Nothing scares me anymore

Η Ντόλι καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα όση ώρα ο Κρίστιαν έλειπε. Οι παλάμες της είχαν ιδρώσει, βρέχοντας το χαρτί του τσιγάρου που κρατούσε στα τρεμάμενα δάχτυλά της. Τα μηνίγγια της πονούσαν από την χαοτική ροή των σκέψεων της και κάθε φορά που κατέληγε σε αδιέξοδο προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της πίνοντας μια γουλιά κονιάκ. Στη πραγματικότητα όμως ήξερε τι έπρεπε να κάνει και τι ήταν σωστό, αυτό που την εμπόδιζε ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Αλλά πια δεν είχε τίποτα να χάσει. Ήξερε πως είχε χάσει τον Κρίστιαν από τη στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η μικρή στη ζωή του, η Μόνικα. Η ίδια πια είχε καταστραφεί, όμως μπορούσε να σώσει την αθώα κοπέλα από τα σχέδια του Κρίστιαν έτσι ώστε να μην ζήσει άλλη γυναίκα μέσα στην οδύνη που εκείνη την είχε καταπιεί ολόκληρη.

Πέρασε τη γλώσσα της πάνω από τα ξερά της χείλη, που πια το κραγιόν είχε ξεβάψει και ρίχνοντας αποφασιστικά το τσιγάρο της μέσα στο σχεδόν άδειο ποτήρι με το αλκοόλ για να σβήσει, άνοιξε το βήμα της και μπήκε στο σαλόνι. Από εκεί πέρασε στο δωμάτιο που κάποτε μοιραζόταν με τον Κρίστιαν πριν τη στείλει να κοιμάται μόνη στον ξενώνα. Ο σκηνοθέτης θα αργούσε γιατί ασχολιόταν με τα γυρίσματα της νέας του ταινίας και είχε κι ένα επαγγελματικό ραντεβού. Βρήκε το δωμάτιο σκοτεινό, με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή ώστε να αεριστεί ο χώρος από τον καπνό, αν και ακόμη, παρά τον φρέσκο αέρα, στην ατμόσφαιρα μπορούσε να μυρίσει το αρρενωπό άρωμα του Κρίστιαν, λες και βρισκόταν ακόμη μέσα στο δωμάτιο. Αγνόησε τις σκέψεις της και γονάτισε μπροστά στη συρταριέρα, εκεί που ήξερε πως φυλούσε έγγραφα υψίστης σημασίας, καθώς αν τα άφηνε στο γραφείο του θα υπήρχε κίνδυνος να τα ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε.

Για καλή της τύχη το συρτάρι που κρατούσε τα έγγραφα του είχε ξεχάσει να το κλειδώσει. Ένα θριαμβευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της, καθώς από μέσα έβγαλε δυο χοντρούς φακέλους με φωτογραφίες και κασέτες. Δεν χρειάστηκε να τα ανοίξει για να βεβαιωθεί για το περιεχόμενό τους. Με κινήσεις γοργές, άνοιξε την ντουλάπα του πρώην αρραβωνιαστικού της και από μέσα έβγαλε μια δερμάτινη βαλίτσα. Την άνοιξε απότομα αφού την απέθεσε στο πάτωμα και προσεχτικά έβαλε μέσα τους δυο καφέ φακέλους. Οι δυο αυτοί φάκελοι μαζί με τα μυστικά που ήξερε η ίδια ήταν αρκετά. Ίσως έμπαινε κι εκείνη φυλακή ως ηθική αυτουργός, όμως θα είχε σώσει ένα κορίτσι. Πολλά κορίτσια κι αυτό την έκανε περήφανη. Έστρεψε ξανά το κόκκινο κεφάλι της προς το ανοιχτό συρτάρι για να δει αν της είχε πέσει κάτι πάνω στην έξαψη της και τότε ένας ακόμα φάκελος τράβηξε το ενδιαφέρον της. Γονάτισε μπροστά στο έπιπλο και με προσοχή, σαν να απενεργοποιούσε εκρηκτικό μηχανισμό, έβγαλε με τα δυο χέρια της τον λεπτό φάκελο. Τον επεξεργάστηκε με το βλέμμα και πρόσεξε μια επιγραφή στο κέντρο του χαρτονιού με μαύρα παχιά γράμματα. Δεν κατάλαβε τι έλεγε μιας και αναγνώρισε πως η γλώσσα στην οποία ήταν γραμμένη ήταν στα Γερμανικά. Η νέα ανακάλυψη της είχε κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον που για λίγο άφησε στην άκρη την ριψοκίνδυνη πράξη που είχε αποφασίσει να κάνει. Έσμιξε τα φρύδια κι άνοιξε τον φάκελο. Δεν γνώριζε πως ο Κρίστιαν είχε κάποια σχέση με τη Γερμανία.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;» Αναπήδησε μόλις η φωνή του Κρίστιαν ήχησε στα αυτιά της. Πρόλαβε να ρίξει μόνο μια σύντομη ματιά στο περιεχόμενο του φακέλου κι από αυτό δεν κατάλαβε πολλά. Οι παλμοί της άρχισαν να ανεβαίνουν κι ένιωσε τα πόδια της να μην τη βαστούν καθώς σηκωνόταν όρθια. Το σώμα της πια ήταν αντικριστά από το δικό του, με την ανοιχτή βαλίτσα μόνο ανάμεσά τους. Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της μόλις ο ψυχρός αέρας από το παράθυρο πίσω της χάιδεψε το γυμνό δέρμα των χεριών της. Δεν έφταιγε η φθινοπωρινή αύρα για την ανατριχίλα της, αλλά το γαλανό βλέμμα του άντρα που έλαμπε μέσα στο σκοτάδι.

