Έχω έτοιμα άλλα δυο κεφάλαια. Αν δε δω 40 σχόλια, όμως, δε θα δείτε κι εσείς τα κεφάλαια.

Καλή Ανάγνωση!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Demeter είχε δώσει σαφή διαταγή για αφύπνιση στις οχτώ το πρωί.

Έτσι κι έγινε. Στις οχτώ ακριβώς όλα τα ξυπνητήρια ήχησαν ταυτόχρονα και όλο το κρυσφύγετο άφησε τον λήθαργο πίσω.

Στις οχτώ και μισή κατέβηκαν για πρωινό. Η Demeter τους είχε ετοιμάσει ό,τι χρειαζόταν. Ψωμί με μέλι, γάλα και φρούτα. Καφέ δεν είχε φτιάξει, αν και είχε ανάψει την καφετιέρα.

"Αν θέλετε καφέ," τους εξήγησε απότομα, χωρίς καν να χρειαστεί να ρωτήσουν, "φτιάξτε μόνες σας. Εγώ άναψα την καφετιέρα."

Μερικές ετοίμασαν καφέ. Άλλες όχι. Η Mera ανήκε στις πρώτες. Καμία τους, όμως, δεν αγνόησε το πρωινό της. Άδειασαν τα πιάτα τους και τα ποτήρια με το γάλα. Κάτι σαν ένδειξη υποταγής και κατάφασης. Ίσως πάλι, απλά να πεινούσαν.

Η ώρα είχε περάσει από εννιά, όταν επιβιβάστηκαν στο όχημα που τους είχε εξασφαλίσει η Demeter. Ένα φορτηγάκι με μεγάλη καμπίνα, καλυμμένη με δυο στρώσεις βαμμένου γκρίζου δέρματος. Χώρεσαν οριακά. Αν ήταν έξι ένστολες και οπλισμένες γυναίκες κι όχι πέντε, θα ήταν αδύνατη η επιβίβασή τους. Όπως πάντα, η Demeter είχε επιλέξει ένα όχημα οριακά επαρκές, ώστε να είναι όσο πιο μικρό γίνεται, άρα και ευέλικτο.

Αφού επιβιβάστηκαν όλες, η Αρχηγός μπήκε τελευταία και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Κάθισε στη θέση του οδηγού. Πρώτη φορά αναλάμβανε την οδήγηση του οχήματος.

"Ξεφορτωθείτε γρήγορα αυτές τις μαλακίες που φοράτε και μείνετε με τα ρούχα και τα όπλα σας," ήρθε η πρώτη ξερή διαταγή της ημέρας.

Η ομάδα υπάκουσε σιωπηλά, μα όχι και χωρίς να εκπλαγούν. Πρώτη φορά τους ζητούσε να μην καλυφθούν με στολές.

Μήπως το παρακάνει σήμερα με τις πρωτοπορίες; Αναρωτήθηκε με τον φόβο να υποβόσκει η Mera, χωρίς βέβαια να εξωτερικεύσει την απορία της, αν και την έβλεπε ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των συντρόφων της.

Η Stephanie καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Σύνηθες φαινόμενο. Της άρεσε να επιβλέπει χωρίς να βρίσκεται στην ηγεσία, επικουρική αρχηγός, βοηθός της πραγματικής. Η Mera, η Eve, η Grace, κάθισαν πίσω, σχεδόν κολλώντας μεταξύ τους. H Ashley έμεινε πίσω, να τις ελέγχει από τους υπολογιστές της.

Έλεγξαν τα ρούχα, τα όπλα και το όχημα για κοριούς. Δε βρήκαν τίποτα. Εκτέλεσαν την συνηθισμένη δοκιμή των πομπών με την Ashley και μεταξύ τους. Όλα καλά. Η Mera προσευχόταν να πάει κάτι στραβά, οτιδήποτε, και να καθυστερήσουν ή να το αναβάλουν. Πρώτη φορά δεν ήθελε να να συμμετέχει σε επιδρομή. Δεν ήθελε αυτός να πάθει τίποτα κακό. Ένας κόμπος είχε σχηματιστεί στο στομάχι της και απειλούσε να την κάνει να τρέμει. Το γνώριζε το συναίσθημα. Ο Φόβος. Όχι για εκείνη, για εκείνον. Κι ίσως αυτό ήταν που τη φόβιζε πιο πολύ.

Ακούστηκε η μηχανή να ανάβει. Η Demeter έκλεισε τα παράθυρα με τα φιμέ τζάμια και η ομάδα έδεσε ζώνες. Το όχημα ξεκίνησε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Xavier Button. Τι όνομα κι αυτό. Ποτέ του δεν του είχε αρέσει. Όμως, δεν ήθελε να το αλλάξει, δεν το θεωρούσε σωστό. Άντεχε -ακόμα τουλάχιστον- τις κοροϊδίες περί γαλλικής του καταγωγής, εξαιτίας του ονόματός του, και τις άλλες περί κουμπιών και ξεκουμπωμένων, εξαιτίας του επιθέτου του.

Όλη του η ζωή μια διευκόλυνση. Η μητέρα του παράτησε τη δουλειά της, για να τον μεγαλώσει και να διευκολύνει την ανατροφή του. Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν μέσον, για να τον δεχτούν σε ιδιωτικό σχολείο και να διευκολύνουν την εκπαίδευσή του. Το ίδιο μέσον σιγουρεύτηκε και για την είσοδό του στα Σώματα Ασφαλείας. Κι όταν τελείωσε τη σχολή, ο θείος του, ο Francis Spencer, ήδη Διοικητής σε Αστυνομικό Τμήμα, φρόντισε για την πρόσληψή του σε ένα πόστο ανιαρό και ακίνδυνο· οδηγός περιπολικού και υπεύθυνος επίβλεψης. Ουσιαστικά, έκανε την ίδια δουλειά με τους ταξιτζήδες, μόνο που δεν κουραζόταν καθόλου και πληρώνονταν πολύ περισσότερο. Μια διευκόλυνση για την καριέρα του.

