"Τι θες τέτοια ώρα;" Ρώτησε η Demeter, έχοντας αναγνωρίσει την Stephanie από τον βηματισμό, προτού γυρίσει καν να την αντικρίσει. Σημείωνε μερικά σημεία από όπου έπρεπε να περάσουν με το μεταφορικό τους μέσο στο σημειωματάριό της. "Δεν τρως με τις υπόλοιπες;"

"Demeter, τόσες μέρες δούλευες με τον Francis Spencer και δε μου είπες τίποτα;" Τη ρώτησε και η υπαρχηγός εξαγριωμένα.

"Ναι," απάντησε η Demeter. "Μα αυτό είμαι σίγουρη ότι στο πρόλαβε η Mera. Σου είπε μήπως ότι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον πρώην σύζυγό σου;"

Η Stephanie στένεψε τα μάτια κι έσφιξε τα χέρια της σε γροθιά.

"Και για ποιόν αναθεματισμένο λόγο δε μου είπες τίποτα; Ο Francis ήταν πολύ καλός άνθρωπος και τον σκότωσες!"

Η Αρχηγός ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα κι ατάραχα.

"Όλοι ήμαστε καλοί μέχρι να φανεί ο κακός μας εαυτός. Θα σκότωνα και τον πιο καλό άνθρωπο, αν εμπόδιζε τα σχέδιά μου."

"Ήξερες για αυτόν," επέμεινε η Stephanie. "Τον είχα αναφέρει πολλές φορές όταν σου μιλούσα για τον Jason."

"Κι ευχαριστώ τη μνήμη μου που δεν διέγραψε όσα μου είχες πει, διότι πολύ μου χρησίμευσαν," συνέχισε την άχρωμη απάντησή της η Demeter. "Κι όχι μόνο για το πώς να προσεγγίσω τον Spencer, μα και τον Jason."

"Σχεδιάζεις να τον σκοτώσεις κι αυτόν;"

"Όχι βέβαια," αποκρίθηκε η Αρχηγός. "Είναι υπερβολικά στενόμυαλος κι αυτός κι ο βοηθός του και δεν πρόκειται να ανακαλύψουν τίποτα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την ομάδα των μπάτσων. Αυτοί μπορεί να βρουν κάτι. Κι ακόμα δεν τους έχουμε εντοπίσει."

"Αυτός ο Xavier που μας παρουσίασες στην αρχή της επιχείρησης, ο οδηγός του περιπολικού, είναι ανιψιός του Francis;"

Η Demeter ένευσε.

"Είναι πολύ καλός, αν και προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο," είπε νοσταλγικά η Stephanie. "Δε χρειαζεται να πεθάνει αυτός. Η μητέρα του θα έχει μείνει μόνη της και είμαι σίγουρη ότι θα την έχει συνταράξει η απώλεια του αδερφού της."

"Δεν έχεις άδικο," σχολίασε ψυχρά η Demeter, συνεχίζοντας τη δουλειά της. "Μετά την κηδεία μας έκανε το τραπέζι. Αν μπορούσα να κάνω εικόνα τη θλίψη, θα ήταν το πρόσωπό της."

"Και παρόλα αυτά συνεχίζεις την ακάθεκτη πορεία σου και πατάς επί πτωμάτων;" Αναρωτήθηκε η Stephanie, αυξάνοντας την ένταση της φωνής της. "Δε βλέπεις ότι έχεις προκαλέσει ήδη πολύ πόνο σε τόσους αθώους; Για ποιό λόγο να σκοτώσουμε τόσους νέους κι αθώους;"

"Γιατί με εμποδίζουν να φτάσω στον στόχο μου και διακινδυνεύουν τη μυστικότητά μας," απάντησε με την ίδια ψυχραιμία η Demeter.

"Δε σε αντέχω άλλο!" Φώναξε αγανακτισμένη η Stephanie. "Νόμιζα ότι ένιωθες έστω και λίγο κάτι μέσα σου, τη στιγμή που με πήρες μαζί σου και φρόντισες το παιδί μου. Τώρα όμως είμαι σίγουρη. Δεν έχεις ίχνος συναισθήματος στην ψυχή ή στην καρδιά σου· είσαι ένα άδειο κουφάρι, που γεμίζει με ό,τι του είναι συμφέρον κάθε φορά, που δε διαφέρει καθόλου από μια μηχανή!"

"Δεν το ήξερα ότι έπρεπε να είχα άριστη συναισθηματική νοημοσύνη για να οργανώσω την ωραιότερη ληστεία στην ιστορία του εγκλήματος," αποκρίθηκε με άπλετη ειρωνεία η Demeter. "Τι σε εντυπωσίασε τόσο στο ότι φρόντισα τον γιο σου; Είναι δυνατόν να μην φρόντιζα το παιδί της υπαρχηγού της ομάδας μου; Το θεώρησα υποχρέωσή μου."

"Δε θέλω να συνεχίσω να σε ακούω, ούτε να σε βλέπω," κατέληξε αηδιασμένη η υπαρχηγός. "Παραιτούμαι από τη δουλειά και φεύγω από αυτό το σκατόσπιτο-"

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή της, διότι η Demeter έκανε μια απότομη κίνηση και πριν καν το συνειδητοποιήσει βρέθηκε με ένα μαχαίρι καρφωμένο στον τοίχο, λίγα εκατοστά μακριά της.

"Δε θα πας πουθενά," τη διέταξε η Αρχηγός. "Δε θα φύγεις τώρα, που είμαστε στην τελική ευθεία. Ακόμα κι αν θες να το κάνεις, σου υπόσχομαι ότι ο γιος σου θα πεθάνει μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από την απόφασή σου."

Η Stephanie έμοιασε να τρομοκρατείται από την απειλή της. Ωστόσο, συγκρατήθηκε και διατήρησε την αγριότητα στο βλέμμα της.

"Κόψε τη μπλόφα. Δε λειτουργεί σε εμένα."

Η Demeter παρέμεινε ψύχραιμη και ακίνητη.

"Όλα αυτά τα χρόνια που με ξέρεις με έχεις δει ποτέ να μπλοφάρω; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτή είναι η εξαίρεση;"

Η Stephanie ένιωσε το αριστερό της χέρι να τρέμει από φόβο. Η Αρχηγός είχε δίκιο. Ποτέ δεν είχε μπλοφάρει. Πάντοτε ήταν ειλικρινής σε κάθε της απειλή. Αυτή δε θα ήταν διόλου διαφορετική.

