τότε, ξαφνικά, ακούστηκε ο ήχος μιας μηχανής από την είσοδο. Καμία άλλη δε θα μπορούσε να είναι παρά η αρχηγός τους. Η Demeter Fort. Το κατάλαβαν μόνο και μόνο από τον τρόπο που κρατούσε το τιμόνι. Η μηχανή που οδηγούσε ήταν σίγουρα κλεμμένη ή δανεισμένη από ένα ανύπαρκτο πρόσωπο που ανήκε στις πλαστές της ταυτότητες. Όλο το υπόλοιπο σώμα της ήταν καλυμμένο από μια μαύρη, κολλητή στο σώμα της στολή, τα μελαχρινά της μαλλιά από μια κοντή, κόκκινη περούκα και τα μάτια της είχαν καλυφθεί με φακούς πράσινων ματιών. Έμοιαζε αγνώριστη. Κι έγινε ακόμα πιο αγνώριστη όταν κατέβηκε από τη μηχανή και υπέδειξε μια εντελώς διαφορετική γλώσσα σώματος και αντίθετη κίνηση από την τυπική της.

"Δεν θα γίνει τίποτα. Όχι σήμερα," είπε η ίδια με μια εντελώς αλλαγμένη φωνή -η οποία όμως δεν προερχόταν από τεχνικά μέσα- και μια έντονη, καναδέζικη προφορά.

"Ποια είσαι εσύ που θα κανονίσεις και την έκβαση της σύγκρουσής μας;" Απόρησε ο Hal και οι συνάδελφοι του έγνεψαν καταφατικά.

"Αυτό θα το μάθετε αργότερα ή και ποτέ," αποκρίθηκε με μια τεράστια δόση μυστηρίου η Demeter. "Σήμερα όμως δεν πρόκειται να ακουμπήσετε κανέναν από τους ανθρώπους μου. Σήμερα θα τους αφήσετε να φύγουν," συνέχισε με σταθερή φωνή.

"Αυτό να το ξεχάσεις!" Ούρλιαξε ο Grant. "Είναι εγκληματίες! Χτύπησαν ανθρώπους και έκοψαν δύο δάχτυλα από κάποιον αθώο εργαζόμενο! Επιβάλλεται να τους συλλάβουμε!"

"Σήμερα δεν θα κάνετε τίποτα," επέμεινε η Demeter. "Σήμερα είστε περικυκλωμένοι από σκοπευτές. Αν προσπαθήσετε έστω και να ακουμπήσετε τους ανθρώπους μου, θα πεθάνετε ακαριαία. Το ίδιο και όλοι οι άνθρωποι του κύκλου σας."

"Μπλοφάρεις!" Φώναξε ο Neil. "Δε γίνεται να υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές εδώ."

"Κοιτάξτε πιο προσεκτικά," ακούστηκε η ήρεμη φωνή του κυρίου Spencer, ο οποίος έδειχνε σκασμένος, νευριασμένος και ηττημένος κατά κράτος.

Όλοι οι αστυνομικοί κοίταξαν γύρω τους. Και τότε μόνο είδαν σε διαφορα σημεία γύρω τους περίπου είκοσι μαυροντυμένους, φανερά εκπαιδευμένους σκοπευτές, με πυροβόλα τύπου sniper.

"Για αυτό, κύριε Spencer, μαζέψτε τον παιδικό σας σταθμό τώρα και φύγετε χωρίς καμία άλλη κουβέντα. Διαφορετικά, θα τους διατάξω," υποστήριξε στο τέλος η Demeter, με έναν ψεύτικα συμβουλευτικό τόνο, ο οποίος περιείχε κατάλληλη δόση αυταρχικότητας και δεν έθετε όρια άρνησης.

Ο Spencer σιωπηλά, έκανε σήμα με το χέρι του στο σώμα των αστυνομικών του και έτσι επιβιβάστηκαν στα οχήματά τους και αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους τέσσερις μασκαρεμένες γυναίκες με μερικούς αναίσθητους security και περίπου είκοσι χιλιάδες αγγλικες λίρες σε ρευστά.

"Τι ήταν αυτό, Demeter;" Ξέσπασε η Stephanie, όταν ξεμάκρυναν τελείως και η αρχηγός τους έλεγξε παντού για πιθανούς κοριούς που θα είχαν αφήσει οι μπάτσοι και βρήκε μόνο έναν από το σημείο που στεκόταν η Helena Burt, η μοναδική γυναίκα του τμήματος.

"Σιωπή!" Φώναξε η αρχηγός. "Αυτή τη στιγμή δεν έχω χρόνο να εξηγήσω τίποτα. Θα σας τα πω όλα το μεσημέρι, γιατί τώρα έχω δουλειά. Εσείς εν τω μεταξύ, επιστρέψτε στη βάση και ενημερώστε την Ashley ότι τελειώσατε, για να κλείσει το σύστημα πριν την ανακαλύψουν. Επιπλέον, πειτε της να ενημερώσει την Αστυνομία για τη ληστεία. Κάποιος πρέπει να μαζέψει αυτούς τους ετοιμοθάνατους αμμόσακους από εδώ."

Και χωρίς άλλη κουβέντα, η Αρχηγός μάζεψε το πεσμένο της κράνος, το φόρεσε, ανέβηκε στη μηχανή με την οποία είχε έρθει, έβαλε μπρος και ξεμάκρυνε με ηλιγγιώδη ταχύτητα.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν τα κορίτσια όταν την έχασαν από τα μάτια τους, ήταν να ψάξουν για τους snipers. Δε βρήκαν κανέναν. Είχαν εξαφανιστεί τόσο αθόρυβα και ξαφνικά όσο είχαν εμφανιστεί.

Σιωπηλές, μπήκαν στο φορτηγάκι τους, πέταξαν τα παλιόρουχα και η Stephanie ενημέρωσε την Ashley με βάση τις οδηγίες της Demeter, ενώ η Eve έκανε μια ανώνυμη κλήση στη Scotland Yard σχετικά με τη ληστεία τους.

"Γαμώ την αρχηγό μας, γαμώ."
Αυτή ήταν η μοναδική κουβέντα που ειπώθηκε στον γυρισμό στη βάση, που τους φάνηκε σαν αιωνιότητα· κι αυτή από την Grace.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Cara καθόταν στην μαύρη καρέκλα εργασίας στο γραφείο της και μιλούσε στο τηλέφωνο με τη Scotland Yard σχετικά με το περιστατικό στο πολυκατάστημα, όταν η Mera εμφανίστηκε μπροστά της.

Η Cara της χαμογέλασε καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο κι όταν το έκλεισε, έστρεψε ολοκληρωτικά την προσοχή της προς τη νέα της συνεργάτιδα.

"Πώς είναι η Diana;" Ρώτησε, με σχετικά υψηλό και αληθινό ενδιαφέρον.

"Καλύτερα," αποκρίθηκε με ένα νεύμα Mera.

"Μα κι αυτή, πού να ξέρατε ότι έχει αλλεργία στη σκόνη..."

"Δυστυχώς δεν το γνωρίζαμε από πριν," συμπλήρωσε η Mera τα αποσιωπητικά της γραμματέος.

Για να καλύψουν τη φυγή της Demeter από το τμήμα, έτσι ώστε να αποτρέψει την ήττα των γυναικών της συμμορίας στη σύγκρουση με τους μπάτσους, η Mera είχε μηχανευτεί κάτι ασυνήθιστο και ιδιαίτερα λογικό. Δήθεν η δεσποινίς Diana ήταν αλλεργική στη σκόνη και δεν το γνώριζε κι έτσι όταν ήρθε σε επαφή μαζί της καθώς ψευτοτακτοποιούσε το δωμάτιο του νεκροτομείου, άρχισε να φταρνίζεται και σιγά σιγά άρχισε να κάνει εμετό, οπότε θα περνούσε πολλές ώρες στην τουαλέτα. Εκεί, η Demeter άλλαξε ρούχα και όψη και -όπως είχε πει στη Mera- κατευθύνθηκε προς το κοντινότερο ενοικιαστήριο αμαξιών και νοίκιασε μια μηχανή -φυσικά με πλαστή ταυτότητα- με την οποία έφτασε στον τόπο του εγκλήματος και τελείωσε τη διαμάχη χωρίς περαιτέρω ταραχή ή θύματα.

"Πώς αισθάνεται τώρα;" Ρώτησε με το ίδιο ενδιαφέρον η Cara.

"Δεν κάνει εμετό πλέον," απάντησε η Mera. "Λίγο ακόμα και δε θα έμενε τίποτα άλλο να ξεράσει παρά τα έντερά της."

Η Cara γέλασε με την τελευταία της πρόταση. Πάνω σε αυτό το κελαρυστό γέλιο, επέλεξε η Demeter -Diana πια- να εμφανιστεί μέσα από την τουαλέτα σαν νεκρός που επέστρεφε από τον Άδη.

"Όλα εντάξει, Diana;" Ρώτησε την ίδια πλέον η γελαστή γραμματέας. Και η σκοτεινή αρχηγός της χαμογέλασε, τόσο καλά που αν δεν την ήξερε καλύτερα η Mera, θα ήταν σίγουρη ότι ήταν αληθινό.

"Μια χαρά, ευγενική μου Cara," ήρθε η απάντησή της. "Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα."

##**##**##**##**##**##**

Το παράκανα μήπως λίγο;
Μήπως δεν έπρεπε να το τραβήξω τόσο;

Πείτε μου παρακαλώ.

Λοιπόν, στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε:

1) Stephen σε σόλο μονόλογο ευαίσθητου.
2) Spencer να βρυχάται σαν ηττημένο λιοντάρι.
3) Doug και Mera να συναντιούνται ξανά (!)

Μέχρι το επόμενο, μα είστε όλοι καλά και να περνάτε υπέροχα!

*Ας είναι καλά η τετραήμερη στη Θεσσαλονίκη που πήγα και βρήκα χρόνο να γράψω*