«Τι είναι αυτό Κρίστιαν;» Ρώτησε, με φωνή που έτρεμε, σηκώνοντας τον φάκελο στο ένα της χέρι. Ο νεαρός σκηνοθέτης έκανε δυο βήματα στο εσωτερικού το δωματίου και ενστικτωδώς, η Ντόλι έκανε δυο πίσω. Η ανάσα είχε πιαστεί στο στήθος της καθώς έψαχνε τρόπους διαφυγής. Ήξερε καλά, πολύ καλά πως ο Κρίστιαν δεν θα της επέτρεπε να φύγει από το σπίτι, πόσο μάλλον με στοιχεία που μπορούσαν να καταστρέψουν την καριέρα του και να τον στείλουν φυλακή κι εκείνον αλλά και το υπόλοιπο κύκλωμα.

«Εγώ κάνω τις ερωτήσεις. Τι δουλειά έχεις στο δωμάτιό μου;» Ρώτησε, διατηρώντας τη φωνή του σε χαμηλούς τόνους, κάνοντας τον να ακούγεται επικίνδυνος μέσα στο σκοτάδι της κάμαρης. Αυτή τη φορά όμως και η Ντόλι ζητούσε απαντήσεις. Συνέχιζε να κρατά τον φάκελο υψωμένο, καθώς ο Κρίστιαν συνέχιζε να τη πλησιάζει απειλητικά.

«Τι δουλειά έχεις εσύ με τους Γερμανούς;!» Φώναξε, επιτρέποντας στα πρώτα δάκρυα να ξεφύγουν από τα μάτια της. «Αν πάω στην αστυνομία με αυτόν τον φάκελο θα σε κατηγορήσουν για προδοσία.» Ένιωσε πως αυτή τη φορά τον είχε παγιδέψει, πως εκείνη είχε το πάνω χέρι στην διαμάχη τους πια και μπορούσε να τον καταστρέψει όπως την είχε καταστρέψει εκείνος. Ο Κρίστιαν έσπρωξε με το πόδι του τη βαλίτσα ώστε να φτάσει πιο κοντά της. Η Ντόλι ένιωθε πως αν συνέχιζε να πισωπατά θα έπεφτε έτσι που τα τακούνια της βυθίζονταν στην παχιά μοκέτα κάτω από τα πόδια τους.

