~Το πρώτο κεφάλαιο της νέας μου ιστορίας είναι αφιερωμένο στην IreneSalvatore η οποία είναι ο λόγος για τον οποίο άρχισα την ιστορία αυτή-

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!!!!
-Προειδοποιώ άλλη μια φορά για το άσχημο λεξιλόγιο-

Το ξυπνητήρι του δωματίου ήχησε όπως κάθε πρωί και αντήχησε σε όλο το σπίτι. Η "Μελωδία της Ευτυχίας"-δώρο της μαμάς- τρύπησε τα αυτιά του νεαρού άνδρα που κοιμόταν του καλού καιρού κι έμοιαζε να έχει ξεχάσει ότι σήμερα ήταν μια από τις πιο σημαντικές μέρες της καριέρας του.

"Σκάσε κωλόπραγμα," σχεδόν γρύλισε ο Νταγκ Νιούμαν και σήκωσε τη μπουνιά του ψηλά, αποσκοπώντας να χτυπήσει το ξυπνητήρι.

Τότε ήταν που και το κινητό του άρχισε να ηχεί κι αυτό με τη σειρά του. Εκείνο όμως, είχε κάτι να του πει.

"Σήμερα είναι 24 Ιουνίου. Έχετε μια υπενθύμιση. Σήμερα πρόκειται να λάβετε επιτέλους τον τίτλο του Υπαστυνόμου Α'. Υποσημείωση στην Υπενθύμιση: Μπράβο μου!"

Αυτή η μηχανική φωνή τον εκνεύριζε ακόμα περισσότερο. Όταν όμως κατάλαβε τι του έλεγε το κινητό του πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο, έκλεισε το ξυπνητήρι και την Υπενθύμιση στο κινητό του και έτρεξε σαν σίφουνας στο μπάνιο. Άρπαξε το ξυράφι και τον αφρό και ξυρίστηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έπειτα, έπλυνε το πρόσωπό του και τα δόντια του με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο πιο γρήγορος δρομέας και τελικά ξαναγύρισε στην κρεβατοκάμαρας του, όπου ντύθηκε και χτένισε κάπως τα ατίθασα, καστανόξανθα μαλλιά του. Σήμερα έπρεπε να ήταν τέλειος· επιτέλους θα γινόταν Υπαστυνόμος Α', θέση που κυνηγούσε δύο χρόνια. Τώρα όμως, που αυτός που την κατείχε συνταξιοδοτήθηκε, η θέση παραχωρήθηκε σε αυτόν μιας και εξιχνίασε μια σπείρα τρομοκρατών που η διμοιρία καταδίωκε για μήνες.

'Ο Σπένσερ θα φωνάζει πάλι' σκέφτηκε και στραβομουτσιούνιασε. Αυτός ο άνθρωπος- που τύχαινε να είναι και διοικητής του τμήματος- είχε μεγάλη τρέλα με το ύψος του και σύμπλεγμα. Οποίος ήταν ψηλότερος από αυτόν αυτομάτως ήταν και κατώτερος του. Σιχαινόταν τα τακούνια που φορούσαν οι δυο γυναίκες του τμήματος, άρα ήταν τρομερός μισογύνης και μαγκούφης. Ελάχιστα πράγματα του έφερναν χαρά, όπως το να βλέπει κοντύτερους ανθρώπους από εκείνον.

Ο Νταγκ χαμογέλασε στη σκέψη του πόσο είχε στεναχωρηθεί οταν έφυγε από το τμήμα ο πρώην Υπαστυνόμος Α'. Ο κύριος Ρεντ ήταν τουλάχιστον ένα κεφάλι κοντύτερος από τον κύριο Σπένσερ κάτι το οποίο έκανε τον τελευταίο υπερβολικά χαρούμενο να τον βλέπει. Τώρα που έφυγε και αυτός έμεινε ο Σπένσερ με τα 175 εκατοστά του και την ακατάπαυστη γκρίνια του.

Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις, ο νεαρός βγήκε από το διαμέρισμα του, διπλοκλείδωσε την πόρτα ασφαλείας του, κατέβηκε γρήγορα με το ασανσέρ και καβάλησε τη Χάρλευ Ντέιβιντσον που ήταν παρκαρισμένη ακριβώς μπροστά στην πολυκατοικία.

Στον δρόμο δεν είχε κίνηση, ήταν νωρίς ακόμα. Συνήθως, μετά τις εννέα γέμιζαν οι δρόμοι οχήματα και η ώρα ήταν ακόμα εφτά και μισή. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είχε φτάσει στον προορισμό του, το Αστυνομικό τμήμα της Σέντραλ.

Μπήκε σχεδόν τρέχοντας μέσα και ευθύς αντίκρισε τη γραμματέα, την Κάρα, να πληκτρολογεί κάτι στον υπολογιστή με μεγάλη ταχύτητα και να μην προσέχει τίποτε άλλο παρα αυτό.

"Καλημέρα, Κάρα," τη χαιρέτησε όπως συνήθιζε κάθε μέρα.

"Καλημέρα και σε εσάς, κύριε Νιούμαν."

Έτσι τους χαιρετούσε όλους η μικρή, ξανθιά, αστυνομικός. Μέχρι τη δεύτερη φορά που τους μιλούσε και τους έλεγε όλους με τα μικρά τους όνοματα· μέχρι και τον κύριο Σπένσερ. H Κάρα ήταν η μοναδική που είχε το θάρρος να τον αποκαλεί με το μικρό του όνομα ενώ όλοι οι άλλοι του μιλούσαν στον πληθυντικό.

"Φαντάζομαι ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα," προσπάθησε να αρχίσει κουβέντα.

"Μα και βέβαια ξέρω· ο Σπένσερ είπε ότι θα το ανακοινώσει αμέσως μόλις έρθει και ακόμα δεν έχει εμφανιστεί. Μην ανησυχείς όμως, όταν έρθει θα σας καλέσω όλους να μάθουμε τα ευχάριστα," αποκρίθηκε με τη γνωστή της τσαχπινιά η Κάρα και τα γαλάζια της μάτια ακτινοβολούσαν· τι κι αν ήταν πρωί ακόμα.

Ο Νταγκ τη χαιρέτησε βιαστικά και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του Υπαστυνόμου Β' και νέου του συνεργάτη, Χαλ Χέρμπερτ. Τον βρήκε να κάθεται στην καρέκλα του βαριεστημένα και να ρουφάει τον καφέ του από το καλαμάκι. Παρόλη τη βαρεμάρα του και τα μισόκλειστα μάτια του, ο μελαχρινός πολεμιστής του εγκλήματος δεν δυσκολεύτηκε να διαισθανθεί την παρουσία του.

"Βρε καλώς τον Νιούμαν. Τι θα επιθυμούσε στο ταπεινό μου γραφειάκι ο πλέον ανώτερος μου; Μήπως αναφορά, κύριε;"

Αν και η φωνή του μαρτυρούσε αποδοκιμασία, το μισό χαμόγελο στα χείλη του υποδείκνυε τη χαρά και περηφάνια του για την προαγωγή του συναδέλφου και φίλου του που δικαιωματικά άξιζε.

"Αναφορά θα μου δίνεις από αύριο. Σήμερα απλά θα ανακοινωθεί κει επισήμως η προαγωγή μου," απάντησε ο Νταγκ ενώ τον πλησίασε. Αντάλλαξαν μια αδελφική αγκαλιά και μια σύντομη κουβέντα για την επικαιρότητα. Ύστερα, ο Νταγκ κατευθύνθηκε προς ένας Θεός ήξερε πού. Από την αγωνία του άρχισε να κάνει βόλτες στους διαδρόμους.

Εν τω μεταξύ τρεις αστυνομικοί έφτασαν ακόμα, ο Νηλ, η Έλενα και ο Γκραντ. Φαίνονταν και οι τρεις φρέσκοι για δουλειά, πράγμα ασυνήθιστο μιας και κάθε μέρα έρχονταν κουρασμένοι και ξενυχτισμένοι είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω άλλης ασχολίας η οποία περιείχε αλκοόλ και ημίφως.

