Η νύχτα προμηνύονταν μεγάλη. Η μεγαλύτερη της ζωής τους. Η αυριανή είτε θα καθάριζε όλα τους τα προβλήματα, είτε θα εξέθετε την ομάδα τους οριστικά και αμετάκλητα.

Η Demeter δεν τους είχε δώσει καμία διαταγή. Τους είπε μόνο να μην κουραστούν πολύ και να είναι ακμαίες το πρωί. Μόνο αυτό ζήτησε και αποσύρθηκε στο δωμάτιό της.

Η Stephanie ευχήθηκε ένα πικρό Καλή μας επιτυχία άυριο και έφυγε από το κρυσφύγετο, ένας Θεός ξέρει για πού.

Η Mera ακολούθησε γρήγορα. Η ετοιμασίες της πήραν ελάχιστη ώρα, λιγότερο από σαράντα λεπτά. Δεν καταχράστηκε τη ντουλάπα της σε κάτι επιτηδευμένο, ούτε την παλέτα των σκιών της. Ήθελε να φαίνεται όμορφη, αλλά και αληθινή, όχι καλυμμένη με κίβδηλα και άχρηστα δέρματα φιδιού.

Η νύχτα κόντευε να απλωθεί. Ο Ιούλιος θα έμπαινε σε μια μέρα και η ζέστη είχε εγκατασταθεί για τα καλά. Η ώρα κόντευε οχτώ παρά τέταρτο. Η Mera έπρεπε να φύγει. Χρησιμοποίησε την πίσω πόρτα, για να μην περάσει από μέρη που ίσως βρίσκονταν κάποια από τις συναδέλφους της, ειδικά η Demeter. Μετά από όσα συνέβησαν μεταξύ τους, είχε αποφασίσει να μην αλληλεπιδρά μαζί της, εκτός κι αν της επιβάλλονταν για λόγους που αφορούσαν τη δουλειά. Αυτή ήταν πάνω από όλα.

Πήρε τη μηχανή της από το γκαράζ κι άφησε πίσω το κρυσφύγετο, ξεχνώντας τα πάντα. Η νύχτα ανήκε σε εκείνη και στον Doug.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Grace και η Ashley αποσύρθηκαν δέκα λεπτά μετά τη Mera και έπεσαν στα κρεβάτια τους κατάκοπες, αποζητώντας όση περισσότερη ξεκούραση και συσσώρευση δυνάμεων όσο μπορούσαν να καταφέρουν.

Η Eve κατέβασε δυο ταινίες και τις είδε χωρίς σταματημό. Ρομαντικές και οι δυο, χωρίς εγκληματίες και μπάτσους. Ύστερα, έπεσε για ύπνο, χωρίς να ενδιαφερθεί καν να κλείσει το πορτατίφ του κομοδίνου της. Κοιμήθηκε ελπίζοντας η Mera να έχει μια υπέροχη βραδιά με τον μυστηριώδη άνδρα που την είχε πιάσει εκείνο το βράδυ. Ας περνούσε καλά η φίλη της· εκείνη θα μοιράζονταν τη χαρά της.

Σύντομα, όλα τα φώτα έσβησαν στο κρυσφύγετο. Πριν τις μία είχαν όλες τους αποκοιμηθεί. Η Stephanie δεν επέστρεψε. H Mera έφυγε στις οχτώ παρά δέκα. Και η Demeter κατέβηκε στην μπροστινή είσοδο στις δέκα παρά πέντε.

Η Stephanie κοιτούσε από το παράθυρο με την άκρη του ματιού της καθώς ένας άγνωστος σε αυτήν άνδρας άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου του στη Demeter και έφευγαν μαζί. Δεν τον ήξερε. Κι ούτε ήθελε να τον γνωρίσει. Ωστόσο, ήταν βέβαιη ότι η Mera κάτι ήξερε για αυτόν. Μετά τα υπονοούμενα που είχε πετάξει σε εκείνο το καταραμένο πρωινό, η Eve ήταν σίγουρη ότι η Mera γνώριζε περισσότερα από όσα πίστευαν· και αυτά δεν ήθελε να τα μοιραστεί ούτε με την καλύτερή της φίλη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Άργησες σήμερα," την υποδέχτηκε περιπαικτικά ο Doug από τη σέλα της μηχανής του.

