Ύστερα από δύο μέρες η Μόνικα βρισκόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Πήγαινε από εδώ κι από εκεί στο δωμάτιο της, ψάχνοντας τι να φορέσει, πως να κάνει τα μαλλιά της, πως να βαφτεί, ακόμα και το αν πρέπει να βάλει παπούτσια με ψηλό τακούνι ή όχι. Σε μερικές ώρες έπρεπε να βρίσκεται στο Χόλυγουντ, στο στούντιο που θα γύριζε την νέα του ταινία ο Κρίστιαν Μάρτς.

Ολόκληρο το βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι της δίχως να μπορεί να κλείσει μάτι από την υπερένταση και από τα διάφορα σενάρια που έφτιαχνε στο μυαλό της. Επιτέλους το μεγάλο της όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα. Δεν της είχε ανακοινώσει ο Κρίστιαν τίποτα ακόμη φυσικά, όμως εκείνη ήταν σίγουρη πως την καλούσε στα γυρίσματα γι' αυτόν τον λόγο. Εξάλλου της είχε αποκαλύψει πώς δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα γιατί η ηθοποιός που είχαν για τον ρόλο έμεινε έγκυος και έψαχνε να την αντικαταστήσει με κάποια άλλη.

«Σαν να ήρθες από τον ουρανό.» Αυτό της είχε πει και η Μόνικα είχε κοκκινίσει ολόκληρη. Ήταν ολοφάνερο πώς ο Κρίστιαν την φλέρταρε, όμως εκείνη δεν ένιωθε το ίδιο για εκείνον. Αυτός που υπήρχε στην καρδιά της ακόμη ήταν ο χαμένος της σύζυγος τον οποίο σκεφτόταν συχνά. Ένα όμως κομμάτι της καρδιάς της είχε αρχίσει να καταλαμβάνει και ο νεαρός που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα, ο Ματ. Οπότε τον έβλεπε και της χαμογελούσε με το γλυκό του χαμόγελο ένιωθε την καρδούλα της να χτυπά έντονα.

Οπότε κάθε πρωί που κατέβαινε για πρωινό, φρόντισε να δείχνει κόσμια. Φορούσε τα όμορφα κοριτσίστικα φουστάνια της και πούδραρε το πρόσωπο της, ενώ συνήθως τα μαλλιά της τα άφηνε λυτά στην πλάτη της. Έτσι έκανε και σήμερα. Κατέληξε σε ένα εμπριμέ λευκό φόρεμα με κόκκινα λουλούδια. Τέλος πουδράρισε το πρόσωπο της ελαφρώς και τσίμπησε τα μάγουλα της για να τους χαρίσει ένα φυσικό ροδαλό χρώμα. Ευχήθηκε να μην φαίνονταν κουρασμένα τα μάτια της από την έλλειψη ύπνου, οπότε τελευταία στιγμή αποφάσισε να τονίσει τις βλεφαρίδες της ώστε να μην δείχνει εντελώς άτονη.

Με ένα ακόμα σίγουρο βλέμμα στον καθρέφτη, άνοιξε την πόρτα του μικρού φωτεινού της διαμερίσματος και βγήκε στον διάδρομο με το ξύλινο πάτωμα. Τα τακούνια της ήχησαν με ευχαρίστηση στα αυτιά της καθώς κατέβαινε με όρεξη τα σκαλιά, με έναν συγκεκριμένο ρυθμό που της θύμισε ένα τραγούδι του Andy Williams που άκουγε στο παιδικό της δωμάτιο.

«So rare, you're like the fragrance of blossoms fair

Sweet as a breath of air fresh with the morning dew

So rare, you're like the sparkle of old champagne

Orchids in cellophane couldn't compare to you...» Τραγούδησε με την κρυστάλλινη φωνή της καθώς κατέβαινε τα σκαλιά και ξαφνικά η φασαρία που άκουγε από την κουζίνα σταμάτησε. Εκείνη στάθηκε στο τελευταίο σκαλί για λίγο και περίμενε.

