Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017                 03:30

Κι απόψε βράδυ η σκέψη μου γεμίζει απ'την μορφή σου.

Σκέφτομαι τι μπορεί να κάνεις τώρα.

Που να'σαι, με ποιον;

Περνάς καλά, γελάς;

Νιώθεις αμήχανα;

Ποιος σε πλήγωσε μωρό μου, γιατί κλαις;

Αν σε είχα μπροστά μου αυτή την στιγμή ξέρεις τι θα έκανα;

Θα έπαιρνα το πρόσωπό σου στις παλάμες μου και θα σου φιλούσα το στόμα.

Με όλο μου το πάθος, θα σου ρουφούσα ολόκληρο το οξυγόνο.

Δεν θέλω να σε σκοτώσω, όχι.

Θέλω για λίγο να σε νιώσω.

Θέλω για λίγο εγώ να γίνω εσύ και εσύ να γίνεις εγώ.

Θέλω για λίγο να γίνεις δικός μου.

Θέλω να σε χορτάσω.

Ένα φιλί δεν φτάνει, το ξέρω.

Στην περίπτωσή μας όμως, ούτε και περισσεύει.

Δεν θα σε νιώσω ποτέ.

Δεν θα γίνω ποτέ εσύ.

Κι εσύ δεν θα γίνεις ποτέ εγώ.

Δεν θα σε κάνω ποτέ δικό μου.

Ποτέ μην λες ποτέ, ψιθυρίζει το υποσυνείδητο και εγώ ταράζομαι.

Ξεφυσώ αγανακτισμένη.

Αλήθεια είναι, δεν το έγραψα έτσι απλά.

Ξεφυσώ αγανακτισμένη.

Μπούρδες!

Κάτι τέτοια γέννησαν ελπίδες εκεί που ήταν αδύνατο να κυοφορήσουν.

Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, ξανά ακούω τον ψίθυρό του.

Σ'αυτό θα συμφωνήσω.

Όμως να σου πω κάτι ρε υποσυνείδητο;

Με την ελπίδα θα ζούμε μια ζωή;

Κι αν στο τέλος δεν γίνει τίποτα και απογοητευτούμε; Τότε, τι άλλο ψαγμένο θα βρεις να μου πεις;

Βλέπεις; Ούτε κι εσύ δεν ξέρεις.

Δεν μιλάς τώρα, κάθεσαι και ακούς μόνο.

Ακούς τον χτύπο της καρδιάς μου που σφυροκοπά, δεν τον ακούς;

Ακούς τον Κότσιρα να ξεσκίζει το τραγούδι;

Να με δεις μπορείς;

Αμέτρητα δάκρυα ρέουν από τα μάτια μου εδώ και ώρα.

Το μαξιλάρι έχει ποτίσει.

Η μύτη έχει βουλώσει.

Μα η καρδιά δεν λέει να ηρεμήσει.

Και το φως πάνω από το προσκεφάλι μου, τρεμοπαίζει ασυνεχώς.

Τι θα κάνεις γι'αυτό, ε;

Μπορείς να με βοηθήσεις αυτή την φορά, μπορείς να κάνεις κάτι;

Όχι. Τότε μην μιλάς άλλο, σε παρακαλώ.

Απόψε ξεγυμνώνω την ψυχή μου.

Δεν έχει άλλες θέσεις κενές.

Γέμισαν όλες.

Και τώρα, μόνη στο σκοτάδι της σκηνής με έναν προβολέα να με φωτίζει βγάζω το μέσα μου.

Δεν έφαγα καλά.

Το στόμα μου ουρλιάζει τα πάντα απόψε.

Το χέρι έχει πάρει φωτιά.

Και ο Κότσιρας ακόμα κάνει έρωτα στα αυτιά μου.

«Δεν έχω λόγια να σου πω, πουκάμισο ν'αλλάξω. Έχω σαράντα πυρετό και εσένα να ξεχάσω.»