«Τι περιμένεις λοιπόν; Πήγαινε.» Της είπε, έχοντας φτάσει τόσο κοντά της που η ανάσα του χάιδευε το πρόσωπό της. Η κοκκινομάλλα δεν μπορούσε να ελέγξει πια το τρέμουλο του κορμιού της. Έχοντας ανακαλύψει τον παράξενο φάκελο, υποψιαζόταν πως ο Κρίστιαν δεν ήταν ο άντρας που ήξερε. «Αλλά μη ξεχνάς πως κι εσύ θα τη πληρώσεις. Εσύ μου γνώρισες κάποια κορίτσια, εσύ έριχνες στο ποτό τους ηρεμιστικό κι εσύ κλείδωνες την πόρτα κάθε φορά που τις φέρναμε στο κρεβάτι.» Τα γαλανά του μάτια την κοιτούσαν υποτιμητικά έτσι όπως είχε γείρει το κεφάλι του για να την κοιτά ευθεία στα μάτια. Ένα κοφτό γέλιο γλίστρησε από τα χείλη του, όταν είδε για πρώτη φορά έκπληκτος πως η πρώην αρραβωνιαστικιά του δεχόταν τις κατηγορίες του χωρίς να αποφύγει το βλέμμα του. «Όλα αυτά για εμένα. Επειδή με αγαπάς και δεν θες να με χάσεις.» Το χέρι του γλίστρησε στη βάση του λαιμού της, η Ντόλι δεν μπόρεσε να αντιδράσει, το κορμί της είχε παγώσει κάτω από το άγγιγμα που της είχε χαρίσει τόσο πόνο. «Μόνο που με αυτά που έκανες με έσπρωχνες όλο και πιο μακριά σου.» Έσφιξε στη χούφτα του τα μαλλιά στη βάση του λαιμού της και η κοπέλα άφησε μια κραυγή πόνου, καθώς την τράβηξε κοντά του. «Αξιολύπητη. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.» Της ψιθύρισε, τα χείλη του χάιδεψαν τα ζυγωματικά της, καθώς το άλλο του χέρι τράβηξε το σώμα της κοντά του από τη μέση. Η κοπέλα μάζεψε όσες δυνάμεις είχε και τον έσπρωξε στο στήθος, φέρνοντας ξανά τους δυο τους πρόσωπο με πρόσωπο.

«Κι εσύ με εμπιστεύτηκες, άρα ποιος από τους δυο είναι πιο αξιολύπητος;» Το μάγουλο της έτσουξε από το χαστούκι που δέχτηκε, όμως έπνιξε τον λυγμό που ανέβηκε στα στήθη της από τον πόνο και τη κακομεταχείριση. Βύθισε το πράσινο βλέμμα της θαρρετά στο δικό του, με την όραση της θολή από τα δάκρυα που συσσωρεύονταν στις κόγχες τους.
«Τι έχει αυτός ο φάκελος μέσα;» Ρώτησε, χτυπώντας με τη γροθιά της το στήθος του. Ο Κρίστιαν εξέτασε το πρόσωπό της για λίγα λεπτά πριν τα χείλη του σχηματίσουν ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Έσφιξε περισσότερο τη λαβή του, γέρνοντας το κεφάλι της κοπέλας στο πλάι κι έγειρε κοντά στο αυτί της, ψιθυρίζοντας της την απάντηση που τόσο ποθούσε.

Τα σμαραγδιά μάτια της κοπέλας άνοιξαν διάπλατα, πια δε μπορούσε να ελέγξει ούτε την αναπνοή της, ενώ καυτά δάκρυα κυλούσαν σαν αυλάκια στα μάγουλά της. Ο Κρίστιαν μόλις ολοκλήρωσε, χάιδεψε τα ζυγωματικά της μέχρι το σαγόνι της και έγλυψε τα χείλη του για να γευτεί την αρμύρα των δακρύων της πριν την φιλήσει άγρια. Για πρώτη φορά, η Ντόλι ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται στην ανεπιθύμητη επαφή και προσπαθούσε να βρει μια διέξοδο από το σφιχτό κράτημά του.

Τράβηξε απότομα το κεφάλι της από το φιλί και σήκωσε το γόνατό της, χτυπώντας τα γεννητικά όργανα του άντρα με όση φόρα της επέτρεπε το κουρασμένο της κορμί. Απελευθερώθηκε από το άγγιγμα του καθώς ο Κρίστιαν διπλώθηκε στα δυο από τον πόνο. Τον έσπρωξε στο στέρνο και με έτρεξε με φόρα προς το καθιστικό, κρατώντας στα χέρια της τον πολύτιμο φάκελο. Ήξερε πως δεν είχε την πολυτέλεια του χρόνου να μαζέψει και τους επόμενους φακέλους, αλλά ήταν αρκετό αυτό που πρόλαβε να σώσει. Ήξερε πως ο Κρίστιαν βρισκόταν ήδη πίσω της, οπότε έπρεπε να βιαστεί.