«You are perfection, you're my idea

Of angels singin' the "Ave Maria"

Or you're an angel, I'd breathe and live you

With every beat of the heart that I give you» Άκουσε τον Ματ να συνεχίζει το τραγούδι και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε αυθόρμητα στα χείλη της. Με χαρούμενο βήμα φάνηκε στην πόρτα της κουζίνας και πρόσεξε πώς ο Ματ είχε ήδη γυρίσει για να την αντικρίσει.

«So rare, this is a heaven on earth we share

Caring the way we care, ours is a love so rare

Or you're an angel, I'd breathe and live you

With every beat of the heart that I give you» Συνέχισαν μαζί. Πλέον είχαν πλησιάσει ο ένας τον άλλον και κοιτάζονταν στα μάτια. Του Ματ του κόπηκε η ανάσα από το πόσο όμορφη έδειχνε σήμερα η νεοφερμένη γειτόνισσα του. Δεν μπορούσε να αρνηθεί πώς με το που την είχε πρώτο δει δεν μπορούσε να την βγάλει από το μυαλό του. Το άρωμα της τον πλημμύρισε και χάθηκε στα ανοιχτά καστανά μάτια της. Τόσο όμορφα καστανά μάτια δεν είχε ξανά δει.

Όμως και η Μόνικα δεν έμενε ανεπηρέαστη από τον όμορφο δημοσιογράφο. Της άρεσε η μποέμικη ζωή που ακολουθούσε αν και δεν ταίριαζε με τον δικό της τρόπο ζωής ή τουλάχιστον με την λαμπερή ζωή που ήθελε να ζήσει. Του χαμογέλασε και ένιωσε την καρδούλα της να χτυπά δυνατά στο στήθος της, σε σημείο που ντράπηκε μήπως την ακούσει ο Ματ.
Το πρόσωπο του όμως αντικαταστήθηκε από αυτό του Ντίλαν στα μάτια της και χαμήλωσε συνεσταλμένα τα μάτια.

«Bonjour, madam.» Την καλημέρισε στα γαλλικά ο Ματ με ένα εύθυμο χαμόγελο.

«Δεν ήξερα πώς μιλάς γαλλικά.» Είπε το κορίτσι ντροπαλά και τον προσπέρασε ώστε να βάλει λίγο καφέ στον εαυτό της. Καθώς πέρασε από δίπλα του η άκρη του φουστανιού της άγγιξε απαλά, σχεδόν ευλαβικά τις κλειδώσεις των δαχτύλων του Ματ. Εκείνη δεν το κατάλαβε, όμως ο νεαρός αναστατώθηκε.

«Έχω ζήσει στη Γαλλία για τρία χρόνια.» Της απάντησε και πήγε να σταθεί δίπλα της. «Όμορφη χώρα, γεμάτη φως και τέχνη. Θα σου άρεσε κι εσένα.» Της είπε και την βοήθησε να κατεβάσει δύο κούπες από το ψηλότερο ράφι.

«Θέλω πολύ να πάω! Όμως δεν ξέρω την γλώσσα.» Είπε απογοητευμένη και έκανε να πιάσει την καφετιέρα ταυτόχρονα με τον Ματ. Τα δάχτυλα τους ακούμπησαν μεταξύ τους και αμέσως η Μόνικα λες και την είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα, μάζεψε πίσω το χέρι της. Τα μάγουλα της είχαν αποκτήσει ένα έντονο ροδαλό χρώμα καθώς ένιωθε τον Ματ να την παρατηρεί. Παρ' όλα αυτά της άρεσε πολύ να έχει την προσοχή του επάνω της.

«Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα;» Ρώτησε ο Ματ, αλλάζοντας θέμα ενώ έβγαζε δύο κουταλάκια για να ανακατέψουν τον καφέ τους. Φυσικά και η Μόνικα του είχε μιλήσει, εξάλλου του ήταν ευγνώμων καθώς εκείνος της γνώρισε τον Κρίστιαν.