Σε μια έκκριση αδρεναλίνης, οργής και μητρικού ενστίκτου για προστασία, η τοξοβόλος όρμησε στην ατάραχη γυναίκα και τη χτύπησε στο πρόσωπο με το χέρι της. Κι ύστερα το έκανε ξανά. Και ξανά. Την τέταρτη φορά, η Demeter πέρασε στην αντεπίθεση αρπάζοντας της το χέρι βίαια και σφιχτά. Σηκώθηκε γρήγορα όρθια κι αγνοώντας το αίμα στη μύτη και στα μάγουλά της, με μια ατσάλινη ορμή, χτύπησε με μπουνιά τη Stephanie στο μάτι, στο στέρνο και στο πηγούνι και την έριξε κάτω.

Η τελευταία ένιωσε να ζαλίζεται από τα χτυπήματα και τη μυρωδιά του δικού της αίματος να μονοπωλεί την οσμή της. Δεν μπορούσε να σηκωθεί. Έμεινε εκεί, ακουμπώντας το κεφάλι στο κρύο δάπεδο και αναμένοντας την επόμενη κίνηση της Αρχηγού.

Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του δωματίου άνοιξε και στο κατώφλι εμφανίστηκε η Mera.

"Άκουσα τις φωνές κι έτρεξα αμέσως-" ξεκίνησε να πει μα σώπασε αμέσως και το πρόσωπό της πλημμύρισε με τρόμο, όταν αντίκρυσε το αίμα στο προσώπο της Demeter και τη Stephanie σωριασμένη κάτω.

"Τι στο διάολο έκανες;" Ρώτησε, ένα βήμα πριν την υστερία. "Τη σκότωσες;"

"Σου έχω πει να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις," την αποπήρε η Demeter. "Τα πτώματα δεν αναπνέουν. Έπρεπε να το είχες παρατηρήσει. Μην είσαι ηλίθια."

Κι αφού είπε αυτά έφυγε από το δωμάτιο, αφήνοντας τη Mera και την αιμόφυρτη Stephanie μόνες, δηλώνοντας ότι θα πήγαινε για εξάσκηση με την Eve.

Η Mera έτρεξε αμέσως κοντά στην υπαρχηγό.

"Είσαι καλά; Τι σου έκανε;"

"Εγώ το ξεκίνησα," ψυθίρισε ανύμπορη η Stephanie. "Βγήκα εκτός ελέγχου και παραφέρθηκα. Της επιτέθηκα. Αυτή απλώς υπερασπίστηκε τον εαυτό της."

"Δε χρειαζόταν να σε χτυπήσει τόσο," συνέχισε η Mera, παρατηρώντας τα σημάδια και τους μώλωπες στο πρόσωπο της, ενώ προσπαθούσε να καταλάβει από πού έτρεχε το αίμα.

"Δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό," της εκμυστηρεύτηκε η τραυματίας. "Δεν αναλογίζεται τίποτα πέρα από τον σκοπό της. Φοβάμαι ότι δε θα της βγει σε καλό, δε θα μας βγει σε καλό. Για όνομα του Θεού, θέλει να σκοτώσει όλους τους μπάτσους της ομάδας του Spencer, επειδή φοβάται μήπως ανακαλύψουν κάτι. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι εάν κάτι πάει στραβά, θα μας μπαγλαρώσουν σε χρόνο μηδέν για ανθρωποκτονία και φόνο εκ προμελέτης."

Η Mera τη βοήθησε να σηκωθεί όρθια και τη στήριξε στον ώμο της, για να την κουβαλήσει ως το δωμάτιό της και να περιποιηθεί τις πληγές της.

"Πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τη βοηθήσουμε να συνέλθει;" Τη ρώτησε, ενώ καθάριζε τις πληγές της με οινόπνευμα.

"Η Demeter μπορεί να βοηθηθεί μόνο από τον εαυτό της. Μόνη της πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μας κάνει κακό και να διορθωθεί. Κανένας δε μπορεί να της αλλάξει γνώμη."

Μετά από αυτό, η Mera θεώρησε ότι αρκετά την κούρασε με ερωτήσεις και τελείωσε τη φροντίδα των πληγών της σιωπηλά. Η υπαρχηγός επέλεξε να σπάσει τη σιωπή, όταν τελείωσε με τα τσιρότα στο μάγουλό της και την κάλυψη του ματιού της, που είχε μαυρίσει μετά τη μπουνιά της αρχηγού.

"Mera, θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά."

Η δολοφόνος ένευσε καταφατικά.

"Αυτόν τον μπάτσο που βγαίνετε μαζί, τον αγαπάς, ή το κάνεις μόνο και μόνο για την απόσπαση πληροφοριών;"

"Το πρώτο," απάντησε χωρίς δισταγμό η Mera, μην προσπαθώντας να της πει ψέματα. Γνώριζε ότι ήταν απόλυτα εχέμυθη, αν και η Demeter κατά πάσα πιθανότητα είχε ήδη καταλάβει τα πάντα, χάρη στις σχεδόν μαγικές της ικανότητες εξαγωγής συμπερασμάτων.

"Τότε, θα ήθελα να με βοηθήσεις να πείσουμε τη Demeter να μη σκοτώσει κανέναν από τους μπάτσους," συνέχισε η Stephanie. "Δεν είναι δίκαιο. Δε φταίνε σε τίποτα."

"Το ξέρω," συμφώνησε η Mera. "Και χαίρομαι που το αναγνωρίζεις κι εσύ."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στις εννέα ακριβώς και στο γνωστό σημείο τους πλέον στην πλατεία St. Marcus, o Doug εντόπισε μια πανέμορφη γυναίκα, που δεν έμοιαζε στη Mera που είχε συνηθίσει, να κατευθύνεται προς το μέρος του κι έναν ενθουσιώδες χαμόγελο στόλισε το πρόσωπό του. Δεν ήταν τα ρούχα, ούτε τα σκουλαρίκια, ούτε οι γόβες που ηχούσαν στο πέτρινο πεζοδρόμιο, ούτε καν το απόλυτα ανέμελο ύφος της. Ήταν το βήμα της κι η στάση της, που ήταν πιο ανάλαφρα από ποτέ. Όλες τις προηγούμενες φορές που την είχε δει αισθανόταν ότι κουβαλούσε όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους της· τώρα έμοιαζε σαν μια απλή, νέα και ξέγνοιαστη κοπέλα.
Μόλις τον είδε, ανταπέδωσε το χαμόγελο.

"Δεν μπορείς ποτέ να έρθεις λίγο αργότερα από την ώρα του ραντεβού, σωστά;" Τον πείραξε.

"Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω," αποκρίθηκε ο Doug και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Και για μη μείνει η ερώτηση σου αναπάντητη, ξέρω ποιές καταστάσεις αξίζουν ακρίβεια στον χρόνο και ποιές όχι."