Η Mera είχε αργήσει μόλις τέσσερα λεπτά. Δεν την πείραξε η παρατήρησή του.

"Τέσσερα λεπτά δεν αποθαρρύνουν κανέναν. Δε χρειάζεται να είσαι τόσο ακριβής," του απάντησε θαρραλέα και τον φίλησε απαλά στα χείλη.

"Σε αυτό έχεις δίκιο," την επικρότησε ο Doug. "Για σένα θα περίμενα περισσότερο."

"Άμα άρχισες κι εσύ τα μεγάλα λόγια, θα δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι είμαστε μαζί πολλά χρόνια, ενώ δεν είμαστε ούτε τρεις μέρες," προσπάθησε να τον γειώσει η Mera.

"Μόνο τρεις μέρες; Εμένα μου φάνηκε ότι σε ξέρω αιώνες," απάντησε με μια παράξενη φωνή ο Doug και η Mera ένιωσε μια αλλόκοτη διεργασία στην κοιλιά της. Αυτή η σχέση της είχε ξυπνήσει πολλά άγνωστα γνωρίσματα του εαυτού της.

"Πολύ μιλήσαμε, όμως. Καιρός να πηγαίνουμε," την έβγαλε από τις σκέψεις της ο μπάτσος και ακούμπησε τη σέλα της μηχανής του, καλώντας τη.

Η Mera ένευσε αρνητικά.

"Σήμερα ο καθένας θα κινηθεί με το μέσο του," αποκρίθηκε δείχνοντας τη δική της μηχανή.

"Όπως θες. Μόνο που θα με αφήσεις να προηγηθώ. Σήμερα σου έχω ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος να ανακαλύψουμε."

"Αλήθεια; Κι εγώ που νόμιζα πως δεν είχες βρει τίποτα."

"Τελικά άλλαξα γνώμη."

Η δολοφόνος ποτέ δεν έλεγε όχι σε πρόκληση ή μυστηριώδη έκκληση.

"Ευχαρίστως," του απάντησε ένθερμα και φόρεσε το κράνος της, έτοιμη να βάλει τη μηχανή της μπρος. Παρόλο που είχε αναλάβει αυτή τελικά να επιλέξει τον προορισμό, η περιέργεια της επέτρεψε να τον αφήσει να την οδηγήσει για δεύτερη φορά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πρώτα πήγαν κινηματογράφο. Έπαιζε μια ταινία σε επανάληψη. Κάτι για έναν νεαρό που έκλεβε αυτοκίνητα και ο Kevin Spacey προσέλαβε για οδηγό στη συμμορία του που οργάνωνε ληστείες. Η Mera ήθελε να κλάψει από την ειρωνεία. Ο νεαρός με τις προφανώς ασυναγώνιστες ικανότητες, ερωτεύτηκε μια σερβιτόρα. Και το όνομα αυτού, Baby.

Η ταινία ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η Mera την ευχαριστήθηκε, όχι τόσο όσο ο Doug βέβαια, ο οποίος την είχε ήδη δει και την είχε πάει εσκεμμένα να τη δουν μαζί, για να δοκιμάσει τα ενδιαφέροντα τους. Κι αυτό όλο είχε το θάρρος να της το πει ανοιχτά. Αυτό η Mera το εκτίμησε πιο πολύ από την ταινία. Πάντα εκτιμούσε το θάρρος στους άνδρες.

Μετά την όμορφη ταινία, ο Doug την πήγε σε ένα απόμερο μαγαζί, ονόματι The Taste Of Happiness, σε μια γειτονιά άγνωστη σε εκείνη και σχετικά ήρεμη.

Οι τρεις σερβιτόροι χαιρέτισαν τον Doug. Προφανώς τον γνώριζαν πολύ καιρό. Η Mera συμπέρανε ότι αυτή η γειτονιά του ήταν γνώριμη, ίσως και ο τόπος όπου μεγάλωσε, ίσως ακόμα και ο τόπος που διέμενε κι αυτό το μαγαζάκι ήταν το στέκι του.