«Ω ναι! Θεέ μου, δεν έχω αγχωθεί ποτέ ξανά τόσο πολύ στη ζωή μου! Ούτε όταν πα-» Έκανε μια παύση μόλις θυμήθηκε πώς δεν είχε αναφέρει στον Ματ τίποτα για την προηγούμενη ζωή της. Ο καστανός νεαρός την κοίταξε με περιέργεια που άφησε την πρόταση της ημιτελή. Η Μόνικα ένιωσε διχασμένη.

«Όταν τι;» Έκανε με απορία ο Ματ και η κοπέλα αφού το σκέφτηκε καλά πήρε την απόφαση της.

«Πάρε τον καφέ σου κι έλα να κάτσουμε.» Του είπε τα πάντα. Για τον πατέρα της που παράτησε εκείνη και την μητέρα της με το που την γέννησε, για την γειτονιά της στο Μπρούκλιν, για τον ατυχή γάμο της με τον Ντίλαν και για την μεγάλη απόφαση να έρθει στην Καλιφόρνια μόνη.

Ο νεαρός την κοιτούσε μαγεμένος. Ποτέ δεν περίμενε πώς αυτό το γλυκό κορίτσι είχε περάσει τόσα μέχρι να βρεθεί στον δρόμο του. Ξαφνικά ένιωσε πώς έπρεπε να την προστατέψει πάση θυσία από το οτιδήποτε, να μην επιτρέψει να της συμβεί τίποτα κακό πότε ξανά, όχι όσο βρισκόταν δίπλα του. Φυσικά δεν σκέφτηκε πως πρώτα εκείνη έπρεπε να του το επιτρέψει αυτό.

«Ζωή σαν μυθιστόρημα...» Είπε μόλις τελείωσε την αφήγηση της το κορίτσι για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Εκείνη χαμογέλασε αδύναμα, ξαφνικά ένιωθε πολύ κουρασμένη λες και η ιστορία της είχε πέσει επάνω της και την είχε πλακώσει. «Σε ευχαριστώ πολύ που με εμπιστεύτηκες.» Είπε ο νεαρός και άγγιξε απαλά το χέρι της, χαϊδεύοντας το. Στο άγγιγμα του η κοπέλα ένιωσε να ζωντανεύει ξανά. Του χαμογέλασε αδύναμα και πλησίασε το πρόσωπο της κοντά στο δικό του.

«Δεν είχα και κανέναν άλλον να τα πω.» Ψιθύρισε με παράπονο το κορίτσι κι ένα μαύρο δάκρυ από τις βαριά βαμμένες βλεφαρίδες της, κύλησε στο μάγουλο της. Ήταν τόσο μικρή, σκέφτηκε ο Ματ και αμέσως την τράβηξε στην αγκαλιά του. Το κορίτσι βόλεψε το κεφάλι της στο στέρνο του καθώς εκείνος της χάιδευε τα μαλλιά. Η ζεστασιά του κορμιού του την γέμισε ξανά ζωντάνια και ξύπνησε μέσα της συναισθήματα που πρόσφατα είχε ανακαλύψει πώς υπήρχαν.

«Αυτά πέρασαν όμως τώρα.» Είπε σε πιο εύθυμο τόνο ο Ματ και πήρε το πρόσωπο της στις χούφτες του, σκουπίζοντας με τους αντίχειρες του τα μαύρα δάκρυα. Ήταν απίστευτο πόσο πιο όμορφη ήταν όταν έκλαιγε, αν ήταν δυνατόν να γίνει πιο όμορφη. «Έχετε μια συνάντηση για ταινία σήμερα δεσποινίς μου, έτσι δεν είναι;» Έκανε ο Ματ χαμογελώντας της και αμέσως το πρόσωπο της φωτίστηκε από ένα όμοιο χαμόγελο.

«Σωστά.» Είπε σιγανά το κορίτσι και ένιωσε να κρυώνει μόλις η παλάμες του άφησαν το όμορφο πρόσωπο της. Είχαν έρθει ακόμα πιο κοντά σήμερα και ένιωθε πως αυτό που αισθανόταν, αυτό το σκίρτημα στην καρδιά της δεν ήταν επειδή ήθελε τον Ματ για φίλο της. Ακριβώς το ίδιο ένιωθε και ο νεαρός.