"Ο Σπένσερ ακόμα να έρθει;" Αναρωτήθηκε φωναχτά η Έλενα.

"Ακόμα να έρθει. Όπως και ο Ξαβιέ. Δεν είδα να ρωτάτε για αυτούς. Από πότε αρχίσατε να ενδιαφέρεστε για τον κύριο Γκρινιάρη και παρατήσαμε τους συναδέλφους σας για να έχουμε καλό ερώτημα;" Απάντησε κοφτά και επιθετικά η Κάρα.

"Ορεξάτη ξύπνησες βλέπω," σχολίασε ο Νηλ.

"Κι αν θες να ξέρεις μικρή κουτσομπόλα που όλη μέρα τηλεφωνείς και σχολιάζεις τους πάντες μάθε πως ,δεν ξέρω αν το θυμάσαι, σήμερα ο Σπένσερ θα μας ανακοινώσει κάτι πολύ σημαντικό," αποκρίθηκε με επάξια επιθετικότητα η Έλενα. Ήταν τόσο οξύθυμη που δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί της.

"Τι να θέλει κι αυτός δευτεριάτικα;" Αναρωτήθηκε ο Γκραντ.

"Πού ξέρεις; Μπορεί να θέλει να απολύσει κανέναν· δεν άκουσες για τις περικοπές στις ειδήσεις;" Αποκρίθηκε με όλη της την ειλικρίνεια η Κάρα.

"Κι αν θέλει να δώσει προαγωγή;"

Ο Νταγκ μπήκε στο δωμάτιο και όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν παραξενεμένοι και ταυτόχρονα έκπληκτοι από το γεγονός ότι δεν τον είχαν αντιληφθεί μέχρι που μίλησε.

"Ρε μαλάκα, έτσι και το ξανακάνεις αυτό, μα τω Θεώ θα σε πυροβολήσω με το εξάσφαιρο," γρύλισε ο Γκραντ, φανερά ενοχλημένος από τον αιφνιδιασμό.

"Μας κοψοχόλιασες. Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις," τον συμπλήρωσε πολύ πιο ευγενικά η Κάρα.

"Το αν θα το ξανακάνω είναι δίκη μου υπόθεση," απάντησε παγερά ο Νταγκ.

"Πώς την είδες, μπατσονάκι; Εξουσία; Μην ξεχνάς ότι εγώ είμαι ανώτερός σου."

Μια βαθιά αντρική φωνή που έσταζε ειρωνία και απαξίωση αντήχησε πίσω από τις φαρδιές πλάτες του Νταγκ. Δεν ήταν άλλος από τον Ξαβιέ, τον οδηγό του περιπολικού και επιτηρητή της καλής λειτουργίας του τμήματος. Τα φώτα του περιπολικού είχαν μόλις σβήσει και ο χαρακτηριστικός ήχος του ήρθε για να ταράξει την περίεργη σιωπή που απλώθηκε στη Γραμματεία σαν αστραπές της καταιγίδας.

"Λοιπόν, καλημέρα σας," ακούστηκε μια τσιριχτή, αντρική φωνή από την είσοδο.

"Καλημέρα κύριε Σπένσερ,"είπαν όλοι οι αστυνόμοι με μια φωνή. Αμέσως μετά έσκασαν όλοι στα γέλια αγνοώντας την αγριωπή ματιά του διοικητή τους.

Αυτο ήταν το πρώτο κεφάλαιο! Ελπίζω να σας άρεσε! Το ξέρω ότι ειχα πει ότι θα ενημέρωνα στις 25 Ιουνίου αλλά απλά δε μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να μην ανεβάσω το κεφάλαιο.

Ευχαριστώ την styleswifestfu για το εξώφυλλο!

Τα λέμε στις 25 Ιουνίου με το δεύτερο κεφάλαιο.

-Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά και στις υπόλοιπες ιστορίες μου, θα ήταν μεγάλη μου τιμή-