Στην αρχή του άρεσαν οι συνεχείς ευκολίες που του προσφέρονταν. Κάποια στιγμή, όμως, τον πλημμύρισε ένα ανεξήγητο αίσθημα αξιοκρατίας και δικαιοσύνης και σταμάτησε να χαίρεται που όλα του ήρθαν τόσο εύκολα.

Τον θείο του δεν τον γνώριζε πολύ καλά. Αν και με τη μητέρα του ήταν πολύ αγαπημένοι, σπάνια τους επισκέπτονταν. Πριν εργαστούν μαζί στο Τμήμα, τον είχε δει με το ζόρι πέντε φορές στη ζωή του. Τον είχε γνωρίσει μέσα από ιστορίες που του είχε διηγηθεί η μητέρα του. Ιστορίες και αναμνήσεις που απομνημόνευε, λάτρευε να θυμάται παρελθοντικά γεγονότα, όπως κάποιοι λάτρευαν να μαζεύουν γραμματόσημα ή πέτρες.

Η μητέρα του του μιλούσε για έναν άνθρωπο ζεστό, ευγενή, καλοκάγαθο. Καμία σχέση με αυτόν που συναναστρέφονταν. Για ένα αγόρι που αποζητούσε συντροφιά και βοήθεια, που αναγνώριζε πού υστερούσε και προσπαθούσε να καλυτερέψει.

Θυμόταν τη μητέρα του να του διηγείται χαρακτηριστικά το εξής περιστατικό· ο θείος Francis δεν ήταν ποτέ καλός με τις λέξεις. Έτσι, η ίδια είχε προσφερθεί να τον βοηθήσει. Κάθε απόγευμα, για τουλάχιστον δύο ώρες, έπαιζαν Scrabble, με λέξεις κάθε δυσκολίας. Αυτό φάνηκε να τον βοηθάει. Φυσικά, ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει την αδυναμία του. Ωστόσο, η μητέρα του είχε αναπτύξει σχεδόν αυθεντία στις λέξεις.

Αυτό σκεφτόταν κάθε πρωί που έπινε τον καφέ του, ενώ οι γονείς του κοιμούνταν ή έλειπαν διακοπές. Μπορεί να εμένε ακόμα μαζί τους, αλλά η αλληλεπίδρασή τους ξεθώριαζε μέρα παρά μέρα. Είχε φτάσει να θεωρεί τον θείο του πιο στενό συγγενή από τους γονείς του.

Τελείωσε τον καφέ του, έπλυνε την κούπα, άλλαξε στα ρούχα της δουλειάς του, πήρε τα κλειδιά και το κινητό του, κλείδωσε κι έφυγε για το Τμήμα με τα πόδια. Το σπίτι του απείχε ένα μόλις χιλιόμετρο, το οποίο πρόθυμα περπατούσε καθημερινά.

Μόλις έφτασε, βρήκε μονάχα την Cara και τον θείο του. Οι υπόλοιποι δεν είχαν έρθει ακόμα. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του και συμπέρανε ότι ήταν αρκετά νωρίς.

Προχώρησε στο γραφείο που μοιραζόταν με τον Grant και τον Hal και πήρε στα χέρια του έναν τυχαίο φάκελο που είχε αφήσει η Helena για μελέτη και ξεκίνησε να τον μελετά εξονυχιστικά, όπως είχε λάβει διαταγή, και να αποφασίσει αν θα μπορούσε αυτή η εγκληματίας να ανήκει στη συμμορία που τους ταλαιπωρούσε.

Μέσα στα επόμενα λεπτά, οι συνάδελφοί του είχαν καταφτάσει και αφοσιώθηκαν με τη σειρά τους στα πόστα τους, μιας και γνώριζαν ότι δεν είχαν πολύ χρόνο· μέχρι το βράδυ είχαν διορία να παραδώσουν τις πεντακόσιες επικρατέστερες υπόπτους. Η Cara τους είχε ενημερώσει ότι την επόμενη ημέρα θα έρχονταν ξανά οι Ντετέκτιβ Zent και Deaf, για να μελετήσουν μαζί με τον Spencer τους πεντακόσιους φακέλους, με βάση όλα τα στοιχεία που είχαν συλλέξει.

"Θα έρθει σήμερα ο αδερφός σου;" Ρώτησε ο Xavier τον Grant, προσπαθώντας να πιάσει συζήτηση και να σπάσει την αφόρητη σιωπή.

"Δε νομίζω," απάντησε ο Αστυνόμος Β' και τέντωσε τον κορμό του στην καρέκλα. "Χθες όλο το βράδυ έπαιζε το φαγκότο και σήμερα σέρνονταν από τη νύστα."

"Ακόμα υποφέρεις με εκείνο το φαγκότο, ε;" Μπήκε στη συζήτηση και ο Hal, θυμούμενος το βράδυ της εξόδου τους για την προαγωγή του Doug και την φρενήρη του συμπεριφορά.

"Μπα, δε θα το έλεγα," απάντησε ο Grant. "Πλέον το έχω συνηθίσει. Θα έλεγα ότι με νανουρίζει."

Ο Hal και ο Xavier κούνησαν τα κεφάλια τους χαμογελαστά.

"Αφού συνήθισες εσύ τον αδελφό σου, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ανθρώπινη προσαρμοστικότητα," σχολίασε εύθυμα ο Hal.

Οι τρεις τους γέλασαν για λίγο και η χαρά τους κόπηκε από τον ίδιο τον Διοικητή που τους είχε ακούσει από το γραφείο του.