«Θα σε πάω εγώ με το αμάξι μου.» Είπε ο νεαρός και σηκώθηκε στρώνοντας το πουκάμισο του και απλώνοντας το χέρι του στο κορίτσι ώστε να σηκωθεί. Εκείνη ακολούθησε το παράδειγμα του και κράτησε το χέρι του.

«Σε ευχαριστώ πολύ.» Είπε η Μόνικα ντροπαλά. «Δεν ήξερα πως οδηγείς.» Συνέχισε ενθουσιασμένη καθώς κρατήθηκε στο μπράτσο του.

«Κυρία μου, είμαι ο καλύτερος οδηγός της Καλιφόρνια!» Ανακοίνωσε ανασηκώνοντας το ένα φρύδι του και το κορίτσι γέλασε. «Έτσι μπράβο. Να γελάς.» Της είπε και αμέσως τράβηξε το βλέμμα της. Ήταν πρέπον και μάλιστα μετά τον θάνατο του Ντίλαν να φλερτάρει τόσο απροκάλυπτα με έναν νεαρό που είχε γνωρίσει πριν λίγες μέρες;

Όμως ήταν ακόμη μικρή και πόσο χρειαζόταν ένα τρυφερό άγγιγμα, κάποιον να την προσφωνεί 'αγάπη μου' και να τη φιλά με τόσο πάθος, όπως σε όλες τις ταινίες που είχε δει. Ήταν νέα και όμορφη και πάνω απ' όλα δεν της πήγαιναν τα μαύρα.

Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανε και ο νεαρός καθώς άνοιγε την εξώπορτα. Το βλέμμα και των δύο τράβηξε ένα υπέροχο λευκό αμάξι με ανοιχτό καπό, το οποίο στάθμευσε ακριβώς μπροστά τους. Ο ξανθός άντρας που βρισκόταν μέσα, έβγαλε τα μαύρα γυαλιά ηλίου του και η Μόνικα αναγνώρισε τον Κρίστιαν Μάρτς.

«Καλημέρα.» Είπε ο σκηνοθέτης και χαμογέλασε στην Μόνικα. «Πώς είστε ωραία μου δεσποινίς;» Έκανε μόλις βγήκε από το αμάξι του. Μόλις η κοπέλα είδε το αμάξι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Φαινόταν ακριβό, όπως και το κοστούμι του Κρίστιαν. Η Μόνικα του χαμογέλασε σαγηνευτικά και του έδωσε το χέρι της για να το φιλήσει.

«Βασικά ερχόμασταν να σε βρούμε.» Παρενέβη ο Ματ, προσπαθώντας να κρύψει την ενόχληση του. Ο Κρίστιαν γύρισε το υπεροπτικό του βλέμμα επάνω του.

«Φίλε μου, πρέπει να μάθεις πως όταν πρόκειται για όμορφες δεσποινίδες εγώ πάω πρώτος σε εκείνες.» Είπε και γύρισε να κοιτάξει αμέσως την καστανή κοπέλα. Σκεφτόταν πώς έμοιαζε υπερβολικά με μικρό κορίτσι, πράγμα όχι αρνητικό για εκείνον, όμως με λίγες λεπτομερείς θα την μετέτρεπε ο ίδιος σε γυναίκα για τα μάτια του κόσμου. «Λοιπόν δεσποινίς μου, περάστε.» Είπε στην κοπέλα ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού για να περάσει.

«Ξέρεις, θα την έφερνα εγώ.» Πετάχτηκε ο Ματ με τα καστανά μάτια του να έχουν αγριέψει. Η Μόνικα αμέσως ένιωσε αμήχανα. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να μπει στο αμάξι του Κρίστιαν ή να αρνηθεί και να πάει με τον Ματ;

«Δεν χρειάζεται πλέον να μπεις στον κόπο, γύρισε στη γραφομηχανή σου. Η δεσποινίς Χέμινγκς θα είναι μια χαρά μαζί μου.» Επέμεινε ο Κρίστιαν ευδιάθετα. Η Μόνικα σκέφτηκε γρήγορα πώς αυτός ο άνθρωπος ήταν το κλειδί για να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο. Κοίταξε τον Ματ απολογητικά, ανασηκώνοντας τους λεπτούς της ώμους και μπήκε στο αμάξι του Κρίστιαν.

