Χόλιγουντ Αστυνομικό τμήμα Καλιφόρνια, ώρα 09.00 το πρωί.

Ο Τζακ καθόταν στο γραφείο του αυτή την καλοκαιρινή μέρα και μελετούσε βαριεστημένα όσες υποθέσεις ανθρωποκτονιών του είχαν ανατεθεί, κάνοντας ένα τσιγάρο ταυτόχρονα, παραβλέποντας τον κανόνα που έλεγε ότι το κάπνισμα απαγορεύεται εντός του γραφείου. Το καλό που ήθελαν να το επιτρέψουν, τουλάχιστον σε εκείνον, αν ήθελαν να κλείσουν όλες αυτές οι ανούσιες υποθέσεις. Όλες ήταν τόσο προβλέψιμες και αναμενόμενες αν και πάντα ένιωθε άσχημα για τις οικογένειες των θυμάτων. Όχι ότι γίνονταν και συχνά ανθρωποκτονίες στο Χόλυγουντ.

Απέναντι του καθόταν ο νεαρός ξανθός βοηθός του, ο οποίος μελετούσε με ενδιαφέρον τα χαρτιά μπροστά του και μάλιστα σημείωνε. Ο Ρόμπερτ πριν λίγους μήνες είχε μπει στο σώμα και ο Τζακ ήταν βέβαιος πως σε λίγο καιρό από βοηθός γινόταν ντετέκτιβ ή μάλλον θα γινόταν ο ίδιος ο βοηθός του. Χαμογέλασε στην εικόνα και ασχολήθηκε ξανά με τα πανομοιότυπα χαρτιά που είχε μπροστά του.

Αυτοκτονία, έγκλημα πάθους, πτώση από μπαλκόνι, αδερφοκτονία... Τηλέφωνο.

«Αστυνομικό τμήμα Λος Άντζελες, παρακαλώ;» Πρόλαβε και σήκωσε πρώτος το τηλέφωνο και ούτε που ήξερε πως ήταν η τυχερή του μέρα.

«Που; Ηρεμήστε σας παρακαλώ... Νεκρή;» Αμέσως σήκωσε το βλέμμα με νόημα και κοίταξε τον συνεργάτη του, ο οποίος είχε σηκώσει ήδη με ενδιαφέρον το κεφάλι και άκουγε. «Ερχόμαστε αμέσως...» Είπε με σοβαρό τόνο, ο οποίος βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του, όμοιο με εκείνο του Ρόμπερτ. Και οι δύο σκεφτόταν πώς επιτέλους, ίσως ασχοληθούν με μια ενδιαφέρουσα υπόθεση και δεν κάθονταν απλώς στο γραφείο. Πάντα πίστευαν πως την υπόλοιπη ζωή τους θα την περνούσαν πίσω από ένα γραφείο, καθώς δεν είχε γίνει ποτέ μια τόσο τρανταχτή δολοφονία και δεν περίμεναν και να συμβεί, εξάλλου βρίσκονταν στο Χόλυγουντ!

Όμως ο Τζακ ήξερε ότι μετά τον πόλεμο ο κόσμος είχε τρελαθεί. Είχε υπηρετήσει στη Δουνκέρκη και οι εικόνες που είχε δει με τίποτα δεν μπορούσαν να διαγραφούν από το μυαλό του. Όσα μετάλλια ανδρείας και αν του έδωσαν, αυτό το τραύμα θα εμένα στην ψυχή του για πάντα. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και μόνο με τη δουλειά του ασχολιόταν και ένιωθε τυχερός που δεν του είχε δημιουργηθεί η παρόρμηση να πηδήξει από ένα μπαλκόνι από την ανία. Ακόμη.

Ο Ρόμπερτ στάθηκε δίπλα στον συνεργάτη και φίλο του καθώς προχωρούσαν προς το υπηρεσιακό αυτοκίνητο.

«Κανονικά δεν θα έπρεπε να περιμένουμε την έγκριση του αρχηγού;» Ρώτησε με ενδοιασμούς ο ξανθός νεαρός και ο Τζακ γέλασε. Το μόνο κακό που είχε ο Ρόμπερτ ήταν ότι πάντα ακολουθούσε τους κανόνες, πάντα περίμενε την έγκριση των άλλων για να αναλάβει υποθέσεις. Όμως ο Τζακ δρούσε πάντα αυθόρμητα και δεν περίμενε να του δώσει κανένας έγκριση για τις πράξεις του. Έπρεπε να του διδάξει να λειτουργεί έτσι κι ας μην ήταν σωστός ο τρόπος αυτός.