Ο Doug έλαβε την πρωτοβουλία και την οδήγησε σε ένα τραπέζι σε μια γωνία του μαγαζιού, δίπλα στο παράθυρο.

Αφού βολεύτηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον, ένας σερβιτόρος, που δεν ανήκε στους τρεις που είχαν χαιρετίσει πριν, κατέφτασε να πάρει την παραγγελία τους.

"Είστε έτοιμοι;" Τους ρώτησε με επαγγελματικό αέρα, αφού χαιρετήθηκε εγκάρδια με τον Doug. Μια έντονη ιρλανδική προφορά διακρινόταν στη φωνή του.

"Φυσικά," απάντησε ο Doug, αφού έλαβε ένα καταφατικό νεύμα από τη Mera. Αν και δεν τους είχαν φέρει καταλόγους, η μελαχρινή δολοφόνος ήταν βέβαιη ότι το ραντεβού της ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να επιλέξουν· το μενού θα ήταν μια περιττή και άχρηστη χρονική παράταση.

"Σε παρακαλώ, θα ήθελα το πιάτο της Γεύσης της Ευτυχίας," παρήγγειλε με σιγουριά ο Doug. Η Mera τον εμπιστεύθηκε και επέλεξε το ίδιο πιάτο, ό,τι κι αν αυτό περιείχε. Παρήγγειλαν ακόμα κρασί, για να το συνοδεύσουν και ο Ιρλανδός σερβιτόρος τους ευχαρίστησε και έφυγε για την κουζίνα.

Η Mera άφησε για λίγο τη ματιά της να περιπλανηθεί στον χώρο. Τίποτα το ιδιαίτερο δεν υπήρχε στο εστιατόριο. Τρεις ντουζίνες τραπέζια, φτιαγμένα από κράματα σιδήρου, που σίγουρα έκανε θόρυβο τις μέρες με πολύ κόσμο, καρέκλες με λεπτά μαξιλάρια, μόνο και μόνο για την εικόνα, και φώτα γκριζωπά, καθόλου ρομαντικά. Στη γωνία λίγο πιο μακριά τους, είχαν τοποθετήσει ένα jukebox τριάντα και πλέον ετών και ένα πικάπ -Vintage μα ολοκαίνουργιο- με μια στοίβα βινυλίων δίπλα του. Το μαγαζί δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον. Μα μόνο και μόνο η παρουσία του Doug του προσέδιδε μια ανεξήγητη ομορφιά, κάτι απερίγραπτα ξεχωριστό.

"Πώς σου φαίνεται;" Αναρωτήθηκε ο άρχοντας των σκέψεων της, ενώ έριχνε μια ματιά στο ρολόι του.

"Συμπαθητικό φαίνεται. Τι ώρα είναι, μια που κοίταξες;"

"Δέκα."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Demeter κατέβηκε στην είσοδο του σπιτιού της στις δέκα παρά ένα λεπτό. Στις δέκα ακριβώς είδε το γνώριμο πλέον αυτοκίνητο του Stephen να επιβραδύνει και να σταματά σχεδόν μπροστά της. Ο οδηγός κατέβασε το παράθυρο της θέσης του συνοδηγού.

"Θα μπεις μέσα ή να φύγω;"

Ο Stephen προσπαθούσε να την αποθαρρύνει. Θέλησε να γελάσει με την αθωότητα του. Πολλοί άλλοι, εξυπνότεροι και ισχυρότεροι από εκείνον, το είχαν προσπαθήσει και δεν είχαν καταφέρει τίποτα.

"Μη σε κρατάω, αν έχεις κάπου καλύτερα να πας," του απάντησε, με όση ειρωνία έπρεπε.

Ήταν παραπάνω από σίγουρη πως κάποια από τις συντρόφισσες της τους παρακολουθούσε από τα παράθυρα του σπιτιού. Ένιωθε δυο γνώριμα μάτια στην πλάτη της.