«Θα τα πούμε αργότερα Ματ.» Μίλησε η κοπέλα, όμως πριν προλάβει ο σκηνοθέτης να βάλει ο μπροστά, ο νεαρός έσκυψε κι έδωσε ένα στιγμιαίο φιλί στο μάγουλο τη κοπέλας. Η Μόνικα άνοιξε διάπλατα τα καστανά της μάτια και κοίταξε τον Ματ έκπληκτη. Δεν πρόλαβε να πει ή να κάνει κάτι καθώς μόλις έγινε αυτό ο Κρίστιαν ξεκίνησε βιάστηκα το αμάξι. Αμέσως η Μόνικα ένιωσε αμηχανία και μαζεύτηκε στη θέση της. Ο αέρας παρέσερνε τα καστανά μαλλιά της και χάρηκε που κάλυπτε το έντονο κοκκίνισμα στα μάγουλά της.

«Δεν ήξερα πως είχατε έρθει τόσο κοντά με τον φίλο μου.» Είπε ο Κρίστιαν, γελώντας πονηρά. Το κορίτσι γύρισε έντρομο και τον κοίταξε.

«Ω, όχι είμαστε απλώς φίλοι!» Είπε και γύρισε ξανά μπροστά της ώστε να μην φανεί το αμήχανο βλέμμα της. Ο Κρίστιαν γέλασε, όμως δεν έδωσε έκταση στο θέμα.

«Ξέρετε δεσποινίς, πως ο ρόλος είναι ήδη δικός σας;» Είπε ύστερα από λίγα λεπτά και η κοπέλα σχεδόν πέταξε από την χαρά της. Γύρισε το κεφάλι της και τον κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο. Εκείνος βέβαια είχε ήδη γυρίσει ώστε να δει την αντίδραση της, προσέχοντας ταυτόχρονα και τον δρόμο.

«Μα δεν με έχετε δει πως είμαι!» Είπε το κορίτσι έκπληκτο κι ο Κρίστιαν κούνησε το κεφάλι του.

«Το κάνω αυτή τη στιγμή και είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτό που βλέπω.» Είπε και η Μόνικα πετάρισε με νάζι τις βλεφαρίδες της. «Πλέον είμαστε συνεργάτες, θα ήθελα να μου μιλάς κι εσύ στον ενικό, όπως όλο το συνεργείο και οι ηθοποιοί μου.» Της είπε πιο γλυκά κι εκείνη χαμογέλασε με θερμή.

«Εντάξει Κρίστιαν.» Είπε με χάρη και ο σκηνοθέτης χαμογέλασε πλαγίως.

«Θέλω να σε γνωρίσω στην νέα σου δασκάλα.» Είπε ο Κρίστιαν μόλις έφτασαν έξω από το στούντιο της Paramount.

Η Μόνικα κοίταζε τριγύρω της με ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Θεέ μου! Έλεγε από μέσα της. Κοίτα που είμαι, τα κατάφερα!

Ο Κρίστιαν κοιτούσε την νέα του ηθοποιό με ενδιαφέρον. Τον ενδιέφεραν τα πάντα επάνω της. Ο τρόπος που κοιτούσε τριγύρω, η αθωότητα της, τα μεγάλα καστανά μάτια της, το μικροσκοπικό της σώμα, τα χρήματα που θα του έφερνε... Ήταν βέβαιος πώς ο κόσμος θα την λάτρευε, όπως ακριβώς και την Βερόνικα. Όμως την Βερόνικα δεν μπορούσε να την δει με άλλο μάτι πέρα από συνεργάτη του. Ήταν δέκα τριών χρόνων εξάλλου κι ας έμοιαζε για δέκα έξι. Ήταν ένα μικρό ταλέντο, έπρεπε να το αναγνωρίσει αυτό.

