Το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Aithouza Μέχρι τον τοίχο μηνυμάτων μου έφτασε η χάρη της...

Ακούω Christina Aguilera το Dirrty συγκεκριμένα οπότε δεν ξέρω τι μπορεί να γράψουν τα οργισμένα μου δάχτυλα!!!

Πάντως για καλό και για κακό βεβαιωθείτε πως έχετε πρόσβαση σε αέρα...

Έτσι, για τις κάψες...

Καλή Ανάγνωση!!

Η Demeter ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος κοινωνικός. Και ούτε επρόκειτο να γίνει ποτέ. Διότι πολύ απλά δεν ήθελε. Κάποτε της είχαν πει ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα αρκεί να το ήθελε. Η συγκεκριμένη θεωρία δεν σταμάτησε ποτέ να επαληθεύεται στη ζωή της.

Δεν ήθελε να μπει σε εκείνο το μπαρ. Δεν ήθελε να μπει σε κανένα μπαρ για την ακρίβεια. Ήθελε μόνο να περπατήσει μόνη της μέσα στους κατάφωτους, γεμάτους κόσμο δρόμους της πόλης. Δεν την ενδιέφερε που είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να κάνει κάτι διαφορετικό εκείνη τη βραδιά. Οι γνώμες των ανθρώπων αλλάζουν αν και οι δικές της έμοιαζαν τρομερά σταθερές, σαν να ήταν φτιαγμένες από ατσάλι ή διαμάντι.

Μπήκε στο μπαρ. Δεν το σκέφτηκε. Απλά το έκανε.

Μέτρησε πέντε βήματα από το σημείο που στεκόταν έως την είσοδο την οποία είχε ήδη προσπεράσει. Είχε ρίξει μια ματιά στην πινακίδα. "The Bar".
Πολύ πρωτότυπο, είχε σκεφτεί ειρωνικά και μια πλευρά των ελαφρά τονισμένες της χειλιών είχε ανασηκωθεί ελάχιστα.

Κοίταξε γύρω της. Τα οχτώ δέκατα των πελατών ήταν άντρες. Δεν ένιωθε έκπληξη. Το αρσενικό φύλο είχε πάψει να την εκπλήσσει πολύ καιρό πριν.
Κοίταξε πιο προσεκτικά. Λίγοι είχαν κοντά τους γυναίκες και αυτοί ήταν οι μοναδικοί που χαμογελούσαν πραγματικά. Ήθελε κι αυτή να χαμογελάσει μπροστά στη θέα τους. Δεν μπόρεσε. Ίσως είχε ξεχάσει πως ήταν να χαμογελάει αυθεντικά κι όχι βεβιασμένα, ευγενικά, ψεύτικα.

Η ματιά της έπεσε στο πρώτο τραπέζι στα δεξιά της. Ο άντρας καθόταν μόνος του.
Αριστερόχειρας. Μα καθόλου έξυπνος. Έκανε λάθη στη σχέση του κι έχασε τον έρωτα της ζωής του. Α, τον άχρηστο. Τώρα πίνει για να τιμωρήσει τον εαυτό του. Έτσι όπως πάει μια ζωή εργένης θα μείνει.

Τον βαρέθηκε. Γύρισε στο πρώτο τραπέζι στα αριστερά της.

Δεξιόχειρας. Αρχιτέκτονας. Αρραβωνιασμένος. Ή μάλλον πρώην αρραβωνιασμένος. Την έπιασε με άλλον. Ας πρόσεχε. Τώρα πίνει για να την ξεχάσει.

Γύρισε στο δεύτερο τραπέζι στα δεξιά της.

Δεξιόχειρας. Άνεργος. Σφόδρα ερωτευμένος. Δεν ξέρει πώς να της το πει. Ίσως και να μην το ξέρει εκείνη καν. Πίνει γιατί δεν ξέρει τι να κάνει. Ίσως και να μην δύναται ούτε να πληρώσει αυτά που κατεβάζει.

Έπειτα σειρά είχε το δεύτερο τραπέζι στα αριστερά της.

Να και κάτι ενδιαφέρον. Ομοφυλόφιλος. Σε απόγνωση. Ακόμα δεν έχει βρει τον έναν και μοναδικό. Έπινε γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Τον κακομοίρη. Μέχρι και λύπηση θα μπορούσε να αισθανθεί αν θυμόταν πώς ήταν να νιώθει κανείς λύπηση.
Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του μα αμέσως μετά το μετάνιωσε. Ίσως να έλεγε κάτι ψυχρό και να τον έκανε χειρότερα.

