«Άιντε να νυχτώσει να ξεκουραστώ.
Τέτοιαν ώρα φως μου, θα κοιμάσαι.

Κάποιο παραμύθι θα βρω να πιαστώ. Όταν στο όνειρό μου εσύ δεν θα'σαι.»

Πέμπτη 25  Μαΐου 2017

Σε είχα δει ένα βράδυ. Μήνες πάνε από τότε, δεν θυμάμαι ημερομηνία.

Μου έκανες συντροφιά σ'ένα από τα όνειρά μου.

Σαν παραμύθι ήταν.

Τόσο αληθινό.

Τόσο μαγικό.

Όμως και τόσο ουτοπικό.

Ουτοπικό, ναι. Εγώ κι εσύ κάτι παραπάνω από φίλοι;

Γελάω πικρά.

Δεν μπορεί να γίνει αυτό.

Εδώ και χρόνια δεν έχει γίνει. Γιατί τώρα λοιπόν;

Θα μου πεις και γιατί όχι, ποτέ δεν ξέρεις.

Κι όμως στην περίπτωσή μας ξέρω.

Ουτοπικό είναι σου λέω, γιατί δεν με πιστεύεις;

Αφού δεν έχουμε καν γνωριστεί.

Και; Θα μου έλεγες στο όνειρό μου.

Έχουμε ανταλλάξει όμως βλέμματα.

Πόσα να ήταν άραγε σε 4 χρόνια;

Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού , στο λέω εγώ.

Και θα επαναλάμβανες.

Έχουμε ανταλλάξει όμως βλέμματα.

Ξέρω ξέρω. Ένα βλέμμα λένε, ορισμένες φορές είναι αρκετό.

Ακριβώς.

Ορισμένες φορές.

Ξέρεις όμως τι; Τα δικά μας τα βλέμματα δεν κατατάσσονται σε αυτή την κατηγορία.

Συγνώμη αλλά βγήκαν από την δεκάδα.

Βρίσκονται στην ενδέκατη θέση.

Κάτω από αυτά των ''ορισμένες φορές''.

Κρίμα δεν είναι για μία θέση, θα σκεφτείς.

Εμένα μου λες.

Δεν είχα ευκαιρίες. Αυτό δεν μπορείς να το ισχυριστείς όσο κι αν θες, όσο κι αν το έχεις ανάγκη.

Δεν είχα ευκαιρίες, τ'ακούς;

Εσύ και όλοι εκεί έξω που νομίζετε ότι είμαστε δειλοί. Που νομίζετε ότι δεν πιάνουμε τις ευκαιρίες από τα χέρια αλλά τις αφήνουμε να φύγουν.

Δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να σας πει ότι απλώς σε μερικούς ανθρώπους εκεί έξω, δεν παρουσιάζονται ευκαιρίες;

Μόνο στιγμές.

Τις στιγμές τι να τις κάνεις;

Αναμνήσεις, θα ψιθυρίσεις.

«Μα ήταν τόσες λίγες» ,θα διαμαρτυρηθώ εγώ.

Έσμιξες τα φρύδια σου και ίσως νευρίασες λίγο αναγνώστη.

Και θα μου πεις υψώνοντας τον τόνο της φωνής σου, είναι όμως αναμνήσεις. Κράτα τες!

Α, δεν σου είπα.

Δεν μπορώ να τις κρατήσω.

Το'ξερες αυτό όμως, δεν το'ξερες;

Αφού εσύ με κατηγορείς.

Λες ότι είχα ευκαιρίες και δεν τις έπιασα.

Πως τώρα λοιπόν να κρατήσω τις αναμνήσεις;

Κλείνω τα μάτια μου και το μυαλό μου κάνει εικόνα τα μάτια του, τα μάτια σου μωρό μου.

Μακάρι να ήμουν καλλιτέχνης. Μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω τα μάτια σου.

Εκείνα τα μάτια που ήταν γεμάτα ζωή.

Γεμάτα ζωή, να μου δίνουν πνοή.

Όμως δεν είμαι.

Μία έφηβη είμαι μόνο. Ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι, τίποτα άλλο.

Ερωτευμένη έφηβη; Θα ρωτήσεις.

Ούτε εγώ ξέρω να σου πω. Αφού, δεν είχα ευκαιρίες.

Μόνο σου και ερωτευμένος γίνεται;

Γίνεται θα μου πεις.

Ε τότε δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.

Νομίζω πως αυτό το κείμενο κατέληξε κουβάρι μπερδεμένο.

Αφού το μυαλό μου είναι χάος δεν φταίω.

Χάνομαι στο χάος, στο έχω ξαναπεί.

Δεν είχα ευκαιρίες.

Και τώρα έμεινα μόνη. Εντός εισαγωγικών πάντα.

Με τις λίγες αναμνήσεις να μου τρυπάνε την καρδιά και να μου βασανίζουν τον ύπνο.

Με τα μάτια γεμάτα ζωή να με κάνουν να χαμογελώ.

Χαμογελώ και κλαίω ταυτόχρονα.

Αφού δεν είχα ευκαιρίες.

Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου. Αλήθεια, δεν είχα ευκαιρίες.

Δεν σε γνώρισα ποτέ και αυτό πονά.

Εύχομαι να'ναι καλά εκείνη που σε κάνει να γελάς.

Εκείνη που σε χαζεύει όταν κοιμάσαι .

Εκείνη που λάμπει μόλις κοιτά το χαμόγελό σου.

Και τα μάτια γεμάτα ζωή.

Να'ναι καλά και να σε προσέχει.

Εγώ δεν είχα ευκαιρίες.

Μία εβδομάδα πέρασε από το προηγούμενο. Αλήθεια,δεν το είχα προγραμματίσει. Απλώς νιώθω πως θέλω να εκφραστώ και το κάνω.

Εκατό και αναγνώσεις και δωδέκατη θέση στις πνευματικές με μόνο ένα κείμενο. 

Να'στε πάντα καλά. Κι αν σας παρουσιαστούν ευκαιρίες να τις αρπάζετε από τα χέρια και να τις σφίγγετε στην αγκαλιά σας. Να παίρνετε ρίσκα, να τολμάτε πράγματα. Να εκφράζετε τα συναισθήματά σας. Να λέτε τι νιώθετε, μη φοβάστε. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να το κάνουν...

Είμαι πάντα εδώ για τον κάθε έναν από εσάς. 

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Υ.Γ Όσοι μένετε Αθήνα, πάμε 3 Ιουλίου  Βεάκειο στον Πειραιά; Τραγουδάει ο έρωτας πάνω!💞