_____________

«This is no ordinary love, no ordinary love.»
_____________

Ένα πράγμα θα σας ζητήσω μόνο. Να βάλετε το κομμάτι να παίζει. Για λίγα δευτερόλεπτα, κλείστε τα βλέφαρά και αφήστε την φαντασία σας να καλπάσει.
Μία εκτέλεση που με συγκινεί τόσο μα τόσο πολύ. Αγγίζει την ψυχή μου. Συντροφιά με αυτό λοιπόν, διαβάστε το παρακάτω κείμενο. Ένα κείμενο που είναι η ίδια μου η ψυχή.

Κυριακή 4 Ιουνίου 2017 01:53

Η αγάπη μου για σένα δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.

Βασικά ούτε αυτές ξέρω πως είναι.

Φαντάζομαι όμως ότι αποτελούνται από στιγμές.

Φαντάζομαι πως είναι η σφιχτή αγκαλιά όταν η αγαπημένη σου έχει καιρό να σε δει.

Φαντάζομαι πως είναι το παθιασμένο φιλί όταν τα χείλη σου έχουν καιρό να γευτούν τα δικά της.

Φαντάζομαι ότι είναι ο ενθαρρυντικός λόγος.

Το ζεστό χαμόγελο και το σφίξιμο στον ώμο.

Η στοργή και η τρυφερότητα όταν σε κοιτά.

Το στριφογύρισμα της ανέμελης τούφας των μαλλιών της στα δάχτυλά σου.

Το απαλό χάδι στο γυμνό της κορμί.

Εκείνο το είδος της μαγικής ηδονής που της προσφέρεις όταν της κάνεις έρωτα.

Την στιγμή που τρέμει ολόκληρη από ευχαρίστηση, κάτω από το σώμα σου.

Το ελαφρύ φιλί στην μέση της νύχτας στην άκρη του ιδρωμένου της μετώπου.

Βλέπει εφιάλτη. Πάρ'την στην αγκαλιά σου και ψιθύρισέ της στο αυτί λόγια καθησυχαστικά μέχρι να ηρεμήσει η καρδούλα της που χτυπά σαν τρελή τα άγρια αυτά χαράματα.

Ξημερώνει Κυριακή. Άσ'την να κοιμηθεί λίγο περισσότερο σήμερα. Το αξίζει εξάλλου...

Κουράστηκε τόσο πολύ όλη την εβδομάδα, οι υποχρεώσεις την πνίξανε.

Ετοίμασέ της ένα πλούσιο πρωινό. Στύψε φρέσκο χυμό πορτοκάλι και ντύσου πρόχειρα.

Τρέξε στον φούρνο μήπως προλάβεις τα λαχταριστά κρουασανάκια με γέμιση σοκολάτας που τόσο λατρεύει. Και που εξαφανίζονται αμέσως τα κυριακάτικα πρωινά.

Βλέπεις δεν αρέσουν μόνο στην αγαπημένη σου...

Αρέσουν και σε άλλα λιχουδιάρικα κορίτσια.

Όπως σε εμένα.

Αλλά τι λέω...γιατί να το ξέρεις εσύ αυτό;

Πέρνα από ένα κοντινό ανθοπωλείο και αγόρασε το αγαπημένο της λουλούδι.

Ξύπνα την με ένα φιλί και ένα πλατύ χαμόγελο αν δεν κρατιέσαι.

Με το άνθος ανάμεσα στα χείλη σου.

Το πιο όμορφο ξύπνημα.

Μην τσακωθείτε σήμερα.

Μην υψώσετε τον τόνο της φωνής σας.

Για κανέναν λόγο.

Όχι σήμερα.

Είναι Κυριακή.

Βγείτε έξω, διασκεδάστε.

Ή καλέστε την παρέα στο σπίτι.

Ποτό, φαΐ, χορός.

Και γέλια.

Πολλά γέλια να ηχούν στον ημιώροφο.

Κάπως έτσι την φαντάζομαι εγώ την σημερινή αγάπη.

Άρα λογικά η αγάπη μου για σένα δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.

Εγώ βλέπεις δεν βρήκα ούτε την ευκαιρία να σε γνωρίσω.

Έστω μία φορά να σου μιλήσω.

Ούτε μία.

Τι κρίμα.

Την ψυχή μου θα ξεγύμνωνα μπροστά σου, όχι το κορμί μου.

Έτσι για να ξέρεις.

Ίσως όμως αυτό να μην σου αρέσει.