Η Mera του απάντησε με ένα μειδίαμα ευχαρίστησης.

"Ήταν αρκετή αυτή η απάντηση;"

"Και με το παραπάνω."

"Λοιπόν, ποιά είναι τα σχέδιά σου για απόψε;" Τη ρώτησε με αληθινή περιέργεια.

"Περίμενε και θα δεις," του απάντησε αινιγματικά. "Για αρχή, θα ήθελα να με ακολουθήσεις. Προπορεύομαι με την BMW κι εσύ ακολουθείς με τη Harley."

"Ό,τι πεις," υπάκουσε ο Doug, καβαλώντας τη μηχανή του, που ήταν πίσω του. Η Mera έκανε το ίδιο. Λίγο αργότερα, οδηγούσαν δίπλα δίπλα στις λεωφόρους, ενώ η δολοφόνος σχεδίαζε πολύ προσεκτικά το μυαλό της για τις επόμενες ώρες, διότι αισθανόταν ότι ίσως θα καταστρεφόταν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Demeter, αφού τελείωσε την ημερήσια εκπαίδευση και με την Ashley, που άφηνε πάντοτε τελευταία, γιατί είχε τις πιο περιορισμένες γνώσεις για πολεμικές τέχνες, πήγε στην κουζίνα και γέμισε ένα ποτήρι με νερό. Το ήπιε γρήγορα, έπλυνε το ποτήρι και κατευθύνθηκε γρήγορα προς το δωμάτιό της.

Έξω από την πόρτα της κουζίνας, βρήκε την Eve να την κοιτά με ένα απόλυτα παγωμένο βλέμμα.

"Βλέπω η φίλη σου δεν έχασε χρόνο και σε ενημέρωσε πλήρως," της είπε αντί χαιρετισμού.

"Η Mera μου είπε ό,τι ακριβώς άκουσε από τη Stephanie," αποκρίθηκε ψύχραιμα η Eve. "Δεν μπορείς να είσαι τόσο επιπόλαιη, Demeter. Δεν ήσουν έτσι παλιά."

"Λες επιπολαιότητα το ότι προσπαθώ να τα κάνω όλα να τελειώσουν το γρηγορότερο και να φύγουμε από αυτό το γαμημένο μέρος πριν μας ξεσκεπάσουν;"

"Τι στον διάολο έχει συμβεί και σε έκανε τόσο απερίσκεπτη;" Αναρωτήθηκε φωναχτά η δολοφόνος.

"Τίποτα δε συνέβη," επέμεινε η Demeter, αν και βαθιά μέσα της γνώριζε ότι έλεγε ψέματα. "Απλώς βαρέθηκα στην αδράνεια κι αυτοί οι μπάτσοι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να ανακαλύψουν κάτι και πρέπει να διαφυλάξουμε τη σιωπή τους."

"Δε με πείθεις," της είπε η Eve ανέκφραστα. Έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην της δώσει στοιχεία, ώστε να αντλήσει συμπεράσματα. "Τέλος πάντων, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να επανέλθεις στον πρωταρχικό, δυναμικό σου εαυτό και να μη μας διακινδυνεύσεις."

"Να είσαι σίγουρη ότι θα το κάνω," τη διαβεβαίωσε η Demeter κι εκείνη τη στιγμή μια ιδέα ξεπετάχτηκε στο μυαλό της. Ήταν επικίνδυνη και σίγουρα θα της κόστιζε, όμως ήταν μια πολύ ριζική και ακαριαία λύση στο πρόβλημα. "Σου το υπόσχομαι ότι θα το κάνω," ψιθύρισε αποφασιστικά κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας για το δωμάτιο της Stephanie, σίγουρη ότι θα την έβρισκε εκεί.

Έπιασε αμέσως το φευγαλέο βλέμμα έκπληξης στα πράσινα μάτια της υπαρχηγού, όταν άνοιξε την πόρτα της, που αμέσως αντικαταστάθηκε από μια αγριωπή ματιά.

"Αν ξαναπιάσεις το παιδί μου στο στόμα σου, θα-"

"Ηρέμησε, αγριόγατα," τη γείωσε η Αρχηγός. "Οι απειλές μου δεν πιάνουν σε εσένα, πώς είναι δυνατόν να πιάσουν οι δικές σου σε εμένα;"

Η Stephanie σώπασε και ανακάθισε στο κρεβάτι της. Η Demeter παρέμεινε όρθια κι ακίνητη.

"Τέλος πάντων, ήρθα για να ζητήσω συγγνώμη," συνέχισε η αρχηγός με μια κάποια αμηχανία, εκπλήσσοντας και τις δυο τους. "Παραφέρθηκα και δεν το αξίζεις. Δε θέλω να παραιτηθείς. Έχουμε καταφέρει πάρα πολλά μαζί. Είμαι δέκα χρόνια στον χώρο και ποτέ δε βρήκα τόσο καλό συνεργάτη σαν εσένα. Κι είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να βρω ξανά."

"Απείλησες τη ζωή του παιδιού μου," τόνισε η Stephanie. "Η ζωή του με ενδιαφέρει πιο πολύ από τη δική μου. Δε με νοιάζει τι θα μου συμβεί. Αν είναι αυτός καλά, τότε θα είμαι κι εγώ. Στα αλήθεια θα του έκανες κακό;"

"Θα του έκανα, εάν με ανάγκαζε η στάση σου," απάντησε με παγερή ειλικρίνεια κι ευθύτητα η Demeter. "Η μπλόφα για εμένα είναι άγνωστη λέξη."

"Το ξέρω," ψιθύρισε η υπαρχηγός. "Δε θα φύγω από την ομάδα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ίσως αφού τελειώσουμε τη δουλειά και πάρουμε τα εκατομμύρια, τότε μπορεί να πάρω το αγόρι μου και να φύγουμε."

"Τότε ίσως και να μη σε χρειάζομαι πια."

Η Stephanie χαμογέλασε κουρασμένα.

"Θέλεις τίποτα άλλο;"

"Θέλω να σου ζητήσω μερικές πληροφορίες," απάντησε η Demeter. "Μέχρι αύριο το πρωί θέλω να μου δώσεις σε έναν φάκελο όσα γνωρίζεις κι όσα ανακαλύψεις για έναν άνδρα που μοιάζει κάπως έτσι."

Αμέσως, έβγαλε το κινητό της και της έδειξε τη φωτογραφία ενός ψηλού άνδρα, με κατάλευκο δέρμα και μαύρα, σγουρά μαλλιά.

"Τον ξέρω," αναφώνησε η Stephanie. "Ήταν ο δεύτερος καλύτερος φίλος του Jason, o Sigurd Northwell!"