"Βουλώστε το, ανίδεοι τεμπέληδες! Έχουμε σοβαρή δουλειά κι εσείς γελάτε σαν κοριτσάκια!"

Δεν είχε καν κουνηθεί από τη θέση του. Τους επέπληττε από μακριά.

Ο Hal, o Xavier και ο Grant σώπασαν αμέσως και επέστρεψαν σιωπηλά στο καθήκον.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Λοιπόν, όλες ξέρετε τις θέσεις σας," ξεκίνησε η Demeter, καθώς βρέθηκαν στην Κεντρική Λεωφόρο, δεκαπέντε λεπτά πριν φτάσουν στον στόχο τους. Είχαν κάνει αμέτρητες στάσεις στον δρόμο, είτε για να μιλήσει η Αρχηγός στο τηλέφωνο, είτε για να βάλουν βενζίνη.
"Μόλις φτάσουμε στο γαμημένο Τμήμα, περιμένουμε να πάρουμε επιβεβαίωση από την Ashley για την ασφάλειά του. Μετά, μπαίνουμε μέσα σιωπηλά, καθαρίζουμε στα γρήγορα τους μπάτσους χωρίς ήχους και τέλος αφήνουμε τη βόμβα και φεύγουμε."

"Νομίζω δε θα μπορούσε να είναι πιο απλό," σχολίασε η Grace και έβγαλε ένα περίστροφο από τη ζώνη της, για να το γυαλίσει.

"Αυτό που με νοιάζει περισσότερο," συνέχισε η Demeter, αγνοώντας το σχόλιο, "είναι να γίνουν όλα χωρίς να μας πάρει είδηση κανένας. Αν δείτε έστω και έναν άνθρωπο, έστω και πεντάχρονο με πατίνι, τον καθαρίζετε με σιγαστήρα. Δε ρισκάρουμε τους μάρτυρες και -προς Θεού- δεν αφήνουμε μισοζώντανο κανέναν. Βεβαιωνόμαστε ότι όλοι είναι νεκροί, πριν φύγουμε."

"Θέλεις να πάρουμε κάτι από εκεί;" Ρώτησε διευκρινιστικά η Eve.

"Όχι," απάντησε κοφτά η Demeter. "Γαμώτο, Eve, τόσες μέρες έχουμε και αναλύουμε αυτό το κωλοσχέδιο εισβολής, είναι δυνατόν να σας το κρατούσα κρυφό, αν ήθελα να πάρουμε κάτι από εκεί;"

"Με συγχωρείς," απολογήθηκε με σβησμένη φωνή η Eve. "Εγώ δεν-"

"Δεν ξέρω τι σκατά ήθελες ή νόμιζες ή ό,τι άλλο γουστάρεις, Eve!" Ξέσπασε η Demeter, υψώνοντας μόνο τον ήχο της φωνής της και διατηρώντας την ψυχραιμία του οδηγού. Η Stephanie δίπλα της βρισκόταν σε επιφυλακή. "Αυτό που θέλω να κάνετε όλες σας είναι να με ακούτε και να κάνετε ό,τι σας λέω! Αν υπακούσατε σε εμένα, δε θα τρέχαμε τώρα να καλύψουμε τη ζημιά της Grace."

"Μα καταστρέψαμε το αρχείο-" άρχισε η Mera.

"Σκατά καταστρέψαμε!" Τη διέκοψε βίαια η Demeter. "Όταν αυτοί οι γαμιόληδες ανακαλύψουν ότι το αρχείο χάθηκε, θα μας υποψιαστούν. Κι είμαι επίσης βέβαιη ότι έχουν κρατήσει έντυπα. Πρέπει να τους σκοτώσουμε, να τους εξαφανίσουμε ολοσχερώς. Αλλιώς, πάντα θα κινδυνεύουμε. Κανένας δεν μπορεί να μας χαλάσει τη δουλειά των εκατομμυρίων."

Η ομάδα έσκυψε το κεφάλι και δεν ξαναμίλησε. Η Mera συνέχισε να προσεύχεται σε ένα θαύμα. Δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν. Όχι για το τίποτα. Ο φόβος την είχε καταβάλει. Η εικόνα της Αρχηγού την τρόμαζε. Πρώτη φορά την έβλεπε να χάνει τον έλεγχο και να ξεσπά τόσο έντονα. Είχε πολλά νεύρα κι αυτό ποτέ δεν ήταν καλό. Ναι, ήταν πλέον σίγουρες ότι η παράνοια είχε ξεπεράσει την ευφυΐα της Αρχηγού. Και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τη συνεφέρουν.

Ξαφνικά, ήχησε το κινητό της Demeter. Το σήκωσε και το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση.

"Demeter, εγώ είμαι!"

Η γνώριμη φωνή της Ashley ακουγόταν τρεμάμενη και τρομοκρατημένη στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Πες γρήγορα τι έγινε, Ashley!" Την προέτρεψε η Αρχηγός, χωρίς να αφήνει από τα μάτια της τον δρόμο.

"Έχουν μπει κάποιοι άνδρες στο σπίτι! Έχουν όπλα! Είναι πάνω από είκοσι! Δεν ξέρω τι να κάνω!"

Εκείνη τη στιγμή, η Stephanie σήκωσε το χέρι και απέτρεψε την ομάδα από αντιδράσεις φόβου και άγχους. Η Demeter θα τις εξόντωνε μέσα στον θυμό της. Ας το χειρίζονταν μόνη της.

"Σκάσε, ηλίθια!" Φώναξε στο τηλέφωνο η Demeter. "Μη φωνάζεις, θα σε ακούσουν! Αν δεις ότι πλησιάζουν στην είσοδο του κρυσφήγετου, εφάρμοσε τα πρωτόκολλα. Μέχρι τότε, βγες από την κρυφή έξοδο και ενεργοποίησε τον οικιακό συναγερμό. Κλείδωσε πολύ καλά το κρυσφύγετο. Φρόντισε να έρθουν οι μπάτσοι."