Ίσως αυτό να μην είναι κάτι που επιθυμείς.

Κάτι το οποίο ποθείς πραγματικά από κάποια.

Πάντως εγώ αυτό θα έκανα.

Γιατί στην τελική, μόνο αυτό έχει σημασία.

Τίποτα άλλο.

Τίποτα επιφανειακό.

Ούτε η γαμημένη εξωτερική εμφάνιση ούτε τίποτα γαμώτο!

Συγνώμη για το λεξιλόγιο.

Απλώς ξεσπώ μέσω της πένας που κρατώ.

Απλώς, δεν έχει τίποτα από αυτά σημασία.

Μονάχα η ψυχή του ανθρώπου. Η ψυχή και ό,τι κουβαλά πάνω στους ώμους της.

Τον χειμώνα και τα καλοκαίρια.

Τις κρύες νύχτες αλλά και εκείνες τις καυτές.

Το φεγγάρι και τον ήλιο.

Τα μεν και τα δε.

Τα συνηθισμένα και τα ασυνήθιστα.

Αλλά τι λέω, η αγάπη μου δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.

Πόσο μάλλον η δική σου για εμένα.

Ανύπαρκτη.

Ίσως τελικά να μην υπάρχει συνηθισμένο και ασυνήθιστο.

Ίσως τελικά το έξω μας να είναι περισσότερο σημαντικό από το μέσα μας.

Τα μάτια μου βουρκώνουν.

Ξανά ναι.

Γιατί,αναρωτιέσαι ε;

Γιατί ποτέ δεν πίστεψα αυτή την φράση. Αλήθεια, ποτέ.

Κι όμως κάτι με ώθησε να την γράψω.

Ό,τι διορθωτικό κι αν χρησιμοποιήσω τώρα ,εκείνη δεν πρόκειται να εξαφανιστεί.

Ανήκει στο χαρτί πια.

Οι λέξεις έγιναν κομμάτι του.

Δεν κόβουμε σελίδες, δεν πετάμε τέτοια τετράδια.

Είναι σαν να πετάμε την ψυχή μας.

Την αγαπάμε την ψυχή μας, δεν την αγαπάμε;

Όπως κι αν είναι.

Με τα συνηθισμένα και τα μη.

Με τα όλα της.

Δεν ξέρω τι αγάπησα απ'το μέσα σου.

Ξέρεις, δεν το έχω γνωρίσει προσωπικά.

Ό,τι λέγεται μόνο ξέρω.

Βλέπεις η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου σε αυτή την παρτίδα.

Ούτε σε αυτή, ούτε και στις προηγούμενες.

Γενικά, το παιχνίδι αυτό δεν ήταν για εμένα.

Ήταν για τους πιο τολμηρούς.

Δεν κατάφερα να σε πλησιάσω. Δεν κατάφερα να σε ανακαλύψω.

Όσο πολύ κι αν το επιθυμούσα.

Ίσως να σε είχα ερωτευτεί, ίσως κι όχι.

Ποιος ορίζει τον έρωτα άλλωστε;

Ίσως να σε αγάπησα, ίσως και όχι.

Ποιος ορίζει την αγάπη επίσης;

Αναπάντητα ερωτήματα.

Μυαλά γεμάτα απορίες για δαύτα.

Καρδιές πλημμυρισμένες από λακκούβες.

Έχω να σε δω καιρό είναι η αλήθεια.

Οι πεταλούδες στο στομάχι καμιά φορά που τυχαίνει να πετύχω την φιγούρα σου, ξαναγεννιούνται.

Τα πάντα μέσα μου πετούν ανεξέλεγκτα.

Προς όλες τις κατευθύνσεις.

Όπως τα ηλεκτρόνια σε έναν μεταλλικό αγωγό.

Έτσι μάθαμε φέτος στην φυσική γενικής.

Μην σμίγεις τα φρύδια σου. Λογικό να μην το θυμάσαι.

Δυο χρόνια έχεις φύγει από τα θρανία.

Εγώ είμαι μικρή, το ξέχασες;

Ακόμα εκεί ξεκουράζομαι τα πρωινά του χρόνου.

Είναι σαν τα ηλεκτρόνια λοιπόν οι πεταλούδες.

Το αντίθετο βασικά.

Εκείνες είναι ήσυχες στην αρχή μα μόλις σε βλέπουν, ζωντανεύουν και πάλι.

Ενώ τα ηλεκτρόνια κινούνται ζωηρά στο κενό και έπειτα ευθυγραμμίζονται.

Ατυχής παραλληλισμός.

