Run your fingers through my hair.

Whispering softly in my ear.

My arms are trembling, I'm so scared.

Cause it's not the same without you here.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Ο καιρός απόψε είναι μουντός.

Έξω, η μητέρα φύση ουρλιάζει και οδύρεται.

Ίσως είναι νευριασμένη. Ίσως στεναχωρημένη,δεν ξέρω.

Πάντως, ο ήχος της βροχής πάντα με ησύχαζε.

Αλήθεια, λατρεύω να κάθομαι, να διαβάζω, να τρώω ή να κοιμάμαι και ο ήχος των δακρύων που πέφτουν απ'τον ουρανό να μου κρατούν συντροφιά.

Νιώθω πως δεν είμαι μόνη.

Είναι περίεργο το ξέρω, μα έτσι νιώθω.

Νιώθω πως ο κόσμος γύρω μου για μια στιγμή μου συμπαραστέκεται. Βρίσκεται στο πλάι μου. 

Ακόμα κι αν στην πραγματικότητα, γνωρίζει μονάχα το πρόσωπό μου. 

Απλώς,ξέρεις τι;

Μερικές φορές, η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα σπάσει.

Μα άλλες, παρά τα αρνητικά συναισθήματα που με κατακλύζουν, νιώθω ότι εκείνη είναι ήρεμη.

Όπως κι απόψε. 

Η καρδιά ήρεμη, μα οι κόμποι στο στομάχι να σφίγγονται όλο και περισσότερο με το πέρασμα της ώρας.

Όλο και περισσότερο καθώς η βροχή ρυθμικά ακούγεται να πέφτει στην στέγη του γειτονικού σπιτιού.

Νιώθω πως θέλω να κλάψω. 

'Ολο το βράδυ κι όλο το πρωί.

Και να γράφω.

Ναι...

Θέλω να γράφω ώρες ατέλειωτες.

Μέχρι το χέρι μου να μουδιάσει και το μελάνι στο στυλό ολοένα να λιγοστεύει.

Μα ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα.

Και οι υποχρεώσεις τρέχουν να προλάβουν.

Η μέρα μου πλέον έχει γεμίσει με βιβλία.

Φυλλάδια και γομάκια βουνό στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου.

Το μυαλό ένα γεμάτο καζάνι.

Ξεχειλισμένο από νέες πληροφορίες και γνώσεις.

Θα μου πεις, η γνώση είναι δύναμη.

Και θα επιβεβαιώσω τα λόγια σου νεύοντας χαμογελαστή  που το κατάλαβες.

Μα στο τέλος της ημέρας, δεν νιώθεις πλήρης αλλά κενός.

Τότε καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά.

Το σύστημα έχει παντού λακκούβες και σκοντάφτεις συνεχώς.

Νιώθεις αδύναμος, κι όχι δυνατός. 

Νιώθεις εξαντλημένος κι όχι ακαταπόνητος.

Είναι περίεργο αίσθημα, δεν ξέρω πως να το περιγράψω.

Απλώς να...μόλις νυχτώνει και καταλαβαίνεις ότι ακόμα μια μέρα ολοκλήρωσε τον κύκλο της, δεν έχεις ούτε κι αυτό που έχεις περισσότερο ανάγκη.

Ένα στήριγμα.

Ένα στήριγμα γερό.

Που να σ'αντέξει ολόκληρο.

Ψυχή και σώμα.

Σώμα και ψυχή.

Έναν άνθρωπο αγαπημένο.

Που θα τον πάρεις αγκαλιά και θα μείνεις εκεί όλη την νύχτα.

Γιατί θα νιώθεις τόσα πολλά.

Από ασφάλεια μέχρι φροντίδα.

Σιγουριά και εμπιστοσύνη.

Από πληρότητα μέχρι αγάπη.

Γαλήνη και ηρεμία.

Από το τίποτα, τα πάντα.

Το σώμα μου ανατριχιάζει και μόνο στην σκέψη της παρουσίας σου δίπλα μου.

Απόψε.

Απόψε που η ψυχή μου αιμορραγεί απ'τις πληγές που άνοιξε η καταπίεση.

Γίνε ο επίδεσμος στα τραύματά μου.

Γίνε το φως στα μάτια μου που βυθίζονται στο σκοτάδι.

Πες μου κάτι όμορφο απόψε, σε παρακαλώ.

Μήπως ο ύπνος αποφασίσει να με πάρει στο ταξίδι του.