"Εντάξει. Όπως διέταξες."

"Έρχομαι κι εγώ από εκεί."

Ύστερα, η Demeter διέκοψε τη σύνδεση και έκλεισε το κινητό της. Σταμάτησε το φορτηγό δίπλα στον δρόμο.

"Ακούστε τι θα κάνουμε. Θα γυρίσουμε πίσω. Εσείς θα βγείτε μπροστά στους μπάτσους ως κάτοικοι του σπιτιού. Αν οι μπάτσοι είναι οι γνωστοί μαλάκες, η Mera δε θα εμφανιστεί καθόλου κι εγώ θα μεταμφιεστώ. Εσείς χρησιμοποιήστε τις δεύτερες πλαστές ταυτότητες που σας έχω βγάλει."

"Μα ποιοί μπορεί να είναι αυτοί οι εισβολείς;" Αναρωτήθηκε αναστατωμένη η Stephanie.

"Έχω μια μικρή λίστα υποψηφίων στο μυαλό μου," ψιθύρισε σκεπτική η Demeter, καθώς έβαζε ξανά μπρος το φορτηγό και έστριβε πίσω στη βάση τους.

Ίσως αυτό ήταν το θαύμα που τόσο απεγνωσμένα περίμενε η Mera.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το τηλέφωνο στο Τμήμα χτύπησε και χάλασε την ησυχία που είχε απλωθεί για ώρες. Κόντευε έντεκα το πρωί και η έρευνα συνεχίζονταν κανονικά.

Το σήκωσε η Cara. Ήταν από το Τμήμα της διπλανής πόλης.

"Έγινε εισβολή σε σπίτι στα σύνορα με τη Mitropolis. Οδός Ferguson 34. Έχουμε μάρτυρες. Πρέπει να πάμε κι εμείς."

Η φωνή της γραμματέως αντήχησε από τα μεγάφωνα. Φυσικά ακούστηκε και από τον Διοικητή τους.

"Αφού πρέπει να πάτε εκεί, μπείτε στη περιπολικό και φύγετε γρήγορα. Όλοι σας! Μόνο η Δεσποινίς Faye να μείνει εδώ, σαν Γραμματέας. Όλοι οι άλλοι εξαφανιστείτε!"

Οι αστυνομικοί δε χρειάστηκαν να ακούσουν τη διαταγή του δεύτερη φορά. Σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, αφήνοντας τα πάντα ατελή και ανοιχτά πάνω στα γραφεία. Ο Xavier βγήκε πρώτος, για να ετοιμάσει το περιπολικό. Οι υπόλοιποι τον περίμεναν.

Επιβιβάστηκαν, χώρεσαν με το ζόρι στο περιπολικό, τόσο που ο Doug προτίμησε να καβαλήσει τη μηχανή του με τον Neil επιβάτη, και ξεκίνησαν για την οδό που τους είχε υποδείξει η Cara.

Η νεαρή γραμματέας τους έβλεπε να φεύγουν από το παράθυρο πίσω από το γραφείο της. Ήθελε πολύ να πάει μαζί τους, παρόλο που ο Spencer είχε αντίθετη γνώμη. Είχε νοσταλγήσει αβάσταχτα τις εποχές που δούλευε ενεργά, ακόμα κι αν ήταν τροχονόμος. Κι εκεί μπορούσε να εκτονωθεί, να βρίσει επιτήδειους παραβιαστές του Κ.Ο.Κ., να επιβάλει τη δική της θέληση, να κάνει χειρονομίες σε όλους αυτούς τους μαλάκες που κοιτούσαν το στήθος της περίεργα. Στη Γραμματεία, ο μόνος τρόπος εκτόνωσης της ήταν το χτύπημα του σκληρού δίσκου, όταν αυτός κολλούσε.

Όμως, το καθήκον και οι διαταγές της επέβαλαν να παραμείνει στο βαρετό της πόστο και να περιμένει να ακούσει από τους συναδέλφους της τη δράση, παρά να τη ζήσει η ίδια.

Τότε, άκουσε ξανά το τηλέφωνο να χτυπάει. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν το κινητό της.

Αναγνώρισε τον αριθμό της μεγάλης της αδερφής.

"Ναι, Jena, πες μου γρήγορα τι θες, είμαι στη δουλειά."

"Cara, πρέπει να έρθεις αμέσως στο νοσοκομείο!" Ακούστηκε μια τρεμάμενη φωνή, γεμάτη αδρεναλίνη. Δεν κατάλαβε αν οφείλονταν σε χαρά ή λύπη.

"Μα τι έγινε;" Απόρησε η Γραμματέας.

"Ο μπαμπάς. Έπαθε εγκεφαλικό. Εντελώς ξαφνικά. Σε παρακαλώ, έλα γρήγορα. Ο Fred και ο Matt είναι ήδη εκεί με τη μαμά."

Η Cara ένιωσε τα γόνατά της να κόβονται. Ο πατέρας της δεν ήταν ποτέ του καλύτερα στην υγεία του. Πώς ήταν δυνατόν να πάθει εγκεφαλικό εκείνη τη στιγμή;

"Εντάξει. Εντάξει. Έρχομαι. Πού τον πήγατε;"

"Στο Μητροπολιτικό," απάντησε η αδερφη της από την άλλη γραμμή.

"Έρχομαι αμέσως."

Μάζεψε αλαφιασμένη τα πράγματά της και ετοιμάστηκε να φύγει. Δε μπορούσε να αφήσει τη μητέρα της μόνη με τον αδερφό και τον άντρα της αδερφής της.

Προτού φύγει, έτρεξε στο γραφείο του Διοικητή της.