"Μην κάνεις τίποτα τώρα. Ξεκουράσου και γράψε όσα περισσότερα μπορείς," τη συμβούλεψε η Demeter.

"Πώς κι υπέπεσε αυτός στην αντίληψή σου;"

"Πιστεύω ότι είναι ο πράκτορας της CIA που ψάχνουμε τόσο καιρό κι αποτυγχάνουμε να εντοπίσουμε."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Mera οδήγησε τον Doug σε μια ήσυχη πλευρά της πόλης, όπου τα οικόπεδα ήταν ακόμα άχτιστα και μόνο δυο μαγαζιά υπήρχαν· μια καντίνα με hotdogs και ένα μικρό εστιατόριο ταϊλανδέζικου φαγητού κάποιου Dylan, όπως μαρτυρούσε κι η πινακίδα του. Πίσω από αυτά, απλώνονταν ο Τάμεσης, πιο καθαρός κι ειρηνικός από ό,τι στο κέντρο της πόλης.

"Εδώ έρχομαι όταν θέλω να ηρεμήσω. Είναι κάτι σαν ησυχαστήριο," αποκάλυψε η Mera. Είχε πάει εκεί μόλις δυο φορές κι αυτή ήταν η τρίτη. Κάτι υπήρχε σε αυτό το μέρος που τη χαλάρωνε.

"Δεν έχω έρθει ποτέ εδώ," είπε ο Doug. "Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε αυτή η πλευρά της πόλης."

"Πολλά πράγματα υπάρχουν κι εμείς δεν το ξέρουμε."

"Θα ήθελα να τα γνωρίσω όλα," δήλωσε εκείνος, με ένα ονειροπόλο ύφος. "Μαζί σου."

Η Mera έκλεισε τα μάτια, για να αποτρέψει τα δάκρυα που είχαν συσσωρευτεί να κυλήσουν. Μπορεί να μην τον ξαναέβλεπε ποτέ. Ίσως πέθαινε εκείνη ή εκείνος. Μπορεί να μάθαινε για την πραγματική δουλειά και να τη μισούσε. Δεν ήθελε να τον χάσει. Τα συναισθήματά της για αυτόν γίνονταν όλο και πιο συμπαγή, όλο και πιο δυνατά κι έμοιαζαν να υπερτερούν όλων των άλλων.

"Κι εγώ θα το ήθελα," αποκρίθηκε χαμηλόφωνα κι άλλαξε θέμα, γιατί ένιωθε να πνίγεται από την ατμόσφαιρα. "Θα ήθελες ταϊλανδέζικο ή hotdog;"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

H Demeter, αφότου έφυγε από το δωμάτιο της Stephanie, αφήνοντας τη να ξεκουραστεί, μπήκε στο δικό της δωμάτιο, ντύθηκε πιο προσεγμένα, βάφτηκε και ετοιμάστηκε να φύγει από το κρυσφύγετο τους. Χρειαζόταν λίγη ηρεμία κι ήξερε ακριβώς πού θα την έβρισκε.

Μόλις βγήκε από το σπίτι, περπάτησε ως την κεντρική οδό και άρχισε να ψάχνει για ταξί. Ωστόσο, γρήγορα ένιωσε ότι κάποιος την παρακολουθούσε. Γυρίζοντας το κεφάλι της, κατάλαβε αμέσως ποιός ήταν.

"Τι κάνεις; Με παρακολουθείς;"

"Μπορείς να το πεις κι έτσι," απάντησε ο Stephen, ανασηκώνοντας τους ώμους του. "Σκέφτηκα ότι το αυτοκίνητό μου είναι καλύτερο από ταξί."

"Δε θα σου αρέσει εκεί που πηγαίνω," προσπάθησε να τον αποθαρρύνει η Demeter.

"Και πώς το ξέρεις αυτό; Ας πάμε κι αν δε μου αρέσει, θα σε αφήσω στην ησυχία σου."

"Σύμφωνοι," υποχώρησε η Αρχηγός και τον ακολούθησε στο αυτοκίνητό του.

Όσο οδηγούσε επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Η Demeter δεν ήθελε να του μιλήσει, δεν ήξερε τι να πει. Θυμόταν τον απαίσιο τρόπο που του είχε φερθεί πριν λίγες ημέρες. Ο Stephen σέβονταν τη σιωπή, αν και φαινόταν ότι ήθελε όσο τίποτα να πουν κάτι.

Του είπε να παρκάρει σε ένα αρκετά μεγάλο πάρκινγκ ενός μεγάλου μαγαζιού που δεν έμοιαζε φτιαγμένο με τον αγγλικό τρόπο. Η πινακίδα του δε διακρινόταν μέσα στο σκοτάδι και μέσα από το γυαλί της τζαμαρίας του δεν έμοιαζε να υπάρχει κάτι πέρα από τοίχους.

"Τι είναι εδώ;" Απόρησε ο Stephen.

"Κάτι που μου θυμίζει το σπίτι μου," απάντησε η Demeter.

Τον πήρε από το χέρι, προς μεγάλη του έκπληξη, και πέρασαν μέσα στους τέσσερις τοίχους. Στα αριστερά, κι εντελώς αόρατη από έξω, φαινόταν μια δεύτερη πόρτα, από όπου ακούγονταν παράξενοι κι ασυνήθιστοι ήχοι.

"Πάμε," είπε η Demeter και άνοιξε γρήγορα την πόρτα, οδηγώντας τους σε ένα απίστευτο θέαμα.

Ήταν ο ορισμός του γλεντιού. Παντού τραπέζια με φαγητό, κρασί και μπίρα, σερβιτόροι με λευκά πουκάμισα να πηγαινοέρχονται με τεράστιους δίσκους και στο βάθος μια ζωντανή ορχήστρα να παίζει μια αλλόκοτη μουσική σε μια γλώσσα άγνωστη στον Stephen και με όργανα που έμοιαζαν ασιατικά, αν και τελικά έκρυβαν πολλά ευρωπαϊκά στοιχεία. Μπροστά από την ορχήστρα ήταν μια πίστα όπου πολλοί χόρευαν αγνώστους χορούς.

"Τι είναι αυτά;"

"Δεν έχεις πάει ποτέ σε ελληνικό μαγαζί;" Απόρησε η Demeter, φωνάζοντας αρκετά δυνατά, για να ακούγεται πάνω από τη δυνατή μουσική. "Τόσα χρόνια σπούδαζες στην Αμερική και δεν πηγές ποτέ;"

"Πώς ξέρεις για την Αμερική;"

"Ο Grant συχνά μοιραζόταν τον πόνο του μαζί μας στο τμήμα," αποκρίθηκε η Αρχηγός. "Έλα λοιπόν, δε θα βρούμε τραπέζι, αν δε βιαστούμε."