"Το ότι έτυχε να περνάω από εδώ, δε σε υποχρεώνει να μπεις. Εγώ πιο πολύ να σε χαιρετήσω ήθελα."

Συνέχιζε το δούλεμα. Η Demeter είχε γαϊδουρινή υπομονή. Κατάλοιπο της παλιάς της δουλειάς.

"Αφού λοιπόν με χαιρέτησες, αν δε γουστάρεις να με βλέπεις άλλο, απλά φύγε. Δε χρειάζεται να σπαταλάται ούτε ο δικός μου χρόνος, ούτε ο δικός σου."

"Θα μπεις μέσα επιτέλους ή να το πάρω απόφαση ότι με βαρέθηκες;"

Η Demeter δεν απάντησε. Μόνο έτεινε το χέρι της, άνοιξε την πόρτα, μπήκε στο αυτοκίνητο, κάθισε αναπαυτικά, έκλεισε την πόρτα πίσω της και μαζί και το παράθυρο.

"Πού θες να πάμε;" Ρώτησε ο Stephen, χωρίς να κρύβει ένα μειδίαμα ευχαρίστησης. "Δική σου ιδέα ήταν να βρεθούμε."

"Πράγματι," συμφώνησε αφηρημένα η Demeter, καθώς τα μάτια της τριγυρνούσαν στο αυτοκίνητο, εξετάζοντας τα πάντα και βγάζοντας λίστες συμπερασμάτων. Ύστερα, γύρισε και επικεντρώθηκε μόνο σε εκείνον. "Πήγαινέ μας κάπου ήρεμα και με καλό φαγητό. Έχω πολύ καιρό να φάω κάτι καλό."

Ο Stephen ένευσε και έβαλε μπρος το αυτοκίνητο.

Καθώς ξεμάκρυναν, η Demeter έριξε μια γρήγορη μάτια στα παράθυρα των δωματίων και είδε ένα μικρό φως στο δωμάτιο της Eve και της Mera. Η δεύτερη έλειπε, άρα αυτή που παρακολουθούσε ήταν η Eve.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Γεύση Της Ευτυχίας αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από αντάξια των προσδοκιών της Mera. Ήταν ένα συνοθύλευμα κρεάτων, ζυμαρικών και λαχανικών με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια. Στον πάτο λιγκουίνι, από πάνω τους μια στρώση μοσχαρίσιου κιμά. Στη συνέχεια, πένες ολικής αλέσεως κι από πάνω μια στρώση κιμά κοτόπουλου. Έπειτα, ταλιατέλες με ντομάτα κι από πάνω μια στρώση κιμά γαλοπούλας. Τέλος, στην κορυφή, δέσποζε μια πεντανόστιμη κρέμα από κρέμα γάλακτος, λαχανικά και μανιτάρια.

Όλα αυτά η Mera δεν τα διέκρινε, ο Doug της τα περιέγραψε, αφότου τελείωσαν το δείπνο της. Το μόνο που διέκρινε ήταν μια παραδεισένια γεύση, την οποία δε χόρταινε. Καταβρόχθισε τη μερίδα της, που ήταν γενναιόδωρη, και ύστερα το γλυκό, ένα νοστιμότατο cheese cake με μαρμελάδα βύσσινο και φράουλα ανακατεμένες.

"Ήταν αναμφίβολα ένα από τα ωραιότερα γεύματα που είχα ποτέ μου," εξομολογήθηκε στον Doug με κάθε δυνατή ειλικρίνεια. 

"Χαίρομαι πολύ που το ακούω," αποκρίθηκε χαμογελαστά ο Doug. "Αν και το είδα κιόλας, ειδικά όταν κατέτρωγες το κυρίως πιάτο."

"Ας προσπεράσω την ειρωνία σου," μουρμούρισε η Mera, τρίβοντας νευρικά τα μαλλιά της. "Μα πώς ανακάλυψες αυτό το τόσο αξιόλογο εστιατόριο;" Τον ρώτησε τελικά, αναμένοντας έντονα την απάντησή του.

