Τι είμαι εγώ... Μπορούσα να βάλω και αργότερα πλάκα πλάκα...

Το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Eleftheriateenwolf

Καλή σας Ανάγνωση!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Σήκω! Έχεις αργήσει...
Σήκω! Έχεις αργήσει...
Σήκω! Έχεις αργήσει...
Σήκω! Έχεις αργήσει..."

Αυτές οι τρεις λέξεις αντηχούσαν στα αυτιά του Grant όλο το πρωί καθώς μασουλούσε νευριασμένα τα δημητριακά του. Με αυτές τις τρεις λέξεις τον ξύπνησε ο 'αγαπητός' του αδερφός εκείνο το πρωί.

Χθες το βράδυ το είχαν διαλύσει νωρίς από το τμήμα και ήταν ευκαιρία να κοιμηθεί παραπάνω. Βέβαια, ο ομοαίματός του φρόντισε για το αντίθετο, ξυπνώντας κοντά μια ώρα νωρίτερα από το κανονικό και ακουμπώντας δίπλα στον αφυπνιστικό του καφέ μια τεράστια κούπα γάλα κι ένα μπολ με δημητριακά ολικής άλεσης.

"Μην ξεχάσεις το γάλα σου," άκουσε από κάπου στα ενδότερα του διαμερίσματος τον Stephen να του φωνάζει.

"Άσε με ήσυχο," γρύλισε ο Grant.

"Αυτό θα συμβεί όταν τελειώσεις το πρωινό σου."

"Ξέρεις ότι απεχθάνομαι το γάλα. Τι σκατά μου το έφερες μπροστά μου σήμερα;" Παραπονέθηκε ο μικρός αδερφός και σηκώθηκε όλο νεύρα από το τραπέζι της κουζίνας του. Αμέσως ένιωσε δύο χέρια να τον αρπάζουν από τους ώμους και να τον καθίζουν ξανά κάτω.

"Δεν σηκώνεσαι άμα δεν αδειάσεις το πιάτο," άκουσε τον Stephen από πίσω του. Μόρφασε.

"Αυτές τις μαλακίες δεν μου τις έκανε ούτε η μαμά μας, όταν ήμασταν στο Δημοτικό. Την είδες χαρωπή νοικοκυρά τώρα και θα την πληρώσω εγώ; Άη παίξε τη μαλακία το κλαρίνο σου κι άσε με ήσυχο!"

Μολονότι ήταν έξαλλος, δεν τόλμησε να ξανασηκωθεί από την καρέκλα του.

"Άμα ο οργανισμός σου δεν τραφεί με σωστό πρωινό, σύμφωνα με τις έρευνες, στη συνέχεια της μέρας θα εμφανίσει συμπτώματα ιδιαίτερης και εύκολης κόπωσης, ανησυχία, βαρεμάρα, τάση προς..." Ξεκίνησε ο Stephen -με το πιο επίσημο και ήρεμο του ύφος- να του εξηγεί τα οφέλη του πρωινού, μέχρι που ο εξοργισμένος Grant τον έκοψε.

"Στο διάολο οι έρευνες και τα λογιστικά σου! Ανάθεμα τα λεφτά του πατέρα μας που πλήρωνε για να σπουδάσεις!"

Ο Stephen έμοιαζε να μην αγγίζεται από τα μυτερά βέλη των λόγων του.

"Ναι, όμως το γάλα σου θα το πιείς," ήταν η μόνη, απλή, εντελώς ήρεμη απάντησή του.

"Όχι, δεν πρόκειται," αντιτάχθηκε ο Grant.

"Κι όμως θα το πιείς," επέμεινε ο Stephen, χωρίς να υψώσει τον τόνο της φωνής του.

"Αποκλείεται," γάβγισε ο Grant.

"Θα το πιείς."

"Όχι."

"Θα το πιείς όλο."

"Όχι."

"Ναι."

"Όχι."

"Ναι."

"Όχι."

"Ναι."

"Εντάξει θα το πιω," αποκρίθηκε στο τέλος ο Grant άχρωμα. Πήρε την κούπα στα χέρια του και άδειασε το περιεχόμενό της σε ένα λεπτό. Ύστερα, τελείωσε τα δημητριακά του με ταχύτατες κινήσεις.

O Stephen δεν έμεινε να τον κοιτάει. Καθάρισε την τουαλέτα, έπλυνε το μπάνιο και έβαλε ηλεκτρική σκούπα.

"Θα σφουγγαρίσω το βράδυ, όταν έρθουμε," είπε στον αδερφό του, μόλις γύρισε και παρατήρησε ότι είχε τελειώσει το πρωινό του. Τα χείλη του ανασηκώθηκαν.