Τότε, έκανε ένα σήμα με το χέρι της και φώναξε έναν σερβιτόρο.

"Καλησπέρα, " του είπε στα Ελληνικά. "Μπορείς να μας βρεις ένα τραπέζι, μακριά από τα ηχεία;"

"Φυσικά," της απάντησε ο νεαρός, κοιτώντας την από πάνω μέχρι κάτω. "Ο,τι θέλει η κούκλα."

Μετά από αυτά έφυγε και πολύ γρήγορα τους οδήγησε σε ένα τραπέζι σε μια γωνία και η Demeter του έκανε την παραγγελία τους. Ο σερβιτόρος τα έγραψε όλα και ρίχνοντας της κλέφτες ματιές, έφυγε φωνάζοντας έφτασεεεε...

"Δεν κατάλαβα τίποτα από όσα είπες," παραδέχτηκε ο Stephen. "Πάντως κατάλαβα ότι ο σερβιτόρος σε γλυκοκοιτάζει."

Η Demeter ανασήκωσε τους ώμους της.

"Φοβάσαι μη με κλέψει από εσένα; Όχι απόψε. Απόψε είμαι δική σου. Ίσως κάποια άλλη ημέρα."

"Λοιπόν, πού έμαθες Ελληνικά;" Ξεκίνησε μια διαφορετική συζήτηση ο Stephen.

"Είναι η μητρική μου γλώσσα μαζί με τα Αγγλικά," απάντησε η Demeter. "Έχω Έλληνες συγγενείς που μου τα δίδαξαν. Όχι και η πιο χρήσιμη γλώσσα, όμως όπου κι αν έχω ταξιδέψει, παντού βρίσκω Έλληνες που τη μιλούν."

"Άρα, έχω να κάνω με μια ιατροδικαστή με τεράστιο εύρος σπουδών, που έχει ατσάλινη ψυχραιμία και μιλάει Ελληνικά. Τι άλλο πρέπει να ξέρω;"

"Ότι το ελληνικό φαγητό που θα μας σερβίρουν σε λίγο είναι το αγαπημένο μου κι αμφιβάλλω αν θα προλάβεις να φας καθόλου, εφόσον συνεχίσεις να με κοιτάς και να μην συγκεντρωθείς στο φαγητό σου," απάντησε περιπαικτικά η Αρχηγός.

Αμέσως μετά, άνοιξε την τσάντα της κι έβγαλε τα τσιγάρα της και τον αναπτήρα, ενώ έλεγξε αν το περίστροφο που πάντα κουβαλούσε ήταν στη θέση του. Η απόφαση είχε παρθεί και δεν υπήρχε επιστροφή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Τελικά δεν ήταν καλή ιδέα να βάλω διπλή μουστάρδα στο hotdog," διαμαρτυρήθηκε ο Doug, δείχνοντας το πουκάμισό του που τώρα είχε κίτρινες πιτσιλιές. "Έχω γίνει χάλια."

Η Mera δε μπορούσε παρά να γελάσει με την απελπισία του.

"Άνδρες," σχολίασε εύθυμα. "Πνίγεστε πάντα σε μια κουταλιά νερό."

"Μου έχει χαλάσει το πλυντήριο. Θα διαλυθεί μέχρι να το πλύνω."

"Αν σε προβληματίζει τόσο, μπορείς να μου το δώσεις· θα το πλύνω και θα σου το φέρω αύριο," πρότεινε η Mera.

"Καθόλου κακή ιδέα," είπε ο Doug, χαμογελώντας. "Αυτό θα κάνουμε."

"Όλα έχουν λύση, τελικά," κατέληξε η Mera, παρατηρώντας μια καμπύλη μουστάρδας στο αριστερό μέρος του χείλους του.

"Έχεις μουστάρδα εκεί."

"Η σωστή πρόταση θα ήταν να μου πεις πού δεν έχω μουστάρδα."

Η Mera κοίταξε για λίγο ψηλά και αναστέναξε.

"Μείνε ακίνητος," του είπε και έγλειψε τη μουστάρδα από το χείλος του. Εκείνος φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία και τη φίλησε.

"Τι ώρα είναι;" Τον ρώτησε, αφού αποτραβήχτηκαν.

"Σχεδόν έντεκα," της είπε εκείνος, κοιτώντας το ρολόι του.

"Θέλεις μήπως να φύγουμε; Έχεις να ξυπνήσεις νωρίς αύριο;"

"Είμαι ένας αστυνομικός σε διαθεσιμότητα," της θύμισε ο Doug. "Δεν έχω και πολλά να κάνω."

"Είμαι σίγουρη ότι η παρέα σας θα δουλεύει για να βρει ποιός ανατίναξε το τμήμα. Κάνω λάθος;"

Για λίγο ο Doug ήθελε να της τα πει όλα. Όλη την αλήθεια. Όμως, τα λόγια του Sigurd του τριβέλιζαν τον εγκέφαλο.

Όμως, κι εσύ θέλω να προσέξεις πολύ αυτές τις δύο. Η στάση τους στην κηδεία έκρυβε κάτι πολύ παράξενο.

"Λυπάμαι που στο λέω, αλλά έχουμε αφήσει αυτά τα γεγονότα πίσω μας," της είπε ψέματα. "Δε θέλουμε να σκαλίσουμε κάτι τόσο λυπηρό. Και πρώτος από όλους ο Xavier, που έχασε τον θείο του και έχει μια μητέρα να φροντίζει. Δεν αποφασίσαμε να επιδεινώσουμε την κατάσταση."

Η Mera τον παρατηρούσε προσεκτικά όσο μιλούσε. Όμως, δεν ήταν τόσο καλή στα συμπεράσματα όσο η Demeter. Δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα. Πριν λίγες μέρες, η Αρχηγός είχε προσπαθήσει να τη μάθει να αναγνωρίζει το ψέμα, όμως εκείνη δεν την πρόσεχε, διότι σκεφτόταν τον Doug. Τραγική ειρωνεία.

"Πιστεύω ότι κάνατε το καλύτερο," του είπε με ένα καθησυχαστικό χαμόγελο.

"Κι εγώ το ίδιο," συμφώνησε ο αστυνόμος. "Θέλεις να περπατήσουμε στην όχθη;"

"Γιατί όχι;" Δέχτηκε η Mera κι ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Πώς σου φαίνεται;" Ρώτησε η Demeter, χαμογελώντας ευχαριστημένα. Ο Stephen έδειχνε ενθουσιασμένος από την ελληνική κουζίνα. Είχε φροντίσει να παραγγείλει όλες τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος και του είχαν κλέψει και την καρδιά και τη γεύση.