"Σε αυτή τη γειτονιά μεγάλωσα," της εξήγησε ο Doug πρόθυμα και με ευδιάκριτη νοσταλγία στη φωνή του. "Με τον γιο του ιδιοκτήτη ήμασταν φίλοι από πολύ μικροί και μέχρι τα δεκαοχτώ μας, αχώριστοι. Μετά, εγώ σπούδασα Αστυνομικός, αυτός γιατρός και χώρισαν οι δρόμοι μας. Τον βλέπω πού και πού, όταν έρχομαι εδώ. Οι γονείς του και οι υπάλληλοί τους είναι πολύ καλοί άνθρωποι. "

"Χαίρομαι που τους γνώρισα, λοιπόν," αποκρίθηκε με ένα γκυκό χαμόγελο η Mera.

"Είσαι η πρώτη κοπέλα που φέρνω εδώ. Από τις προηγούμενες καμία άλλη δεν είχα τολμήσει να τη φέρω στη γειτονιά που μεγάλωσα."

"Ε τότε αισθάνομαι τιμή."

Η Mera του έπιασε το χέρι και το ένιωσε ιδρωμένο. Είχε συγκινηθεί. Ο παλμός του ανέβαινε γοργά. Το έσφιξε και ο παλμός σταθεροποιήθηκε λίγο αργότερα.

"Θα ήθελες να πάμε να σου δείξω το πατρικό μου;" Τη ρώτησε δειλά ο Doug.

"Φυσικά και θα το ήθελα, αν το θες κι εσύ."

"Πάμε τότε."

Ο Doug τη βοήθησε να σηκωθεί, για λόγους καλοτροπίας, πλήρωσε τον Ιρλανδό σερβιτόρο, ευχαρίστησε για το γεύμα, πήγε στην κουζίνα και χαιρέτησε όλους τους υπαλλήλους και το αφεντικό και τέλος τη συνόδευσε έξω, ανέβηκαν στις μηχανές τους και πορεύθηκαν σε μια σειρά από ομοιόμορφα σπιτάκια, μερικά τετράγωνα πιο πέρα.

Τρίτο στη σειρά ήταν ένα σπιτάκι βαμμένο γκρίζο με έναν κήπο κατάφυτο με λαχανικά και λουλούδια, ένα χάρμα οφθαλμών ακόμα και εκείνη την περασμένη ώρα της νύχτας.

"Αυτό είναι το πατρικό μου. Εδώ μένει η μητέρα μου. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και οχτώ χρόνια. Τρεις μέρες αφότου πέρασα στο πανεπιστήμιο."

Η Mera δεν καταλάβαινε αν ο Doug της παρουσίαζε το πατρικό του σπίτι ή απλώς μονολογούσε.

"Λυπάμαι για την απώλειά σου."

Ο Doug κούνησε το κεφάλι νευρικά.

"Η μητέρα μου στην αρχή δεν λυπήθηκε καν. Είχε τόση χαρά για μένα που δεν αισθάνθηκε την απώλεια του άνδρα της. Τρεις μήνες αργότερα, το συνειδητοποίησε και τον θρηνούσε για τέσσερα χρόνια. Δεν είχε βγει καν από το σπίτι."

Η Mera δεν είπε τίποτα. Δεν ήξερε τι να πει. Κι όπως την είχε διδάξει η Demeter, όταν δε βρίσκουμε τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψουμε κάτι, διατηρούμε τη σιωπή. Η χρήση λανθασμένων ή άστοχων λέξεων είναι βεβήλωση.

Πέρασαν περίπου δέκα λεπτά. Ο Doug κοιτούσε με ένα απλανές και άδειο βλέμμα το σπίτι και η Mera δίπλα του του κρατούσε το χέρι. Κατά πάσα πιθανότητα δεν το είχε πάρει είδηση. Δεν την πείραζε. Για τη δική της συνείδηση το έκανε στην τελική. Άλλη θα διδαχή της Demeter· όταν όλα γύρω κας έχουν παγώσει, κάνουμε μόνο ό,τι προστάζει η συνείδησή μας· κι αν αυτή δεν υπάρχει, κάνουμε ό,τι στο διάολο γουστάρουμε.