Τα δάκρυα πέφτουν μετρημένα στο χαρτί. 

Η σκέψη στροβιλίζει. 

Μία γυναίκα από απέναντι, φωνάζει κάτι στον σύζυγό της, μαζεύοντας τα πιάτα.

Η φύση σιγά σιγά λήγει την επανάστασή της. 

Τα βλέφαρά μου κλείνουν απ'την κούραση.

Η μέση μου πονά από τις ώρες που ακουμπά στην πλάτη της καρέκλας.

Και το γάβγισμα ενός σκύλου ηχεί σ'όλη την γειτονιά.

Περασμένα μεσάνυχτα.

Κλείνω τα μάτια μου και μέσα στο σκοτάδι αχνοφαίνεται η μορφή σου.

Χαμογελαστή όπως πάντα.

Τα μάτια που λάμπουν να με κοιτούν γεμάτα αγάπη. 

Και το φιλί σου να σχηματίζει την πορεία του στον ώμο μου.

Το χέρι σου τυλιγμένο γύρω απ'το δικό μου, να το χαϊδεύει καθησυχαστικά.

Κι εσύ να μου ψιθυρίζεις, «Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά στο τέλος.»

Κι αν δεν πάνε, είμαι εγώ εδώ,να συμπληρώνεις, υψώνοντας το ανάστημα.

Ένα μικρό παιδί τραγουδά.

Μία βρύση τρέχει.

Τα φώτα αναμμένα στην απέναντι πολυκατοικία.

Μα, σβησμένα μέσα μου.

Το έδαφος άρχισε να στεγνώνει.

Οι κηλίδες στο τετράδιο, το πρόλαβαν παρόλα αυτά.

Κόρνα συνεχόμενη ακούγεται από μακριά.

Και μία εκπομπή να παίζει στην διαπασών.

Ο κόσμος γύρω μας πολύς.

Μα ο καθένας χαμένος στον δικό του.

Εγώ στην ζωή μου και εσύ στην δική σου.

Δύο παράλληλες ευθείες.

Που δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ.

Από την θεωρία το ξέρουμε αυτό άλλωστε.

Ασύμπτωτες ευθείες.

Ο ήχος ενός αεροπλάνου που ταξιδεύει, βουίζει δυνατά στα αυτιά μου.

Αχ να ήμασταν εκεί μέσα.

Μαζί σου, και πέντε λεπτά θα μου'ταν αρκετά πετώντας ανάμεσα στα σύννεφα.

Κι ας έπεφτα μετά.

Γιατί, σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Αγαπημένος ποιητής αυτός που το'γραψε.

Δίπλα σου απόψε λοιπόν και το αύριο αδιάφορο.

Δίπλα σου απόψε, να ξενυχτούσαμε διαβάζοντας μαθηματικά.

Η μέρα ήταν δύσκολη.

Το βράδυ προβλέπεται μεγάλο.

Γυρνώ το κεφάλι μου στο πλάι και δεν είσαι εκεί.

Είμαι πάλι μόνη.

Η καρδιά , ανήσυχη τώρα πάλλεται.

Και η φύση άρχισε και πάλι να κλαίει σιγανά.

Βγαίνω, να της συμπαρασταθώ.

Τα δάκρυα ας μπλεχτούν με τις σταγόνες.

Και η ψυχή ας παγώσει.

Συνήθεια είναι όλα.

Μόνο κενό πια.

Κενό ανάμεσα στο χάος.

Τα χάη ας μπλεχτούν.

Και η επανάσταση ας ξεκινήσει και πάλι.

Είθε ο καλύτερος να ανακηρυχθεί νικητής.

Να υψώσει μια ολόλευκη σημαία.

Να βάψει με χρώματα το μαύρο.

Και να μου κάνει μια χάρη προς το τέλος της εξουσίας του.

Να μου τον φέρει εδώ απόψε.

Η καρδιά μου τον ποθεί.

Μα το πιο σημαντικό είναι άλλο.

Και θα το πω, λίγο πριν πνιγώ στον χείμαρρο των συναισθημάτων μου.

Βαθύς αναστεναγμός στο προσκήνιο.

Και πέντε λέξεις να σημαίνουν την αρχή του τέλους.

Η ψυχή μου τον χρειάζεται.

Αν σας άρεσε πατήστε το χρυσό αστεράκι κάτω αριστερά και αφήστε μου ένα σχόλιό σας. Είναι πολύ σημαντικό για μένα!
Φιλιά πολλά,xx