"Αισθάνομαι μεγάλος μαλάκας που τόσα χρόνια έτρωγα bergers και hotdog," εξομολογήθηκε εκείνος ανάμεσα στις μπουκιές.

Η Demeter γέλασε.

"Δυστυχώς θα πρέπει να συμφωνήσω," του είπε με μια κάποια λύπη.

Τότε, ξαφνικά ο ρυθμός της ορχήστρας άλλαξε, οι πολλοί που χόρευαν σταμάτησαν και έμειναν μόνο τρεις, που χόρευαν με τα χέρια ανοιχτά και στο ύψος των ώμων τους, ενώ άλλοι γύρω τους χειροκροτούσαν γονατιστοί.

"Τι κάνουν;" Απόρησε ο Stephen, εντυπωσιασμένος από το θέαμα.

"Χορεύουν ζεϊμπέκικο," αποκρίθηκε η Demeter.

"Τι;"

"Ζεϊμπέκικο," επανέλαβε. "Ένας χορός κυρίως ανδρικός. Ένας χορεύει κι οι άλλοι χειροκροτούν. Δηλώνει τον πόνο του Έλληνα. Έναν πόνο που μπορεί να προέρχεται από το οτιδήποτε και θέλει να τον εξωτερικεύσει κι όμως δεν μπορεί να τον πει. Τον χορεύει."

"Παράξενοι άνθρωποι," σχολίασε ο Stephen. "Χορεύουν όταν πονούν;"

Η Demeter δεν του απάντησε. Μονάχα έμεινε να κοιτά την πίστα με ένα αχανές βλέμμα.

Ξάφνου, κι εκεί που ο Stephen δεν το περίμενε, σηκώθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς την πίστα, με τον ίδιο να την ακολουθεί με δυσκολία. Ήταν πολύ ψηλή και προκαλούσε εντύπωση και μόνο που περπατούσε. Όταν μάλιστα βρέθηκε στην πίστα, όλα τα μάτια στράφηκαν πάνω της, περιμένοντας την επόμενή της κίνηση.

Η Demeter κατευθύνθηκε προς την ορχήστρα, προσπερνώντας τους άνδρες που πριν λίγο χόρευαν και τώρα τη χάζευαν αποσβολωμένοι, εισπράττοντας βλέμματα ζήλειας και θυμού από τις συνοδούς τους. Έφτασε την τραγουδίστρια, της έδωσε δύο χαρτονομίσματα των εκατό λιρών και της ψιθύρισε κάτι. Ύστερα απομακρύνθηκε και πήρε μια θέση στην πίστα. Δεν κουνήθηκε παρά μόνο όταν η ορχήστρα ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι που τους είχε παραγγείλει.

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό.

Ο Stephen έμεινε να την κοιτά αποχαυνωμένος και να τη θαυμάζει. Έμοιαζε σαν ελληνίδα θεά. Όχι μόνο από την ομορφιά, μα και από την λυγερή της στάση. Άρχισε να χορεύει σαν τους άνδρες πριν, τη στιγμή που ξεκίνησαν να ακούγονται οι στίχοι.

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά.

Δεν καταλάβαινε τίποτα από τους στίχους. Πώς να καταλάβαινε άλλωστε, όταν δε γνώριζε καν τη γλώσσα; Ωστόσο, κατάλαβε από τα βλέμματα των θεατών ότι επρόκειτο για διάσημο τραγούδι, μια που οι περισσότεροι το τραγουδούσαν μαζί με την τραγυςίςτρια κι είχαν ένα περίεργο βλέμμα στο πρόσωπο· ένα αμάλγαμα συγκίνησης, μελαγχολίας και ευφορίας.

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό.

Καταλάβαινε ότι η Diana δεν χώρευε για αυτόν, όπως όλες οι άλλες πριν από εκείνη. Ούτε για το θέαμα και τον θαυμασμό των παρευρισκόμενων που ίσως δε γνώριζε κι ούτε ήθελε να γνωρίσει, ούτε καν για το χειροκρότημα. Χόρευε για τον εαυτό της, για το δικό της ξέσπασμα και τώρα φαινόταν ότι πονούσε. Μόνο ο πόνος γεννά το ωραίο ζεϊμπέκικο. Πριν καν το  συνειδητοποιήσει, ο Stephen βρέθηκε γονατιστός, δίπλα στους άλλους, να τη χειροκροτά, ενώ συνέχισε να χορεύει, έχοντας κυρίως τα μάτια κλειστά.

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.

Η Diana σταμάτησε για λίγο να στροβιλίζεται και έμεινε ακίνητη, κάνοντας μια κάμψη προς τα πίσω, δημιουργώντας μια τέλεια γέφυρα με το σώμα της. Πολύ γρήγορα, σηκώθηκε κι ενώ συνέχισε να χορεύει, γονάτισε στο αριστερό της γόνατο κι αμέσως μετά στο δεξί. Αυτό εντυπωσίασε κυρίως τους άνδρες των τραπεζιών. Ο Stephen είχε μείνει άναυδος.

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πως σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
κι εγώ μες στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός.

Ένας σερβιτόρος της έφερε ένα γυάλινο ποτήρι κόκκινο κρασί. Αυτή το έπιασε με τα δόντια της από το πάτωμα, έκανε δυο γύρους από πάνω του και τελικά το πήρε στα χέρια της και το ήπιε με μια γουλιά. Όταν έδωσε το άδειο ποτήρι πίσω στον σερβιτόρο, τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του. Κι έμοιαζαν να συγκρούονται οι ψυχές τους. Η αλήθεια της και η αλήθεια του.

Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.

Όταν τελείωσε το τραγούδι κι ο χορός της, το πλήθος χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε. Ήταν στα αλήθεια μαγευτική. Αν και ο Stephen δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, ήταν σίγουρος ότι ήταν μοναδικό αυτό που μόλις είχε ζήσει.

Η Demeter ένιωσε τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω της. Οι άνδρες την κοιτούσαν λάγνα, οι γυναίκες φθονερά κι ο Stephen με έκπληξη και θαυμασμό.

Χωρίς δεύτερη σκέψη κι εντελώς αυθόρμητα, η Demeter περπάτησε προς το μέρος του, κοιτώντας μόνο στα μάτια του. Έπεσε στην αγκαλιά του και τον φίλησε με όλο το πάθος και την ένταση που της είχε δημιουργήσει το τραγούδι κι ο χορός. Εκείνος εξεπλάγη από αυτή της την κίνηση, όμως ανταποκρίθηκε με την ίδια θερμή, κάνοντας τη να χαμογελάσει στιγμιαία, διότι τώρα σίγουρα όλοι θα ήξεραν ότι συνοδευόταν κι ότι δεν ήταν μόνη.