"Καλύτερα να φύγουμε. Δεν ξέρω τι με έπιασε και σε βάρυνα με δικές μου έγνοιες. Δεν είχα τέτοιο δικαίωμα."

"Δεν πειράζει. Μην το σκέφτεσαι," τον καθησύχασε η Mera, που είχε συγκινηθεί με όλη αυτή την έκθεση συναισθημάτων από πλευράς του.

"Ας γυρίσουμε πίσω. Πέρασε η ώρα. Κοντεύουν μεσάνυχτα," πρότεινε ο Doug και την αγκάλιασε από τη μέση.

"Εντάξει λοιπόν," συμφώνησε η Mera και τον φίλησε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το φαγητό ήταν παραπάνω από εξαίσιο. Το εστιατόριο σχετικά ήρεμο, χωρίς πολλή βαβούρα. Η επιλογή του Stephen την είχε ικανοποιήσει αρκετά.

Μετά, πήγαν για ποτό. Του ζήτησε να πάνε ξανά στο The Bar, εκεί όπου είχαν γνωριστεί. Δεν της χάλασε χατίρι. Παρήγγειλαν δυο ουίσκι και κάθισαν στο ίδιο τραπέζι που τον είχε εντοπίσει πριν μια εβδομάδα σχεδόν.

"Λοιπόν, θα μου πεις για ποιο λόγο ήθελες να βρεθούμε απόψε;" Τη ρώτησε ο Stephen μετά από πέντε λεπτά σιωπής.

"Σαν πολλές απορίες δεν έχεις;" Τον αποπήρε η Demeter και έβγαλε ένα τσιγάρο από την ταμπακιέρα στην τσάντα της. Το άναψε με ένα σπίρτο.
"Άη γαμήσου που θες να τα ξέρεις όλα."

"Αυτό το κάνω μόνο μαζί σου," την πείραξε κι άλλο ο Stephen.

Η σκοτεινή δολοφόνος χαμογέλασε αχνά και φύσηξε τον καπνό από το τσιγάρο.

"Όπως θες. Επίσης, αν σε ενοχλεί το τσιγάρο, πες το μου ελεύθερα. Δεν είναι από τα συνηθισμένα, είναι πιο βαρύ."

"Ευχαριστώ για την υπόδειξη."

Η Demeter ρούφηξε δυο ή τρεις τζούρες χωρίς να του μιλήσει. Τελικά, τον πλησίασε και του ψιθύριζε, τόσο όσο μόνο οι δυο τους άκουγαν τη φωνή της.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Όλα τα τραπέζια βούλιαξαν από πελάτες μέσα σε ελάχιστα λεπτά από την άφιξή τους.

"Ξέρεις τι μου αρέσει σε εσένα; Ότι μαζί σου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Μπροστά στους άλλους, στο Τμήμα, δεν μπορώ να καπνίσω, ούτε να βρίσω. Και δε φαντάζεσαι πόσο αγαπώ να βρίζω. Είναι η πιο ωραία εκτόνωση για μένα, αυτή που πάντα αποδίδει."

"Χαίρομαι που το ακούω αυτό," ένευσε ο Stephen και πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της.

"Ξέρεις τι άλλο αποδίδει πάντα στη χαλάρωσή μου;"
Η Demeter τον είχε πλησιάσει επικίνδυνα. Τα σώματα τους είχαν σχεδόν κολλήσει.
"Το σεξ μαζί σου."

Αυτή η απάντηση είχε ένα παράξενο αποτέλεσμα πάνω του. Κάτι που σίγουρα η αιτία του παρατήρησε, λόγω της τόσο έντονης επαφής τους.

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν τα ποτά τους. Η Demeter ξεμάκρυνε λίγο και τον άφησε να πιεί με την ησυχία του.

Αφού τελείωσαν και οι δυο το πρώτο ποτήρι, είχε καπνίσει τρία τσιγάρα. Τελικά, άφησε έναν βαριεστημένο αναστεναγμό και τον πλησίασε ξανά για να του μιλήσει.