"Κύριε Spencer, σας θερμοπαρακαλώ, ο πατέρας μου-"

"Άκουσα τι συνέβη, δεσποινίς Faye," τη διέκοψε ο Spencer, σε μια διάθεση διάσωσης χρόνου. "Μπορείτε να πάτε. Ό,τι κι αν έπαθε, εύχομαι περαστικά."

"Χίλια ευχαριστώ," είπε βιαστικά η Cara. "Καλή σας μέρα."

Έκλεισε την πόρτα ηχηρά, καθώς εξήλθε από το Τμήμα.

Ο Διοικητής έμεινε μόνος του. Το είχε συνηθίσει άλλωστε. Είχε συνηθίσει τη μοναξιά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το περιπολικό έφτασε στην Οδό Ferguson μισή ώρα και κάτι παραπάνω αργότερα. Ωστόσο, δεν ήταν σίγουρο ότι οι δράστες είχαν διαφύγει από τον τόπο του εγκλήματος.

Ο Xavier ξεκλείδωσε τις πόρτες και οι αστυνόμοι έλυσαν τις ζώνες τους· τους ο Doug και ο Neil πάνω στη μηχανή.

"Κατεβαίνουμε προσεχτικά, με ελάχιστους θορύβους και ψάχνουμε ενδείξεις για το αν οι ένοπλοι βρίσκονται ακόμα εδώ," έδωσε τυπική οδηγία ο Neil και οι υπόλοιποι ένευσαν.

Αποβιβάστηκαν και προχώρησαν προς το σπίτι σιωπηλά. Ο Xavier έμεινε στο περιπολικό.

Κοντό στάθηκαν μπροστά στην πόρτα. Δεν υπήρχαν ενδείξεις παραμονής των εισβολέων. Παρόλα αυτά, η παραβιασμένη κλειδαριά δεν τους άφηνε περιθώρια, παρά να σπρώξουν το πόμολο και να μπουν στο σπίτι.

Το εσωτερικό του ήταν αρκετά μεγάλο. Στο βάθος διακρινόταν ένας διάδρομος με εφτά πόρτες. Μπροστά τους, το σαλόνι χαρακτηριζόταν ιδιαίτερα μεγάλο, το ίδιο και η τραπεζαρία. Άρα, εκεί έμεναν πολλά άτομα. Ίσως μια πολυμελής οικογένεια.

Δε φαίνονταν φθορές στα έπιπλα ή στα δωμάτια. Μάλλον αυτοί που εισέβαλαν, ήξεραν ακριβώς τι έψαχναν.

"Δόξα τω Θεώ, ήρθατε επιτέλους! Με είχε φάει η αγωνία!"

Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από μια πόρτα που ανοιγόκλεισε στον διάδρομο.

Μια χαριτωμένη μελαχρινή έτρεξε προς το μέρος του, προφανώς η ίδια που τους φώναξε.

"Εσείς μας ειδοποιήσατε;" Αναρωτήθηκε η Helena.

"Ναι, εγώ," απάντησε η Ashley. "Ονομάζομαι Leslie Fontaine, πληροφορικός. Χάρηκα για τη γνωριμία."

"Δεσποινίς Fontaine," αποκρίθηκε έναντι χαιρετισμού ο Grant, "μπορείτε να μας ενημερώσετε για το συμβάν;"

"Φυσικά, ό,τι θέλετε θα σας πω."

"Καταρχήν, οι ένοπλοι βρίσκονται ακόμα εδώ;" Ρώτησε πρώτος ο Neil, ως επικεφαλής και Αστυνόμος Ά.

"Όχι, ευτυχώς. Έφυγαν πριν λίγο. Αν είχατε έρθει συντομότερα, θα τους πιάνετε επ αυτοφόρω."

"Τους είδατε;" Ρώτησε η Helena.

"Ναι. Αλλά αυτοί δε με αντιλήφθηκαν. Ήμουν κρυμμένη."

"Πόσοι ήταν;" Ρώτησε ξανά ο Neil.

"Γύρω στους είκοσι μέτρησα."

"Τους ακούσατε να λένε κάτι;" Ρώτησε με τη σειρά του ο Doug.

"Όχι, δυστυχώς."

"Πιστεύετε πως έψαχναν κάτι συγκεκριμένο;" Ρώτησε ο Grant.

"Το θεωρώ απίθανο. Μα τι να θέλουν από έξι τίμιες και νομοταγείς γυναίκες που μένουν εδώ;"

"Έξι; Εγώ μόνο μια βλέπω. Οι υπόλοιπες πού είναι;" Αναρωτήθηκε ο Hal, εκφράζοντας την απορία όλων των συναδέλφων του.

"Λείπουν. Εργάζονται. Μόνο εγώ είμαι εδώ, που δουλεύω από το σπίτι. Έχω επικοινωνήσει μαζί τους όμως, και σε λίγα λεπτά θα είναι εδώ."

"Δε νομίζω να σας πειράξει να κάνουμε μια έρευνα για τυχόν αποτυπώματα ή αποδεικτικά στοιχεία, έτσι;" Ζήτησε τυπικά την άδειά της ο Neil.

"Μα φυσικά και όχι. Για αυτό σας κάλεσα κιόλας."

Οι αστυνομικοί ξεκίνησαν να ψάχνουν σιωπηλά. Η Helena κοντοστάθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο για κάμποσα δευτερόλεπτα.

"Ιδιαίτερη γειτονιά," σχολίασε ερευνητικά και η ματιά της περιπλανιόταν. "Ένα σπίτι στην άκρη της πόλης, ελάχιστοι γείτονες -οι περισσότεροι ΑμΕΑ ή ηλικιωμένοι- και τα δύο τρίτα των κατοικιών ακατοίκητα."

"Ήταν η πιο φτηνή επιλογή," της απάντησε η Ashley.