Η ματιά της περιπλανήθηκε άλλο λίγο. Συνέχισε να προχωράει. Έφτασε στο μπαρ. Κάθισε και παρήγγειλε ό,τι πιο δυνατό είχαν αλλά όχι μπόμπα. Με το που της το σερβίρισε ο μπάρμαν -που την κοιτούσε περισσότερο από όσο θα έπρεπε- το κατέβασε μονομιάς. Ένιωσε τον λαιμό της να καίγεται. Κάτι ήταν κι αυτό.

Η ματιά της ελευθερώθηκε ξανά, αυτή τη φορά ξεκίνησε από την πίσω πλευρά του μαγαζιού και μάλιστα από την πιο σκοτεινή του γωνία.

Για μια στιγμή ήταν σίγουρη πως η φιγούρα σε εκείνο το τραπέζι ήταν διακοσμητική, άψυχη, ακίνητη. Ένας άνδρας καθόταν εκεί, εντελώς ακίνητος και αγνάντευε τη θολότητα του παραθύρου που έβλεπε στην πίσω πλευρά του δρόμου η οποία ήταν τελείως σκοτεινή.

"Είσαι γερό ποτήρι," άκουσε τον μπάρμαν πίσω της.

Δεν του έδωσε σημασία. Απλά πλήρωσε βιαστικά το ποτό της και αφού μάζεψε το τσαντάκι της πλησίασε εκείνο το τραπέζι.

Όταν απείχε σχεδόν δύο μέτρα, μπορούσε να δει καθαρά τον άνδρα που το είχε καταλάβει.

Φαινόταν τόσο χαμένος στις σκέψεις του· σίγουρα δεν την είχε πάρει είδηση να τον πλησιάζει.
Κρατούσε ένα ποτήρι στο χέρι του. Πιθανότατα το τρίτο ή το τέταρτο που έπινε.
Τα δάχτυλά του έμοιαζαν κουρασμένα.
Λογιστής, συμπέρανε αμέσως με σιγουριά.
Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τι τον έσπρωξε να έρθει εδώ. Δεν φαινόταν για αλκοολικός. Ίσως κάτι του είχε συμβεί, ίσως κάτι είχε κάνει, δεν μπορούσε να πει με σιγουριά.

"Τι έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον εκεί έξω;" Έσπασε επιτέλους την σιωπή, αποσκοπώντας να τον κάνει να μιλήσει. Ίσως από τη φωνή του να έβγαζε κάποιο συμπέρασμα.

"Οι διακλαδώσεις του γυαλιού," ήρθε η πιο περίεργη απάντηση που είχε ακούσει ποτέ της. "Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο δεν διατηρείται η αρμονία που υπάρχει παντού."

Η φωνή του ήταν σχετικά βαθιά και ιδιαίτερα σταθερή και σίγουρη, δεν πρόδιδε το αν ήταν μεθυσμένος ή μετανιωμένος ή καν λυπημένος. Ήταν απόλυτα άχρωμη. Απλός παρατηρητής.

"Τι εννοείς;" Τον ρώτησε, γέρνοντας το κεφάλι της ελάχιστα ως ένδειξη περιέργειας.

Δεν είχε αφήσει στιγμή από τα μάτια του το τζάμι. Της μιλούσε, δεν την είχε κοιτάξει ακόμα όμως.

"Όλο το σχέδιο δείχνει το τζάμι να έχει κλίση προς τη Δύση. Υπάρχει όμως ένα μικρό κομμάτι που έχει κλίση προς την Ανατολή," εξήγησε ήρεμα.

"Δεν μπορώ να το δω," αποκρίθηκε νωχελικά η Demeter και ανεβοκατέβασε τους ώμους της.

"Θα έπρεπε. Έλα πιο κοντά," της υπέδειξε ο άγνωστος. Ακόμα δεν είχε γυρίσει να την κοιτάξει.

Ξαφνιασμένη από την πρωτόγνωρη συμπεριφορά του και συνάμα γοητευμένη από τη μυρωδιά του αγνώστου και του ξεκινήματος μιας νέας περιπέτειας, η Demeter τον πλησίασε, με τα μάτια της να προσπαθούν να κοιτάξουν στην κατεύθυνση που τα δικά του έμοιαζαν να παρατηρούν.