«Κρίστιαν.» Γύρισε και τον κοίταξε η νέα ανακάλυψη του. «Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!» Είπε και ο μεγαλύτερος άντρας με ένα βήμα βρέθηκε απέναντι της και της χάιδεψε το μάγουλο με τον αντίχειρα του. Η Μόνικα δέχτηκε τη θερμή κίνηση χωρίς να κάνει βήμα πίσω.

«Κρίστιαν που ήσουν τόσην ώρα;» Ακούστηκε χαρούμενη μια κοριτσίστικη φωνή από πίσω του. Μόλις ο ψηλός άντρας παραμέρισε, φάνηκε μια μικροκαμωμένη κοπέλα, με καστανά μαλλιά, που μόλις αντίκρισαν η μία την άλλη έμειναν άναυδες. Η ομοιότητα τους ήταν φανερή, μόνο που η Βερόνικα έδειχνε σίγουρα μικρότερη από την Μόνικα.

«Α, Βερόνικα!» Αναφώνησε εύθυμα ο άντρας και στάθηκε στο πλάι της Μόνικα.

«Αυτή είναι η Μόνικα Χέμινγκς. Η νέα πρωταγωνίστρια μας.» Αποκάλυψε και η άλλη κοπέλα άνοιξε διάπλατα τα μάτια έκπληκτη. «Θα κάνει την δίδυμη αδερφή σου.» Είπε αγγίζοντας απαλά την Μόνικα χαμηλά στη μέση.

«Ω, αυτό είναι υπέροχο!» Αναφώνησε χαρούμενο το κορίτσι και χοροπήδησε ελαφρώς στις μύτες των ποδιών της. «Χάρηκα! Εγώ είμαι η Βερόνικα Λι!» Είπε και της έδωσε το μικρό της χέρι για να το σφίξει. Η Μόνικα χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της.

«Χαίρω πολύ! Μα εσύ πρέπει να είσαι πολύ νέα!» Είπε η Μόνικα δυνατά τις σκέψεις τη και η Βερόνικα γέλασε.

«Ναι, είμαι δέκα τριών! Έχω αφήσει το σχολείο!» Είπε όλο χαρά η μικρή ηθοποιός και η Μόνικα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Αν αποφάσιζε να κάνει κάτι τέτοιο ήταν βέβαιη πως η μητέρα της θα την σκότωνε.

«Λοιπόν, θες να ξεναγήσεις την πρωταγωνίστρια μας;» Έκανε ο Μαρτς και το κορίτσι κούνησε καταφατικά το κεφάλι με θέρμη και τράβηξε την νέα της φίλη από το χέρι. Ο Κρίστιαν χαμογέλασε παρακολουθώντας τα δύο νεαρά κορίτσια να απομακρύνονται.

«Πάμε να σου γνωρίσω την Έλσα!» Είπε η Βερόνικα καθώς τραβούσε την αλαφιασμένη Μόνικα από το χέρι. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει με τίποτα το χαμόγελο της καθώς προχωρούσαν βιαστικά αλλά προσεχτικά μέσα στο στούντιο.

«Έλσα!» Αναφώνησε το μικρότερο κορίτσι και η Μόνικα δεν μπόρεσε να πιστέψει στα μάτια της. Μπροστά τους είχε σταθεί μια ξανθιά γυναίκα, περιποιημένη και πολύ γοητευτική. Η Μόνικα την είχε δει άπειρες φορές στο σινεμά και τη θαύμαζε για το ταλέντο αλλά και για την ομορφιά της. Ήταν όνειρο ζωής να την γνωρίσει.

Η γυναίκα χαμογέλασε τρυφερά στο μικρό κορίτσι και της χάιδεψε τα μαλλιά, μόνο για να τιθασεύσει μια τούφα που είχε ξεφύγει από το χτένισμα της.