"Δε νομίζω να σας βολεύει," επέμεινε η Helena, παραξενεμένη από τον περίγυρο του σπιτιού.

"Όλα συνηθίζονται τελικά," αποκρίθηκε η Ashley, χωρίς να πτοείται από τη στάση της.

Η Helena γέλασε για δυο δευτερόλεπτα.

"Αυτό ξαναπέστο," σχολίασε ειρωνικά και δεν ξαναμίλησε. Παρατήρησε λίγο ακόμα τη γειτονιά και πέρασε μέσα, στα ενδότερα του σπιτιού, για να βοηθήσει τους συναδέλφους της.

Η Ashley περίμενε υπομονετικά την έλευση των συνεργατών της η οποία δεν άργησε. Πέντε λεπτά αργότερα, κατέφτασε η Stephanie με τη Grace και την Eve· η Mera και η Demeter άφαντες. Μάλλον δε θα έρχονταν καθόλου. Η Αρχηγός δε θα ρίσκαρε να εμφανιστεί μπροστά σε τόσο έξυπνους μπάτσους ούτε καν μεταμφιεσμένη, όχι σε μια τόσο ασήμαντη περίσταση, η ώρα της εργασίας αποτελούσε διαφορετικό κανόνα.

Αφότου άκουσαν τα βήματα και τις φωνές των νεοφερμένων γυναικών, ο Hal και ο Doug άφησαν την έρευνα αποδεικτικών στοιχείων και επέστρεψαν στο καθιστικό, για να κάνουν τις τυπικές ερωτήσεις στις υπόλοιπες.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετά από περίπου μισή ώρα ερωταπαντήσεων, οι μπάτσοι χαιρέτησαν ευγενικά, με την τυποποιημένη υπόσχεση ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να βρεθούν οι δράστες, και έφυγαν με το περιπολικό, αφήνοντας τις τέσσερις γυναίκες σύξυλες να αναμένουν διαταγή από την άφαντη Demeter.

Δύο λεπτά αργότερα, χτύπησε το κινητό της Stephanie. Ήταν η Demeter.

"Ναι, Demeter, σε ακούω."

"Έφυγαν τα καθίκια;"

"Έφυγαν. Τι κάνουμε τώρα;"

"Ετοιμαστείτε. Έρχομαι να σας πάρω. Έχουμε δουλειά."

Η Demeter έκλεισε το τηλέφωνο και διέκοψε τη συνομιλία.

Πέντε λεπτά πέρασαν και το φορτηγάκι βρισκόταν στην είσοδο του σπιτιού. Οι δολοφόνοι επιβιβάστηκαν, αφήνοντας την Ashley ξανά μόνη της,

"Ήθελα να ήξερα, δε σου ίδρωσε καθόλου το αυτί που είκοσι ένοπλοι εισέβαλαν στο σπίτι σου;" Απόρησε η Eve, που είχε τρομοκρατηθεί από τα γεγονότα.

Η Αρχηγός, για την οποία πήγαινε η απορία, της έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα από τον καθρέφτη του οδηγού.

"Φυσικά και θορυβήθηκα από την εισβολή," απάντησε αυστηρά. "Για αυτό και διέταξα την Ashley να μου στείλει τα αρχεία από τις κάμερες."

"Ποιές κάμερες;" Απόρησε αυτή τη φορά η Mera.

"Τις κάμερες παρακολούθησης που υπάρχουν στο σπίτι. Αυτό είναι ο προθάλαμος του καταφυγίου," απάντησε ξανά η Demeter.

"Αυτό ακόμα δεν εξηγεί γιατί είσαι τόσο ξέγνοιαστη," επέμεινε η Mera.

"Ξέρω ποιοί ήταν και τι ήθελαν. Παλιοί λογαριασμοί με τη μαφία. Έψαχναν ένα στικάκι. Ας ήταν έξυπνοι να το έβρισκαν."

Μετά την αποκαλυπτική απάντηση της Αρχηγού, καμία από τις δολοφόνους δεν τόλμησε να μιλήσει. Για τα υπόλοιπα δεκαπέντε λεπτά της διαδρομής βασίλεψε σιωπή.

Έφτασαν στο Τμήμα και δε βρήκαν κανέναν έξω. Το περιπολικό άφαντο. Αυτό έβαλε σε σκέψεις τη Demeter και ηρέμησε ελάχιστα τη Mera, που με κομμένη την ανάσα εύχονταν να λείπει ο Doug. Δεν μπορούσε να τον σκοτώσει.

Έλαβαν γρήγορα την επιβεβαίωση ασφαλείας από την Ashley.

"Φορέστε μάσκες," διέταξε η Demeter.

Την υπάκουσαν. Η ίδια όμως, δεν κουνήθηκε.

Ύστερα, διέταξε να βγουν από το φορτηγάκι.

Γύρισε στη Grace.

"Μείνε εδώ. Μην μπεις στο όχημα."

Η Grace την κοίταξε με ένα βλέμμα παράκλησης. Ήθελε να συμμετέχει στη δράση, να καθαρίσει μπάτσους, να σβήσει το σφάλμα της για πάντα. Αυτή ήταν η τιμωρία της όμως, ερχόμενη από την Αρχηγό.

Η τελευταία ένευσε στις υπόλοιπες να την ακολουθήσουν μέσα.

Μπήκαν χωρίς να κάνουν θορύβους και αντίκρισαν τη Γραμματεία άδεια. Κανένα ίχνος της Cara.

Προχώρησαν στα γραφεία. Διάφοροι φάκελοι κοίτονταν ανοιχτοί. Κανένα ίχνος αστυνομικών. Μια ταφική σιωπή. Η Mera ανακουφίστηκε όταν είδε το γραφείο του Doug εξίσου άδειο με τα υπόλοιπα.