«Δεν μπορούμε να αργήσουμε. Εκτός κι αν θες να κάτσεις στο γραφείο σου να βαράς μύγες.» Είπε ο μελαχρινός άντρας καθώς μπήκε στο αμάξι του. Ο Ρόμπερτ ανασήκωσε τους ώμους και κάθισε στη θέση του συνοδηγού.

«Περί τίνος πρόκειται;» Ρώτησε μόλις έβαλε μπροστά ο συνεργάτης του τη μηχανή.

«Η γυναίκα ήταν πολύ σοκαρισμένη. Απ' ότι κατάλαβα βρήκε ένα πτώμα, μια ηθοποιό στο Λέιμερτ Παρκ όταν έκανε βόλτα με την κόρη της.» Εξήγησε καθώς οδηγούσε και κοιτούσε ευθεία στον δρόμο. «Μια... Μόνικα Χέμινγκς; Κάτι τέτοιο.» Είπε αδιάφορα, όμως ο νεαρός μόνο που δεν πετάχτηκε από τη θέση του.

«Η Μόνικα Χέμινγκς νεκρή;!» Αναφώνησε ώστε να χωνέψει αυτό που άκουσε. Είχε δει όλες τις ταινίες της και δήλωνε μεγάλος φαν της. Πλέον ένιωθε μεγάλη περηφάνια που θα αναλάμβανε να διαλευκάνει τον φόνο της. «Δεν την ξέρεις;» Ρώτησε λες και ο μεγαλύτερος άντρας έπρεπε οπωσδήποτε να τη γνωρίζει. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Πάρα είμαι γέρος μάλλον...» Είπε περιπαιχτικά και ο Ρόμπερτ κούνησε το κεφάλι του με αποδοκιμασία.

Μόλις κατέβηκαν από το αμάξι πρόσεξαν πώς πριν από εκείνους είχαν φτάσει και άλλα σώματα ασφαλείας και ένας εγκληματολόγος, όπως και ένα ασθενοφόρο. Ευτυχώς ακόμη ο τύπος δεν είχε ειδοποιηθεί. Τον Τζακ τον εκνεύριζαν οι δημοσιογράφοι και δεν έπαυε οπότε είχε την ευκαιρία να τους ειρωνεύεται.

Μια νοσοκόμα φρόντιζε την γυναίκα που είχε βρει το πτώμα, η οποία ακόμα έτρεμε και βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Το κοριτσάκι της το είχε αφήσει σπίτι την στιγμή που είχε καλέσει την αστυνομία, όμως εκείνη επέστρεψε για να δώσει αναφορά.

«Θα αναλάβω εγώ την κυρία αργότερα. Παρά είσαι κυνικός για να τη χειριστείς στη κατάσταση της.» Είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Ρόμπερτ, καθώς κατευθύνονταν μέσα στο πάρκο. Ο εγκληματολόγος κρατούσε την κάμερα του και τους περίμενε ώστε να πάρει πρώτα την έγκριση τους για να πράξει.

Ο Τζακ χαιρέτησε τον άντρα και οι τρεις τους πέρασαν από την μαύρη πύλη. Περπάτησαν στο μονοπάτι ως το σημείο που ακόμη βρισκόταν το πτώμα της ατυχής κοπέλας.

«Ελπίζω να έχετε γερό στομάχι επιθεωρητά.» Σχολίασε ο Τζακ καθώς πλησίαζαν το ακόμη καλυμμένο σώμα με την κουβέρτα.

«Δεν νομίζω κύριε πώς θα δούμε κάτι τραγικό προς Θεού.» Είπε ο εγκληματολόγος, νομίζοντας πως το σώμα θα είχε δεχτεί μόνο μερικές μαχαιριές και μώλωπες, όπως είχε συνηθίσει εξάλλου, όχι ότι είχε αναλάβει και πολλούς φόνους μιας και δεν ήταν συχνό φαινόμενο.

Μόλις πάτησαν στο φρεσκοκομμένο γκαζόν και βρέθηκαν πάνω από το σώμα, ο Ρόμπερτ που ήταν σιωπηλός από την ώρα που έφτασαν, γονάτισε ώστε να τραβήξει την κουβέρτα. Αυτό που αντίκρισαν τους πάγωσε το αίμα.