"Για εσένα χόρεψα, να το ξέρεις," του ψιθύρισε στο αυτί, αμέσως μετά τη λήξη του φιλιού τους.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ώστε είσαι αρκετά γνώριμη με τον ιατρικό κλάδο;"

"Σπούδασα νοσοκόμα," απάντησε η Mera. "Ωστόσο, δεν υπήρχε πουθενά κάποια θέση κι είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Και τότε βρέθηκε στον δρόμο μου η Diana, τη στιγμή που νόμιζα ότι όλα είχαν χαθεί και με βοήθησε."

"Την ξέρεις πολλά χρόνια;" Ρώτησε ο Doug.

"Αρκετό καιρό για να είμαι σίγουρη για το τι είδους άνθρωπος είναι."

"Και ποιό είναι το είδος της;" Προσπάθησε να αποσπάσει πληροφορίες ο Doug.

"Είναι πολύ στοργική απέναντι στους ανθρώπους που θεωρεί φίλους και μπορεί να γίνει σκληρή στους εχθρούς της. Την έχω δει να ρίχνει τα πιο θανατηφόρα βλέμματα στους εγκληματίες των όποιον τα θύματα η ίδια είχε εξετάσει. Μπορεί όμως να γίνει και υπερπροστατευτική, δείχνοντας πάντα ότι βάζει τον εαυτό της κάτω από την ασφάλεια των δικών της."

Η Mera χρησιμοποίησε όλη της την πειστικότητα. Κάποια από αυτά που του είπε ήταν αλήθεια, κάποια πάλι όχι. Ένιωθε απαίσια που του έλεγε ψέματα, δεν είχε όμως επιλογή. Ο Doug από την πλευρά του προσπαθούσε να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα.

"Είναι αργά," της είπε τελικά. "Περασμένες δώδεκα."

"Θέλεις να αποχαιρετίσουμε;" Ρώτησε η Mera, ενώ προσεύχονταν από μέσα της να απαντήσει αρνητικά και να μείνουν κι άλλο μαζί, γιατί μόνο κοντά του αισθανόταν πραγματική γαλήνη.

"Όχι," ήρθε η απάντηση που ήλπιζε. "Όμως θα ήθελα να επιστρέψουμε στο κέντρο της πόλης, κυρίως επειδή κρυώνεις, αλλά και διότι το πουκάμισό μου πρέπει επειγόντως να πλυθεί και για αυτό χρειάζεται να το βγάλω και να σου το δώσω."

Η Mera επέλεξε να μη σχολιάσει ακόμη τον δεύτερο λόγο κι έτσι ασχολήθηκε με τον πρώτο.

"Με συγχωρείς, μα κάνεις λάθος· δεν κρυώνω."

"Φυσικά και κρυώνεις," επέμεινε o Doug. "Απλώς είσαι περήφανη και δεν το παραδέχεσαι."

Η Mera δεν του αντιμίλησε, αφού είχε κάποιο δίκιο. Πράγματι, φυσούσε ένας σχεδόν χειμερινός αέρας, παρόλο που ήταν Ιούλιος, κι ένιωθε να της τρυπά το δέρμα και να εισχωρεί στα κόκαλα της. Είχε βάλει τα δυνατά της να το κρύψει, μα εκείνος το είχε δει.

"Θα έρθεις στο σπίτι μου για να πάρεις το πουκάμισο;" Τη ρώτησε, υποκρινόμενος τον άνετο, ενώ η καρδιά του σφυροκοπούσε ακράτητα.

"Εάν το θες," αποκρίθηκε εκείνη διστακτικά.

"Μα και βέβαια," τη διαβεβαίωσε χαμογελαστά, προδίδοντας την ελάχιστη από τη χαρά που ένιωθε μέσα του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Αναρωτιέμαι γιατί εμένα," μονολόγησε ο Stephen, με όση δύναμη του είχε απομείνει. Η Diana είχε επιμείνει να πάνε σε ξενοδοχείο αυτή τη βραδιά. Μετά τον δεύτερο γύρο του έρωτα, είχε μείνει να την παρατηρεί· ήταν τόσο υπέροχη κι εκεινος τόσο λάθος.

"Τι εννοείς γιατί εσένα;" Τον ρώτησε, σηκώνοντας το αναμαλλιασμένο της κεφάλι από το στήθος του, για να τον κοιτάξει στα μάτια.

"Είσαι η ομορφότερη και εξυπνότερη γυναίκα που εχω γνωρίσει," της εξομολογήθηκε. "Τι σου άρεσε πάνω μου και με πλησίασες εκείνο το βράδυ στο μπαρ;"

"Ήσουν ο λιγότερο δραματικός από όλους τους άλλους," απάντησε εκείνη. "Άλλωστε, δεν είμαι καθόλου τέλεια."

"Διαφωνώ."

Η Demeter γέλασε για λίγο. Αναρωτήθηκε από πότε είχε να γελάσει τόσο αληθινά. Και τότε, ξύπνησε μέσα της μια παράξενη επιθυμία, κάτι που είχε πολλά χρόνια να αισθανθεί. Ήθελε να του μιλήσει.

"Κι όμως, ένα παρελθόν γεμάτο ενοχές με ακολουθεί," ξεκίνησε ψιθυριστά, τόσο δυνατά όσο να μπορεί να την ακούει. "Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, παιδί θαύμα, σε σημείο που έφτασα στο Λύκειο στα δώδεκα και στα δεκατέσσερα μπήκα στην Ιατρική. Από εκεί, έλαβα την ειδικότητα του ιατροδικαστή και πήρα το πτυχίο στα δεκαοχτώ μου. Με είχαν βγάλει και στην τηλεόραση κάποιες φορές κι έγραφαν Το Θαύμα Της Επιστήμης, Ο Δεύτερος Αϊνστάιν, Η Εγγονή του Αρχιμήδη, του Δημόκριτου και του Πυθαγόρα. Αληθινούς φίλους δεν είχα ποτέ. Μέχρι τα δεκαοχτώ είχα τα βιβλία και μετά το κενό."

Παραδόξως όλα όσα του είπε ήταν αλήθεια.

"Κι αυτή η Mera;" Απόρησε ο Stephen, χαϊδεύοντας την παλάμη της.

Η Demeter ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα και με άγνοια. Δεν είχε καμία απάντηση να του δώσει.

"Ε τότε..."