"Πηγαίνω στην τουαλέτα. Άσε τέσσερα λεπτά ακριβώς να περάσουν και έλα. Θα είμαι στην δεύτερη γυναικεία από αριστερά. Ξέρεις τι θέλω."

Καθώς απομακρύνονταν, σταμάτησε και τον φίλησε στα χείλη. Έκαιγαν και των δυο τα στόματα, το δικό του είχε γεύση ουίσκι και εκείνης της πικάντικης σάλτσας του δείπνου τους, το δικό της κοκτέιλ ναρκωτικών, αυτό που έβαζε στο τσιγάρο της και το έκανε υπερβολικά βαρύ.

Μόλις έφυγε, τον άφησε να επιθυμεί πολλά περισσότερα και απορούσε αν του το προκάλεσε το φιλί ή η γεύση των ναρκωτικών που γεύτηκε από εκείνη.

Αφού πέρασαν ακριβώς τέσσερα λεπτά, σηκώθηκε από το τραπέζι, ρουφώντας την τελευταία γουλιά πάγου από το ποτήρι του, πήρε όλα του τα πράγματα, όπως είχε κάνει κι εκείνη και κατευθύνθηκε στις γυναικείες τουαλέτες.

Δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσει το σημείο συνάντησης. Γλίστρησε μέσα στο αποκομμένο κομμάτι μαζί της και ανακάλυψε με έκπληξη πως ήταν αρκετά μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα. Τόσο το καλυτερο για εκείνους.

"Μην πεις τίποτα. Μόνο φίλησέ με," τον παρότρυνε η Demeter, ενώ τον αγκάλιαζε από τους ώμους. "Απόψε σε χρειάζομαι. Είσαι ένα στήριγμα. Κοντά σου νιώθω κάτι."

Ο Stephen υπάκουσε πρόθυμα. Τα στόματά τους ενώθηκαν, πιο παθιασμένα από ποτέ. Ένα άγριο συναίσθημα τους είχε τυλίξει. Στη δίνη του, η Demeter άρχισε να τρέμει και του έβγαλε το μπουφάν. Σειρά είχε η μπλούζα του. Και το φόρεμά της. Δεν είχαν σταματήσει να φιλούν ο ένας τον άλλον. Είχαν κολλήσει, ένα σώμα αποτελούμενο από δυο, ένας άνθρωπος από δυο άλλους. Η ηδονή τους είχε κυριεύσει, η επιθυμία φούντωνε.

Η Demeter του έβγαλε τη ζώνη και ξεκούμπωσε το παντελόνι του. Εκείνος το κατέβασε. Κι ενώ ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο, ο Stephen αποτραβήχτηκε για να τελειώνει με το παντελόνι του και ψιθύρισε:

"Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει, ξέρεις. Δε φαντάζεσαι πόσο χάρηκα όταν με πήρες τηλέφωνο."

Αυτό έκανε την καρδιά της Demeter να σκιρτήσει παράξενα. Και κρύο ιδρώτα να την περιλούσει. Το πάθος εξελίχθηκε σε πανικό.

"Σταμάτα. Σταμάτα και ντύσου," τον διέταξε πρακτικά και άφησε τα χέρια της να πέσουν κάτω, αφήνοντας το γυμνό του σώμα.

"Μα τι έπαθες;" Τη ρώτησε ανήσυχος. Είχε κι αυτός ξεχάσει όλα τα προηγούμενα μπροστά στην αλλαγή της.

"Απλά δεν έχω όρεξη. Ντύσου γρήγορα."

Η Demeter ντύθηκε πρώτη. Χωρίς να πει τίποτα άλλο, πήρε την τσάντα της και βγήκε από την τουαλέτα.

Σε λίγο, είχε βρεθεί έξω από το The Bar. Καθώς προχωρούσε στον δρόμο, ένιωσε ένα χέρι να την αρπάζει. Αμέσως αναγνώρισε το χέρι του.

"Πότε θα τα ξαναπούμε;"

"Δεν ξέρω."