Μόνο που ο άντρας χάρις του ψηλού του αναστήματος αποδείχτηκε πολύ πιο γρήγορος. Άπλωσε το χέρι του και την άρπαξε από τα μαλλιά, κάνοντας τη να παραπατήσει και να πέσει στο πάτωμα, ανάμεσα στον καναπέ και την ανοιχτή πόρτα της βεράντας, αφήνοντας μια κραυγή ήττας. Το βλέμμα της θόλωσε από τον πόνο και από τα δάκρυα, ενώ προσπάθησε να σηκωθεί έστω στα γόνατά της. Τα πόδια της την πονούσαν και ιδρώτας κυλούσε σε συνδυασμό με τα δάκρυα, βρέχοντας τον λαιμό και το στήθος της.

«Και τώρα τι;» Έκανε ο Κρίστιαν, ανασαίνοντας βαριά, παρακολουθώντας την καθώς προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. «Δεν κατάφερες τίποτα. Πρέπει να παραδεχτείς γλυκιά μου πως για το μόνο που κάνεις είναι για φθηνές ταινίες πορνό. Για τίποτα άλλο.» Συνέχισε να τη μειώνει, γδύνοντάς τη με τα μάτια του. «Τώρα που ξέρεις την αλήθεια, κανόνισε να μην πεις τίποτα στη Μόνικα. Θα έρθει από εδώ μεθαύριο και το καλό που σου θέλω να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό.» Ολοκλήρωσε, στρέφοντας την προσοχή του στον καθρέφτη που βρισκόταν πάνω από το μικρό μπαρ με τα ποτά, στρώνοντας τα ξανθά μαλλιά του με τη παλάμη του. Το γέλιο της Ντόλι τον ξάφνιασε. Ένα νευρικό γέλιο, ανάμεσα από λυγμούς που έκανε το σώμα της να τραντάζεται. Τα μάτια της έλαμπαν, ενώ ένα κόκκινο σημάδι δέσποζε στο αριστερό της μάγουλο από το προηγούμενο χτύπημα του Κρίστιαν. Το φουστάνι της ήταν τσαλακωμένο, με τον ένα μανίκι να έχει γλιστρήσει κάτω από τον ώμο της, φανερώνοντας τον μαστό της. Έμοιαζε με άγρια μαινάδα.

«Μην είσαι σίγουρος πως θα έρθει. Κατάφερα, βρήκα τη διεύθυνσή της και της έστειλα ένα προειδοποιητικό σημείωμα, ανώνυμο. Της έγραψα να με συναντήσει αύριο το απόγευμα στον Κόκκινο Λωτό για να της εξηγήσω.» Ο Κρίστιαν τα είχε χάσει. Ήθελε να πιστεύει πως η Ντόλι του έλεγε ψέματα πάνω στην απελπισία της για να τον κρατήσει κοντά της, όμως πράγματι, η Μόνικα είχε φανεί πολύ πιο απόμακρη εκείνο το απόγευμα, πολύ πιο τυπική. Σαν να ήθελε να προστατευτεί από εκείνον. «Θα της πω όλα όσα της έκανες. Όσα θα της κάνεις. Ίσως τελικά να μην κάνω μόνο για φθηνές ταινίες πορνό.» Τα μάτια της είχαν πρηστεί και κοκκινίσει από το κλάμα, οι ώμοι της είχαν κυρτώσει, έμοιαζε με ζώο που περίμενε την επόμενη επίθεση από τον κυνηγό του.

Οι μύες του προσώπου του Κρίστιαν σφίχτηκαν όπως και όλο του το σώμα. Έσφιξε τόσο πολύ τη δεξιά του γροθιά που το χέρι του άρχισε να τρέμει και σχεδόν ένιωσε να ακολουθεί και το υπόλοιπο σώμα του. Το σκοτεινό βλέμμα του έμεινε εστιασμένο στη γυναίκα απέναντί του, τη γυναίκα που πριν λίγα λεπτά θεωρούσε ανίκανη για το οτιδήποτε. Έπρεπε να τη προσέχει περισσότερο απ' όσο νόμιζε, να βάζει ανθρώπους άλλους να την ελέγχουν, να μην την αφήσει δίχως επίβλεψη. Κι όμως αυτή η γυναίκα θα κατάφερνε με ένα μονάχα γράμμα, με μια μόνο συνάντηση να καταστρέψει τη σχέση του με τη Μόνικα και γιατί όχι, και τη καριέρα του που είχε χτίσει με τόσο κόπο όλα αυτά τα χρόνια. Όσο το σκεφτόταν τόσο θόλωνε η κρίση του και τόσο πιο ευδιάκριτες γίνονταν οι φλέβες κάτω από το δέρμα του λαιμού του.