Το σώμα της γυναίκας ήταν κομμένο στη μέση, με τα κάτω άκρα να έχουν τοποθετηθεί ένα μέτρο πιο χαμηλά και τα εντόσθια και τα ζωτικά όργανα βρίσκονταν, πλυμένα σε κοινή θέα ανάμεσα στα πόδια της. Το σώμα ήταν στραγγισμένο από αίμα και καθαρό, μόνο που σε κάποια σημεία το δέρμα έλειπε και υπήρχαν μαχαιριές, καθαρισμένες και εκείνες από αίμα. Το όμορφο πρόσωπο της κοπέλας ήταν χτυπημένο και ένα χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα μάγουλα της, πιθανώς με μαχαίρι.

Ο Ρόμπερτ πισωπάτησε ενστικτωδώς και γύρισε την πλάτη του στο θέαμα. Έκλεισε τα γαλανά του μάτια και έβαλε το χέρι του στο μέτωπο του τρίβοντας το, νιώθοντας το στομάχι του να ανακατεύεται. Η ζέστη το έκανε χειρότερο και ύστερα απομακρύνθηκε αρκετά από τους δύο άλλους άντρες για να κάνει εμετό, στηριζόμενος στον κορμό ενός δέντρου. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αυτή ήταν η αγαπημένη του ηθοποιός και σίγουρα δεν ήθελε να την γνωρίσει με τέτοιο τρόπο.

Ο εγκληματολόγος είχε παγώσει στη θέση του, κρύος ιδρώτας έλουζε το μέτωπο του και με κρύα χέρια σχεδόν έσφιγγε την κάμερα, δίχως να ξέρει τι να κάνει. Είχε χλομιάσει και παρά το αποτρόπαιο θέαμα δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από εκείνο το σημείο.

Ο μοναδικός που έμεινε ψύχραιμος ήταν ο Τζακ, ο οποίος γονάτισε κοντά στο γυμνό σώμα για να παρατηρήσει καλύτερα τα τραύματα, χωρίς να δίνει σημασία στην αδιαθεσία του συνεργάτη του. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως τα όργανα που χρησιμοποίησε ο δράστης ήταν ένας σουγιάς ή μάλλον κρίνοντας από την ακρίβεια των γραμμών, ένα νυστέρι ίσως, τα χέρια και το στόμα του δράστη, καθώς έβγαλε το συμπέρασμα πως τα κομμάτια δέρματος που έλειπαν είχαν αφαιρεθεί με τα δόντια. Άρα επρόκειτο για έγκλημα σεξουαλικής φύσεως, αν και αυτό έπρεπε να το διαπιστώσουν πρώτα στο εγκληματολογικό. Ο Τζακ όμως είχε ήδη βγάλει ένα συμπέρασμα. Οι μαχαιριές και τα δαγκώματα έγιναν την ώρα που ο θύτης βίαζε το κορίτσι, ενώ η εγχείρηση μετά θάνατον.

Πρόσεξε πώς κάτω από την παλάμη της βρισκόταν ένα μαντίλι. Ένα μαντίλι με τα αρχικά Μ.Χ.

«Ρόμπερτ;» Φώναξε τον ξανθό, ακόμα ζαλισμένο νεαρό και εκείνος γύρισε, προσπαθώντας να κοιτά μόνο τον Τζακ. «Πώς είπες ότι έλεγαν την ηθοποιό;» Ρώτησε κοιτώντας τον επαγγελματικά. Ο Ρόμπερτ γύρισε ξανά το κεφάλι του μπροστά και πήρε μια βαθιά ανάσα, σκουπίζοντας με την αναστροφή της παλάμης του τον ιδρώτα από το μέτωπο του.

«Μόνικα Χέμινγκς.» Είπε με βραχνιασμένη φωνή και αφού καθάρισε τον λαιμό του επέστρεψε στο πάλι του συνέταιρου του. «Και ναι, αυτή είναι. Χωρίς καμία αμφιβολία...» Είπε χωρίς να κοιτά το πτώμα, αλλά ευθεία μπροστά. Τότε ο μεγαλύτερος άντρας στράφηκε στον μεσήλικα εγκληματολόγο που ακόμη στεκόταν απαθής από το σοκ.

«Μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας, όμως για τον Θεό, μην εξευτελίσουμε περισσότερο τη γυναίκα...» Είπε και πήρε την μπλε κουβέρτα που πριν λίγο είχε πέσει από τα χέρια του Ρομπέρτ και τη σκέπασε ξανά, σχεδόν ευλαβικά. Ο εγκληματολόγος τότε κούνησε το κεφάλι του και ξεκίνησε να φωτογραφίζει με τρεμάμενα χέρια.

«Πώς είσαι;» Ρώτησε αυτή τη φορά με ενδιαφέρον ο Τζακ τον Ρόμπερτ, ο οποίος έστρωνε το πουκάμισο του ταραγμένος. Ο νεαρός ντετέκτιβ κούνησε το κεφάλι του ελαφρώς, με μια έκφραση που φανέρωνε πώς δεν ήθελε να δώσει έκταση στο θέμα. Έτσι κι έγινε.

«Πρέπει να μιλήσω με την κυρία που την ανακάλυψε.» Είπε μονάχα και αμέσως φόρεσε το καπέλο του και με γοργά βήματα χάθηκε από το οπτικό πεδίο του Τζακ, ο οποίος τον κοιτούσε ανήσυχος με το ατσάλινο βλέμμα του. Σκέφτηκε πως παρά ήταν μικρός σε ηλικία ο Ρόμπερτ για να αντέξει τέτοιο θέαμα και μάλιστα πρώτη του φορά. Εκείνος είχε δει αρκετό αίμα εξαιτίας του πολέμου, όμως ποτέ κάτι τέτοιο. Για μια στιγμή ένιωσε άσχημα για τον συνεργάτη του, όμως αμέσως επικεντρώθηκε στη δουλειά του ξανά. Στράφηκε στον εγκληματολόγο ο οποίος είχε συνέλθει ελάχιστα.

«Καμιά προσωρινή έκβαση;» Ρώτησε τον άντρα και εκείνος τρομοκρατημένος κούνησε το κεφάλι.

«Δεν έχω ξανά δει ποτέ στη ζωή μου κάτι τόσο μακάβριο.» Είπε απλώς με τρεμάμενη φωνή και με μια ανάσα απομακρύνθηκε από το κατακρεουργημένο σώμα. Ο Τζακ έμεινε λίγο πίσω για να σκεφτεί και γύρισε ξανά να κοιτάξει την κοπέλα και τα καστανά της μάτια που είχαν μείνει ανοιχτά, να κοιτούν τον ουρανό. Σκέφτηκε πως ίσως δεν ξεπερνούσε τα είκοσι και πως όλη η ζωή της διακόπηκε από έναν μανιακό, γιατί μόνο ένας μανιακός ψυχοπαθής θα έκανε μια τέτοια πράξη σε ένα τέτοιο κορίτσι.

Αμέσως ένιωσε ένα συναίσθημα πατρικό για την νεαρή ηθοποιό και της υποσχέθηκε σιωπηλά ότι θα έβρισκε πάση θυσία τον δολοφόνο της, όσα χρόνια κι αν περνούσαν. Έσκυψε ξανά και με την παλάμη του της σφάλισε τα μάτια και περίμενε μέχρι να έρθει το φορείο να μαζέψει τη σωρό της.

Αργότερα, σηκώθηκε και αφού έστρωσε το σακάκι του βγήκε έξω από το πάρκο. Εκεί τον περίμενε έχοντας βρει πλέον την αυτοκυριαρχία του ο Ρόμπερτ. Έβαλε απαλά το χέρι του στον ώμο και ο νεαρός γύρισε.

«Όσα ξέρουμε, ξέρει.» Είπε για την αναφορά που έδωσε η γυναίκα που πλέον είχε φύγει ώστε να μην αφήνει για πολύ την κόρη της μόνη. «Η κουβέρτα υπήρχε, δεν προστέθηκε αργότερα.» Συμπλήρωσε και ο Τζακ κούνησε το κεφάλι του συλλογιζόμενος τα λόγια του φίλου του.

«Άρα ο ύποπτος αισθάνθηκε τύψεις γι' αυτό που έκανε.» Συμπέρανε ο μεγαλύτερος άντρας και ο Ρόμπερτ συμφώνησε. «Επίσης όλα ήταν εκτελεσμένα με ακρίβεια. Το χέρι του δράστη πρέπει να ήταν ιδιαίτερα σταθερό όταν έκανε το έγκλημα, όμως μετά ίσως αισθάνθηκε άσχημα.» Ξεκίνησε να υποθέτει το προφίλ του δολοφόνου ο Τζακ, όντας έμπειρος στη δουλειά του.