"Άκουσε, Diana. Ό,τι και να πρέπει να κάνεις αύριο, ξανασκέψου το. Δε με νοιάζει τι είναι, μόνο δε θέλω να πληγωθείς."

Η Demeter ξαφνιάστηκε από τη μαντεψιά του. Προφανώς κατάλαβε ότι τον χρησιμοποιούσε γιατί την επόμενη μέρα θα έκανε κάτι πάρα πολύ σημαντικό και έπρεπε να εκτονώσει την ένταση. Είχε δίκιο.

"Stephen, κόψε τις μαλακίες. Είμαι μια χαρά και αύριο δεν έχω τίποτα σημαντικό να κάνω."

Διακινδύνευε να πιαστεί ένοχος των ψεμάτων της. Ήλπιζε ο χτύπος της καρδιάς της να μην είχε αλλάξει.

"Τουλάχιστον άσε με να σε πάω σπίτι σου."

"Όχι!" Αρνήθηκε η Demeter και τράβηξε το χέρι της με δύναμη. "Θα πάρω ταξί."

"Καληνύχτα, Diana."

"Καληνύχτα, Stephen."

Δε γύρισε να τον κοιτάξει. Φοβόταν μήπως τα δάκρυα αντανακλούνταν από τα φώτα του δρόμου.

Δε φώναξε ταξί. Πήγε στο κρυσφύγετο με τα πόδια. Δεν την ένοιαξε. Πάλευε να απαλλαχθεί από την τραγική ιδέα που της είχε βιδωθεί στο κεφάλι.

Δεν ήταν δυνατόν. Δεν έπρεπε. Δεν υπήρχε περίπτωση. Δεν γινόταν να τον είχε ερωτευτεί... Όχι αυτόν. Όχι τον αδερφό του μπάτσου που σε λιγότερο από δώδεκα ώρες δε θα υπήρχε...

Αυτή η σκέψη δεν την άφησε να αναλογιστεί τίποτα άλλο. Με αυτή τη σκέψη την πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καθώς ο Doug ξεκλείδωνε το διαμέρισμά του και έμπαινε μόνος, σκέφτονταν την τελευταία του κουβέντα με τη Mera πριν χωρίσουν δρόμους και κατευθυνθούν ο καθένας στο σπίτι του.

"Ήταν υπέροχη βραδιά."

"Μη λες ψέματα. Σίγουρα σε ψυχοπλάκωσε η μακάβρια ιστορία μου."

"Μην υπερβάλλεις, Doug. Το εννοώ. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα."

"Κι εγώ."

Την είχε φιλήσει ξανά. Για πολλή ώρα. Έμοιαζαν να μη θέλουν να χωριστούν. Η φωτιά ενός ξαναμμένιυ έρωτα έκαιγε ανάμεσά τους.

"Doug, πριν φύγω θέλω να σου πω κάτι."

"Τι;"

"Αύριο θέλω να προσεχείς πολύ. Έχω κακό προαίσθημα. Φοβάμαι για σένα. Η δουλειά σου είναι πολύ επικίνδυνη."

"Μην ανησυχείς. Θα είμαι μια χαρά. Αλλη μια μέρα ρουτίνας."

"Όπως και να έχει, σε παρακαλώ πρόσεχε."

Ο Doug κοιμήθηκε. Και μαζί του όλη η Central City. Και η επόμενη μέρα ξημέρωσε, όπως όλες οι άλλες, φέρνοντας την καταστροφή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν! Πώς σας φάνηκε;

Στο επόμενο, προφανώς, έχουμε την εκτέλεση αυτού του πολυπόθητου σχεδίου της Demeter. Ετοιμαστείτε.

Σας έχω πολύ καλά νέα! Για τους υπόλοιπους μήνες, θα ασχολούμαι μόνο με τη συγγραφή του ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ, ώστε να γράψω όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια, να τα ανεβάσω και να τελειώσω αυτό το βιβλίο πριν μπω στην Τρίτη Λυκείου.
Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό μπορεί να γίνει και για τον Τρωϊκό Πόλεμο.

Από εδώ και πέρα, λοιπόν, τα κεφάλαια θα ανεβαίνουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς!