Ο Doug είχε στηθεί πάνω στην Harley στην πλατεία St. Marcus περίπου είκοσι λεπτά πριν την κανονισμένη ώρα και περίμενε τη Mera σαν υπομονετικός σκύλος.

Αυτή η γυναίκα είχε κάτι μαγευτικό πάνω της που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Κάτι μαγευτικά ελκυστικό και χαριτωμένο, κάτι μεθυστικά καθηλωτικό που θα σαγήνευε τον οποιοδήποτε. Και παράλληλα, ένιωθε ότι την περιέβαλε ένα τεράστιο μυστήριο το οποίο ήταν παραπάνω από αποφασισμένος να εξιχνιάσει.

Τα πρώτα δέκα λεπτά της προσμονής του πέρασαν εύκολα, αφού τη σκεφτόταν. Τα υπόλοιπα είκοσι πέντε πέρασαν μετά δυσκολίας κι είχε αρχίσει να βαριέται. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη, θα είχε ήδη φύγει. Αλλά, μόνο και μόνο επειδή επρόκειτο για τη Mera, θα μπορούσε να περιμένει όσο χρειαζόταν. Πρώτη φορά γυναίκα αργούσε στο ραντεβού και δεν τον πείραζε.

Μόνο πέντε λεπτά κράτησε η αργοπορία της. Την είδε να τρέχει προς το μέρος του, με μαλλιά ελαφρώς ανακατεμένα και μάγουλα αναψοκοκκινισμένα που την έκαναν να μοιάζει με μικρό, αθώο κοριτσάκι. Μέχρι που την κοιτούσε κανείς στα μάτια και παρατηρούσε τη σκοτεινιά και τους δαίμονες που ελοχεύουν.

"Γεια," τον χαιρέτησε με ένα φωτεινό χαμόγελο. "Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση," απολογήθηκε, ανάμεσα στις βαριές ανάσες από το λαχάνιασμα.

"Δεν πειράζει," της απάντησε ο Doug με ειλικρίνεια. "Μόλις τώρα ήρθα κι εγώ."

"Λες ψέματα," τον έπιασε η Mera και χαμογέλασε προκλητικά.

"Και πώς το συμπέρανες;" Αναρωτήθηκε εκείνος, ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.

"Απλά αν είχες έρθει τώρα, όπως λες, η μηχανή σου θα ανέδιδε ακόμα τη μυρωδιά της βενζίνης," του εξήγησε εκείνη. "Και το μόνο που μυρίζω αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά το εξαίσιο άρωμά σου."

Ο Doug χαμογέλασε στο σχόλιό της.

"Υποτίθεται πως ο άνδρας κάνει το κοπλιμέντο, έτσι;"

"Φυσικά," αποκρίθηκε η Mera. "Μόνο που ορισμένες φορές χρειάζεται κάποιος να κάνει τη διαφορά." Έπειτα, του έκλεισε το μάτι με νόημα και χάρη.

Ο Υπαστυνόμος της ένευσε να ανεβεί στη μηχανή πίσω του και της έδωσε ένα κράνος που είχε φέρει μαζί του.

"Πού θα πάμε;" Τον ρώτησε καθώς φορούσε το κράνος της.

"Αυτό θα το μάθεις στην πορεία," της απάντησε αινιγματικά και γύρισε το κλειδί για να ξεκινήσει η μηχανή.

<><><><><><><><><><><>

"Είσαι σίγουρη για αυτό που πας να κάνεις;" Ρώτησε για χιλιοστή φορά η Stephanie.

Η Demeter χτύπησε τις γροθιές της στο τραπέζι που κάθονταν και σιγορουφούσαν κάποια άχρηστα κι ελαφρά ποτά. Τα μάτια της κοιτούσαν τόσο έντονα την Υπαρχηγό που θα μπορούσαν να την είχαν καυτηριάσει.

"Άκουσε με, Stephanie, για τελευταία φορά! Αν δεν ήμουν σίγουρη για αυτό που σκοπεύω να κάνω, δε θα σας το είχα αποκαλύψει!"

Η Stephanie δεν είχε πειστεί ακόμα. Ή μάλλον, δεν πίστευε ότι η Demeter είχε πειστεί εντελώς. Από τότε που οι δυο τους είχαν απομακρυνθεί, είχε χαθεί η πνευματική επαφή μεταξύ τους. Παλαιότερα, με μια μόνο ματιά της Demeter, είχε τη δυνατότητα να καταλάβει εύκολα τι σκεφτόταν, τι σχεδίαζε και αν ήταν απόλυτα σίγουρη για αυτό ή δίσταζε. Πλέον, αυτή η μαγική τους σχέση είχε ξεθωριάσει λες και δεν υπήρξε ποτέ.

Μαλάκωσε το βλέμμα της και κοίταξε την παλιά της φίλη με κατανόηση και ηρεμία. Το ίδιο υπέδειξε και στη φωνή της.

"Demeter, νομίζω ότι το σχέδιο σου είναι τουλάχιστον ακραίο."

"Μπα! Και τι ακριβώς βρίσκεις ακραίο;" Της απάντησε επιθετικά η Αρχηγός της.

"Τι θες να θεωρήσω πρώτο; Είναι δυνατόν να θέλεις να σκοτώσεις τόσους αθώους ανθρώπους; Έχεις τρελαθεί τελείως;" Προσπάθησε να τη συνετίσει η Stephanie, παλεύοντας παράλληλα να μην ανεβάσει τον τόνο της γιατί δεν είχε καμία διάθεση να μαζευτούν οι δικές τους γύρω τους ξανά. Είδαν κι έπαθαν να τις διώξουν. Ήθελε από την ώρα που άκουσε το εξωφρενικό της σχέδιο, να μιλήσει ιδιαιτέρως στη Demeter για να διαπιστώσει αν πραγματικά είχε αποβάλει κι εκείνη την ελάχιστη φρόνηση που της είχε απομείνει.

"Δεν είναι καθόλου αθώοι αυτοί που θέλω να σκοτώσω και το ξέρεις!" Ήρθε η ένθερμη απάντησή της. "Αυτοί οι άνθρωποι αν μείνουν ζωντανοί δε θα ησυχάσουν μέχρι να μας πετάξουν στη φυλακή ισόβια! Κι αυτό εγώ δεν πρόκειται να το επιστρέψω!"

"Demeter, σε παρακαλώ, παραφέρεσαι-"

"Stephanie, σκάσε!" Της φώναξε η Αρχηγός και η πρώτη έμεινε να την κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Ποτέ της δεν της είχε πει να σκάσει. Πάντα την άφηνε να μιλήσει, να πει τη γνώμη της, να ολοκληρώσει κι ύστερα επέλεγε να ακολουθήσει τη συμβουλή της ή όχι. Ποτέ όμως δεν την είχε σταματήσει από το να εκφραστεί. Δεν ήταν αυτή η Demeter που ήξερε. Αυτή ήταν μια αδιάλλακτη, εγωίστρια, ισχυρογνώμων και ιδιοτελής γυναίκα, μια άγνωστη για τη Stephanie.

"Άκουσε με, Stephanie," ξεκίνησε πιο ήρεμα αυτή τη φορά, "εγώ φυλακή δεν πάω. Προτιμώ τα πάντα εκτός από αυτό. Ακόμα και τον θάνατο! Από το να πάω στη φυλακή και να γυρίσω ξανά στην παλιά μου ζωή προτιμώ να πεθάνω και να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα!"

"Μη μιλάς έτσι!" Την πρόσταξε η Stephanie και την πλησίασε διστακτικά. Εκείνη έμεινε ακίνητη. "Δε γίνεται να υπάρχει κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Και στην τελική, από πού κι ως πού θα γυρίσεις στην παλιά σου ζωή; Τι έχει να κάνει η φυλακή με την παλιά σου ζωή;"

"Μην κάνεις πως δεν ξέρεις," την επέπληξε η Demeter και κόλλησε σχεδόν τα πρόσωπά τους ώστε να μιλάει όσο το δυνατόν χαμηλότερα. "Όλα τα ξέρεις."

"Αυτό θέλω να πιστεύω κι εγώ," αποκρίθηκε με έναν αναστεναγμό η Stephanie. "Demeter, ελπίζω πραγματικά να ξέρεις τι κάνεις. Γιατί αν όχι, τότε τίποτα δε θα μπορεί να μας σώσει."

Η Αρχηγός ανασήκωσε το αριστερό μισό των χειλιών της και την αγκάλιασε από τους ώμους.

"Πάντα ξέρω τι κάνω, Stephanie. Πάντα. Για αυτό μένεις ακόμα δίπλα μου και δεν με έχεις αφήσει στη μοίρα μου."

Ήταν η σειρά της Υπαρχηγού να χαμογελάσει. Ακόμα και μέσα στην παραφροσύνη της, η Demeter γνώριζε πώς να αναλύει τους ανθρώπους τέλεια και να εξηγεί οποιαδήποτε συμπεριφορά τους. Έτσι, την αγκάλιασε κι αυτή κι έμειναν να κοιτούν η μια την άλλη σαν γνωστές άγνωστες.

<><><><><><><><><><>

Η Mera δεν αναγνώριζε πλέον άλλη μυρωδιά πέραν αυτής του Doug. Ακόμα και τώρα, μέσα στο ιταλικό εστιατόριο που την είχε πάει, με τις χίλιες δυο μυρωδιές και τη θεσπέσια μακαρονάδα που έτρωγε να της έχει σπάσει τη μύτη, το άρωμά του ακόμα είχε σκαλώσει πάνω της και δεν έμελλε να φύγει.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους πάνω στη μηχανή είχε γαντζωθεί κυριολεκτικά πάνω του. Και οι λόγοι ήταν πολλοί. Πρώτον, είχε νιώσει τον κρύο αέρα να τρυπά το δέρμα της σαν διακορευτής. Δεύτερον, ο Doug οδηγούσε με αρκετά ιλιγγιώδη ταχύτητα κι αυτό την τρόμαζε λίγο. Και τρίτον, δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να σφίξει το γυμνασμένο του σώμα με τα χέρια της.

Ήταν σίγουρη ότι θα την έφερνε σε Ιταλικό εστιατόριο. Όχι λόγω δίκης του προτίμησης, αλλά επειδή η ίδια είχε εκφράσει την αδυναμία της για την ιταλική κουζίνα το πρωί στο τμήμα, σε μια συζήτηση που ήταν παρών κι εκείνος. Δεν είχε πει τίποτα τότε. Αλλά, προφανώς, η πληροφορία είχε καταγράφει στο μυαλό του και μάλλον θα παρέμενε εκεί.

Το χέρι του τυλίχτηκε γύρω από την μέση της καθώς έμπαιναν μαζί στο εστιατόριο. Δεν την είχε πειράξει, αντιθέτως, την ευχαριστούσε.

Κάθισαν στο τραπέζι τους και παρήγγειλαν ήσυχα και χωρίς να πουν πολλά. Μέχρι να έρθει το φαγητό τους, είχαν μόνο προλάβει να πουν τις γαστρονομικές τους προτιμήσεις. Τίποτα το ιδιαίτερο σημαντικό.

Ο Doug είχε πια σταματήσει και να την κοιτάζει στα μάτια. Η Mera είχε θεωρήσει ότι απλώς ντρεπόταν.

Κάπως έτσι πέρασε όλη τους η διαμονή στο εστιατόριο. Ίσως η πιο άβολη μιάμιση ώρα στη ζωή της Mera.