Πως σου φαίνεται αναγνώστη, καλό;

Εμένα μου τρυπάει την καρδιά.

Εισβάλλει στον ιδιωτικό μου χώρο.

Δημοσιοποιεί προσωπικά δεδομένα.

Τώρα, εδώ. Σ'εσάς τους λίγους που με διαβάζετε.

Πολύ το πολυλογήσαμε.

Ξέρεις τι θα σου έκανα αν σε είχα μπροστά μου;

Θα σε κοίταγα στα μάτια.

Έτσι όπως κοιτώ τώρα το χαρτί μπροστά μου.

Τόσο θλιμμένα.

Πόνος.

Και χαρά μαζί.

Πόνος που είμαι μόνη.

Χαρά που είμαστε μαζί.

Μία κοπέλα κάποτε μου είπε ότι το πρώτο πράγμα που κοιτά σ'έναν άνθρωπο είναι τα μάτια του.

Δεν το είχα ακούσει ξανά, παραξενεύτηκα.

Έπειτα το ένιωσα κι εγώ.

Φαντάστηκα.

Φαντάστηκα να σε κοιτώ στα μάτια.

Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ένα ζευγάρι καστανά μάτια ήταν.

Το στιχάκι εδώ ταιριάζει απόλυτα.

Τα μάτια σου όμως μάτια μου, έλαμπαν σαν φωτεινό αστέρι στον μαύρο, σκοτεινό ουρανό.

Πώς να μην τα αγαπήσεις;

Είναι αδύνατο.

Και μια φορά να τα έχεις δει, όπως εγώ, είναι αδύνατο.

Για πες μου τώρα που με κοιτάς κι εσύ.

Τι βλέπεις;

Βλέπεις τίποτα;

Άντε μίλα μου, πες μου!

Είναι άδεια, είναι κενά;

Ο τρόπος που σε κοιτώ τα φανερώνει όλα, μην πολυσκέφτεσαι.

Τα νιώθω όλα.

Μόνο το πρόσωπό σου σκέφτομαι και αλήθεια μωρό μου, νιώθω όλα τα συναισθήματα που χωρούν σε τούτο τον κόσμο.

Η ανάσα κοφτή απ'τους λυγμούς.

Η κοιλιά σφιχτή από τις πεταλούδες.

Και τα μάτια. Αχ, τα μάτια.

Φρύδια σμιγμένα.

Χείλη πάντα χαμογελαστά.

Μα τα μάτια...

Τα μάτια μου τα λένε όλα, μάτια μου.

Τώρα όμως που το πολυσκέφτομαι, ίσως και να μην λάμπουν όπως τα δικά σου.

Ίσως να είναι λίγο πιο άδεια.

Πιο θλιμμένα

Πιο κενά.

Μάλλον το ποτέ μην λες ποτέ, να αποδείχθηκε ψευδές.

Μπούρδα μεγάλη.

«Δεν έφυγα από πουθενά. Κοίταξα να σε δω ξανά στου κόσμου όλα τα μάτια.»

Μα δεν σε βρήκα πουθενά μωρό μου.

Και μείναμε παράταιρα κομμάτια.

Στέρεψα από λέξεις, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.

Να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι πάντα.

Μάλλον όμως κι αυτό δεν είναι αρκετό.

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί ίσως η ελπίδα να πέθανε τελικά.

Μαζί με τις πεταλούδες στο στομάχι μου.

Μαζί με την λάμψη που ανέδιδαν κάποτε τα μάτια σου.

Μαζί μ'εμένα.

Την ψυχή μου κι εμένα.

Η αγάπη δεν έρχεται και φεύγει, το ξέρεις αυτό;

Η αγάπη μου για σένα πάντα μένει, πάντα θα είναι εδώ.

Αλλά ίσως,ούτε κι αυτό να είναι αρκετό τελικά.