"Καλύτερα τώρα;"

"Αν και είμαι ιδιαίτερα κοντά ακόμα δεν μπορώ να δω κάτι αξιοπερίεργο."

"Κοίταξε πιο αριστερά από εκεί που κοιτάς τώρα και πιο κάτω," τη συμβούλεψε βλοσυρά.

Υπάκουσε σιωπηλά και πράγματι, παρατήρησε τη μικρή διαφορά. Δεν ήξερε γιατί του έκανε τέτοια εντύπωση, παρόλα αυτά το παρατήρησε για μερικά δευτερόλεπτα.

Ύστερα γύρισε τα μάτια της προς το μέρος του.

"Είμαι η Diana," ψέλλισε το γνωστό της ψέμα. Και ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ένιωθε μεταμέλεια που έδινε ψεύτικο όνομα και όχι το αληθινό της σε κάποιον. Τι βλακώδες, ούτε δέκα λεπτά δεν τον είχε γνωρίσει.

"Stephen," αποκρίθηκε λακωνικά ο λογιστής -όπως συμπέρανε- · μόνο τότε γύρισε να την κοιτάξει και οι ματιές τους συναντήθηκαν.

Ήταν από τις πιο έντονες ματιές που είχε νιώσει η Demeter. Δυο μάτια ολοσκότεινα, σχεδόν μαύρα, στο αριστερό μάτι μια ελάχιστη πράσινη ετεροχρωμία. Ένιωθε λες και θα την τρυπούσαν. Λες και σκιές τα είχαν σφαλίσει για πάντα και δεν μπορούσαν να δείξουν τίποτα άλλο εκτός από μια άδεια άβυσσο. Κι όμως για ένα δευτερόλεπτο κάτι τρύπησε τις σκιές και παρουσιάστηκε όμως χάθηκε σχεδόν αμέσως.

"Είσαι λογιστής," άκουσε τον εαυτό της να ψιθυρίζει. Δεν επρόκειτο για ερώτηση.

"Κι εσύ είσαι;" Τη ρώτησε εκείνος, εξερευνώντας τα μάτια της με τα δικά του και προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξή του από την ακριβή μαντεψιά της.

"Ιατροδικαστής," ήρθε η απάντησή της με ένα αυθεντικό χαμόγελο. Να και κάτι άλλο που είχε καιρό να κάνει.
Εκείνος δεν είπε τίποτα· απλώς έγνεψε κοφτά.

"Δεν θα καθίσεις;"
Της έδειξε με το κεφάλι του την καρέκλα δίπλα του.

"Μα και βέβαια," αποκρίθηκε η Demeter και κάθισε όσο πιο βολικά μπορούσε.

Ο Stephen έκανε σήμα στον μπάρμαν για να τους ανανεώσει τα ποτά με μια κίνηση του χεριού του και έπειτα εστίασε ξανά σε εκείνη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έκλεισε την πόρτα του ταξί πίσω τους και την τράβηξε κοντά του όσο πιο σφιχτά μπορούσε.

"Δεν ξέρω καν γιατί σε έφερα εδώ," δήλωσε με ειλικρίνεια η Demeter. "Δεν ξέρω καν το επίθετό σου."

"Και είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα;" Απόρησε ο Stephen.

1,95 , κατέγραψε η Demeter στο μυαλό της. Τώρα που ήταν όρθιος μπορούσε να υπολογίσει το ύψος του ακριβώς.

"Δεν θα το λεγα," συμφώνησε μαζί του και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του.

"Ξέρουμε και οι δύο γιατί με έφερες εδώ," ψιθύρισε, ενώ την έφερε απέναντι του, τα σώματά τους απείχαν μερικά εκατοστά ενώ η ανάσα του έκαιγε το πρόσωπό της.

Τον είχε φέρει στο σπίτι της. Ούτε καν ήξερε πώς το είχε κάνει. Πάντα στα δικά τους σπίτια γινόταν ό,τι γινόταν.
Σήμερα έκανε μια εξαίρεση.

"Προφανώς," τον πείραξε η Demeter.

"Έχεις να πεις κάτι άλλο;"

"Προφανώς όχι."