"Τότε τι;"

"Τότε θα ήθελα να γίνω εγώ ο φίλος σου," της είπε με ένα ύφος τόσο αθώο, τόσο παιδικό, που τη μάγεψε.

Πρόσεχε τι εύχεσαι, σκέφτηκε από μέσα της με πικρία.

Τον φίλησε απαλά κι ύστερα πιο άγρια και παθιασμένα, ενώ ένιωθε τα συναισθήματα για αυτόν να φουντώνουν μέσα της και να τους το επιτρέπει ανήμπορη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Doug μπήκε στο διαμέρισμα του κι άναψε τα φώτα. Η Mera τον ακολούθησε κι έκλεισε την πόρτα πίσω της, παρατηρώντας τον χώρο γύρω της. Κλασικό εργένικο διαμέρισμα.

"Είναι όμορφο," σχολίασε καλοπροαίρετα.

"Είναι ό,τι χρειάζομαι κι ό,τι μπορώ να πληρώνω μηνιαία," αποκρίθηκε εκείνος, καθώς κρεμούσε το πουκάμισο και το κράνος του στον καλόγηρο δίπλα στην πόρτα. "Δε θα μου πάρει πολλή ώρα να αλλάξω το πουκάμισο. Αν θες βάλε κάτι να πιείς από το ψυγείο. Το ανεφοδίασα χθες."

"Νομίζω είμαι εντάξει," τον διαβεβαίωσε εκείνη και κάθισε στον καναπέ του, για να τον περιμένει.

Ο Doug φύγε γρήγορα για το δωμάτιό του κι η Mera τέντωσε τα αυτιά της. Τον άκουσε να ξεκουμπώνει ένα ένα τα δώδεκα κουμπιά που είχε μετρήσει στο πουκάμισό του και τον χαρακτηριστικό ήχο του υφάσματος που αφήνει το δέρμα και πετιέται στον αέρα. Αυτή η τόσο απλή αλληλουχία κινήσεων της προκάλεσε ένα παράξενο ρίγος, πολύ διαφορετικού από εκείνου του παγωμένου αέρα, και μια απρόσμενη ζεστασιά, τόσο έντονη που έμοιαζε με πυρετό. Πριν το καταλάβει, σηκώθηκε αποφασιστικά από τον καναπέ κι έτρεξε στο δωμάτιο του, όπου βρήκε την πόρτα ορθάνοιχτη και τον Doug να φορά μόνο το παντελόνι του και να την κοιτά με εκείνα τα τεράστια γαλάζια μάτια του που την καλούσαν κοντά τους σαν μαγνήτης.

"Θα κλειδώσω την πόρτα," της είπε κι έφυγε από το δωμάτιο, για να ξαναγυρίσει μετά από λίγο με το κλειδί της εξώπορτας στο χέρι του.

Ασφαλώς κλεισμένοι στην κρεβατοκάμαρά του, αντίκριζαν ο ένας τον άλλον και τα μάτια της Mera έλαμπαν με ανυπομονησία. Ήταν παραπάνω από έτοιμη για την αναπόφευκτη συνέχεια.

Ο Doug βύθισε τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού στα μαλλιά της και τύλιξε το δεξί γύρω από τη μέση της. Την τράβηξε κοντά του και τα χείλη του προσγειώθηκαν στα δικά της με περισσότερη τρυφερότητα από όσο περίμενε, χαϊδεύοντας τα πεινασμένα, καταπίνοντας τον οποίο ενδοιασμό της, αν και δεν υπήρχε. Εκείνη αντέδρασε γρήγορα, αγκαλιάζοντας τους φαρδιούς ώμους του. Κι εκεινος αποτραβήχτηκε μονάχα μερικά εκατοστά, για να απολαύσει το ύφος της απόλυτης επιθυμίας στο πρόσωπό της.

"Είσαι σίγουρη για αυτό;" Τη ρωτησε, πιάνοντας τους καρπούς της. Μπορούσε να νιώσει τον ταχύ παλμό της να χτυπά στις φλέβες της.

Αισθανόταν τόσο γαλήνια, ασφαλής μέσα στη φωλιά της αγκαλιάς του.

"Doug, θέλω να σε νιώσω. Είσαι ήδη μέσα μου."

Δεν σκόπευε να πει αυτό, όμως στα αλήθεια ένιωθε ότι ένα κομμάτι του βρισκόταν βαθιά ριζωμένο μέσα στην ψυχή της.

Κι ύστερα τον φίλησε κι όλες οι ενστάσεις εξατμίστηκαν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Demeter κοιτούσε την πόλη από το παράθυρο του ξενοδοχείου και κάπνιζε, ενώ ο Stephen κοιμόταν στο κρεβάτι με μια ηρεμία που θα ζήλευε και μωρό. Είχε δώσει τον καλυτερο της εαυτό εκείνο το βράδυ, δεν ήθελε να τον δυσαρεστήσει. Ήθελε να αξίζει τον κόπο.

Είχε πληρώσει τη διαμονή με μια κάρτα με ψεύτικο όνομα. Το δωμάτιο ήταν στο όνομα του Stephen. Δακτυλικά της αποτυπώματα δεν υπήρχαν πουθενά, τα είχε καθαρίσει όλα πριν από λίγη ώρα. Κάμερες δεν υπήρχαν, το είχε ελέγξει. Κι εκείνος κοιμόταν. Αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία.

Πέταξε το τσιγάρο από το παράθυρο στον δρόμο. Άνοιξε την τσάντα της χωρίς κανέναν ήχο κι έβγαλε το περίστροφο. Κρατώντας το σταθερά στα χέρια, προχώρησε προς το κρεβάτι. Φορούσε μόνο τα εσώρουχα της και το βραδινό αεράκι την έκανε να ανατριχιάσει.

Έβαλε τον σιγαστήρα στο περίστροφο και τον στερέωσε μερικά εκατοστά μακριά από τον δεξιό του κρόταφο.

"Με συγχωρείς, αλλά πρέπει κάθε απόσπαση της προσοχής να εξουδετερώνεται," του ψιθύρισε με μια κάποια λύπη κι ένα ψυχρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της.

Ετοιμάστηκε να πατήσει τη σκανδάλη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν το κεφάλαιο! Στο επόμενο σας συνεχίζω από εδώ ακριβώς που το σταμάτησα και έρχεται μια ανακάλυψη, που θα ταράξει τα νερά.

Μέχρι τότε, θα ηθελα να σχολιάσετε με τη γνώμη σας και να αφήσετε ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ για το Q&A. Ό,τι ερωτήσεις θέλετε.

Καλές γιορτές! Θα τα πούμε πολύ σύντομα! :)