«Σίγουρα είναι κάποιος που την ήξερε καλά, αλλιώς δεν νομίζω να τη σκέπαζε...» Συνέχισε ο νεότερος άντρας, συμπληρώνοντας τη σκέψη του συνεργάτη του. «Επίσης ο τόπος απ' ότι είδα ήταν καθαρός από αίμα, όπως και η σωρός. Σημάδι ότι δολοφονήθηκε αλλού και τη μετέφεραν εδώ αργότερα.» Παρατήρησε έξυπνα και ο Τζακ κούνησε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά με τις ικανότητες του συνεργάτη του. Το μόνο του πρόβλημα ήταν πως ακόμα πάρα ήταν ευαίσθητος γι' αυτή τη δουλειά. Παρ' όλα αυτά ήταν έξυπνος, παρατηρητικός και προνοητικός, κατάλληλος δηλαδή για τη δουλειά του ντετέκτιβ.

«Ρόμπερτ να φανταστώ θα ήθελες να μάθεις για την αγαπημένη σου ηθοποιό λεπτομέρειες για τη ζωή της. Όσο ζούσε τουλάχιστον.» Είπε με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο ο Τζακ και ο ξανθός κούνησε με προσμονή το κεφάλι. «Πάμε στα αρχεία. Πρέπει να μάθουμε ποιος μπορεί να προκάλεσε τον φόνο της κοπέλας.» Είπε και κίνησε προς το αμάξι, με τον Ρόμπερτ να ακολουθεί κατά πόδας.

Στον δρόμο προς το τμήμα, υπήρχε σιωπή μεταξύ των δύο αντρών, προσπαθώντας ο καθένας να αναλύσει με το δικό του μυαλό τον φόνο. Ο Ρόμπερτ σκεφτόταν έναν πιο διεξοδικό τρόπο, σχεδόν καθόλου περίπλοκο, ενώ ο Τζακ κάτι βάναυσο, αλλά μάλλον ότι θα τους παίδευε αρκετά.

«Εγώ θα πάω στον αρχηγό, εσύ ξεκίνα να ψάχνεις μητρώο και ιστορικό συλλήψεων, αν υπάρχει.» Φώναξε καθώς περπατούσε γοργά προς το γραφείο του διοικητή της αστυνομίας για να πάρει έγκριση για να ξεκινήσει την έρευνα επισήμως ενώ άφησε τον Ρόμπερτ να ψάξει στα βιβλία για εκείνη. Ξεκίνησε με αλφαβητική σειρά να αναζητά σύμφωνα με το επίθετο της, έτσι πήγε κατ' ευθείαν στο έιτς. Χέμινγκς.

Αφού πέτυχε το επίθετο, ύστερα αναζήτησε στους παραγεμισμένους φακέλους το μικρό της. Μόνικα. Το μόνο που ήξερε ο ίδιος για εκείνη ήταν ότι ήταν ταλαντούχα ηθοποιός και είχε εξαιρετική ομορφιά.

Ένιωθε την αδρεναλίνη του στα ύψη καθώς περνούσε τους φακέλους με τα μάτια του να περνούν γρήγορα από τα ονόματα.

Τότε το έξυπνο βλέμμα του εντόπισε το όνομα της με την εικόνα της στη κορυφή, καστανή και όμορφη με εκφραστικά μαύρα μάτια που δεν θα αντίκριζαν ποτέ ξανά την κάμερα και ένα χαμόγελο πλατύ, φυσιολογικό, όχι αποκρουστικό. Αφού θαύμασε την ομορφιά της κοίταξε το βιογραφικό της.

Ημ/νια γεννήσεως: 29 Ιουνίου 1926 (20 ετών)

Τόπος γεννήσεως: Νέα Υόρκη

Μητέρα: Άρια Γκρέισον Χέμινγκς

Πατέρας: Τζόναθαν Χέμινγκς 

Χρώμα μαλλιών: Καστανό

Χρώμα ματιών: Μαύρο

Ανάστημα: 5'2 (1.60)

Οικογενειακή κατάσταση: Χείρα

Ημ/νια θανάτου: κενό

Το βλέμμα του σταμάτησε στην ημερομηνία θανάτου και ένιωσε μια θλίψη να τον πλημμυρίζει. Σκέφτηκε πως σήμερα ήταν 27 Ιουνίου και άμα ζούσε σε λίγες μέρες θα γινόταν είκοσι ενός, στην ηλικία του δηλαδή. Επίσης εντύπωση του έκανε πως ήταν χείρα από τόσο μικρή ηλικία, μάλλον είχε παντρευτεί πριν έρθει να μείνει στο Λος Άντζελες. Αφού πήρε μια βαθιά ανάσα συνέχισε την ανάγνωση.