Μετά από το δείπνο τους, το οποίο επέμενε να πληρώσει εξ ολοκλήρου, ο Doug τους οδήγησε μαζί με τη μηχανή στο Δέλτα του Τάμεση. Σταμάτησε μπροστά από ένα μεγάλο δέντρο και κατέβηκε χωρίς να της και τίποτα. Εκείνη έλαβε την πρωτοβουλία και κατέβηκε.

"Πάντως η λακωνικότητα σου αξίζει θαυμασμού," παρατήρησε μεταξύ αστείου και σοβαρού η Mera κι εντόπισε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του.

"Ίσως," ήταν η μόνη του απάντηση.

Έκατσαν στο παγκάκι κάτω από το δέντρο κι έμειναν να κοιτάζουν το νερό και την αντανάκλαση του φεγγαριού πάνω του. Ήταν εκπληκτικά ξάστερος ο ουρανός εκείνο το βράδυ.

Ο Doug, δειλά δειλά, πέρασε το χέρι του στους ώμους της και την έσπρωξε ελαφρά πιο κοντά του. Η Mera, ως αντίδραση, ακούμπησε το κεφάλι της απαλά στον ώμο του.

Έμειναν έτσι για κάμποση ώρα.

"Τι θα γίνει;" Αναρωτήθηκε φωναχτά η Mera, τελικά.

"Με ποιο πράγμα;"

"Με εμάς. Θα μείνουμε εδώ απλά και θα κοιτάμε το νερό;"

"Υπάρχει κάτι άλλο που θες να κάνουμε;"

"Για να πω την αλήθεια όχι," απάντησε ειλικρινά η υποκρίτρια δολοφόνος. "Αλλά έχω αρχίσει και βαριέμαι."

Με μια κίνηση, πήδησε όρθια από το παγκάκι και άρχισε να περπατά προς την αραγμένη μηχανή του.

"Πού πας;" Της φώναξε κι έτρεξε ξοπίσω της.

"Να φύγω!" Αποκρίθηκε με νεύρο η Mera.

Ο Doug την έφτασε σύντομα και τη γράπωσε από τον αγκώνα. Την έστρεψε προς το μέρος του και την τράβηξε προς το μέρος του.

"Δεν πας πουθενά χωρίς εμένα!"

"Κανείς δε με υποχρεώνει να το κάνω!"

"Είσαι μια εγωιστική σκύλα!"

"Κι εσύ ένας άξεστος γκρινιάρης που τόση ώρα προτιμά να μελαγχολεί παρά να ασχοληθεί μαζί μου!"

"Και ξέρεις τι άλλο είσαι;"

"Όχι! Και ούτε θέλω να μάθω."

Ο Doug την αγκάλιασε και η Mera ένιωσε να βουλιάζει μέσα στα χέρια του τα οποία είχαν ανάψει φωτιές από τον παράξενο τσακωμό τους που δεν του έλειπε ο θυμός και το κοκκίνισμά του.

"Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ μου," της εξομολογήθηκε και τα γαλάζια του μάτια γυάλιζαν από μια μίξη συναισθημάτων.

"Είσαι σοβαρός, άνθρωπέ μου;" Ξέσπασε η Mera. Τα δικά της μάτια είχαν γουλρώσει με τα τελευταία του λόγια. "Εδώ και τρεις ώρες που είμαστε μαζί σε αυτό το -ο Θεός να το κάνει- ραντεβού δεν έχεις τολμήσει να μου πεις μια καλή κουβέντα, ούτε ένα κοπλιμέντο και τώρα που τσακωνόμαστε σου ήρθε η έμπνευση; Ε λοιπόν μάθε ότι..."

Μα δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη φράση της διότι ένιωσε τα χείλη του πάνω στα δικά της. Επιτέλους, την είχε φιλήσει.

<><><><><><><><><><><>

🎵Can you feel the love tonight?🎵

Η αθάνατη Disney ταιριάζει παντού...

Ακούω τις γνώμες σας για το ο Θεός να το κάνει ραντεβού αλλά και τη σκηνή της Demeter και της Stephanie.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο! Να είστε όλοι καλά!