«Πόσες φορές σου έχω πει να μην τρέχεις μέσα στο στούντιο όταν σου έχουν φτιάξει τα μαλλιά και το μακιγιάζ;» Την μάλωσε η γυναίκα γλυκά, όμως η Βερόνικα χαμογέλασε ντροπαλά. Το βλέμμα της Έλσας έπεσε τότε επάνω στην Μόνικα η οποία είχε μείνει σιωπηλή και προσπαθούσε να ηρεμήσει τους παλμούς της. «Και ποιο είναι αυτό το όμορφο ελαφάκι;» Ρώτησε με ενδιαφέρον η Έλσα και πλησίασε την κοπέλα. Η Μόνικα έπλεξε νευρικά τα δάχτυλα της μπροστά της και χαμογέλασε συνεσταλμένα στην ηθοποιό.

«Είναι η νέα μου αδερφή η Μόνικα! Ο Κρίστιαν την έφερε.» Πρόλαβε και απάντησε το κορίτσι με τον παιδικό της ενθουσιασμό και η Έλσα σοβάρεψε απότομα. Το χαμόγελο της εξαφανίστηκε από το πρόσωπο της και φάνηκε για λίγο να χάνεται στις σκέψεις της.

«Πήγαινε να ντυθείς γλυκιά μου. Θα καθοδηγήσω εγώ την Μόνικα.» Είπε η Έλσα δίχως να κοιτά το κορίτσι και εκείνη υπάκουσε. «Έλα καλή μου, κάθισε.» Την προσκάλεσε γλυκά η Έλσα καθώς την παρατηρούσε από πάνω μέχρι κάτω και η Μόνικα δίχως να ξέρει ακόμα τι να πει κάθισε απέναντι από την γυναίκα. Αθώα και γλυκιά. Ακριβώς ο τύπος του Κρίστιαν, ακριβώς όπως ήταν η κόρη της. «Από που είσαι γλυκιά μου;» Ρώτησε η Έλσα με ένα ευγενικό χαμόγελο, διαγράφοντας τις μαύρες σκέψεις της.

«Από το Μπρούκλιν.» Απάντησε συνεσταλμένα η Μόνικα. «Ήθελα να έρθω εδώ ώστε να γίνω ηθοποιός, όλη μου τη ζωή αυτό ήθελα! Έβλεπα εσάς, πόσο όμορφη ήσασταν στο πανί, πως μαγνητίζατε τα βλέμματα των θεατών και ήθελα να έχω κι εγώ αυτή την δύναμη! Να μένουν σιωπηλοί και να καρφώνουν τα μάτια τους επάνω μου ώστε να παρακολουθούν τις κινήσεις μου, τα λόγια μου, το βλέμμα μου!» Την συνεπήρε το συναίσθημα και μιλούσε με τόσο ενθουσιασμό και πάθος. Τα μάτια της έλαμψαν μόνο μιας και το πρόσωπο της φωτίστηκε. Η Έλσα αμέσως κατάλαβε πώς αυτή η μικρή δεν θα αργούσε να καταλάβει τις οθόνες και τις εφημερίδες. Χαμογέλασε με νοσταλγία, ενθυμούμενη και τις δικές της φιλοδοξίες, όταν ακόμη ήταν κοριτσάκι.

«Θα τα καταφέρεις.» Βεβαίωσε την Μόνικα με το ίδιο χαμόγελο. «Θα σε βοηθήσω κι εγώ, νομίζω πως με λίγα μαθήματα θα έχεις όλα όσα χρειάζεται μια όμορφη ενζενί.» Είπε ανασηκώνοντας το σαγόνι της Μόνικα με τα δάχτυλα της. «Όμως θέλω να μου υποσχεθείς κάτι.» Είπε σοβαρή αυτή τη φορά και η Μόνικα την κοίταξε με προσοχή.

«Οτιδήποτε!» Είπε το κορίτσι με σιγουριά.

«Θέλω να μείνεις μακριά από τον Κρίστιαν Μάρτς. Δεν είναι αυτό που φαίνεται.» Την προειδοποίησε η Έλσα και η Μόνικα την κοίταξε μπερδεμένη. «Άλλο η δουλειά κι άλλο η προσωπική ζωή.» Απάντησε η γυναίκα σαν να είχε διαβάσει την σκέψη της κοπέλας. Το κορίτσι πήγε να ρωτήσει κάτι την μέντορα της, όμως φωνές την διέκοψαν.