Σαν λιοντάρι, όρμησε κατά πάνω της, σπρώχνοντας τη με το σώμα του στη βεράντα, ενώ εκείνη συνέχιζε να γελά μαζί του κοροϊδευτικά. Ολόκληρο το σώμα της πόνεσε από την επαφή με το ψυχρό κάγκελο και το γέλιο της κόπηκε το χέρι του Κρίστιαν τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό της. Άναρθρες κραυγές ξέφευγαν από τα χείλη της καθώς προσπαθούσε να του ξεφύγει, χτυπώντας τον με τα χέρια και τα πόδια της, νιώθοντας το οξυγόνο της να κόβεται. Τα άκρα της είχαν παγώσει καθώς ο κορμός της ερχόταν σε επαφή με τον αέρα της νύχτας, ενώ το μόνο της στήριγμα βρισκόταν πολύ χαμηλά στη μέση της.
Νομίζοντας πως ο Κρίστιαν την είχε ακινητοποιήσει, άπλωσε το χέρι για να αρπάξει τον φάκελο από τις ιδρωμένες της παλάμες. Για να τον γλιτώσει, η Ντόλι, έκανε να τον κρύψει πίσω από την πλάτη της, μια κίνηση που αποδείχτηκε μοιραία καθώς το σώμα της γλίστρησε από τα κάγκελα και αφέθηκε στους νόμους της βαρύτητας. Η κραυγή της έσκισε την ησυχία της νύχτας καθώς η απόσταση με το έδαφος όλο και μειωνόταν. Τα δάκρυα πια έτρεχαν ανεξέλεγκτα από τα όμορφα μάτια της που σε λίγο θα κοιτούσαν άψυχα τον νυχτερινό ουρανό. Δεν είχε προλάβει.

Μόλις το σώμα της κοκκινομάλλας βρέθηκε στα πλακάκια της πισίνας με έναν υπόκωφο θόρυβο βάφοντας τα αίμα ο Κρίστιαν έκανε ένα απότομα βήμα πίσω έντρομος. Τα μάτια του παρακολουθούσαν ορθάνοιχτα την κόκκινη κηλίδα που απλωνόταν από το κεφάλι της κοπέλας, που στο σκοτάδι της νύχτας έμοιαζε σαν μια ατέρμονη συνέχεια των κόκκινων μαλλιών της. Το τρέμουλο είχε υποχωρήσει και αφού με δυσκολία τράβηξε το βλέμμα του από το άψυχο σώμα μπήκε στο εσωτερικό του σπιτιού σκοντάφτοντας επάνω στον φάκελο που με τόση ζέση προσπαθούσε να σώσει η Ντόλι. Τον κοίταξε καλά- καλά και οι άκρες των χειλιών του ανασηκώθηκαν σε ένα συνωμοτικό χαμόγελο. Αυτό που εύκολα μπορούσε να τον στείλει στο απόσπασμα τον είχε σώσει.

Πιο σίγουρος αυτή τη φορά, πέρασε στο σαλόνι και στάθηκε πάνω από το μαύρο τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε έναν αριθμό που είχε μάθει πια απ' έξω. Όση ώρα περίμενε την άλλη γραμμή να απαντήσει, χάζεψε τον εαυτό του στον καθρέφτη, στρώνοντας τη γραβάτα του, χωρίς να υπάρχει λόγος. Μετά από έναν ακόμη χτύπο μια αντρική φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής και ο Κρίστιαν μπήκε κατ' ευθείαν στο θέμα, δίχως να έχει χρόνο για χάσιμο.

«Έχουμε πρόβλημα...»

Καλησπέρα αγαπημένοι! Νέο κεφάλαιο και νέο πιο απλό εξώφυλλο! Ελπίζω όλοι να είστε καλά! Όπως βλέπετε τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ σκοτεινά στην ιστορία μας και σιγά σιγά και τα υπόλοιπα κεφάλαια θα ακολουθήσουν αυτή τη δομή. Να είστε έτοιμοι γιατί είναι πιθανόν να συμβούν τα πάντα!
Θα περιμένω τα σχόλια σας γιατί αυτά με βοηθάνε και συνεχίζω! Να περνάτε όμορφα κι εμείς θα τα πούμε σε κάποιο άλλο κεφάλαιο αυτής ή άλλης ιστορίας!

Χίλια Φιλιά.
Βίκυ.