Ο Grant του έριξε ένα απορημένο βλέμμα.

"Γιατί θα σφουγγαρίσεις το βράδυ; Από πού θα έρθουμε;"

"Μα από τη δουλειά σου φυσικά," εξήγησε όλο φυσικότητα ο Stephen.

Τότε ήταν που ο Grant πετάχτηκε όρθιος και κανείς δεν τον σταμάτησε.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξαναπάρω μαζί μου στο τμήμα μετά από τα χτεσινά σου καμώματα. Αν συνεχίσω έτσι, ο Spencer θα μου δώσει τα παπούτσια στο χέρι και θα φροντίσει να μην ξαναβρώ δουλειά ούτε ως λατζιέρης."
Έκανε τρία βήματα προς το μέρος του και ήταν σαν να του πετούσε σφαίρες με τα γαλάζια του μάτια.
"Έχω παλέψει για τη θέση του Αστυνόμου Β'. Δεν πρόκειται να τη χάσω εξαιτίας σου."

"Η Cara μου βρήκε ήδη απασχόληση," ανταπάντησε ο Stephen. "Θα κουβαλάω χαρτιά και φακέλους στα γραφεία των υπολοίπων. Τι καλύτερο;"

"Θα σου πω εγώ ένα καλύτερο," φώναξε ο Grant κι έφτασε στο μισό μέτρο απόσταση με τον αδερφό του, ο οποίος συνεχώς κινούνταν κι έπρεπε να τον κυνηγάει. "Να κάτσεις στα αυγά σου και να μην έρθεις μαζί μου."

Τότε μόνο ο Stephen έδειξε να υποχωρεί.

"Όπως θες."
Συνέχισε ωστόσο, προτού προλάβει να αναστενάξει με ανακούφιση ο Grant.
"Όμως δεν πρόκειται να μην έρθω. Θα σε αφήσω να πας μόνος σου κι εγώ εν τω μεταξύ θα καθαρίσω το σπίτι και θα πάω για ψώνια. Άδειασε το ψυγείο πάλι." Σε εκείνο το σημείο του έριξε μια κουρασμένη ματιά. "Αφού τα τελειώσω αυτά θα έρθω."

Ο Grant γρύλισε.

"Κάνε ό,τι θες. Βαρέθηκα να σου γκρινιάζω."

Και χωρίς να πει τίποτα άλλο πήρε το σακάκι του με το σήμα της Αστυνομίας, τα κλειδιά και το κινητό του κι έφυγε από την πίσω πόρτα, όπου θα έβγαινε στο γκαράζ για να πάρει το γκρίζο του Ford.

Ο Stephen τον παρατηρούσε ανέκφραστα, ενώ έφευγε. Ύστερα άνοιξε το κινητό του και πληκτρολόγησε έναν αριθμό. Περίμενε στην αναμονή για περίπου είκοσι δευτερόλεπτα και τότε κάποιος το σήκωσε.

<><><><><><><><><><><><>

Ο Francis Spencer έσπρωξε άτσαλα την πόρτα του γραφείου του και γλίστρησε σχεδόν αθόρυβα στον χώρο του Διοικητή, τον δικό του χώρο.

Είχε έρθει πολύ νωρίς εκείνη τη μέρα. Δεν το συνήθιζε. Σήμερα όμως ήταν ξεχωριστή μέρα. Δεν υποδέχονταν συνέχεια τη νέα ιατροδικαστή, την δεσποινίδα Prince, που με μισή ματιά στο βιογραφικό της καταλάβαινε πόσο πολύτιμη θα αποδεικνυόταν η παρουσία της.

Άναψε τα φώτα. Το αριστερό από τη δεύτερη σειρά τρεμόπαιξε για περίπου μισό λεπτό. Στο τέλος όμως άνοιξε και το γραφείο βυθίστηκε σε ένα λευκό, παγερό φως, το αγαπημένο του.

Κάθισε στην καρέκλα του. Κοίταξε γύρω του. Στοίβες. Φάκελοι. Όλοι τοποθετημένοι χωρίς προφανή κώδικα ταξινόμησης. Όλοι το θεωρούσαν ακαταστασία. Τη δική του μοναδική τάξη.

Ήταν μόνος του στο τμήμα. Κανείς δεν είχε έρθει ακόμα. Λογικό. Ήταν πολύ νωρίς.
Στοιχημάτιζε ότι πρώτη θα ερχόταν, μέσα σε έναν αέρα βιασύνης, η δεσποινίς Faye, η γραμματέας, και πως θα έτρεμε το φυλλοκάρδι της όταν θα συνηδητοποιούσε ότι εκείνος είχε φτάσει πριν από εκείνη.