Ιστορικό συλλήψεων: 18 Ιανουαρίου 1945, ώρα 12:00 ΠΜ, συνελλήθφην για παράνομη κατανάλωση αλκοόλ χωρίς να έχει κλείσει τα είκοσι ένα έτη. Πρόστιμο εξοφλημένο.

Πέρα από αυτό όμως, δεν υπήρχε κάτι άλλο για τη ζωή της στο Λος Άντζελες. Δεν υπήρχε επάγγελμα, τόπος κατοικίας, άμα είχε παντρευτεί ξανά, τίποτα. Όλα σταματούσαν πριν έρθει στην Καλιφόρνια. Αυτό έκανε τόση εντύπωση στον Ρόμπερτ που πήρε τον φάκελο της για να τον δείξει στον Τζακ. Έσβησε τη λάμπα και βγήκε από το παλιό δωμάτιο με τους τόσους φακέλους και πήγε να βρει τον συνεργάτη του.

Τον πέτυχε την ώρα που έβγαινε από το γραφείο του αρχηγού με ένα συγκρατημένο χαμόγελο.

«Αφού Ρόμπινσον εσύ κάνεις περισσότερο κουμάντο από εμένα εδώ!» Αναφώνησε ο αρχηγός από την πόρτα του, ενώ ο Τζακ γέλασε ελαφρώς. Η αλήθεια είναι πως όλοι στο τμήμα θαύμαζαν την πολυμήχανη σκέψη του Τζακ, όπως και τον συγκρατημένο χαρακτήρα του που εννοείται ότι όποτε το επέτρεπε το κλίμα χωράτευε με τους υπόλοιπους αστυνομικούς. Ο Ρόμπερτ συνήθως καθόταν στην άκρη σοβαρός και απλώς μερικές φορές γελούσε με τα αστεία των συνεργατών του ή στα καλοπροαίρετα πειράγματα για την αρραβωνιαστικιά του.

Μόλις το βλέμμα του Τζακ συνάντησε το γαλάζιο σοβαρό του Ρόμπερτ τον πλησίασε φουριόζος και με τα μάτια τον ρώτησε τι συμβαίνει.

«Βρήκα τον φάκελο της, όμως λείπει η ζωή της από τη στιγμή που μετακόμισε στο Λ.Α. Το μόνο που υπάρχει είναι μια σύλληψη για παράνομη κατανάλωση αλκοόλ.» Είπε και ο Τζακ έσμιξε τα φρύδια. Δεν ήταν δυνατόν έμενε εδώ και να μην υπήρχαν στα αρχεία τα νέα της στοιχεία στην Καλιφόρνια.

«Παράξενα πράγματα...» Μονολόγησε ο Τζακ και οι δύο άντρες κινήθηκαν προς το γραφείο του ενός.

«Τι προτείνεις;» Ρώτησε ο νεότερος άνδρας χωρίς να παίρνει το προβληματισμένο βλέμμα του από τον ανώτερο του. Ο Τζακ σκέφτηκε λίγο και ύστερα με αποφασιστικότητα στράφηκε στον βοηθό του, βάζοντας το χέρι στον ώμο του.

«Τι θα έλεγες για ένα ταξιδάκι στη Νέα Υόρκη;» Ρώτησε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο το οποίο αποτυπώθηκε και στο πρόσωπο του Ρόμπερτ.

Γεια σας! Ορίστε και το πρώτο κεφάλαιο! Πως σας φαίνεται; Ελπίζω να σας αρέσει αν και δεν έχει ιδιαίτερες εξελίξεις, φυσικά είναι αρχή ακόμα! Στο επόμενο κεφάλαιο θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τους ντετέκτιβ στο ταξίδι τους και θα γνωρίσετε και τη μητέρα της Μόνικα. Η ιστορία σε κάποια σημεία θα εξελίσσεται αργά, για να διατηρείται το μυστήριο. 
Αυτά από εμένα, περιμένω τα σχόλια σας όπως πάντα!

Να προσέχετε τους εαυτούς σας και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!

Βίκυ.