Ηλεκτρόνια και πεταλούδες.

Πεταλούδες και ηλεκτρόνια.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχουν και κάτι κοινό.

Και τα δύο, για να αλλάξουν κατάσταση χρειάζονται κάτι.

Χρειάζονται μία πηγή να τους δώσει εντολή.

Κάτι να τους δώσει ελπίδα.

Στις πεταλούδες στο στομάχι μου, η πηγή είσαι εσύ.

Σαν η αύρα σου να προξενεί μέσα μου κάτι μαγικό.

Σαν μονάχα η παρουσία σου να ξυπνά συναισθήματα.

Και εγώ που νόμιζα πως τα είχα θάψει καιρό τώρα και κοιμόντουσαν αιώνια.

Απ'ότι φαίνεται, η αγάπη μου για σένα δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.

Έχει τύχει μια φορά να κάτσουμε στο ίδιο πολυσύχναστο café της περιοχής.

Πηγαίνεις συχνά εκεί, σε έχει δει το μάτι μου αρκετές φορές.

Εκείνο το απόγευμα όμως σε είχα απέναντί μου.

Οι φίλες μου έκαναν καζούρα.

Ενώ εγώ σε χάζευα καθώς τα λεπτά κυλούσαν.

Καθώς ο χρόνος έτρεχε σαν καταρράκτης, διαβρώνοντας τους απόκρημνους βράχους.

Γιατί χρόνε βιάζεσαι τόσο πολύ να φύγεις;

Κόπασε λίγο.

Θέλω να ζήσω την στιγμή.

Θέλω να τον χορτάσω.

Εκείνα τα δευτερόλεπτα που ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρά σου και το αστραφτερό σου χαμόγελο απλώνεται κατά μήκος του προσώπου σου.

Ευτυχία.

Πάγωσε λίγο χρόνε.

Να κατέβω απ'την καρέκλα μου και να πάω για λίγο κοντά του.

Κανείς να μην με δει, κανείς να μην με καταλάβει.

Τα μάτια του κόσμου δεν τα θέλω πάνω μου.

Θέλω αυτή να είναι η μικρή μας μία και μοναδική στιγμή.

Θέλω να είμαι μόνη.

Εγώ και αυτός.

Εγώ και ο «παγωμένος» εαυτός του.

Η αναστροφή της παλάμης μου τότε θα ανατρέξει στο δέρμα του.

Θα ταξιδέψει απαλά στο σώμα του.

Θα περιπλανηθεί ανάμεσα στα χαρακτηριστικά του.

Και τότε ένα δάκρυ θα κυλήσει στο πρόσωπό μου. Κι εγώ θα το αφήσω.

Θα το αφήσω ελεύθερο να κατευθυνθεί όπου θέλει.

Όπως τα ηλεκτρόνια.

Άτομα είμαστε κι εμείς, αποτελούμαστε από αυτά.

Έτσι δεν είναι;

Είμαι μόνη μου άλλωστε, δεν με βλέπει κανείς.

Κι εκείνος δεν κουνιέται, δεν μπορεί να με κρίνει, δεν μπορεί να με σταματήσει.

Όχι τώρα.

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την στιγμή.

Αυτή την μοναδική στιγμή να γίνεται πραγματικότητα.

Συνεχίζω να γράφω σιωπηλά.

Όνειρο ανεκπλήρωτο, σκέφτομαι.

Δεν πειράζει. Ας το νιώσω λίγο ακόμα.

Θα έκλεινα λοιπόν τα μάτια μου και έπειτα θα πλησίαζα το αυτί σου.

Θα έπαιρνα στα δάχτυλά μου την ξανθιά τούφα των μαλλιών σου που ξέφυγε από το σύνολο προηγουμένως και καλύπτει τώρα τα μάτια σου.

Και απαλά θα την τοποθετούσα πίσω από το αισθητήριο ακοής σου.

Πλησιάζω ακόμα πιο κοντά σου τώρα.

Σου ψιθυρίζω ότι σ'αγαπώ. Όμως λίγο διαφορετικά από τους άλλους.

Σ'αγαπώ. Από μακριά όμως.

Η φωνή μου λυγίζει και το κεφάλι μου γέρνει για λίγο αυθόρμητα προς το πλάι.

Δεν σε αγγίζω άλλο με τα χέρια μου.

Μόνο με την ψυχή.

Επίτρεψε μου μονάχα κάτι τελευταίο.

Ένα μικρό χάδι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου.

Σαν εκείνα τα χάδια που μοιράζονται μεταξύ τους τα ζευγάρια.

Τα απαλά, γεμάτα τρυφερότητα.

Που προκαλούν ανατριχίλα.

Φαίνεται, ότι αυτό συμβαίνει και σε σένα.

Η τρίχα σου σηκώθηκε.

Κι ας μην είμαστε ζευγάρι.

Κι ας μην ξέρεις καν την ύπαρξή μου.

Μα δεν έχει σημασία τώρα που είσαι «παγωμένος.»

Εξάλλου, πονάει λιγότερο έτσι.

Πλησιάζω ακόμα πιο πολύ το πρόσωπό μου κοντά στο δικό σου.

Στέκομαι πλάι σου και

σου χαρίζω ένα φιλί στον κρόταφο.

Ένα φιλί γεμάτο αγάπη.

Να θυμάσαι ότι πάντα θα στέκομαι στο πλάι σου.

Ακόμα κι αν δεν το μάθεις ποτέ.

Ο χρόνος αρχίζει να κυλά ξανά χωρίς να με προειδοποιήσει.

Είμαι ακόμα στην θέση μου.

Μα όλα έγιναν έτσι όπως τα έπλασε η φαντασία μου.

Σου ρίχνω ακόμη μια ματιά, λίγα λεπτά αργότερα.

Μία κοπέλα κάθεται τώρα στα πόδια σου.

Περνά τα χέρια της γύρω απ'τον λαιμό σου.

Τινάζεσαι.

Ανατρίχιασες μωρό μου;

Εγώ στο προκάλεσα.

Έστω κι αν δεν το μάθεις ποτέ.

Πόνος.

Αφού μία άλλη γεμίζει την αγκαλιά σου.

Φίλη, γνωστή, γκόμενα.

Δεν γνωρίζω.

Και μάλλον δεν θα μάθω και ποτέ.

Ακόμα την θυμάμαι.

Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τότε, μα ακόμα την θυμάμαι.

Ειρωνεία.

Κάτι σου λένε οι φίλοι σου και αρχίζεις να γελάς.

Ακούγονται πολλά μουρμουρητά στο βάθος.

Μα το γέλιο σου ξεπερνά κάθε εμπόδιο.

Και τώρα χαϊδεύει τα αυτιά μου.

Γαργαλά την ψυχή μου.

Ταράζει την λογική μου.

Αχ χρόνε πάγωσε για μία στιγμή, σε εκλιπαρώ.

Ξέχασα κάτι να του πω.

Σε παρακαλώ, δεν θα αργήσω πολύ.

Μ'ακούει και σταματά και πάλι.

Τρέχω προς το μέρος σου ξανά.

Στέκομαι στο πλάι σου, όπως νωρίτερα υποσχέθηκα πως θα κάνω πάντα.

Και σου μιλώ με κομμένη την ανάσα μήπως δεν προλάβω.

Μήπως ο χρόνος αρχίσει και πάλι να τρέχει, σαν να θέλει να πάρει την πρωτιά σε αγώνα ταχύτητας.

«Η αγάπη μου για σένα δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.» ακούγεται περίεργα να βγαίνει η φωνή μου.

Δεν είναι σαν τις συνηθισμένες, μα υπάρχει.

Τις άσχημες στιγμές που θα νιώθεις πιο μόνος από ποτέ, να ξέρεις ότι υπάρχει εκεί έξω κάποια που σ'αγαπά.

Από μακριά.

Μα σ'αγαπά.

Με όλη της την ψυχή.

Εντάξει μάτια μου;

Λαμπερά μου μάτια...

Να το θυμάσαι πάντα.

Ο χρόνος κυλά.

Η ώρα πήγε 3 παρά το χάραμα.

Και εγώ ακόμα γράφω.

Ακόμα είμαι ξύπνια και γράφω για εσένα.

Η σκέψη σου κρατά τα μάτια μου ανοιχτά τα τελευταία βράδια.

Δεν ξέρω αν με συντροφεύει ή αν με τυραννά.

Μα είναι εδώ κάθε βράδυ.

Ασυνήθιστο λίγο το ξέρω.

Μα αληθινό.

Και το αληθινό πάντα ξεπερνά κάθε στρώση καμουφλαρίσματος που η κοινωνία χρησιμοποιεί. Που ο κόσμος μας προβάλλει.

Η αγάπη μου για σένα δεν είναι σαν τις συνηθισμένες.

Μα είναι αληθινή.

Να το θυμάσαι πάντα.