Έπειτα, θα ερχόταν ο Μέγας Κοιμήσης, ο ανιψιός του, ο Button, ο ξεκούμπωτος. Πίσω του θα έφτανε ο Herbert, ο άχρηστος, ο μικρός Harry που όλοι φώναζαν Hal.

Έπειτα, θα ερχόταν η τολμηρή Helena, η δεσποινίς Burt, η πρώτη στη χρονιά της στο Πανεπιστήμιο, που τα τελευταία χρόνια το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να νευριάζει, να ξεσπάει τα νεύρα της και να ξανανευριάζει μετά από πέντε λεπτά.

Επόμενος, ο νέος του Υπαστυνόμος, ο Newman, ο ψηλός. Πόσο τον μισούσε, πόσο τον ζήλευε. Τετραπέρατος, ικανότατος κι όμως τόσο ψηλός. Όλα τα κακά του κόσμου συγκέντρωνε.
Τα βλέμματα που του έριχνε η Helena δεν ξεφεύγαν από τον κύριο Spencer αλλά ούτε και τα βλέμματα που ο μικρός Harry που όλοι φώναζαν Hal έριχνε στην Helena.

Πίσω από τον Doug, όπως πάντα τρέχοντας, θα έφτανε ο Waller, ο Grant, με τον αδερφό του, το Πλατάνι. Ήλπιζε να μην έκανε την βλακεία να τον έφερνε μαζί του και σήμερα.

Κάποια στιγμή θα ερχόταν και η δεσποινίς Prince. Πότε άραγε;

Ανεπαίσθητα, χτυπούσε τα δάχτυλά του στο γραφείο του. Κοίταξε τα παράθυρα που είχε καλύψει με χοντρά χαρτόνια, μια που μισούσε το φως του ήλιου. Ήταν πολύ κίτρινο για τα γούστα του.

Αισθάνθηκε μια παρόρμηση να κάνει κάτι, για σπάσει την άθλια σιωπή γύρω του. Το τμήμα ήταν άδειο κι αυτό τον εκνεύριζε αφόρητα. Σχεδόν του έλειπαν οι συνεχείς φωνές και η βαβούρα των αστυνομικών του, οι οποίες παρεμπιπτόντως τον εκνεύριζαν αφόρητα.

Άκουσε την εξώπορτα να ανοίγει και να κλείνει ξανά. Κάποιος μπήκε. Αναρωτήθηκε ποιός.

Τέσσερα πόδια, δύο διαφορετικοί βηματισμοί, κινήθηκαν προς τις καρέκλες της Γραμματείας κι έκατσαν εκεί, ενώ ο ένας από τους δύο κατευθύνθηκε σχεδόν αμέσως προς το δωμάτιο του Νεκροτομείου του τμήματος. Κι ο δεύτερος τον ακολούθησε λίγο πιο μετά.

Ο Francis Spencer έπιασε τον εαυτό του να σηκώνεται από την καρέκλα του, η οποία διαμαρτυρήθηκε με θόρυβο, και να κατευθύνεται προς την πηγή των βημάτων.

Εξεπλάγη όταν αντίκρισε την αρκετά ψηλότερή του δεσποινίδα Prince να τον κοιτάζει εξεταστικά. Δίπλα της στεκόταν μια καστανή, χαριτωμένη κοπέλα, ντυμένη στα λευκά, το πολύ 25 χρονών.

"Καλημέρα, κύριε Spencer," τον χαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο η Demeter. "Θα ήθελα να σας συστήσω τη βοηθό μου, τη Mera Stagg".

Η καστανή έτεινε το χέρι της προς το μέρος του. Εκείνος έκανε μια τυπική χειραψία μαζί της.

"Χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία, κύριε Διοικητά," αποκρίθηκε με απόλυτη αβρότητα η Mera.

"Παρομοίως," απάντησε ξερά ο Spencer, μα τα μάτια του είχαν μείνει στη Diana για εκείνον, μα στα αλήθεια Demeter.

"Δεσποινίς Prince, σας παρακαλώ ελάτε στο γραφείο μου για λίγο."

Η Demeter έγνεψε στη Mera και τον ακολούθησε σιωπηλά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χαλαρό κεφάλαιο.

Το ευχαριστηθήκατε;

Εγώ πάρα πολύ.

Τι θέλετε να βάλω στο επόμενο;

BTW, σχολιάστε! Όσα περισσότερα σχόλια, τόσο πιο γρήγορα θα ανεβάζω.

Αυτό το κεφάλαιο είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στην BringItOnSis