"Πού στο διάολο έχουν πάει όλοι;" Αναρωτήθηκε εξοργισμένα η Demeter.

Τότε άκουσαν βήματα από το βάθος του διαδρόμου. Η Αρχηγός αναγνώρισε τα βήματα του Spencer.

"Αγαπητή μου Diana," ακούστηκε η σχεδόν τσιριχτή φωνή του να την καλωσορίζει. "Δεν ήξερα ότι θα έρθεις σήμερα."

Έπειτα, παρατήρησε τις δολοφόνους γύρω της, με τις μάσκες που έφεραν πρόσωπα Σκανδιναβών θεών και τα όπλα που έδειχναν εντελώς γεμάτα.

"Μα τι συμβαίνει εδώ; Ποιές είναι οι κύριες;" Αναρωτήθηκε σαστισμένος.

"Ειχα κάποιες ανολοκλήρωτες δουλειές. Και μισώ να αφήνω εκκρεμότητες," του απάντησε η Demeter και έκανε σήμα στη Stephanie.

"Νάρκωσέ τον."

Η Υπαρχηγός έβγαλε ένα κίτρινο βέλος, το εφάρμοσε στο τόξο της, τέντωσε και άφησε σε μηδενικό χρόνο. Πριν ο Spencer φτάσει το όπλο στην τσέπη του, το κίτρινο βέλος είχε τρυπήσει τον μηρό του. Έχασε τις αισθήσεις του ακαριαία και λιποθύμισε.

Η Demeter τον πλησίασε. Ύστερα, γύρισε προς τις υπόλοιπες οι οποίες την κοιτούσαν περιμένοντας διαταγές.

"Φύγετε από εδώ μέσα. Φέρτε μου τη βόμβα και αφήστε με μόνη μου. Μπείτε στο όχημα και μη φύγετε χωρίς διαταγή μου. Αν δείτε οποιονδήποτε, καθαρίστε τον."

Οι τέσσερις γυναίκες έφυγαν τρέχοντας. Σε λίγο, φάνηκαν η Eve και η Mera, με τον εκρηκτικό μηχανισμό στα χέρια. Ένα αρκετά μεγάλο σύμπλεγμα καλωδίων που σχημάτιζαν τετράγωνο και μια ένωση εκρηκτικών μέσων. Έξι δυναμίτες. Ένας για κάθε μια τους.

Η Demeter διέταξε να τον αφήσουν σε ένα γραφείο. Υπάκουσαν και έφυγαν προς το φορτηγάκι.

Μετά από πέντε βαρετά λεπτά, ο Διοικητής άνοιξε τα μάτια του. Καθόταν στην καρέκλα του γραφείου του. Η Demeter στην καρέκλα απέναντι του.

"Ξύπνησες επιτέλους. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το παράκανα με τη δόση του ηρεμιστικού."

"D-Diana, τι στο-" ψέλλισε ο Spencer.

"Βλέπω οι άξεστοι τρόποι σε συντροφεύουν ακόμα και τώρα," τον διέκοψε ειρωνικά η Αρχηγός. "Μην με ξαναδιακόψεις, γιατί θα υπάρξουν κυρώσεις."

"Δ-Δεν κατάλαβα," προσπάθησε να πει ο Spencer μα δεν τα κατάφερε.

Η Demeter άρπαξε το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο γραφείο του και το κάρφωσε με ένα στύλο. Ένας οξύς πόνος τον διαπέρασε κι ένιωθε το αίμα του καφτό να κυλά στις φάλαγγες των δαχτύλων του και να πέφτουν σταγόνες στο πάτωμα. Μετά βίας κράτησε μια κραυγή πόνου.

"Για να μάθεις να μου αντιμιλάς."

"Μ-Μα εγώ δεν-"

"Σκάσε μαλάκα!" Ούρλιαξε η Αρχηγός, αρπάζοντας το δεξί του χέρι και επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία του αριστερού. Το κάρφωσε με στύλο στο γραφείο και ένας μικρός πίδακας αίματος πετάχτηκε και λέρωσε τα χέρια της. Τα σκούπισε πάνω στα ρούχα του, όσο αυτός κραύγαζε από τον πόνο, μην ανέχοντας να συγκρατεί την οδύνη.

"Νόμιζες ότι θα μπορούσες να με σταματήσεις," άρχισε η Αρχηγός, όταν έπαψαν οι κραυγές. "Ε λοιπόν, έκανες λάθος. Κανείς δεν τα βάζει μαζί μου, πόσο μάλλον με τις δολοφόνους που με πλαισιώνουν."

"Τι εννοείς; Δεν καταλαβαίνω. Μα πώς είναι... δυνατόν να... Τι ασυναρτησίες λες;"

"Τι λέω; Η συμμορία που κυνηγάς, αυτή που προσέλαβες το φιλαράκι σου τον Jason Zent για να εξαρθρώσει, είναι δική μου. Αυτή που είδες. Εγώ είμαι η Αρχηγός τους. Κι αν θες να ξέρεις, δίκιο είχε ο Ντετέκτιβ. Όλες γυναίκες είμαστε, όπως παρατήρησες."

"Δε μπορεί... Diana, παραλογίζεσαι."

"Ήσουν πολύ μεγάλος ηλίθιος. Άφησες το μισογυνικό σου μυαλό να γοητευτεί από την αθώα μου συμπεριφορά και νόμιζες ότι ενδιαφέρθηκα κιόλας για σένα. Μαλάκα! Και τώρα θα το πληρώσεις. Γιατί με πέρασες για άλλη μια χαζή, ότι είχα γοητευθεί. Έχω γνωρίσει βασιλείς, άρχοντες της μέρας και της νύχτας, ανθρώπους με αφάνταστη δύναμη και ασυναγώνιστες ικανότητες, χωρίς φραγμούς και ανώτερους. Κανείς τους δε με κορόιδεψε ποτέ. Πάντα εγώ τους κορόιδευα. Σε εσένα θα κώλωνα;"

Ο Spencer σφάδαζε από τον πόνο.