«Γιατί όχι εγώ;» Ακούστηκε μια γυναικεία στριγγλιά και από μακριά φάνηκε ο Κρίστιαν και από πίσω του τον ακολουθούσε μια καστανή αδύνατη κοπέλα. «Εγώ έχω εμπειρία Κρίστιαν! Μου είχες υποσχεθεί!» Συνέχισε η Μάριον, όμως ο ξανθός άντρας φάνηκε πως ήθελε να την αποφύγει, ενοχλημένος από τις δυνατές φωνές της.

«Έτσι έχουν τα πράγματα και άμα σου αρέσει, αλλιώς μπορείς να φύγεις.» Της είπε ήρεμα χωρίς να την κοίτα, καθώς συνέχιζε να προχωρά ευθεία, προς τις δύο ηθοποιούς. Η Μόνικα παρακολουθούσε με απορία το σκηνικό και η Έλσα έγειρε κοντά της να της εξηγήσει.

«Αυτή είναι η Μάριον Χάριγκτον μια μέτρια ηθοποιός που προβλέπω σίγουρα να μην γίνεται φίλη σου.» Είπε εύθυμα η μεγαλύτερη γυναίκα και η Μόνικα πρόσεξε πώς η Μάριον την παρακολουθούσε με μίσος από απόσταση. Χτύπησε το πόδι της στο έδαφος δραματικά και εξαφανίστηκε σαν σίφουνας.

«Λοιπόν, Έλσα; Πώς βρίσκεις το κορίτσι μας;» Έκανε ο Κρίστιαν αυτάρεσκα μόλις τις πλησίασε σφίγγοντας απαλά τον ώμο της Μόνικα στο χέρι του. Το βλέμμα της Έλσας έπεσε στο χέρι του και εκείνος το μετακίνησε απότομα από τον ώμο της κοπέλας. Σκεφτόταν πως αν αυτή η βρωμόγρια δεν ήταν ταλαντούχα και δεν την λάτρευε ο κόσμος θα την είχε αφήσει στην αφάνεια, τώρα φοβόταν πως θα έμπαινε εμπόδιο στα σχέδια του, εξάλλου ήξερε πολλά για εκείνον που μπορούσαν να καταστρέψουν αμέσως την καριέρα του. Όμως είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλον και το γνώριζαν καλά και οι δύο.

«Σε μια βδομάδα ξεκινάμε γυρίσματα.» Ανακοίνωσε η γυναίκα με σιγουριά και ο Κρίστιαν χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση.

«Επιτέλους!» Είπε και γύρισε να κοιτάξει το κορίτσι. «Θα περάσουμε υπέροχα.» Την διαβεβαίωσε κοιτώντας την έντονα και ύστερα έστριψε για να φύγει. Η Έλσα τον κοίταξε επιφυλακτικά καθώς απομακρυνόταν και πλησίασε την νέα μαθήτρια της.

«Όπως σου είπα. Να μην τον εμπιστεύεσαι.» Είπε μόνο, όμως η Μόνικα δεν την άκουσε. Ήταν χαμένη στις σκέψεις της κοιτώντας τον ψηλό άντρα να απομακρύνεται και η υπόσχεση του τριβέλιζε στο μυαλό της. Μια νέα, υπέροχη ζωή ορθωνόταν μπροστά της.

Καλησπέρα σας! Εύχομαι όλοι να είστε καλά! Όπως βλέπετε εδώ προχωράει το πράγμα και οι σχέσεις των ηρώων μεταξύ τους γίνονται πιο ευδιάκριτες. Προς το παρόν οι σκηνές με την Μόνικα και τον Κρίστιαν θα είναι ελάχιστες, το γιατί θα το καταλάβετε αργότερα φυσικά. Περιμένω την γνώμη και τα σχόλια σας! Χίλια φιλιά και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!

Να προσέχετε τους εαυτούς σας.
Βίκυ.