Έγειρε προς τα μπρος, καλύπτοντας τα έξι εκατοστά που τους χώριζαν -όπως μέτρησε- και τον φίλησε.

Ξεκλείδωσε γρήγορα την πόρτα του σπιτιού, την έκλεισε ξανά την πόρτα πίσω της και πέταξε τα κλειδιά στο τραπεζάκι του καφέ.

Προτού το καταλάβει, ο ένας ξεφορτώνονταν τα ρούχα του άλλου, ενώ το παθιασμένο φιλί τους έμοιαζε να μην έχει τέλος.

Προτού τα συνηδητοποιήσει, τους είχε οδηγήσει στο υπνοδωμάτιό της. Δεν άναψε καν το φως.

Έφτασαν μπροστά στο κρεβάτι της και μόνο τότε απομακρύνθηκαν λόγω ανάγκης αέρα.

Γυρίζοντας την προσοχή της στην πλέον γυμνή, σμιλεμένη μορφή μπροστά της, η Demeter έτρεξε τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της στο στήθος του, απομνημονεύοντας κάθε σημάδι του από παλιές πληγές κι έκανε μια σκόπιμη παύση.

"Τι είναι αυτά;" Αναρωτήθηκε, κοιτώντας τον στα μάτια.

"Παλιά έκανα χειμερινό σκι. Δεν αποδείχθηκα και τόσο μεγάλο ταλέντο," απάντησε με αυτοσαρκασμό.

Η Demeter συνέχισε να εξερευνεί το στήθος του, θαυμάζοντας τους καλοσχηματισμένους του μύες -τους οποίους δεν είχε παρατηρήσει πρωτύτερα- που λίγοι θα διέθεταν.
Τα μάτια του έκλεισαν αργά καθώς την έπιασε από τους ώμους, αφήνοντάς τη να εξερευνήσει το σώμα του ξανά και ξανά, τα χείλη της περιστασιακά πείραζαν τα δικά του. Τα χέρια του γλίστρησαν στον λεπτό της λαιμό κι έπειτα στα σκοτεινά της μαλλιά, τυλίγοντας τις άγριές της μπούκλες γύρω από τα δάχτυλά του και κρατώντας τη λες και η ζωή του εξαρτιώταν από αυτό, ενώ εκείνη γράπωσε μαλακά το σκληρό του μάκρος.

Φύτεψε σταθερά τις πατούσες του στο πάτωμα, τα δάχτυλα των ποδιών του μπλέκονταν στο χαλί του δωματίου, στην προσπάθειά του να μην χάσει τον έλεγχο καθώς τον χάιδευε με ένα διαβολικό χαμόγελο στα υπέροχα χείλη της. Τα χείλη τους ενώθηκαν ξανά, η γλώσσα της γλίστρησε γύρω από τη δική του ενώ το ελεύθερο χέρι της περιπλανιόταν στο καυτό του δέρμα.
Ήταν σκληρός σαν ατσάλι και μαλακός σαν βελούδο, κάνοντας τον λαιμό της να στεγνώσει τελείως με μια ανάγκη τόσο καυτή και απαιτητική που ένιωθε τα γόνατά της να κόβονται. Ήθελε να νιώσει το ατσάλι να θάβεται μέσα της, να ακούσει το όνομά της σαν ξεψυχισμένο βογκητό από τα χείλη του.

Ανίκανος να το αντέξει περισσότερο, ο Stephen την άρπαξε από τους γοφούς και την σήκωσε ψηλά, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από τη μέση του προτού τη γυρίσει και την καρφώσει άγρια στον τοίχο. Η Demeter ανάσανε απότομα καθώς ένιωθε το σώμα του κολλημένο στο δικό της, το ένα να μοιράζεται τη φωτιά του άλλου.

Τα δάχτυλά της σύρθηκαν στα μαλλιά του, τραβώντας του απότομα τις κοντές του τούφες καθώς της διακόρευε το στόμα με ένα σμήνος από παθιασμένα, απεγνωσμένα φιλιά πριν εισχωρήσει βαθιά μέσα της. Και οι δύο μαζί βόγκηξαν με την ξαφνική τους σύνδεση, δυο σωμάτων που ενώνονταν και γίνονταν ένα.