"Diana... Λογικέψου... Σε παρακαλώ..."

"Αρκετά με το Diana! Δεν είναι καν το πραγματικό μου όνομα. Στα αλήθεια, ονομάζομαι Demeter. Demeter Fort."

Παρόλη την κατάστασή του, ο Διοικητής δεν έκρυψε την έκπληξή του. Φυσικά και αναγνώρισε αυτό το όνομα.

"Τι; Εσύ είσαι η Demeter Fort; Μα αυτό είναι αδύνατον. Δε γίνεται να είσαι Το Θαύμα Της Επιστήμης, Ο Δεύτερος Αϊνστάιν, Η Εγγονή του Αρχιμήδη, του Δημόκριτου και του Πυθαγόρα."

"Κι όμως είμαι," αποκρίθηκε μοχθηρά η Demeter και χαμογέλασε χαιρέκακα. "Κι επιτέλους κάνω τη δουλειά που γουστάρω. Για αυτό, άντε γαμήσου."

"Δεν μπορώ να το πιστέψω... Ήμουν... Ερωτευμένος με το Θαύμα από τότε που σε έβλεπα στις Ειδήσεις... Και τώρα..."

"Τώρα συνέχισες τις μαλακίες. Ήταν γραφτό μας, λοιπόν, ε;"
Η Demeter γέλασε σατανικά.
"Άη στο Διάολο, κόπανε. Και πάρε μαζί και τους μαλάκες τους μπάτσους σου."

"Δε χρειάζεται. Βλέπω τον Διάβολο μπροστά μου."

"Κάνεις μεγάλο λάθος. Υπάρχει Διάβολος. Μόνο που χρόνια άφησε την Κόλαση άδεια και ανέβηκε εδώ, μαζί μας."

"Δεν ξέρεις τι είναι Κόλαση..."

"Φυσικά και ξέρω! Έχω πάει άπειρες φορές! Αρκετά όμως με τα λόγια, δεν υπάρχει λόγος να χάνω τον χρόνο μου."

Έπιασε το κεφάλι του και το σήκωσε ψηλά.

"Βλέπεις εκείνο το κουτί; Είναι βόμβα. Το σχέδιο είναι να σε σκοτώσω και να ανατινάξω αυτή τη σκουληκότρυπα. Θα προτιμούσα να ήταν κι άλλα σκουλίκια μέσα, μα θα αρκεστώ στον Διοικητή."

Ένιωσε τον Spencer να τρέμει.

"Μετά, έχει σειρά το μεγάλο μου κόλπο. Θα κλέψω τα Κοσμήματα του Στέμματος και θα σκοτώσω τη Βασίλισσα. Και θα είμαι ανενόχλητη, αφού εσύ και η καθικοπαρέα σου δε θα υπάρχετε."

Ο Spencer δεν είχε δύναμη μα μιλήσει. Μόνο έτρεμε.

Η Demeter τον σήκωσε εύκολα και τον έβγαλε έξω από το Τμήμα, στην πόρτα πίσω από το γραφείο του. Εκεί, τον κόλλησε στον τοίχο.

"Καμία τελευταία επιθυμία;"

"Πες... Στην αδερφή μου... Ότι πάντοτε θα είμαι δίπλα της... Κι ότι την αγαπώ."

"Δε θα παραλείψω," απάντησε με ένα δαιμονισμένο μηδίαμα η Demeter και έβγαλε ένα μαχαίρι από την τσέπη της. Ασιατικό φαινόταν. Εγχειρίδιο, όπλο φόνων. Το πλησίασε στον λαιμό του.

"Θα τα πούμε στην Κόλαση."

Και με αυτά τα λόγια, γλίστρησε απαλά και αργά το μαχαίρι στον λαιμό του, κόβοντας την καροτίδα του και πλημμυρίζοντας τον ίδιο και τα χέρια της με αίμα.

Ο Διοικητής έβγαλε μερικές ξεψυχισμένες φωνές σαν στργγιές και ύστερα ξεψύχησε. Πνίγηκε στο αίμα του.

Η Demeter χαμογέλασε ευχαριστημένη και σκούπισε τα χέρια της στα δικά της ρούχα. Μπήκε πάλι μέσα στο Τμήμα και έφτασε στο γραφείο με τη βόμβα. Ενεργοποίησε τον μηχανισμό και έφυγε.

Βγήκε γρήγορα έξω, μπήκε στο όχημα και κάθισε στη θέση του οδηγού. Είχε ακόμα λίγο αίμα στα χέρια της.

"Τελείωσε," τους είπε σταθερά και έβαλε μπρος.

Καμία τους δε γνώριζε τι είχε κάνει. Ούτε τόλμησε να ρωτήσει, ούτε καν η Stephanie.

Έφυγαν και άφησαν το Τμήμα να γίνει στάχτη και το πτώμα του Διοικητή να σαπίσει.

Μόλις έφτασαν στη κρυσφύγετο, η Αρχηγός έβγαλε τα ρούχα της και τους έβαλε φωτιά. Το αίμα ακόμα στα χέρια της. Η Ashley και οι υπόλοιπες κοιτούσαν απαθείς.

~~~~~~~~~~~~~

10

9

8

7

6

5

4

3

2

1

Μπουμ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό νομίζω είναι το πιο δυνατό κεφάλαιο που έχω γράψει σε αυτό το βιβλίο.

Γράψτε γνώμες στα σχόλια. Υπενθυμίζω· αν δε δω 40 σχόλια δεν ανεβάζω το επόμενο...

Να έχετε ένα υπέροχο Σ/Κ