Άρχισε να χώνεται ακόμα πιο βαθιά μέσα της καθώς τη φιλούσε και να συνεχίζει κατά μήκος του λαιμού της, τα πάθος που είχε ξεκινήσει από μια απλή ματιά τώρα εξελισσόταν σε καυτή θύελλα ενώ έκαναν έρωτα στην ησυχία του σπιτιού της. Ιδρώτας άρχισε να γυαλίζει στα σώματά τους ενώ κινούνταν· ο αέρας γέμιζε με την ορμητική του μυρωδιά και με τους ήχους της θυελλώδους τους συνεύρεσης.

Ασθμαίνοντας, η Demeter έγειρε την πλάτη της προς τα πίσω, φωνάζοντας κάτι τόσο αμαρτωλό που παραλίγο να τον ακινητοποιούσε εκείνη ακριβώς της στιγμή. Πίεσε το μέτωπό του στον ώμο της καθώς συνέχισε να μπαίνει και να βγαίνει από μέσα της με ωμό πάθος πλέον, ενώ η έκσταση είχε ξεκινήσει να καταβάλει το σύστημά του με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχε ξανανιώσει.
Το να της κάνει έρωτα ήταν παραπάνω από καταπληκτικό, καλύτερο από οτιδήποτε είχε ζήσει ποτέ του, και συνάμα τόσο διαφορετικό, δυνατότερο ακόμα πιο αγριεμένο από το πάθος, φέρνοντάς τους ακόμα πιο κοντά και λιώνοντας την καρδιά του.

Η Demeter ξαφνικά έφτασε να ουρλιάξει το όνομά του, τα νύχια των χεριών της χάραζαν την πλάτη του και τον τραβούσαν στην άκρη μαζί της καθώς την άδειασε τελείως από την παρουσία του. Γύρισε το κεφάλι του και τη φίλησε αργά, νωχελικά, ευγενικά μα παθιασμένα ενώ είχε αγκαλιάσει την τρεμάμενη μορφή της με όση περισσότερη στοργή κατείχε.

"Λοιπόν, αυτό ήταν απρόβλεπτο," ψιθύρισε στο αυτί της, κάτι το οποίο έκανε την πλάτη της να ανατριχιάσει.
Το σώμα της ακόμα έτρεμε ελάχιστα, ενώ ένιωθε πυρετό και εφορία να την συνεπαίρνουν. Χαμογέλασε μαλακά καθώς τον άρπαξε από τον λαιμό και τον φίλησε ξανά.

"Απρόβλεπτο, μα υπέροχο," μουρμούρισε στα χείλη του.

Τυλίγοντάς τη σφιχτά με τα χέρια του, τη μετέφερε στο κρεβάτι και την πέταξε, έτοιμος για τον επόμενο γύρο...

Now I will tell you what I've done for you
Fifty thousand tears I've cried
Screaming, deceiving and bleeding for you
And you still won't hear me

Going under...

Η Demeter αποτραβήχτηκε βίαια από τις σκέψεις της στον γνώριμο ήχο του κινητού της τηλεφώνου.
Ήταν η Mera.

Το σήκωσε.

"Πού είσαι;"

"Έρχομαι πίσω. Θα είμαι εκεί σε ένα εικοσάλεπτο το πολύ."

Κι έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να περιμένει την απάντησή της. Δεν την ενδιέφερε. Τον μόνο που την ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν το πώς θα κατάφερνε να μην ξαναπατήσει ποτέ στο αστυνομικό τμήμα αλλά ταυτόχρονα να δουλεύει εκεί και να παρακολουθεί τα πάντα.
Πώς δεν θα τον ξαναέβλεπε ποτέ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ωωωωωωω, ναι!

Ε λοιπόν, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση!

Αν και πρώτη φορά που γράφω αισθησιακή σκηνή, σας υπόσχομαι πως δεν θα είναι η τελευταία...

Τέλος πάντων, σας ενημερώνω ότι στις 20/08 είχε γενέθλια ο Brant Daugherty, ο δικός μας Grant. Να τον χαιρόμαστε λοιπόν!

Επίσης να σας ενημερώσω πως στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε μόνο την πλευρά των αστυνομικών και πως θα εξερευνήσουμε περαιτέρω τον χαρακτήρα του Doug αλλά και ο κύριος Spencer θα μας χαρίσει στιγμές γέλιου οπως κάνει πάντα...

Τα λέμε στις 28/08 νυχτεριδίνια μου!